störf þingsins.

Forseti. Hugur minn er allur hjá Úkraínu eins og er en því miður þá þurfum við að sinna öðrum störfum líka, hvort sem við viljum sinna heimsmálunum eða öðru. Nú er í gangi sala á Íslandsbanka, áframhaldandi sala á Íslandsbanka. Á fundi fjárlaganefndar í morgun voru Gylfi Magnússon, Jón Þór Sturluson og Jón Daníelsson sem minntust á ýmis atriði sem væri vert að skoða og sérstaklega með tilliti til þeirrar spurningar sem ég var með vegna fyrri sölunnar, um það hvað væri eðlilegt fyrirkomulag í svona frumútboði. Það er dálítið mikilvægt að hafa þetta í huga og skilja þetta. Það er eðlilegt að það sé á pínulitlu undirverði þegar verið er að selja. Markmið þess sem er að selja, t.d. eins og Íslandsbanka, er að andvirði eignarinnar aukist í kjölfarið. Það er yfirlýst markmið. Það er viljandi reynt að hafa það þannig. Maður spyr hversu mikið væri eðlilegt, þ.e. áður en maður fer að klóra sér í hausnum yfir því að hækkunin sé orðin of mikil. Ef ég væri t.d. að selja bílinn minn og myndi selja hann á milljón — hann er reyndar alger drusla og myndi aldrei að seljast á því verði — og einhver myndi kaupa hann á milljón og selja hann strax aftur á 1,6 milljónir, myndi ég þá ekki hugsa: Ég klúðraði þessu, ég hefði getað selt bílinn minn á miklu hærra verði? Þannig er þetta nákvæmlega með sölu Íslandsbanka. Hann er kominn í 60% hærra verð heldur en hann var þegar hann var seldur. Umsagnaraðilar sem komu í fjárlaganefnd og fjölluðu um þetta miðuðu við kannski 10% hækkun, þá væru allir ánægðir, bæði kaupendur og seljendur. Ekki 60% hækkun. Þá erum við, ríkissjóður, sameign okkar allra hérna, bókstaflega að gefa þessa eign til annarra.