Ferill 636. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: Word Perfect.
126. löggjafarþing 2000–2001.
Þskj. 1013 — 636. mál.
Frumvarp til girðinga laga.
(Lagt fyrir Alþingi á 126. löggjafarþingi 2000–2001.)
1. gr.
Markmið með þessum lögum er að fjalla um hverjir fara með forræði yfir girðingum, kostnaðarskiptingu við uppsetningu þeirra á landamerkjum og hvaða skilyrði girðing þarf að uppfylla til að teljast fullnægjandi varsla fyrir búfé.Lögin gilda um allar girðingar. Sérlög um girðingar halda gildi sínu en ákvæði þessara laga, og reglugerða sem settar eru með stoð í þeim, gilda þó alltaf um gerð girðinga.
2. gr.
Girðingar í lögum þessum eru þegar ekki er annars getið:1. Netgirðing með 5 strengja vírneti, einum gaddavírsstreng neðan við netið og minnst einum ofan við það. Hæð girðingarinnar skal vera 1,10 m. Jarðfastir tré-, járn- eða plaststaurar skulu vera með mest 4 m millibili, þegar ekki eru notaðar renglur. Þegar notaðar eru renglur skal mesta bil á milli jarðfastra staura vera 9 m, enda sé þá bil á milli rengla mest 3 m.
2. Gaddavírsgirðing með 6 gaddavírsstrengjum. Hæð girðingarinnar skal vera 1,10 m. Jarðfastir tré-, járn- eða plaststaurar skulu vera með mest 4 m millibili, þegar ekki eru notaðar renglur. Þegar notaðar eru renglur skal mesta bil á milli jarðfastra staura vera 9 m, enda sé bil á milli rengla mest 3 m.
3. Rafgirðing háspennt og varanleg með 5 vírstrengjum, þar sem hún er talin henta að mati viðkomandi búnaðarsambands. Hæð girðingarinnar skal vera 0,95 m. Jarðfastir tréstaurar, þar með úr harðviði, og plaststaurar skulu vera með mest 10 m millibili, þegar ekki eru notaðar renglur. Þegar notaðar eru renglur skal mesta bil á milli jarðfastra staura vera 24 m, enda sé bil á milli rengla mest 8 m.
4. Girðingar úr ýmsu efni, svo sem tré, steinsteypu, stáli, áli, plasti, grjóti og torfi sem teljast gripheldar að mati búnaðarsambands.
5. Skurður sem er minnst 3 m breiður og 1,5 m djúpur, framræsluskurður, með þremur eða fleiri gaddavírsstrengjum á skurðbakka, eða annað jafngilt. Jarðfastir tréstaurar, þar með úr harðviði, og plaststaurar skulu vera með mest 6 m millibili.
Auk þess aðrar tegundir girðinga sem búnaðarsamband telur gripheldar.
3. gr.
Landbúnaðarráðherra setur almenna reglugerð sem kveður á um ýmsa staðla og orðskýringar. Í reglugerðinni skal kveðið á um það hvaða skilyrði girðing þarf að uppfylla til að teljast fullnægjandi varsla fyrir hverja búfjártegund. Í henni skal einnig mælt fyrir um hvernig háttað skuli undirbúningi, uppsetningu, gerð og tæknilegum frágangi girðinga, hliða o.fl. sem tengist þeim.4. gr.
Nú er jörð ekki í ábúð og/eða umráðamaður lands hefur ekki hug á að nota girðingu og er þá heimilt að láta girðinguna standa ef nágrannajörð eða jarðir geta haft not af henni eða hluta úr henni og skal þá viðhaldsskyldan að þeim hluta færast yfir á ábúanda þeirrar jarðar, enda á hann rétt á að kaupa girðinguna eða þann hluta hennar er hann hefur gagn af, eftir mati úrskurðaraðila, sbr. 7. gr.5. gr.
Nú vill umráðamaður lands girða það og hefur hann þá rétt til að krefjast að sá eða þeir sem land eiga að hinu fyrirhugaða girðingarstæði greiði hálfan girðingarkostnaðinn að jöfnu að tiltölu við lengd girðingar fyrir landi hvers og eins. Eigi síðar en ári áður en verk er hafið skal sá er samgirðingar óskar hafa samráð við þann eða þá sem land eiga að hinu fyrirhugaða girðingarstæði og leggja fram tillögur um tegund girðingar. Hver aðili hefur rétt til að leggja fram efni, flutning og vinnu í hlutfalli við þátttöku í kostnaðinum. Neiti sá er samgirðingar er krafinn þátttöku í undirbúningi eða framkvæmd verksins getur sá er girða vill beint tilmælum til viðkomandi búnaðarsambands um að tilnefna fagaðila til að skera úr um ágreining, sbr. ákvæði 7. gr. Telji úrskurðaraðilar að sá sem girða vill eigi rétt á samgirðingu getur hann sett girðinguna upp og á hann þá kröfurétt á endurgreiðslu á þeim hluta kostnaðar er hinum ber að greiða.6. gr.
Vilji meiri hluti landeigenda, sem eiga lönd er liggja að afrétti, girða milli afréttar og heimalanda sinna skulu eigendur eða notendur afréttar greiða 4/ 5hluta stofnkostnaðar girðingarinnar en eigendur eða ábúendur hlutaðeigandi jarða 1/ 5. Þegar forráðamenn sveitarfélaga ákveða einhliða að reisa slíka girðingu greiðir sveitarfélagið allan stofnkostnað girðingarinnar. Ef ágreiningur verður um framkvæmd verksins fer um það eins og segir í 5. og 7. gr. Um girðingarkostnað milli afréttarlanda gilda sömu reglur og þegar um landamerkjagirðingar er að ræða. Viðhaldskostnaður allra girðinga greiðist í sömu hlutföllum og stofnkostnaður, nema þeirra girðinga er Vegagerðin setur upp, sbr. vegalög, nr. 45/1994.Nú er landamerkjagirðing til staðar sem kostuð hefur verið eftir öðrum hlutföllum en um getur í 5. gr. og skal þá viðhald hennar falla undir fyrirmæli 5. gr., eftir að lög þessi hafa öðlast gildi, enda brjóti það ekki í bága við gildandi samninga.
7. gr.
Nú verða aðilar ekki ásáttir um hvers konar girðingu skuli reisa, kostnaðarskiptingu eða um aðra framkvæmd verksins og skal þá viðkomandi búnaðarsamband tilnefna fagaðila til að skera úr um ágreining. Liggi girðing á mörkum sveitarfélaga skal hvor aðili tilnefna aðila úr sínu sveitarfélagi til að jafna ágreininginn ásamt oddamanni frá hlutaðeigandi búnaðarsambandi. Liggi girðingin á mörkum stjórnsýsluumdæma tilnefna hlutaðeigandi sýslumenn sinn manninn hver en stjórn Bændasamtaka Íslands tilnefnir oddamann eða oddamenn og skal afl atkvæða ráða úrslitum.Kostnað við matið greiða aðilar eftir sömu hlutföllum og girðingarkostnaðinn og ákveða úrskurðaraðilar hverju hann nemur.
8. gr.
Nú hafa verið lagðar girðingar á vegum ríkisstofnana, án framlags frá ábúendum eða eigendum viðkomandi jarða, og einstaklingum eða sveitarfélögum er gefinn kostur á því að eignast þær. Þá gilda sömu reglur um greiðslu á viðhaldi, eftir því sem við á, eins og um aðrar þær girðingar er lög þessi mæla fyrir um en haldast skulu sérákvæði annarra laga um slíkar girðingar.Nú er ekki þörf á slíkri girðingu og enginn gefur kost á að halda henni við og er þá ríkinu skylt að láta taka hana upp. Hafi þessi skylda verið vanrækt í eitt ár eða lengur, eftir að lög þessi öðlast gildi, er viðkomandi sveitar- eða upprekstrarfélagi/félögum heimilt að láta taka girðinguna upp á kostnað ríkisins.
9. gr.
Nú er girðing gerð á landamerkjum og skal hún þá svo reist að á hvorugan sé gengið sem land á að henni. Efni skal eftir því sem með þarf taka að jöfnu úr þeim löndum, sem að henni liggja.Nú ræður landamerkjum krókóttur vatnsfarvegur eða merki liggja í smákrókum af öðrum ástæðum en landeigandi vill girða beint og vill sá eigi samþykkja er á land á móti. Þá skal það þó heimilt ef úrskurðaraðilar, sbr. 7. gr., meta að eigi séu gildar ástæður til að banna girðinguna og skulu þeir þá ákveða girðingunni stað og skal það gert þannig að sem jafnast sneiðist bæði löndin. Nú fer þó svo að meira sneiðist annað landið og skal þá meta skaðabætur þeim er landið missir. Girðingarstæðið skal merkt inn á jarðakort. Það sama á við þegar náttúrulegar hindranir gera ókleift eða óhóflega dýrt að mati úrskurðaraðila, sbr. 7. gr., að girða á landamerkjum.
Réttur til hvers konar hlunninda, jarðhita eða námuverðmæta helst þó óbreyttur, nema samkomulag verði um að girðingin skipti löndum til fullnustu.
10. gr.
Sé land í óskiptri sameign geta einn eða fleiri landeigendur því aðeins girt á því landi að allir sameigendur séu samþykkir girðingunni.Náist ekki samkomulag er því aðeins hægt að girða eftir að landskipti hafa farið fram.
11. gr.
Skylt er að halda öllum girðingum svo vel við að búfé eða öðrum stafi ekki hætta af þeim.Samgirðingu, sem lögð er samkvæmt ákvæðum 5.–10. gr., er skylt að halda við þannig að hún sé gripheld svo fljótt sem verða má eftir að snjóa leysir og þar til snjó leggur á jörð. Vanræki annar hvor aðili viðhald hennar að sínum hluta er hinum heimilt, að höfðu samráði við viðkomandi búnaðarsamband, að gera við hana á kostnað eiganda. Nú sýnir eigandi samgirðingar stórfellt hirðuleysi í þessu efni svo að sameigandi hans í girðingunni eða annar aðili verður af þeim sökum fyrir sannanlegu tjóni og á hann þá rétt til bóta frá þeim sem olli.
Valdi vanræksla í þessu efni skaða varðar það sektum og skaðabótum til tjónþola.
Nú er hætt að nota samgirðingu og jafnframt að halda henni við og er þá girðingareigendum skylt að taka hana upp svo að hún valdi ekki tjóni.
12. gr.
Þegar lögð er girðing af ábúanda fer um skyldur jarðeiganda við burtför ábúandans eftir sömu reglum og um hús á jörðinni sé að ræða, sbr. 16. gr. ábúðarlaga, nr. 64/1976.Öllum umráðamönnum lands er skylt að hreinsa burtu af landi sínu ónothæfar girðingar og girðingaflækjur. Nú vanrækir umráðamaður lands þessi fyrirmæli í eitt ár eftir að lög þessi öðlast gildi og er þá sveitarstjórn skylt að framkvæma verkið á hans kostnað að fengnu mati búnaðarsambands og á sveitarstjórn þá lögveð í jörðinni fyrir greiðslu kostnaðar. Það sama gildir um eyðijarðir.
13. gr.
Brot gegn lögum þessum varða sektum.Með brot móti lögum þessum og samþykktum, sem gerðar kunna að verða samkvæmt þeim, skal farið að hætti opinberra mála.
14. gr.
Lög þessi öðlast þegar gildi og jafnframt eru úr gildi felld girðingalög, nr. 10/1965, ásamt síðari breytingum.Athugasemdir við lagafrumvarp þetta.
Hinn 26. apríl árið 2000 skipaði landbúnaðarráðherra nefnd sem var falið það hlutverk að endurskoða girðingalögin. Í nefndinni sátu:
Ingibjörg Ólöf Vilhjálmsdóttir, lögfræðingur í landbúnaðarráðuneytinu, sem jafnframt var formaður nefndarinnar, Grétar Einarsson, sviðsstjóri Bútæknisviðs RALA, Ólafur R. Dýrmundsson, landnýtingarráðunautur, Bændasamtökum Íslands, Stefán Erlendsson, lögfræðingur hjá Vegagerðinni, og Valgarður Hilmarsson, oddviti Engihlíðarhrepps.
Fyrsti fundur nefndarinnar var haldinn 16. ágúst árið 2000. Alls voru haldnir átta fundir og varð nefndin sammála um það frumvarp sem hér er lagt fram.
Helstu breytingar með frumvarpinu eru þær að lagt er til að skipting girðingarkostnaðar á landamerkjum verði alltaf til helminga og bætt er inn í lögin ákvæðum varðandi rafgirðingar. Einnig er ákvæði sett í lögin þess efnis að girðingar skuli teknar upp ef hætt er að nota þær, svo þær valdi ekki tjóni. Hér ber einnig að nefna það að 14.–24. gr. girðingalaga, nr. 10/1965, eru ekki teknar upp hér þar sem fjallað er um veggirðingar í vegalögum og þykir óeðlilegt að fjallað sé um þær á tveimur stöðum. Það skal þó tekið fram að ákvæði girðingalaga taka til veggirðinga, hvað varðar uppsetningu og tæknilegan frágang. Gert er ráð fyrir að í reglugerð verði fjallað um hvaða skilyrði girðing þurfi að uppfylla til að teljast fullnægjandi varsla fyrir hverja búfjártegund. Einnig verði fjallað í reglugerð um hvernig hátta skuli undirbúningi, uppsetningu, gerð og tæknilegum frágangi girðinga, hliða o.fl. sem tengist girðingum.
Athugasemdir við einstakar greinar frumvarpsins.
Um 1. gr.
Í 1. mgr. er kveðið á um markmið laganna.
Í 2. mgr. er fjallað um gildissvið laganna og tekið fram að sérlög haldi gildi sínu. Með sérlögum er t.d. átt við vegalög því þessi lög gilda ekki um veggirðingar, þ.e. girðingar sem liggja meðfram þjóðvegum landsins. Ákvæði þessara laga gilda þó ávallt um gerð girðinga.
Um 2. gr.
Greinin er nýmæli en í henni er fjallað almennt um girðingar og taldar upp ýmsar tegundir girðinga, svo sem netgirðing, gaddavírsgirðing, rafgirðing, girðingar úr ýmsu efni auk skurða og annarra tegunda girðinga sem búnaðarsambönd telja gripheldar. Þar er einnig tekið fram að girðingar í lögum þessum séu þær sem taldar eru upp í greininni þegar ekki er annars getið. Er hér verið að vísa til 3. gr. frumvarpsins en gert er ráð fyrir því að í almennri reglugerð verði taldar upp mismunandi tegundir girðinga og skilyrði sem girðing þurfi að uppfylla til að teljast fullnægjandi varsla fyrir hverja búfjártegund.
Um 3. gr.
Í greininni er kveðið á að landbúnaðarráðherra setji í reglugerð fyrirmæli um staðla og orðskýringar. Í reglugerðinni skuli fjalla um hvaða skilyrði girðing þurfi að uppfylla til að teljast fullnægjandi varsla fyrir hverja búfjártegund. Einnig er gert ráð fyrir að í reglugerðinni verði fjallað um hvernig hátta skuli undirbúningi, gerð og tæknilegum frágangi girðinga.
Um 4. gr.
Greinin er að mestu samhljóða 2. mgr. 3. gr. laga nr. 10/1965 en orðunum „og/eða umráðamaður lands hefur ekki hug á að nota girðingu“ er bætt inn þar sem eðlilegt þykir að gefa umráðamanni lands tækifæri á því að halda girðingu þrátt fyrir að jörðin sé ekki í ábúð. Með umráðamanni lands er átt við þann aðila sem á landið eða hefur það á leigu. Einnig er orðinu „úttektarmanna“ breytt í „úrskurðaraðila“ og vísað er til úrskurðaraðila sem fjallað er um í 7. gr. frumvarpsins.
Um 5. gr.
Hér er fjallað um umráðamann lands, þ.e. þann sem er eigandi lands eða hefur það á leigu. Þá er kveðið á um helmingaskiptaregluna sem felur það í sér að sá eða þeir sem land eiga að hinu fyrirhugaða girðingarstæði greiði girðingarkostnað að jöfnu í samræmi við lengd girðingar fyrir landi hvers og eins. Það ákvæði í gildandi lögum að helmingur girðingarkostnaðar skiptist eftir því hvert gagn hver um sig hefur af girðingunni og verði ekki samkomulag eigi matsmenn að skera úr þykir ekki raunhæft lengur. Það er lengi hægt að deila um það hvor landeigandi hafi meira gagn af girðingu. Búfjáreigandi getur haft gagn af því að halda búfé sínu innan ákveðins afmarkað svæðis en landeigandi, sem ekki heldur búfé en kýs hins vegar að rækta land sitt, getur haft gagn af því að halda búfé frá landi sínu. Því þykir eðlilegt að þessi kostnaður fari ekki eftir mati heldur greiði hvor um sig jafnmikið miðað við lengd girðingar fyrir landi hvers og eins. Náist ekki samkomulag um girðinguna gilda ákvæði 9. gr. laganna, þar sem kveðið er á um úrskurðaraðila til að jafna ágreining.
Hér ber einnig að benda á það að 4. gr. gildandi laga er felld niður. Ástæðan fyrir því er sú að rétt þykir að ein lagagrein fjalli um girðingar á merkjum, þ.e. að engar sérreglur gildi um girðingar í þéttbýlum (þorpum og bæjarfélögum) heldur gildi í öllum tilvikum sama reglan, sem kemur fram í 5. gr. frumvarpsins.
Um 6. gr.
1. og 2. mgr. eru að mestu óbreyttar frá 1. og 2. mgr. 7. gr. gildandi laga nema hvað tilvísanir í lagagreinar eru lítillega breyttar í samræmi við efni frumvarpsins. Þá er þeim málslið bætt inn í greinina að þegar forráðamenn sveitarfélaga ákveða einhliða að reisa afréttargirðingu greiðir sveitarfélagið allan stofnkostnað girðingarinnar. Þessi framkvæmd er víða tíðkuð og þykir eðlilegt að lögfesta hana.
Um 7. gr.
1. mgr. greinarinnar er töluvert breytt frá 6. gr. gildandi laga. Þessi grein er eins konar úrskurðargrein ef aðilar eru ekki ásáttir um hvers konar girðingu skuli reisa, um kostnaðarskiptingu eða aðra framkvæmd verksins. Hér er lagt til að viðkomandi búnaðarsamband tilnefni fagaðila til að jafna ágreining sem upp kemur milli aðila, þ.e. ef um landamerkjagirðingu er að ræða. Liggi girðing hins vegar á mörkum sveitarfélaga þykir eðlilegt að hvor aðili tilnefni aðila úr sínu sveitarfélagi til að jafna ágreining en oddamaður sé tilnefndur af viðkomandi búnaðarsambandi. Liggi girðing hins vegar á mörkum stjórnsýsluumdæma þykir rétt að sýslumenn tilnefni sinn manninn hver, en Bændasamtök Íslands tilnefni oddamann eða menn ef stjórnsýsluumdæmin eru þrjú. Afl atkvæða skal ávallt ráða úrslitum.
2. mgr. greinarinnar er samhljóðandi 2. mgr. 6. gr. gildandi laga, nema hvað orðinu „matsmenn“ er breytt í „úrskurðaraðilar“.
Um 8. gr.
1. mgr. greinarinnar er að mestu samhljóða 1. mgr. 10. gr. gildandi laga, nema hvað rétt þykir að rýmka ákvæðið þannig að það nái til allra girðinga sem lagðar eru eða hafa verið lagaðar fyrir ríkisfé, t.d. girðingar sem lagðar eru af Landgræðslu ríkisins, Skógrækt ríkisins, Vegagerðinni og á vegum embættis yfirdýralæknis. Rétt þykir þó að sérákvæði annarra laga haldi gildi sínu hvað varðar viðhald girðinga.
Sé ekki lengur þörf á slíkri girðingu og enginn gefur kost á sér til að viðhalda henni er ríkinu skylt að taka hana upp. Sé þessi skylda vanrækt í eitt ár eða lengur er viðkomandi sveitarfélagi eða upprekstrarfélagi heimilt að láta taka girðinguna upp á kostnað ríkisins. Hér er skýrt kveðið á um það að sé girðingar ekki lengur þörf og ekki hægt að nýta hana af öðrum er skylt að taka hana upp.
Um 9. gr.
1. mgr. greinarinnar er samhljóða 1. mgr. 12. gr. gildandi laga.
2. mgr. er einnig að mestu samhljóða 2. mgr. 12. gr. gildandi laga nema hvað tilvísun til lagaákvæðis er breytt í samræmi við uppröðun í frumvarpinu. Við málsgreinina er bætt svohljóðandi málslið: „Girðingarstæðið skal merkt inn á jarðakort.“ Þessu er bætt inn af því að nauðsynlegt þykir að merkja þessar girðingar inn á jarðakort, þar sem oft koma upp deilur um landamerki og vilja þá umráðamenn jarða oft á tíðum halda því fram að landamerkin séu þau sömu og girðingarstæðin, sem þó er alls ekki alltaf reyndin. Með þessu er átt við að merkja skuli girðingarstæðið inn á jarðakort til upplýsinga en ekki til þess að kveða á um ný landamerki. Hins vegar geta landeigendur einnig samið svo en þá verður að taka fram að um ný landamerki sé að ræða, allir landeigendur verða að undirrita skjalið og það skal fært inn í landamerkjabók hjá sýslumanni.
Við 2. mgr. er einnig bætt svohljóðandi málslið: „Það sama á við þegar náttúrulegar hindranir gera ókleift eða óhóflega dýrt að mati úrskurðaraðila að girða á landamerkjum.“ Þessum málslið er bætt inn af því að ef upp kemur sú staða að ekki er hægt að girða á merkjum þar sem klappir og annað gera það ókleift eða ef mjög kostnaðarsamt er að girða á merkjum verður að vera hægt að fara aðra leið og jafnframt að fá úrskurðaraðila til að meta þessi atriði í hverju tilviki fyrir sig.
3. mgr. greinarinnar er samhljóða 3. mgr. 12. gr. gildandi laga.
Um 10. gr.
Þessi grein er nýmæli. Nauðsynlegt þykir að hafa skýrar lagareglur um heimild til að girða land sem er í óskiptri sameign. Rétt þykir að heimildin gildi ekki nema allir sameigendur nái samkomulagi um girðingarstæði. Nái sameigendur ekki samkomulagi er ekki hægt að girða landið nema landskipti eigi sér stað.
Um 11. gr.
1. mgr. greinarinnar er óbreytt frá 1. mgr. 13. gr. gildandi laga.
2. mgr. greinarinnar er lítillega breytt frá 2. mgr. 13. gr. gildandi laga. Tilvísunum í lagaákvæði er breytt auk þess sem greinin er einfölduð. Orðinu „fjárheld“ er breytt í „gripheld“. Nægilegt þykir að sagt sé „þegar snjóa leysir“ og „þar til snjó leggur á jörð“ en taka út tilvísanir til árstíma. Eðlilegt þykir ef sú staða kemur upp að annar hvor aðili vanræki viðhald að sínum hluta að hinn aðilinn hafi samráð við viðkomandi búnaðarsamband áður en til viðhalds kemur.
3. mgr. greinarinnar er breytt frá 3. mgr. 13. gr. gildandi laga að því leyti að talið er eðlilegt að sá sem verður fyrir tjóni fái það bætt óháð því hvort tjónið verður á búfé eða öðru.
4. mgr. er óbreytt frá 4. mgr. 13. gr. gildandi laga.
Um 12. gr.
1. mgr. greinarinnar er óbreytt frá 1. mgr. 2. gr. gildandi laga. Rétt er að geta þess að 2. mgr. þeirrar greinar þykir ekki lengur eiga við og er því ekki tekin upp hér.
Í 2. mgr. greinarinnar er tekið á því að rétt þykir að allar ónothæfar girðingar og girðingaflækjur séu fjarlægðar af landi og er sú skylda lögð á umráðamann lands. Búnaðarsamband metur hvort um ónothæfar girðingar sé að ræða komi upp ágreiningur þess efnis. Vanræki umráðamaður lands þá skyldu í eitt ár, eftir að lög þessi öðlast gildi, að taka upp ónothæfar girðingar og girðingaflækjur þykir rétt að sveitarstjórn framkvæmi verkið á hans kostnað. Það sama gildir um eyðijarðir. Þetta ákvæði er í 24. gr. gildandi laga en gildissvið þess er rýmkað töluvert samkvæmt frumvarpinu, þannig að það nái til allra umráðamanna, þó svo að þeir hafi ekki haft landið á leigu nema í eitt ár. Hafa ber í huga að ákvæði 2. mgr. 12. gr. ber að túlka í samræmi við 4. gr. frumvarpsins.
Um 13.–14. gr.
Greinarnar þarfnast ekki skýringar.
Fylgiskjal.
Fjármálaráðuneyti,
fjárlagaskrifstofa:
Umsögn um frumvarp til laga um girðingalög.
Verði frumvarpið óbreytt að lögum verður ekki séð að það hafi kostnaðarauka í för með sér fyrir ríkissjóð.
