Aðrar útgáfur af skjalinu: PDF - Word Perfect. Ferill 269. máls.
Þingskjal 296 — 269. mál.
a. Á eftir orðunum „vörur“ og „vörum“ í 1. málsl. kemur: og þjónustu.
b. Á eftir orðunum „vörunnar“ og „framleidd“ í 2. málsl. kemur: eða þjónustunnar, og: eða þjónustan látin í té.
a. Í stað orðanna „vel þekkt“ í 7. tölul. kemur: alþekkt.
b. Við bætist nýr töluliður, svohljóðandi: ef villast má á merkinu og merki sem verið hefur í notkun í öðru landi, á þeim tíma er umsókn var lögð inn eða frá forgangsréttardegi, og er enn notað þar fyrir sömu eða líkar vörur/þjónustu og yngra merkið óskast skráð fyrir og umsækjandi vissi eða hefði mátt vita um erlenda merkið.
a. Í stað orðanna „jafnframt veittur frestur til að skýra mál sitt“ í lok fyrri málsliðar kemur: honum veittur kostur á að tjá sig eða lagfæra umsóknina innan tilskilins frests.
b. Við bætast tvær nýjar málsgreinar, svohljóðandi:
Komi ekki fram athugasemdir frá umsækjanda né lagfæring á umsókninni innan tilskilins frests skv. 1. mgr. skal umsókn felld úr gildi.
Að beiðni umsækjanda skal umsókn tekin fyrir á ný ef hann, innan tveggja mánaða frá því að tilskilinn frestur skv. 1. mgr. rann út, tjáir sig um málið eða lagfærir umsóknina enda greiði hann endurupptökugjald.
Einkaleyfastofan getur að beiðni eiganda og gegn greiðslu tilskilins gjalds hlutað umsókn sem inniheldur fleiri en einn vöru- eða þjónustuflokk sundur í tvær eða fleiri umsóknir. Í beiðni skal tilgreint til hvaða vöru- eða þjónustuflokks hver umsókn skuli taka eftir hlutunina. Þegar beiðni um hlutun hefur verið meðhöndluð fær sú umsókn sem verður til nýtt sjálfstætt umsóknarnúmer en sama umsóknar- og forgangsréttardag og grunnskráningin. Ákvörðun um hlutun skal birt í ELS-tíðindum.
Einkaleyfastofan getur að beiðni eiganda og gegn greiðslu tilskilins gjalds hlutað skráningu sem inniheldur fleiri en einn vöru- eða þjónustuflokk sundur í tvær eða fleiri skráningar. Í beiðni skal tilgreint til hvaða vöru eða þjónustuflokks hver skráning skuli taka eftir hlutunina. Þegar beiðni um hlutun hefur verið meðhöndluð fær sú skráning sem verður til nýtt sjálfstætt skráningarnúmer en sama umsóknar-, forgangsréttar- og skráningardag og grunnskráningin. Ákvörðun um hlutun skal birt í ELS-tíðindum.
Að beiðni eiganda vörumerkjaskráningar skal umsókn um endurnýjun tekin fyrir ef hann innan tveggja mánaða frá því að frestur skv. 1. mgr. rann út leggur inn umsókn um endurnýjun og greiðir tilskilið endurupptökugjald.
a. Á eftir orðunum „með dómi“ í 1. málsl. 1. mgr. og 2. mgr. kemur: eða ákvörðun Einkaleyfastofunnar.
b. Við bætist ný málsgrein, svohljóðandi:
Sé ógildingar krafist á grundvelli ruglingshættu við eldra merki er aðeins hægt að verða við þeirri kröfu að sá sem krefst ógildingar sýni fram á að notkun hins eldra merkis hafi verið í samræmi við 25. gr. Ef aðeins er sýnt fram á notkun fyrir hluta þeirrar vöru eða þjónustu gildir ákvæði 5. mgr. 25. gr.
Eftir að merki hefur verið skráð og andmæla- og/eða áfrýjunarfrestir eru liðnir getur hver sá sem hefur lögmætra hagsmuna að gæta krafist þess að Einkaleyfastofan felli úr gildi skráningu ef skilyrði 28. gr. eru uppfyllt. Krafan skal vera skrifleg og henni skal fylgja rökstuðningur og tilskilið gjald.
Tilkynna skal eiganda skráningarinnar um kröfuna og hefur hann rétt til að tjá sig um málið innan tilskilins frests áður en Einkaleyfastofan tekur ákvörðun í málinu. Taki Einkaleyfastofan ákvörðun um ógildingu skráningar í heild eða að hluta skal birta tilkynningu þar að lútandi í ELS-tíðindum. Ekki er unnt að gera kröfu skv. 1. mgr. um ógildingu ef mál vegna sömu skráningar er til meðferðar fyrir dómstólum.
Ef dómsmál er höfðað vegna skráningar á sama grundvelli og fram kemur í kröfu skv. 1. mgr. og áður en Einkaleyfastofan hefur tekið endanlega ákvörðun skal Einkaleyfastofan fresta meðhöndlun málsins þar til niðurstaða dómstóls liggur fyrir.
a. Orðin „innan þriggja mánaða frá skráningar- eða innfærsludegi“ í fyrri málslið falla brott.
b. Við bætist ný málsgrein, svohljóðandi:
Eigandi umsóknar eða skráningar vörumerkis getur lagt fram beiðni um að augljósar villur sem fram koma í umsókn eða skráningu verði leiðréttar.
Eigandi vörumerkis sem ekki hefur lögheimili á Evrópska efnahagssvæðinu, í aðildarríki stofnsamnings Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum skal hafa umboðsmann búsettan á einhverju framangreindra landsvæða.
Öllum er heimilt að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga. Vörumerkjaumsóknir eru aðgengilegar frá fyrsta virka degi eftir móttöku.
Einkaleyfastofunni er óheimilt að veita almenningi aðgang að fylgiskjölum eða gögnum í heild eða að hluta sem geyma viðskiptaleyndarmál og varða almennt ekki skráningu merkis eða einkarétt á merki.
Ráðherra setur nánari reglur um frágang vörumerkjaumsókna og meðferð þeirra eða skráðra vörumerkja hjá Einkaleyfastofunni, um form vörumerkjaskrárinnar og færslu, útgáfu skráningarskírteina og efni þeirra og meðferð andmæla- eða ógildingarmála, svo og um gjöld fyrir áfrýjanir. Þá setur ráðherra nánari reglur um áfrýjun og áfrýjunarnefnd.
Í reglugerð sem ráðherra setur skal kveðið á um gjöld samkvæmt lögum þessum og þóknun fyrir þá þjónustu sem Einkaleyfastofan veitir.
Gjöld, þar á meðal umsóknar- og endurnýjunargjöld, skulu standa undir kostnaði við rekstur Einkaleyfastofunnar vegna vörumerkja og við þjónustu sem veitt er, m.a. fyrir landsbundnar og alþjóðlegar umsóknir um vörumerki, könnun Einkaleyfastofunnar á form- og efnisskilyrðum umsókna, þjónustu vegna rannsókna vörumerkjaumsókna, útgáfu og framsendingu forgangsréttarskjala, skráningu vörumerkja og endurupptöku, meðferð skv. 22. gr., birtingu í ELS-tíðindum, breytingar á vörumerkjaskrá og útskriftir úr skránni og önnur þjónustuverkefni.
Gjaldskrá þjónustugjalda skal m.a. taka mið af launum og launatengdum gjöldum, þjálfun og endurmenntun, aðkeyptri sérfræðiþjónustu, húsnæði, starfsaðstöðu, búnaði og tækjum og alþjóðlegri samvinnu.
Gjöld samkvæmt lögum þessum renna til Einkaleyfastofunnar og innheimtir hún gjöldin.
Frumvarp þetta er endurflutt frá síðasta löggjafarþingi, 139. þingi, með örlitlum breytingum, m.a. á grundvelli breytingartillagna frá áfrýjunarnefnd hugverkaréttinda á sviði iðnaðar og Einkaleyfastofunnar, sbr. athugasemdir við einstakar greinar. Felur frumvarpið í sér tillögur um breytingar á lögum um vörumerki, nr. 45/1997, með síðari breytingum. Hluti breytinganna er til kominn vegna aðildar Íslands að Singapúrsamningnum um vörumerkjarétt frá 2006. Aðrar breytingar eru í samræmi við norræna framkvæmd. Enn fremur eru lagðar til breytingar í þeim tilgangi að auka á skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum. Vikið er að tilefni lagasetningar í eftirgreindum köflum í athugasemdum við lagafrumvarpið og eftir atvikum í athugasemdum við einstakar greinar. Við gerð upphaflega frumvarpsins var haft ítarlegt samráð við Félag umboðsmanna vörumerkja og einkaleyfa.
Við meðferð frumvarpsins á 139. löggjafarþingi 2010–2011 bárust umsagnir frá ríkisskattstjóra og Viðskiptaráði Íslands sem ekki gerðu athugasemdir við frumvarpið. Þá barst einnig umsögn frá áfrýjunarnefnd hugverkaréttinda á sviði iðnaðar. Í samræmi við þær ábendingar voru gerðar breytingar á orðalagi 2. gr. frumvarpsins er varðar vörumerki sem ekki má skrá og 13. gr. er lýtur að aðgangi að vörumerkjaskrá. Þá voru gerðar smávægilegar breytingar í samræmi við ábendingar Einkaleyfastofu m.a. til að tryggja betra samræmi við Singapúrsamninginn.
Samhliða framlagningu frumvarpsins á síðasta þingi var af hálfu utanríkisráðherra lögð fyrir Alþingi tillaga til þingsályktunar varðandi aðild Íslands að Singapúrsamningnum um vörumerkjarétt en samningurinn var fylgiskjal með þingsályktunartillögunni. Samráð var haft við utanríkisráðuneytið um þýðingu á samningnum og við gerð tillögunnar sem var samþykkt.
1. Singapúrsamningurinn um vörumerkjarétt.
Singapúrsamningurinn um vörumerkjarétt var undirritaður árið 2006. Um er að ræða endurbætta útgáfu af alþjóðlegum samningi um vörumerkjarétt frá árinu 1994 (Trademark Law Treaty, eða TLT 1994). Alþjóðahugverkastofnunin (World Intellectual Property Organization-WIPO) hefur yfirumsjón með samningnum sem tók gildi 16. mars 2009 eða þremur mánuðum eftir að tíu ríki eða milliríkjastofnanir höfðu afhent fullgildingar- eða aðildarskjöl til vörslu.
Efni samningsins varðar skilyrði varðandi form og meðhöndlun vörumerkjaumsókna og skráninga. Markmið samningsins er að koma á samræmdu skipulagi og framkvæmd vegna umsókna um skráningu vörumerkja. Samningurinn gerir ráð fyrir því að umsóknir um vörumerki geti verið með rafrænum hætti. Vörumerkjaumsóknir og -skráningar munu því hljóta sams konar meðferð, hvað form varðar, í aðildarríkjum samningsins.
Hinn 1. janúar 2011 höfðu 59 ríki undirritað samninginn, m.a. Ísland, og 25 ríki fullgilt hann. Þau ríki, sem hafa fullgilt samninginn, eru Ástralía, Bandaríkin, Belgía, Búlgaría, Danmörk, Eistland, Frakkland, Holland, Ítalía, Kirgistan, Lettland, Liechtenstein, Lúxemborg, Makedónía, Malí, Moldavía, Mongólía, Pólland, Rúmenía, Rússland, Serbía, Singapúr, Slóvakía, Spánn og Sviss.
Þær breytingar, sem lagt er til að gerðar verði í samræmi við efni samningsins, eru m.a. ívilnandi úrræði, þegar tímamörk eru ekki virt, og möguleiki á hlutun umsókna og skráninga.
2. Ákvæði úr norrænni framkvæmd.
Í frumvarpinu er að fyrirmynd dönsku vörumerkjalaganna og nýrra norskra vörumerkjalaga sem tóku gildi 1. júlí 2010 lagt til að Einkaleyfastofunni verði veitt heimild til að fella niður skráningu vörumerkja, bæði í þeim tilvikum er notkun vörumerkis hefur ekki átt sér stað, sbr. ákvæði 25. gr. gildandi laga, og í þeim tilvikum er sá sem hefur lögmætra hagsmuna að gæta óskar eftir því að fá fellda úr gildi skráningu sem hann telur brjóta í bága við ákvæði laganna.
3. Ákvæði sem auka skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum.
Í frumvarpinu er einnig að finna tillögur um breytingar á ákvæðum í því skyni að auka skýrleika einstakra ákvæða vörumerkjalaga. Má þar nefna breytingar á ákvæðum 13. gr. laganna sem lagt er til að tilgreini jafnt vöru og þjónustu, í stað þess að í gildandi 13. gr. er einungis talað um vörur. Þá kveður 13. gr. frumvarpsins skýrt á um rétt almennings til að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga. Orðalagi hefur verið breytt lítillega frá frumvarpinu á síðasta þingi eins og vikið er nánar að í athugasemdum við greinina.
Einnig er lögð til sú breyting í frumvarpinu að í þeim tilvikum þegar umsækjandi er ekki búsettur á Evrópska efnahagssvæðinu, í aðildarríki stofnsamnings Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum sé honum skylt að tilnefna umboðsmann, búsettan á einhverju þeirra landsvæða. Í gildandi lögum þarf umboðsmaður hins vegar að hafa búsetu hér á landi. Þessi breyting kemur til af því að Evrópusambandið hefur talið að krafa um búsetu í tilteknu ríki stríði gegn reglum sambandsins um frjálsa þjónustu milli ríkja þess.
Samskipti umsækjanda eða eiganda vörumerkis við Einkaleyfastofuna munu áfram vera á íslensku. Í undantekningartilvikum hefur stofnunin tekið við skjölum á erlendum tungumálum, svo sem framsölum, og er gert ráð fyrir að framkvæmdin verði óbreytt að þessu leyti. Ekki eru gerðar sérstakar kröfur til umboðsmanna, eingöngu að um sé að ræða einstakling eða lögaðila.
Frumvarpið felur jafnframt í sér heimild Einkaleyfastofunnar til að innheimta sérstök gjöld vegna andmæla, beiðni um ákvörðun Einkaleyfastofu til að fella skráð merki úr gildi, beiðni um hlutun umsókna og skráninga og beiðni um endurupptöku.
Nýr 9. tölul. 1. mgr. 14. gr. svarar til greinar 4.4. g í tilskipun ráðsins 2008/95/EB (áður grein 4.4. g í tilskipun ráðsins 89/104/EBE ). Ákvæðinu er einnig ætlað að koma til móts við kröfu 6. gr. g (septies) Parísarsamþykktarinnar frá 1883 um vernd eignarréttinda á sviði iðnaðar, með síðari breytingum, þar sem fram kemur að eigandi merkis hafi möguleika á að hindra óheimila skráningu merkja sem umboðsmaður hans hefur markaðssett í öðru landi og fengið skráð í sínu nafni.
Það er meginregla að vörumerkjarétturinn sé landsbundinn og því þykir rétt að undirstrika að ákvæðið á aðeins við í undantekningartilvikum, eins og t.d. því sem hér að framan er lýst.
Aðeins er unnt að beita ákvæðinu þegar merkið, sem sótt er um, er eins eða næstum því eins og erlenda merkið, auk þess sem notkunin þarf að taka til sömu eða sambærilegrar vöru eða þjónustu. Þess er ekki krafist að merkið sé vel þekkt í skilningi 7. tölul. 1. mgr. 14. gr. laganna, sbr. fyrirhugaða breytingu á þeim tölulið yfir í orðið alþekkt.
Sönnunarbyrðin um að umsækjandi hafi verið í vondri trú hvílir á þeim sem andmælir slíkri skráningu. Teljist vond trú umsækjanda ekki sönnuð með óyggjandi hætti verða andmæli ekki tekin til greina.
Í nýrri 2. mgr. 19. gr. er kveðið skýrt á um heimild Einkaleyfastofunnar til að fella umsókn úr gildi hafi athugasemdir eða lagfæringar umsækjanda ekki verið gerðar innan tilskilins frests. Synjanir Einkaleyfastofunnar taka bæði til forms og efnis umsókna. Einkaleyfastofan getur veitt umsækjanda kost á að tjá sig oftar en einu sinni um annmarka umsóknar. Ákvæði 3. mgr. um endurupptöku yrði nýmæli og er í samræmi við rétt umsækjanda að eiga kost á ívilnandi úrræðum eftir lok tímamarka skv. 14. gr. Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt. Í frumvarpi sem rætt var á sl. þingi var ákvæði um að endurupptaka gæti eingöngu átt stað sér einu sinni. Til að tryggja að skuldbindingar samkvæmt Singapúrsamningnum væru örugglega virtar þótti rétt að fella niður þá takmörkun.
Samkvæmt gildandi lögum er ekki tekið gjald fyrir slíka þjónustu. Mikill tími fer hins vegar í vinnu við að úrskurða í málum þessum. Þá má benda á að samkvæmt vörumerkjalögum Norðurlandanna er innheimt sérstakt gjald vegna andmæla á skráðu vörumerki. Gjaldtaka þessi er einnig í samræmi við fyrirhugaða gjaldtöku samkvæmt hinu nýja fyrirhugaða úrræði í 30. gr. a í lögunum sem felur í sér heimild til að óska eftir því að Einkaleyfastofan ógildi skráningu vörumerkis í nánar tilgreindum tilvikum.
Lagt er til að Einkaleyfastofan geti, auk dómstóla, fellt skráningu úr gildi þegar skráð vörumerki hefur sannanlega ekki verið notað skv. 25. gr., sbr. nýja 30. gr. a vörumerkjalaga. Ákvæði um notkunarskyldu kom inn í vörumerkjalögin árið 1993 með breytingalögum nr. 67/1993. Megintilgangur setningar ákvæðisins var að reyna að sporna við hinum mikla fjölda formskráninga (varnarskráninga), en það eru þær skráningar kallaðar þegar merki er eingöngu skráð til þess að koma í veg fyrir að samkeppnisaðili geti notað merki en er svo ekki notað af eiganda merkisins.
Segja má að ákvæðið um notkunarskyldu hafi takmarkaða þýðingu ef ekki kemur til einfaldari og ódýrari leið til að fá skráningu fellda úr gildi. Þá má einnig halda því fram að Einkaleyfastofan/stjórnvöld styðji þetta ástand af sjálfsdáðum (ex officio) þrátt fyrir að heimilt sé samkvæmt lögunum að fella skráninguna úr gildi (þ.e. með dómi).
Fjöldi skráðra vörumerkja hefur aukist gífurlega hér á landi og á alþjóðavísu undanfarin ár. Þekkt er að einstaklingar og fyrirtæki eigi fjölda skráðra vörumerkja sem ekki eru notuð hér á landi. Með því að heimila einkaleyfayfirvöldum, auk dómstóla, að fella skráningu úr gildi þegar skilyrði 25. gr. laganna eru uppfyllt er stefnt að því að gera það aðgengilegra að fá skráningar, sem hafa ekki verið notaðar, felldar úr gildi. Dómstólaleiðin getur verið kostnaðarsamt úrræði auk þess sem sú leið tekur að jafnaði lengri tíma en afgreiðsla mála hjá stjórnvöldum. Ákvæðinu er þannig m.a. ætlað að stuðla að því að vörumerkjaskráin hafi ekki að geyma fjölda skráðra vörumerkja sem eru ekki í notkun.
Notkunarskyldan miðast við skráningardag. Ákvörðunum Einkaleyfastofunnar er alltaf unnt að áfrýja til áfrýjunarnefndar og fara með fyrir dómstóla, sbr. 63. gr. laganna. Greinin er í samræmi við dönsk og norsk vörumerkjalög.
Ný málsgrein bætist við 28. gr. laganna. Um er að ræða breytingu sem stuðlar að einfaldari málsmeðferð. Samkvæmt ákvæðinu getur Einkaleyfastofan nú metið það hvort notkunarskylda skv. 25. gr. vörumerkjalaga hafi verið uppfyllt, þ.e. varðandi það merki sem krafist er að fellt verði niður, án þess að eigandi yngra merkisins þurfi að krefjast niðurfellingar fyrir dómi. Sjá að öðru leyti skýringar við 6. gr. frumvarpsins um breytingar á 25. gr. laganna.
Þar eð bersýnilegar villur geta komið í ljós hvenær sem er í skráningarferlinu eða eftir skráningu þykir nú rétt að Einkaleyfastofan hafi ávallt heimild til að leiðrétta slíkar villur enda er það bæði eiganda skráningarinnar og neytendum almennt í hag að vörumerkjaskráin sé rétt. Sama á við heimild eiganda umsóknar og skráningar vörumerkis. Það er gert að skilyrði að um augljós mistök sé að ræða, t.d. misritun á orði, nafni, tölu eða aðrar bersýnilegar villur er varða form. Ákvæðið er í samræmi við 12. gr. Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt.
Lagt er til að bætt sé nýjum tölulið við greinina þar sem fram kemur að vörumerki verði afmáð úr vörumerkjaskrá samkvæmt ákvörðun Einkaleyfastofunnar í samræmi við 28. gr., sbr. 30. gr. a.
Samskipti umsækjanda eða eiganda vörumerkja við Einkaleyfastofuna munu áfram vera á íslensku. Í undantekningartilvikum hefur stofnunin tekið við skjölum á erlendum tungumálum, svo sem framsölum, og er gert ráð fyrir að framkvæmdin verði óbreytt að þessu leyti.
Hér skal það undirstrikað að í reglugerð nr. 310/1997 kemur fram að umsóknum skuli skila inn á íslensku og á það jafnframt við um öll formleg samskipti vegna umsókna. Með breytingu á búsetuskilyrði umboðsmanna er ekki ætlunin að breyta tungumálaskilyrðinu.
Orðalagi greinarinnar var breytt lítillega frá frumvarpi á síðasta þingi. Vegna athugasemda í umsögn frá fyrrverandi formanni áfrýjunarnefndar hugverkaréttinda á sviði iðnaðar þótti rétt að gera ákvæðið skýrara. Af orðalaginu er ljóst að öllum er heimilt að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga, þar á meðal vörumerkjaskrá stofnunarinnar sem felur í sér bókfræðilegar upplýsingar auk upplýsinga um merki.
Í frumvarpi þessu er kveðið á um heimildir Einkaleyfastofunnar til að innheimta gjöld með sérstakri gjaldskrárreglugerð, sem ráðherra setur, fyrir þá þjónustu sem stofnunin veitir aðilum sem sækja um skráningu vörumerkis.
Þá er kveðið á um að gjöld samkvæmt gjaldskrá skuli standa undir rekstri Einkaleyfastofunnar vegna umsýslu með umsóknum og skráningu vörumerkja. Nefnd eru dæmi um þau þjónustugjöld sem fallið geta til í tengslum við umsókn en undir önnur þjónustugjöld geta til að mynda fallið beiðnir um endurbirtingu vörumerkis, beiðni um takmörkun á verndarsviði, leit í vörumerkjaskrá, veiting afrita af umsóknum og skráningum vörumerkja o.fl.
Loks er tilgreint á hvaða kostnaðarliðum gjaldskrá skuli byggð.
Fylgiskjal.
Fjármálaráðuneyti,
fjárlagaskrifstofa:
Frumvarp þetta var áður lagt fram á 139. löggjafarþingi en hlaut ekki endanlega afgreiðslu og er nú endurflutt með lítils háttar breytingum.
Breytingartillögur frumvarpsins eru að meginstofni af þrennum toga. Í fyrsta lagi eru tillögur um breytingar í samræmi við efni Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt, m.a. um ívilnandi úrræði þegar tímamörk eru ekki virt og um möguleika á hlutun umsókna og skráninga. Í öðru lagi eru tillögur í samræmi við norræna lagaframkvæmd. Annars vegar er um að ræða breytingar sem miða að því að auka heimildir Einkaleyfastofunnar til að ákvarða afnám á skráningu vörumerkis. Hins vegar er lögð til breyting sem heimilar eiganda vörumerkis sem ekki á lögheimili hér á landi að tilnefna umboðsmann búsettan á Evrópska efnahagssvæðinu en samkvæmt gildandi lögum þarf umboðsmaður að vera búsettur hérlendis. Í þriðja lagi eru tillögur sem miða að því að auka skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum. Þar á meðal eru tillögur um auknar og skýrari gjaldtökuheimildir Einkaleyfastofunnar.
Ekki verður séð að frumvarpið, verði það óbreytt að lögum, hafi áhrif á kostnað ríkissjóðs. Ítarlegri gjaldtökuheimildir miða að því að tryggja betur að kostnaður Einkaleyfastofu af vörumerkjamálum verði borinn uppi af þjónustugjöldum í samræmi við kostnað við veitta þjónustu.
Þingskjal 296 — 269. mál.
Frumvarp til laga
um breytingu á lögum nr. 45/1997, um vörumerki,
með síðari breytingum
.
(Lagt fyrir Alþingi á 140. löggjafarþingi 2011–2012.)
1. gr.
Eftirfarandi breytingar verða á 1. mgr. 13. gr. laganna:a. Á eftir orðunum „vörur“ og „vörum“ í 1. málsl. kemur: og þjónustu.
b. Á eftir orðunum „vörunnar“ og „framleidd“ í 2. málsl. kemur: eða þjónustunnar, og: eða þjónustan látin í té.
2. gr.
a. Í stað orðanna „vel þekkt“ í 7. tölul. kemur: alþekkt.
b. Við bætist nýr töluliður, svohljóðandi: ef villast má á merkinu og merki sem verið hefur í notkun í öðru landi, á þeim tíma er umsókn var lögð inn eða frá forgangsréttardegi, og er enn notað þar fyrir sömu eða líkar vörur/þjónustu og yngra merkið óskast skráð fyrir og umsækjandi vissi eða hefði mátt vita um erlenda merkið.
3. gr.
a. Í stað orðanna „jafnframt veittur frestur til að skýra mál sitt“ í lok fyrri málsliðar kemur: honum veittur kostur á að tjá sig eða lagfæra umsóknina innan tilskilins frests.
b. Við bætast tvær nýjar málsgreinar, svohljóðandi:
Komi ekki fram athugasemdir frá umsækjanda né lagfæring á umsókninni innan tilskilins frests skv. 1. mgr. skal umsókn felld úr gildi.
Að beiðni umsækjanda skal umsókn tekin fyrir á ný ef hann, innan tveggja mánaða frá því að tilskilinn frestur skv. 1. mgr. rann út, tjáir sig um málið eða lagfærir umsóknina enda greiði hann endurupptökugjald.
4. gr.
5. gr.
Einkaleyfastofan getur að beiðni eiganda og gegn greiðslu tilskilins gjalds hlutað umsókn sem inniheldur fleiri en einn vöru- eða þjónustuflokk sundur í tvær eða fleiri umsóknir. Í beiðni skal tilgreint til hvaða vöru- eða þjónustuflokks hver umsókn skuli taka eftir hlutunina. Þegar beiðni um hlutun hefur verið meðhöndluð fær sú umsókn sem verður til nýtt sjálfstætt umsóknarnúmer en sama umsóknar- og forgangsréttardag og grunnskráningin. Ákvörðun um hlutun skal birt í ELS-tíðindum.
Einkaleyfastofan getur að beiðni eiganda og gegn greiðslu tilskilins gjalds hlutað skráningu sem inniheldur fleiri en einn vöru- eða þjónustuflokk sundur í tvær eða fleiri skráningar. Í beiðni skal tilgreint til hvaða vöru eða þjónustuflokks hver skráning skuli taka eftir hlutunina. Þegar beiðni um hlutun hefur verið meðhöndluð fær sú skráning sem verður til nýtt sjálfstætt skráningarnúmer en sama umsóknar-, forgangsréttar- og skráningardag og grunnskráningin. Ákvörðun um hlutun skal birt í ELS-tíðindum.
6. gr.
7. gr.
Að beiðni eiganda vörumerkjaskráningar skal umsókn um endurnýjun tekin fyrir ef hann innan tveggja mánaða frá því að frestur skv. 1. mgr. rann út leggur inn umsókn um endurnýjun og greiðir tilskilið endurupptökugjald.
8. gr.
a. Á eftir orðunum „með dómi“ í 1. málsl. 1. mgr. og 2. mgr. kemur: eða ákvörðun Einkaleyfastofunnar.
b. Við bætist ný málsgrein, svohljóðandi:
Sé ógildingar krafist á grundvelli ruglingshættu við eldra merki er aðeins hægt að verða við þeirri kröfu að sá sem krefst ógildingar sýni fram á að notkun hins eldra merkis hafi verið í samræmi við 25. gr. Ef aðeins er sýnt fram á notkun fyrir hluta þeirrar vöru eða þjónustu gildir ákvæði 5. mgr. 25. gr.
9. gr.
Eftir að merki hefur verið skráð og andmæla- og/eða áfrýjunarfrestir eru liðnir getur hver sá sem hefur lögmætra hagsmuna að gæta krafist þess að Einkaleyfastofan felli úr gildi skráningu ef skilyrði 28. gr. eru uppfyllt. Krafan skal vera skrifleg og henni skal fylgja rökstuðningur og tilskilið gjald.
Tilkynna skal eiganda skráningarinnar um kröfuna og hefur hann rétt til að tjá sig um málið innan tilskilins frests áður en Einkaleyfastofan tekur ákvörðun í málinu. Taki Einkaleyfastofan ákvörðun um ógildingu skráningar í heild eða að hluta skal birta tilkynningu þar að lútandi í ELS-tíðindum. Ekki er unnt að gera kröfu skv. 1. mgr. um ógildingu ef mál vegna sömu skráningar er til meðferðar fyrir dómstólum.
Ef dómsmál er höfðað vegna skráningar á sama grundvelli og fram kemur í kröfu skv. 1. mgr. og áður en Einkaleyfastofan hefur tekið endanlega ákvörðun skal Einkaleyfastofan fresta meðhöndlun málsins þar til niðurstaða dómstóls liggur fyrir.
10. gr.
a. Orðin „innan þriggja mánaða frá skráningar- eða innfærsludegi“ í fyrri málslið falla brott.
b. Við bætist ný málsgrein, svohljóðandi:
Eigandi umsóknar eða skráningar vörumerkis getur lagt fram beiðni um að augljósar villur sem fram koma í umsókn eða skráningu verði leiðréttar.
11. gr.
12. gr.
Eigandi vörumerkis sem ekki hefur lögheimili á Evrópska efnahagssvæðinu, í aðildarríki stofnsamnings Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum skal hafa umboðsmann búsettan á einhverju framangreindra landsvæða.
13. gr.
Öllum er heimilt að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga. Vörumerkjaumsóknir eru aðgengilegar frá fyrsta virka degi eftir móttöku.
Einkaleyfastofunni er óheimilt að veita almenningi aðgang að fylgiskjölum eða gögnum í heild eða að hluta sem geyma viðskiptaleyndarmál og varða almennt ekki skráningu merkis eða einkarétt á merki.
14. gr.
Ráðherra setur nánari reglur um frágang vörumerkjaumsókna og meðferð þeirra eða skráðra vörumerkja hjá Einkaleyfastofunni, um form vörumerkjaskrárinnar og færslu, útgáfu skráningarskírteina og efni þeirra og meðferð andmæla- eða ógildingarmála, svo og um gjöld fyrir áfrýjanir. Þá setur ráðherra nánari reglur um áfrýjun og áfrýjunarnefnd.
15. gr.
Í reglugerð sem ráðherra setur skal kveðið á um gjöld samkvæmt lögum þessum og þóknun fyrir þá þjónustu sem Einkaleyfastofan veitir.
Gjöld, þar á meðal umsóknar- og endurnýjunargjöld, skulu standa undir kostnaði við rekstur Einkaleyfastofunnar vegna vörumerkja og við þjónustu sem veitt er, m.a. fyrir landsbundnar og alþjóðlegar umsóknir um vörumerki, könnun Einkaleyfastofunnar á form- og efnisskilyrðum umsókna, þjónustu vegna rannsókna vörumerkjaumsókna, útgáfu og framsendingu forgangsréttarskjala, skráningu vörumerkja og endurupptöku, meðferð skv. 22. gr., birtingu í ELS-tíðindum, breytingar á vörumerkjaskrá og útskriftir úr skránni og önnur þjónustuverkefni.
Gjaldskrá þjónustugjalda skal m.a. taka mið af launum og launatengdum gjöldum, þjálfun og endurmenntun, aðkeyptri sérfræðiþjónustu, húsnæði, starfsaðstöðu, búnaði og tækjum og alþjóðlegri samvinnu.
Gjöld samkvæmt lögum þessum renna til Einkaleyfastofunnar og innheimtir hún gjöldin.
16. gr.
Athugasemdir við lagafrumvarp þetta.
Frumvarp þetta er endurflutt frá síðasta löggjafarþingi, 139. þingi, með örlitlum breytingum, m.a. á grundvelli breytingartillagna frá áfrýjunarnefnd hugverkaréttinda á sviði iðnaðar og Einkaleyfastofunnar, sbr. athugasemdir við einstakar greinar. Felur frumvarpið í sér tillögur um breytingar á lögum um vörumerki, nr. 45/1997, með síðari breytingum. Hluti breytinganna er til kominn vegna aðildar Íslands að Singapúrsamningnum um vörumerkjarétt frá 2006. Aðrar breytingar eru í samræmi við norræna framkvæmd. Enn fremur eru lagðar til breytingar í þeim tilgangi að auka á skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum. Vikið er að tilefni lagasetningar í eftirgreindum köflum í athugasemdum við lagafrumvarpið og eftir atvikum í athugasemdum við einstakar greinar. Við gerð upphaflega frumvarpsins var haft ítarlegt samráð við Félag umboðsmanna vörumerkja og einkaleyfa.
Við meðferð frumvarpsins á 139. löggjafarþingi 2010–2011 bárust umsagnir frá ríkisskattstjóra og Viðskiptaráði Íslands sem ekki gerðu athugasemdir við frumvarpið. Þá barst einnig umsögn frá áfrýjunarnefnd hugverkaréttinda á sviði iðnaðar. Í samræmi við þær ábendingar voru gerðar breytingar á orðalagi 2. gr. frumvarpsins er varðar vörumerki sem ekki má skrá og 13. gr. er lýtur að aðgangi að vörumerkjaskrá. Þá voru gerðar smávægilegar breytingar í samræmi við ábendingar Einkaleyfastofu m.a. til að tryggja betra samræmi við Singapúrsamninginn.
Samhliða framlagningu frumvarpsins á síðasta þingi var af hálfu utanríkisráðherra lögð fyrir Alþingi tillaga til þingsályktunar varðandi aðild Íslands að Singapúrsamningnum um vörumerkjarétt en samningurinn var fylgiskjal með þingsályktunartillögunni. Samráð var haft við utanríkisráðuneytið um þýðingu á samningnum og við gerð tillögunnar sem var samþykkt.
1. Singapúrsamningurinn um vörumerkjarétt.
Singapúrsamningurinn um vörumerkjarétt var undirritaður árið 2006. Um er að ræða endurbætta útgáfu af alþjóðlegum samningi um vörumerkjarétt frá árinu 1994 (Trademark Law Treaty, eða TLT 1994). Alþjóðahugverkastofnunin (World Intellectual Property Organization-WIPO) hefur yfirumsjón með samningnum sem tók gildi 16. mars 2009 eða þremur mánuðum eftir að tíu ríki eða milliríkjastofnanir höfðu afhent fullgildingar- eða aðildarskjöl til vörslu.
Efni samningsins varðar skilyrði varðandi form og meðhöndlun vörumerkjaumsókna og skráninga. Markmið samningsins er að koma á samræmdu skipulagi og framkvæmd vegna umsókna um skráningu vörumerkja. Samningurinn gerir ráð fyrir því að umsóknir um vörumerki geti verið með rafrænum hætti. Vörumerkjaumsóknir og -skráningar munu því hljóta sams konar meðferð, hvað form varðar, í aðildarríkjum samningsins.
Hinn 1. janúar 2011 höfðu 59 ríki undirritað samninginn, m.a. Ísland, og 25 ríki fullgilt hann. Þau ríki, sem hafa fullgilt samninginn, eru Ástralía, Bandaríkin, Belgía, Búlgaría, Danmörk, Eistland, Frakkland, Holland, Ítalía, Kirgistan, Lettland, Liechtenstein, Lúxemborg, Makedónía, Malí, Moldavía, Mongólía, Pólland, Rúmenía, Rússland, Serbía, Singapúr, Slóvakía, Spánn og Sviss.
Þær breytingar, sem lagt er til að gerðar verði í samræmi við efni samningsins, eru m.a. ívilnandi úrræði, þegar tímamörk eru ekki virt, og möguleiki á hlutun umsókna og skráninga.
2. Ákvæði úr norrænni framkvæmd.
Í frumvarpinu er að fyrirmynd dönsku vörumerkjalaganna og nýrra norskra vörumerkjalaga sem tóku gildi 1. júlí 2010 lagt til að Einkaleyfastofunni verði veitt heimild til að fella niður skráningu vörumerkja, bæði í þeim tilvikum er notkun vörumerkis hefur ekki átt sér stað, sbr. ákvæði 25. gr. gildandi laga, og í þeim tilvikum er sá sem hefur lögmætra hagsmuna að gæta óskar eftir því að fá fellda úr gildi skráningu sem hann telur brjóta í bága við ákvæði laganna.
3. Ákvæði sem auka skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum.
Í frumvarpinu er einnig að finna tillögur um breytingar á ákvæðum í því skyni að auka skýrleika einstakra ákvæða vörumerkjalaga. Má þar nefna breytingar á ákvæðum 13. gr. laganna sem lagt er til að tilgreini jafnt vöru og þjónustu, í stað þess að í gildandi 13. gr. er einungis talað um vörur. Þá kveður 13. gr. frumvarpsins skýrt á um rétt almennings til að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga. Orðalagi hefur verið breytt lítillega frá frumvarpinu á síðasta þingi eins og vikið er nánar að í athugasemdum við greinina.
Einnig er lögð til sú breyting í frumvarpinu að í þeim tilvikum þegar umsækjandi er ekki búsettur á Evrópska efnahagssvæðinu, í aðildarríki stofnsamnings Fríverslunarsamtaka Evrópu eða í Færeyjum sé honum skylt að tilnefna umboðsmann, búsettan á einhverju þeirra landsvæða. Í gildandi lögum þarf umboðsmaður hins vegar að hafa búsetu hér á landi. Þessi breyting kemur til af því að Evrópusambandið hefur talið að krafa um búsetu í tilteknu ríki stríði gegn reglum sambandsins um frjálsa þjónustu milli ríkja þess.
Samskipti umsækjanda eða eiganda vörumerkis við Einkaleyfastofuna munu áfram vera á íslensku. Í undantekningartilvikum hefur stofnunin tekið við skjölum á erlendum tungumálum, svo sem framsölum, og er gert ráð fyrir að framkvæmdin verði óbreytt að þessu leyti. Ekki eru gerðar sérstakar kröfur til umboðsmanna, eingöngu að um sé að ræða einstakling eða lögaðila.
Frumvarpið felur jafnframt í sér heimild Einkaleyfastofunnar til að innheimta sérstök gjöld vegna andmæla, beiðni um ákvörðun Einkaleyfastofu til að fella skráð merki úr gildi, beiðni um hlutun umsókna og skráninga og beiðni um endurupptöku.
Athugasemdir við einstakar greinar frumvarpsins.
Um 1. gr.
Um 2. gr.
Nýr 9. tölul. 1. mgr. 14. gr. svarar til greinar 4.4. g í tilskipun ráðsins 2008/95/EB (áður grein 4.4. g í tilskipun ráðsins 89/104/EBE ). Ákvæðinu er einnig ætlað að koma til móts við kröfu 6. gr. g (septies) Parísarsamþykktarinnar frá 1883 um vernd eignarréttinda á sviði iðnaðar, með síðari breytingum, þar sem fram kemur að eigandi merkis hafi möguleika á að hindra óheimila skráningu merkja sem umboðsmaður hans hefur markaðssett í öðru landi og fengið skráð í sínu nafni.
Það er meginregla að vörumerkjarétturinn sé landsbundinn og því þykir rétt að undirstrika að ákvæðið á aðeins við í undantekningartilvikum, eins og t.d. því sem hér að framan er lýst.
Aðeins er unnt að beita ákvæðinu þegar merkið, sem sótt er um, er eins eða næstum því eins og erlenda merkið, auk þess sem notkunin þarf að taka til sömu eða sambærilegrar vöru eða þjónustu. Þess er ekki krafist að merkið sé vel þekkt í skilningi 7. tölul. 1. mgr. 14. gr. laganna, sbr. fyrirhugaða breytingu á þeim tölulið yfir í orðið alþekkt.
Sönnunarbyrðin um að umsækjandi hafi verið í vondri trú hvílir á þeim sem andmælir slíkri skráningu. Teljist vond trú umsækjanda ekki sönnuð með óyggjandi hætti verða andmæli ekki tekin til greina.
Um 3. gr.
Í nýrri 2. mgr. 19. gr. er kveðið skýrt á um heimild Einkaleyfastofunnar til að fella umsókn úr gildi hafi athugasemdir eða lagfæringar umsækjanda ekki verið gerðar innan tilskilins frests. Synjanir Einkaleyfastofunnar taka bæði til forms og efnis umsókna. Einkaleyfastofan getur veitt umsækjanda kost á að tjá sig oftar en einu sinni um annmarka umsóknar. Ákvæði 3. mgr. um endurupptöku yrði nýmæli og er í samræmi við rétt umsækjanda að eiga kost á ívilnandi úrræðum eftir lok tímamarka skv. 14. gr. Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt. Í frumvarpi sem rætt var á sl. þingi var ákvæði um að endurupptaka gæti eingöngu átt stað sér einu sinni. Til að tryggja að skuldbindingar samkvæmt Singapúrsamningnum væru örugglega virtar þótti rétt að fella niður þá takmörkun.
Um 4. gr.
Samkvæmt gildandi lögum er ekki tekið gjald fyrir slíka þjónustu. Mikill tími fer hins vegar í vinnu við að úrskurða í málum þessum. Þá má benda á að samkvæmt vörumerkjalögum Norðurlandanna er innheimt sérstakt gjald vegna andmæla á skráðu vörumerki. Gjaldtaka þessi er einnig í samræmi við fyrirhugaða gjaldtöku samkvæmt hinu nýja fyrirhugaða úrræði í 30. gr. a í lögunum sem felur í sér heimild til að óska eftir því að Einkaleyfastofan ógildi skráningu vörumerkis í nánar tilgreindum tilvikum.
Um 5. gr.
Um 6. gr.
Lagt er til að Einkaleyfastofan geti, auk dómstóla, fellt skráningu úr gildi þegar skráð vörumerki hefur sannanlega ekki verið notað skv. 25. gr., sbr. nýja 30. gr. a vörumerkjalaga. Ákvæði um notkunarskyldu kom inn í vörumerkjalögin árið 1993 með breytingalögum nr. 67/1993. Megintilgangur setningar ákvæðisins var að reyna að sporna við hinum mikla fjölda formskráninga (varnarskráninga), en það eru þær skráningar kallaðar þegar merki er eingöngu skráð til þess að koma í veg fyrir að samkeppnisaðili geti notað merki en er svo ekki notað af eiganda merkisins.
Segja má að ákvæðið um notkunarskyldu hafi takmarkaða þýðingu ef ekki kemur til einfaldari og ódýrari leið til að fá skráningu fellda úr gildi. Þá má einnig halda því fram að Einkaleyfastofan/stjórnvöld styðji þetta ástand af sjálfsdáðum (ex officio) þrátt fyrir að heimilt sé samkvæmt lögunum að fella skráninguna úr gildi (þ.e. með dómi).
Fjöldi skráðra vörumerkja hefur aukist gífurlega hér á landi og á alþjóðavísu undanfarin ár. Þekkt er að einstaklingar og fyrirtæki eigi fjölda skráðra vörumerkja sem ekki eru notuð hér á landi. Með því að heimila einkaleyfayfirvöldum, auk dómstóla, að fella skráningu úr gildi þegar skilyrði 25. gr. laganna eru uppfyllt er stefnt að því að gera það aðgengilegra að fá skráningar, sem hafa ekki verið notaðar, felldar úr gildi. Dómstólaleiðin getur verið kostnaðarsamt úrræði auk þess sem sú leið tekur að jafnaði lengri tíma en afgreiðsla mála hjá stjórnvöldum. Ákvæðinu er þannig m.a. ætlað að stuðla að því að vörumerkjaskráin hafi ekki að geyma fjölda skráðra vörumerkja sem eru ekki í notkun.
Notkunarskyldan miðast við skráningardag. Ákvörðunum Einkaleyfastofunnar er alltaf unnt að áfrýja til áfrýjunarnefndar og fara með fyrir dómstóla, sbr. 63. gr. laganna. Greinin er í samræmi við dönsk og norsk vörumerkjalög.
Um 7. gr.
Um 8. gr.
Ný málsgrein bætist við 28. gr. laganna. Um er að ræða breytingu sem stuðlar að einfaldari málsmeðferð. Samkvæmt ákvæðinu getur Einkaleyfastofan nú metið það hvort notkunarskylda skv. 25. gr. vörumerkjalaga hafi verið uppfyllt, þ.e. varðandi það merki sem krafist er að fellt verði niður, án þess að eigandi yngra merkisins þurfi að krefjast niðurfellingar fyrir dómi. Sjá að öðru leyti skýringar við 6. gr. frumvarpsins um breytingar á 25. gr. laganna.
Um 9. gr.
Um 10. gr.
Þar eð bersýnilegar villur geta komið í ljós hvenær sem er í skráningarferlinu eða eftir skráningu þykir nú rétt að Einkaleyfastofan hafi ávallt heimild til að leiðrétta slíkar villur enda er það bæði eiganda skráningarinnar og neytendum almennt í hag að vörumerkjaskráin sé rétt. Sama á við heimild eiganda umsóknar og skráningar vörumerkis. Það er gert að skilyrði að um augljós mistök sé að ræða, t.d. misritun á orði, nafni, tölu eða aðrar bersýnilegar villur er varða form. Ákvæðið er í samræmi við 12. gr. Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt.
Um 11. gr.
Lagt er til að bætt sé nýjum tölulið við greinina þar sem fram kemur að vörumerki verði afmáð úr vörumerkjaskrá samkvæmt ákvörðun Einkaleyfastofunnar í samræmi við 28. gr., sbr. 30. gr. a.
Um 12. gr.
Samskipti umsækjanda eða eiganda vörumerkja við Einkaleyfastofuna munu áfram vera á íslensku. Í undantekningartilvikum hefur stofnunin tekið við skjölum á erlendum tungumálum, svo sem framsölum, og er gert ráð fyrir að framkvæmdin verði óbreytt að þessu leyti.
Hér skal það undirstrikað að í reglugerð nr. 310/1997 kemur fram að umsóknum skuli skila inn á íslensku og á það jafnframt við um öll formleg samskipti vegna umsókna. Með breytingu á búsetuskilyrði umboðsmanna er ekki ætlunin að breyta tungumálaskilyrðinu.
Um 13. gr.
Orðalagi greinarinnar var breytt lítillega frá frumvarpi á síðasta þingi. Vegna athugasemda í umsögn frá fyrrverandi formanni áfrýjunarnefndar hugverkaréttinda á sviði iðnaðar þótti rétt að gera ákvæðið skýrara. Af orðalaginu er ljóst að öllum er heimilt að kynna sér efni vörumerkjaumsókna og skráninga, þar á meðal vörumerkjaskrá stofnunarinnar sem felur í sér bókfræðilegar upplýsingar auk upplýsinga um merki.
Um 14. gr.
15. gr.
Í frumvarpi þessu er kveðið á um heimildir Einkaleyfastofunnar til að innheimta gjöld með sérstakri gjaldskrárreglugerð, sem ráðherra setur, fyrir þá þjónustu sem stofnunin veitir aðilum sem sækja um skráningu vörumerkis.
Þá er kveðið á um að gjöld samkvæmt gjaldskrá skuli standa undir rekstri Einkaleyfastofunnar vegna umsýslu með umsóknum og skráningu vörumerkja. Nefnd eru dæmi um þau þjónustugjöld sem fallið geta til í tengslum við umsókn en undir önnur þjónustugjöld geta til að mynda fallið beiðnir um endurbirtingu vörumerkis, beiðni um takmörkun á verndarsviði, leit í vörumerkjaskrá, veiting afrita af umsóknum og skráningum vörumerkja o.fl.
Loks er tilgreint á hvaða kostnaðarliðum gjaldskrá skuli byggð.
Um 16. gr.
Fylgiskjal.
Fjármálaráðuneyti,
fjárlagaskrifstofa:
Umsögn um frumvarp til laga um breytingu á lögum nr. 45/1997,
um vörumerki, með síðari breytingum.
Frumvarp þetta var áður lagt fram á 139. löggjafarþingi en hlaut ekki endanlega afgreiðslu og er nú endurflutt með lítils háttar breytingum.
Breytingartillögur frumvarpsins eru að meginstofni af þrennum toga. Í fyrsta lagi eru tillögur um breytingar í samræmi við efni Singapúrsamningsins um vörumerkjarétt, m.a. um ívilnandi úrræði þegar tímamörk eru ekki virt og um möguleika á hlutun umsókna og skráninga. Í öðru lagi eru tillögur í samræmi við norræna lagaframkvæmd. Annars vegar er um að ræða breytingar sem miða að því að auka heimildir Einkaleyfastofunnar til að ákvarða afnám á skráningu vörumerkis. Hins vegar er lögð til breyting sem heimilar eiganda vörumerkis sem ekki á lögheimili hér á landi að tilnefna umboðsmann búsettan á Evrópska efnahagssvæðinu en samkvæmt gildandi lögum þarf umboðsmaður að vera búsettur hérlendis. Í þriðja lagi eru tillögur sem miða að því að auka skýrleika einstakra ákvæða í gildandi lögum. Þar á meðal eru tillögur um auknar og skýrari gjaldtökuheimildir Einkaleyfastofunnar.
Ekki verður séð að frumvarpið, verði það óbreytt að lögum, hafi áhrif á kostnað ríkissjóðs. Ítarlegri gjaldtökuheimildir miða að því að tryggja betur að kostnaður Einkaleyfastofu af vörumerkjamálum verði borinn uppi af þjónustugjöldum í samræmi við kostnað við veitta þjónustu.
