18.03.1975
Sameinað þing: 53. fundur, 96. löggjafarþing.
Sjá dálk 2464 í B-deild Alþingistíðinda. (1955)

161. mál, skipan gjaldeyris- og innflutningsmála

Flm. (Jón G. Sólnes) :

Herra forseti. Þáltill. sú, sem hér er til umr., má með nokkrum sanni segja að sé gamall kunningi ef svo mætti að orði komast. Hún sá fyrst dagsins ljós í des. 1972 er ég fyrst átti sæti á hinu háa Alþ. sem varamaður nokkra daga. Þá gafst aldrei tími vegna anna þingsins til að taka till. til umr. Næst átti ég stutta setu á Alþ. sem varaþm. í mars 1974 og þá komst ég það langt með þetta mál að mér var heimilað að flytja framsöguræðu. Lengri áfanga var ekki náð í það skiptið. En nú vona ég að í þetta sinn takist svo til að þetta mál fái þinglega afgreiðslu. Ég get í þessari framsögu minni að verulegu leyti stuðst við meginmál ræðu þeirrar sem ég flutti á hinu háa Alþ. hinn 2. apríl s. l.

Eins og tekið er fram í grg. þeirri, sem prentuð er á þskj. 299 er hægt að ítreka það, að þegar núgildandi reglugerð um skipan gjaldeyris- og innflutningsmála o. fl. var gefin út hinn 27. maí 1960 var stórt spor stigið í þá átt að gera öll mál varðandi gjaldeyris-, innflutnings- og fjárfestingarmál auðveldari í framkvæmd en verið hafði. Þjóðin hafði um áratugi búið við margs konar kerfi hafta og takmarkana í sambandi við þessi mál, sem á margvíslegan hátt hafði beinlínis verið dragbitur á allri athafnasemi, framkvæmdamöguleikum og fjármagnssköpun fyrirtækja og einstaklinga og um leið eðlilegs hagvaxtar þjóðarinnar í heild. Tilkoma fyrrgreindrar reglugerðar var því vissulega stórkostleg úrbót á því vandræðaástandi sem ríkt hafði í þessum málum til þess tíma að hún tók gildi.

Hins vegar verður ekki hjá því komist að benda á að á þeim hálfum öðrum áratug, sem liðinn er frá því að fyrrgreind reglugerð var gefin út, hafa orðið svo örar breytingar í heiminum á sviði viðskipta og þá sérstaklega fjármagnsflutnings almennt, að nú er svo komið, að dómi flm. þessarar till., að mörg ákvæði núgildandi reglugerðar eru orðin algjörlega úrelt og standa í vegi fyrir eðlilegum fjármagnsviðskiptum þjóðarinnar í heild. Það verður að segjast hér, að mér finnst það einhver mesti ljóður í fari viðreisnarstjórnarinnar, eins mörgu góðu og hún kom í kring, hve mikil stöðnun varð í þessum málum á hinum langa valdaferli þeirrar stjórnar. 1. gr. reglugerðar þeirrar, sem þáltill. sú, sem hér er til umr., skírskotar til, hljóðar þannig, með leyfi forseta:

„Innflutningur á vörum til landsins skal vera frjáls nema annað sé ákveðið í sérstökum lögum eða reglugerð. Sama máli gegnir um gjaldeyrisgreiðslur til útlanda.“

Með þessu ákvæði má segja að sé skýrt mörkuð sú stefna sem ákveðið er að gilda skuli. Gallinn er bara sá að með ýmsum ákvæðum sem um er rætt, sérstaklega í 2. kafla fyrrgreindrar reglugerðar, eru margvísleg fyrirbæri um eyðublaðanotkun og skriffinnsku alls konar í sambandi við almennar umsóknir, sérstaklega umsóknir er snerta yfirfærslur eða greiðslur í erlendum gjaldeyri, að á framkvæmdinni verða öll þessi mál seinvirkari, fyrirhafnarmeiri og erfiðari viðfangs en þyrfti að vera. Má kannske með nokkurri sanngirni segja, að þegar reglugerðin var gefin út hafi ákvæði þessi átt rétt á sér til bráðabirgða vegna hins stranga haftatímabils sem hafði gilt hér svo lengi. En að láta þessi ákvæði fá jafnfastan sess og þau hafa öðlast er að dómi flm. hið mesta glapræði og hefur orðið þróun allra peningamála og hagkerfi þjóðarinnar til ómetanlegs tjóns.

Að dómi flm. þessarar þáltill. er helstu agnúar reglugerðarinnar að finna í ákvæðum 2. kafla hennar, 7.–10. gr., og verð ég til stuðnings máli mínu að fá að lesa — með leyfi forseta — nokkur atriði úr þessum greinum. Í 7. gr. standa t. d. þessi ákvæði:

„Þegar um innflutning frílistavöru er að ræða ber innflytjanda, áður en varan er send af stað frá útiöndum, að gera viðskiptabanka grein fyrir væntanlegum innflutningi og semja um greiðslufyrirkomulag vörunnar.“

Í 8. gr. stendur t. d.:

„Þeir sem hyggjast flytja inn vörur með slíkum gjaldfresti skulu fyrir fram leita samþykkis viðskiptabanka.“ Það fer enginn eftir þessu og þetta er í reynd alveg dauður bókstafur. Það út af fyrir sig er nægilegt tilefni til þess að reglugerðin í heild sé endurskoðuð.

Það er skoðun flm. að þegar um innflutning og yfirfærslu fyrir frílistavörur er að ræða, nema um sé að ræða verulega upphæð, gilti sú regla að það þyrfti bókstaflega engar umsóknir eða eyðublaðanotkun, hlutaðeigandi gjaldeyrisbönkum væri fullkomlega frjálst að afgr. slík mál viðstöðulaust og gætu sjálfir séð um að halda nauðsynlegar skrár eða skýrslur um notkun og yfirfærslu gjaldeyris í viðkomandi tilfellum. Það má benda á að við hverja minnstu afgreiðslu þarf eyðublað í þrí- eða fjórriti, t.d. áskrift að tímariti, félagsgjöld, smágjafir o. fl. Allt þarf að færast á eyðublöð.

Þá er ekki úr vegi í þessu sambandi að minnast á póstafgreiðslur, sem geta ekki afgreitt minnstu póstkröfu í erlendum gjaldeyri fyrir hina minnstu upphæð nema innflytjandi fái einhvern stimpil frá gjaldeyrisstofnun, þrátt fyrir það að hlutaðeigandi póstafgreiðslu sé að lokum heimilt að taka við greiðslu. Hljóta allir að sjá hve miklum vandkvæðum þetta er bundið á póstafgreiðslum úti á landi, sem eru víðs fjarri öllum slíkum gjaldeyrisstofnunum, svo að ekki getur þessi tilhögun verið í anda margyfirlýstrar byggðastefnu stjórnmálaflokka.

Þá er fráleitt ákvæði 10. gr., svo hljóðandi: „Engar vörur má tollafgr. nema framvísað sé innkaupsreikningi með áritun banka um að vörurnar séu greiddar eða greiðsla tryggð í erlendum gjaldeyri.“

Hvar sem frjáls viðskipti eru ríkjandi eiga slík málefni að vera alger samningsatriði milli seljanda og kaupanda vörunnar um tilhögun á greiðslunni. Það getur oft staðið þannig á að samningar séu á lausu um þetta atriði milli seljanda og kaupanda og ekkert við það að athuga. Slíkt frjálsræði á að vera ríkjandi manna á meðal. En slíkt fyrirkomulag á að sjálfsögðu ekki að hindra á nokkurn hátt að lögboðin aðflutningsgjöld, tollar og þess háttar greiðslur, séu skilvíslega innt af hendi.

Í 8. og 9. gr. reglugerðarinnar eru ákvæði um heimild innflytjenda að flytja inn vörur með gjaldfresti. Þessi ákvæði eru að dómi flm. þáltill. allt of ströng. Ég þykist vita að það vaki fyrir hlutaðeigandi yfirvöldum að vilja hafa hönd í bagga með að ekki sé stofnað til óþarflegra lausaskuldbindinga í erlendum gjaldeyri vegna innflutnings varnings eða annarra hluta. Þetta er algjörlega úrelt fyrirkomulag. Í lýðfrjálsu landi, þar sem á að ríkja frjálst hagkerfi, á það algjörlega að vera á valdi einstaklinganna sjálfra að gera hverjar þær skuldbindingar sem þeir kjósa. Þeir eiga sjálfir að vera ábyrgir gerða sinna í þeim efnum og bera ábyrgð á þeim, en ekki að lúta boði eða banni einhverra opinberra stjórnvalda og skriffinnskubákna hvað snertir slík viðskipti, enda hefur reynslan sýnt að slík ákvæði sem hér er vikið að hafa á undanförnum árum skaðað þjóðina um stórkostlegar upphæðir. T. d. þegar um miklar fyrirsjáanlegar verðsveiflur er að ræða á helstu neysluvörum, hráefnum og t. d. nauðsynlegustu rekstrarvörum atvinnuveganna, þá er afar áríðandi að ákvæði sem þessi hindri ekki að hægt sé án tafar að gera nauðsynlegar ráðstafanir til þess að gera sem hagkvæmust innkaup. Það er hægt með dæmi að benda á að þegar öllum sem vildu sjá, var ljóst að stórkostleg verðhækkunaralda var að skella á í heiminum á ýmsum nauðsynlegustu rekstrar- og neysluvörum, þá var þeim vanda mætt hér með því að herða á ákvæðunum um að kaupa vörur gegn gjaldfresti, stytta leyfilegan lánstíma. Hvað halda menn að slíkar ráðstafanir hafi kostað þjóðina í auknu innkaupsverði og hvað halda menn að ekki hvað síst slíkar ráðstafanir hafi átt ríkan þátt í hinum mikla og sívaxandi verðbólguvanda sem við erum alltaf að stríða við?

Þá má benda á þá staðreynd að sú takmarkaða heimild, sem veitt er til erlendra vörukaupa, miðast almennt við víxla eða dýrustu vörukaupalán sem um ræðir. Því má ekki heimila góðum og traustum fyrirtækjum og einstaklingum, sem þess eru megnugir, að fá lán í erlendum bönkum eða hjá öðrum aðilum til þess að geta gert sem hagkvæmust innkaup, t. d. með staðgreiðslu í erlendum gjaldeyri, og ná þannig oft afslætti, fyllsta magnafslætti? Slík tilhögun viðskipta þjóða á milli er yfirleitt heimiluð í samskiptum ríkja á vesturlöndum og í hinum frjálsa heimi. Við erum eina landið af svokölluðum lýðræðisríkjum, utan Sovét-Rússlands og annarra sósíalistaríkja, sem virðumst þurfa að hafa eitthvert járntjald eða múr í sambandi við þessi viðskipti. Árangurinn lætur heldur ekki sér standa. Við eigum heimsmet í verðbólgu og gjaldmiðill okkar er nánast sagt einskis virði hvar sem hann er sýndur á erlendum vettvangi.

Það er vert að athuga að það eru mörg fyrirtæki og einstaklingar sem eru í þeirri aðstöðu, sem betur fer, að njóta trausts á erlendum lánamörkuðum og hafa möguleika til fjárútvegunar sem þau hins vegar hafa e. t. v. ekki hér heima. Þess konar viðskipti eru eingöngu rekin á ábyrgð hlutaðeigandi aðila og gildir um slík viðskipti allt annað en t. d. opinberar lántökur, sem raunar eru að dómi flm. þessarar þáltill. þær einu sem aðgæslu þarf við, því að um margar slíkar lántökur gildir að þær verða ekki endurgreiddar nema með margs konar skattaálögum á þegna þjóðfélagsins. Í þessu sambandi er einnig vert að benda á að sú stefna, sem ræður í okkar þjóðfélagi og hefur ráðið um það að ekki er heimilt að takast á hendur neinar erlendar fjárskuldbindingar nema með leyfi einhverra opinberra aðila, knýr einmitt á um opinbera fyrirgreiðslu í þeim málum, t. d. með ríkisábyrgðum sem sífellt hafa verið að aukast og leiða af sér sívaxandi greiðslubyrði í hinu opinbera kerfi, sem að sjálfsögðu hefur ekki aðra leið en að sækja fjármunina, sem þarf til þess að standa undir slíkum greiðslum, í vasa hins almenna skattgreiðanda.

Með samþykkt þeirrar þáltill., sem hér hefur verið borin fram, og eftir að hún væri komin í framkvæmd væri hægt að draga stórlega úr þeirri áhættu sem núv. tilhögun þessara mála hefur í för með sér. Í þáltill. þeirri, sem hér liggur fyrir, er minnst á sem áfanga svipað fyrirkomulag og er í gildi á Norðurlöndum, t. d. í Danmörku. Það er ekki farið fram á meira í upphafi. Í Danmörku er frílistavöruinnflutningur algerlega frjáls, ekki háður neinum umsóknum eða eyðublaðavafstri. Ferðamannagjaldeyrir er svo að segja frjáls og laus við allar umsóknir og eyðublöð. Lántökur einstaklinga og fyrirtækja, allt að mjög hárri upphæð á íslenskum mælikvarða, voru 4 millj. kr. danskar í sept. s. l. og voru þá hækkaðar upp í 20 millj. kr. danskar, eru algjörlega frjálsar og mjög greitt um aðrar lántökur, t.d. til fjárfestingar og annarra framkvæmda.

Þá vil ég minnast á eina tegund viðskipta, sem mjög er tíðkuð hjá nágrannaþjóðum okkar, og það eru svokölluð termín — eða lauslega þýtt tímasetningarviðskipti. Öll vitum við að það er alltaf viss ótti í aðilum hér að takast á hendur skuldbindingar um greiðslu í erlendum gjaldeyri. Með termín-viðskiptum er hægt að tryggja sig algjörlega gegn tapi eða öðrum skakkaföllum vegna hugsanlegra gengisbreytinga. Þetta gerist á þann hátt að hlutaðeigandi, sem hefur t. d. tekist á hendur skuldbindingar um greiðslur í erlendum gjaldeyri, getur á termín-kjörum tryggt sér gegn vægu gjaldi kaup á honum nauðsynlegum erlendum gjaldeyri á tilsettum tíma á því gengi sem skrásett er þegar hann tekst skuldbindinguna á hendur. Hvílíkt öryggi og þægindi er slíku kerfi samfara vænti ég að leynist engum er þekkir til þessara mála. Hins vegar sýnir það kannske ljóst hve gersamlega við erum á eftir tímanum í nútímaviðskiptum, að þessi þáttur í sambandi við erlendar skuldbindingar er gjörsamlega óþekkt fyrirbrigði hér á landi. Þess má einnig geta hér að slík tilhögun er líka framkvæmd erlendis í sambandi við sölu erlends gjaldeyris af framleiðanda útflutningsvöru.

Þá eru atriði, sem ég vil minnast á og tel mjög þýðingarmikil í sambandi við öll þessi mál, og það er heimild banka og innlánastofnana hér á landi til þess að taka við erlendu fé til geymslu með þeim hætti, að slíkir reikningar séu algjörlega frjálsir, „convertible“ sem kallað er, að því er snertir aðila sem búsettir eru erlendis. Þessi tilhögun viðgengst í öllum þróuðum löndum víða um heim. Það, sem er náttúrlega langæskilegast, er að allir innlánsreikningar og allt fjármagn yfirleitt sé gjörsamlega frjálst til hvaða ferðar eða notkunar sem er. Það er staðreynd að okkur íslendinga hefur ávallt og þá ekki síst á hinum síðustu tímum hrjáð mjög bagalega vöntun á fjármagni. Við höfum ekki verið þess megnugir og kannske ekki hægt með sanngirni að ætlast til þess að jafnfámenn þjóð og við erum, geti komið því við að skapa jöfnum höndum það fjármagn sem við þurfum bæði til neyslu, almenns rekstrar og þeirra mörgu og mikilvægu fjárfestingarframkvæmda sem ávallt eru og verða á döfinni hjá okkur. Það hefur alltaf verið svo að við höfum í sívaxandi mæli þurft að leita fyrir okkur á erlendum lánamörkuðum í sambandi við nauðsynlegar fyrirgreiðslur í þessu efni. Enda tala verkin í þeim málum þar sem skuldir okkar erlendis nema nú milljarðatugum, og þá er öllum ljóst hve stórkostleg upphæð það er sem á hverjum tíma fer af andvirði þjóðarframleiðslunnar í að greiða afborganir og vexti af slíkum skuldum. Hvað halda menn að íslenska þjóðin sé á undanförnum árum búin að greiða mörg hundruð millj. í beina þóknun til erlendra fjármagnsmiðlara í sambandi við lánsfjárútveganir fram yfir eðlilega vexti á hverjum tíma?

Með þessar staðreyndir fyrir sjónum er það þá ekki þess virði að gerð sé a. m. k. smátilraun með að koma á svipaðri tilhögun á þessum málum hjá okkur og gerist hjá þeim þjóðum, sem næst okkur standa og við höfum nánust samskipti við, eins og t. d. Norðurlandaþjóðunum?

Í till. þeirri, sem hér liggur fyrir hv. Alþ., er gert ráð fyrir því að við væntanlega breytingu á reglugerð um skipan innflutnings- og gjaldeyrismála verði þó ekki gengið lengra til að byrja með en að þessum málum verði hagað hér með svipuðum hætti og t. d. hjá dönum. Þar hafa bankastofnanir fullt umboð og leyfi til þess að taka við fé til geymslu fyrir erlenda aðila og eru ósparar á að auglýsa þá þjónustu í hinum stærstu heimsfjölmiðlum. Og hjá þjóð sem stöðugt vantar fjármagn, hvað getur eiginlega verið því til fyrirstöðu að heimila slíka starfsemi? Að dómi flm. er fyrirsjáanlegt að með slíkri ráðstöfun mundum við á ódýrastan og hagkvæmastan hátt geta bætt úr fjármagnsskorti okkar, og ef vel tækist til, sem ég hef óbifandi trú á, þá yrði þróunin sú að okkur yrði falið að geyma miklu meira fé en við þurfum á að halda vegna okkar framkvæmda. Það er enginn vandi að miðla því fjármagni á annan hátt og af slíkri starfsemi gætu orðið ríflegar tekjur í þjóðarbúið og miklu meiri en ég hygg að menn geri sér í hugarlund nú. Það er hægt að benda á smáþjóðir sem gáfu þessa starfsemi algjörlega frjálsa fyrir fáum árum og fengu á mjög skömmum tíma innlánsfé til geymslu sem nam mörgum milljörðum dollara. Er virkilega þess virði að tilraun, sem felst í því að skapa möguleika á slíkri fjármagnsmiðlun hér á landi, sé gerð. Úti í hinum stóra heimi er fjármagn, sem skiptir tugum ef ekki hundruðum milljarða kr., sem er gersamlega vegalaust. Það er þar leitandi trausts hælis og umfram allt frjálsrar vegferðar. Ef við værum reiðubúnir til þess að veita slíku fjármagni hæli, starfsaðstöðu, dvalarstað og verða við kröfum þess um algjörlega frjálsa vegferð, þá mundu skapast möguleikar fyrir okkur til þess að fá ótakmarkað fjármagn til hverra þeirra framkvæmda eða athafna sem við getum óskað gegn ótrúlega vægu gjaldi eða jafnvel án nokkurs gjalds.

Þetta eru staðreyndir sem vert er að hafa í huga, ekki síst nú á þessum síðustu og verstu tímum, því að aðalhöfuðverkur stjórnvalda er að reyna með einhverjum hætti að ráða fram úr efnahagserfiðleikum okkar sem að meira og minna leyti eru hrein sjálfskaparvíti, En um úrlausn slíkra mála virðist það viðtekin regla í okkar þjóðfélagi, hefð sem ómögulegt virðist að rjúfa, hvaða stjórn sem fer með völdin. Það eru alltaf notuð hin gömlu úreltu Bogesens milliskriftarúrræði, — lausn sem um leið og hún kemur til framkvæmda skapar ný vandamál sem eftir tiltölulega stuttan tíma krefjast úrlausna. Svona hafa hlutirnir gerst um áratugi og það er fyllilega kominn tími til að taka öll þessi efnahagsmál okkar til nýrrar athugunar og reyna nýjar leiðir til úrlausnar aðsteðjandi vanda.

Ef við lítum á ástandið hér, þá er eins og við þjáumst af einhverri ólæknandi minnimáttarkennd í sambandi við meðferð fjármagns. Hér er ekki einu sinni hægt að skila erlendum gjaldeyri nema sækja um það á sérstöku eyðublaði: eitt eyðublað enn — og útfylla dálka með upplýsingum og skýringum. Slík tilhögun er ekki beinlínis hvetjandi eða uppörvandi til skjótra og stórra aðgerða eða almennrar fjármagnssköpunar.

Við íslendingar höfum lengst af búið við mismunandi strangar reglur og höft um tilkomu og meðferð fjármagns og þá alveg sérstaklega að því er lýtur að erlendum viðskiptum. Íslenskur gjaldmiðill hefur þess vegna aldrei notið þess trausts sem nauðsynlegt er að opinber gjaldmiðill sjálfstæðrar þjóðar hafi. Alltaf hefur verið fyrir hendi tilhneiging hjá landsfólkinu og öðrum til þess að vantreysta hinum opinbera gjaldmiðli þjóðarinnar, peningaseðlunum. Þetta er ekki sagt út í bláinn, þetta er staðreynd, sem meira að segja er viðurkennd af þeim sem fara með æðstu stjórn peningamála í landinu.

Verðtryggðu skuldabréfin eða vísitöluskuldabréfin, sem aðeins opinberum stjórnvöldum er heimilt að gefa út og selja, hvað eru þau annað en viðurkenning á því að seðlarnir, sem Seðlabanki landsins er látinn gefa út og prenta og eru ávísanir til landsmanna á svo og svo margar krónur, séu ofskráðir, þeir standa ekki fyrir sínu verðgildi? Hvað segja auglýsingarnar sem klingja í eyrum manna daglega úr öllum fjölmiðlum? Hygginn maður o. s. frv. ávaxtar fé sitt í verðtryggðum spariskírteinum ríkissjóðs og aðrar upplýsingar í þeim dúr. Og enn er haldið áfram á þessari braut. Ég hélt nú satt að segja í einfeldni minni að menn hefðu hrokkið ónotalega við við samþykkt síðustu fjárl., þegar í ljós kom að það mundi kosta ríkissjóð um 700 millj. kr. að innleysa 53 millj. kr. spariskírteinalán frá 1964. Ég legg ríka áherslu á þá staðreynd, að mér vitanlega þekkjast þessar vísitölubundnu fjárskuldbindingar hvergi í vestrænum löndum utan Íslands. Við erum algert viðundur á þessu sviði og það er verið að skapa hér stórhættulegan vítahring sem okkur er lífsnauðsyn á að rjúfa hið allra fyrsta ef allt fjármálakerfi þjóðarinnar á ekki hreint og beint að hrynja til grunna.

Nú háttar svo til hjá okkur að við höfum háþróað bankakerfi, höfum prýðilega menntuðum og hæfum starfskröftum á að skipa til þess að reka hverja þá banka- og fjármálastarfsemi sem frjálst nútímaþjóðfélag þarfnast. Við eigum atorkusama og dugmikla stétt kaupsýslumanna meðal félaga og einstaklinga. Það er því ekkert annað en einhver rótgróin minnimáttarkennd, úrelt oftrú á yfirburði eyðublaða- og skriffinnskukerfisins, sem að dómi flm. þessarar þáltill. hefur staðið í vegi fyrir því að við höfum fyrir löngu breytt til og fært fjármála- og viðskiptakerfi okkar í það horf að við stæðum fyllilega jafnfætis öðrum frjálsum þjóðum, sköpuðum hér frjálst og óþvingað hagkerfi. Á þann hátt einan höfum við möguleika til þess að hefja gjaldmiðil þjóðarinnar til þess vegs að hann njóti á hverjum tíma fyllsta trausts, bæði hjá þjóðinni sjálfri og hjá öðrum, eins og hæfir sjálfstæðu, frjálsu og fullvalda ríki.

Það er ekki þýðingarminnsti þátturinn í sjálfstæðisbaráttu einnar þjóðar að gjaldmiðill hennar sé traustur bæði inn og út á við, að hann standi fyrir sínu hvar sem er, hvenær sem er, hafta- og hömlulaust.

Ef þáltill. sú, sem hér er til umr., fengist samþ. og yrði framkvæmd er að dómi flm. verið að stíga mikilvægt spor í rétta átt. Eins mikil og náin samskipti og við höfum t. d. við hin Norðurlöndin ætti það að vera okkur nokkur hvatning til að gera a. m. k. tilraun til þess að skipa innflutnings- og gjaldeyrismálum þjóðarinnar á svipaðan hátt og gerist hjá þeim, eftir því sem staðhættir frekast leyfa. Flm. er ekki í neinum vafa um það, að þegar reynsla hefur fengist af þeirri breyt. sem lagt er til að gerð verði með þessari þáltill., þá muni þess ekki langt að bíða að komið verði á fullkomnu frjálsu hagkerfi á Íslandi, þjóðinni allri til ómetanlegra heilla og velfarnaðar.

Herra forseti. Ég leyfi mér að leggja til að þessari umr. verði frestað og málinu verði vísað til hv. allshn. Alþ. til meðferðar.