samningar um ábyrgð á endurgreiðslu Tryggingarsjóðs innstæðueigenda til breska og hollenska ríkisins.
Hæstv. forseti. Ekki þykir mér þetta vera gleðistund, hvorki nú né allar götur frá því Bretar og Hollendingar stilltu okkur upp við vegg vegna Icesave-skulda einkabanka og fengu til liðs við sig alþjóðavarðhunda fjármagnsins, hvort sem var í Alþjóðagjaldeyrissjóðnum eða Evrópusambandinu, aðila sem eina ferðina enn hafa sýnt að þeim er meira gefið um einkaeignarréttindi en mannréttindi þegar þjóð í þrengingum þarf að forgangsraða.
Lengi vel var ég reiðubúinn að afsaka öll axarsköft íslenskra stjórnvalda á þeirri forsendu að aðili sem beittur er ofbeldi sé ekki sjálfráður gjörða sinna og verði að skoða þær í því samhengi. Þetta á við um þær skuldbindingar sem gefnar voru af Íslands hálfu allt frá því í október 2008. Þess vegna vildi ég lengi vel ekki gera mikið úr mótsagnakenndum málflutningi einstaklinga í þingsal allt árið 2009, einstaklinga sem sögðu eitt haustið 2008 og allt annað árið 2009 og enn annað nú. En þjóðin komst að niðurstöðu í þjóðaratkvæðagreiðslu í byrjun árs 2010. (Forseti hringir.) Þá hófst nýtt tímabil. Ákveðið var að stokka upp á nýtt, ný samninganefnd var skipuð og komu þar margir að. Ísland hafði styrkt stöðu sína og er niðurstaða samningaviðræðna eftir því. Ekki er saman að jafna því sem nú liggur á borðinu (Forseti hringir.) og sem var í árslok 2009. Niðurstaða í þessu máli getur aldrei orðið þess eðlis að við fögnum henni. (Forseti hringir.) En niðurstaða er hún og á forsendum sem við mörg hver, ekki öll, samþykktum og verðum að horfast í augu við. Ég segi já.