14.03.1974
Neðri deild: 83. fundur, 94. löggjafarþing.
Sjá dálk 2855 í B-deild Alþingistíðinda. (2558)
24. mál, kaupstaðarréttindi til handa Seltjarnarneshreppi
Hannibal Valdimarsson:
Herra forseti. Það er að sjálfsögðu rétt, að það hafa ekki verið haldnir fundir í félmn., meðan ég var á fundi Norðurlandaráðs. Þeir hafa sjálfsagt fallið niður þá. En ég hef mætt á hverjum einasta réttum fundardegi og tilkynnti það strax á s.l. hausti, að það væru fastir fundardagar n. Og meðan mál liggja hjá n. og hún hefur sina föstu fundardaga, eiga menn að hyggja að því, þá eiga þeir að mæta, allra helst ef þeir bera einhver mál sérstaklega fyrir brjósti.
Ég mun ekki hafa getið um það, hvernig orðalag yrði á till. n. um einstaka staði, nema ég tók Bolungarvík sem dæmi áðan um þá sérstöðu, sem þar er. Síðan hef ég verið spurður um það, hvernig þetta yrði t.d. með afgreiðsluna á frv. um Dalvík. Mér er ljúft að segja frá því, till. liggja fyrir og eiga hana eftir að hljóta afgreiðslu í n. Í Dalvíkurfrv. verður 1. gr. óbreytt, en 2. gr. kemur til með að hljóða svo:
„Sýslumaður Eyjafjarðarsýslu og bæjarfógeti Akureyrar skal jafnframt vera bæjarfógeti kaupstaðarins.“
Svo verður lagt til, að 3. gr. falli niður, en í 4. gr. kæmi svo sennilega sem bráðabirgðaákvæði sama og um Bolungarvík, um skiptingu þeirra mála, sem nú væru á döfinni, milli embættanna. Það liggja þannig fyrir ákveðnar till. um nákvæmt orðalag fyrir hvern stað um sig, og alveg sams konar till. liggja fyrir í hv. Ed. varðandi Eskifjörð og Grindavík, svo að ég held, að þessi mál séu í engri hættu og séu algerlega komin í höfn að öðru leyti en að eftir er það formsatriði að leggja samþykki á þetta, því að þetta hafa nm, kynnt sér allt saman, og síðan á það eftir að ganga í gegnum deildirnar til skiptis.
Ég held, að þetta geti ekki verið neitt átakamál, því að þetta er mjög eðlileg lausn, eins og á stendur. Og ég held meira að segja, að að því er snertir Dalvík og umhverfi hennar, þá verði þessi þjónusta, sem nú kemur til með að verða veitt þar öllu eðlilegri en ef sérstakur bæjarfógeti hefði komið í Dalvíkurkauptún, sem þá hefði orðið kaupstaður, en umhverfi Dalvíkur hefði orðið að sækja til bæjarfógetans á Akureyri eftir sem áður. Ég held, að n. hafi gert þarna það, sem henni bar skylda til, að hafa samráð við dómsmrn., leita umsagnar réttarfarsnefndar, og svo fannst lausn, sem var á þeim línum, sem fullnægðu hvorum tveggja þessara aðila og sýndist vera góð lausn fyrir viðkomandi sveitarfélög, sem vildu verða kaupstaðir, og þar með hægt að taka tillit til vilja heimamanna, til fólksins á þessum stöðum.
Þetta var ætlunin að upplýsa hér í sambandi við þetta mál. hvort sem menn hefðu orðið svona ókyrrir í sætum sínum eða ekki.