störf þingsins.
Hæstv. forseti. Þau ánægjulegu tíðindi bárust síðastliðinn föstudag að kjarasamningar hefðu náðst við stærstan hluta launþega á almennum markaði. Að sönnu eru samningarnir djarfir og munu reyna á þanþol efnahagslífsins, en engu að síður er meginþema þeirra í anda þess sem við framsóknarmenn höfðum samþykkt og ályktað um á okkar flokksþingi, þ.e. að lágmarkslaun yrðu á samningstímanum 300.000 kr. Þessir samningar eru þannig uppbyggðir að þeir koma mest til góða þeim sem lægst hafa laun og millitekjur.
Vert er að geta þess að þáttur ríkisstjórnarinnar, ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, í því að þessi samningur náðist er ærinn og þær húsnæðisbætur sem boðaðar eru í yfirlýsingu ríkisstjórnarinnar eru í raun mesta framfaraskref sem stigið hefur verið hvað varðar félagslegt húsnæði á Íslandi í 50 ár. Það ber að fagna þessu alveg sérstaklega og það er vonandi að þeir samningar sem þarna náðust verði, hvað á maður að segja, fyrirmynd annarra samninga sem enn á eftir að gera.
Það leiðir hugann að því að auðvitað er það gríðarlega sárt og erfitt og mikið áhyggjuefni að ekki skuli hafa gengið betur saman með félagsmönnum BHM og ríkinu og er vonandi að það leysist sem allra fyrst. Það er alveg skelfilegt til þess að vita að kjarasamningar og kjarabarátta skuli snúast um líf fólks og heilsu. Það er gríðarlega erfitt að nálgast samninga þegar annað eins hangir á spýtunni og því ríður á að báðir samningsaðilar setjist niður, reyni að koma sér saman um hlutina og leysa úr því ófremdarástandi sem skapast hefur.
