150. löggjafarþing — 24. fundur,  23. okt. 2019.

störf þingsins.

[15:03]
Horfa

Þorsteinn Sæmundsson (M):

Hæstv. forseti. Á Landspítalanum ríkir neyðarástand. Þetta var m.a. dregið fram í óundirbúnum fyrirspurnatíma fyrir nokkrum dögum af hv. þm. Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni, formanni Miðflokksins. Í svari ráðherra, sem var mjög rýrt, kom fram að unnið væri eftir stefnumótun til ársins 2030 sem hefði verið samþykkt í þessum sal. Ég get fullyrt hér og nú að þeir sem bíða eftir þjónustu á Landspítalanum geta ekki beðið til 2030. Það er alveg klárt.

Þessi umræða um neyðarástand á Landspítalanum er ekki ný. Hér var sérstök umræða að frumkvæði Miðflokksins í janúar sl. þar sem farið var yfir neyðarástand á bráðamóttökunni þá, bráðavanda Landspítalans. Eftir lítils háttar uppflettingu fann ég nákvæmlega sömu orðin fyrir árin 2009, 2013, 2016 og 2018; neyðarástand á Landspítalanum. Öll þessi ár, neyðarástand.

Það er alveg ljóst að búið er að stórauka fjárframlög til þessarar stofnunar án þess að aukin framlegð hafi litið dagsins ljós. Það er líka alveg ljóst að undir þessum kringumstæðum núna, þegar neyðarástand ríkir á Landspítalanum, er enn reynt að hrúga inn á spítalann verkefnum sem hann ræður ekki við. Starfsfólkið á bara að hlaupa hraðar og sjúklingarnir eiga að bíða lengur frammi á gangi. Þetta er ekki boðlegt.

Það er alveg ljóst í mínum huga, eftir allt það sem á undan er gengið undanfarin u.þ.b. tíu ár, að vandi Landspítalans er stjórnunarvandi. Það þarf að taka á stjórnun Landspítalans. Þar þarf alveg örugglega að gera mannabreytingar og þar þarf alveg örugglega að gera skipulagsbreytingar. Það gæti m.a. falist í því að setja tímabundið neyðarstjórn yfir spítalann. Það gæti líka (Forseti hringir.) falist í því til lengri tíma að setja stjórn yfir starfsemi spítalans en það er alveg ljóst, herra forseti, að sjúklingar sem bíða á Landspítalanum eftir þjónustu geta ekki beðið eftir henni lengi.