11.01.1956
Sameinað þing: 28. fundur, 75. löggjafarþing.
Sjá dálk 430 í D-deild Alþingistíðinda. (2772)
113. mál, samningar um landhelgina
Bergur Sigurbjörnsson:
Herra forseti. Það er nú ljóst þrátt fyrir fullyrðingu hæstv. viðskmrh. um það, að svör hæstv. forsrh. hafi verið greinileg og fullnægjandi, að einmitt þessi svör hafa vakið grun hjá mörgum þingmönnum um það, að ríkisstj. hafi í hyggju að semja á bak við Alþingi og bak við þjóðina um einhvers konar bráðabirgðafrestun á útvíkkun núverandi friðunarlínu. Þögn hæstv. ráðh. hér við fyrirspurnum um þetta ýtir óneitanlega undir þennan grun. Það hljóta hæstv. ráðherrar að sjá og skilja. Og ég vil spyrja þá: Hvernig stendur á því, að þeir vilja ýta undir þennan grun? Hvernig stendur á því? Þeir eru vísvitandi og viljandi að ýta undir hann með því að þegja. Vilja þeir, að blöðin fari að skrifa um þessi mál á þeim grundvelli, að það séu mjög miklar líkur til þess, að ríkisstj. ætli að svíkja í þessu máli, hún ætli að bregðast þjóðinni, hún ætli að semja við Breta um frestun á víkkun friðunarlínunnar? Vilja þeir, að það sé farið að skrifa þannig um málið? Ef hæstv. ráðherrar og þ. á m. hæstv. utanrrh., sem þetta mál hlýtur náttúrlega að heyra að mjög verulegu leyti undir, þar sem þetta er utanríkismál, treystir sér ekki til að gefa svör við þessu máli og þeim fyrirspurnum, sem hér hafa verið bornar fram á opnum þingfundi, þá vil ég benda honum á þann möguleika að óska þess við hæstv. forseta, að þessum fundi verði nú slitið og hér verði settur lokaður þingfundur, og gefa þinginu svör við þessum spurningum og skýrslu um þau. Þetta var gert hér á þingi í fyrra um mál, sem stóð mjög svipað á um, þ. e. handritamálið. Þá höfðum við fengið fréttir úr erlendum blöðum. Það var spurt hér um það á þingfundi, hvort þessar fréttir hefðu við rök að styðjast. Því var ekki svarað hér, en hæstv. menntmrh. sá sóma sinn í því að biðja þegar um, að fundi væri slitið og settur lokaður þingfundur, og þar skýrði hann þingmönnum frá gangi málsins. Og ég efast um, að nokkur maður sé hér inni, sem haldi, að þetta hafi valdið íslenzku þjóðinni tjóni. Þarna var um mikilsvert og viðkvæmt utanríkismál að ræða, og hann valdi þá leið að skýra þingheimi frá þessu og hafa samvinnu um afgreiðslu þessa máls við þingið, en ekki að pukrast með það á bak við þingið. Ég vil vona fastlega, að hæstv. utanrrh. sé ekki minni maður í þessum efnum en hæstv. menntmrh.