149. löggjafarþing — 61. fundur,  4. feb. 2019.

vandi ungs fólks á húsnæðismarkaði.

[16:10]
Horfa

Ólafur Ísleifsson (U):

Herra forseti. Ég þakka fyrir þessa umræðu. Auðvitað er ekki hægt að tala um vanda ungs fólks eða annars fólks í húsnæðismálum nema að fjalla um skilyrði á fjármálamarkaði, háu vextina hér og verðtrygginguna. Annars er bara eins og verið sé að tala út í tómið.

Það er margreynt að engar umræður fást um þessi mál nema af því tagi sem felst í að hjakka í gömlum hjólförum. Af hverju eru vextir á íbúðalánum hér í kringum 7% en 1,7% Færeyjum? Af hverju fæst engin umræða um að öll áhætta vegna verðbreytinga sé borin af veikari aðilanum i samningssambandinu? Af hverju fæst engin umræða um húsnæðisliðinn? Hann liggur eins og mara á heimilunum og lagði 118 milljarða ofan á heimilin. Það var rangt farið með hérna áðan, hann leggur 118 milljarða ofan á heimilin og þá er ótalið það sem hann leggur ofan á fyrirtækin. Það er fyrirspurn frá þeim sem hér stendur til hæstv. fjármálaráðherra um það hvað hann hefur kostað ríkissjóð.

Þannig stendur á að nefnd skilaði ítarlegri skýrslu um framtíð íslenskrar peningastefnu. Hún telur húsnæðisliðinn ekki eiga rót sína í verðbólgu heldur vandamálum á framboðshlið húsnæðismarkaðarins. Samt gerir enginn neitt með þetta og engin umræða fæst.

Óbeinir skattar hækka vísitöluna, hækka höfuðstóla og þyngja greiðslubyrði. Eins og ég hef margoft nefnt hérna hækkar hækkun á kolefnisgjaldi til að rækja loftslagsmarkmið höfuðstóla og þyngir greiðslubyrði. Það fæst ekki rætt. Ég vil leyfa mér að vekja athygli á frumvarpi mínu og fleiri þingmanna þar sem (Forseti hringir.) tekið er á öllum þessum málum með tillögu um breytingu á lögum um vexti og verðtryggingu.