fjármálaáætlun 2020--2024.
Herra forseti. Það blæs ekki byrlega í efnahagslífi okkar þessa dagana með óveðursskýjum yfir ferðaþjónustunni. Þar á ofan virðast kjaradeilur á vinnumarkaði frekar harðna en hitt. Í fjármálaáætlun ríkisstjórnarinnar til næstu fimm ára er ekki að finna neitt útspil til að létta á stöðunni í kjaradeilunum, frekar þvert á móti.
Hæstv. ríkisstjórn leggur þar fram skattatillögur sem verkalýðsfélögin hafa þegar hafnað og sendir ríkisstarfsmönnum með lausa samninga kaldar kveðjur. Samningar BSRB og BHM eru að losna þessa dagana. Þá bætast við kjarabaráttuna stóru kvennastéttirnar, þar á meðal hjúkrunarfræðingar sem eru nú að koma undan kjaradómi. Hæstv. ríkisstjórn sendir þeim tóninn í gegnum fjármálaáætlunina með því að gera ráð fyrir því að ef þær semja um laun sem gefa þeim meira en 3,8% launahækkun í aðra hönd, verði stofnanirnar sem þær starfa hjá að bera þann kostnað, eða verða ráðuneytin sem þær heyra undir að finna leiðir til að fjármagna launahækkanirnar.
Þetta er ekki hægt að skilja með öðrum hætti en að ef stóru kvennastéttirnar fá kjarabót umfram 0,5% plús verðbólgu munu skjólstæðingar þeirra fá lakari þjónustu eða að þær verða að taka á sig aukið álag. Hvert prósentustig í launahækkun kostar rúma 2 milljarða kr. Hefur verið reiknað út og kortlagt hvað slíkur niðurskurður myndi þýða, t.d. fyrir stofnanir í heilbrigðiskerfinu? Ég spyr hæstv. fjármála- og efnahagsráðherra hvort sviðsmyndir hafi verið teiknaðar upp um viðbrögð ef kostnaðurinn verður mikill, kannski 2 milljarðar, 4 milljarðar, jafnvel 6 milljarðar kr. Hvernig mun sá kostnaður leggjast á stofnanir t.d. í heilbrigðiskerfinu?
