störf þingsins.
Virðulegi forseti. Ég vil gera að umtalsefni mínu mikilvægi þess, sérstaklega í lýðræðislegu tilliti, að hér fari fram opin og hreinskiptin umræða um stöðu okkar sem samfélags í faraldrinum og hvernig við tökumst á við faraldurinn. Þá þurfum við að þora að taka umræðuna frá mörgum sjónarhornum, sem mér finnst hafa, eftir bráðum tveggja ára veru í faraldrinum, einskorðast svolítið bara við sóttvarnasjónarmið. Maður finnur það almennt í samfélaginu að það er svolítið verið að stíga inn á hættulega braut með því að fara að gagnrýna eitthvað, að spyrja spurninga. En við verðum, við verðum að taka þessa umræðu.
Ég verð að segja og get tekið undir það að ríkisstjórnin hefur að mörgu leyti brugðist gagnvart því að hafa umræðuna meira um afleiðingarnar af takmörkunum, hvernig á að bregðast við. Þar þurfum við líka að byrja að ræða eftirköstin. Af því að umræðan snýst svolítið mikið um atvinnurekendur og hvernig við eigum að halda atvinnulífinu gangandi — jú, til að fólk haldi störfunum? Það er nefnilega málið. Það er töluvert af fólki sem er þá kannski frekar á lágum launum sem hefur fallið úr starfi og þarf virknistuðning til að komast aftur til starfa en hefur kannski bara verið með 70–80% laun síðustu tvö árin og hafði þó ekki miklar tekjur fyrir. Hvaða félagsleg og andleg áhrif hefur þetta og hvernig ætlum við að takast á við það? Og líka bara spurningar eins og læknar eru byrjaðir að spyrja núna: Er betra að nýta starfsfólkið í að þjónusta í heilbrigðiskerfinu eða að taka sýni og annað slíkt? Er betra að nota fjármunina í að byggja upp heilbrigðiskerfið, í geðheilbrigðismálum, annað en að nota þá í þessar víðtæku skimanir? Við þurfum að þora að taka þessa umræðu, fjölmiðlar, alþingismenn og samfélagið allt.
