19.01.1961
Neðri deild: 46. fundur, 81. löggjafarþing.
Sjá dálk 494 í C-deild Alþingistíðinda. (2067)
150. mál, ferðaskrifstofa ríkisins
Flm. (Þórarinn Þórarinsson):
Herra forseti. Eins og þetta frv. ber með sér, fjallar það um að fella niður þann einkarétt, sem Ferðaskrifstofa ríkisins hefur nú til þess að taka á móti erlendum ferðamönnum. Þetta ákvæði var sett í lög fyrir 25 árum og þá að sjálfsögðu miðað við allt aðrar aðstæður en þær, sem nú eru. Sá ávinningur, sem ætti að hljótast af því, ef þessi breyting yrði gerð, er fyrst og fremst sá, að þá mundu fleiri aðilar en nú vinna að því, að ferðamenn kæmu hingað, og jafnframt mundi þá verða unnið meira að landkynningu erlendis en nú er gert.
Nú eru þegar starfandi nokkrar ferðaskrifstofur í landinu aðrar en Ferðaskrifstofa ríkisins, sem aðallega vinna að því að greiða fyrir ferðalögum Íslendinga til útlanda. Þessar ferðaskrifstofur gætu alveg eins unnið að því að greiða fyrir ferðalögum útlendinga hingað til lands. Jafnframt mundi það leiða af því, ef þær fengju leyfi til að gera þetta, að þær næðu sambandi við erlendar ferðaskrifstofur, sem mundu greiða fyrir því, að hingað kæmu útlendir ferðamenn, og á vegum þeirra mætti búast við verulega aukinni landkynningu. Þetta ætti hins vegar ekki að verða neitt til þess að skerða starf Ferðaskrifstofu ríkisins eða aðstöðu hennar til þess að vinna að þessum málum. Hún mundi eftir sem áður halda þeim samböndum við erlendar ferðaskrifstofur, sem hún hefur núna, og þær vinna að þessum málum í samráði við hana, eins og þær hafa gert.
Það, sem mundi gerast, ef þessi breyting yrði, væri, að það mundu fleiri aðilar koma til viðbótar, og því mætti búast við aukningu á komu erlendra ferðamanna hingað til lands og eins aukinni landkynningu út á við á vegum þeirra erlendu ferðaskrifstofa, sem ferðaskrifstofur einstaklinga hér innanlands hefðu samband við.
Það er mál, sem óþarft er að ræða sérstaklega að þessu sinni, að nauðsynlegt er að greiða á allan hátt fyrir því, að erlendir ferðamenn komi til landsins, því að það á að geta haft verulegan tekjuauka í för með sér. Við eigum því ekki að láta neitt ógert, sem gæti greitt fyrir því, að svo yrði. Það að afnema þær hömlur, sem nú eru á á þessum efnum, þ.e. að aðeins einn aðili skuli hafa leyfi til að vinna að þessum málum, mundi verða nokkurt spor í þessa átt.
Ég sé svo ekki ástæðu til þess að fjölyrða meira um þetta mál að sinni, en legg til, að því verði vísað að umr. lokinni til samgmn.