kostnaður við sölu Landsbanka Íslands o.fl.

Forseti. Ég beini fyrirspurn til hæstv. fjármálaráðherra annars vegar um kostnað við sölu Landsbanka Íslands og hins vegar um kostnað vegna samninganefndar Íslands við gerð nýjustu Icesave-samninganna sem greidd voru atkvæði um um helgina.

Þetta eru spurningar sem beinast í raun að sama málinu, þ.e. að upphafi þess og þeirri stöðu sem við erum í í dag með það mál. Annars vegar er um að ræða stjórnarstefnu sem var verið að knýja fram í upphafi við svokallaða sölu á Landsbanka Íslands á sínum tíma, en í stefnuyfirlýsingu þeirrar ríkisstjórnar sem tók þá ákvörðun, ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks frá árinu 1995, kemur fram að eitt af meginmarkmiðum ríkisstjórnarinnar sé að leggja fram áætlun á sviði einkavæðingar sem unnið verði að á kjörtímabilinu. Áhersla verði lögð á að breyta rekstrarformi ríkisviðskiptabanka og fjárfestingarlánasjóða. Það eigi einnig við um fyrirtæki og stofnanir í eigu ríkisins sem eru í samkeppni við einkaaðila. Unnið verði að sölu á ríkisfyrirtækjum á kjörtímabilinu í samræmi við ákvarðanir Alþingis.

Stuttu síðar hélt þáverandi forsætisráðherra, Davíð Oddsson, ræðu á ársfundi Seðlabanka Íslands og sagði m.a. af því tilefni, með leyfi forseta:

„Á undanförnum árum hefur efnahagsstefna ríkisstjórnarinnar endurspeglað þá sannfæringu að frelsi í efnahagsmálum hljóti að vera grundvöllur efnahagslegrar velmegunar og forsenda þess að blómlegt og margbreytilegt mannlíf fái að dafna á Íslandi. Það er í anda þessarar stefnu sem ríkisstjórnin hefur beitt sér fyrir því að ráðist verði í að einkavæða viðskiptabankana. Öflugt og vel rekið bankakerfi er undirstaða alls atvinnulífs á Íslandi og útrás íslensku bankanna á erlenda markaði er ánægjulegur vitnisburður um þann kraft sem leystur hefur verið úr læðingi við það að færa bankana úr ríkiseigu í hendur einkaframtaksins …“

Þeir forsætisráðherrar sem á eftir honum komu ítrekuðu þessa stefnu, þessa stjórnarstefnu, sem grunnurinn var lagður að í ríkisstjórn Framsóknar- og Sjálfstæðisflokks árið 1995 og fylgt vel eftir allt til lokadags. Markmiðin þrjú voru sem sagt að einkavæða bankana, að draga úr skrifræði og eftirliti og í þriðja lagi að gera Ísland að miðstöð fjármálaumsvifa í heiminum, eins og villtustu draumar þáverandi forsætisráðherra, Halldórs Ásgrímssonar, snerust um.

Hinn endinn á málinu, sem snýr að spurningunni um kostnaðinn við að leysa þetta mál, þ.e. þá Icesave-samninga sem við fjölluðum um um helgina, er í raun af sama meiði en þó er sá munur á að í fyrra tilfellinu var verið að kosta stjórnarstefnu, koma í framkvæmd stefnu ríkisstjórnarinnar á þeim tíma, en á þeim enda sem við stöndum á í dag er verið að kosta afleiðingar þeirrar stefnu.