störf þingsins.

Virðulegi forseti. Fyrir þrem árum fór á netið myndbandið „Sveiattan“ sem hlaut 10 þúsund áhorf fyrsta sólarhringinn. Hvers vegna? Jú, innihald myndbandsins fjallaði á alþýðumáli um hróplegt misrétti í launamálum, um óheyrilega vanvirðingu stórfyrirtækis við starfsfólkið, fólk sem hafði lagt á sig ómælda vinnu vegna breytinga sem juku afköst hússins um allt að helming. Dagleg afköst fóru úr 27 tonnum í 45 og verðmæti unninnar vöru gat enginn ímyndað sér. Fólk vann með yfirmönnum og allir fundu til stolts og ánægju.

En hverjar voru þakkirnar? Það var íspinni — íspinni, sem eldabuskan af góðmennsku sinni gaf fólkinu í eftirrétt af því að það var ekki búið að segja henni að elda góðan mat. Fólk beið eftir góðri máltíð eða þakkarræðu frá eigendum, en ekkert skeði. Og eftirbragð íssins var beiskja, stigmagnandi reiði og vonbrigði yfir því að samstaðan við fyrirtækið var einskis metin. Laun voru samkvæmt samningum svo atvinnurekendur skildu bara ekki neitt hvað fólk var að kvarta. Raunin varð samt sú að umrætt myndband gaf á þremur vikum, með öllum þeim orðaforða sem í textanum var, það sem trúnaðarmenn höfðu reynt að bæta í þrjú ár. Húsbónusinn var hækkaður og fólk fann muninn við útborguð laun.

Fyrir þremur árum söng ég umrætt lag á Austurvelli. Núna stend ég hér í ræðustól vegna þess að ég veit að það er hægt að knýja fram breytingar ef maður opnar muninn og lætur skoðanir sínar í ljós, frekar en að sitja á þjóhnöppunum og gera ekki neitt. (Gripið fram í: Heyr, heyr.)