06.05.1976
Neðri deild: 101. fundur, 97. löggjafarþing.
Sjá dálk 3787 í B-deild Alþingistíðinda. (3101)
154. mál, sálfræðingar
Menntmrh. (Vilhjálmur Hjálmarsson):
Herra forseti. Ég held að þetta sé misskilningur hjá hv. 11. þm. Reykv., að þetta sé óeðlilegt ákvæði þarna í 1. gr. Ég vil aðeins minna á að það er búið að vinna þetta frv. ansi mikið. Í fyrsta lagi er það nú undirbyggt í Sálfræðingafélagi Íslands og síðan að því unnið í rn. Ed. hafði málið til nokkuð vandlegrar meðferðar, að ég hygg, og kallaði til sin menn, og síðan er frv. búið að fara í gegnum þn. Það er ekki þar með sagt að það geti ekki alltaf verið hægt að betrumbæta, en þetta bendir til þess að málinu sé ekki flaustrað af.
Ég hef ekki fylgst það vel með undirbúningi þessa máls að ég geti gefið þær fyllstu skýringar sem þeir geta gefið sem unnið hafa að þessu máli. En ég vil leyfa mér að benda á t.d. að í fyrra voru sett hér lög um félagsráðgjöf, og 1. gr. þeirrar löggjafar er alveg nákvæmlega eins og 1. gr. þessa frv., að öðru leyti en því að þar er talað um leyfi heilbrrh. Þetta er sniðið eftir þeim lögum, og ég held að það hafi verið algjör samstaða um þau lög hér í fyrra. Þetta var rætt á milli ráðh., hvar eðlilegt væri að skipa sálfræðingunum, en þeir vinna ákaflega mikið í skólakerfinu svo það þótti rétt að menntmrn. fjallaði um þeirra mál.
Svo finnst mér rétt að benda á það, að um þetta mál hefur verið fjallað sameiginlega af Norðurlandaþjóðunum. Nefnd, sem hefur starfað á vegum Norðurlandaráðs hefur leitast við að koma á samræmdri löggjöf um þetta á öllum Norðurlöndum, en slík löggjöf hefur ekki verið til. Í framhaldi af undirbúningsvinnu þessarar n. hafa verið sett lög í Noregi nú þegar og þetta frv. er í samræmi við þá löggjöf. Ég vil ekki segja að það sé alveg sniðið eftir henni, en það er uppbyggt í samræmi við hana og jafnframt í samræmi við það sem gert var hér í fyrra varðandi félagsráðgjöfina.
Svo vil ég einnig rifja það upp, að það er náttúrlega um að ræða fleiri próf heldur en próf frá Háskóla Íslands. Menn geta stundað sálfræðinám í mörgum löndum og háskólum sem kannske veita mismunandi mikla undirstöðu, mismunandi yfirgripsmikla menntun, og það er m. a. með tilliti til þess sem talið er nauðsynlegt að hafa um þetta lagaákvæði. Og það, sem stefnt er að sem meginreglu, er að það skuli ekki gerðar minni kröfur hér heldur en á Norðurlöndum, sbr. t.d. norsku lögin sem ég áðan nefndi. Og ég vil enn árétta að þau ákvæði, sem í frv. eru, þau eru í samræmi við inntökuskilyrði í Sálfræðingafélagið. Ég held því að það sé á misskilningi byggt hjá hv. 11. þm. Reykv. að nauðsynlegt sé að breyta þessum ákvæðum.