gjaldeyrismál og tollalög.
Herra forseti. Ég hygg að þetta hafi nú verið mikilvægur punktur sem hv. þingmaður tæpti á undir lokin, að margt hefur nú heppnast vel og innviðirnir hér voru sterkir og undirstöðurnar sterkar og auðlindirnar miklar, allt hefði það átt að verða til að koma okkur hratt upp úr þeim erfiðleikum sem yfir dundu. Síðan hefur það heldur verið ríkisstjórnin sem hefur helst tafið það að við getum farið í þau nauðsynlegu verkefni. Það er líka rétt sem fram kom hjá hv. þingmanni að þeir sem nú stýra Seðlabanka Íslands eru nákvæmlega sömu mennirnir og eru höfundar að þeirri peningastefnu sem margir stuðningsmenn, ráðherrar og þingmenn ríkisstjórnarinnar hafa hvað helst gagnrýnt. Það er í sjálfu sér athyglisvert að miklu minna hefur farið fyrir þeirri gagnrýni eftir að ný stjórn kom á í Seðlabankanum.
Aðalatriðið er þetta, og ég heyri að hv. þingmaður er sammála því: Við þurfum auðvitað að líta til allra leiða, ekki bara í eina átt, og við erum náttúrlega að vissu leyti leitandi í því, það er eðlilegt að menn séu það á umbrotatímum, í því hvernig best er fyrir okkur að haga okkar peningamálum. Hvernig gerum við það með íslensku krónunni af því að við vitum að við höfum hana að minnsta kosti á næstunni? Og ef þeir sem vilja taka upp annan gjaldmiðil, hvernig ætla menn að gera það? Er það hægt? Hvaða möguleikar eru í því?
Ég held að það sé hvað brýnast í þessu að gera miklu betur í að samtvinna stjórn ríkisfjármála og peningastefnu, að það sé meira samtal á milli Seðlabankans og stjórnar ríkisfjármála. Ég er ekki á þeirri skoðun að Seðlabankinn eigi að vera eitthvert sérstakt ríki í ríkinu þar sem menn ákveða eitthvað og svo er ríkið að gera eitthvað allt annað. Ég held að það hafi að vissu leyti verið sá vandi sem við áttum við síðustu árin, það er að ríkisfjármálin voru ekki í takt við það sem Seðlabankinn var að reyna að gera. Það er alveg klárt að þar fóru útgjöld mjög oft úr böndunum. Þarna held ég að við þurfum að beita miklu meiri aga en (Forseti hringir.) við höfum gert.