störf þingsins.
Virðulegi forseti. Íslenskur almenningur er reglulega minntur á mikilvægi virkrar samkeppni og kostnaðinn sem fylgir samkeppnisskorti, hvort sem um er að ræða fákeppni í bankaþjónustu, á tryggingamarkaði, eldsneytismarkaði, í landbúnaði eða sjávarútvegi. Áhrifin eru alltaf þau sömu, neytendum í óhag. Fákeppnishagnaður í fjármálakerfinu er ástæða þess að hér er dýrasta bankaþjónusta í Evrópu. Þennan kostnað þurfa fyrirtæki og almenningur að sitja uppi með. Sömu sögu er að segja með tryggingaþjónustu. Hátt matvöruverð og eldsneytisverð hefur einnig leikið okkur grátt. Þessi vandamál eru að mestu afleiðing samkeppnisleysis og pólitískra ákvarðana. Virkari samkeppni á markaði er brýn nauðsyn fyrir neytendur, ekki síst með verðbólguna grasserandi eins og nú er. Meðan þetta er hins vegar eitt af forboðnum umræðuefnum stjórnvalda þá breytist lítið.
Nú líður að lokum þingsins og enn kýs ríkisstjórnin að stinga höfðinu í sandinn frekar en að ræða af einhverri alvöru hvernig tryggja megi eðlilega samkeppni, til að mynda á vöru- og þjónustumarkaði. Þess vegna var tillaga okkar, um heildstæða úttekt á áhrifum virkrar samkeppni, ekki afgreidd úr nefnd á sínum tíma, ekki heldur á þinginu sem nú er að líða, ekki frekar en tillaga okkar um mat á samkeppnisrekstri ríkisins. Þess vegna er enginn áhugi á tillögum okkar um að almennar samkeppnisreglur ríki í landbúnaði og enginn áhugi er á að markaðslögmál gildi í sjávarútvegi. Og svo er auðvitað enginn, ekki nokkur, áhugi á að ræða vaxtamuninn í fjármálaþjónustu og áhrif sífelldra gengisbreytinga á íslenskt atvinnu- og heimilislíf. Þetta eru risaþættir í samkeppni, hvernig við getum aukið lífsgæði fólks, og ríkisstjórnin vill ekki ræða þessi mál. Samkeppni er ekki inn á radarnum hjá ríkisstjórninni, svo einfalt er það, og fyrir vikið ráða sérhagsmunir.
