jöfn staða og jafn réttur kynjanna.
Herra forseti. Við ræðum hér nefndarálit um frumvarp til laga um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna og frumvarp til laga um stjórnsýslu jafnréttismála. Nefndin fjallaði sameiginlega um þessi mál og fékk talsvert marga gesti á sinn fund. Ég ætla að rekja í stórum dráttum hver niðurstaðan varð í þessu, því að við stígum hér auðvitað gríðarlega mikilvægt skref með frumvarpi til laga um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna. Hér er verið að setja ný heildarlög og falla þá úr gildi gömlu lögin um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla.
Almenn ánægja var meðal umsagnaraðila með þessi frumvörp, til að mynda að í frumvarpi til laga um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna er gildissvið laganna útvíkkað þannig að þau taki til fólks með hlutlausa kynskráningu og nýmæli er að kveðið er á um fjölþætta mismunun, sem og að í frumvarpi til laga um stjórnsýslu jafnréttismála er kveðið á um breiðara gildissvið.
Við fórum sérstaklega yfir nokkur atriði, m.a. hugtakanotkun. Fram kom ábending um ósamræmi í hugtakanotkun sem sveitarfélög töldu sig falla illa að, en meiri hlutinn vill benda á að hugtökin sem þar um ræðir hafa verið í lögum um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla og komin ákveðin reynsla á túlkun þeirra, t.d. í úrskurðum kærunefndar jafnréttismála. Í sjálfu sér hefur ekki verið hægt að finna það út að raunverulegur ágreiningur hafi verið um þau hugtök að því undanskildu þegar lög um jafnlaunavottun öðluðust gildi og nokkur sveitarfélög töldu sig ekki falla undir þau. Nú hafa hins vegar verið tekin af öll tvímæli um það og það áréttað hverjir falla þar undir og þar á meðal eru sveitarfélög. Þess vegna telur meiri hlutinn að umrædd hugtök falli þarna undir.
Einnig var bent á mikilvægi þess að fjárhagur Jafnréttisstofu yrði tryggður og rætt hvort hún þyrfti fleiri stöðugildi en hér eru undir, en gert er ráð fyrir einu stöðugildi til viðbótar þar sem verkefni verða aukin. En það er líka gert ráð fyrir því, og því er hér haldið til haga, að eitt stöðugildi til viðbótar verði auglýst hjá Jafnréttisstofu vegna skipulagsbreytinga á þeim málum og hvernig þeim er fyrir komið. Við verðum bara að taka það upp ef raunin verður önnur hvað það varðar.
Þá var talsvert rætt um jafnlaunavottun og fram kom að hún hefði reynst snúin og umfangsmikil fyrir sveitarfélög og heimsfaraldur hefði auðvitað sett strik í reikninginn þar eins og víða annars staðar. Skyldurnar sem væru lagðar á minnstu sveitarfélögin voru taldar heldur miklar, sérstaklega varðandi tímafresti til þess að öðlast þá vottun, og þau óskuðu eftir því að þeim yrði sýndur skilningur og stuðningur til að ljúka jafnlaunavottun og að ekki yrði gripið til þvingunarúrræða gagnvart þeim. Við áréttum það í meiri hlutanum að meðalhófs verði gætt í þeim efnum og m.a. verði tekið tillit til áhrifa faraldursins.
Jafnlaunastaðfesting var rædd dálítið þar sem fyrirtæki sem eru með 25–49 starfsmenn að jafnaði á ársgrundvelli geta fengið svokallaða jafnlaunastaðfestingu. Einhverjir vildu að það ætti að ná yfir fyrirtæki með allt að 99 starfsmenn að jafnaði en við töldum ekki ástæðu til að breyta því þar sem þetta eru vægari úrræði en jafnlaunavottun og ekki ástæða til að fleiri falli þar undir. Þá komu fram athugasemdir um að staðfestingin væri ekki samanburðarhæf við jafnlaunavottun. Þar var áréttað að ekki væri gerð krafa um að Jafnréttisstofa þekkti sérstaklega til jafnlaunastaðalsins en ætti samt að veita staðfestingu um að kröfur hans væru uppfylltar. Töldu umsagnaraðilar að þannig drægi jafnlaunastaðfesting verulega úr gildi vottunar og hlutverki vottunaraðila og faggildingar. Meiri hlutinn telur mikilvægt að fámennari fyrirtæki geti öðlast jafnlaunastaðfestingu þar sem þau hafa ekki sömu innviði og burði og stærri fyrirtæki til að setja upp gæðastjórnunarkerfi samkvæmt ýtrustu kröfum jafnlaunastaðalsins sem þarf til að standast tæknilega vottun hjá faggiltum vottunaraðilum. Í sjálfu sér er ekki verið að gera minni kröfu til jafnlaunareglunnar sjálfrar heldur einungis að gefa minni fyrirtækjum og stofnunum val um þessa leið. Reynslan hefur leitt í ljós að hægt er að ná markmiðum laganna um launajafnrétti og að sýna sé fram á að ekki sé um kynbundinn launamun að ræða með báðum aðferðum.
Síðan var rætt, og það tók kannski mest pláss í umræðunni hjá okkur, um aðferðafræði og matsgrundvöll kærunefndar jafnréttismála og fleira því tengt. Ég ætla að fara yfir það eins og það kemur fyrir í álitinu af því að ég tel mikilvægt að það komi hér fram.
Í 19. gr. frumvarpsins er fjallað um mismunun í starfi og við ráðningar á grundvelli kyns. Í 4. og 5. mgr. greinarinnar er sett fram annars vegar sönnunarregla og hins vegar matsregla og þær eru efnislega samhljóða 4. og 5. mgr. laga um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla. Fyrir nefndinni var nokkuð rætt um tilmæli umboðsmanns Alþingis vegna annmarka á aðferðafræði og matsgrundvelli kærunefndar jafnréttismála og að ekki yrði annað séð en kærunefndin viðhefði að mestu áfram sömu aðferðir og mat sem gagnrýni og tilmæli setts umboðsmanns hefðu beinst að í áliti frá 2013 í máli nr. 6395/2011. Í álitinu var það niðurstaða umboðsmanns að mat og aðferðir kærunefndar jafnréttismála hefðu ekki verið í samræmi við lögbundið hlutverk nefndarinnar samkvæmt lögum nr. 10/2008.
Í því samhengi var bent á að sjónarmið umboðsmanns Alþingis hefði að vissu marki komið til kasta Hæstaréttar og rétturinn hefði talið aðferðafræði kærunefndarinnar lögmæta og að nefndin hefði ekki farið út fyrir valdsvið sitt eða verksvið, samanber dóm réttarins frá 15. janúar 2015 í máli nr. 364/2014.
Í athugasemdum við 19. gr. eru helstu sjónarmiðin rakin, m.a. um aðferðafræði og matsgrundvöll kærunefndar jafnréttismála, og vísar meiri hlutinn til þeirrar umfjöllunar. Í því samhengi tekur meiri hlutinn fram að þeirri umfjöllun í greinargerð sem ætlað er að rekja mismunandi sjónarmið í þessum efnum er ekki ætlað að hafa áhrif á efnislega túlkun ákvæðisins eða draga úr réttarvernd, enda verður ekki séð að með frumvarpinu sé gert ráð fyrir að breyta reglum gildandi réttar um bann við mismunun á grundvelli kyns við ráðningu í störf. Meiri hlutinn telur því að við túlkun ákvæðisins skuli litið til fyrrgreinds dóms Hæstaréttar um aðferðafræði eða matsgrundvöll nefndarinnar. Þannig kunni það að vera óhjákvæmilegt fyrir kærunefndinni að líta ekki einvörðungu til krafna um hæfni heldur einnig til annarra atriða sem veitingarvaldshafi kveðst hafa byggt ákvörðun sína á, og taka þannig afstöðu til þess hvort þær kröfur og þau atriði svo og beiting þeirra hafi verið málefnaleg. Samkvæmt dóminum nægir því að taka afstöðu til þess hvort sjónarmiðin hafi verið málefnaleg en ekki bersýnilega ómálefnaleg.
Virðulegi forseti. Í nefndinni var líka rætt um framkvæmdaáætlun í kynjajafnréttismálum og athugasemdir voru gerðar um að gildissvið framkvæmdaáætlunarinnar hefði verið túlkað þröngt. Æskilegt væri að framkvæmdaraðilar utan Stjórnarráðsins, t.d. sveitarfélög og félagasamtök og aðilar vinnumarkaðarins, gætu líka fengið stuðning í gegnum þessa áætlun til verkefna sem þjóna áherslum sem hafa orðið til að höfðu samráði við þá. Við áréttum að framkvæmdaáætlanir lýsa aðgerðum einstakra ráðuneyta og eftir atvikum undirstofnana í samstarfi við ráðuneyti. Í sumum tilfellum geta sveitarfélögin eða Samband íslenskra sveitarfélaga verið samstarfsaðili ráðuneyta en gildissvið þessara tilteknu framkvæmdaáætlana taka eingöngu til ráðuneyta.
Þá komu fram ábendingar um að kannski ættu jafnréttisfulltrúar að vera í fullu starfi í öllum ráðuneytum en við teljum ekki þörf á því þar sem jafnréttismálin hafa verið efld töluvert í forsætisráðuneytinu. Við leggjum frekar áherslu á að mikilvægt sé að miðla þeirri reynslu til jafnréttisfulltrúa hvers ráðuneytis sem verður væntanlega til þess að efla stöðu jafnréttismála í ráðuneytunum, þó svo að þar sé ekki um fullt stöðugildi að ræða.
Í 28. gr. er kveðið á um þátttöku í nefndum, ráðum og stjórnum á vegum hins opinbera. Gerðar voru athugasemdir við þá umfjöllun í greinargerð að ákvæðið gæti tæpast tekið fullum fetum til fólks með hlutlausa skráningu kyns enda ólíklegt að sá hópur verði ýkja stór, eins og þar stendur. Þá fari það gegn megintilgangi laga um kynrænt sjálfræði að í stað orðsins „kynjanna“ komi „kvenna og karla“. Meiri hlutinn bendir þó á að í einhverjum ákvæðum er nauðsynlegt að nefna karlkyn og kvenkyn þar sem enn er til staðar valdaójafnvægi þar á milli og sá fjöldi sem um ræðir þar af kyni kvenna og karla sé svipaður að stærð og miðar að því að jafna þátttökumöguleika og áhrif þessara tveggja hópa í samfélaginu. Meiri hlutinn telur að ákvæði frumvarpsins tryggi samt sem áður réttindi allra kynja þar sem 28. gr. frumvarpsins standi ekki í vegi fyrir því að fólk með hlutlausa skráningu kyns í þjóðskrá verði tilnefnt eða skipað í nefndir, ráð og stjórnir.
Einnig kom fram að gæta þyrfti að samspili 28. gr. frumvarpsins við 44. og 45. gr. sveitarstjórnarlaga. Við beinum því til forsætisráðuneytisins, í samráði við samgöngu- og sveitarstjórnarráðuneyti, að skoða það og hvort tilefni sé til einhverra breytinga.
Í 30. gr. frumvarpsins er kveðið á um að þess skuli gætt að samþætta kynja- og jafnréttissjónarmið við alla stefnumótun og áætlanagerð á vegum ráðuneyta og opinberra stofnana sem starfa á málefnasviði þeirra sem og alla ákvarðanatöku innan ráðuneyta og stofnana eftir því sem við getur átt. Hér kom ábending um að það ætti líka að eiga við um úthlutun fjármagns. Við teljum að þess skuli gætt líka og það megi leiða af markmiðsákvæði 1. gr. frumvarpsins.
Hvað varðar jafnlaunastaðfestinguna er í frumvarpinu ákvæði til bráðabirgða II varðandi tímafresti, sem ég kom aðeins inn á áðan. Í kringum 500 fyrirtæki og stofnanir hafa val um að öðlast annaðhvort jafnlaunavottun eða jafnlaunastaðfestingu og í þessu ákvæði til bráðabirgða er gert ráð fyrir að fyrirtæki og stofnanir hafi frest til ársloka 2022. Nefndinni var bent á að það yrði þá kannski til þess að fyrirtæki og stofnanir kysu jafnlaunastaðfestinguna fremur en jafnlaunavottun sökum kostnaðar og umfangs og að mikill þungi yrði í umsóknum um jafnlaunastaðfestingu síðustu mánuði ársins 2022. Fram komu sjónarmið um hvort skipta ætti þessum fresti og jafnvel framlengja. Við í meiri hlutanum teljum að halda eigi sama tímafresti þar sem hann hafi nú þegar verið lengdur um eitt ár með reglugerð.
Fram kom frá Alþýðusambandinu og BSRB að ganga hefði mátt lengra í launagagnsæi. Fjallað er um það í ákvæði til bráðabirgða III að skipa starfshóp til að fjalla sérstaklega um launagagnsæi og leggja fram mögulegar tillögur til breytinga á lögum sem fyrirbyggja að launamun sé viðhaldið með launaleynd á vinnustöðum. Fyrir liggur að aðilar eru ekki einhuga um hvaða leið sé best og æskilegust til að ná því fram og meiri hlutinn telur því æskilegt að starfshópi verði falið að fara nánar yfir það og leggja fram mögulegar tillögur í þeim efnum, hvort sem það er til að skýra jafnlaunavottunina enn frekar eða hvort tilefni er til að koma með aðrar tillögur.
Fram kom við meðferð málsins að umfjöllun í greinargerð um fjölda kynja ýtti undir kynjatvíhyggju og gera þyrfti ráð fyrir fjölbreytileika kyns í stað þess að vísa einungis til „hlutlausrar kynskráningar“ þar sem ekki er um að ræða kyn heldur þriðju kynskráninguna sem heimil er samkvæmt lögum um kynrænt sjálfræði. Betur færi á að nota orðalagið „hlutlausa skráningu kyns í þjóðskrá“. Undir það tökum við í meiri hlutanum að kynin eru sannarlega fleiri en tvö og við teljum að hér sé verið að vísa til allra kynja. Í ákvæðum frumvarpsins er vísað til hlutlausrar skráningar kyns í þjóðskrá þó að orðalagið hafi sannarlega verið annað í greinargerðinni.
Hjá nefndinni kom líka fram sjónarmið um að lögfesta ætti hina svokölluðu forgangsreglu jafnréttislaga sem snýr að því að ef karl og kona eru jafn hæf í starf þá beri að ráða einstakling af því kyni sem hallar á. Reglan hafi nú þegar verið staðfest í dómaframkvæmd. Meiri hlutinn bendir á að óskráðu forgangsreglunni er einungis beitt ef aðilar eru metnir jafn hæfir og er beiting reglunnar frekar skýr í framkvæmd. Við teljum ekki ástæðu til að lögfesta hana, frekar þurfi að leggja áherslu á hvernig staðið sé að því að meta hæfi. Til áréttingar er reglurnar ekki að finna í jafnréttislöggjöf annarra Norðurlanda og ekki í þeim tilskipunum sem hafa verið innleiddar á sviði jafnréttismála.
Þá um útvíkkun gildissviðs laga um jafna meðferð einstaklinga óháð kynþætti og þjóðernisuppruna. Samkvæmt ákvæðum til bráðabirgða í þeim lögum á ráðherra að leggja fram innan árs frá gildistöku laganna frumvarp á Alþingi þar sem kveðið verði á um að lögunum verði breytt þannig að þau gildi ekki eingöngu um jafna meðferð einstaklinga óháð kynþætti og þjóðernisuppruna heldur einnig óháð trú, lífsskoðun, fötlun, aldri, kynhneigð, kynvitund, kyneinkennum eða kyntjáningu á öllum sviðum samfélagsins utan vinnumarkaðar, samanber lög um jafna meðferð á vinnumarkaði. Fyrir nefndinni var kallað eftir þeirri löggjöf en málaflokkurinn fluttist frá félagsmálaráðuneyti yfir til forsætisráðuneytisins og hér er í rauninni verið að styrkja grunnstoðirnar með því frumvarpi sem við fjöllum hér um. En það liggur fyrir og er verið að vinna í því að leggja fram frumvarp þar sem gildissviðið, sem hér var um rætt, verður útvíkkað.
Einnig var rætt um að uppfylla alþjóðlega sáttmála og samninga, m.a. að lögfesta samning Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks. Við bendum á að árið 2019 voru birt á samráðsgátt stjórnvalda áform um frumvarp um sjálfstæða innlenda mannréttindastofnun. Fram kemur í athugasemdum við málið þar að það hefði ekki verið lagt fram þar sem ekki var gert ráð fyrir stofnuninni í fjármálaáætlun en að áfram verði leitað leiða til að koma á fót sjálfstæðri innlendri mannréttindastofnun og næstu skref séu til umfjöllunar í stýrihópi Stjórnarráðsins um mannréttindi. Við hvetjum auðvitað til þess að þeirri vinnu verði haldið áfram.
Virðulegi forseti. Við meðferð málsins var nefndinni bent á að það ósamræmi að eftirlitshlutverk Jafnréttisstofu næði til stofnana, fyrirtækja og félagasamtaka samkvæmt 5. gr. frumvarpsins, en skyldurnar næðu einnig til sveitarfélaga samkvæmt 13. gr. Enn fremur mætti upplýsingaöflun ekki vera íþyngjandi þannig að um tvíverknað yrði að ræða ef sambærilegar upplýsingar væru aðgengilegar hjá öðrum opinberum aðilum. 5. gr. frumvarpsins er að mestu leyti efnislega samhljóða 4.–6. mgr. 4. gr. laga um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla og við teljum því ekki breytinga þörf á þessu ákvæði. Þá bendum við á að áréttað er í greinargerðinni að samkvæmt X. kafla stjórnsýslulaga er starfsfólki Jafnréttisstofu óheimilt að nota aðstöðu sína til að afla sér annarra upplýsinga eða gagna en nauðsynleg kunna að vera til að stofnunin geti sinnt lögboðnu hlutverki sínu. Það er að sjálfsögðu óheimilt að afhenda gögn öðrum en aðilum máls og kærunefnd jafnréttismála.
Jafnréttisstofa fær hér heimild til álagningar dagsekta í nánar tilgreindum tilvikum. Einhverjir höfðu þá skoðun að tilefni væri til að hækka hámarksdagsekt í 80.000 kr. en meiri hlutinn telur að álagningin sé í samræmi við heimildir annarra stofnana, samanber t.d. reglugerð sem Lyfjastofnun ákveður, og því teljum við ekki þörf á breytingum.
Þá var bent á mikilvægi þess að Jafnréttisstofa fengi heimild til að taka þjónustugjald. Meiri hlutinn tekur fram að vinna við upplýsingaöflun og eftirlit Jafnréttisstofu er hluti af daglegri starfsemi stofunnar eins og verið hefur hingað til og verkefnin eru fjármögnuð m.a. með fjárheimild í fjárlögum og í fjármálaáætlun.
Svo er hér annað atriði sem var líka rætt dálítið vel og það var hvort kærunefndin gæti úrskurðað á grundvelli allra lagabálkanna í einu og hvort sérákvæði um fjölþætta mismunun þyrfti. Af því tilefni áréttar meiri hlutinn að í 8. gr. frumvarpsins kemur skýrt fram að kærunefnd jafnréttismála tekur til meðferðar kærur á grundvelli allra lagabálkanna þriggja og kveður upp skriflegan úrskurð um hvort ákvæði þeirra laga hafi verið brotin. Á fundum nefndarinnar komu fram sjónarmið um að betur mætti skýra hvaða fyrirmælum kærunefnd jafnréttismála beitir og gæti beitt og við hvaða tækifæri. Í greinargerð frumvarpsins kemur ágætlega fram hvenær slíkt gæti átt við og hvenær ekki.
Nefndin ræddi líka töluvert um það nýmæli að kærunefnd jafnréttismála skuli einnig stefnt ef gagnaðili vill ekki una úrskurði kærunefndarinnar sem er kæranda í hag, samanber 5. mgr. 8. gr. frumvarpsins. Fram komu sjónarmið um hvort slík skipan væri til þess fallin að fæla einstaklinga frá því að bera mál sín undir kærunefnd jafnréttismála eða leiddi jafnvel til aukins málafjölda hjá dómstólum. Í ljósi þessa nýmælis beinir meiri hlutinn því til ráðuneytisins að fylgjast vel með þróun í þeim efnum og hvort ákvæðið skili tilætluðum markmiðum og bregðast við ef þess gerist þörf.
Samkvæmt frumvarpinu þarf málsmeðferð að vera skrifleg. Á það var bent að ekki kynnu kannski allir íslensku eða Norðurlandamál og því velt upp hvort það þyrfti að vera í boði á fleiri tungumálum í ljósi laga um jafnréttismál. Þetta atriði er eitt af því sem líka er til skoðunar hjá ráðuneytinu.
Í 5. mgr. 10. gr. er kveðið á um það nýmæli að hafi kærunefnd jafnréttismála til umfjöllunar mál er varðar ráðningu, setningu eða skipun í starf geti hún aflað frekari upplýsinga um málið frá þeim einstaklingi sem hlaut starfið, telji hún ástæðu til, í því skyni að upplýsa málið nægjanlega í samræmi við 10. gr. stjórnsýslulaga. Af greinargerð má ráða að með ákvæðinu sé verið að bregðast við að hluta til þeim tilmælum sem koma fram í áliti setts umboðsmanns Alþingis frá árinu 2013, í því máli sem ég rakti hér áðan. Í því samhengi er bent á að hingað til hefur ekki tíðkast að sá sem starfið hlýtur verði aðili máls hjá kærunefnd jafnréttismála. Það stafar m.a. af því að kærunefndin hefur ekki vald til að hnekkja þeim ráðningum sem veitingarvaldshafi tekur ákvörðun um og þannig hafa niðurstöður nefndarinnar ekki áhrif á réttarstöðu þess sem starfið hlaut, samanber fyrrgreindan dóm Hæstaréttar Íslands. Meiri hlutinn telur þess vegna ekki rök hníga til þess að þeim sem er ráðinn í starf verði veitt aðild að slíkum málum en þó kann að vera nauðsynlegt í tilteknum málum að afla frekari upplýsinga um málið frá þeim sem hlaut starfið. Meiri hlutinn telur því ekki tilefni til að gera breytingar á þessu fyrirkomulagi og að með þessum hætti hafi verið komið til móts við fyrrgreint álit umboðsmanns.
Einnig kom fram að samkvæmt 13. gr. eiga sveitarstjórnir að afloknum sveitarstjórnarkosningum að sjá til þess að gerð verði áætlun fyrir nýtt kjörtímabil um markmið og aðgerðir til að koma í veg fyrir mismunun. Fyrir nefndinni var gagnrýnt það fyrirkomulag að kveðið væri á um jafnréttisáætlanir sveitarfélaga í 15. máli en jafnréttisáætlanir fyrirtækja og stofnana í 14. máli. Í því samhengi bendir meiri hlutinn á að í lögum um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla er þetta fyrirkomulag nú þegar til staðar og hvor áætlun í sínu ákvæðinu. Hins vegar hefur ákvæði um jafnréttisáætlanir sveitarfélaga tekið breytingum til að gera það skilvirkara. Það er síðan mál Jafnréttisstofu í framhaldinu hvort kröfum um jafnréttisáætlun sé fullnægt.
Jafnréttisráð var dálítið áberandi í umsögnum. Í 24. gr. frumvarpsins er fjallað um skipan, hlutverk og verkefni ráðsins og lagðar til þær breytingar á skipan þess að fækka fulltrúum úr ellefu í sex. Auðvitað vildi enginn missa stól sinn en flestir voru samt á því að leggja niður Jafnréttisráð því það hefði kannski misst hlutverk sitt með árunum. Menn vildu þrátt fyrir það, ef ráðið yrði ekki lagt niður, ekki endilega gefa eftir sæti sitt. Við tökum undir það að Jafnréttisráð hafi kannski misst hlutverk sitt, eins og lagt var upp með það, í gegnum tíðina, m.a. með skipulagi um jafnréttisþing sem hefur færst til forsætisráðuneytisins. Þess vegna leggjum við til að ráðið verði lagt niður en þess í stað verði minnst einu sinni á ári kallaður saman samráðsvettvangur um jafnréttismál með fulltrúum frá aðilum vinnumarkaðarins, fræðasamfélaginu og samtökum sem vinna að kynjajafnrétti ásamt þeim aðilum sem óska eftir þátttöku. Þó að verið sé að fella niður Jafnréttisráð í núverandi mynd leggjum við til að heitið verði áfram notað þar sem það hefur unnið sér ákveðinn sess í samfélaginu. Hlutverk þessa samráðsvettvangs verði að vera ráðherra jafnréttismála til ráðgjafar við faglega stefnumótun í málum er tengjast jafnrétti kynjanna og skal ráðherra funda minnst einu sinni á ári með ráðinu. Við teljum að það sé vænlegra til árangurs að stofna til reglulegs samráðs með þessum hætti fremur en að halda óbreyttu ástandi.
Virðulegi forseti. Einnig komu fram sjónarmið um að huga þyrfti að að samspili 13. gr. frumvarpsins við 4. gr. frumvarps til laga um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna, 14. máls, og því hlutverki sveitarfélaga að móta heildstæða stefnu í jafnréttismálum fyrir íbúa sína og því hlutverki sveitarfélaga sem vinnuveitenda að tryggja starfsfólki sínu ákveðin réttindi. Í ljósi þess leggur meiri hlutinn til að í jafnréttisáætlun sveitarfélaga skuli tekið fram hvernig starfsfólki verði tryggð þau réttindi sem kveðið er á um í frumvarpi til laga um jafna stöðu og jafnan rétt kynjanna og leggur til breytingar þess efnis á 13. gr. frumvarpsins.
Aðrar þær breytingar sem lagðar eru til eru aðallega til leiðréttingar og af tæknilegum toga og hafa ekki efnisleg áhrif á frumvarpið.
Að framansögðu virtu leggur meiri hlutinn til að frumvörpin verði samþykkt með þeim breytingum sem gerðar eru tillögur um á sérstökum þingskjölum.
Undir þetta rita hv. þingmenn Páll Magnússon, formaður allsherjar- og menntamálanefndar, Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir, Guðmundur Andri Thorsson, Birgir Ármannsson, með fyrirvara sem hann gerir væntanlega grein fyrir, Silja Dögg Gunnarsdóttir, Steinunn Þóra Árnadóttir, Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir og Þórhildur Sunna Ævarsdóttir.
