Ferill 219. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: PDF - Word Perfect.
145. löggjafarþing 2015–2016.
Þingskjal 227 — 219. mál.
Frumvarp til laga
um breytingu á sveitarstjórnarlögum, nr. 138/2011, með síðari breytingum (uppbygging ferðamannastaða).
Flm.: Róbert Marshall, Guðmundur Steingrímsson, Óttarr Proppé, Brynhildur Pétursdóttir, Páll Valur Björnsson.
1. gr.
Uppbygging ferðamannastaða.
Ráðherra setur í reglugerð nánari ákvæði um framkvæmd leyfisveitingarinnar.
2. gr.
Greinargerð.
Frumvarpið felur í sér að ábyrgð á ferðamannastöðum og náttúrufyrirbrigðum er færð til sveitarstjórnanna, þ.e. til þeirra sem næst þeim búa. Sveitarstjórnir eru ekki skyldugar til að leyfisskylda fénýtingu slíkra staða en fari þær út í aðgerðir af því tagi verður innheimt fé við leyfisútgáfu að renna til uppbyggingar á stöðunum sjálfum. Sveitarstjórnir verða sjálfar að meta hvaða áhrif innheimta slíks gjalds hefur á þá atvinnustarfsemi sem um ræðir.
Framangreind lagabreyting mundi leysa markmið frumvarps til laga um náttúrupassa, sem lagt var fyrir Alþingi á 144. löggjafarþingi 2014–2015 en náði ekki afgreiðslu, sem og leysa markmið frumvarps til laga um landsáætlun um uppbyggingu innviða til verndar náttúru og menningarsögulegum minjum sem lagt var fyrir Alþingi á sama þingi, auk þess sem það hefur verið endurflutt á yfirstandandi þingi. Þá leysir lagabreytingin þann vanda að ekki hefur reynst gerlegt að nýta það fjármagn sem hefur verið eyrnamerkt uppbyggingu náttúrufyrirbrigða og ferðamannastaða, m.a. vegna skorts á áætlunum, teikningum og verktökum. Frumvarpinu er ætlað að fela sveitarfélögunum sjálfum að meta vandann, gera samninga við þá sem skipuleggja hópferðir á staðina og standa að uppbyggingu. Þá þyrfti gjaldið ekki að vera varanlegt, það gæti staðið yfir tímabundið á meðan uppbygging stendur yfir og tekið mið af stöðu þeirra fyrirtækja sem um ræðir og eins atvinnusköpun þeirra í sveitarfélögunum sjálfum. Verði frumvarpið að lögum má því gera ráð fyrir að yfirgripsmikill og umdeildur vandi verði leystur. Frumvarpið felur ekki í sér heimild til gjaldtöku á ferðamannastöðum heldur beinist fyrst og fremst að skipulögðum hópferðum á tiltekna staði þar sem þriðji aðili hagnast á nýtingu staðar sem hann á ekki beina aðild að, eins og t.d. landeigandi eða sveitarfélag.