störf þingsins.
Forseti. Uppi eru stór áform um að auka kolefnisbindingu í gegnum skógrækt. Skógarbændum og landeigendum er uppálagt að leggja áherslu á að planta skógi til að binda kolefni. En þá er aðeins hálf sagan sögð. Það þarf að huga að nokkrum grundvallarþáttum. Tíminn vinnur vissulega með okkur þegar við hugsum um skóga á Íslandi. Við eigum nægt land og menntun skógfræðinga er með miklum ágætum. Það þarf að horfa til ýmissa þátta. Viðhaldi skóga og grisjun þarf að sinna. Tækjakostur þarf að vera fyrir hendi ásamt mannafla. Einn þáttur háir þó vissulega greininni en það er mikill raforkukostnaður. Hann eykst stöðugt og gerir það að verkum að plöntustöðvar, þær gróðrarstöðvar sem rækta skógarplöntur, bera sig illa eða alls ekki. Skógrækt á að vera efnahagslega, umhverfislega og félagslega sjálfbær. Við vitum að framleiðsla innlends timburs og annarra skógarafurða eflir byggð, skapar störf, sparar gjaldeyri og dregur úr vistspori innflutnings á timbri þannig að ávinningurinn er ótvíræður. Í þessu sambandi verður ekki hjá því litið að skoða það alvarlega að jafna raforkukostnað. Stjórnvöld verða að standa við stóru orðin. Það er undarlegt að enn sé það þannig að stórnotendur raforku þurfi að borga meira fyrir notkunina bara af því að þeir starfa í dreifbýli. Það á þá við alla þá aðila sem starfa við undirstöðugreinar atvinnulífsins og það eru skógarbændur svo sannarlega.