Vandi á leikskólum vegna manneklu.

Frú forseti. Ég vil eins og aðrir þakka fyrir þessa umræðu sem ég tel afar brýna en leyfi mér jafnframt að efast um að einhver lausn verði fundin hér í dag. Ég vona að umræðan leiði til þess að það verði opnari umræða almennt í þjóðfélaginu um stöðu leikskóla, hlutverk þeirra og gildi í samfélaginu.

Kjarninn í þessu máli er sá að þetta snýst um gildismat þjóðar. Gildismat á sér ýmis birtingarform og eitt þeirra eru laun. Ef við skoðum hvaða laun svokallaðar umönnunar- og menntastéttir hafa, ég er að tala um kennara, hjúkrunarfræðinga, sjúkraliða og þá sem sinna öldruðu fólki á öldrunarstofnunum, þá hefur sannarlega orðið veruleg kaupmáttaraukning á síðustu árum. En ef við berum þau laun saman við þau sem aðrar stéttir hafa í samfélaginu, t.d. í fjármálageiranum, þá er þar himinn og haf á milli. Þetta er þróun sem átt hefur sér stað á löngum tíma og að því er virðist í bara nokkuð mikilli sátt þjóðarinnar. Í því felast auðvitað ákveðin skilaboð þjóðar, í því afhjúpast ákveðið gildismat. (Gripið fram í.) Við hljótum því að spyrja okkur hvort við metum dansinn kringum gullkálf meira en umönnunarstörf. Í 17. júní ræðum stendur ekki á boðskapnum um gildi menntunar, gildi umönnunar en þegar á reynir eins og þróunin hefur verið kemur annað í ljós.

Ég efast ekki um að hv. málshefjandi og hæstv. ráðherra eru mjög sammála um að vilja veg leikskóla sem allra bestan, en svarið er að finna úti í samfélaginu og þjóðin þarf einmitt að fara að svara því hvernig hún í raun og veru metur umönnun, menntun og hin mýkri gildi.