staðan í stjórnmálunum í byrjun árs og verkefnin framundan. Munnleg skýrsla forsætisráðherra. - Ein umræða.

Virðulegur forseti. Ég minni hv. þingmann á áhersluna sem ég lagði á að menn litu á heildarmyndina og langtímaáhrifin. Ef við teljum að slys hafi verulegan kostnað í för með sér fyrir samfélagið hljótum við að gera ráð fyrir því að ef menn ráðast í úrbætur verði kostnaðurinn, útgjöldin í framtíðinni, fyrir vikið minni, að með þeim hætti sé hægt að meta hvaða framkvæmdir séu mest aðkallandi og til þess fallnar, ekki bara að auka útgjöld heldur að auka sparnað í framtíðinni.

Það sama má segja að eigi við um lífeyrisumræðuna. Þar þurfum við að líta meira á heildarmyndina og langtímaáhrifin. Þar er ég sérstaklega að tala um skerðingar vegna atvinnutekna sem hafa í för með sér að vinna sem ella væri unnin, framleiðsla sem ella yrði til, skatttekjur sem ella myndu skila sér, er ekki unnin og skilar sér ekki vegna þess að hvatinn sem ríkið sendir út, eins ósanngjarn og hann er, er sá að maður hafi ekkert upp úr því að vinna þegar hann er kominn á ákveðinn aldur. Þá verður hann bara skertur að fullu eða því sem næst og þar af leiðandi á hann bara að ljúka störfum og hætta að framleiða þau verðmæti sem hann hefur aflað sér reynslu og þekkingar í að framleiða, jafnvel um áratuga skeið.

Það er mjög undarlegt að heyra nálgun margra Sjálfstæðismanna á lífeyriskerfið. Þess vegna kallaði ég sérstaklega eftir meiri umræðu um það hér áðan. Ekki er annað að heyra þar en að þegar menn borgi í lífeyrissjóði sé eins og menn séu að borga hverja aðra skatta, rétt eins og skattar sem renna í velferðarkerfið að öðru leyti, í almannatryggingar. Ég efast um að stór hluti þess fólks sem í hverjum mánuði sér háa greiðslu í sinn lífeyrissjóð á launaseðlinum átti sig á því að þetta sé viðhorf Sjálfstæðismanna.