lækkun krónunnar.

Virðulegi forseti. Hér var farið algjörlega samhengislaust út og suður og margar fullyrðingar flugu sem standast ekki skoðun.

Í fyrsta lagi: Í fjárlagafrumvarpinu stóð til að hækka launa- og verðbótaþáttinn upp um 3,4%. Eftir meðferð málsins í fjárlaganefnd hækkar sú tala upp í 3,6%, m.a. vegna þess að verðbólguspáin versnar. Við erum að hækka bætur öryrkja meira, hækka um 3,6% en ekki um 3,4. Þetta er einhver reginmisskilningur hjá hv. þingmanni.

Í öðru lagi: Hvar eru löndin sem hafa notið viðlíka kaupmáttar og Íslendingar hafa séð á undanförnum árum? Ár eftir ár, kaupmáttarvöxtur ofan á kaupmáttarvöxt. Bæði kaupmáttur bóta og launa hefur vaxið á hverju einasta ári, ár eftir ár, undanfarin ár, svo mjög að þingmaðurinn verður í vandræðum með að finna annað land sem annað eins á við. Og það hefur gerst á meðan við höfum haft íslensku krónuna, sem hefur bjargað störfum í landinu, jók í hruninu samkeppnishæfni útflutningsgreinanna, lagði grunninn að stórsókn ferðaþjónustunnar og við stöndum í dag með sterkara hagkerfi en við höfum nokkurn tímann áður séð. Aldrei áður hefur hagkerfið staðið jafn sterkum fótum og á við í dag.

Þingmaðurinn virðist ofan á allt þetta vera fastur í einhverri forneskju um gengismál, að hér hafi gengið verið fellt. Gengið hefur ekki verið fellt, það er frjálst gengi, gengisskráningin er frjáls, ræðst af eftirspurn og framboði. Það er rétt að Ísland var orðið dýrast Evrópuríkja. Hér var verðlag orðið hærra en í Sviss, Noregi og Bandaríkjunum. Það var ekki við öðru að búast en að eitthvað gæfi eftir. Við það vex samkeppnishæfni útflutningsgreinanna sem verða þá í sterkari stöðu til þess að skapa fleiri verðmætaskapandi störf og (Forseti hringir.) halda atvinnustiginu háu — miklu, miklu hærra en í draumalandi þingmannsins, evrulandinu.