framhald þingstarfa.

Herra forseti. Ég fagna tækifæri til að ræða þessi mál á þessum vettvangi. Það er oft sagt um stöðuna í þinginu núna að þetta sé skipulagsleysi að kenna, en eins og ég sé þetta þá höfum við með mjög skipulegum hætti valdið uppnáminu. Það eru þessi átök á milli meiri hluta og minni hluta í þinginu, og reglurnar um það hvernig þau samskipti fara fram, sem skipulega hafa sett þingið í þessa stöðu, ekki bara núna heldur á mörgum undanförnum árum. Menn eru þvingaðir til þess að setjast niður undir lok þingstarfa og komast að samkomulagi þar sem þessi mál eru leyst á örfáum fundum — ég ætlaði að fara að segja „í reykfylltum bakherbergjum“, en ég veit ekki hvort þau eru svo reykfyllt út af þróun í löggjöf síðustu ára og út af því hve lítið þingmenn eru í því að fá sér að reykja.

Lausnirnar felast að mínu viti í því að finna nýtt fyrirkomulag til að ramma inn þetta valdajafnvægi á milli meiri hluta og minni hluta. Að sjálfsögðu hljótum við að vera sammála um að meirihlutavilji þingsins verður að fá að koma fram. Á sama tíma erum við sammála um að rödd minni hlutans verður líka að fá að heyrast. Mín skoðun er sú að forseti þingsins eigi að hafa meiri völd til að höggva á hnútinn þegar menn hafa ekki komist að niðurstöðu. Það þýðir ekki að hann eigi ávallt að vera í fanginu á meiri hlutanum hverju sinni, heldur er það grundvallarforsenda að þannig sé staðið að kjöri hans og þannig sátt ríki um störf hans og hann njóti þeirrar stöðu hér í þinginu að honum sé treyst til að vega það og meta þegar á þarf að halda. Að öðru leyti þurfum við að semja reglur sem koma í veg fyrir að þessi staða komi ítrekað upp.

En þegar öllu er á botninn hvolft munu engar reglur eða breytingar á þeim (Forseti hringir.) leysa þetta einar og sér, það þarf að sjálfsögðu að vera samstaða um það á þinginu og hver og einn þingmaður verður að líta í eigin barm hvað það varðar að hafa þessa hluti í lagi.