Pétur H. Blöndal (andsvar):
Herra forseti. Hv. þm. Margrét Frímannsdóttir hitti akkúrat naglann á höfuðið. Hún sagði að menn hefðu rekið inn hausinn öðru hverju til þess að hlusta á ein og ein rök sem þeir hefðu ekki heyrt áður. Það er vegna þess hvað umræðan var útþynnt. Ef þingmenn hefðu ekki verið að tyggja sömu rökin aftur og aftur og þau komið bara snyrtilega á kannski einum tíu tímum eða jafnvel sjö tímum, ef þessi rök hefðu komið fram á sjö tímum, þá hefðu menn enst til að hlusta á þetta og umræðan hefði orðið miklu markvissari. Ég segi það eins og er að margt gott kom fram í ræðunum, mjög margt. Og ég varð líka var við það undir lokin þegar ég hlustaði á þessar ræður úti í herbergi með því að vinna annað með af því að þetta var svo útþynnt, að það komu alltaf út öðru hverju ný sjónarhorn sem var gott að heyra. En þetta var bara svo útþynnt og það er það sem ég á við að með því að tala svona mikið, þá eru menn að þynna út málstaðinn. Þeir koma sínum rökum ekki að. Það er miklu betra að segja: Eins og þessi og þessi hv. þm. sagði, þá tek ég undir það og svo vil ég bæta þessu við. Þá hefðu ræðurnar orðið mjög stuttar og við hefðum enst til að hlusta á þær.