Fjáraukalög 2005.
Virðulegur forseti. Ég hlustaði með athygli á ræðu hv. þm. Jóns Bjarnasonar, einkum það sem sneri að hjúkrunarheimilum. Fyrst vil ég koma inn á það að ég lít svo á að fjárhagur ríkisins sé nokkuð góður og vel hafi verið haldið á málum. Hitt er öllum ljóst að nokkur atriði standa undan og þá sérstaklega, eins og komið var inn á áðan, varðandi hjúkrunarheimili. Það er alveg rétt að vandamál hafa komið fram varðandi rekstur hjúkrunar- og vistheimila. Fyrir ekki mörgum árum var sérstök nefnd sett á laggirnar til að kanna hver vandinn væri. Hún komst að þeirri niðurstöðu að vegna breytinga á söluskattskerfinu, þ.e. úr söluskatti yfir í virðisauka, skekktist grunnur hjúkrunarheimila um að meðaltali 8%. Síðan hefur komið fram að aðrar breytingar hafa átt sér stað sem hafa leitt til þess, eins og kom fram hjá þeim sem heimsóttu fjárlaganefnd, að skekkjan liggur á bilinu 10–12,5% eða þar um bil.
Varðandi það sem hv. þingmaður kom inn á er það líka rétt að skipuð var önnur nefnd til að fara ofan í störf fyrri nefndar og hún skilaði nákvæmlega sama áliti. Þrátt fyrir að þetta liggi nokkuð ljóst fyrir vantar enn nokkur atriði upp á til að hægt sé að skoða þetta mál af fullri alvöru með heildarpakkann undir. Eins og hv. þingmaður veit og vissi þegar við sátum saman í fjárlaganefnd og málið var afgreitt úr nefndinni til 2. umr. þá gerði ég sérstaklega grein fyrir atkvæði mínu þar sem ég benti á að ég teldi að þessum málum yrði að gera betri skil en raun bæri vitni um og vinna þyrfti betur í þeim. Í ljósi þess sem hv. formaður fjárlaganefndar gat um að verið væri að skoða þennan lið sérstaklega í heilbrigðisráðuneytinu trúi ég því og treysti að svo verði.
Hv. þingmaður sagði áðan að öll hjúkrunarheimili væru annaðhvort ríkisins eða undir verndarvæng sveitarfélaganna. Svo er ekki. Nokkur heimili eru sjálfseignarstofnanir og standa á eigin fótum og geta ekki sótt lagfæringar vegna daggjaldaskekkju til annars en rekstrarins.
Í annan stað vildi ég líka geta um það sem hann gerði að löngu máli um aðbúnað aldraðra þar sem tveir væru í herbergi og nauðsynlegt væri að breyta þar um. Væri það gert mundi hinn 350 manna biðlisti þeirra öldruðu sem eru í mjög brýnni þörf að komast á hjúkrunarheimili lengjast. Bæði þessi spor verða því ekki stigin í einu. Við þurfum auðvitað fyrst að einbeita okkur að því að minnka biðlistann og síðan skoða þau heimili sem eru komin til ára sinna og voru byggð sem framúrstefnuheimili á sínum tíma. Það þótti gott þegar tveir voru í herbergi. En þetta tekur allt tíma og er í vinnslu.