31.10.1972
Sameinað þing: 10. fundur, 93. löggjafarþing.
Sjá dálk 439 í B-deild Alþingistíðinda. (211)
40. mál, fangelsismál
Jónas Árnason:
Herra forseti. Ég get ekki stillt mig um að notfæra mér þær tvær mínútur, sem við höfum þm., til þess að skjóta inn aths. í sambandi við fsp. Ég læt í fyrsta lagi í ljós undrun mína yfir því, að þær upplýsingar, sem hér komu fram, skuli hafa komið hv. fyrirspyrjanda svo á óvart. Einhverja grein hlýtur hann þó að hafa gert, sér fyrir þessu þau 12 ár, sem hann sat í ríkisstj.
En það eru ýmis atriði, sem mætti kippa í lag í fangelsismálum okkar með lítilli fyrirhöfn, og satt að segja kannske fullt eins mikil þörf á að bæta þar aðbúnaðinn og að auka fangarýmið. Ég ætla að nefna hér eitt atriði.
Það er það, að fangaverðir í Hegningarhúsinu við Skólavörðustig sjá sjálfir um alla matseld handa föngum þar. Ég skrapp þangað upp eftir í morgun, og þá stóð sjálfur yfirfangavörðurinn í eldhúsinu og var að skera laukinn í saltkjötið og baunirnar, sem eru hinn fasti þriðjudagsréttur í því húsi. Ég spyr þess vegna: Hvers vegna í ósköpunum er ekki ráðinn matsveinn eða matreiðslukona til þess að sjá um þetta og taka þetta aukastarf af fangavörðunum í Hegningarhúsinu.
Annað atriði er það, að gæzlufangar svokallaðir fá ekki að hlusta á útvarp og ekki að lesa blöð. En þetta ákvæði bitnar líka á svokölluðum úttektarföngum eða þeim, sem eru að afplána dóm sinn þarna, því að það er svo hljóðbært á milli klefanna, að ef hlustað er á útvarp, þá kunna ýmsar „hættulegar“ upplýsingar að berast gæzluföngunum. Ég vil beina þeirri ábendingu til hæstv. dómsmrh., að það mundi ekki vera mjög kostnaðarsamt að hljóðeinangra klefana sæmilega, ekki einungis til þess að vitneskja berist ekki á milli, heldur til þess að menn hafi sæmilegan frið og ró í klefum sínum.