01.03.1973
Neðri deild: 59. fundur, 93. löggjafarþing.
Sjá dálk 2252 í B-deild Alþingistíðinda. (1765)
169. mál, heilbrigðisþjónusta
Gunnar Gíslason:
Herra forseti. Við ræðum hér í hv. þd. hvert stórmálið á fætur öðru, og á ég þar við frv. um skólamálin og nú frv. það til l. um heilbrigðisþjónustu, sem hér er til umræðu. Segja má, að þessi stórmál séu þau mál, sem öðrum fremur varða allt þjóðlíf okkar. Læknamálin og heilbrigðisþjónustan hafa verið í mörg undanfarin ár fyrir okkur, sem búum í strjálbýlinu, mála erfiðust, og læknaskorturinn hefur verið okkur stærsta áhyggjuefnið. Segja má, að hann hafi valdið ýmsum íbúum landsins meiri áhyggjum en íbúum í mínu kjördæmi, því að yfirleitt höfum við verið svo heppin að halda lækni okkar. Þó eru þar læknishéruð, sem enginn læknir hefur fengizt til á undanförnum árum, og á ég þar við Skagastrandarhérað og Hofsóshérað, enda er ráð fyrir því gert í þessu frv., að þessi læknishéruð verði lögð niður og sameinuð öðrum, og má e. t. v. segja, að það sé að vonum, þegar til þess er litið, að enginn læknir hefur fengizt til að starfa í þessum héruðum.
Einn hv, þm., sem talaði hér áðan, sagði, að það væri engin eftirsjá í núverandi læknaskipan. Víst er um það, að ekki eru allir sammála þessu sjónarmiði. Ég veit, að fólki í þessum tveimur héruðum, sem ég nefndi, er mikil eftirsjá að því að hafa ekki lækni hjá sér, og margar óskir hafa okkur þm. kjördæmisins borizt úr þessum læknishéruðum um að beita okkur fyrir því, að læknar fengjust í þessi héruð. En það hefur ekki tekizt.
Ég sagði, að hér væri um stórmál að ræða, og ég efast ekki um, að það er flutt til þess að bæta úr því neyðarástandi, sem hefur ríkt í landinu í þessum efnum. Ég fagna framkomu frv, og vænti þess fastlega, að það verði að því gagni, sem því er ætlað að verða, þ. e. a. s. að tryggja öllum landsmönnum viðunandi læknisþjónustu og heilsugæzlu. En ég verð að taka undir með hv. þm. Ingvari Gíslasyni, að ég efast stórlega um, að þetta frv., þó að merkt sé, verði til þess að bæta úr ástandinu að öllu leyti. Ég kvíði fyrir því, að ekki muni takast að manna heilsugæzlustöðvarnar að læknum og starfsliði eins og þarf. Það er áreiðanlegt, að ríkið verður að leggja fram mikla fjármuni, ef það á að lakast.
Mér skildist á hv. 1. þm. Sunnl., að honum þætti læknishéruðin, eins og þau eru áformuð í frv., heldur stór, og ég tek undir það sjónarmið. Ég held, að það væri hyggilegra að miða læknishéruðin við kjördæmin, þannig t. d., að þau yrðu tvö á Norðurlandi. Það má vera, að ykkur hv. þm. þyki koma fram einhver hreppasjónarmið hjá mér, en svo er ekki. Ég held, að það mundi skapast miklu meiri samhugur um þessi mikilsverðu mál meðal fólksins, ef sá háttur yrði hafður á, að læknishéruðum yrði fjölgað frá því, sem frv. gerir ráð fyrir, og þau bundin við kjördæmin.
Erindi mitt hingað upp í ræðustólinn var það eitt að beina því til hv. n., sem fær þetta mál til meðferðar, að taka til athugunar, hvort ekki muni vera réttara að fjölga læknishéruðunum nokkuð frá því, sem gert er ráð fyrir í frv., og láta þar kjördæmaskipunina ráða.