Störf þingsins.

Virðulegi forseti. Nú þegar Úkraínumenn hafa barist í bráðum tvö ár fyrir sameiginlegum gildum okkar og frelsi, deila bandamenn okkar um áframhaldandi stuðning við þá. Einhverjum finnst orðið nóg um afskipti lýðræðisríkja af átökum sem geisa um allan heim. Okkur þingmönnum berast daglega áköll hvaðanæva að um stuðning sem varðar líf eða dauða. Hörmungarnar fyrir botni Miðjarðarhafs láta engan ósnortinn og undanfarið hafa augu okkar skiljanlega verið á þeim. Siðgæðislögreglan í Íran, sem barði nýlega unga konu, Mahsa Amini, til dauða fyrir ranga notkun á höfuðslæðu, er farin að láta aftur til sín taka. Og fjölskyldu konunnar var meinað að ferðast til Frakklands til að þiggja mannréttindaverðlaun ESB. Staða kvenna í Afganistan fer sífellt versnandi, þótt ótrúlegt megi virðast. Það eru lítil takmörk fyrir hugmyndaauðgi í þeim efnum. Og afganska þjóðin sveltur heilu hungri ofan á ofríkið. Úgandamenn senda okkur áköll vegna ofsókna gagnvart hinsegin samfélaginu sem áfram er þrengt að. Og um liðna helgi var lítil klausa í Morgunblaðinu um neyð 25 milljóna manna í Súdan, neyð vegna viðvarandi stríðs í landinu, stríðs sem hjálparstarfsmenn kalla „gleymda stríðið“.

Hvað eigum við, friðsæl velmegunarþjóð, að gera? Er mögulegt að hjálpa öllum? Er siðferðilega verjandi að segja úllen dúllen doff við neyð annarra og velja þá sem við hjálpum? Það er farið að molna undan stuðningi við Úkraínu og það er mikið í húfi. Við megum ekki láta undan síga og þurfum að standa áfram þétt að baki Úkraínu.

Ég hvet íslensk stjórnvöld til að vera ekki eftirbátur Norðurlandanna í þeim efnum, við munum gjalda fyrir það dýru verði. Og til að svara spurningunni þá eigum við að gera allt sem við getum, meira en ekki minna, til að hjálpa okkar minnstu bræðrum, hvar sem þeir eru staddir. Það er siðferðileg skylda okkar.