23.10.1968
Sameinað þing: 4. fundur, 89. löggjafarþing.
Sjá dálk 559 í D-deild Alþingistíðinda. (3538)
17. mál, íbúðarhúsabyggingar í Breiðholtshverfi
Jónas Árnason:
Herra forseti. Ég ætla ekki að láta mér nægja að þakka aðeins svörin. Það eru vissulega mörg atriði í sambandi við þetta mál, sem vert væri að ræða náið, en ræðutími er takmarkaður og ég læt nægja að ræða eitt þessara atriða.
Hæstv. félmrh. upplýsti áðan, að verð þessara tilbúnu timburhúsa innfluttra, sem reist hafa verið í Breiðholtshverfi, hafi orðið af minni gerðinni tæplega 1 millj. 400 þús. kr. Ég held, að segja verði, að þarna hljóti að hafa verið nokkuð svo slælega eða klaufalega að unnið að einhverju leyti. Og ég þykist mega djarft úr flokki tala um þetta efni. Þannig er sem sé mál með vexti, að núna í sumar reisti ég mér innlent íbúðarhús í Reykholti í Borgarfirði, algerlega innlenda smíð, 80 fermetra hús og ég get lagt fram reikninga, sem sanna, að þetta 80 fermetra hús kostar aðeins um 700 þús. kr. eða kannske rúmlega það. Það er aðeins helmingurinn af verði Breiðholtshúsanna, minni gerðarinnar. Stærðarmunur þarna er að vísu um 24 fermetrar, en hann hefði þó varla átt að hækka verð þessara húsa, miðað við verðið á mínu húsi í Reykholti, nema kannske svona upp í 1 millj. og er þá tekið tillit til þess gjaldamismunar, sem Breiðholtsfólkið verður að taka á sig umfram það, sem við greiðum uppi í Reykholtsdal.
Einhver spyr kannske, hvort einhver gæðamunur valdi ekki þessum geysilega verðmismun. Ég gerði mér ferð upp í Breiðholtshverfið í fyrradag og skoðaði eitt þessara innfluttu húsa, útlenda smíð, útlenda framleiðslu og ég fullyrði, að þetta hús er síður en svo vandaðra en hin innlenda smíð, hús mitt í Reykholti. Þessi hús eru að vísu íburðarmeiri og tilkomumeiri á að sjá, það skal játað, en ég fullyrði, að frágangur þeirra hvað snertir klæðningu, einangrun og fleira slíkt, er síður en svo betri en á hinni innlendu smíð í Reykholti.
Ég tel rétt, að þessar upplýsingar komi hérna fram, vegna þess að ég er hræddur um, að óánægja manna með Breiðholtshúsin, sem að vísu er eingöngu bundin við verðið, kunni að spilla tiltrú manna á timburhúsum yfirleitt. Ég er á því, að við Íslendingar eigum að byggja miklu meira úr timbri en við höfum gert. Ég tel, að þau steinbákn, sem menn hafa verið að reisa hér á síðustu tímum, steinbákn, sem oft eru hin fáránlegustu, hvað stærð snertir og annan íburð og ekki í neinu samræmi við efnahag byggjendanna, þau hafi valdið svo miklum áhyggjum og jafnvel sálarstríði, að heldur lítið hafi orðið úr þeirri hamingju, sem e.t.v. gæti fylgt því að eiga heima í slíkum húsum.
Það ætti að vera sjálfsögð stefna okkar núna, eins og komið er innlendum iðnaði, að hið opinbera, ríki og bæjarfélög feli innlendum íslenzkum húsasmiðum, íslenzkum framleiðendum, t.d. tilbúinna timburhúsa, meiri verkefni. Fagmenn þeir, sem unnu við hús mitt í Reykholti, voru allir á því, að ef slík hús, hús af sömu stærð og sama tagi, yrðu reist,segjum 10–15 í einu, þ.e.a.s. heil hverfi, þá gæti með þeim sparnaði og hagkvæmni, sem ætti að fást, þegar um slíka fjöldaframleiðslu er að ræða, þó að það virðist nú ekki hafa orðið í Breiðholtinu, — þá ætti að vera hægt að lækka verð þessara húsa allt niður í 600-650 þús. kr.
Ég er á því, að allt svona venjulegt fólk, allar venjulegar, „normalar“ fjölskyldur, sem gera svona venjulegar, „normalar“ kröfur um herbergjastærð og annað fyrirkomulag húsa, gætu látið sér líða vel í húsi eins og því, sem ég reisti í Reykholti, þó að það hafi að vísu ekki kostað nein ósköp og ekki tekið nema einn mánuð að reisa það. Já, vel á minnzt, það leið nákvæmlega mánuður, frá því farið var að reisa húsið á grunninum þar til ég flutti inn í það með fjölskyldu mína. Og þarna, eins og ég hef áður sagt, unnu að eingöngu Íslendingar. En tíminn, sem þarna sparast, þ.e.a.s. við það að tilbúin timburhús eru svona fljótsmíðuð, er náttúrlega ekki lítils virði, og auk þess er þetta náttúrlega sparnaður í samanburði við steinbáknin, sem menn eru með í smíðum kannske 3–4–5 ár og borga á meðan vexti af lánum án þess að hafa af þeim nokkur not, lánum kannske svo hundruðum þúsunda nemur, svo að ekki sé nú talað um allar áhyggjurnar. Það heyrist oft sagt frá mönnum, sem hafa bilað í maga og orðið fyrir öðru heilsutjóni, meðan þeir voru að byggja hús, — þessi steinbákn, sem eiga að uppfylla kröfur nútímans, svo kallaðar nútímakröfur um víðáttur í stofum og anddyrum. Ég er á því, að það þyrfti hins vegar enginn að bila í maga eða verða fyrir öðru heilsutjóni af að reisa hús, eins og ég reisti í Reykholti í sumar. Gott ef menn gætu ekki jafnvel lagazt af magasárum við að reisa slík hús, því að þetta er satt að segja svo ánægjulegt verkefni.