30.11.1977
Neðri deild: 21. fundur, 99. löggjafarþing.
Sjá dálk 930 í B-deild Alþingistíðinda. (674)
92. mál, fuglaveiðar og fuglafriðun
Flm. (Jónas Árnason):
Herra forseti. Mér virðist að hv. hm. Friðjón Þórðarson sé, jafnvel í máli eins og þessu, farinn að temja sér háttu hinna æfðu stjórnmálamanna. Ég spyr hv. þm.: Eru þeir nokkru nær um það, hver er afstaða hans til þessa máls, eftir ræðu hans hér áðan? Hv. þm. slær úr og í. Í stuttri ræðu tekst honum að slá býsna mikið úr og í. Þess vegna kom é g nú hér upp í ræðustól aftur. Mig langaði að vita hver væri afstaða hans til friðunar rjúpunnar eða þessa máls yfirleitt. Væri t.d. von til þess, að hann flytti með mér hér frv. um það að alfriða rjúpuna?
„Ást á rjúpunni.“ Kannske má nota það orð um þetta. Manni er ekki alveg sama hvort einhverjar tegundir dýra eða fugla hverfa úr náttúrunni, sannarlega ekki alveg sama um það, og mætti e.t.v. nefna það ást. En kannske ræður hér meiru um afstöðu mína það, að mér virðist að rjúpnaveiðar og sérstaklega þegar þær eru stundaðar sem „sport“, séu að ýmsu leyti athugunarverðar. Það mætti sannarlega velta því fyrir sér, hve mikið „sport“ sé í því fólgið að skjóta rjúpur, þennan gæfa fugl, oft á tíðum eru þetta einstaklingar sem hafa skriðið úr eggjum rétt í túnfæti einhvers bóndans og alist þar upp í nábýli við mennina og eru orðnir mannelskir. Þetta er hænsnafuglategund, og hænsnfuglategundir margar eru mannelskar, eins og við vitum. Og eftir því sem ég kemst næst, þá er þannig háttað þessari veiði iðulega, að menn ganga fram á hópinn, sem á sér einskis ills von, treystir manninum, að hann fari nú ekki að gera neitt illt af sér, þrátt fyrir allt og allt, og svo er skotið á þetta, og sportið virðist vera svona álíka eins og menn færu með byssu að einhverjum hænsnakofanum og pilluðu þar niður hænurnar. Þetta er reyndar annað mál, og þó ekki annað mái, vegna þess að þessi fugl er að sjálfsögðu í þeim mun meiri hættu sem hann er gæfari og stundum næstum að segja hændur að manninum.