ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar, nr. 93/2017, um breytingu á IV. viðauka (Orka) við EES-samninginn.
Forseti. Já, þessar pólitísku yfirlýsingar eru náttúrlega kapítuli út af fyrir sig og lýsandi fyrir hversu veik málefnastaða hæstv. ráðherra og talsmanna frumvarpa og þessarar þingsályktunartillögu er þegar reynt er að byggja á einhverju almennu spjalli stjórnmálamanna. Og að þessir stjórnmálamenn skuli hafa fengist til að kvitta upp á það að eitthvert samtal hafi átt sér stað þar sem verið var bara að ræða um staðreyndir, eitthvað sem hefur ekkert gildi, ekki þjóðréttarlegt gildi.
En það sem vakti athygli mína sérstaklega við báðar þessar yfirlýsingar, annars vegar einhverja frásögn af samtali utanríkisráðherra við Miguel, orkumálastjóra Evrópusambandsins, og svo hins vegar þetta sem kom frá EFTA-ríkjunum, er að menn virtust vanda sig mjög við orðalagið — í þeirri merkingu að menn verða að passa sig á að segja ekkert sem hægt væri að hanka menn á síðar. Jafnvel þótt þetta hafi ekkert vægi að þjóðarétti voru menn samt þarna í báðum tilvikum að gæta þess að segja ekki neitt sem hægt væri að hanka þá á.
Þetta voru eingöngu lýsingar á þeirri staðreynd að Ísland sé jú eyja og það sé ekki til staðar sæstrengur og á meðan ekki sé sæstrengur til staðar gildi ekki þær reglur sem myndu leiða af því ef til staðar væri sæstrengur.
Þetta er svona hálfgerð hringavitleysa.
En er hv. þingmaður sammála mér: Hefur hann tekið eftir þessu hversu orðalagið í báðum þessum tilkynningum, eða hvað á að kalla þetta, er sambærilegt, mjög svipað, en þess eðlis að menn væru að passa sig að segja ekkert (Forseti hringir.) sem hægt væri að hanka þá á síðar?