störf þingsins.

Herra forseti. Covid-þreytan virðist alltumlykjandi í samfélaginu. Veiran lifir enn ágætu lífi og nú, þegar smitum fækkar, höfum við samt lært af biturri reynslu að fagna ekki of snemma. Við höfum reynt það áður að lifa sem næst eðlilegu lífi en þurfa svo að bakka aftur í það ástand sem við erum í núna. Covid-þreytan birtist í spurningum almennings en einnig kjörinna fulltrúa um hvort ekki sé hægt að opna landamæri eða loka þeim, leyfa veirunni bara að hafa sinn gang, loka skólum eða opna þá og síðast en ekki síst að koma í veg fyrir smit til viðkvæmra hópa. Sorgin mætir aðstandendum þeirra sem fallið hafa frá vegna veirunnar og þar vakna eðlilega fjölmargar spurningar. Ég votta aðstandendum innilega samúð.

Heilbrigðiskerfið og starfsmenn þess hafa á undanförnum mánuðum verið undir nærri ómennsku álagi. Deildum hefur verið umturnað. Breyta þurfti bráðadeild í Covid-göngudeild yfir nótt. Loka þurfti fyrir heimsóknir og taka upp fjarlækningar í ríkara mæli. Starfsfólk hefur þurft að skerða mjög persónufrelsi sitt utan vinnu og leggja sig í beina hættu á vinnustað við umönnun Covid-sýktra einstaklinga. Skinnið í lófunum tætist upp undan ofnotkun handspritts og andlitið er þrútið vegna andlitsgríma og búninga klukkustundum saman á vinnutímanum. Þetta, ofan á ófullnægjandi aðbúnað sjúklinga og heilbrigðisstarfsfólks á vinnustöðum, er ekki náttúrulögmál. Veiran sjálf er algert skaðræði og er í eðli sínu eins og náttúruhamfarir en ófullnægjandi aðbúnaður og aðstæður til umönnunar eru pólitísk ákvörðun. Það er þar sem ábyrgðin liggur, hjá stjórnvöldum sem taka ákvörðun um vanfjármögnun okkar grunnkerfis í heilbrigðisþjónustunni.