stjórnarskrá lýðveldisins Íslands.
Herra forseti. Við hv. þingmaður, formaður Viðreisnar, erum ósammála um túlkun á íslensku. Mér finnst greinin vera mjög skýr. Ég las bæði greinina áðan í ræðu minni sem og hvað þýðir, þ.e. sérkenni þessa þjóðareignarréttar og hvað verið er að segja í þessari grein. Og svo ég ítreki það:
„Af þessu leiðir að óheimilt er að selja auðlindirnar eða landsréttindin og af sömu ástæðu verða þessi gæði ekki veðsett.“ — Er það ekki mikilvægt? — „Jafnframt þurfa nýtingarheimildir að vera tímabundnar eða uppsegjanlegar.“
Það er það sem stendur í greininni. Hverju á maður að trúa? spyr hv. þingmaður. Það minnir mig á sögu einhvers staðar langt úti á landi þar sem eldri hjón bjuggu og þegar gestir komu þá töluðu þau bæði í kapp og að lokum gargaði annað hvort þeirra, segjum að það hafi verið konan: Hlustaðu ekki á hann, hlustaðu á mig. Það er kannski það sem ég er að segja hér. Mér finnst þetta vera svo kristalskýrt, þessi texti. Mér finnst hann vera stjórnarskrárlegur. Mér finnst hann ríma við annað það sem er í stjórnarskránni. Hann segir: Það er ekki hægt að gefa, það er ekki hægt að veðsetja, það er ekki hægt að eignast og þessi réttindi eru bæði tímabundin og uppsegjanleg. Mér finnst ekki hægt að hafa þetta skýrar. Ég styð því þennan texta eins og hann er og fullyrði að hann, eins og hann lítur út, myndi styðja við frumvörp um tímabundna nýtingu á hvaða auðlind sem er.