29.10.1958
Sameinað þing: 6. fundur, 78. löggjafarþing.
Sjá dálk 158 í D-deild Alþingistíðinda. (2056)
7. mál, innflutningur varahluta í vélar
Forsrh. (Hermann Jónasson):
Herra forseti. Það er nú með gjaldeyrinn eins og annað, að það eru stundum ekki alveg óskiptar skoðanir um það, til hvers nauðsynlegt sé að nota hann, og þeir, sem eiga að skipta honum, eiga ekki alltaf auðvelt með að skipta, svo að öllum líki, því að vitað mál er það, að á undanförnum árum hefur verið knappt um gjaldeyri. Það er rétt að gefa þær upplýsingar nú þegar, til þess að menn geri sér grein fyrir því, hvernig þessum málum er háttað, að samkv. skýrslu þeirrar n., sem var skipuð á s.l. vori, til þess að rannsaka gjaldeyrisþörfina, hafa á árinu 1956 verið fluttir inn varahlutar fyrir 6 millj. 58 þús., á árinu 1957 fyrir 6 millj. 216 þús. kr.
Síðan heldur skýrslan áfram og skýrir frá því, hvað mikið hafi verið búið að flytja inn á tilteknum mánuðum ársins 1958, og 31. júlí er búið að flytja inn fyrir 5 millj. 364 þús., en innflutningurinn á þeim tíma hafði verið, eftir því sem nefndin gefur skýrslu um, 1956 4.3 millj., 1957 3.8 millj og 1958 5.7 millj. kr. Enn fremur eru gefnar þær upplýsingar, að frá ársbyrjun til júlíloka hafi verið gefin út leyfi fyrir 7 millj. 73 þús., og enn fremur í lok þess mánaðar virðist hafa verið ónotað af leyfum 4.7 millj. kr. Það, sem kemur í ljós af þessari skýrslu, er það, sem er kannske ekkert óeðlilegt, að þeir, sem fara með gjaldeyrismálin, eigi erfitt með á svipstundu að átta sig á, og þess vegna var n. skipuð til þess að fá fullkomlega úr því skorið, hver þörfin er, og í niðurlagi skýrslunnar er sagt: „Gjaldeyrissala á árinu 1958 til kaupa á varahlutum í landbúnaðarvélar og landbúnaðartæki má ekki vera lægri en 9.5 millj.“ Og enn fremur: „Gjaldeyrisleyfi og greiðsluheimild vegna ársins 1959 á sömu vörum verður að veita. Á tveim síðustu mánuðum ársins séu ekki veittar minna en 8 millj.“ Þarna kemur aftur athugun á því, hvað afhendingartíminn er langur. Þetta stafar því ekki algerlega af því, eins og skýrslan ber með sér, og n. getur að sjálfsögðu fengið skýrsluna og það bréf, sem ég skrifaði til gjaldeyrisbankanna og innflutningsyfirvaldanna s.l. vetur, — það stafar ekki algerlega af því, að ekki hafi verið veitt leyfi og það nokkru meiri, heldur af hinu, að þörfin vex miklu örar, en menn átta sig á. Og hér liggur það nú greinilega fyrir, hver þörfin er, rannsakað af þeim mönnum, sem bezt mega vita, hver hún er.