almennar stjórnmálaumræður.
Virðulegi forseti. Kæru landsmenn nær og fjær. Þetta er í fyrsta skipti sem þessi kona talar á svokölluðum eldhúsdegi. Það var 14. desember síðastliðinn sem ég flutti jómfrúrræðu mína og ég man það eins og gerst hefði í dag að ég var bjartsýn. Ég var nýbúin að fá að líta þennan glæsilega stjórnarsáttmála. Mér þótti hann bara nokkuð góður þó að mér þætti hann svolítið opinn í báða enda og hægt að túlka hann í allar áttir. Það breytti ekki þeirri staðreynd að hann talaði um jöfnuð, hagsæld, samstöðu og samvinnu og að við ættum öll að fá að njóta smjörsins sem drypi hér af hverju strái.
En hver er reyndin núna hálfu ári seinna? Hver er hin raunverulega staða eftir að vera búin að hlusta á öll þessi fögru fyrirheit, hlusta á frambjóðendur í síðustu alþingiskosningum keppast við að selja sig til landans, lofa bót og betrun, lofa öllu fögru? Mér var kennt að loforð tæki gildi þegar það kæmi til vitundar loforðsmóttakandans. Öll þjóðin hefur fengið þessi sviknu loforð sem hafa nánast í öllum tilvikum verið innantómt blaður, algert hjóm, nema hvað lýtur að græðgisvæðingu og auðsöfnun, sem fer nú ekki leynt. Því verður ekki neitað.
Ég þarf ekki að minna á þegar hæstv. núverandi forsætisráðherra lofaði bót og betrun í fyrra. Hún talaði um réttlæti. Hún talaði um að fátækt fólk og öryrkjar gætu ekki beðið lengur eftir réttlæti. En þau geta það nú. Þau halda áfram að bíða eftir réttlæti.
Það er verið að tala um sumarfrí, um gleðilegt sumar. Við sem hér erum inni getum örugglega talað um gleðilegt sumar. Við verðum ekki í neinum vandræðum með að fljúga út um allan heim, hvort sem það er til Ástralíu, Kúbu eða hvert sem er. Við höfum efni á því. En það sama verður ekki sagt um tugi þúsunda samlanda okkar sem við sem stöndum hér segjum við: Góðir Íslendingar.
Mig langar að vita hvað verið er að meina með því. Hvað er verið að meina með því?
Ræða mín er ekki á blaði. En þetta orð: Velgengni. Þegar hæstv. fjármálaráðherra var að tala um stjórnarsáttmálann talaði hann um velgengni. Hann talaði um farsæld. Hann talaði um jöfnuð. Hann talaði um að við ættum öll að fá að njóta ávaxtanna. Hann talaði um velferð. Og síðast en ekki síst talaði hann um hamingju, að við Íslendingar stæðum það vel að við ættum að geta orðið hamingjusöm saman. Hér værum við á tindi hagsveiflunnar. Hér drypi smjör af hverju strái.
Hvernig í veröldinni er hægt að bjóða okkur upp á að ætla að standa hér á ofurlaunum og telja fátæku fólki trú um að það drjúpi smjör af öllum stráum í kringum það á sama tíma og það nær ekki endum saman? Á sama tíma og börn þess geta ekki notið tómstunda? Á sama tíma og eldri borgarana er að daga uppi á Landspítala – háskólasjúkrahúsi því að ekkert utanumhald er um þá þegar á að komast heim. Á sama tíma og vex enn fátækt 9,1% barnanna okkar og er núna komin í tæp 10%. Fátækt barna á Íslandi.
Ég segi nú, eins og þegar við tölum um hamingju, velgengni, hagsæld, farsæld, jöfnuð, verum góð hvert við annað, sýnum kærleika, sýnum að við séum þess verðug að sitja hér á löggjafarsamkundunni til að taka utan um fólkið okkar. En hver er raunverulega staða þjóðarinnar, þ.e. þeirra sem eru ekki í vinsældahópnum sem allt fær upp í hendurnar? Það er fátækt á Íslandi. Það er þjóðarskömm að skattleggja þessa fátækt.
Ég var virkilega það blaut á bak við eyrun að ég trúði því og treysti að þau fáu góðu réttlætis- og sanngirnismál sem Flokkur fólksins kom með inn á þessa löggjafarsamkundu — ég vissi ekki hvernig þetta gengi fyrir sig í nefndum. Ég kunni það ekki neitt. Allir verða að læra. En, jú, það snerist t.d. um að segja: Við erum með góða skýrslu, útreikninga sem sýna og sanna að það kostar ríkissjóð ekki neitt, heldur þvert á móti gæti ríkissjóður kannski haft fullt af peningum bara með því að afnema þessar skerðingar á lífeyristekjur eldri borgara, með því að leyfa þeim að vinna. En hvað varð um þetta mál? Af hverju fékk það mál t.d. ekki að koma hingað inn í lýðræðislega umræðu löggjafans? Af hverju ekki? Af því að það hlýtur að vera vondur málstaður að verja að segja: Nei, við viljum ekki hjálpa þessu gamla fólki og eldri borgurum að komast upp úr fátæktargildrunni sem við erum svo rammlega búin að negla þau í.
Það var annað mál, líka réttlætismál, sem lýtur að því að skattleggja sem fullar tekjur styrki til kaupa á hjálpartækjum fyrir fatlað fólk og eldri borgara. Hugsið ykkur. Og nú er lítill drengur á Höfn í Hornafirði með taugahrörnunarsjúkdóm og biður um að fá hjálp. En vitið þið hvað? Það kostar of mikið að hjálpa honum. Í annað sinn er lyfjanefnd á Landspítala búin að segja nei við foreldrana. Í annað sinn er búið að hafna drengnum. Í annað sinn er búið að hafna honum um að fá lyf vegna þess að það kostar of mikið. En það er samt hægt að lækka veiðigjöldin um tæpa 3 milljarða, samt hægt að hækka framlög til stjórnmálaflokka um fleiri hundruð milljónir á ári sem nú eru að fara að skaga upp í tæpar 700 milljónir á ári, tæpa 3 milljarða á kjörtímabilinu.
Kæru landsmenn. Flokkur fólksins segir það sem hann meinar og hann meinar það sem hann segir. Þið komuð mér í þessa pontu og okkur öllum og við ætlum að vinna af heilindum fyrir fólkið okkar hér eftir sem hingað til. Ég vildi óska þess að við gætum látið verkin tala betur og að ég þyrfti ekki að láta þetta vera hér einungis í pontu í þessu formi sem munurinn er. — Góðar stundir.
