04.03.1976
Neðri deild: 73. fundur, 97. löggjafarþing.
Sjá dálk 2376 í B-deild Alþingistíðinda. (1979)
158. mál, vátryggingariðgjöld fiskiskipa
Lúðvík Jósepsson:
Herra forseti. Það eru aðeins örfá orð til athugasemda við það sem hæstv. sjútvrh. sagði. Hann sagði að ástæðan til þess, að hér væri gert ráð fyrir því að þessar greiðslur færu til Landssambands ísl. útvegsmanna, væri sú að þau samtök væru reiðubúin til að taka að sér þetta starf án sérstakrar þóknunar og hann teldi í rauninni of mikið lagt á Tryggingasjóð fiskiskipa að taka við þessu starfi. Enginn þarf að segja mér að L.Í.Ú. taki að sér neitt í þessum efnum án greiðslu. Þá reynslu hef ég af þeim samtökum, að þau fara ekki að taka að sér neitt þannig, enda er hér gert ráð fyrir því, sem ég var líka að segja að er mjög á móti minni skoðun, það er beinlínis sagt í 4. gr. frv. að vextir af innistæðum á bankareikningum Landssambands ísl. útvegsmanna skuli renna til greiðslu kostnaðar við innheimtu og skil iðgjaldagreiðslna samkv. lögum þessum, að svo miklu leyti sem þeir hrökkva til. M.ö.o.: Landssambandið hefur beinan hag af því að halda þarna inni greiðslum, kannske umfram það sem réttmætt ætti að vera eða þörf er á. Það var einmitt þetta sem ég var að benda á. Það ber að varast það með svona almennri innheimtuaðferð, þar sem sama prósentan er innheimt af öllum þó að greiðslur þeirra eigi að vera mjög mismunandi, að við slík tilfelli sé í rauninni hægt að halda fyrir mönnum fjármunum á þeirra kostnað, að ég tali nú ekki um að bjóða einhverjum að hann geti haft enn þá meira í sinn hlut ef hann heldur enn þá fastar í féð. Þetta er form, sem ekki er heppilegt að mínum dómi. Hitt gefur auðvitað alveg auga leið að Tryggingasjóður fiskiskipa verður rekinn áfram, hann verður með allmiklar tekjur og hann þarf að standa í uppgjöri á þessum málum, og það verður miklu auðveldara að finna út hvort viðkomandi útgerðaraðili á rétt á endurgreiðslu af þessu innheimta gjaldi ef það hefur allt runnið á einn stað til víðbótar þeim fjármunum sem þar voru fyrir handa hverjum og einum. Þá verður miklu auðveldara að finna það út hvort hann á rétt á endurkröfu eða ekki. En ef ákveðinn hluti af þessu liggur á reikningi hjá L.Í.Ú. og annar hluti liggur svo hins vegar hjá Tryggingasjóði fiskiskipa, þá held ég að það verið lítill vandi að láta þá, sem hafa greitt og telja sig hafa greitt umfram það sem þeim ber að greiða, bíða og biða allangan tíma þar til þeir hafa fengið greitt úr sínum málum. Ég verð því að segja að mér fannst það, sem hæstv. ráðh. sagði um þetta fyrirkomulag, ekki sannfærandi, nema síður væri.
Það er svo auðvitað allt annað mál hvort það væri rétt að alla fiskibáta, allar fleytur, sem á sjó fara til fiskveiða, ætti að tryggja. Hitt er eigi að siður staðreynd, að þeir eru allmargir þessir bátar sem gerðir eru út án þess að vera tryggðir af því að það hefur verið miklum vandkvæðum bundið, að fá þá tryggða. Og útkoman hefur sem sagt orðið þessi, að því miður er talsvert af þeim fyrir utan tryggingarnar. Það er því ekki ástæða til þess að vera að innheimta mikið af þeim út af fyrir sig, og auk þess er svo hitt sem ég nefndi, að það er vægast sagt hæpið að skipa svo fyrir með lögum að innheimta á þennan hátt fé af aðilum og setja það inn í reikning hjá ákveðnum landssamtökum sem menn eru alls ekki aðilar að á neinn hátt. En það á sér stað, eins og ég sagði, ekki aðeins um litlu bátana, heldur einnig um marga af stóru bátunum. En eigi að síður erum við alveg sammála um það, ég og hæstv. ráðh., að það sé þörf á því að gera hér breytingu á gildandi reglum í þá átt sem frv. fer.
Ég ítreka svo ósk mína til hv. sjútvn., að hún birti ítarlegri grg. hvernig þessum málum er í raun og veru fyrir komið og hvaða áætlanir liggja þar fyrir um og einnig að hún athugi hvort ekki sé rétt að hafa nokkuð annað fyrirkomulag á uppbyggingu þessa kerfis heldur en gert er ráð fyrir í frv.