23.10.1957
Sameinað þing: 5. fundur, 77. löggjafarþing.
Sjá dálk 169 í D-deild Alþingistíðinda. (2544)
17. mál, eftirgjöf lána
Flm. (Ingólfur Jónsson):
Herra forseti. Ég ætla það, að hv. alþm. séu kunnugir því verkefni, sem bjargráðasjóði Íslands er ætlað að inna af höndum. Ég hygg einnig, að hv. alþm. sé ljóst, hvernig fjárhagur bjargráðasjóðs er. Ég er einn í þeirra tölu, sem vilja efla bjargráðasjóðinn, og skil, að það getur haft mikla þýðingu, að hann væri efldur. En ég held því hins vegar fram, að bjargráðasjóður sé ekki efldur með því að afhenda honum þau skuldabréf, sem ræðir um í till. þessari, með þeim skilyrðum, sem afhendingunni fylgja, með þeim skilyrðum, sem ég las hér upp áðan úr bréfi hæstv. ríkisstj.
Það, sem hv. 1. þm. N-M, var að minnast á áðan, að það væru nokkrir ríkir menn, sem hefðu tekið lánin, — ég vil ekki fullyrða neitt um það, en mér þykir það heldur ótrúlegt, vegna þess að eftir till. m.a. hv. 1. þm. N-M. var leitazt eftir því, að sveitarstjórnar á hverjum stað mæltu ekki með því, að aðrir fengju lánin en þeir, sem hefðu fulla þörf fyrir það. Það væru þess vegna mikil mistök, ef einhverjir ríkir menn, sem ekki hefðu þurft á slíku að halda, hefðu fengið þessi svonefndu hallærislán. En sveitarstjórnunum í hverjum hreppi var falið að stuðla að því, að úthlutun lánanna væri réttlát, og vegna þess, hversu upphæðin var lág, sem var til ráðstöfunar, var það alveg ljóst, og það hygg ég að sveitarstjórnunum hafi verið, að það var höfuðnauðsyn að beina lánunum einungis til þeirra, sem höfðu þörf fyrir þau. Og ég ætla ekki að óreyndu að drótta því að sveitarstjórnunum, að þær hafi ekki haft þetta sjónarmið og farið eftir því.