10.05.1972
Neðri deild: 74. fundur, 92. löggjafarþing.
Sjá dálk 1511 í B-deild Alþingistíðinda. (1307)
209. mál, Sölustofnun lagmetisiðnaðarins
Heilbr.- og trmrh. (Magnús Kjartansson):
Herra forseti. Ég ætla nú ekki að lengja þessa umr., en ég hef hug á því, að málið komist sem fyrst til n. Út af þessari fsp., sem til mín var beint, þá vil ég geta þess, að nefnd sú, sem samdi frv. á sínum tíma, gekkst fyrir sérstakri ráðstefnu, sem var haldin á Hótel Esju 30. nóv. í fyrra, og þar voru mættir atvinnurekendur og sérfræðingar hvaðanæva að af landinu, 63 talsins. Og þar voru lögð fram drög að þessu frv. og um það urðu miklar umr., en ákaflega mikil samstaða um meginefni þessa frv. Ég er sannfærður um það, að framleiðendur munu yfirleitt heils hugar koma til þessarar samvinnu. Eins og ég sagði áðan, hefði ég ekkert haft á móti því að hafa þessa samvinnu í öðru formi, þ. e. þau fjárframlög, sem þarna er talað um og sem ég tel vera algerlega óhjákvæmileg. Ef þau hefðu komið að meirihluta til frá framleiðendum, þá teldi ég sjálfsagt, að þeir fengju meiri hl. í stjórn frá upphafi, t. d. ef ríkið legði til 10 millj., en framleiðendur 15, þá yrði sjálfsagt, að þeir hefðu meiri hl. í stjórn. En á meðan fjármagnið kemur allt frá ríkinu, þá getur ríkið ekki verið þekkt fyrir annað en taka á sig þá ábyrgð að hafá forustu fyrir þessari starfsemi á meðan. Og ég vil benda á það í þessu sambandi, að það er talað um þrjú rn. Það er talað um fjmrn. eins og eðlilegt er, vegna þess að þarna er um að ræða stórfellda fjármuni af almannafé. Það er talað um viðskrn., og ég hygg, að þessi nýja stofnun þurfi mjög á því að halda að hafa sem nánust tengsl við viðskrn. vegna þeirrar vitneskju, sem það rn. hefur, og vegna þess að það rn. fer með mjög veigamikla viðskiptasamninga, þar sem einnig er um að ræða þessar vörur. Og ég hygg, að það verði naumast talið óeðlilegt, að iðnrn., sem þessi mál heyra undir, hafi þarna mann í stjórn einnig. Ég er sannfærður um, að þarna geti tekizt mjög góð samvinna á milli framleiðenda og ríkisins, og ég vil vara menn mjög við því að magna deilur um þetta atriði, því að einmitt þessar deilur gætu orðið til þess að torvelda samvinnu, sem annars hefði tekizt algerlega árekstralaust. Ef menn fara að gera þetta að of miklu hitamáli, þá getur það hreinlega torveldað framgang þessa máls, sem ég lít svo á, að sé stórmál.