Ferill 26. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: PDF - Word Perfect.
151. löggjafarþing 2020–2021.
Prentað upp.
Þingskjal 26 — 26. mál.
Flutningsmenn.
Frumvarp til stjórnarskipunarlaga
um stjórnarskrá lýðveldisins Íslands.
Flm.: Þórhildur Sunna Ævarsdóttir, Logi Einarsson, Albertína Friðbjörg Elíasdóttir, Ágúst Ólafur Ágústsson, Guðjón S. Brjánsson, Guðmundur Andri Thorsson, Helga Vala Helgadóttir, Oddný G. Harðardóttir, Andrés Ingi Jónsson, Rósa Björk Brynjólfsdóttir, Björn Leví Gunnarsson, Halldóra Mogensen, Helgi Hrafn Gunnarsson, Jón Þór Ólafsson, Smári McCarthy, Guðmundur Ingi Kristinsson, Inga Sæland.
Aðfaraorð.
Ísland er frjálst og fullvalda ríki. Hornsteinar þess eru virðing fyrir lögum, frelsi, jafnrétti, lýðræði og mannréttindi.
Stjórnvöld skulu vinna að velferð íbúa landsins, efla menningu þeirra og virða margbreytileika mannlífs, lands og lífríkis.
Við viljum efla friðsæld, öryggi, heill og hamingju á meðal okkar og komandi kynslóða. Við einsetjum okkur að vinna með öðrum þjóðum að friði og virðingu fyrir jörðinni og öllu mannkyni.
Í þessu ljósi setjum við okkur nýja stjórnarskrá, æðstu lög landsins, sem öllum ber að virða.
I. KAFLI
Undirstöður.
1. gr.
Stjórnarform.
2. gr.
Uppspretta ríkisvalds og handhafar þess.
Alþingi fer með löggjafarvaldið.
Forseti Íslands, ráðherrar og ríkisstjórn og önnur stjórnvöld fara með framkvæmdarvaldið.
Hæstiréttur Íslands og aðrir dómstólar fara með dómsvaldið.
3. gr.
Yfirráðasvæði.
4. gr.
Ríkisborgararéttur.
Engan má svipta íslenskum ríkisborgararétti sem öðlast hefur slíkan rétt með löglegum hætti. Með lögum má þó ákveða að maður missi þann rétt ef hann á eða öðlast með samþykki sínu ríkisfang í öðru ríki.
Íslenskum ríkisborgara verður ekki meinað að koma til landsins né verður honum vísað úr landi.
II. KAFLI
Mannréttindi.
5. gr.
Vernd mannréttinda.
6. gr.
Jafnræði.
Konur og karlar skulu njóta jafns réttar í hvívetna.
7. gr.
Réttur til lífs.
8. gr.
Mannleg reisn.
9. gr.
Bann við ómannúðlegri meðferð.
Engan má beita pyndingum né annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu.
Nauðungarvinnu skal engum gert að leysa af hendi.
10. gr.
Vernd gegn ofbeldi.
11. gr.
Persónufrelsi.
Hver sá sem hefur verið sviptur frelsi á rétt á að fá að vita tafarlaust um ástæður þess.
Hvern þann sem er handtekinn vegna gruns um refsiverða háttsemi skal án undandráttar leiða fyrir dómara. Sé hann ekki jafnskjótt látinn laus skal dómari, áður en sólarhringur er liðinn, ákveða með rökstuddum úrskurði hvort hann skuli sæta gæsluvarðhaldi. Gæsluvarðhaldi má aðeins beita fyrir sök sem fangelsisvist liggur við. Með lögum skal tryggja rétt þess sem sætir gæsluvarðhaldi til að skjóta úrskurði um það til æðra dóms. Maður skal aldrei sæta gæsluvarðhaldi lengur en nauðsyn krefur en telji dómari fært að láta hann lausan gegn tryggingu skal hann mæla fyrir um hana í úrskurði þar sem kveða skal á um fjárhæð hennar.
Hver sá sem af öðrum ástæðum en í tengslum við sakamál er sviptur frelsi á rétt á að dómstóll kveði á um lögmæti þess svo fljótt sem verða má. Reynist frelsissvipting ólögmæt skal hann þegar látinn laus.
Hafi maður verið sviptur frelsi að ósekju skal hann eiga rétt til skaðabóta.
12. gr.
Dvalarréttur og ferðafrelsi.
Engum verður meinað að hverfa úr landi nema með ákvörðun dómstóla. Stöðva má þó brottför manns úr landi með lögmætri handtöku.
Með lögum skal skipað rétti útlendinga til að koma til landsins og dveljast hér, svo og fyrir hvaða sakir sé hægt að vísa þeim úr landi.
Óheimilt er að vísa brott, endursenda eða framselja útlending til ríkis þar sem hætta er á að hann sæti dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Tryggja skal réttláta málsmeðferð innan hæfilegs tíma í slíkum málum.
13. gr.
Réttlát málsmeðferð.
Hver sá sem er borinn sökum um refsiverða háttsemi skal talinn saklaus þar til sekt hans hefur verið sönnuð.
Enginn skal sæta málsmeðferð eða refsingu að nýju fyrir sama brot innan lögsögu ríkisins og hann hefur þegar verið sakfelldur fyrir eða sýknaður af með endanlegri úrlausn samkvæmt lögum. Endurupptaka mála er þó heimil í samræmi við lög.
14. gr.
Bann við afturvirkni refsiákvæða.
15. gr.
Friðhelgi einkalífs.
Ekki má gera líkamsrannsókn eða leit á manni, leit í húsakynnum hans eða munum nema samkvæmt dómsúrskurði og að uppfylltum skilyrðum 29. gr. Það sama á við um rannsókn á skjölum og póstsendingum, símtölum og öðrum fjarskiptum, svo og hvers konar sambærilega takmörkun á einkalífi manns. Með lögum má kveða á um undantekningar frá skilyrðinu um dómsúrskurð.
Allir eiga rétt til verndar eigin persónuupplýsinga. Nánar skal mælt fyrir um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga með lögum.
16. gr.
Skoðana- og tjáningarfrelsi.
Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða. Með lögum skal tryggja aðstæður til opinnar og upplýstrar umræðu. Óheimilt er að takmarka aðgang að netinu og upplýsingatækni nema að uppfylltum skilyrðum 29. gr.
Hver og einn ber ábyrgð á tjáningu sinni fyrir dómi.
17. gr.
Upplýsinga- og þátttökuréttur.
Heimilt er í lögum að takmarka aðgang að vinnuskjölum enda sé ekki gengið lengra en þörf krefur til að varðveita eðlileg starfsskilyrði stjórnvalda. Aðrar takmarkanir á aðgangi að upplýsingum og gögnum skulu uppfylla skilyrði 29. gr.
Um gögn sem lögbundin leynd hvílir yfir skulu liggja fyrir upplýsingar um ástæður leyndar og takmörkun leyndartíma.
Með lögum skal tryggja almenningi aðgang að undirbúningi ákvarðana sem hafa umtalsverð áhrif á umhverfi og náttúru svo og heimild til að leita til hlutlausra úrskurðaraðila.
18. gr.
Frelsi fjölmiðla.
Vernd blaðamanna, heimildarmanna og uppljóstrara skal tryggja í lögum. Óheimilt er að rjúfa nafnleynd án samþykkis þess sem veitir upplýsingar nema við meðferð sakamáls og samkvæmt dómsúrskurði.
19. gr.
Trú- og sannfæringarfrelsi.
Öllum er frjálst að iðka trú eða lífsskoðun, einslega eða í samfélagi með öðrum, opinberlega eða á einkavettvangi.
20. gr.
Félagafrelsi.
Engan má skylda til aðildar að félagi. Að uppfylltum skilyrðum 29. gr. má þó kveða á um slíka skyldu ef það er nauðsynlegt til að félag geti sinnt lögmæltu hlutverki vegna almannahagsmuna eða réttinda annarra.
21. gr.
Fundafrelsi.
22. gr.
Eignarréttur.
Eignarrétti fylgja skyldur, svo og takmarkanir í samræmi við lög.
Með lögum má takmarka rétt erlendra aðila til að eiga fasteignaréttindi eða hluti í atvinnufyrirtæki hér á landi. Allar slíkar takmarkanir eignarréttinda skulu uppfylla skilyrði 29. gr.
23. gr.
Atvinnufrelsi.
Í lögum skal kveða á um rétt til mannsæmandi vinnuskilyrða, svo sem aðbúnaðar, öryggis, hvíldar, orlofs og frítíma. Allir hafa rétt til að semja um starfskjör og önnur réttindi tengd vinnu.
24. gr.
Frelsi menningar og mennta.
25. gr.
Félagsleg réttindi.
Öllum sem þess þurfa skal í lögum tryggður réttur til almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar, svo sem vegna atvinnuleysis, barneigna, elli, fátæktar, fötlunar, veikinda, örorku eða sambærilegra aðstæðna.
26. gr.
Heilsa og heilbrigðisþjónusta.
Öllum skal með lögum tryggður réttur til aðgengilegrar, viðeigandi og fullnægjandi heilbrigðisþjónustu.
27. gr.
Menntun.
Öllum þeim sem skólaskylda nær til skal standa til boða menntun án endurgjalds.
Menntun skal miða að alhliða þroska hvers og eins, gagnrýninni hugsun og vitund um mannréttindi, lýðræðisleg réttindi og skyldur.
Virða skal rétt foreldra til þess að tryggja að menntun barna þeirra sé í samræmi við trúar- og lífsskoðanir þeirra.
28. gr.
Réttur barna.
Það sem barni er fyrir bestu skal ávallt hafa forgang þegar teknar eru ákvarðanir í málum sem það varða.
Barni skal tryggður réttur til að tjá skoðanir sínar í öllum málum sem það varða og skal tekið réttmætt tillit til skoðana barnsins í samræmi við aldur þess og þroska.
29. gr.
Vernd mannréttinda.
III. KAFLI
Samfélag og náttúra.
30. gr.
Íslensk tunga.
31. gr.
Kirkjuskipun.
Breyta má þessu með lögum.
Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins skv. 2. mgr. og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal vera leynileg.
32. gr.
Bann við herskyldu.
33. gr.
Menningar- og náttúruverðmæti.
34. gr.
Náttúra Íslands og nýting náttúrugæða.
Nýtingu náttúrugæða skal haga þannig að þau skerðist sem minnst til langframa og gildi náttúrunnar og hagsmunir komandi kynslóða séu virt.
35. gr.
Náttúruauðlindir.
Óheimilt er að framselja beint eða óbeint með varanlegum hætti til annarra aðila réttindi yfir jarðhita, vatni með virkjanlegu afli og grunnvatni, sem og námaréttindi, í eigu ríkisins eða félaga sem alfarið eru í eigu þess. Sama gildir um réttindi yfir vatni, jarðhita og jarðefnum á ríkisjörðum umfram lágmarksréttindi vegna heimilis- og búsþarfa.
Til þjóðareignar skv. 1. mgr. teljast nytjastofnar og aðrar auðlindir hafsins innan íslenskrar lögsögu, auðlindir á, í eða undir hafsbotninum utan netlaga svo langt sem fullveldisréttur ríkisins nær, vatn, þó að gættum lögbundnum réttindum annarra til hagnýtingar og ráðstöfunar þess, og auðlindir og náttúrugæði í þjóðlendum. Löggjafinn getur ákveðið að lýsa fleiri auðlindir og náttúrugæði þjóðareign, enda séu þau ekki háð einkaeignarrétti. Í eignarlöndum takmarkast réttur eigenda til auðlinda undir yfirborði jarðar við venjulega hagnýtingu fasteignar. Með lögum má kveða á um þjóðareign á auðlindum undir tiltekinni dýpt frá yfirborði jarðar.
Við nýtingu auðlindanna skal hafa sjálfbæra þróun og almannahag að leiðarljósi.
Stjórnvöld bera, ásamt þeim sem nýta auðlindirnar, ábyrgð á vernd þeirra. Stjórnvöld geta á grundvelli laga veitt leyfi til afnota eða hagnýtingar auðlinda, sem og annarra takmarkaðra almannagæða, gegn eðlilegu gjaldi og til tiltekins hóflegs tíma í senn. Slík leyfi skal veita á jafnræðisgrundvelli og þau leiða aldrei til eignar eða óafturkallanlegs forræðis.
36. gr
Upplýsingar um umhverfi og meginreglur umhverfisréttar.
Við töku ákvarðana um náttúru Íslands og umhverfi skulu stjórnvöld byggja á meginreglum umhverfisréttar.
37. gr.
Dýravernd.
IV. KAFLI
Alþingi.
38. gr.
Hlutverk.
39. gr.
Friðhelgi.
40. gr.
Alþingiskosningar.
Atkvæði kjósenda alls staðar á landinu vega jafnt eftir því sem frekast er unnt.
Heimilt er að skipta landinu upp í kjördæmi.
Listar eru boðnir fram í kjördæmum. Þeir mega vera óraðaðir eða raðaðir. Frambjóðandi má vera á fleiri en einum lista sömu stjórnmálasamtaka.
Kjósandi getur valið lista eða einstaka frambjóðendur í persónukjöri. Í lögum má ákveða hvort og í hvaða mæli megi velja frambjóðendur af fleiri en einum lista.
Úthlutun þingsæta skal vera í sem fyllstu samræmi við atkvæðastyrk stjórnmálasamtaka, lista og frambjóðenda.
Í kosningalögum skal mælt fyrir um hvernig stuðla skuli að sem jöfnustu hlutfalli kvenna og karla á Alþingi.
Breytingar á kjördæmamörkum, tilhögun á úthlutun þingsæta og reglum um framboð, sem fyrir er mælt í lögum, verða aðeins gerðar með samþykki 3/ 5 hluta atkvæða á Alþingi. Slíkar breytingar koma ekki til framkvæmda fyrr en að einu ári liðnu frá gildistöku.
Nánari reglur um alþingiskosningar skulu settar í lögum.
41. gr.
Kjörtímabil.
Kjörtímabil er fjögur ár.
Upphaf og lok kjörtímabils miðast við sama vikudag í mánuði, talið frá mánaðamótum.
42. gr.
Kosningarréttur.
43. gr.
Kjörgengi.
Hæstaréttardómarar eru þó ekki kjörgengir.
Glati alþingismaður kjörgengi missir hann þann rétt sem þingkosningin veitti honum. Varamaður tekur þá sæti hans á þingi.
44. gr.
Gildi kosninga og útgáfa kjörbréfa.
Kærum út af kosningu alþingismanna eða kjörgengi svo og gildi forsetakosninga og gildi þjóðaratkvæðagreiðslna skal beina til nefndar sem forseti Alþingis skipar til fimm ára í senn að fenginni tilnefningu Hæstaréttar. Um störf nefndarinnar fer eftir nánari fyrirmælum í lögum. Úrskurðir nefndarinnar eru endanlegir.
Alþingismenn halda umboði sínu þótt kosning hafi verið kærð. Taki nýr þingmaður sæti á Alþingi eftir kæruúrskurð, sbr. 2. mgr., gildir umboð hans frá þeim degi þegar úrskurður er auglýstur. Sama gildir um varamenn.
45. gr.
Starfstími.
Starfstíma Alþingis á hverju kjörtímabili má í þingsköpum skipta í aðgreind löggjafarþing og skal þá miða við almanaksárið eða hluta þess.
46. gr.
Samkomustaður.
47. gr.
Þingsetning.
Forseti Íslands setur einnig Alþingi að tillögu forseta þess eða fjórðungs þingmanna.
48. gr.
Eiðstafur alþingismanna.
49. gr.
Sjálfstæði alþingismanna.
50. gr.
Friðhelgi alþingismanna.
Hvorki alþingismaður né ráðherra verður krafinn reikningsskapar utan þings fyrir það sem hann hefur sagt í þinginu nema Alþingi leyfi.
51. gr.
Hagsmunaskráning og vanhæfi.
Í lögum skal kveðið á um skyldu alþingismanna til að veita upplýsingar um fjárhagslega hagsmuni sína.
52. gr.
Styrkir til frambjóðenda og samtaka þeirra.
Upplýsingar um framlög yfir ákveðinni lágmarksupphæð skulu birtar samkvæmt nánari fyrirmælum í lögum.
53. gr.
Þingforseti.
Forseti stýrir störfum Alþingis. Hann ber ábyrgð á rekstri þingsins og hefur æðsta vald í stjórnsýslu þess. Með forseta starfa varaforsetar sem eru staðgenglar hans. Um kosningu þeirra skal mælt fyrir í lögum.
54. gr.
Þingsköp.
55. gr.
Þingnefndir.
Um störf þingnefnda skal mælt fyrir í lögum.
Þingnefnd getur ákveðið að fundur hennar sé opinn samkvæmt nánari fyrirmælum í lögum.
56. gr.
Fundir Alþingis.
Fundir Alþingis eru haldnir í heyranda hljóði. Þó getur forseti eða svo margir þingmenn sem til er tekið í þingsköpum lagt til að umræður um þingmál fari fram fyrir luktum dyrum enda krefjist öryggi ríkisins eða brýnir þjóðarhagsmunir þess. Þingfundur sker úr hvort ræða skuli málið í heyranda hljóði eða fyrir luktum dyrum og þarf 3/ 5 hluta atkvæða til að tillagan teljist samþykkt.
57. gr.
Flutningur þingmála.
Ráðherrar geta lagt fyrir Alþingi frumvörp til laga og tillögur til ályktana sem ríkisstjórn hefur samþykkt. Þá geta ráðherrar lagt fram skýrslur á Alþingi.
Með lögum skal ákveða hvenær þingmál falla niður.
58. gr.
Meðferð lagafrumvarpa.
Mat á áhrifum lagasetningar skal fylgja frumvörpum samkvæmt nánari ákvæðum í lögum.
59. gr.
Meðferð þingsályktunartillagna og annarra þingmála.
Tillögur um þingrof eða vantraust á ráðherra eru ræddar og afgreiddar við eina umræðu.
Að öðru leyti skal kveðið á um meðferð þingmála í lögum.
60. gr.
Ályktunarbærni.
61. gr.
Staðfesting laga.
Forseti Íslands getur ákveðið innan viku frá móttöku frumvarps að synja því staðfestingar. Skal sú ákvörðun vera rökstudd og tilkynnt forseta Alþingis. Frumvarpið fær þá engu síður lagagildi en innan þriggja mánaða skal bera lögin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar. Einfaldur meiri hluti ræður hvort lögin halda gildi sínu. Atkvæðagreiðsla fer þó ekki fram felli Alþingi lögin úr gildi innan fimm daga frá synjun forseta. Um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslu skal að öðru leyti mælt fyrir í lögum.
62. gr.
Birting laga.
63. gr.
Lögrétta.
Þingnefnd eða fjórðungur alþingismanna getur óskað eftir áliti Lögréttu um hvort frumvarp til laga samrýmist stjórnarskrá og þjóðréttarlegum skuldbindingum ríkisins. Ekki má afgreiða frumvarpið fyrr en álit Lögréttu liggur fyrir.
Um Lögréttu skal nánar mælt fyrir í lögum.
64. gr.
Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd.
65. gr.
Rannsóknarnefndir.
Nánari reglur um hlutverk, rannsóknarheimildir og skipan rannsóknarnefnda skulu settar með lögum.
66. gr.
Málskot til þjóðarinnar.
Þjóðaratkvæðagreiðslan skal fara fram innan árs frá því að krafa kjósenda var lögð fram.
67. gr.
Þingmál að frumkvæði kjósenda.
Tíu af hundraði kjósenda geta lagt frumvarp til laga fyrir Alþingi. Alþingi getur lagt fram gagntillögu í formi annars frumvarps. Hafi frumvarp kjósenda ekki verið dregið til baka skal bera það undir þjóðaratkvæði, svo og frumvarp Alþingis komi það fram. Alþingi getur ákveðið að þjóðaratkvæðagreiðslan skuli vera bindandi.
Þjóðaratkvæðagreiðsla um frumvarp að tillögu kjósenda skal fara fram innan tveggja ára frá því að málið hefur verið afhent Alþingi.
68. gr.
Framkvæmd undirskriftasöfnunar og þjóðaratkvæðagreiðslu.
Í lögum skal kveðið á um framkvæmd málskots eða frumkvæðis kjósenda, svo sem um form og fyrirsvar fyrir kröfunni, tímafrest til söfnunar undirskrifta og um fyrirkomulag þeirra, hverju megi til kosta við kynningu á meðferð málsins á Alþingi og hvernig afturkalla megi kröfuna að fengnum viðbrögðum Alþingis, svo og um hvernig haga skuli atkvæðagreiðslu.
69. gr.
Frumvarp til fjárlaga.
70. gr.
Greiðsluheimildir.
Að fengnu samþykki fjárlaganefndar Alþingis getur ráðherra sem ber ábyrgð á fjárlögum ríkisins þó innt greiðslu af hendi án slíkrar heimildar til að mæta greiðsluskyldu ríkisins vegna ófyrirséðra atvika eða ef almannahagsmunir krefjast þess. Leita skal heimildar fyrir slíkum greiðslum í fjáraukalögum.
71. gr.
Réttur fjárlaganefndar til upplýsinga.
72. gr.
Skattar.
Ekki má fela stjórnvöldum ákvörðun um hvort leggja skuli á skatt, breyta honum eða afnema hann.
Enginn skattur verður lagður á nema heimild hafi verið fyrir honum í lögum þegar þau atvik urðu sem ráða skattskyldu.
73. gr.
Eignir og skuldbindingar ríkisins.
Stjórnvöldum er óheimilt að ábyrgjast fjárhagslegar skuldbindingar einkaaðila. Með lögum má þó kveða á um slíka ríkisábyrgð vegna almannahagsmuna.
Náttúruauðlindir og landsréttindi í þjóðareign má ekki selja eða láta varanlega af hendi til einstaklinga eða lögaðila. Ekki má selja eða láta með öðru móti af hendi fasteignir ríkisins né afnotarétt þeirra nema samkvæmt heimild í lögum. Um ráðstöfun annarra eigna ríkisins fer að lögum.
74. gr.
Þingrof.
75. gr.
Ríkisendurskoðun.
76. gr.
Umboðsmaður Alþingis.
Um starfsemi umboðsmanns Alþingis og hlutverk hans skal nánar mælt fyrir í lögum.
V. KAFLI
Forseti Íslands.
77. gr.
Embættisheiti og þjóðkjör.
78. gr.
Kjörgengi.
79. gr.
Forsetakjör.
80. gr.
Kjörtímabil.
81. gr.
Eiðstafur.
82. gr.
Starfskjör.
83. gr.
Staðgengill.
84. gr.
Fráfall.
Alþingi getur krafist þess með 3/ 4 hlutum atkvæða að Hæstiréttur Íslands skeri úr um hvort skilyrðum ákvæða 83. gr. og 1. mgr. þessarar greinar sé fullnægt. Að kröfu forseta Íslands metur Hæstiréttur hvort forseti geti tekið við störfum að nýju vegna þess að skilyrði 83. gr. eigi ekki lengur við.
85. gr.
Embættislausn og ábyrgð.
Nú hlýtur krafa Alþingis eigi samþykki við þjóðaratkvæðagreiðsluna, og skal þá Alþingi þegar í stað rofið og efnt til nýrra kosninga í samræmi við 74. gr.
Tuttugu af hundraði kjósenda geta enn fremur krafist þess að forseti verði leystur frá embætti með þjóðaratkvæðagreiðslu. Slík þjóðaratkvæðagreiðsla skal fara fram innan sex mánaða frá því að krafa kemur fram.
Forseta má leysa frá embætti brjóti hann af ásetningi gegn stjórnarskránni eða öðrum lögum. Hæstiréttur dæmir slík mál að kröfu 3/ 4 hluta þingmanna. Með lögum skal mæla nánar fyrir um fyrirkomulag saksóknar. Heimilt er Hæstarétti að víkja forseta tímabundið úr embætti á meðan málið er til meðferðar. Forseti Íslands verður ekki sóttur til refsingar nema með samþykki Alþingis.
86. gr.
Náðun og sakaruppgjöf.
87. gr.
Ríkisráð.
VI. KAFLI
Ráðherrar og ríkisstjórn.
88. gr.
Ráðherrar.
Geti ráðherra ekki fjallað um mál eða sinnt starfi sínu að öðru leyti vegna vanhæfis eða annarra ástæðna felur forsætisráðherra öðrum ráðherra staðgöngu. Forsætisráðherra ákveður með reglum fyrirkomulag staðgöngu þurfi hann sjálfur að víkja sæti eða geti ekki gegnt störfum tímabundið.
Enginn getur gegnt sama ráðherraembætti lengur en átta ár.
89. gr.
Ríkisstjórn.
Ríkisstjórnarfundi skal halda um frumvörp og tillögur til Alþingis og önnur mikilvæg stjórnarmálefni og til samráðs um störf og stefnumál ríkisstjórnarinnar. Þá skal halda ríkisstjórnarfund ef ráðherra óskar þess.
Ríkisstjórn tekur ákvarðanir sameiginlega um mikilvæg eða stefnumarkandi málefni samkvæmt nánari ákvæðum í lögum. Meiri hluti ráðherra þarf að vera á fundi þegar slíkar ákvarðanir eru teknar.
Stjórnarráð Íslands hefur aðsetur í Reykjavík.
90. gr.
Hagsmunaskráning og opinber störf.
Í lögum skal kveðið á um skyldu ráðherra til að veita upplýsingar um fjárhagslega hagsmuni sína.
91. gr.
Ráðherrar og Alþingi.
Ráðherrar hafa ekki atkvæðisrétt á Alþingi.
Sé alþingismaður skipaður ráðherra víkur hann úr þingsæti á meðan hann gegnir embættinu og tekur varamaður þá sæti hans.
92. gr.
Stjórnarmyndun.
Eftir að hafa ráðfært sig við þingflokka og þingmenn gerir forseti Íslands tillögu til þingsins um forsætisráðherra. Er hann rétt kjörinn ef meiri hluti þingmanna samþykkir tillöguna. Að öðrum kosti gerir forseti Íslands nýja tillögu með sama hætti. Verði sú tillaga ekki samþykkt fer fram kosning í þinginu milli þeirra sem fram eru boðnir af þingmönnum, þingflokkum eða forseta Íslands. Sá er flest atkvæði hlýtur er rétt kjörinn forsætisráðherra.
Hafi nýr forsætisráðherra ekki verið kjörinn innan tíu vikna frá því að forsætisráðherra fær lausn frá embætti skal forseti rjúfa Alþingi og boða til nýrra kosninga í samræmi við 74. gr.
Forsætisráðherra ákveður skipan ráðuneyta og tölu ráðherra og skiptir störfum með þeim en ráðherrar skulu ekki vera fleiri en tíu.
Forseti Íslands skipar forsætisráðherra í embætti. Forsætisráðherra skal samhliða skipa aðra ráðherra í embætti. Forseti veitir forsætisráðherra lausn frá embætti eftir alþingiskosningar ef vantraust er samþykkt á hann á Alþingi eða ef ráðherrann óskar þess. Forsætisráðherra veitir öðrum ráðherrum lausn og skipar í þeirra stað.
Ráðherrar undirrita eiðstaf að stjórnarskránni þegar þeir taka við embætti.
93. gr.
Vantraust og traustsyfirlýsing.
Ráðherra er veitt lausn frá embætti ef meiri hluti þingmanna samþykkir tillögu um vantraust á hann. Ríkisstjórn er veitt lausn ef meiri hluti þingmanna samþykkir tillögu um vantraust á forsætisráðherra.
Forsætisráðherra getur krafist traustsyfirlýsingar Alþingis. Fái hann ekki slíka yfirlýsingu frá meiri hluta þingmanna verður Alþingi að kjósa nýjan forsætisráðherra innan 30 daga eftir reglum 92. gr. eða samþykkja traustsyfirlýsingu gagnvart starfandi forsætisráðherra, að öðrum kosti skal forseti Íslands rjúfa Alþingi og boða til nýrra kosninga í samræmi við 74. gr. Forsætisráðherra er heimilt að tengja traustsyfirlýsinguna við samþykkt tiltekins lagafrumvarps eða annarrar tillögu til Alþingis.
Að minnsta kosti tveir sólarhringar verða að líða milli kröfu um traustsyfirlýsingu og atkvæðagreiðslu um hana.
94. gr.
Starfsstjórn.
95. gr.
Upplýsinga- og sannleiksskylda.
Þingmenn eiga rétt á upplýsingum frá ráðherra með því að bera fram fyrirspurn um mál eða óska eftir skýrslu samkvæmt nánari fyrirmælum í lögum.
Upplýsingar sem ráðherra veitir Alþingi, nefndum þess og þingmönnum skulu vera réttar, viðeigandi og fullnægjandi.
96. gr.
Skýrsla ríkisstjórnar til Alþingis.
Ráðherra getur gert grein fyrir málefni sem undir hann heyrir með skýrslu til Alþingis.
97. gr.
Ráðherraábyrgð.
Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis ákveður, að undangenginni könnun, hvort hefja skuli rannsókn á meintum embættisbrotum ráðherra. Nefndin skipar saksóknara sem annast rannsóknina. Hann metur hvort niðurstaða rannsóknarinnar sé nægileg eða líkleg til sakfellingar og gefur þá út ákæru og sækir málið fyrir dómstólum. Nánar skal kveðið á um rannsókn og meðferð slíkra mála í lögum.
98. gr.
Skipun embættismanna.
Hæfni og málefnaleg sjónarmið skulu ráða við skipun í embætti.
Þegar ráðherra skipar í embætti dómara og ríkissaksóknara skal skipun borin undir forseta Íslands til staðfestingar. Áður en tillaga er borin upp við forseta skal ráðherra afla umsagnar sjálfstæðrar hæfnisnefndar. Um skipan nefndar og störf skal mælt nánar fyrir í lögum.
Ráðherra skipar í önnur æðstu embætti, eins og þau eru skilgreind í lögum, en áður skal hann afla umsagnar sjálfstæðrar nefndar. Velji ráðherra ekki í slíkt embætti einn þeirra sem nefndin telur hæfastan er skipun háð samþykki Alþingis með 3/ 5 hlutum atkvæða.
Forseti Íslands skipar formann nefndar skv. 4. mgr. Um nánari skipan hennar og störf skal mælt fyrir í lögum.
Í lögum má kveða á um að í tiltekin embætti megi einungis skipa íslenska ríkisborgara og að embættismaður skuli undirrita eiðstaf að stjórnarskránni.
99. gr.
Sjálfstæðar ríkisstofnanir.
VII. KAFLI
Dómsvald.
100. gr.
Skipan dómsvaldsins.
101. gr.
Sjálfstæði dómstóla.
102. gr.
Lögsaga dómstóla.
Dómstólar skera úr um stjórnskipulegt gildi laga að því marki sem á það reynir í dómsmáli.
Dómstólar skera úr um hvort stjórnvöld hafi farið að lögum. Hjá ákvörðun stjórnvalds verður ekki komist í bráð með því að bera lögmæti hennar undir dóm nema samkvæmt heimild í lögum eða sérstakri ákvörðun stjórnvalds.
103. gr.
Hæstiréttur Íslands.
Með lögum má undanskilja lögsögu Hæstaréttar mál sem sæta úrlausn sérdómstóla á einu dómstigi.
104. gr.
Skipun dómara.
Ráðherra skipar dómara og veitir þeim lausn. Dómara verður ekki vikið úr embætti nema með dómi og þá aðeins ef hann uppfyllir ekki lengur skilyrði til að gegna embættinu eða sinnir ekki skyldum sem starfinu tengjast. Dómarar verða heldur ekki fluttir í annað embætti á móti vilja þeirra nema þegar svo stendur á að verið er að koma nýrri skipun á dómstólana.
105. gr.
Sjálfstæði dómenda.
106. gr.
Ákæruvald og ríkissaksóknari.
Ríkissaksóknari er æðsti handhafi ákæruvaldsins. Hann skal í embættisverkum sínum einungis fara eftir lögum.
Ráðherra skipar ríkissaksóknara og veitir honum lausn. Ríkissaksóknari er sjálfstæður í störfum sínum og nýtur sömu verndar í starfi og dómarar.
VIII. KAFLI
Sveitarfélög.
107. gr.
Sjálfstæði sveitarfélaga.
Sveitarfélög skulu hafa nægilega burði og tekjur til að sinna lögbundnum verkefnum.
Tekjustofnar sveitarfélaga skulu ákveðnir með lögum, svo og réttur þeirra til að ákveða hvort og hvernig þeir eru nýttir.
108. gr.
Nálægðarregla.
109. gr.
Kosning sveitarstjórna og íbúalýðræði.
Rétti íbúa sveitarfélags til þess að óska eftir atkvæðagreiðslu um málefni þess skal skipað með lögum.
110. gr.
Samráðsskylda.
IX. KAFLI
Utanríkismál.
111. gr.
Meðferð utanríkismála.
Ráðherrum er skylt að veita utanríkismálanefnd Alþingis upplýsingar um mikilvæg utanríkis- og varnarmál. Ríkisstjórnin skal leitast við að hafa samráð við nefndina áður en ákvörðun er tekin um mikilvæg utanríkismál.
Ákvörðun um stuðning við aðgerðir sem fela í sér beitingu vopnavalds, aðrar en þær sem Ísland er skuldbundið af samkvæmt þjóðarétti, skal háð samþykki Alþingis.
112. gr.
Þjóðréttarsamningar.
113. gr.
Framsal ríkisvalds.
Framsal ríkisvalds skal ávallt vera afturkræft. Dómstólar geta ávallt endurmetið efni, umfang og lögmæti framsals í ljósi meðferðar alþjóðastofnunar á framseldum valdheimildum á hverjum tíma.
Með lögum skal afmarka nánar í hverju framsal ríkisvalds samkvæmt þjóðréttarsamningi felst. Lög sem heimila framsal ríkisvalds þurfa samþykki 3/ 5 hluta atkvæða á Alþingi. Náist ekki sá meiri hluti atkvæða en þó einfaldur meiri hluti skulu lögin borin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar.
Við gerð þjóðréttarsamninga um aðild Íslands að alþjóðastofnunum sem fara með yfirþjóðlegt vald og falla undir 1.–3. mgr. skulu heimildarlög borin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar.
114. gr.
Skyldur samkvæmt alþjóðlegum samningum.
X. KAFLI
Ýmis ákvæði.
115. gr.
Stjórnarskrárbreytingar.
116. gr.
Gildistaka.
Við gildistöku stjórnarskipunarlaga þessara falla úr gildi stjórnarskipunarlög, nr. 33 frá 17. júní 1944, með áorðnum breytingum.
Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. tekur 17. gr. gildi 1. júní 2021.
Ákvæði um stundarsakir.
Veita má þeim dómara sem situr í embætti við gildistöku stjórnarskipunarlaga þessara lausn frá embætti er hann hefur náð 65 ára aldri. Sé dómara við Hæstarétt Íslands veitt lausn samkvæmt ákvæði þessu skal hann þó eigi missa neins í af launum sínum.
Upphafstímamark vegna ákvæða 3. málsl. 80. gr. og 3. mgr. 88. gr. skal miða við gildistöku stjórnarskipunarlaga þessara.
Greinargerð.
Frumvarpið eins og það er lagt fram hér felur í sér að það hefur verið uppfært með þeim breytingartillögum sem fylgdu framhaldsnefndaráliti meiri hluta þáverandi stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar á þskj. 1111 á 141. löggjafarþingi og er það því sambærilegt því frumvarpi sem var að finna í fylgiskjali I með þskj. 1111, ákvæði frumvarpsins með fyrirhuguðum breytingum. Telja flutningsmenn þessa máls að með framlagningu þeirrar útgáfu frumvarpsins megi með réttum hætti halda áfram vinnu við frumvarpið.
Nauðsynlegt er að víkja að uppbyggingu greinargerðar þessarar, þar sem hin upprunalega greinargerð sem fylgdi frumvarpinu endurspeglar ekki að fullu þær breytingar sem lagðar voru til á þskj. 1112 sem fylgdi framhaldsnefndaráliti stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar á þskj. 1111. Þrátt fyrir það er mikilvægt að gæta að því að ekki tapist hið efnislega inntak sem var að finna í greinargerð með frumvarpi stjórnlagaráðs. Af þessum ástæðum verður greinargerð þessa frumvarps grundvölluð á greinargerð sem fylgdi frumvarpi stjórnlagaráðs. Verður þó í greinargerðinni tekið tillit til þeirra breytinga sem lagðar voru til í nefndaráliti á þskj. 1111 og að því gætt að fram komi öll sjónarmið sem fram komu í framhaldsnefndarálitinu og varða breytingartillögur meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar. Þá hafa öll greinarnúmer verið uppfærð með það í huga að greinargerðin verði einfalt og skýrt lögskýringargagn. Þar sem viðamestar breytingar voru gerðar á greinarnúmerum í II. og III. kafla frumvarps þessa er sérstaklega í þeim tekið fram til hvaða greinar í frumvarpi stjórnlagaráðs sé vísað hverju sinni.
I. Inngangur.
Með lögum nr. 90/2010, um stjórnlagaþing, ákvað Alþingi að kosið skyldi í almennum kosningum til sérstaks stjórnlagaþings sem ætlað var að endurskoða stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944. Skyldi stjórnlagaþing skipað minnst 25 og mest 31 þjóðkjörnum fulltrúa sem kosnir skyldu persónukosningu. Skv. 3. gr. laganna var stjórnlagaþingi sérstaklega ætlað að taka til umfjöllunar undirstöður íslenskrar stjórnskipunar og helstu grunnhugtök hennar, skipan löggjafarvalds og framkvæmdarvalds og valdmörk þeirra, hlutverk og stöðu forseta lýðveldisins, sjálfstæði dómstóla og eftirlit þeirra með öðrum handhöfum ríkisvalds, ákvæði um kosningar og kjördæmaskipan, lýðræðislega þátttöku almennings, framsal ríkisvalds til alþjóðastofnana og meðferð utanríkismála og umhverfismál, þar á meðal eignarhald og nýtingu náttúruauðlinda. Þrátt fyrir að þessir þættir skyldu koma til sérstakrar skoðunar var jafnframt kveðið á um að stjórnlagaþing gæti ákveðið að fjalla um fleiri þætti.
Á grundvelli laga nr. 90/2010 kaus Alþingi sérstaka stjórnlaganefnd 16. júní 2010 sem í fyrsta lagi var ætlað að undirbúa og standa að þjóðfundi um stjórnarskrármálefni þar sem kallað yrði eftir meginsjónarmiðum og áherslum almennings um stjórnskipan landsins og stjórnarskrá og breytingar á henni. Stjórnlaganefnd skyldi vinna úr upplýsingum sem söfnuðust á þjóðfundinum og afhenda stjórnlagaþingi þegar það kæmi saman. Í öðru lagi skyldi nefndin annast söfnun og úrvinnslu fyrirliggjandi gagna og upplýsinga um stjórnarskrármálefni sem nýst gætu stjórnlagaþingi. Í þriðja lagi skyldi nefndin leggja fram hugmyndir til stjórnlagaþings um breytingar á stjórnarskrá. Til stjórnlaganefndar voru kosin Aðalheiður Ámundadóttir, Ágúst Þór Árnason, Björg Thorarensen, Ellý Katrín Guðmundsdóttir, Guðrún Pétursdóttir, Njörður P. Njarðvík og Skúli Magnússon. Guðrún Pétursdóttir var kosin formaður stjórnlaganefndar á fyrsta fundi nefndarinnar 8. júlí 2010.
Þá skipaði forsætisnefnd Alþingis sérstaka undirbúningsnefnd sem var ætlað að undirbúa stofnun og starfsemi stjórnlagaþings og þjóðfundar. Í nefndina voru skipuð Páll Þórhallsson, Sigrún Benediktsdóttir og Þorsteinn Magnússon en sá síðastnefndi var skipaður formaður nefndarinnar.
Þjóðfundur um stjórnarskrá Íslands var haldinn í Laugardalshöll í Reykjavík laugardaginn 6. nóvember 2010. Fundinn sóttu 950 manns af landinu öllu, frá 18 ára til 91 árs að aldri, og var kynjaskipting nánast jöfn. Auk þeirra sáu um 200 aðstoðarmenn um framkvæmd fundarins. Með þjóðfundinum var ætlunin að fá fram meginsjónarmið og áherslur almennings varðandi stjórnskipan landsins og stjórnarskrá og breytingar á henni. Á fundinum ræddu fulltrúar um hugsjónir og gildi sem grundvöll nýrrar stjórnarskrár, komu með tillögur um inntak nýrrar stjórnarskrár og útbjuggu ábendingar, ráð eða tilmæli til stjórnlagaþings, Alþingis, fjölmiðla eða annarra sem mundu halda áfram með og ljúka vinnu við nýja stjórnarskrá. Í fundarsalnum sátu þátttakendur átta saman við hringborð ásamt leiðbeinanda sem leiddi umræður á hverju borði. Úrvinnsla hófst þegar á fundinum þar sem hvert borð dró fram megináherslur sínar. Fimmtíu manna hópur vann með niðurstöður fundarins og voru þær kynntar 7. nóvember 2010.
Á grundvelli laga nr. 90/2010 fóru fram kosningar til stjórnlagaþings 27. nóvember 2010. Kosið var á milli 522 einstaklinga sem buðu sig fram til setu á þinginu og lágu úrslit fyrir 30. nóvember 2010. Alls greiddi 83.531 kjósandi atkvæði í kosningunum sem var 35,95% kosningaþátttaka.
Þrír einstaklingar kærðu kosningar til stjórnlagaþings til Hæstaréttar í desember 2010 og kröfðust ógildingar þeirra og fór munnlegur málflutningur um kærurnar fram í Hæstarétti 12. janúar 2011. Þann 25. janúar 2011 tók Hæstiréttur ákvörðun um að ógilda kosningarnar með vísan til ýmissa annmarka sem voru á framkvæmd kosninganna sem rétturinn taldi að hefðu verið verulegir.
Í kjölfar ákvörðunar Hæstaréttar skipaði forsætisráðherra samráðshóp um viðbrögð við ógildingu kosninganna. Var hópnum falið að greina stöðuna og koma með tillögu um hvernig bregðast ætti við svo ljúka mætti við að endurskoða stjórnarskrána. Var það niðurstaða hópsins að Alþingi skyldi skipa ráðgefandi stjórnlagaráð með þingsályktun. Þingsályktunartillaga þess efnis var samþykkt á Alþingi 24. mars 2011 með 30 atkvæðum. Var 21 þingmaður á móti og 7 sátu hjá. Samkvæmt ályktuninni bauð Alþingi þeim 25 sem landskjörstjórn úthlutaði sæti í kosningu til stjórnlagaþings sæti í ráðinu, en að öðrum kosti þeim sem næstir voru í röðinni, sbr. upplýsingar um niðurstöður talningar sem landskjörstjórn birti. Stjórnlagaráði var falið að gera tillögur um breytingar á stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944, í formi frumvarps til stjórnarskipunarlaga. Einn þeirra frambjóðenda sem hafði verið úthlutað sæti í kosningu til stjórnlagaþings þáði ekki sæti í stjórnlagaráði og tók því sá frambjóðandi sem næstur var í atkvæðaröðinni sæti í ráðinu. Í ráðinu sátu því eftirfarandi fulltrúar: Andrés Magnússon, Ari Teitsson, Arnfríður Guðmundsdóttir, Ástrós Gunnlaugsdóttir, Dögg Harðardóttir, Eiríkur Bergmann Einarsson, Erlingur Sigurðarson, Freyja Haraldsdóttir, Gísli Tryggvason, Guðmundur Gunnarsson, Illugi Jökulsson, Íris Lind Sæmundsdóttir, Katrín Fjeldsted, Katrín Oddsdóttir, Lýður Árnason, Ómar Ragnarsson, Pawel Bartoszek, Pétur Gunnlaugsson, Salvör Nordal, Silja Bára Ómarsdóttir, Vilhjálmur Þorsteinsson, Þorkell Helgason, Þorvaldur Gylfason, Þórhildur Þorleifsdóttir og Örn Bárður Jónsson.
Stjórnlagaráð var sett formlega 6. apríl 2011 en við það tækifæri afhenti stjórnlaganefnd skýrslu sína. Í skýrslunni voru settir fram rökstuddir valkostir um breytingar á stjórnarskránni og fjallað um ýmis viðfangsefni sem koma þyrftu til skoðunar við þá vinnu.
II. Verkefni og störf stjórnlagaráðs.
Í ályktun Alþingis um skipun stjórnlagaráðs var sérstaklega tiltekið að fjallað skyldi um tiltekin atriði sem voru þau sömu og talin voru upp í lögum nr. 90/2010, um stjórnlagaþing. Þá var einnig kveðið á um að ráðinu væri heimilt að taka fleiri atriði til umfjöllunar í starfi sínu. Í skýringum með tillögu stjórnlagaráðs kemur fram að meðal ráðsfulltrúa hafi strax í upphafi komið fram mikill vilji til að taka mannréttindakafla gildandi stjórnarskrár til endurskoðunar. Þá hafi jafnframt verið ákveðið að taka fyrir nokkur önnur efni en þau sem voru nefnd sérstaklega í þingsályktuninni en hafði verið fjallað um í skýrslu stjórnlaganefndar, svo sem stöðu þjóðkirkjunnar og sveitarfélaga. Í skýringum stjórnlagaráðs segir einnig að litið hafi verið á skýrslu stjórnlaganefndar sem góðan grundvöll að byggja á en ekki bindandi fyrirmæli eða valkosti.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að fyrsta verkefni ráðsins hafi verið að kjósa sér formann og varaformann og ganga frá starfsreglum. Formaður var kjörin Salvör Nordal og varaformaður Ari Teitsson. Samkvæmt starfsreglum sem samþykktar voru á 3. fundi var ráðsfundur æðsta vald stjórnlagaráðs og stýrði formaður ráðsfundum og varaformaður í hans fjarveru. Ráðsfundir urðu 19 talsins.
Á 5. fundi stjórnlagaráðs, 19. apríl 2011, var málefnum skipt á milli þriggja nefnda og kosnir formenn og varaformenn fyrir hverja nefnd. Að lokinni kosningu nefndarformanna var stjórn stjórnlagaráðs fullskipuð. Meginverkefni stjórnar var að skipuleggja og stýra starfi ráðsins og í því skyni voru haldnir 28 stjórnarfundir. Aðallögfræðingur stjórnlagaráðs, Sif Guðjónsdóttir, var ritari stjórnar og Þorsteinn Fr. Sigurðsson, framkvæmdastjóri stjórnlagaráðs, starfaði fyrir stjórn og sat alla stjórnarfundi.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að undirbúningur að frumvarpi til stjórnarskipunarlaga hafi í fyrstu miðast við svokallað áfangaskjal sem aðgengilegt hafi verið á vefsíðu stjórnlagaráðs. Vinnutilhögun hafi verið á þá leið að í kjölfar nefndarfunda í hverri viku hafi nefndirnar kynnt tillögur sínar á fundum með öðrum fulltrúum og þar á eftir á opnum ráðsfundi. Í kjölfar kynningar hafi tillögurnar getað tekið breytingum, með hliðsjón af erindum, umsögnum fræðimanna og stofnana, umræðna í nefndum og ráði og á vefsíðu stjórnlagaráðs. Að lokinni kynningu og frekari vinnslu eftir atvikum hafi tillögur aftur verið lagðar fram á ráðsfundi til samþykktar inn í áfangaskjalið. Á þennan hátt hafi tillögurnar mótast smám saman í samræðum milli fulltrúa ráðsins innbyrðis og í samræðum við almenning. Úr áfangaskjalinu voru síðan unnin drög að frumvarpi til stjórnarskipunarlaga og það afgreitt eftir tvær umræður í ráðinu, með atkvæðagreiðslum um hvert ákvæði og breytingartillögur við það.
Nánari upplýsingar um störf verkefnanefnda stjórnlagaráðs og samráð sem þær stóðu fyrir má finna í skýrslu forsætisnefndar Alþingis sem lögð var fram á 140. löggjafarþingi sem þingskjal nr. 3. Stjórnlagaráð samþykkti frumvarp sitt einróma með atkvæðum allra ráðsfulltrúa á 18. fundi ráðsins, miðvikudaginn 27. júlí 2011.
III. Meðferð frumvarpsins að loknu starfi stjórnlagaráðs.
Stjórnlagaráð afhenti forseta Alþingis frumvarp að nýrri stjórnarskrá 29. júlí 2011. Fulltrúar ráðsins lýstu þeirri afstöðu sinni að greiða skyldi atkvæði um nýja stjórnarskrá í þjóðaratkvæðagreiðslu áður en Alþingi afgreiddi frumvarpið endanlega. Forsætisnefnd Alþingis lagði tillögur stjórnlagaráðs fyrir Alþingi í formi skýrslu 4. október 2011. Á tímabilinu frá 13. október 2011 til 20. febrúar 2012 voru tillögurnar og meðferð málsins ræddar á fundum stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar þingsins. Á fundina komu ýmsir sérfræðingar og ræddu um tillögur stjórnlagaráðs og svöruðu spurningum nefndarmanna. Fjölmargir aðilar sendu stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd umsagnir vegna málsins þar sem ýmist voru gerðar athugasemdir við efni frumvarps stjórnlagaráðs eða lýst stuðningi við að frumvarpið yrði lagt til grundvallar nýrri stjórnarskrá.
Í kjölfar þess ritaði nefndin fyrrverandi fulltrúum í stjórnlagaráði bréf þar sem ráðið var kvatt saman til sérstaks fjögurra daga fundar. Fundurinn fór fram 8.–11. mars 2012. Var fundinum ætlað að fjalla um spurningar og ábendingar nefndarinnar um hugsanlegar breytingar á frumvarpi ráðsins.
Í fyrsta lagi vildi stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd kanna afstöðu fulltrúa stjórnlagaráðs til ýmiss konar gagnrýni sem fram hafði komið varðandi 34. og 35. gr. (33. og 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarpsins um umhverfi og auðlindir. Gagnrýnt hafði verið að samkvæmt frumvarpinu væru ekki allar auðlindir í náttúru Íslands í eigu þjóðarinnar. Þá hefði þeirri spurningu verið varpað fram hvað væri „fullt verð“ og hvort betra væri að tala um „sanngjarnt verð“. Hefði verið bent á að hugtakið „lífríki“ væri ekki að finna í texta ákvæðisins. Þá hefði því einnig verið haldið fram að orðalagið óspillt náttúra væri mannhverf nálgun og byggðist á sjónrænu mati og blandað væri saman náttúruvernd og rétti manna til heilnæms umhverfis. Féllst stjórnlagaráð á að orðalagi ákvæðisins í frumvarpi þess yrði að sumu leyti breytt til samræmis við athugasemdir þingnefndarinnar eða tilteknum texta bætt við greinargerð frumvarpsins. Ráðið féllst á að heppilegt væri að orðið „lífríki“ kæmi fyrir í texta ákvæðisins. Ráðið taldi ekki ástæðu til að fella út orðalagið „óspillt náttúra“, en stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd hafði borist ábendingar um að með því orðalagi væri notast við mannhverfa nálgun og að með því væri blandað saman náttúruvernd og rétti manna til heilnæms umhverfis. Stjórnlagaráð lagði til að bætt yrði við málsgrein þar sem fram kæmi að öllum skyldi með lögum tryggður réttur á heilnæmu umhverfi, fersku vatni, ómenguðu andrúmslofti og óspilltri náttúru.
Í öðru lagi vildi stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd fá fram afstöðu fulltrúa stjórnlagaráðs til þess hvort nauðsynlegt væri að forseti Íslands hefði vald til að synja lögum staðfestingar og skjóta þeim til þjóðarinnar í ljósi þess að tillögur ráðsins gerðu ráð fyrir því að vald löggjafans yrði takmarkað með sjálfstæðum rétti þjóðarinnar til að krefjast þjóðaratkvæðis. Þá beindi nefndin ýmsum spurningum til ráðsins er vörðuðu réttindi og skyldur forsetans og hlutverk hans í stjórnskipun landsins eins og henni væri lýst í frumvarpi ráðsins. Í skilabréfi ráðsins til stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar kom fram að ráðið teldi ekki ástæðu til að fella út málskotsrétt forseta. Taldi ráðið að rétturinn væri ekki ósamræmanlegur þeirri breytingu sem fælist í frumvarpinu um að forsetinn færi samkvæmt frumvarpinu eingöngu með framkvæmdarvald en ekki löggjafarvald einnig. Ráðið lýsti þeirri afstöðu sinni að frumvarp þess fæli ekki í sér verulega breytingu á hlutverki forsetans við stjórnarmyndanir heldur fælist breytingin í frumvarpinu að þessu leyti fyrst og fremst í því að aðild forsetans að myndun ríkisstjórnar væri lýst í stjórnarskrá ólíkt gildandi stjórnarskrá. Þá staðfesti ráðið að sú túlkun stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar á frumvarpinu væri rétt að forseti gæti ekki, eftir viðræður við formenn flokka og samkvæmt ráðleggingum þeirra, gert tillögu um minnihlutastjórn þar sem hluti þingsins væri hlutlaus gagnvart ríkisstjórninni eða tilbúinn til að styðja hana án þess að verða hluti af henni. Áður en til þess gæti komið þyrfti að hafa farið fram kosning á Alþingi um tillögu forseta Íslands um forsætisráðherra og, væri hún ekki samþykkt af meiri hluta þingmanna, þyrfti aftur að fara fram kosning um nýja tillögu forsetans um forsætisráðherra. Fulltrúar ráðsins töldu einnig að það fyrirkomulag við skipun dómara sem kveðið væri á um í frumvarpi þess þyrfti að njóta verndar í stjórnarskrá, enda kynni meiri hluti þingmanna ella að breyta því til hins verra. Þá benti ráðið á að löggjafinn gæti sett reglur um hæfisskilyrði vegna skipunar forseta í sérstaka hæfnisnefnd sem kveðið væri á um í frumvarpi ráðsins. Loks féllst ráðið á að ástæða kynni að vera til að breyta ákvæði frumvarpsins um ábyrgð forsetans á þá leið að kveðið yrði á um að ábyrgð vegna embættisbrota forseta mætti ákveða með lögum.
Í þriðja lagi beindi stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd þeirri fyrirspurn til fulltrúa ráðsins hvort nægilegt væri að binda tiltekin grundvallaratriði varðandi kosningakerfi í stjórnarskrá en eftirláta löggjafanum að setja ítarlegri ákvæði sem e.t.v. þyrftu þá aukinn meiri hluta á Alþingi til að breyta. Benti nefndin á að lýst hefði verið efasemdum um hvort rétt væri að hafa ítarlega útfærð kosningakerfi bundin í stjórnarskrá. Því var spurt hvort nægilegt væri að binda tiltekin grundvallaratriði í stjórnarskrá, þ.e. fjölda þingmanna, kjörtímabil, jafnt vægi atkvæða, fjölda kjördæma, aukin áhrif kjósenda í kjörklefanum (persónukjör) o.fl. Í skilabréfi fulltrúa ráðsins er rakið að markmið ráðsins með útfærslu kerfisins hafi verið að tryggja jafnt vægi atkvæða, persónukjör og að „raddir fólks alls staðar á landinu heyrðist á Alþingi“. Um leið skyldi stuðlað að sem jöfnustu hlutfalli karla og kvenna á þingi. Væru stjórnarskrárákvæði um kosningar einskorðuð við þau atriði sem talin væru upp í spurningu þingnefndarinnar væri engin trygging fyrir því að framangreindum markmiðum yrði náð. Þá var bent á að ákvæði frumvarps ráðsins væru hvorki umfangsmeiri né ítarlegri en gengur og gerðist í öðrum stjórnarskrám. Þó lagði ráðið fram nokkra valkosti til styttingar ákvæðisins um kosningar í frumvarpi þess.
Í fjórða lagi rakti stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd ábendingar sem henni höfðu borist um að frumvarp ráðsins gerði ráð fyrir að heldur lágt hlutfall þjóðarinnar, eða 10% kosningarbærra manna, gæti farið fram á þjóðaratkvæðagreiðslu um lög sem Alþingi hefði samþykkt. Bent var á að ef mörkin yrðu hækkuð gæti mótvægi við því orðið að bæta við heimild fyrir því að minni hluti þingmanna, t.d. 30%, gæti kallað eftir þjóðaratkvæðagreiðslu. Í svari fulltrúa ráðsins kom fram að þetta atriði hefði verið rætt í starfi ráðsins og hefðu þá verið færð rök að því að litlar líkur væru á þjóðaratkvæðagreiðslum af þessu tagi ef þröskuldurinn væri hærri en 10%. Bent var á að lengi vel hefði verið gert ráð fyrir því í störfum stjórnlagaráðs að minni hluti þingmanna mundi hafa heimild til að skjóta lögum til þjóðaratkvæðagreiðslu. Að lokum hefði niðurstaða ráðsins orðið sú að leggja það ekki til í frumvarpi sínu. Hefði þótt of mikið að þrír ólíkir aðilar (10% kosningarbærra manna, minni hluti þingmanna og forseti Íslands) gætu vísað málum til þjóðaratkvæðagreiðslu. Stjórnlagaráð tók fram að þótt hlutfall kosningarbærra manna sem gæti kallað fram þjóðaratkvæðagreiðslu yrði hækkað og sett inn slík heimild fyrir minni hluta þingmanna mundi það ekki raska frumvarpinu eða kalla á aðrar breytingar á því.
Í fimmta lagi var í bréfi stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar fjallað um ákvæði [58.] og [59.] gr. frumvarpsins sem gerði ráð fyrir að þingmál kæmu til athugunar og meðferðar í þingnefndum áður en þau væru rædd á Alþingi. Bent var á að 1. umræða um stjórnarfrumvörp væri ekki óþörf og færð rök fyrir því að gagnlegt væri að mál væru rædd á þingfundi áður en þau kæmu til nefndar. Ekki yrði séð hvaða hagræði væri að því að lagafrumvörp væru afgreidd í tveimur umræðum á Alþingi. Óskað var eftir afstöðu ráðsfulltrúa til þessa sem og röksemda fyrir því að svo ítarleg ákvæði um þingsköp skyldu fest í stjórnarskrá. Í svari fulltrúa stjórnlagaráðs var bent á að það væri stjórnskipulegt öryggisatriði að hafa grundvallarákvæði um þingsköp í stjórnarskrá og að frumvarp stjórnlagaráðs væri í þessu efni í samræmi við flestar stjórnarskrár nágrannalanda og áþekkt tillögum stjórnlaganefndar. Markmið ráðsins með breytingunni hefði verið að stuðla að því að starfshættir Alþingis færðust í átt til „vinnuþings að norrænni fyrirmynd“. Þótti ráðinu rétt að Alþingi gæti valið hvort í þingsköpum væri gerð krafa um að lagafrumvarp yrði rætt við tvær umræður eða þrjár. Ráðið útfærði mögulega breytingu á frumvarpi sínu teldi Alþingi þörf á að halda í núverandi fyrirkomulag um að mál væri fyrst tekið til almennrar umræðu á þingi áður en það færi til nefndar.
Í sjötta lagi var í bréfi þingnefndarinnar lýst efasemdum um það fyrirkomulag sem fram kom í [89. gr.] frumvarpsins þar sem fjallað er um ákvarðanir ríkisstjórnar um mikilvæg eða stefnumarkandi málefni. Spurt var hvort svo opin og óskýr fyrirmæli um ábyrgð í ríkisstjórn væru heppileg og hvort fyrirkomulagið hentaði hér á landi þar sem almennt sætu samsteypustjórnir. Þá var talið felast misræmi í því að ákvörðun væri tekin sameiginlega en einstakir ráðherrar gætu bókað andstöðu við ákvörðun og þar með losnað undan ábyrgð á henni. Í svari fulltrúa stjórnlagaráðs kom m.a. fram að ráðið hefði talið þörf á að skapa stjórnskipulegan ramma fyrir sameiginlega ákvarðanatöku og samábyrgð ríkisstjórnar og þá m.a. í kjölfar lærdóma af efnahagshruninu. Fyrirkomulagið í frumvarpinu ætti sér fyrirmynd í þýskri stjórnskipun en samkvæmt henni væri einmitt gert ráð fyrir að ríkisstjórn gæti tekið ákvarðanir sameiginlega í mikilvægum eða stefnumarkandi málefnum eins og nánar væri afmarkað í lögum, eins og kveðið væri á um í frumvarpi stjórnlagaráðs. Nánar var rakið hvernig ráðið sæi fyrirkomulagið fyrir sér í framkvæmd. Í svari fulltrúa ráðsins var rakið að misskilnings hefði gætt í umræðu varðandi 95. gr. frumvarpsins þar sem segði að ef ráðherra bókaði andstöðu við ákvörðun ríkisstjórnar bæri hann ekki ábyrgð á henni. Lagði ráðið til að til skýringar mætti breyta ákvæðinu svo að ljóst væri að með þessu væri einungis átt við lagalega ábyrgð en ekki pólitíska ábyrgð.
Í sjöunda lagi vakti stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd athygli á því að í [99. gr.] frumvarpsins virtist sem gert væri ráð fyrir að einfaldur meiri hluti þingmanna gæti sett á stofn opinbera stofnun sem ekki væri unnt að leggja niður nema með auknum meiri hluta þingmanna. Var þeirri fyrirspurn beint til ráðsins hvort ekki væri æskilegt að samræmi væri þarna á milli. Ráðið benti á hvernig unnt væri að breyta ákvæðinu í samræmi við ábendingu stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í áttunda lagi fjallaði stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd um 2. mgr. [115.] gr. frumvarps stjórnlagaráðs þar sem gert var ráð fyrir að 5/ 6 hlutar þingmanna gætu samþykkt breytingu á stjórnarskrá án þess að breytingin þyrfti að fara í þjóðaratkvæði eins og kveðið væri á um í 1. mgr. [115.] gr. Var þeirri fyrirspurn beint til fulltrúa ráðsins hvort skynsamlegt væri að takmarka þessa heimild frekar í samræmi við ummæli í skýringum ráðsins eða jafnvel fella hana út. Benti ráðið á unnt væri að fella 2. mgr. [115.] gr. frumvarpsins á brott. Í breytingartillögum meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar á 141. löggjafarþingi var lagt til að seinni málsgrein greinarinnar yrði felld brott. Í [115.] gr. frumvarpsins er því ekki að finna þá málsgrein sem var upprunalega í 2. mgr. [115.] gr.
Í níunda lagi kom fram í bréfi stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar að vakin hefði verið athygli nefndarinnar á að nauðsynlegt væri að samræma orðalag frumvarpsins við ákvæði þjóðréttarsamninga. Í svari fulltrúa stjórnlagaráðs var rakið að við vinnu ráðsins hefði verið stefnt að því að frumvarp þess yrði á skiljanlegu máli, skýrt og aðgengilegt almenningi til lesturs. Lögð hefði verið áhersla á að orða frumvarpið skýrt og skorinort en að sama skapi hefðu ákvæði verið færð til nútímahorfs ef þörf var talin á eða einfölduð ef þau væru óljós eða illskiljanleg almenningi. Bent var á að í athugasemdum við einstakar greinar frumvarps stjórnlagaráðs væri alla jafna tekið fram hvort efnislegt inntak ætti að halda sér þótt orðalagi eða orðfæri væri breytt. Það væri í samræmi við almennar viðurkenndar skýringaraðferðir á ákvæðum stjórnarskrár og laga að horfa til þeirra efnislegu afstöðu sem fram kæmi í greinargerð, ef hana væri að finna. Þetta ætti því ekki að valda vandkvæðum við túlkun á ákvæðum frumvarpsins. Vísað var til þess að við endurskoðun stjórnarskrár hefðu áður verið gerðar orðalagsbreytingar þótt efnisinntak ákvæðis hefði samkvæmt greinargerð átt að haldast hið sama. Bent var á að oft væri erfitt að samræma orðalag stjórnarskrárákvæða fyllilega við alþjóðlega sáttmála, enda væru þeir oft mismunandi orðaðir þótt fjallað væri um sömu réttindi. Þá hefði efnisinntak ákvæða sáttmálanna oft breyst þótt orðalagið væri hið sama og fyrr og var mannréttindasáttmáli Evrópu nefndur í þessu samhengi. Áréttað var að í engu tilfelli hefði ætlunin verið að veita lakari réttarvernd en gildandi mannréttindaákvæði stjórnarskrárinnar veita. Þá var bent á að skv. [114.] gr. frumvarpsins bæri valdhöfum að virða alþjóðlegar mannréttindareglur sem Ísland væri skuldbundið af. Í lok svarsins tiltóku fulltrúar ráðsins að athugasemdir þeirra vegna þessarar fyrirspurnar þingnefndarinnar skyldu koma til viðbótar við skýringar við frumvarp ráðsins og vera þeim til fyllingar.
Þann 20. mars 2012 lagði meiri hluti stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar Alþingis fram tillögu til þingsályktunar um að haldin yrði ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla um tillögur stjórnlagaráðs að frumvarpi til stjórnarskipunarlaga. Tillagan var endanlega samþykkt á þingfundi 24. maí 2012. Samkvæmt henni skyldu tilteknar spurningar bornar upp í þjóðaratkvæðagreiðslu á grundvelli laga nr. 91/2010, um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslna. Þjóðaratkvæðagreiðslan fór fram 20. október 2012 og voru spurningarnar og svarmöguleikar eftirfarandi:
1. Vilt þú að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá?
❏ Já, ég vil að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá.
❏ Nei, ég vil ekki að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá.
2. Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði náttúruauðlindir sem ekki eru í einkaeigu lýstar þjóðareign?
❏ Já.
❏ Nei.
3. Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði ákvæði um þjóðkirkju á Íslandi?
❏ Já.
❏ Nei.
4. Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði persónukjör í kosningum til Alþingis heimilað í meira mæli en nú er?
❏ Já.
❏ Nei.
5. Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði ákvæði um að atkvæði kjósenda alls staðar að af landinu vegi jafnt?
❏ Já.
❏ Nei.
6. Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði ákvæði um að tiltekið hlutfall kosningarbærra manna geti krafist þess að mál fari í þjóðaratkvæðagreiðslu?
❏ Já.
❏ Nei.
Samkvæmt skýrslum yfirkjörstjórna voru 236.911 kjósendur á kjörskrá og greiddu 116.069 manns atkvæði. Kjörsókn var því um 49%. Féllu atkvæði þannig að 66,9% kjósenda sem tóku afstöðu til fyrstu spurningarinnar greiddu atkvæði með því að tillögur stjórnlagaráðs yrðu lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá. Hlutfall kjósenda sem tók afstöðu til spurningar 2 og svaraði því játandi að í nýrri stjórnarskrá skyldu náttúruauðlindir sem ekki eru í einkaeigu lýstar þjóðareign var 82,9%. Þá vildi 57,1% kjósenda sem tóku afstöðu til spurningar 3 að í nýrri stjórnarskrá yrði ákvæði um þjóðkirkju á Íslandi. Vildu 78,4% kjósenda sem tóku afstöðu til spurningar 4 að í nýrri stjórnarskrá yrði persónukjör í kosningum heimilað í meira mæli en í gildandi stjórnarskrá. 66,5% kjósenda sem tóku afstöðu til spurningar 5 vildu að í nýrri stjórnarskrá yrði ákvæði um að atkvæði kjósenda alls staðar á landinu vægju jafnt. Loks vildu 73,3% kjósenda sem tóku afstöðu til spurningar 6 að í nýrri stjórnarskrá væri ákvæði um að tiltekið hlutfall kosningarbærra manna gæti krafist þess að mál færi í þjóðaratkvæðagreiðslu.
IV. Störf sérfræðingahóps.
Í upphafi sumars 2012 réð skrifstofa Alþingis að ósk stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar nokkra sérfræðinga á sviði lögfræði til að skoða og fara lagatæknilega yfir tillögur stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá. Var lögfræðingunum ætlað að fara yfir tillögur stjórnlagaráðs með eftirtalin atriði til hliðsjónar: Í fyrsta lagi mannréttindasáttmála sem íslenska ríkið hefði skuldbundið sig til að fara eftir, í öðru lagi innra samræmi og mögulegar mótsagnir í frumvarpinu, í þriðja lagi réttarvernd sem fælist í frumvarpinu miðað við gildandi stjórnarskrá og greinargerð með tillögum og í fjórða lagi málsóknarmöguleika gegn ríkinu. Var þess óskað að greinargerð stjórnlagaráðs yrði yfirfarin og skrifuð drög að nýrri greinargerð með frumvarpinu. Í hópnum sátu Guðmundur Alfreðsson, Hafsteinn Þór Hauksson, Oddný Mjöll Arnardóttir og Páll Þórhallsson en auk þeirra gáfu aðrir sérfræðingar á sviði lögfræði og stjórnmálafræði umsagnir um tiltekin atriði í frumvarpi stjórnlagaráðs.
Sérfræðingahópurinn skilaði stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd frumvarpi að stjórnarskrá 12. nóvember 2012 þar sem frumvarp stjórnlagaráðs hafði verið lagt til grundvallar. Lagði hópurinn til nokkrar breytingar á frumvarpi stjórnlagaráðs sem lutu að þeim atriðum sem hópnum var ætlað að skoða. Þá var tekið mið af niðurstöðum ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslu frá 20. október og ákvæði um kirkjuskipan breytt og kveðið á um stöðu þjóðkirkjunnar. Þá hafði verið rituð heildstæð greinargerð með frumvarpinu á grundvelli skýringa stjórnlagaráðs.
V. Meginefni frumvarpsins – ýmis nýmæli.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að ráðið hafi haft tiltekin leiðarstef í störfum sínum en þau hafi einkum verið þrjú: valddreifing, gegnsæi og ábyrgð. Leitast hafi verið við að auka valddreifingu með skýrari aðgreiningu valdhafanna þriggja. Markmið ráðsins hafi verið að í stjórnarskrá yrði kveðið á um aukna þátttöku almennings í ákvörðunum sem hefði í för með sér meiri valddreifingu frá því sem nú er. Með áherslu á aukið gegnsæi og upplýsingaskyldu opinberra aðila hafi verið leitast við að tryggja mun betur rétt borgaranna gagnvart stjórnvöldum. Þá væri réttur fjölmiðla verndaður í stjórnarskrá. Við endurskoðun á valdþáttum og valdmörkum ríkisins hafi verið lögð áhersla á að öllu valdi fylgdi ábyrgð.
Frumvarpið felur í sér heildarendurskoðun á gildandi stjórnarskrá. Í því eru 116 greinar en í gildandi stjórnarskrá eru þær 81. Auk aðfaraorða skiptist frumvarpið í tíu kafla, um undirstöður, mannréttindi, samfélag og náttúru, Alþingi, forseta Íslands, ráðherra og ríkisstjórn, dómsvald, sveitarfélög, utanríkismál og lokaákvæði um stjórnarskrárbreytingar og gildistöku. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að lögð hafi verið áhersla á skýra framsetningu, bæði málfar og uppbyggingu. Í frumvarpinu eru fjölmörg ný ákvæði en einnig er orðalag margra ákvæða frumvarpsins breytt frá því sem er í gildandi stjórnarskrá þótt ákvæðin eigi að hafa hið sama efnislega inntak. Helstu nýmæli frumvarpsins eru eftirfarandi:
Í I. kafla frumvarpsins er fjallað um þær grundvallarreglur sem íslenskt stjórnskipulag byggist á. Ekki var gert ráð fyrir að í frumvarpinu fælust breytingar á megineinkennum gildandi stjórnarskrár. Í skýringum ráðsins kemur fram að niðurstaða þess hafi orðið að festa þingræðisregluna í sessi en hún hefði áður verið meðal megineinkenna íslenskrar stjórnskipunar. Var því ákveðið að í stjórnarskránni skyldi sérstaklega tekið fram að hér væri þingræðisstjórn. Í kaflanum er einnig að finna fleiri nýmæli. Í stað þess að forseti sé sagður fara með löggjafar- og framkvæmdarvald gerir frumvarpið ráð fyrir að hann fari einungis með framkvæmdarvald. Í sérstöku ákvæði er gerð grein fyrir yfirráðasvæði Íslands. Þá er reglum stjórnarskrárinnar um ríkisborgararétt breytt. Loks er sett inn sérstakt ákvæði þar sem annars vegar er kveðið á um skyldur stjórnvalda til að tryggja að allir fái notið þeirra réttinda og þess frelsis sem felst í frumvarpinu og að öllum beri að virða stjórnarskrána í hvívetna, sem og þau lög, skyldur og réttindi sem af henni leiðir.
Í II. kafla frumvarpsins er fjallað um mannréttindi. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að ákvæði um mannréttindi hafi verið endurskoðuð og færð framar samanborið við gildandi stjórnarskrá. Leitast hafi verið við að tryggja betur rétt borgaranna gagnvart stjórnvöldum og ákvæði færð til nútímahorfs.
Í frumvarpinu er nýtt almennt ákvæði um takmörkun mannréttinda í stað sértækra skerðingarheimilda í hinum ýmsu mannréttindaákvæðum eins og er í gildandi stjórnarskrá. Ákvæðið heimilar ákveðnar takmarkanir mannréttinda, en setur þeim skýr mörk. Í mannréttindakaflanum er einnig eftir atvikum að finna sértæk takmörkunarákvæði sem bæta þá efnislega við inntak almenna skerðingarákvæðisins með strangari skilyrðum fyrir skerðingu réttinda eða nánari útfærslur á því með hvaða hætti skerðingar verða heimilaðar. Með þessu er mætt kröfum mannréttindasáttmála Evrópu en jafnframt verður talið að þetta fyrirkomulag nái betur yfir hina raunverulegu réttarstöðu hér á landi en orðalag gildandi stjórnarskrár gefur til kynna.
Jafnræðisreglunni hefur verið breytt og hún gerð ítarlegri en í gildandi stjórnarskrá. Orðalag ýmissa ákvæða mannréttindakaflans er breytt frá því sem er í gildandi stjórnarskrá. Í nýjum ákvæðum er sérstaklega kveðið á um að allir eigi meðfæddan rétt til lífs og að öllum skuli tryggður réttur til að lifa með reisn.
Í tillögu ráðsins er kveðið á um að yfirvöldum beri ætíð að vernda borgarana gegn mannréttindabrotum, hvort heldur sem brotin eru af völdum handhafa ríkisvalds eða annarra. Kveðið er á um að öllum skuli tryggð vernd gegn hvers kyns ofbeldi.
Eins og í gildandi stjórnarskrá er kveðið á um að öllum börnum skuli tryggð í lögum sú vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst en bætt við ákvæði um að það sem barni sé fyrir bestu skuli ávallt hafa forgang þegar teknar séu ákvarðanir í málum sem það varðar. Einnig er mælt fyrir um að barni skuli tryggður réttur til að tjá skoðanir sínar í öllum málum sem það varðar og skuli réttmætt tillit tekið til skoðana barnsins í samræmi við aldur þess og þroska.
Í samræmi við markmið ráðsins um aukið gegnsæi er í nýju ákvæði kveðið á um að allir skuli hafa rétt til aðgangs að opinberum gögnum og að meðferð opinbers valds og hagsmuna skuli vera gegnsæ og gögnum haldið til haga. Skrá yfir mál og opinber gögn, uppruna þeirra og innihald, skuli vera öllum aðgengileg eftir því sem nánar er ákveðið í lögum. Þá er kveðið á um vernd svokallaðra afhjúpenda innan stjórnsýslunnar. Er ákvæðum frumvarpsins um þessi efni ætlað að stuðla að virkara aðhaldi almennings gagnvart valdhöfum og hvetja fjölmiðla til að sinna mikilvægu hlutverki sínu í lýðræðislegu samfélagi. Aðgangur almennings að upplýsingum og frjálsum fjölmiðlum er snar þáttur mannréttinda og mikilvægur hluti lýðræðis.
Réttur fjölmiðla er nýmæli í frumvarpinu og tjáningarfrelsi er veitt aukin vernd. Mælt er fyrir um vernd trúnaðarsambands blaðamanna og heimildarmanna og á stjórnvöld lögð sú skylda að tryggja fjölbreytni og fjölræði í fjölmiðlun, gegnsæi eignarhalds og aðstæður að öðru leyti sem stuðla að frjálsri og upplýstri þjóðfélagsumræðu. Í sérstöku ákvæði segir að tryggja skuli með lögum frelsi vísinda, fræða og lista. Í tillögu stjórnlagaráðs voru gerðar nokkrar breytingar á orðalagi ákvæða um trúfrelsi og stöðu þjóðkirkjunnar frá því sem er í gildandi stjórnarskrá. Var því ekki kveðið á um stöðu þjóðkirkjunnar heldur einungis að í lögum mætti kveða á um kirkjuskipun ríkisins. Í kjölfar ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslu sem haldin var 20. október 2012 þótti aftur á móti vera tilefni til að fjalla áfram um stöðu þjóðkirkjunnar í stjórnarskrá. Er því í frumvarpi þessu ákvæði þar sem kveðið er á um stöðu þjóðkirkjunnar.
Eins og fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs við II. kafla taldi ráðið að ástæða væri til að útfæra efnahagsleg, félagsleg og menningarleg mannréttindi betur, gefa þeim aukna vigt og ríkara efnislegt inntak. Með þessu vildi ráðið undirstrika þá staðreynd að mannréttindi snertu nánast alla fleti mannlegrar tilvistar og enn fremur að mannréttindi væru skilyrði þess að samfélag gæti þrifist í friði, frjálst og með gagnkvæmri virðingu borgaranna. Er því í frumvarpinu að finna sérstök ákvæði sem fjalla um félagsleg réttindi og rétt til heilbrigðisþjónustu og menntunar. Í ákvæðunum er ýmist fjallað um réttindi sem ekki er kveðið á um í gildandi stjórnarskrá eða það gert með ítarlegri hætti en nú er. Þá er í viðbótarákvæði við atvinnufrelsisákvæði stjórnarskrárinnar kveðið á um að með lögum skuli kveða á um rétt til mannsæmandi vinnuskilyrða og að öllum skuli tryggður réttur til sanngjarnra launa. Eins og í gildandi stjórnarskrá er kveðið á um rétt manna til að semja um starfskjör sín og önnur réttindi tengd vinnu. Í frumvarpinu er sérstakt ákvæði þar sem fjallað er um rétt útlendinga sem koma til landsins og dveljast hér. Um rétt þeirra skal fjallað í lögum svo og fyrir hvaða sakir er hægt að vísa þeim úr landi. Þá er einnig kveðið á um að með lögum skuli kveða á um rétt flóttamanna og hælisleitenda, sem geta átt á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, til réttlátrar málsmeðferðar innan hæfilegs tíma.
Ákvæði frumvarpsins um skilyrði frelsissviptingar og réttindi þeirra sem sviptir hafa verið frelsi sínu er lítillega breytt frá gildandi stjórnarskrá á þann hátt að þau undantekningartilvik sem réttlætt geta frelsisskerðingar eru talin með tæmandi hætti. Í frumvarpinu er það nýmæli að kveðið er á um rétt manna til að sæta ekki tvöfaldri saksókn eða refsingu.
Í III. kafla frumvarpsins er fjallað um samfélag og náttúru. Er þar kveðið á um að íslenska sé þjóðtunga Íslands og ríkisvaldinu beri að styðja hana og vernda. Í frumvarpinu er nýtt ákvæði þar sem lagt er bann við að herskylda verði leidd í lög. Þá er lagt til að í stjórnarskrá verði ákvæði um vernd menningarverðmæta. Meðal fleiri nýmæla eru ákvæði um náttúru Íslands, umhverfi og auðlindir. Auðlindir sem ekki eru háðar einkaeignarrétti eru samkvæmt þeim sameiginleg og ævarandi eign þjóðarinnar. Þá er lagt til nýtt ákvæði þess efnis að stjórnvöldum beri að upplýsa almenning um ástand umhverfis og náttúru og áhrif framkvæmda þar á. Í stjórnarskrá komi fram að með lögum skuli kveðið á um vernd dýra gegn illri meðferð og vernd dýrategunda í útrýmingarhættu.
Í IV. kafla frumvarpsins er fjallað um Alþingi. Eins og áður er rakið er í frumvarpinu gengið út frá að megineinkenni gildandi stjórnskipulags séu óbreytt. Stjórnarform landsins er lýðveldi, haldið er í þingræðisskipan og áfram byggt á þrígreiningu ríkisvaldsins. Í skýringum stjórnlagaráðs er rakið að lögð sé áhersla á að dreifa valdi og auka aðgreiningu löggjafar- og framkvæmdarvalds. Gerðar séu margar breytingar sem muni hafa í för með sér bætt löggjafarstarf Alþingis. Eftirlits- og fjárstjórnarhlutverk þingsins sé eflt til muna. Leitast hafi verið við að efla samráð á milli meiri og minni hluta á þingi, m.a. með því að gera kröfu um samþykki aukins meiri hluta þingmanna, svo sem við kosningu forseta Alþingis. Meðal nýmæla má nefna að sérstaklega er kveðið á um í upphafi kaflans að hlutverk Alþingis sé að fara með löggjafar- og fjárstjórnarvald ríkisins og að það hafi eftirlit með framkvæmdarvaldinu.
Kosningakerfið er tekið til heildarendurskoðunar. Tekið er fram í frumvarpinu að atkvæði kjósenda alls staðar á landinu skuli vega jafnt. Kveðið er á um að kjósandi geti með persónukjöri valið frambjóðendur þvert á lista en heimilt sé að mæla fyrir um í lögum hvort og í hvaða mæli megi velja frambjóðendur af fleiri en einum lista. Fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs að markmið breytinganna sé að efla lýðræði með því að auka bein áhrif kjósenda á val alþingismanna og að jafna vægi atkvæða. Þá skuli þess gætt að raddir sem flestra landsvæða heyrist á Alþingi og stuðlað að því að hlutfall karla og kvenna verði sem jafnast á þingi.
Í stað þess að Alþingi skeri sjálft úr um hvort þingmenn þess séu löglega kosnir, svo og úr því hvort þingmaður hafi misst kjörgengi, er í frumvarpinu gert ráð fyrir að Alþingi kjósi landskjörstjórn til þess að úrskurða um gildi forsetakosninga, kosninga til Alþingis og þjóðaratkvæðagreiðslna. Úrskurðum landskjörstjórnar um gildi kosninga megi skjóta til Hæstaréttar eftir því sem nánar er mælt fyrir um í lögum en öðrum úrskurðum til dómstóla eftir almennum reglum.
Ákvæði gildandi stjórnarskrár um starfstíma Alþingis er einfaldað og því breytt. Alþingi mun samkvæmt frumvarpinu geta ákveðið að Alþingi komi saman á öðrum stað en í Reykjavík en samkvæmt gildandi stjórnarskrá fer forseti með það hlutverk. Eins og nú er stefnir forseti Íslands saman Alþingi að loknum alþingiskosningum og setur reglulegt Alþingi ár hvert. Í frumvarpinu er það nýmæli að forseta ber að stefna saman Alþingi berist um það krafa frá fjórðungi þingmanna, en forseta er það einungis skylt samkvæmt gildandi stjórnarskrá sé þess krafist af meiri hluta þingmanna.
Sérstök hæfisregla er í frumvarpinu um störf þingmanna en samkvæmt henni er alþingismanni óheimilt að taka þátt í meðferð lagafrumvarps eða tillögu til þingsályktunar sem varðar sérstaka og verulega hagsmuni hans eða honum nákominna. Þá skal í lögum kveðið á um skyldu alþingismanna til að veita upplýsingar um fjárhagslega hagsmuni sína. Samkvæmt frumvarpinu skal í lögum kveða á um starfsemi stjórnmálasamtaka, svo og um fjármál frambjóðenda, en upplýsingar um framlög yfir ákveðinni lágmarksupphæð skulu birtar samkvæmt nánari fyrirmælum í lögum.
Samkvæmt frumvarpinu verða nokkrar breytingar á stöðu forseta Alþingis. Mun forseti þingsins verða kosinn af 3/ 5 hlutum þingmanna í stað meiri hluta samkvæmt gildandi stjórnarskrá. Sá sem er kjörinn sem forseti Alþingis lætur af almennum þingstörfum og hefur upp frá því ekki atkvæðisrétt á þinginu. Þá er gert ráð fyrir að forseti Alþingis verði eini staðgengill forseta Íslands. Ólíkt gildandi stjórnarskrá er í frumvarpinu kveðið á um tilvist fastanefnda Alþingis. Heimild Alþingis til að halda þingfund fyrir luktum dyrum er afnumin. Einungis alþingismenn og ráðherrar munu samkvæmt frumvarpinu hafa heimild til að flytja frumvörp til laga og tillögur til ályktana, en ráðherrar munu þó einungis hafa heimild hafi ríkisstjórn áður veitt samþykki. Í frumvarpinu er gert ráð fyrir að heimilt verði að samþykkja lagafrumvarp eftir minnst tvær umræður á Alþingi sem er breyting frá gildandi stjórnarskrá sem kveður á um að ekkert lagafrumvarp megi samþykkja fyrr en eftir þrjár umræður á Alþingi. Þá er í frumvarpinu sérstakt ákvæði um meðferð þingsályktunartillagna og annarra þingmála.
Í frumvarpinu er ítarlegar fjallað um staðfestingu forseta Íslands á lögum en í gildandi stjórnarskrá. Forsetinn mun samkvæmt frumvarpinu, líkt og nú, geta synjað frumvarpi staðfestingar en skal það þá borið undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar. Forseta er settur viku frestur til að taka ákvörðun um beitingu málskotsréttarins og geri hann það verður þjóðaratkvæðagreiðslan um frumvarpið að fara fram innan þriggja mánaða, felli Alþingi ekki sjálft lögin úr gildi innan fimm daga frá synjun forseta.
Ákvæði um birtingu laga er ítarlegra en í gildandi stjórnarskrá. Í frumvarpinu er hvorki gert ráð fyrir að forseti né ráðherra hafi heimild til að gefa út bráðabirgðalög.
Samkvæmt frumvarpinu mun Alþingi kjósa fimm menn til fimm ára til að sitja í Lögréttu en fjórðungur þingmanna mun geta óskað eftir áliti Lögréttu um hvort lagafrumvarp samrýmist stjórnarskrá og þjóðréttarlegum skuldbindingum ríkisins. Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd þingsins mun kanna hvers kyns athafnir og ákvarðanir ráðherra eða stjórnsýslu þeirra eftir því sem hún telur efni til eða sé þess krafist af fjórðungi þingmanna. Loks mun Alþingi, sem fyrr, geta skipað nefndir til að rannsaka mikilvæg mál er almenning varða.
Ýmis nýmæli eru í frumvarpinu sem tryggja eiga rétt almennings til lýðræðislegrar þátttöku í ákvörðunum. Samkvæmt frumvarpinu geta tíu af hundraði kjósenda krafist þjóðaratkvæðis um lög sem Alþingi hefur samþykkt og tveir af hundraði kjósenda geta lagt fram þingmál á Alþingi. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að með þessum breytingum muni Ísland verða meðal þeirra þjóða sem tryggi best rétt almennings til þátttöku í opinberum ákvörðunum. Beint lýðræði sé þannig aukið til muna.
Í frumvarpinu er kveðið á um að fjármálaráðherra geti innt greiðslu af hendi án heimildar í fjárlögum í tilteknum tilvikum veiti fjárlaganefnd samþykki sitt. Þá er í frumvarpinu sérstaklega kveðið á um heimild fjárlaganefndar til að krefja alla þá sem fá framlög úr ríkissjóði um upplýsingar sem tengjast ráðstöfun þess fjár. Það nýmæli er í frumvarpinu að stjórnvöldum er óheimilt að ábyrgjast fjárhagslegar skuldbindingar einkaaðila nema vegna almannahagsmuna.
Í frumvarpinu er lagt til að heimild forsætisráðherra til að rjúfa þing með atbeina forseta verði afnumin. Þess í stað er gert ráð fyrir að forseti Íslands rjúfi Alþingi að ályktun þess. Sérstök ákvæði er að finna í frumvarpinu um núverandi stofnanir þingsins, þ.e. Ríkisendurskoðun og umboðsmann Alþingis, en þeirra er ekki getið í núverandi stjórnarskrá.
Í V. kafla frumvarpsins er fjallað um embætti forseta Íslands. Samkvæmt frumvarpinu skal forseti Íslands ekki sitja lengur en þrjú kjörtímabil. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að markmið þessarar takmörkunar, sem ekki er að finna í gildandi stjórnarskrá, sé m.a. að koma í veg fyrir valdþreytu og stöðnun. Í frumvarpinu er kveðið á um að kosið verði til embættis forseta Íslands með nokkuð öðru sniði en samkvæmt gildandi stjórnarskrá. Munu kjósendur raða frambjóðendum í forgangsröð og mun sá sem best uppfyllir forgangsröðun kjósenda verða rétt kjörinn forseti. Þá er kveðið á annan hátt um staðgöngu forseta en í stað þess að forsætisráðherra, forseti Alþingis og forseti Hæstaréttar fari með forsetavald í sameiningu í forföllum forseta er í frumvarpinu kveðið á um að forseti Alþingis fari með forsetavald geti forseti Íslands ekki gegnt störfum um sinn.
Töluverðar breytingar eru lagðar til á valdheimildum forseta. Miða þær að því að fækka tilvikum þar sem atbeini forseta er eingöngu formlegs eðlis. Valdheimildir forseta munu almennt ekki verða að tillögu ráðherra eftirleiðis. Atbeini forseta að framlagningu stjórnarfrumvarpa, útgáfu stjórnvaldsfyrirmæla og gerð þjóðréttarsamninga er alveg felldur niður samkvæmt frumvarpinu. Forseti mun áfram stefna Alþingi saman að loknum þingkosningum og setja það ár hvert en samkvæmt frumvarpinu án atbeina ráðherra. Þá breytist þingrofsheimildin þannig að forseti rýfur ekki lengur þing að tillögu forsætisráðherra heldur meiri hluta Alþingis. Forseti mun áfram staðfesta nýsamþykkt lagafrumvörp en samkvæmt tillögu frá forseta Alþingis en ekki ráðherra. Þá er lagt til eins og áður segir að ákvæði um málskotsheimild forseta vegna nýsamþykktra lagafrumvarpa verði ítarlegra en fyrr. Þá er hlutverki forseta við stjórnarmyndanir lýst mun rækilegar en engin ákvæði eru um það í gildandi stjórnarskrá. Forseti mun skipa forsætisráðherra eins og nú er en ekki samkvæmt tillögu hans sjálfs eða forsætisráðherraefnis heldur í kjölfar kosningar á Alþingi. Áfram mun forseti veita forsætisráðherra lausn en ekki á grundvelli tillögu hans sjálfs. Þá fellur brott atbeini forseta við skipun eða lausn annarra ráðherra. Í stað formlegs atbeina forseta að skipan í mikilvæg embætti kemur heimild til að vísa skipun dómara og ríkissaksóknara til Alþingis og skipa formann hæfnisnefndar sem leggur mat á umsækjendur um önnur mikilvæg embætti. Þá mun forseti náða menn og veita almenna uppgjöf saka samkvæmt tillögu ráðherra. Samkvæmt frumvarpinu ber forseti ábyrgð á stjórnarathöfnum sínum og skal kveðið á um refsiábyrgð hans í lögum.
Í VI. kafla frumvarpsins er fjallað um ráðherra og ríkisstjórn og eru ákvæði kaflans ítarlegri en ákvæði gildandi stjórnarskrár. Samkvæmt frumvarpinu kýs Alþingi sér forsætisráðherra og með því er tekið upp svokallað jákvætt þingræði. Forseti Íslands gerir tillögu til þingsins um forsætisráðherra. Komi fram vantrauststillaga á forsætisráðherra þarf henni að fylgja tillaga um eftirmann hans. Í þessu felst svokallað jákvætt eða uppbyggjandi vantraust. Forsætisráðherra ákveður skipan ráðuneyta og tölu ráðherra og skiptir störfum með þeim en ráðherrar skulu ekki vera fleiri en tíu. Í frumvarpinu er að finna ákvæði þar sem fjallað er um staðgöngu forsætisráðherra og annarra ráðherra. Sé alþingismaður skipaður ráðherra víkur hann úr þingsæti á meðan hann gegnir embættinu og varamaður tekur þingsæti hans. Tekið er fram að ráðherrar séu æðstu handhafar framkvæmdarvalds. Nýmæli er í frumvarpinu um að enginn geti gegnt sama ráðherraembætti samtals lengur en í átta ár og er það til komið af sömu ástæðu og sambærilegt ákvæði varðandi forseta Íslands.
Kveðið er á um að ríkisstjórn taki sameiginlega ákvörðun í mikilvægum og stefnumarkandi málum. Í þessu felst að ríkisstjórn verður fjölskipað stjórnvald við tilteknar aðstæður. Mælt er fyrir um upplýsinga- og sannleiksskyldu ráðherra gagnvart Alþingi, þingnefndum og þingmönnum.
Í frumvarpinu er sérstakt ákvæði um störf starfsstjórnar en samkvæmt því eru völd ráðherra í slíkum stjórnum takmörkuð við ákvarðanir sem nauðsynlegar eru til rækslu starfa ráðherra. Þá er að finna nýmæli í frumvarpinu þess efnis að árlega skuli ríkisstjórn leggja skýrslu fyrir Alþingi um störf sín og framkvæmd ályktana þingsins. Jafnframt geti ráðherra gert grein fyrir málefni sem undir hann heyrir með skýrslu til Alþingis.
Fyrirkomulagi ráðherraábyrgðar er breytt frá því sem nú er. Samkvæmt frumvarpinu mun stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis geta ákveðið, að undangenginni könnun, hvort hefja skuli rannsókn á meintum embættisbrotum ráðherra. Nefndin skal þá skipa saksóknara sem annast rannsóknina og ákveður hvort gefa skuli út ákæru á hendur ráðherra. Verði gefin út ákæra á hendur ráðherra sækir saksóknarinn málið fyrir dómi.
Ákvæði um embættisveitingar hafa verið endurskoðuð og er lagt til að stjórnarskrárbundið verði að hæfni og málefnaleg sjónarmið skuli ráða við embættisveitingar. Loks er ákvæði um sérstakar sjálfstæðar ríkisstofnanir. Heimilað er að veita stofnunum sem gegna mikilvægu eftirliti eða afla upplýsinga sem eru nauðsynlegar í lýðræðisþjóðfélagi sérstakt sjálfstæði og þar með talið vernd gegn því að naumur meiri hluti þingmanna geti breytt starfsemi þeirra.
Í VII. kafla frumvarpsins er fjallað um dómstóla. Ákvæði um dómstóla hafa verið endurskoðuð frá gildandi stjórnarskrá. Í sérstöku ákvæði er tekið fram að sjálfstæði dómstóla skuli tryggt með lögum. Þá er ákvæði um lögsögu dómstóla ítarlegra en í gildandi stjórnarskrá. Tekið er fram að dómstólar skeri endanlega úr um réttindi og skyldur að einkarétti, svo og sök um refsiverða háttsemi, og ákveði viðurlög við henni. Þá er kveðið á um að dómstólar skeri úr um stjórnskipulegt gildi laga að því marki sem á það reynir í dómsmáli. Tekið er fram að Hæstiréttur Íslands sé æðsti dómstóll ríkisins og að hann hafi vald til að leysa endanlega úr öllum málum sem lögð séu fyrir dómstóla. Í frumvarpinu er nýtt ákvæði um skipan ákæruvalds og stöðu ríkissaksóknara.
Í VIII. kafla frumvarpsins er fjallað um sveitarfélög. Þar er nýmæli að tekið er fram að sveitarfélög skuli hafa nægilega burði og tekjur til að sinna lögbundnum verkefnum. Áhersla er lögð á aukna sjálfstjórn sveitarfélaga og kveðið á um svokallaða nálægðarreglu. Í henni felst að þeir þættir opinberrar þjónustu sem þykir best fyrir komið undir staðbundinni stjórn skuli vera á hendi sveitarfélaga eða samtaka í umboði þeirra. Loks skal haft samráð við sveitarstjórnir og samtök þeirra við undirbúning lagasetningar sem með beinum hætti varðar málefni sveitarfélaga. Kveðið er á um að sveitarfélögum skuli vera stjórnað af sveitarstjórnum sem starfi í umboði íbúa og séu kjörnar í almennum, leynilegum kosningum. Þá skuli íbúar sveitarfélaga eiga þess kost að óska eftir atkvæðagreiðslu um málefni sveitarfélags.
Í IX. kafla er fjallað um utanríkismál. Þar er kveðið á um meðferð utanríkismála með skýrari hætti en áður. Tekið er fram að ráðherrum sé skylt að veita utanríkismálanefnd Alþingis upplýsingar um utanríkis- og varnarmál. Ráðherra skuli hafa samráð við nefndina áður en ákvörðun sé tekin um mikilvæg utanríkismál. Þá skuli ákvörðun um stuðning við aðgerðir sem fela í sér beitingu vopnavalds, aðrar en þær sem Ísland er skuldbundið af samkvæmt þjóðarétti, háð samþykki Alþingis. Í samræmi við breytingar á verksviði ráðherra og forseta er kveðið á um að ráðherra geri þjóðréttarsamninga fyrir hönd Íslands. Frumvarpið felur í sér heimild til framsals ríkisvalds til alþjóðlegra stofnana sem Ísland á aðild að í þágu friðar, efnahagssamvinnu eða réttarvörslu, en þó ávallt með afturkræfum hætti. Samþykki Alþingi fullgildingu slíks samnings skal ákvörðunin borin undir kjósendur í bindandi þjóðaratkvæðagreiðslu, til samþykktar eða synjunar, enda sé framsal verulegt. Í sérstöku ákvæði er kveðið á um að öllum handhöfum ríkisvalds sé skylt að virða mannréttindareglur sem bindandi eru fyrir ríkið að þjóðarétti og tryggja framkvæmd þeirra og virkni eftir því sem samræmist hlutverki þeirra að lögum og valdmörkum. Þá er Alþingi heimilað að lögfesta alþjóðlega mannréttindasáttmála og umhverfissamninga og ganga þeir þá framar almennum lögum.
Í X. kafla eru ákvæði um stjórnarskrárbreytingar og gildistöku frumvarpsins sem nýrra stjórnarskipunarlaga. Í frumvarpinu er gert ráð fyrir að annað fyrirkomulag verði framvegis á stjórnarskrárbreytingum. Allar breytingar á stjórnarskránni skulu hér eftir bornar undir atkvæði allra kosningarbærra manna. Verði það samþykkt með 3/ 5 hlutum atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslunni skal forseti staðfesta það og telst frumvarpið þá gild stjórnarskipunarlög.
Um einstakar greinar frumvarpsins.
Um I. kafla.
Í þessum kafla er fjallað um þær grundvallarreglur sem íslenskt stjórnskipulag byggir á. Ekki er gert ráð fyrir breytingum á megineinkennum núgildandi stjórnarskrár. Stjórnarform landsins er lýðveldi, haldið er í þingræðisskipan og áfram byggt á þrígreiningu ríkisvaldsins. Til viðbótar við framangreint er hér að finna ákvæði sem að hluta til eru ný og fjalla um yfirráðasvæði ríkisins, ríkisborgararétt og skyldur stjórnvalda sem og borgara.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir að Ísland sé lýðveldi. Í því felist almennt séð að þjóðhöfðingi sé kosinn af almenningi og kjörið þjóðþing fari með löggjafarvald eða sé a.m.k. aðalhandhafi þess. Því er við að bæta að í mörgum lýðveldum er forseti kjörinn af þinginu. Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Talsverðar umræður urðu í Stjórnlagaráði um stöðu forseta Íslands, nánar tiltekið hvort auka ætti völd hans frá því sem nú er eða skilgreina hlutverk hans einkum sem verndara menningar. Um þetta er fjallað nánar í almennum athugasemdum við V. kafla um forseta Íslands og vísast þangað.
Þingræði er meðal megineinkenna á íslenskri stjórnskipun. Í því hugtaki felst að þeir einir geti setið í ríkisstjórn sem meirihluti þjóðþingsins vill styðja eða a.m.k. þola í embætti. Hér á landi helgast þingræði fyrst og fremst af stjórnskipunarvenju enda þótt það eigi sér stoð í því orðalagi 1. gr. stjórnarskrárinnar að Ísland sé lýðveldi með „þingbundinni stjórn“. Þingræði veldur óumflýjanlega nokkurri samþættingu milli framkvæmdar- og löggjafarvalds, m.a. er fremur leitast við að skapa samstöðu en togstreitu milli þessara tveggja valdhafa. Jafnframt er ábyrgð valdhafa á köflum óljós vegna óskýrra valdmarka auk þess sem framkvæmdarvald hefur eflst á kostnað löggjafarvalds.
Talsvert var rætt í Stjórnlagaráði um hvort afnema ætti þingræðisfyrirkomulagið og taka upp svokallað forsetaræði eða forsetaþingræði þar sem oddviti framkvæmdarvaldsins er kosinn beint. Flest Evrópuríki eru nú þingræðisríki, en Frakkland er undantekning með svokallað forsetaþingræði (e. semi-presidential government).
Niðurstaða Stjórnlagaráðs var sú að festa þingræðisregluna í sessi. Í 1. gr. þessa kafla er hún stjórnarskrárbundin með orðunum „Ísland er lýðveldi með þingræðisstjórn“. […]
Í núgildandi stjórnarskrá er greint á milli þriggja þátta ríkisvalds, í samræmi við kenningar franska stjórnspekingsins Montesquieu. Innan Stjórnlagaráðs var rætt um að samfélagið hafi þróast mjög mikið frá hans dögum og fjölmiðlar um árabil verið nefndir fjórða valdið, auk þess sem fjármagni fylgi einnig óneitanlegt vald. Í frumvarpi Stjórnlagaráðs er áfram byggt á þrígreiningu ríkisvaldsins en áhersla lögð á valddreifingu almennt.
Þótt hverjum handhafa ríkisvalds sé í 2. gr. frumvarpsins falin meðferð síns þáttar ríkisvalds er ekki gert ráð fyrir að hefðbundin skýring þess hvað felist í þrígreiningunni breytist. Með öðrum orðum gerir sú stjórnskipun sem leiðir af frumvarpinu ekki ráð fyrir algerri sérhæfingu handhafanna. Þótt Alþingi sé þannig aðalhandhafi löggjafarvalds er enn gert ráð fyrir að með lögum megi framselja reglusetningarvald að vissu marki til ráðherra. Þá gerir 60. gr. frumvarpsins enn ráð fyrir að forseti staðfesti lagafrumvörp áður en þau taka gildi. Stjórnvöld munu einnig eftir sem áður hafa úrskurðarvald á ýmsum sviðum sem svipar til dómsvalds þótt yfirleitt eigi menn þess síðan kost að bera þær úrlausnir undir dómstóla. Af ákvæðum stjórnarskrárinnar og meginreglum stjórnskipunarréttarins leiðir að ekki er fullt jafnræði í réttarstöðu hvers valdhafa um sig. Með því að stjórnarskráin mælir og fyrir um að ýmsum málefnum verði aðeins ráðstafað með lögum, þar á meðal fjárstjórn ríkisins, tryggir það ásamt þingræðisvenjunni löggjafarvaldinu lykilstöðu gagnvart öðrum handhöfum ríkisvaldsins, þ.m.t. framkvæmdarvaldinu. Í frumvarpinu er áfram byggt á þrígreiningu ríkisvaldsins á þennan hátt.
Um 1. gr.
Í ákvæðinu er orðalagsbreyting frá núverandi ákvæði, „þingbundinni stjórn“ verður nú þingræðisstjórn. Orðin „þingbundin stjórn“ koma fyrst inn í stjórnarskrá árið 1920, en talið er að orðalagið veiti þingræðisreglunni ákveðna stoð. Stjórnlagaráð taldi hins vegar rétt að orða þingræðisskipulagið skýrt í stjórnarskrá, enda eitt af megineinkennum íslenskrar stjórnskipunar.
Í stjórnarskrám Norðurlandanna er þingræðið orðað berum orðum, ýmist með þeim hætti að þingræðishefðin er orðuð neikvætt eða jákvætt. Reglan um neikvæða þingræðishefð birtist einkum í lýsingu á vantrausti, þ.e. að enginn ráðherra geti setið í embætti eftir að þingið hefur lýst vantrausti á hann. Slík skipan er m.a. í Danmörku og Noregi. Í þeim ríkjum er byggja á jákvæðri þingræðishefð er gerð krafa um að ríkisstjórn þurfi að afla sér formlegrar traustsyfirlýsingar frá þinginu. Iðulega kýs þingið forsætisráðherra beinni kosningu í þeim ríkjum, svo sem í Svíþjóð og Finnlandi. Í frumvarpi þessu er tekin upp jákvæð þingræðisregla svo sem nánar er lýst í kafla um ráðherra og ríkisstjórn, einkum athugasemdum við 90. gr. um stjórnarmyndun.
Í dönsku stjórnarskránni var þingræðið skýrt árið 1953. Sambærileg breyting var hins vegar aldrei gerð á þeirri íslensku. Þingræðisreglan kemur nú fram í 1. mgr. 15. gr. dönsku stjórnarskrárinnar (lausleg þýðing): „Enginn ráðherra getur setið áfram í embætti eftir að Þjóðþingið hefur vottað honum vantraust.“
Þingræðisregluna er að finna í 2. mgr. 3. gr. finnsku stjórnarskrárinnar þar sem sagt er að ráðherrar verði að njóta trausts þingsins. Í 2. mgr. 1. gr. sænsku stjórnarskrárinnar, Regeringsformen, er sagt að stjórnskipanin sé byggð á þingræði og fulltrúakjöri. Í báðum þessum ríkjum birtist þingræðið á jákvæðan hátt þar sem forsætisráðherra er kjörinn beinni kosningu af þingmönnum í kjölfar kosninga.
Þingræði var tekið upp berum orðum í 15. gr. stjórnarskrár Noregs árið 2007, en hún er orðuð neikvætt sem útfærsla á vantrausti. Samkvæmt ákvæðinu hvílir skylda á hverjum ráðherra að biðjast lausnar ef vantraust er samþykkt á hann eða ríkisstjórnina í heild sinni. Slíka lausnarbeiðni verður konungur að samþykkja. Kveðið er á um að starfsstjórn megi halda áfram nauðsynlegum störfum.
Ákvæðið endurspeglar það stjórnarform og stjórnskipulag sem Ísland býr við. Á Íslandi er lýðveldi og þingræði en í hugtakinu felst sú regla að þeir einir geti setið í ríkisstjórn sem meirihluti þjóðþingsins vill styðja eða a.m.k. þola í embætti.
Um 2. gr.
Breytingar á gildandi ákvæði 2. gr. stjórnarskrárinnar raska ekki þessari skipan. Því er slegið föstu að allt ríkisvald spretti frá þjóðinni og beiti hún því valdi annaðhvort beint, þ.e. í kosningum og þjóðaratkvæðagreiðslum, eða fyrir milligöngu þeirra handhafa ríkisvalds sem sækja stoð í stjórnarskrána. Þá er gerð sú breyting miðað við gildandi stjórnarskrá að tekið er fram að forseti fari einvörðungu með framkvæmdarvald en ekki löggjafarvald ásamt Alþingi. Um ákvæðið segir m.a. í skýringum stjórnlagaráðs:
Alþingi fer með löggjafarvald, forseti Íslands, ráðherra og ríkisstjórn og önnur stjórnvöld fara með framkvæmdarvaldið. Hæstiréttur Íslands og aðrir dómstólar fara með dómsvaldið.
Samkvæmt núverandi stjórnskipan fara Alþingi og forseti Íslands saman með löggjafarvaldið, forseti og önnur stjórnvöld með framkvæmdarvaldið og dómendur með dómsvaldið sbr. 2. gr. Í fyrri tillögu stjórnlaganefndar er ákvæðinu breytt á þá leið að Alþingi fari eitt með löggjafarvaldið, en forseti Íslands, ráðherrar og önnur stjórnvöld fari með framkvæmdarvaldið. Þá er þingræðisreglan áréttuð. Í stað orðsins „dómenda“ kemur: „Hæstiréttur Íslands og aðrir dómstólar fara með dómsvaldið.“ Í öðrum valkosti stjórnlaganefndar stendur ákvæðið óbreytt.
Eitt af markmiðum Stjórnlagaráðs er að greina sem best á milli valdþátta ríkisins og skýra hlutverkaskiptingu valdhafa svo ljóst sé hver fari raunverulega með vald og beri á því ábyrgð. Talsverð áhersla hefur því verið lögð á að yfirfara og skýra óljóst hlutverk og orðalag. Í núgildandi stjórnarskrá er forseti sagður fara með vald sem í reynd er hjá ráðherrum og Alþingi. Í samræmi við markmið Stjórnlagaráðs um skýrleika og gegnsæi var ekki talið rétt að viðhalda þeirri skipan. Frekari athugasemdir um þetta má finna í köflum um forseta Íslands og ráðherra og ríkisstjórn.
Óumdeilt er að Alþingi fer í reynd með löggjafarvaldið og ríkisstjórn ber alla meginábyrgð á stjórnarathöfnum. Stjórnlagaráð tekur undir með tillögu stjórnlaganefndar að því leyti að ekki er talin ástæða til að forseti Íslands sé sagður fara með löggjafarvaldið ásamt Alþingi. Í tillögu stjórnlaganefndar er þó áskilinn atbeini forseta að framlagningu stjórnarfrumvarpa. Samkvæmt frumvarpi þessu fellur sá atbeini niður enda ganga frumvörp beint frá ríkisstjórn til Alþingis. Ætti þá enn síður að vera ástæða til að nefna forsetann sem handhafa löggjafarvalds, enda hefur því sjaldan verið borið við nú á dögum að aðkoma forseta í framlagningu stjórnarfrumvarpa sé þáttur í löggjafarvaldi. Þá má nefna að forseta er heimilt að synja lögum staðfestingar og vísa þeim þar með til þjóðaratkvæðis, en sú ákvörðun frestar ekki gildistöku þeirra. Margir fræðimenn hafa skilgreint þá aðgerð sem hluta af löggjafarvaldinu en sú skoðun er fyrst og fremst hugmyndafræðileg ádeila og er engan veginn einhlít. Talsvert var rætt innan Stjórnlagaráðs hvort hrófla ætti við skilgreiningu 2. gr. eður ei. Að lokum var það niðurstaða ráðsins að hlutverki forsetans við staðfestingu laga væri réttar lýst sem hlutverki öryggisventils eða umboðsmanns þjóðarinnar, og þá sem handhafa framkvæmdarvalds fremur en sem virks handhafa löggjafarvalds.
Þessu til stuðnings má nefna að sjaldgæft er að þjóðhöfðingi sé nefndur sem handhafi löggjafarvalds í erlendum stjórnarskrám. Í stjórnskipulagi þeirra lýðveldisríkja sem við berum okkur gjarnan saman við er löggjafarvaldið aðeins á hendi þjóðþingsins á meðan stjórnskipulegt hlutverk þjóðkjörins forseta er bundið við stöðu hans sem æðsta handhafa framkvæmdarvaldsins. Engu að síður er sameiginlegt með skipulagi þessara ríkja að aðkoma forseta er nauðsynleg til að veita lögum gildi. Í slíkum tilfellum væri aðgerð þjóðhöfðingjans skilgreind sem framkvæmdarvaldsathöfn og oftar en ekki er vald þetta ekki persónulegt, heldur þarf atbeina ráðherra eða ríkisstjórnar eins og gildir iðulega með stjórnarathafnir. Forseti Íslands hefur skv. frumvarpi þessu ekkert slíkt hlutverk.
Í reynd er erfitt að finna efnisleg rök fyrir stjórnskipulegri stöðu forsetans í löggjafarvaldinu en hér þarf að skoða 2. gr. núgildandi stjórnarskrár í sögulegu samhengi, t.d. nefnir finnska stjórnarskráin að forseti hafi framkvæmdarvald ásamt ríkisstjórn en hann er ekki nefndur sem handhafi löggjafarvalds. Hefur þó finnski forsetinn heimild til að vísa samþykktum lögum aftur til baka til finnska þingsins. Fjölmargar aðrar þjóðir má nefna í þessu sambandi.
Að framantöldu virtu telur Stjórnlagaráð að ákvæði í frumvarpi þessu um að forseti fari með löggjafarvald gæti talist beinlínis villandi. Í samræmi við markmið Stjórnlagaráðs um skýra ábyrgð og hlutverkaskiptingu og í takt við heildarmynd stjórnskipulagsins sem sett er fram í frumvarpi þessu leiðir rökbundin nauðsyn til þess að öll verkefni forseta séu skilgreind sem framkvæmdarvaldsathafnir.
Í 2. mgr. er því forseti Íslands áfram talinn til handhafa framkvæmdarvalds, ásamt ráðherrum og ríkisstjórn sem fara með stjórnarathafnir.
Athugasemdir bárust um að nægja myndi að tiltaka ráðherra í þessu ákvæði og að ekki þyrfti að nefna ríkisstjórn sérstaklega. Í ljósi þess að hún mun í mikilvægum eða stefnumarkandi málum taka sameiginlegar ákvarðanir sem fjölskipað stjórnvald þótti rétt að taka hvort tveggja fram.
Í Stjórnlagaráði var rætt um að tilgreina einnig fjárstjórnarvaldið sérstaklega, enda felst fjárstjórnarvaldið ekki að öllu leyti í löggjafarvaldinu. Einnig var rætt hvort telja ætti sveitarfélög sérstaklega til handhafa framkvæmdarvalds eins og t.d. er í sænsku stjórnarskránni. Fallið var frá þessu enda eru nefnd hlutverk ekki eins veigamikil varðandi þrígreiningu ríkisvalds og hlutverk Alþingis, ríkisstjórnar, dómara og forseta, auk þess sem þau eru skýrt tilgreind í alþingiskaflanum og sveitarstjórnarkaflanum.
Um 3. gr.
Þá segir:
Orðalagið um mörk landhelgi, lofthelgi og efnahagslögsögu ber einnig að skilja í samræmi við þróun hafréttar á síðari hluta 20. aldar, einkum með tilkomu hafréttarsamnings Sameinuðu þjóðanna frá árinu 1982, og felur m.a. í sér yfirráð yfir innsævi og landgrunni. Hér er því um að ræða þau svæði þar sem strandríki hefur fullveldi, fullveldisréttindi og/eða lögsögu samkvæmt hafréttarsamningi.
Tekið er undir þau rök stjórnlaganefndar að rétt þyki að taka fram í stjórnarskrá að landið sé eitt og óskipt. Í því felst að landinu verður ekki skipt í fleiri ríki eða hluti þess skilinn frá íslenska ríkinu nema með stjórnarskrárbreytingu.
Um 4. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir m.a. að kveðið sé á um það í 1. mgr. hvernig menn öðlist íslenskan ríkisborgararétt. Þá kemur fram að ekki hafi verið ætlun stjórnlagaráðs að breyta efnislegri merkingu ákvæðisins að öðru leyti en því að breytt orðalag sneiði hjá því að flokka erlenda ríkisborgara af íslenskum uppruna sem útlendinga.
Nauðsynlegt er að leggja til að ákvæðið taki þeim breytingum frá tillögu stjórnlagaráðs að tekið verði fram að þeir sem við fæðingu eigi foreldra með íslenskt ríkisfang öðlist rétt til íslensks ríkisfangs eftir því sem nánar er mælt fyrir um í lögum. Mikilvægt er að árétta að stjórnarskrárákvæðið sjálft veitir ekki ríkisborgararéttinn heldur rétt til hans sem síðan er ákveðinn með lögum þar sem nánar eru útfærðar reglur um hvernig menn öðlist ríkisborgararétt, en þær eru í lögum um íslenskan ríkisborgararétt nokkuð margvíslegar. Ekki verður séð af skýringum stjórnlagaráðs að ætlun ráðsins hafi verið að breyta gildandi rétti að verulegu leyti og því er nauðsynlegt að kveða sérstaklega á um það að nánari reglur verði settar í lögum enda geta aðstæður verið margvíslegar og ekki mögulegt að útfæra allar reglur um veitingu ríkisborgararéttar í stjórnarskrá. Breytingin á tillögu stjórnlagaráðs er nauðsynleg þar sem telja má að fortakslaust orðalag tillögunnar kunni að skapa vanda við túlkun á því hverjir eigi rétt til íslensks ríkisfangs þar sem það gefur tilefni til að ætla að mun fleiri mundu öðlast rétt til íslensks ríkisfangs en ætlun stjórnlagaráðs stóð til, og að ákvæðið kunni að binda hendur löggjafans um of. Þá verður að telja óheppilegt að tiltaka með jafn afdráttarlausum hætti einn af mörgum möguleikum til að öðlast rétt til ríkisborgararéttar í stjórnarskrá. Þá segir einnig í skýringum stjórnlagaráðs:
Ekki er talið rétt að kveða einnig á um að öll börn sem fæðast í landinu fái sjálfkrafa íslenskan ríkisborgararétt eins og tíðkast t.d. í Bandaríkjunum. Ekki þykir heldur rétt að kveða á um að allir sem eigi íslenska foreldra fái íslenskan ríkisborgararétt. Slík útvíkkun getur leitt til mikillar fjölgunar íslenskra ríkisborgara, einkum á erlendri grundu.
Af tilvitnuðum orðum má ráða að ætlunin hafi verið að ákvæðið næði yfir þá sem við fæðingu eiga foreldri með íslenskt ríkisfang. Þá sagði einnig í skýringum stjórnlagaráðs:
Börn erlendra ríkisborgara af íslenskum uppruna öðlast með öðrum orðum ekki sjálfkrafa íslenskan ríkisborgararétt samkvæmt greininni. Staðnæmst er við að veita þeim rétt til ríkisborgararéttar sem eiga foreldra með íslenskt ríkisfang og þykir það eðlileg niðurstaða í samræmi við núgildandi lög.
Nánari útfærslu á þessu ákvæði er vænst í lögum. Hægt er að sækja um íslenskan ríkisborgararétt og er reglum þar að lútandi skipað með almennum lögum. Breytt orðalag 4. gr. kveður á um að ríkisborgararéttur verði að öðru leyti veittur samkvæmt lögum en í núgildandi stjórnarskrá segir að útlendingi verði aðeins veittur íslenskur ríkisborgararéttur samkvæmt lögum. Ekki er ætlunin að breyta efnislegri merkingu ákvæðisins að öðru leyti en því að nýtt orðalag sneiðir hjá því að flokka erlenda borgara af íslenskum uppruna sem útlendinga.
Við breytingar á þessu ákvæði 1995 var tekið fram að veiting ríkisborgararéttar skyldi vera „samkvæmt“ lögum en ekki „með“ lögum. Hér er haldið í það orðalag svo tryggt sé að almenn lög skuli gilda um veitingu ríkisborgararéttar frekar en að ríkisborgararétt skuli veita hverjum og einum með sérstökum lögum hverju sinni.
Fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs að til álita hafi komið hvort afnema ætti heimild Alþingis til að veita ríkisborgararétt með lögum, svo sem tíðkast hefur undir lok haustþings og vorþings, en ekki hafi þótt rétt að leggja til slíka breytingu.
Í 1. málsl. 2. mgr. frumvarpsins kemur fram að engan megi svipta íslenskum ríkisborgararétti og í 2. málsl. segir að með lögum megi þó ákveða að maður missi þann rétt ef hann á eða hefur með samþykki sínu öðlast ríkisfang í öðru ríki. Er ákvæðið samhljóða 1. og 2. málsl. 1. mgr. 66. gr. gildandi stjórnarskrár en með þeirri viðbót við tillögur stjórnlagaráðs að einnig verði unnt að ákvarða með lögum um missi ríkisfangs ef maður er þá þegar með ríkisfang í öðru ríki, sbr. 12. gr. laga nr. 100/1952, um íslenskan ríkisborgararétt.
Í skýringum stjórnlagaráðs var svofelld umfjöllun um ástæður þess að 2. málsl. 1. mgr. 66. gr. gildandi stjórnarskrár yrði felldur brott:
Í 2. mgr. segir að engan megi svipta íslenskum ríkisborgararétti. Þessu til áréttingar er fellt brott úr núgildandi stjórnarskrá svofellt ákvæði: „Með lögum má þó ákveða að maður missi þann rétt ef hann öðlast með samþykki sínu ríkisfang í öðru ríki.“ Þessari breytingu er ætlað að tryggja íslenskum ríkisborgurum réttinn til að halda sínu íslenska ríkisfangi þótt þeir öðlist einnig ríkisborgararétt í öðru landi. Þetta þykir Stjórnlagaráði vera eðlileg skipan í litlu landi sem þarf á öllu sínu fólki að halda. Enn fremur á þessi skipan sér fyrirmyndir í ýmsum nýjum stjórnarskrám, t.d. stjórnarskrá Keníu frá 2010. Hér er því gert ráð fyrir því að Íslendingum með tvöfalt eða margfalt ríkisfang fjölgi með tímanum.
Nauðsynlegt er að ákvæðið sem stjórnlagaráð lagði til að fellt yrði brott verði áfram í stjórnarskrá, og er það einnig í samræmi við tillögur stjórnlaganefndar. Verði ákvæðið fellt brott er útilokað fyrir íslenska ríkisborgara að óska eftir ríkisfangi í ríkjum sem gera það að skilyrði að maður afsali sér fyrra ríkisfangi við það að vera veittur nýr ríkisborgararéttur. Sem dæmi um slík lönd má nefna Danmörku og Noreg. Þá gæti það einnig leitt til þess að íslenskir ríkisborgarar sem nú hafa tvöfalt ríkisfang geti ekki sinnt ýmissi opinberri þjónustu í öðrum ríkjum, sem þeir hafa einnig ríkisborgararétt í, því að í sumum tilvikum er ekki heimilt að sinna þeirri þjónustu með tvöfalt ríkisfang. Telja verður það eðlilegt að íslenskir ríkisborgarar geti óskað eftir því að vera leystir undan íslensku ríkisfangi til þess að öðlast nýtt ríkisfang í öðru ríki. Árétta ber að tilvist þessa ákvæðis hefur á engan hátt áhrif á rétt íslenskra ríkisborgara til að halda íslensku ríkisfangi þótt þeir öðlist einnig ríkisfang í öðru landi, enda er ekki kveðið á um það að íslenskur ríkisborgari skuli missa íslenskt ríkisfang við það að öðlast ríkisfang í öðru ríki. Það fer að öllu leyti eftir lögum þess ríkis hvort mögulegt sé fyrir menn að hafa tvöfalt ríkisfang. Þá hefur bann 1. málsl. við því að menn verði sviptir ríkisborgararétti verið túlkað þannig að það eigi ekki við um 2. málsl. enda felst í sviptingu hvers kyns réttinda að það er gert gegn vilja þess sem þeirra nýtur. Hér er það skilyrði fyrir því að maður missi íslenskan ríkisborgararétt að hann veiti samþykki sitt fyrir því. Í lögum er útfærsla þessa á þann veg að maður sækir um það sérstaklega að verða leystur undan ríkisborgararétti.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í nefndaráliti meiri hlutans er greint frá því að lagðar eru til breytingar á 2. mgr. 4. gr. sem felast í því að við ákvæði um að engan megi svipta íslenskum ríkisborgararétti bætist skilyrði um að viðkomandi hafi fengið ríkisborgararéttinn með löglegum hætti. Þannig er tryggt að unnt sé að svipta menn ríkisborgararétti hafi þeir öðlast hann með ólögmætum hætti, t.d. á grundvelli falsaðra gagna eða rangra upplýsinga.
Um 5. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Með greininni er sú krafa gerð á stjórnvöld að þau tryggi að allir sem stjórnarskráin nær til fái notið þeirra réttinda og þess frelsis sem stjórnarskráin setur fram. Að auki er gerð krafa á almenning, bæði einstaklinga og lögaðila, að þeir virði lög sem byggja á stjórnarskránni, þær skyldur sem hún skapar þeim, og þau réttindi sem allir njóta vegna hennar.
Þá er frá því greint að við samningu ákvæðisins hafi verið litið til draga að færeysku stjórnarskránni. Einnig má finna ákveðnar hliðstæður úr erlendum stjórnarskrám, sbr. einkum 8. gr. stjórnarskrár Suður-Afríku. Um tilurð ákvæðisins segir enn fremur í skýringum stjórnlagaráðs:
Í vinnu Stjórnlagaráðs var mikil áhersla lögð á að tryggja réttindi almennings gagnvart hinu opinbera, en með þessari grein er ætlunin að tryggja einnig að til verði skyldur sem hverjum og einum ber að rækja í samfélaginu og þá einkum að virða lög og réttindi annarra.
Í 1. mgr. er því lýst yfir að stjórnvöldum beri að tryggja að allir fái notið þeirra réttinda og þess frelsis sem í stjórnarskránni felast. Er þar einkum vísað til II. kafla um mannréttindi, en ákvæðið á einnig við í öðrum tilvikum þegar ákveðin réttindi verða leidd af ákvæðum frumvarpsins, svo sem í 4. gr. um ríkisborgararétt, 65. og 66. gr. um málskot kjósenda til þjóðarinnar og þingmál að frumkvæði kjósenda og 71. gr. um skatta. Um 1. mgr. segir nánar tiltekið í skýringum stjórnlagaráðs:
Í 1. gr. mannréttindasáttmála Evrópu segir: „Samningsaðilar skulu tryggja hverjum þeim, sem innan yfirráðasvæðis þeirra dvelst, réttindi þau og frelsi sem skilgreind eru í I. kafla þessa samnings.“ Ákvæðið sækir fyrirmynd til þessarar greinar, tengir við alþjóðlegar skuldbindingar og setur þessa skyldu samningsins, sem hefur verið lögfestur á Íslandi með lögum nr. 62/1994, í stjórnarskrá lýðveldisins. Ber því að túlka ákvæðið til samræmis við inntak 1. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Til áréttingar má bæta því við að í því felst að gildissvið réttindaákvæða stjórnarskrárinnar að landsrétti samsvarar þá skuldbindingum ríkisins að þjóðarétti í mannréttindamálum. Nær gildissviðið því almennt séð til allra þeirra sem eru staddir á yfirráðasvæði, eða undir virkum yfirráðum íslenska ríkisins. Er réttarverndin því í sjálfu sér ekki bundin við ríkisborgararétt, gilt dvalarleyfi eða önnur sambærileg skilyrði, nema að því leyti sem slík skilyrði verða leidd af stjórnarskránni sjálfri, sbr. takmörkun á gildissviði 65. og 66. gr. við „kjósendur“. Í frumvarpi þessu er einnig kveðið á um að ýmis réttindi beri að tryggja með almennum lögum, einkum þau sem tilheyra flokki efnahagslegra, félagslegra og menningarlegra réttinda. Ákvæði 1. mgr. 5. gr. kemur því ekki í veg fyrir að þegar kemur að lagalegri útfærslu slíkra réttinda umfram lágmarkskjarna þeirra sé heimilt að setja ýmis málefnaleg skilyrði fyrir réttarverndinni, svo sem um lengd atvinnuþátttöku, búsetu o.þ.h. Í því orðalagi að tryggja beri „öllum“ þau réttindi sem kveðið er á um í stjórnarskránni felst að vernd hennar nær til alls almennings, en með því hugtaki er bæði átt við einstaklinga og einkaréttarlega lögaðila í frumvarpi þessu. Réttarvernd lögaðila er þó ávallt bundin við það að um sé að ræða efnisréttindi sem ná til lögaðila efni sínu samkvæmt. Þannig geta lögaðilar t.d. notið verndar eignarréttar skv. 13. gr., tjáningar- og upplýsingafrelsis skv. 14. gr. og réttar til aðgangs að dómstólum skv. 28. gr., en ekki réttar til lífs skv. 7. gr. eða verndar gegn ofbeldi og pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu í 10. og 29. gr.
Í 1. málsl. 2. mgr. er kveðið á um að allir skuli virða stjórnarskrána og þau lög sem af henni leiðir. Er þar bæði vísað til opinberra aðila, einstaklinga sem fara með opinbert vald, annarra einstaklinga og einkaréttarlegra lögaðila. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs lagði ráðið mikla áherslu á réttindi almennings, en jafnframt á aukin völd, m.a. með ákvæðum 65. og 66. gr. frumvarpsins. Fram kemur einnig að í starfi ráðsins hafi verið lögð mikil áhersla á að tryggt væri að völd og ábyrgð færu saman. Því áréttar stjórnlagaráð að greinin þyki nauðsynlegt til að tryggja að stjórnarskráin skapi þeim, sem hún tekur til, ekki einungis rétt heldur einnig skyldur til að virða stjórnarskrá, lög og réttindi annarra.
Í stjórnlagaráði var rætt hvort frekar ætti að staðsetja ákvæðið í mannréttindakaflanum um vernd réttinda þar sem fjallað er um þann þátt svokallaðra óbeinna einkaréttaráhrifa sem felur það í sér að ríkið sé ábyrgt fyrir því að hafa ekki tryggt með lögum eða öðrum aðgerðum að einkaaðilar geti ekki brotið mannréttindi hver á öðrum. Þar sem hér er kveðið með almennum hætti á um gildissvið stjórnarskrárinnar og skyldur einkaaðila var þó talið rétt að aðskilja umfjöllun um þessa tvo hluti.
Tekið er fram í skýringum stjórnlagaráðs að í 2. mgr. sé kveðið á um skyldu allra til að virða lög og réttindi annarra, og þær skyldur sem stjórnarskráin leggur þeim sjálfum á hendur. Í því felst skýr ráðagerð um að stjórnarskráin geti í ákveðnum tilvikum haft svokölluð bein einkaréttaráhrif sem fela það í sér að unnt sé að stefna einkaaðilum sem brjóta mannréttindi á öðrum fyrir dóm á grundvelli stjórnarskrárinnar, án þess að ríkið komi þar sérstaklega við sögu. Bótakröfu í slíku máli væri þá t.d. hægt að byggja á 26. gr. skaðabótalaga, nr. 50/1993. Í flestum tilvikum má þó ætla að sú mannréttindavernd sem leiðir af ákvæðum stjórnarskrár sé útfærð í almennum lögum sem verða samkvæmt viðteknum skýringarreglum túlkuð til samræmis við stjórnarskrána í réttarágreiningi á milli tveggja einkaaðila. Slík túlkunaráhrif eru talin þáttur í óbeinum einkaréttaráhrifum. Í þeim tilvikum þarf ekki að koma til þess að það reyni á hin beinu einkaréttaráhrif. Þau mundu því einkum koma til greina í þeim undantekningartilvikum þegar eyður eru í þeirri réttarvernd sem almenn lög veita. Þegar má sjá vísi að slíkum beinum einkaréttaráhrifum stjórnarskrárinnar í íslenskri réttarframkvæmd, sbr. dóm Hæstaréttar 11. mars 2004 í máli nr. 342/2003. Þar staðfesti Hæstiréttur dóm héraðsdóms sem beitt hafði jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar í máli milli tveggja einkaaðila þar sem krafist var skaðabóta samkvæmt sjómannalögum vegna ólögmætrar uppsagnar, en stefnandi hélt því fram að með uppsögninni hefði honum verið mismunað á grundvelli búsetu. Hliðstæður úr erlendum rétti er t.d. að finna í írsku og suðurafrísku stjórnarskránum. Í 1. og 2. mgr. 8. gr. suðurafrísku stjórnarskrárinnar eru ákvæði um gildissvið mannréttindakaflans sem eru mjög sambærileg við 5. gr. og veita bein einkaréttaráhrif. Þar segir í 1. mgr. að stjórnarskráin sé bindandi fyrir allar greinar ríkisvalds en í 2. mgr. að hún sé bindandi fyrir einkaaðila að teknu tilliti til eðlis þeirra réttinda og skyldna sem um ræðir. Í 40. gr. írsku stjórnarskrárinnar er einnig að finna ákvæði þess efnis að ríkið skuli virða og vernda mannréttindi einstaklinga, en þar sem sú skylda nær einnig til dómstóla hefur hæstiréttur Írlands veitt mannréttindaákvæðum stjórnarskrárinnar bein einkaréttaráhrif með þeim afleiðingum að einkaaðilar geta krafist skaðabóta hver af öðrum vegna mannréttindabrota. Í þýskum rétti hefur stjórnlagadómstóllinn einkum veitt mannréttindaákvæðum grundvallarlaganna óbein einkaréttaráhrif, en þó hafa einnig gengið dómar sem gefa til kynna að einkaaðilar séu bundnir beint af mannréttindaákvæðunum og ábyrgir fyrir greiðslu skaðabóta vegna brota gegn þeim.
Eins og stjórnlagaráð bendir á í skýringum sínum við 9. gr. eru möguleg einkaréttaráhrif þó háð því hvort þau réttindi sem um ræðir geta eðli sínu samkvæmt náð til einkaaðila eða hvort þau ná einungis til aðila sem fara með opinbert vald. Það á jafnt við hvort sem um bein eða óbein einkaréttaráhrif er að ræða. Þess vegna hefur sú breyting verið gerð á 2. mgr. 5. gr. tillögu stjórnlagaráðs að geta þess að einkaaðilar skuli virða þau réttindi sem kveðið er á um í II. kafla eftir því sem við á. Það ræðst í fyrsta lagi af efnisinntaki viðkomandi réttinda hvort þau eiga yfirleitt við í lögskiptum einkaaðila innbyrðis. Þannig verður réttinum til réttlátrar málsmeðferðar fyrir dómi skv. 28. gr. t.d. ekki beitt í lögskiptum einkaaðila innbyrðis. Önnur réttindi geta átt við í lögskiptum einkaaðila innbyrðis, en aðeins upp að vissu marki. Þannig er einkaaðili sem rekur skóla bundinn af þeirri skyldu að mismuna ekki nemendum við inntöku skv. 24. gr., en ekki af þeirri skyldu, sem aðeins er beint að hinu opinbera, að bjóða menntun án endurgjalds. Um þetta og fleiri atriði tengd einkaréttaráhrifum almennt vísast að öðru leyti til skýringa með 9. gr.
Um II. kafla.
Stjórnlagaráð leggur til töluverðar breytingar á mannréttindakafla gildandi stjórnarskrár. Í skýringum stjórnlagaráðs segir svo um ástæður og tilefni þeirra breytinga:
Stjórnlagaráð ákvað á einum af sínum fyrstu fundum að endurskoðun mannréttindakafla stjórnarskrárinnar væri eitt þeirra meginverkefna sem ráðið vildi einbeita sér að. Þessi ákvörðun Stjórnlagaráðs byggðist m.a. á sterkri undiröldu á Þjóðfundi þar sem ýmis mannréttindamál voru fundargestum hugleikin. Margar þær áherslur sem liggja til grundvallar þessari endurskoðun mannréttindakaflans rekja rætur sínar til Þjóðfundar. Ýmsar nýjar greinar þessa kafla eru enn fremur reistar á tillögum í Skýrslu stjórnlaganefndar, t.d. um náttúruvernd, auðlindir og fjölmiðla. Eftir ábendingu stjórnlaganefndar var jafnframt ákveðið að færa mannréttindakaflann fremst í stjórnarskrána. Slík uppröðun er til þess fallin að endurspegla mikilvægi mannréttinda og þá grunnhugsun að öll meðferð ríkisvalds og starfsemi stofnana ríkisins sé bundin mannréttindum, enda komi valdið frá þjóðinni.
Í Skýrslu stjórnlaganefndar eru lagðar til mun umfangsminni breytingar á mannréttindakaflanum en Stjórnlagaráð leggur til að ráðist verði í. Þetta hefur sumum þótt til marks um að kaflinn þurfi lítilla endurbóta við, enda sé hann nýjasti heildstæði kafli stjórnarskrárinnar og hafi verið endurskoðaður árið 1995. Þó má lengi gott bæta, en einn nefndarmanna í stjórnlaganefnd skýrði frá því að ákvörðun skýrsluhöfunda hefði ekki síst helgast af tímaskorti nefndarinnar sem ákvað að einbeita sér heldur að öðrum málaflokkum, eldri hlutum stjórnarskrárinnar. Ýmsir lögfræðingar hafa og lengi talað fyrir því að verulega þurfi að styrkja mannréttindakaflann.
II. Þrjár kynslóðir mannréttinda.
Stjórnlagaráð fjallaði um greiningu mannréttinda í þrjár kynslóðir. Samkvæmt henni tilheyra borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi fyrstu kynslóðinni. Oft er vísað til þeirra sem frelsisréttinda eða neikvæðra réttinda. Þeirra á meðal má t.d. telja tjáningarfrelsi, trúfrelsi og kosningarrétt, sem og frelsi undan pyndingum. Þessi réttindi eru meðal mikilvægustu réttinda í mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna frá 1948, en þeim er m.a. einnig lýst í mannréttindasáttmála Evrópu og alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi teljast til annarrar kynslóðar mannréttinda. Með þeim er lögð áhersla á rétt allra til viðunandi lífsskilyrða og réttindi ólíkra hópa til sambærilegrar meðferðar. Þessi réttindi eru stundum kölluð jákvæð réttindi sem vísar til þess að þau leggi athafnaskyldur á ríkið í ríkari mæli en fyrstu kynslóðar réttindi. Til þeirra teljast t.d. rétturinn til atvinnu og mannsæmandi vinnuskilyrða, heilbrigðisþjónustu og menntunar. Þessum réttindum er m.a. lýst í 22.–27. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna, í félagsmálasáttmála Evrópu og í alþjóðasamningi um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Þriðja kynslóð mannréttinda er sennilega minnst þróuð og á sér enn sem komið er litla beina stoð í texta alþjóðlegra mannréttindasáttmála. Þessi flokkur réttinda er ekki síður talinn tilheyra hópum manna og samfélögum en einstaklingum. Þá eru þau ólík þeim réttindum sem heyra til hinna kynslóðanna að því leyti að vernd þeirra tengist ekki aðeins skyldum ríkisvaldsins og eftir atvikum einstaklinga, heldur getur hún einnig verið háð alþjóðlegri samvinnu. Til þessarar kynslóðar heyra t.d. réttur til þróunar, friðar, heilbrigðs umhverfis og jafnréttis kynslóðanna.
Hvað kynslóðir mannréttinda varðar segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Telja má að vernd fyrstu kynslóðar frelsisréttinda sé ágætlega tryggð með núgildandi stjórn ar skrá.
Við endurskoðun stjórnarskrárinnar árið 1995 voru ýmis efnahagsleg, félagsleg og menningarleg rétt indi tryggð betur en áður var. Var þá m.a. litið til þróunar alþjóðlegra mannréttindasamninga og dóma framkvæmdar. Ekki var gengið svo langt að útfæra réttindin í hörgul heldur fór mestur þungi end urskoðunarinnar 1995 í borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Fannst ýmsum of skammt gengið með breytingunum og hafa sérfræðingar á sviði mannréttinda vakið máls á að útfæra þurfi mann rétt inda vernd með skýrari hætti í stjórnarskrá.
III. Jákvæðar og neikvæðar skyldur sem fylgja mannréttindareglum.
Stjórnlagaráð lagði áherslu á það að alþjóðleg réttarþróun á sviði mannréttinda hefði fest í sessi þann skilning manna að ekki væri hægt að aðgreina mannréttindi í jákvæð réttindi annars vegar og neikvæð réttindi hins vegar, en öll mannréttindi gætu bæði falið í sér jákvæðar athafnaskyldur og neikvæðar athafnaleysisskyldur. Um þessi atriði segir nánar tiltekið í greinargerð stjórnlagaráðs:
Í umræðum Stjórnlagaráðs hefur verið tekið undir þessi sjónarmið og hafa breytingar á mannréttindakaflanum, samkvæmt frumvarpi þessu, því að miklu leyti snúist um að útfæra annarrar kynslóðar réttindin betur, gefa þeim aukna vigt og ríkara efnislegt inntak. Í þessu felst að mannréttindi verði ekki flokkuð í mikilvægisröð heldur séu efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi forsenda þess að geta notið hinna borgaralegu og stjórnmálalegu réttinda.
Í þessu sambandi áréttar stjórnlagaráð inngangsorð alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi þar sem fram kemur að sú hugsjón að menn séu frjálsir og njóti borgaralegs og stjórnmálalegs frelsis, séu óttalausir og þurfi ekki að líða skort, rætist því aðeins að sköpuð verði skilyrði til þess að allir geti notið borgaralegra og stjórnmálalegra réttinda, jafnt sem efnahagslegra, félagslegra og menningarlegra réttinda. Með því að leggja ríkari áherslu á efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi sé ætlun ráðsins að undirstrika þá staðreynd að mannréttindi snerta nánast alla fleti mannlegrar tilvistar og enn fremur að mannréttindi eru skilyrði þess að samfélag geti þrifist í friði, frjálst og með gagnkvæmri virðingu allra. Í slíkri virðingu felist ekki síst viðurkenning á þeim skyldum sem fylgja öllum réttindum. Þær skyldur hvíli á herðum yfirvalda sem eigi að sjá til þess að réttindin séu öllum tryggð en skyldurnar hvíli jafnframt á herðum fólksins í landinu sem þarf hverju sinni að taka á sig nauðsynlegar byrðar til að skapa réttlátt samfélag. Jafnframt áréttar stjórnlagaráð að litið skuli til þess að svo að almenningur geti tekið á sig þær skyldur sem fylgja samfélagslegri ábyrgð þurfi öllum að vera tryggð ákveðin grunnréttindi sem tryggja t.d. jafna möguleika til þátttöku í samfélaginu.
Stjórnlagaráð tekur einnig fram að gagnrýni á aukna áherslu á efnahagsleg og félagsleg réttindi snúist oft um að slík réttindi séu í eðli sínu óskýr og erfitt geti verið að greina nákvæmlega hvaða skyldur þau leggi á herðar ríkisvaldsins. Því sé ekki auðvelt að meta hvort ríkið gerist brotlegt gagnvart þeim skyldum. Sama óvissa eigi hins vegar einnig við um þau mannréttindi sem löngum hafa þótt sjálfsögð, t.d. friðhelgi einkalífs og almennan kosningarrétt. Þannig hafi stjórnvöld visst frelsi til að ákveða hvernig þau réttindi skuli útfærð en á sama tíma beri þeim að tryggja að kjarni þeirra sé virtur. Stjórnvöld þurfi í sífellu að leitast við að útfæra réttindin, auka þau og fylla, almenningi til góðs.
Enn fremur segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Þá er því gjarnan haldið á lofti að efnahagsleg og félagsleg réttindi séu kostnaðarsöm fyrir ríkið en sambærileg gagnrýni heyrist sjaldan um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi þótt dýrt sé að reka dómskerfi og halda almennar kosningar, svo dæmi séu tekin. Slíkur kostnaður, sem og kostnaður sem fylgir t.d. heilsugæslu og menntakerfi, er eðlileg afleiðing þess að búa í félagslegu réttarríki. Öll mannréttindi fela í sér flóknar og margþættar skyldur yfirvalda og þeirra sem réttindanna njóta.
Auk þess að leggja áherslu á eflingu efnahagslegra, félagslegra og menningarlegra réttinda hefur Stjórnlagaráð unnið markvisst að því að með frumvarpinu sé styrkum stoðum skotið undir starf fjölmiðla og aðgengi einstaklinga að upplýsingum eflt. Aðgangur almennings að upplýsingum og frjálsum fjölmiðlum er snar þáttur mannréttinda og mikilvægur hluti lýðræðis. Ætlunin er að stuðla að virkara aðhaldi almennings gagnvart valdhöfum og að hvetja fjölmiðla til að sinna mikilvægu hlutverki sínu í lýðræðislegu samfélagi.
Þá er lagt til með frumvarpi þessu að ákveðin þriðjukynslóðarréttindi verði vernduð, þau er lúta að vernd náttúru, heilnæmu umhverfi og sjálfbærri þróun.
Í frumvarpi þessu eru nýjar greinar um umhverfismál, auðlindir og dýravernd settar í sama kafla og mannréttindi, líkt og lagt er til í Skýrslu stjórnlaganefndar. Þessar greinar eru nýmæli í íslenskri stjórnarskrá en tillögur þess efnis að setja þau inn í stjórnarskrá hafa komið fram á Alþingi af og til síðastliðin 50 ár.
Í greininni um vernd náttúru og umhverfis er tekið fram að öll skulum við eiga rétt á heilnæmu umhverfi og er því auðvelt að færa rök að því að sú grein eigi heima í mannréttindakaflanum. Þar sem náttúra, umhverfi og auðlindir tengjast greinilega telur Stjórnlagaráð eðlilegt að halda þessum greinum saman þótt auðlindaákvæðið teljist ekki kveða á um mannréttindareglu í ströngum skilningi. Rétturinn til óskertra fiskimiða er hins vegar skyldur réttinum til heilnæms umhverfis og ójafn aðgangur getur falið í sér mannréttindabrot eins og álit mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna um fiskveiðistjórnarkerfið á Íslandi, frá desember 2007, vitnar um.
Við umræður í Stjórnlagaráði kom fram mikill stuðningur við ákvæði sem þessi þótt ólík sjónarmið hafi verið uppi um inntak þeirra og réttaráhrif. Ákvæðunum er ætlað að stuðla að vernd viðkvæmrar náttúru landsins, skuldbinda ríki og einkaaðila til að nýta auðlindir – þegar þær eru nýttar – með sjónarmið sjálfbærrar þróunar að leiðarljósi. Með sjálfbærri þróun er átt við að aðeins megi nýta auðlindir til að mæta þörfum samtímans að möguleikar komandi kynslóða til hins sama séu ekki skertir. Ætla má að þetta sé sveigjanleg meginregla sem útfæra þurfi í lögum.
Síðustu tvo áratugi hafa greinar sem vísa til umhverfis og náttúru birst í æ fleiri stjórnarskrám. Með þessum lokagreinum kaflans „Mannréttindi og náttúra“, telur Stjórnlagaráð fyrstu skref stigin í innleiðingu þriðjukynslóðarmannréttinda á Íslandi, þ.e. réttarins á heilbrigðu umhverfi og jafnrétti kynslóðanna.
Að lokum tekur stjórnlagaráð fram að það líti svo á að skylda stjórnvalda felist jafnt í að virða, vernda og efla þau réttindi sem í kafla þessum felast. Til nánari skýringar má bæta því við að þessi hugtök vísa til kenninga um neikvæðar athafnaleysisskyldur og jákvæðar athafnaskyldur á grundvelli mannréttindaákvæða. Skyldan til að virða réttindi vísar til þeirra neikvæðu skyldna opinberra aðila, og eftir atvikum einkaaðila, að þeir skerði ekki það frelsi eða brjóti með öðrum virkum hætti gegn þeim réttindum sem veitt eru í stjórnarskrá eða mannréttindasáttmálum. Jákvæðar skyldur beinast einnig að opinberum aðilum og fela í sér skuldbindingu þeirra til að tryggja að réttindanna sé notið í raun. Jákvæðum skyldum má síðan skipta í tvo flokka eftir því hvert viðfang þeirra er, skylduna til að vernda réttindi og skylduna til að efla eða veita réttindi. Skyldan til að vernda réttindi vísar til þeirra jákvæðu athafnaskyldna opinberra aðila að setja lög til verndar mannréttindum og tryggja virk réttarúrræði vegna brota gegn þeim, hvort sem þeim er ógnað af handhöfum opinbers valds eða einkaaðilum. Þann þátt jákvæðra athafnaskyldna sem lengst gengur má síðan ýmist kalla skylduna til að efla eða veita réttindi. Þar er einkum vísað til þess að stjórnvöld byggi upp innviði eða grípi til bæði almennra og einstaklingsbundinna aðgerða sem veita ákveðin gæði sem fallin eru til þess að tryggja að réttindanna verði notið í raun. Slíkar skyldur geta þannig jafnt falist í því að byggja upp réttarkerfi sem veitir aðgang að sjálfstæðum og óvilhöllum dómstólum eða almennt menntakerfi og því að veita aðila dómsmáls túlkaþjónustu, gjafsókn eða gjafvörn eða veita nemanda ókeypis grunnskólamenntun. Í grundvallaratriðum skiptir ekki máli af hvaða kynslóð réttindi eru, allar kynslóðir mannréttinda hafa fólgnar í sér bæði neikvæðar og jákvæðar skyldur. Þó má segja að efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi hafi almennt séð fólginn í sér hlutfallslega stærri þátt skyldunnar til að efla eða veita réttindi en borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Ákvæði mannréttindakaflans eru annars vegar orðuð þannig að allir hafi ákveðinn rétt eða frelsi, eða að virða skuli ákveðin réttindi, en hins vegar þannig að öllum skuli tryggja ákveðin réttindi, eftir atvikum með almennum lögum. Mismunandi orðalag ákvæðanna að þessu leyti vísar til þess að í réttindum af fyrri flokknum er meiri áhersla lögð á neikvæðar skyldur. Ekki er þó útilokað að einhverjar takmarkaðar jákvæðar skyldur geti fylgt slíkum réttindum, sbr. t.d. skýringar við ákvæði 7. gr. um að allir hafi rétt til lífs. Í seinni flokknum þar sem vísað er til þess að öllum skuli tryggð ákveðin réttindi er aftur á móti jöfnum höndum vísað til neikvæðra og jákvæðra skyldna. Þessi ákvæði eru tvenns konar. Annars vegar er skyldan til að tryggja réttindin skýrt tengd við stjórnarskrána sjálfa, en hins vegar er skyldan til að tryggja réttindi skilyrt við að það skuli gert með almennum lögum. Munurinn þarna á milli endurspeglar þá mismunandi áherslu að í fyrra tilvikinu er í ríkara mæli um þegar virkar jákvæðar skyldur að ræða sem almenni löggjafinn verður skilyrðislaust að virða en í síðara tilvikinu er í ríkara mæli vísað til þess að almenni löggjafinn hafi töluvert svigrúm til að útfæra réttindin sem um ræðir, en það á ekki síst við um þær skyldur sem innleiða skal í áföngum eftir nánara mati löggjafans hverju sinni.
IV. Þegar virkar skyldur og skyldur sem verða virkar í áföngum.
Til nánari skýringar á eðli þeirra skyldna sem leiða af mismunandi mannréttindum þykir einnig rétt að lýsa nánar muninum á þegar virkum skyldum annars vegar og skyldum til að innleiða réttindi í áföngum hins vegar. Skyldur samkvæmt borgaralegum og stjórnmálalegum réttindum eru almennt þegar virkar í þessum skilningi en efnahagslegum, félagslegum og menningarlegum réttindum fylgja hvoru tveggja þegar virkar skyldur og skyldur til að innleiða réttindin í áföngum eftir því sem ríkinu er frekast unnt á hverjum tíma. Þessum mun er stundum lýst sem muninum á lagalegum réttindum sem krafist verður fyrir dómi annars vegar og stefnuyfirlýsingum hins vegar.
Í þeim mannréttindaskuldbindingum sem íslenska ríkið hefur undirgengist sem lúta að borgaralegum og stjórnmálalegum réttindum er þess krafist að efnisákvæði viðkomandi samninga komi til framkvæmdar að fullu strax við fullgildingu samnings, sbr. t.d. 2. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 1. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Hvað varðar mannréttindaskuldbindingar sem lúta að efnahagslegum, félagslegum og menningarlegum réttindum og íslenska ríkið hefur undirgengist er þess aftur á móti ekki með sama hætti skilyrðislaust krafist að efnisákvæði þeirra komi að fullu til framkvæmda strax við fullgildingu, sbr. t.d. 1. mgr. 2. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Ríkjum er þess í stað veitt svigrúm til að koma réttindunum að fullu í framkvæmd í áföngum, m.a. með setningu almennra laga, að svo miklu leyti sem efnahagsástand og aðrar forsendur frekast leyfa hverju sinni.
Aðgreining þegar virkra réttinda og réttinda sem innleiða skal í áföngum fylgir þó ekki aðgreiningunni á milli kynslóða réttinda með einhlítum hætti. Þannig fela t.d. rétturinn til menntunar sem er verndaður í 2. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og þau réttindi stéttarfélaga sem leidd verða af 11. gr. sáttmálans í sér þegar virkar skyldur. Þá fela öll efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi eins og fyrr segir í sér ákveðna efnisþætti sem eru þegar virkir, þrátt fyrir hið almenna svigrúm ríkisins til að koma þeim að öðru leyti í framkvæmd í áföngum, en sá skilningur hefur verið staðfestur í dómi Hæstaréttar frá 19. desember 2000, í máli nr. 125/2000. Í fyrsta lagi er skyldan til að veita öll slík réttindi án mismununar þegar virk og henni verður framfylgt fyrir dómi. Stjórnvöldum ber því að tryggja jafnan aðgang allra að þeirri þjónustu og þeim gæðum sem veitt eru á þessu sviði. Í öðru lagi fela öll slík réttindi í sér ákveðinn lágmarkskjarna efnislegs inntaks sem verður framfylgt fyrir dómi án tillits til efnahagslegra þátta. Þessi lágmarkskjarni getur í raun bæði falið í sér neikvæðar skyldur og jákvæðar skyldur, þótt neikvæðar skyldur séu þar e.t.v. fyrirferðarmeiri. Sem dæmi um neikvæða þætti lágmarkskjarnans má nefna skylduna til að takmarka ekki með ómálefnalegum hætti frelsi vísinda, fræða og lista eða starfsemi stéttarfélaga og skylduna til að synja engum um aðgang að grunnskólamenntun eða grunnheilbrigðisþjónustu. Jákvæðir þættir lágmarkskjarnans felast aftur á móti í skyldunni til að mæta helstu grundvallarþörfum sem hver einstakur réttur á að tryggja, svo sem ókeypis grunnskólamenntun og lágmarksframfærsluaðstoð. Í þriðja og síðasta lagi er það þegar virk skylda ríkisins að vinna með skipulögðum hætti að sem bestri framkvæmd og vernd viðkomandi réttinda eftir því sem aðstæður leyfa hverju sinni. Hin þegar virka skylda lýtur þannig að markvissri stefnumótun og áætlanagerð, en sjálft réttindastigið sem ná skal umfram lágmarkskjarnann er á vissan hátt afstætt og tengt aðstæðum hverju sinni. Í þessu felst því einungis sem þegar virk skylda að stjórnvöld þurfa að vinna jafnt og þétt að framþróun viðkomandi réttinda og hafa markmiðið um sem besta vernd þeirra ávallt að leiðarljósi við stefnumótun og lagasetningu, en efnislegar skyldur umfram lágmarksinntakið eru ekki þegar virkar og verður því ekki krafist fyrir dómi. Komi til þess að stjórnvöld þurfi á einhverjum tímapunkti að grípa til aðgerða sem fela í sér afturför á sviði þessara réttinda, t.d. samdrátt í félagslega kerfinu vegna efnahagslegra erfiðleika, má þó ekki fara niður fyrir lágmarkskjarnann. Auk þess verður ávallt að gæta meðalhófs þar sem slík afturför verður að réttlætast af raunverulegri efnahagslegri þörf og vera framkvæmd þannig að ekki sé gengið lengra í samdrætti en nauðsyn krefur eftir ítarlegt mat á þeim valkostum sem bjóðast. Þá er einnig mikilvægt að við slíkar aðstæður sé hugað sérstaklega að vernd viðkvæmra samfélagshópa. Í athugasemdum við einstakar greinar er lúta að efnahagslegum, félagslegum og menningarlegum réttindum hér á eftir verður leitast við að skýra lágmarksinntak viðkomandi réttinda nánar.
V. Frekari athugasemdir fulltrúa í stjórnlagaráði.
Með bréfi dags. 28. febrúar 2012 óskaði stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis eftir afstöðu stjórnlagaráðs til athugasemda sem borist höfðu um nauðsyn samræmis við orðalag þjóðréttarsamninga sem gerðir hafa verið á sviði mannréttinda. Afstöðu ráðsins til þess og inntaks ákvæða mannréttindakaflans er að finna í skilabréfi fundar fulltrúa í stjórnlagaráði 8.–11. mars 2012, dags. 11. mars, en það felur í sér viðbætur við skýringar við tillögu stjórnlagaráðs til stjórnarskipunarlaga, þeim til fyllingar.
Í IX. kafla skilabréfsins kemur fram að eitt helsta leiðarstef stjórnlagaráðs hafi verið gegnsæi enda skýr krafa þjóðfundar að ný stjórnarskrá yrði á skiljanlegu máli, skýr og aðgengileg almenningi til lesturs. Ýmsar orðalagsbreytingar á ákvæðum gildandi stjórnarskrár hafi verið gerðar með framangreint í huga, án þess að efnislegu inntaki væri raskað eins og fram komi í athugasemdum við einstakar greinar. Áréttað er að í engu tilfelli hafi ætlunin verið að veita lakari réttarvernd en gildandi mannréttindaákvæði stjórnarskrárinnar veita en í sumum tilvikum sé lögð til aukin réttarvernd og í öðrum tilvikum sé lagt til að nýjum réttindum verði bætt við, t.d. ákvæði um upplýsingarétt. Þá segir í skilabréfinu:
Þess ber að geta að við endurskoðun löggjafar er orðalagi ákvæða iðulega breytt án þess að sú breyting eigi að leiða til þess að ákvæðið fái annað efnisleg inntak. Var það gert í frumvarpi Stjórnlagaráðs jafnframt.
Í því sambandi er vísað til frumvarps er varð að stjórnarskipunarlögum, nr. 97/1995, og ákvæða um skipan þjóðkirkju og trúfrelsi. Í skilabréfinu kemur eftirfarandi einnig fram:
Markmið Stjórnlagaráðs var að hafa að leiðarljósi þær alþjóðlegu skuldbindingar sem Ísland hefur undirgengist á sviði mannréttinda og leitaðist ráðið við að hafa að fyrirmynd þær reglur sem veita borgurunum mesta réttarvernd. Þannig var markmið Stjórnlagaráðs víðast hvar að stjórnarskrárbinda þær skuldbindingar sem Ísland hefur þegar gengist undir. Sem dæmi mætti nefna 23. gr. sem fjallar um rétt til heilsu. Orðalagið um að allir eigi rétt „til að njóta líkamlegrar og andlegrar heilsu að hæsta marki sem unnt er“, er tekið beint upp úr 12. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Alþjóðlegar skuldbindingar orða sambærilegan rétt þó með mismunandi hætti og því er í raun ógerlegt að samrýma að fullu slíkar skuldbindingar og orðalag í stjórnarskrá. Raunin varð sú sama þegar mannréttindakafli núgildandi stjórnarskrár var endurskoðaður, sbr. lög nr. 97/1995 þar sem efnisleg fyrirmynd var sótt í Mannréttindasáttmála Evrópu, en orðalag var þó með ólíkum hætti.
Enn fremur segir:
Mannréttindasáttmáli Evrópu er sá alþjóðlegi mannréttindasáttmáli sem hefur mest vægi í íslenskum rétti. Því er rétt að benda á að orðalag í honum, og fleiri þjóðréttarsamningum, endurspeglar ekki endilega þá réttarframkvæmd sem samningnum fylgir. Sáttmálinn er lifandi skjal að því leyti að túlkun Mannréttindadómstóls Evrópu á ákvæðum hans nær gjarnan mun lengra en orðalag hans gefur til kynna. Sem dæmi um slíkt mætti nefna að „kynhneigð“ og „fötlun“ eru ekki taldar upp í 14. gr. sáttmálans sem breytur sem bannað er að mismuna út frá. Þó hefur dómstólinn slegið því föstu í dómum sínum að svo sé. Þannig endurspeglar textinn ekki raunverulega réttarvernd skjalsins. Því væri í raun efnislega órökrétt að elta orðalag þess sáttmála og annarra þar sem túlkunin hefur gjarnan verið útvíkkuð verulega frá því að sáttmálinn var skrifaður.
Að lokum er í skilabréfinu bent á að [114.] gr. frumvarpsins kveður á um að valdhöfum beri að virða alþjóðlegar mannréttindareglur sem Ísland er skuldbundið af. Jafnframt komi fram í sömu grein að Alþingi geti lögfest sáttmála á sviði mannréttinda og umhverfismála sem gangi þá framar almennum lögum. Greininni sé ætlað að tryggja að þær mannréttindareglur sem Ísland hafi skuldbundið sig til að fylgja gildi að fullu á Íslandi þótt hver einasta regla verði ekki tekin orðrétt upp í stjórnarskrá.
VI. Tengsl við ákvæði mannréttindakafla gildandi stjórnarskrár.
Að lokum er rétt að geta þess að í skýringum stjórnlagaráðs við einstök ákvæði er lögð áhersla á þau nýmæli og þær breytingar sem ráðið gerir á ákvæðum gildandi stjórnarskrár og á umræður innan ráðsins um þau efni. Samkvæmt því eru skýringar við efnislega óbreytt stjórnarskrárákvæði í lágmarki. Þeirri nálgun stjórnlagaráðs er fylgt í skýringum með einstökum ákvæðum frumvarps þessa og ekki fjallað sérstaklega, umfram það sem stjórnlagaráð gerði, um skýringar á efnislega óbreyttum ákvæðum nema nauðsynlegt sé samhengisins vegna eða til að endurspegla réttarþróun síðari ára. Stjórnlaganefnd lét semja skýringar við gildandi stjórnarskrárákvæði til undirbúnings starfi stjórnlagaráðs, sbr. 2. bindi skýrslu hennar. Við skýringu ákvæða mannréttindakaflans, og að því marki sem annað kemur ekki efnislega fram í frumvarpi þessu, má styðjast við skýringar stjórnlaganefndar. Einnig má, að teknu tilliti til réttarþróunar síðari ára, styðjast við skýringar sem fylgdu frumvarpi að mannréttindakafla gildandi stjórnarskrár.
Um 6. gr.
Upptalning stjórnlagaráðs á dæmum um mismununarástæður er töluvert breytt frá 65. gr. gildandi stjórnarskrár en hún hefur þau áhrif að draga fram þau einkenni sem síst verða talin mega liggja til grundvallar mismunandi meðferð. Ákvæði 2. mgr. er óbreytt frá gildandi ákvæði. Ákvæðið myndar, ásamt réttinum til lífs og réttinum til mannlegrar reisnar, grundvöll að öllum öðrum ákvæðum mannréttindakaflans. Jafnræðisreglan er nátengd öllum öðrum ákvæðum mannréttindakaflans og verður eftir atvikum beitt með þeim. Hún hefur þó einnig víðara gildissvið en í tengslum við stjórnarskrárbundin mannréttindi.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir að 1. mgr. sé ítarlegri en samsvarandi ákvæði 65. gr. gildandi stjórnarskrár. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur einnig fram að með frumvarpinu leggi stjórnlagaráð til að orðinu „mismununar“ sé bætt í 1. mgr. 6. gr., en það er til samræmis við 14. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 26. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Rætt hafi verið um að nota orðið „manngreinarálit“ en ákveðið var að nota orðið mismunun sem þýðingu á enska orðinu „discrimination“.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir enn fremur að ákvæðið eigi að túlka sem svo að það nái til bæði beinnar og óbeinnar mismununar. Í gildandi stjórnarskrá og alþjóðlegum mannréttindasáttmálum er á því byggt að bein mismunun eigi sér stað þegar einstaklingur fær óhagstæðari meðferð en annar við sambærilegar aðstæður. Óbein mismunun er aftur á móti talin vera fyrir hendi þegar hlutlaust skilyrði, viðmið eða ráðstöfun kemur hlutfallslega verr við einn hóp en annan. Í þessu sambandi lagði stjórnlagaráð áherslu á það að skilyrði, viðmið eða ráðstafanir eru oft ekki hlutlaus, þótt þau virðist vera það á yfirborðinu. Þá er einnig mögulegt í ákveðnum undantekningartilvikum, eins og staðfest hefur verið í réttarframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu, að mismunun verði talin eiga sér stað þegar einstaklingar í ólíkum aðstæðum fá sambærilega meðferð. Í öllum tilvikum er þó áskilið að til að mismunun teljist hafa átt sér stað þurfi að liggja fyrir að meðferðin verði ekki réttlætt með hlutlægum og málefnalegum ástæðum, en það felur m.a. í sér tilvísun til mælikvarða meðalhófs. Því er ljóst að ýmiss konar mismunandi meðferð er heimil samkvæmt ákvæðinu, svo sem stighækkandi skattar eftir því sem efnahagur manna er betri, áskilnaður um tungumálakunnáttu í tengslum við ákveðin störf, tengsl bóta úr almannatryggingakerfi við ýmsar breytur, svo sem atvinnuþátttöku, hjúskaparstöðu o.fl. Loks má geta þess að samkvæmt mannréttindasáttmála Evrópu og alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi telst það ekki mismunun að grípa til tímabundinna jákvæðra aðgerða sem hafa það að markmiði að styrkja stöðu hópa sem hafa staðið höllum fæti í einhverju tilliti, nema þær aðgerðir verði ekki réttlættar með hlutlægum og málefnalegum ástæðum.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að í samræmi við tillögu stjórnlaganefndar hafi tveimur breytum verið bætt í upptalningu þeirra sem óheimilt er að mismuna út af. Það séu fötlun og kynhneigð. Fram kemur að mikil samstaða var í stjórnlagaráði um þessi tvö hugtök. Jafnframt leggur stjórnlagaráð til að fimm mismununarástæðum til viðbótar verði bætt við ákvæðið, en það eru aldur, arfgerð, búseta, stjórnmálatengsl og tungumál. Þá hefur hugtakið „þjóðernisuppruni“ verið fellt niður úr upptalningu gildandi ákvæðis á mismununarástæðum, en þess í stað leggur stjórnlagaráð til að vísað verði til „uppruna“. Ákvæði 2. mgr. er óbreytt frá gildandi stjórnarskrá og leggur það samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs áherslu á að enn vantar upp á að jafna stöðu kynjanna.
Upptalning ákvæðisins á hinum ýmsu mismununarástæðum er ekki tæmandi og er því unnt að byggja rétt á ákvæðinu á grundvelli hinna ýmsu ástæðna. Ákveðnir samfélagshópar geta þó verið meira í hættu á að verða fyrir mismunun en aðrir. Það að nefna sérstök dæmi til sögunnar í ákvæðinu leggur áherslu á slíka hópa og gefur vísbendingu um hvaða ástæður verða einna síst taldar mega liggja til grundvallar mismunandi meðferð. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs var mismununarástæðunum raðað í stafrófsröð til að forðast að litið yrði á innbyrðis röðun atriða á listanum sem einhvers konar forgangsröðun. Þó er tekið fram að kynferði sé enn fremst í upptalningunni til að undirstrika hversu víðtæk sú mismunun er í raun og í ljósi þess að kynferði er breyta sem gengur þvert á allar aðrar.
Verður nú vikið að skýringum stjórnlagaráðs með einstökum nýjum eða breyttum mismununarástæðum. Í skýringum ráðsins segir:
Arfgerð er hér bætt inn og er það nýlunda í stjórnarskránni og mögulega á heimsvísu. Brugðist er hér við innsendu erindi. Er þar bent á að með auknum möguleikum á erfðaprófum, betri tækni og sífellt lægri kostnaði hafi farið fram mikil umræða um mikilvægi þess að tryggja að einstaklingum sé ekki mismunað vegna arfgerðar þeirra. Í Bandaríkjunum voru sett svokölluð GINA-lög árið 2008. Þau miðast við að tryggja að ekki sé hægt að mismuna fólki um vinnu eða heilbrigðistryggingu byggt á niðurstöðum erfðaprófa. Ísland er framarlega í erfðafræðirannsóknum í heiminum og þjóðin hefur verið mikið rannsökuð erfðafræðilega. Á grundvelli þessa ákvæðis er hægt að setja lög sem hjálpa til að tryggja öryggi þeirra sem tekið hafa þátt í erfðafræðirannsóknum og að Íslendingar geti ótrauðir haldið áfram að taka óhræddir þátt í erfðarannsóknum sem eru forsenda árangurs í þessum efnum.
Þá fjallar stjórnlagaráð um mismununarástæðuna „stjórnmálatengsl“ sem einnig er nýmæli. Samkvæmt skýringunum skýrist tilurð þessa nýmælis af umræðum á þjóðfundi og niðurstöðum í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis. Telur ráðið að mismunun á grundvelli stjórnmálatengsla hafi verið meira vandamál á Íslandi en mismunun á grundvelli ýmissa þeirra breytna annarra sem upp eru taldar í jafnréttisákvæði gildandi stjórnarskrár. Lögð er á það áhersla að hugtakið skuli sæta rúmri túlkun. Til aðgreiningar frá „skoðunum“, þ.m.t. stjórnmálaskoðunum, leggur stjórnlagaráð áherslu á að hugtakinu sé ætlað að ná til fleiri tengsla en þeirra sem byggist á flokkspólitískum skoðunum. Því sé ekki síður ætlað að ná til vina- og ættartengsla og þátttöku í margs konar félagsstarfi, eða skorts á því sama. Eðli máls samkvæmt er þó ávallt áskilið að um náin tengsl við stjórnmálaþátttöku sé að ræða.
Varðandi hugtakið „uppruni“ segir í skýringum stjórnlagaráðs:
„Þjóðernisuppruni“ verður „uppruni“ og er með því ætlast til að túlkun verði rýmri en svo að uppruni vísi eingöngu til þjóðernis. Ákvæðinu er þó ætlað að ná áfram til þjóðernisuppruna.
Í upphafi starfs Stjórnlagaráðs var rætt um að taka hugtakið „kynþátt“ út, enda er hér um að ræða hugtak sem ekki hefur vísindalega (líffræðilega) merkingu. Var þeim sjónarmiðum þó haldið á lofti að kynþáttur væri félagslega mótað fyrirbæri (sbr. Critical Race Theory) og þótt líffræðilega væri e.t.v. ekki um mun á fólki að ræða, þá upplifði fólk í framkvæmd mismunun á þessum grundvelli. Þau sjónarmið urðu ofan á til skemmri tíma að engu að síður næðu hugtökin „litarháttur“, „uppruni“ og „arfgerð“ yfir öll þau atriði sem hér gætu leitt til mismununar. Sterk viðbrögð bárust við þessari ákvörðun og var m.a. bent á að innan Evrópunefndarinnar gegn kynþáttamisrétti, ECRI, hefði sama umræða farið fram en ávallt endað á því að fjarlægja ekki orðið þar sem það gæti veikt baráttuna gegn kynþáttahyggju og -fordómum. Þar hafi jafnvel verið brugðið á það ráð að nota orðið kynþáttur innan gæsalappa.
Þá hefur mismununarástæðunni „tungumáli“ einnig verið bætt inn. Um það segir í skýringum ráðsins:
Í ljósi þess að sterkar raddir hafa verið á lofti um að setja íslenska tungu inn sem eitt af grunngildum í inngangsgrein að frumvarpi þessu þykir nauðsynlegt að nefna að bannað sé að mismuna fólki á grundvelli þessarar breytu.
Þess má geta í þessu sambandi að tungumál er talið upp sem mismununarástæða í 14. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og í 2. gr. viðauka nr. 11 við sáttmálann. Stjórnlagaráð leggur áherslu á að þessu ákvæði sé ætlað að útiloka mismunun gagnvart fólki sem talar annað mál en íslensku eða aðra mállýsku en þá sem ráðandi er í samfélaginu hverju sinni. Tekið er fram að þrátt fyrir bann við mismunun á grundvelli tungumáls líti stjórnlagaráð ekki svo á að ákvæðið réttlæti kröfu um kennslu á eigin tungumáli í skólum eða á vinnustöðum landsins.
Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Hugtökin „aldur“ og „búseta“ koma inn í frumvarp þetta að tillögu stjórnlaganefndar. Tilvísanir til aldurs má t.d. finna í 6. gr. finnsku stjórnarskrárinnar sem tiltekur aðeins níu breytur og er aldur þar talinn næstfyrstur á eftir kynferði. Í réttindasáttmála Evrópusambandsins er heil grein tileinkuð réttindum aldraðra. Þar segir í 25. gr. að öll aðildarríki skuli virða réttindi aldraðra til að lifa sjálfstæðu lífi með reisn og taka þátt í félagslegum og menningarlegum atburðum.
Réttarstaða aldraðra hefur verið gagnrýnd og mannréttindum þeirra talið ábótavant, t.d. er fátækt hlutfallslega meiri á meðal eldra fólks en annarra aldurshópa. Tilraun var gerð af leiðtogum heims til að stemma stigu við slæmri stöðu aldraðra á ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna í Madrid árið 2002 þegar sett var saman áætlunin „International Plan of Action on Ageing“. Var því m.a. heitið að dregið skyldi úr fátækt meðal aldraðra um helming fyrir árið 2015. Telur Stjórnlagaráð að sú ákvörðun að tiltaka aldur sérstaklega í jafnræðisreglu frumvarps þessa sé í takt við framangreinda þróun á alþjóðavísu.
Í umræðum Stjórnlagaráðs var áhersla lögð á aðstæður á elliheimilum en ráðið telur enn fremur að bann við mismunun á grundvelli aldurs geti girt fyrir að heimilt sé að hafna hæfasta umsækjanda í starf á vegum hins opinbera vegna þess að viðkomandi er yfir 60 ára eða á barneignaraldri.
Einnig var tekið fram í skýringum stjórnlagaráðs að ekki væri litið svo á að ákvæðið takmarkaði heimildir löggjafans til að setja lög til verndar börnum og ungmennum, svo sem lög um lágmarksaldur til áfengiskaupa, enda er þar um að ræða mismunandi meðferð sem réttlætist af hlutlægum og málefnalegum ástæðum. Á sama hátt var áréttað að það þætti eðlilegt að stjórnarskráin kvæði á um að forseti skyldi vera eldri en 35 ára og að kosningarréttur væri bundinn við 18 ára aldurstakmark.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir enn fremur:
Bann við mismunun á grundvelli búsetu er bætt inn í jafnræðisákvæði frumvarps þessa. Rætt var í Stjórnlagaráði hvort slík regla myndi leggja of þungar byrðar á herðar ríkisins um að sinna hinum dreifðu byggðum landsins með sama hætti og þéttbýliskjörnum þess. Hins vegar þykir þörf á að tiltaka bann við mismunun á grundvelli búsetu þrátt fyrir að ljóst sé að heimila verði yfirvöldum ákveðið svigrúm í ljósi kostnaðarsjónarmiða. Búseta er enda þess eðlis að einstaklingar hafa val. Ákvæðið er því ekki talið fela í sér að einstaklingar geti valið að búa á hversu afskekktum stað sem er en krafist sambærilegrar þjónustu og í helstu þéttbýliskjörnum landsins.
Verður því talið að ýmiss konar mismunandi meðferð á grundvelli búsetu geti talist réttlætanleg með vísan til hlutlægra og málefnalegra sjónarmiða, að gættu meðalhófi, svo sem þess hvað er raunhæft út frá kostnaðarsjónarmiðum og svigrúmi hins opinbera til stefnumörkunar í málefnum af efnahagslegum og félagslegum toga.
Varðandi upptalningu mismununarástæðna er loks fjallað um mismunun á grundvelli kynvitundar í skýringum stjórnlagaráðs. Með hugtakinu „kynvitund“ er nánar tiltekið vísað til djúpstæðrar innri tilfinningar sérhverrar manneskju og einstaklingsbundinnar upplifunar hennar á kyni, sem getur samsvarað eða verið andstæð því kyni sem hún var talin hafa við fæðingu. Undir það fellur persónuleg upplifun á líkamanum, sem getur leitt til greiningar á kynáttunarvanda og aðgerðar til leiðréttingar á kyni í kjölfarið. Í hugtakinu „kynvitund“ felst þó einnig önnur tjáning kyns, svo sem með klæðaburði, málfari og látbragði. Þrátt fyrir að hafa hafnað því að tiltaka kynvitund berum orðum í jafnræðisreglunni, benti ráðið á að það væri til samræmis við alþjóðlega réttarþróun að gera ráð fyrir því að ákvæðið næði til mismununar á þeim grundvelli, en jafnréttisákvæði alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi hafa verið túlkuð þannig að þau nái til mismununar á grundvelli kynvitundar. Þá benti stjórnlagaráð á að í samningi um afnám allrar mismununar gagnvart konum væri mismunun á grundvelli kyns og kynferðis túlkuð sem órjúfanlega tengd mismunun á grundvelli annarra þátta, eins og kynhneigðar og kynvitundar. Auk þess var bent á það að Mannréttindadómstóll Evrópu hefði staðfest að mismunun á grundvelli kynáttunarvanda félli undir 14. gr. sáttmálans. Stjórnlagaráð áréttaði því að það teldi ákvæði 6. gr. ná til mismununar á grundvelli kynvitundar. Varðandi einstaklinga með kynáttunarvanda var eftirfarandi sérstaklega áréttað:
Litið er svo á að bann við mismunun á þeim grundvelli taki til alls þess ferils sem fólk með ólíka kynvitund gengur í gegnum og eigi því við áður en skipt er um kyn, í kynleiðréttingarferli og eftir að kyn hefur verið leiðrétt. Athuga þarf einnig að ekki er öllum fært að ganga í gegnum kynleiðréttingarferli, t.d. af heilsufarsástæðum eða vegna þess að heilbrigðisþjónusta sem í boði er hentar þeim ekki, og lifa þeir einstaklingar þá áfram í gagnstæðu kyni. Bann við mismunun þarf að taka á öllum framangreindum tilvikum.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 6. gr. er kveðið á um jafnræðisreglu og byggist ákvæðið á 65. gr. stjórnarskrárinnar. Orðalagi hefur þó verið breytt til að tryggja að skýrt sé að ákvæðið feli í sér bæði almenna reglu um að allir skuli vera jafnir fyrir lögum, sem felur í sér þá kröfu réttarríkisins að lögum skuli beitt með sama hætti um alla, og efnisreglu um bann við mismunun. Auk þess hefur upptalning mismununarástæðna verið felld niður.
Jafnræðisregla 1. mgr. 6. gr. er almenn í þeim skilningi að henni er ekki einvörðungu ætlað að gilda á tilteknu réttarsviði eða í sambandi við beitingu annarra mannréttindaákvæða og er hún því ekki sérstaklega bundin við svið mannréttinda. Hún myndar þó, ásamt ákvæðum um rétt til lífs og mannlega reisn, grundvöll að öllum öðrum ákvæðum mannréttindakaflans. Mikilvægi 6. gr. felst fyrst og fremst í því að vera almenn regla um bann við mismunun sem ber ávallt að hafa að leiðarljósi. Það á ekki einungis við í tengslum við lagasetningu heldur einnig við skýringu og beitingu laga sem og töku hvers kyns matskenndra ákvarðana.
Í 65. gr. stjórnarskrárinnar er upptalning á nokkrum mismununarástæðum, þ.e. þáttum sem óheimilt er að mismuna vegna, en þar er þó jafnframt lagt bann við mismunun á grundvelli stöðu að öðru leyti. Í ákvæðinu er lagt bann við mismunun á grundvelli kynferðis, trúarbragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kynþáttar, litarháttar, efnahags og ætternis. Þessari upptalningu er þó augljóslega ekki ætlað að vera tæmandi enda einnig vísað til banns við mismunun vegna stöðu að öðru leyti og hefur því verið unnt að byggja rétt á ákvæðinu á grundvelli hinna ýmsu ástæðna. Sambærilega reglu um bann við mismunun er að finna í 14. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og eru þar í dæmaskyni taldar upp nokkrar ástæður sem bannað er að mismuna vegna, þ.e. kynferði, kynþáttur, litarháttur, tunga, trúarbrögð, stjórnmála- eða aðrar skoðanir, þjóðerni eða þjóðfélagsstaða, tengsl við þjóðernisminnihluta, eignir og uppruni. Þar er jafnframt vísað til stöðu að öðru leyti líkt og í 65. gr. stjórnarskrárinnar. Talsverð umræða hefur verið um hvort bæta hefði átt við mismununarástæðum í ákvæðið enda ljóst að við beitingu jafnræðisreglunnar í framkvæmd alþjóðlegra mannréttindasáttmála hafa margvísleg atriði komið til skoðunar í þessu sambandi, svo sem kynhneigð, hjúskaparstaða, staða barna sem fædd eru utan hjónabands o.fl.
Í 1. mgr. 6. gr. eru ekki tilteknar einstakar mismununarástæður enda ljóst að þær verða aldrei tæmandi taldar. Upptalning einstakra atriða eða breytingar á lista sem þó er ekki ætlað að vera tæmandi opna fyrir þá hættu að síðar til komnar mismununarástæður verði taldar njóta minni verndar en þær sem fyrir eru. Áréttað er að bann 6. gr. við mismunun nær að sjálfsögðu til allra þeirra þátta sem taldir eru upp í 14. gr. mannréttindasáttmálans svo og þeirra sem taldir eru upp í 65. gr. stjórnarskrárinnar og reifaðir eru hér að framan. Að auki falla þó jafnframt undir bannið margvíslegir aðrir þættir sem ekki verða tæmandi taldir en t.d. mætti nefna aldur, arfgerð, búsetu, fötlun, kynhneigð, kynvitund o.fl. Þrátt fyrir þá breytingu að fella niður upptalningu mismununarástæðna ber ávallt að taka mið af því við túlkun og beitingu ákvæðisins að því er einkum ætlað að vernda meðlimi hópa sem sæta félagslegri jaðarstöðu og fordómum í samfélaginu.
Við mat á því hvort brotið hafi verið gegn 6. gr. skiptir grundvallarmáli hvort mismunandi meðferð telst ómálefnaleg, en málefnaleg mismunandi meðferð telst ekki mismunun í skilningi ákvæðisins. Margvísleg mismunandi meðferð getur talist málefnaleg og lögmæt. Krafan um að ekki skuli mismuna á grundvelli efnahags kemur til að mynda ekki í veg fyrir að skattar geti verið stighækkandi eftir efnahag manna.
Ákvæði 6. gr. nær bæði til beinnar og óbeinnar mismununar. Bein mismunun á sér stað þegar einstaklingur fær óhagstæðari meðferð en annar við sambærilegar aðstæður. Óbein mismunun er aftur á móti fyrir hendi þegar hlutlaust skilyrði, viðmið eða ráðstöfun kemur hlutfallslega verr við einn hóp en annan. Í þessu sambandi ber að huga að því að skilyrði, viðmið eða ráðstafanir eru oft ekki hlutlaus þótt þau virðist vera það á yfirborðinu, en við mat á þessu atriði skal litið til þeirra áhrifa sem þau hafa á mismunandi hópa fólks í raun. Þá er einnig mögulegt í ákveðnum undantekningartilvikum að mismunun verði talin eiga sér stað þegar einstaklingar í ólíkum aðstæðum fá sambærilega meðferð. Í öllum tilvikum er þó áskilið að til að mismunun teljist hafa átt sér stað þurfi að liggja fyrir að meðferðin sé ómálefnaleg, þ.e. að hún verði ekki réttlætt með hlutlægum og málefnalegum ástæðum en sá mælikvarði felur í sér kröfu um að meðferðin stefni að lögmætu markmiði í þágu almannahagsmuna eða réttinda annarra og gangi ekki lengra en nauðsyn krefur í því skyni að ná því markmiði sem að er stefnt. Loks skal þess getið að það telst ekki mismunun að grípa til tímabundinna jákvæðra aðgerða sem hafa það að markmiði að styrkja stöðu hópa sem hafa staðið höllum fæti í einhverju tilliti, nema þær aðgerðir verði ekki réttlættar með hlutlægum og málefnalegum ástæðum.
Við mat á því hvort brotið er gegn ákvæði 6. gr. ber að hafa í huga að það telst ekki mismunun ef mismunandi meðferð á sér stað en ekki er um sambærilegar aðstæður að ræða eða, eftir atvikum, ef sambærileg meðferð á sér stað en ekki er um aðstæður að ræða sem eru í grundvallaratriðum ólíkar. Eins og áður segir telst það heldur ekki mismunun ef hlutlægar og málefnalegar ástæður liggja að baki þeirri meðferð sem um ræðir. Þegar ekki er um eiginlega mismunun að ræða reynir ekki á bann 6. gr. við slíkri meðferð. Af sjálfu leiðir þá einnig að ekki kemur til álita hvort beita megi hinu almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (áður 2. mgr. 9. gr.), þar sem það á einungis við þegar réttindi sem veitt eru í stjórnarskrá (hér bann við eiginlegri mismunun) eru takmörkuð með lögum. Á hinn bóginn leiðir einnig af sjálfu sér að kveði lagaákvæði á um mismunandi eða sambærilega meðferð sem teldist mismunun í skilningi 6. gr. verður slíkt ákvæði ekki réttlætt með vísan til 29. gr. frumvarpsins, þar sem það stæðist ekki kröfuna um meðalhóf sem felst jöfnum höndum í 29. og 6. gr. frumvarpsins.
Í 2. mgr. 6. gr. er ákvæði um að konur og karlar skuli njóta jafns réttar í hvívetna. Ákvæðinu er ekki ætlað að hafa í för með sér efnislegar breytingar frá gildandi rétti enda er það samhljóða 2. mgr. 65. stjórnarskrárinnar. Efnisregla þess felst í reynd í banni við mismunun enda teldist það mismunun á grundvelli kynferðis ef konur og karlar nytu ekki sama réttar. Ákvæðinu var þó bætt við 65. gr. stjórnarskrárinnar til að leggja frekari áherslu á jafnan rétt kvenna og karla á öllum sviðum þjóðlífs. Ekki hefur komið til álita að fella ákvæðið brott enda mismunun á grundvelli kynferðis víðtæk og enn ástæða til að leggja áherslu á jafnrétti kynjanna auk þess sem kynferði er þáttur sem gengur þvert á önnur atriði sem fallið geta undir 1. mgr. 6. gr.
Um 7. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir að lagt sé til að tekið verði upp nýtt ákvæði um meðfæddan rétt til lífs. Víða sé kveðið á um þennan rétt í mannréttindasamningum og sé hann jafnan talinn grundvöllur annarra mannréttinda. Í mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna segi í 3. gr. að allir eigi rétt til lífs, frelsis og mannhelgi. Í samningi Sameinuðu þjóðanna um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi segi í 6. gr. að sérhver maður hafi meðfæddan rétt til lífs og að þennan rétt skuli vernda með lögum. Enn fremur að engan megi svipta lífi að geðþótta. Þá er vísað til þess að í 6. gr. barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sé kveðið á um að aðildarríki viðurkenni að sérhvert barn hafi meðfæddan rétt til lífs. Í samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks segi enn fremur í 10. gr. að aðildarríkin árétti að sérhver mannvera eigi áskapaðan rétt til lífs og skuli gera allar nauðsynlegar ráðstafanir til þess að tryggja að fatlað fólk fái notið þess á virkan hátt til jafns við aðra. Loks vísar stjórnlagaráð til þess að í 2. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sé kveðið á um að réttur hvers manns til lífs skuli verndaður með lögum.
Í skýringum stjórnlagaráðs er lögð á það áhersla að rétturinn til lífs sé tvíþættur. Til nánari útskýringar má benda á að hann felur annars vegar í sér bann við því að menn séu deyddir nema í ýtrustu neyð, svo sem í sjálfsvörn, en hins vegar skyldu til þess að vernda líf. Sú skylda að vernda líf felur fyrst og fremst í sér skylduna til að banna manndráp, að viðlagðri refsingu, og styðja við bannið með virkum löggæsluúrræðum, en eins og staðfest hefur verið í réttarframkvæmd á grundvelli mannréttindasáttmála Evrópu geta löggæsluyfirvöld sætt ábyrgð fyrir athafnaleysi að þessu leyti. Þá felst í ákvæðinu skylda til að rannsaka voveifleg dauðsföll. Skyldan til að vernda líf getur einnig falið í sér þá skuldbindingu stjórnvalda að móta stefnu eða grípa að öðru leyti til viðeigandi einstaklingsbundinna aðgerða sem t.d. hafi það að markmiði að veita föngum eða sjúklingum í sjálfsvígshættu viðeigandi aðstoð. Stjórnlagaráð leggur einnig áherslu á það að skyldan til að vernda líf geti falið í sér þá skuldbindingu að draga úr ungbarnadauða og auka lífslíkur einstaklinga, uppræta vannæringu og koma í veg fyrir að farsóttir nái útbreiðslu, en hvað þessa þætti varðar tengist ákvæðið 22. og. 23. gr. frumvarpsins náið. Eins og stjórnlagaráð bendir á er einnig talið mikilvægt að til staðar séu úrræði sem vinna að upprætingu ofbeldis í hvaða mynd sem það birtist, en 10. og 29. gr. frumvarpsins taka til þeirra viðfangsefna.
Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Umræða var í Stjórnlagaráði um hvort rétturinn til lífs geti grafið undan rétti kvenna til þess að fara í fóstureyðingu. Með því að kveða á um „meðfæddan rétt til lífs“ telur ráðið hins vegar að komið sé í veg fyrir að ákvæðið geti verið túlkað á annan hátt en þann að einstaklingur eigi rétt á lífi sínu frá þeirri stundu er hann fæðist.
Með ákvæðinu er því ekki tekin afstaða til þess hvort í siðferðilegum skilningi megi líta svo á að líf hefjist fyrr en við fæðingu. Skýrt er að stjórnarskrárverndin hefst við fæðingu. Það er því úrlausnarefni almennra laga með hvaða hætti eigi að tryggja vernd fóstra og fósturvísa. Er þessi nálgun frumvarpsins í samræmi við viðtekna túlkun á lágmarksvernd 2. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í 7. gr. er ekki heldur tekin afstaða til þess hvenær líta skuli svo á að lífi ljúki. Því er viðfangsefni almennra laga að skilgreina það, að teknu tilliti til ákvæða mannréttindakaflans um mannlega reisn og bann við ómannúðlegri og vanvirðandi meðferð. Sérstaklega er áréttað að til samræmis við 2. gr. mannréttindasáttmálans verður ekki talið að í réttinum til lífs felist réttur til að deyja, og heyra álitaefni tengd líknardauða því ekki til gildissviðs ákvæðisins.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 7. gr. er kveðið á um réttinn til lífs og er greinin nýmæli sem á sér ekki fordæmi í stjórnarskránni. Ákvæðið á sér þó fyrirmynd í 2. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Markmið ákvæðisins er að tryggja vernd meðfædds réttar allra til lífs. Ákvæðið myndar, ásamt ákvæðum um jafnrétti og rétt til mannlegrar reisnar, grundvöll að öllum öðrum ákvæðum mannréttindakaflans. Þá er efni þess í beinum efnislegum tengslum við 25. gr. um rétt til lífsviðurværis, 26. gr. um heilsu og heilbrigðisþjónustu og bannið við dauðarefsingu sem finna má í 9. gr. frumvarpsins.
Rétturinn til lífs er tvíþættur. Hann felur annars vegar í sér bann við því að menn séu deyddir nema í ýtrustu neyð, svo sem í sjálfsvörn, en hins vegar skyldu til þess að vernda líf. Sú skylda að vernda líf felur fyrst og fremst í sér skylduna til að banna manndráp, að viðlagðri refsingu, og til að styðja við bannið með virkum löggæsluúrræðum, en eins og staðfest hefur verið í réttarframkvæmd á grundvelli mannréttindasáttmála Evrópu geta löggæsluyfirvöld sætt ábyrgð fyrir athafnaleysi að þessu leyti. Þá felst í ákvæðinu skylda til að rannsaka voveifleg dauðsföll. Skyldan til að vernda líf getur einnig falið í sér þá skuldbindingu stjórnvalda að móta stefnu eða grípa að öðru leyti til viðeigandi einstaklingsbundinna aðgerða sem t.d. hafi það að markmiði að veita föngum eða sjúklingum í sjálfsvígshættu viðeigandi aðstoð.
Í ákvæðinu kemur skýrt fram að stjórnarskrárvernd lífs hefst við fæðingu enda kveðið á um meðfæddan rétt til lífs. Ákvæðið hróflar því ekki við forsendum löggjafar um fóstureyðingar hér á landi. Það er því úrlausnarefni almennra laga með hvaða hætti eigi að tryggja vernd fóstra og fósturvísa. Er þessi nálgun frumvarpsins í samræmi við viðtekna túlkun á lágmarksvernd 2. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í 7. gr. frumvarpsins er ekki heldur tekin afstaða til þess hvenær líta skal svo á að lífi ljúki. Því er viðfangsefni almennra laga að skilgreina það, að teknu tilliti til ákvæða mannréttindakaflans um mannlega reisn og bann við ómannúðlegri og vanvirðandi meðferð. Sérstaklega er áréttað að til samræmis við 2. gr. mannréttindasáttmálans verður ekki talið að í réttinum til lífs felist réttur til að deyja, og heyra álitaefni tengd líknardauða því ekki til gildissviðs ákvæðisins.
Um 8. gr.
Ákvæðið á sér fyrirmynd í 1. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna þar sem segir að hver maður sé borinn frjáls og jafn öðrum að reisn og réttindum. Áhersla er lögð á mannlega reisn sem grundvöll mannréttinda í aðfaraorðum margra alþjóðlegra mannréttindasáttmála, svo sem í alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og í alþjóðasamningi um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Þá hefur Mannréttindadómstóll Evrópu vísað til þess að ásamt frelsi sé virðing fyrir mannlegri reisn sjálfur kjarni mannréttindasáttmálans. Í nýlegri réttindaskrá Evrópusambandsins segir einnig í 1. gr. að mannleg reisn sé friðhelg og að virða beri hana og vernda.
Í greinargerð sinni vísar stjórnlagaráð sérstaklega til þess að ákvæðið taki einnig mið af samningi um réttindi fólks með fötlun þar sem segir í 3. gr. að ein meginreglna samningsins sé virðing fyrir mannlegri reisn, sjálfstæði og sjálfræði einstaklinga, þar með talið frelsi til að taka eigin ákvarðanir. Þá vísar stjórnlagaráð til 3. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna þar sem segir að allir hafi rétt til lífs, frelsis og mannhelgi.
Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs er markmið þessa ákvæðis að tryggja hverjum og einum möguleika til fullrar þátttöku og virkrar aðildar í samfélaginu. Þá leggur stjórnlagaráð áherslu á það að virðing fyrir einstaklingnum, óskum hans og stöðu skuli í hávegum höfð frá vöggu til grafar. Þá tekur stjórnlagaráð fram að stjórnvöldum beri að tryggja að mannréttindi séu virt í hvívetna.
Til nánari skýringar vísar stjórnlagaráð til þess að hugsunin að baki greininni sé sambærileg við 1. gr. stjórnarskrár Þýskalands þar sem kveðið er á um að það sé skylda stjórnvalda að virða og vernda óskerðanlegan rétt allra til mannlegrar reisnar sem sé grundvöllur mannréttinda, friðar og réttlætis í heiminum öllum. Við það má bæta að stjórnskipunardómstóll Þýskalands hefur lýst ákvæðinu sem æðsta gildi og meginreglu stjórnarskrárinnar sem hafi áhrif á öll önnur ákvæði hennar. Mikilvægi 8. gr. birtist því einkum í því að hafa áhrif á túlkun annarra ákvæða mannréttindakaflans.
Ákvæðið gæti hugsanlega einnig haft sjálfstæða þýðingu í tengslum við t.d. aðbúnað fanga eða sjúklinga og á sviði lífvísinda og tækniþróunar, en um álitaefni því tengd segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í Stjórnlagaráði var rætt um mikilvægi þess að fólk eigi rétt á að deyja með reisn, án þess að opnað sé fyrir líknardauða, og um sjálfsákvörðunarrétt aldraðra á hjúkrunarheimilum. Greininni er ekki ætlað að breyta að neinu leyti ríkjandi réttarástandi varðandi líknardauða.
Í 2. málsl. er hnykkt sérstaklega á því að virðing fyrir margbreytileika mannlífsins sé mikilvægur hluti af virðingu fyrir mannlegri reisn. Í því sambandi er í skýringum stjórnlagaráðs bent á að 8. gr. standi í nánum tengslum við 6. gr. um bann við mismunun þar sem jöfn meðferð án tillits til ýmissa mismunandi eiginleika manna er tryggð.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 8. gr. er að finna nýmæli í íslenskum stjórnskipunarrétti þar sem kveðið er á um rétt til mannlegrar reisnar og að margbreytileiki mannlífsins skuli virtur í hvívetna. Markmið ákvæðisins er að festa í sessi hugmyndafræðilegan grunn mannréttindaverndar. Ákvæðið myndar, ásamt ákvæðum um jafnrétti og rétt til lífs, grundvöll að öllum öðrum ákvæðum mannréttindakaflans. Nánust tengsl á það þó við 9. gr. um bann við dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu og bann við nauðungarvinnu, 10. gr. um vernd gegn ofbeldi, 11. gr. um persónufrelsi, þá þætti 15. gr. sem lúta að vernd sjálfsákvörðunarréttar, 25. gr. um félagsleg réttindi og 26. gr. um rétt til heilsu og heilbrigðisþjónustu.
Fyrri málsliður ákvæðisins um mannlega reisn á sér fyrirmynd í 1. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna þar sem segir að hver maður sé borinn frjáls og jafn öðrum að reisn og réttindum. Áhersla er lögð á mannlega reisn sem grundvöll mannréttinda í aðfaraorðum margra alþjóðlegra mannréttindasáttmála, svo sem í alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og í alþjóðasamningi um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Þá hefur Mannréttindadómstóll Evrópu vísað til þess að ásamt frelsi sé virðing fyrir mannlegri reisn sjálfur kjarni mannréttindasáttmálans. Í nýlegri réttindaskrá Evrópusambandsins segir einnig í 1. gr. að mannleg reisn sé friðhelg og að virða beri hana og vernda. Ákvæðið tekur einnig mið af 3. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fólks með fötlun. Mikilvægi 8. gr. er einkum fólgið í því að vera meginregla sem hefur áhrif á túlkun annarra ákvæða mannréttindakaflans. Ákvæðið gæti þó hugsanlega einnig haft sjálfstæða þýðingu í tengslum við t.d. aðbúnað fanga eða sjúklinga og á sviði lífvísinda og tækniþróunar, en það kæmi t.d. í veg fyrir klónun manna.
Í síðari málslið ákvæðisins er hnykkt sérstaklega á því að virðing fyrir margbreytileika mannlífsins sé mikilvægur hluti af virðingu fyrir mannlegri reisn. Í því sambandi má benda á að ákvæðið stendur í nánum tengslum við ákvæði 6. gr. um bann við mismunun þar sem jöfn meðferð án tillits til ýmissa mismunandi eiginleika manna er tryggð.
Um 9. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með þessu ákvæði segir:
68. gr. núgildandi stjórnarskrár var fyrst tekin upp í stjórnarskrána árið 1995 og kveður á um bann við pyndingum og nauðungarvinnu. Þau réttindi sem kveðið er á um töldust þó áður til óskráðra grundvallarreglna íslensks réttar. Í skýringum við stjórnarskrárbreytingar 1995 er tekið fram að við samningu ákvæðisins hafi einkum verið horft til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 7. gr. alþjóðasamningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Er jafnframt vísað til Evrópusamnings um varnir gegn pyndingum og ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð frá 1987 og samnings Sameinuðu þjóðanna sama efnis frá 1984. Þá er þess einnig getið að á vettvangi Sameinuðu þjóðanna hafi verið gerðir ýmsir sérsamningar um bann við þrælahaldi og nauðungarvinnu og að Ísland hafi fullgilt samþykkt Alþjóðavinnumálastofnunarinnar nr. 29 um nauðungarvinnu og skylduvinnu frá 1930 og samning um afnám þrælahalds og þrælasölu frá 1956.
Byggt er á því að inntak hugtakanna „pyndingar“ og „ómannúðleg og vanvirðandi meðferð eða refsing“ sé óbreytt frá gildandi stjórnarskrá. Sæta þau því sömu skýringu og verið hefur. Um það segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Almennt er litið svo á að ekki séu skýr mörk á milli pyndinga og ómannúðlegrar meðferðar. Þar sé um stigsmun að ræða frekar en eðlismun. Mörkin eru heldur ekki alltaf ljós á milli ómannúðlegrar meðferðar annars vegar og vanvirðandi meðferðar hins vegar. Þó megi lýsa vanvirðandi meðferð með því að þar sé átt við athafnir eða athafnaleysi sem hafi það að markmiði að niðurlægja eða auðmýkja eða megi almennt líta á sem auðmýkjandi.
Enn fremur segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Um pyndingar var minnt á að þær eru taldar vaxandi vandamál í heiminum. Bent var á að Ísland getur á alþjóðavettvangi verið í samvinnu við herveldi sem geti gerst uppvís að pyndingum. Í ljósi þess var lagt til að Íslandi bæri að segja sig úr alþjóðasamtökum sem styðja pyndingar eða frá samstarfi við ríki sem beita þeim. Ekki þótti fært að ganga svo langt í fyrirliggjandi tillögum.
Gert er ráð fyrir því að sami skilningur verði lagður í hugtakið „nauðungarvinna“, þ.m.t. þrælahald, og verið hefur samkvæmt gildandi stjórnarskrá, en við túlkun ákvæðisins verður einkum litið til 4. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í skýringum stjórnlagaráðs er sérstaklega hnykkt á því að bann 29. gr. við nauðungarvinnu útiloki ekki venjulega vinnu fanga eða samfélagsþjónustu sem refsitegund. Við það má bæta að líkt og verið hefur og gert er ráð fyrir í 4. gr. mannréttindasáttmála Evrópu fellur ýmiss konar þjónusta, sem krafist er vegna hættu- eða neyðarástands og vinna eða þjónusta sem er þáttur í venjulegum lögbundnum borgaraskyldum, ekki undir hugtakið „nauðungarvinna“. Stjórnvöld gætu þó ekki lagt slíkar skyldur á einstaklinga án heimildar í almennum lögum.
Ísland hefur fullgilt Palermó-samninginn gegn fjölþjóðlegri skipulagðri glæpastarfsemi og sérstaka bókun við hann þar sem fjallað er um varnir gegn mansali. Í 3. gr. bókunarinnar er mansal skilgreint þannig: „Mansal merkir að útvega, flytja, afhenda, hýsa eða taka við einstaklingum, með því að hóta valdbeitingu eða beita valdi eða með annars konar nauðung, brottnámi, svikum, blekkingum, misnotkun valds eða varnarleysis viðkomandi eða með því að afhenda eða taka við greiðslu eða ábata í því augnamiði að fá fram samþykki einstaklings sem hefur vald yfir öðrum einstaklingi, með misneytingu þeirra í gróðaskyni að markmiði. Í misneytingu í gróðaskyni felst, sem lágmark, fénýting vændis annarra eða kynferðisleg misneyting í gróðaskyni í annarri mynd, nauðungarvinna eða nauðungarþjónusta, þrælkun eða iðja í líkingu við þrælkun, ánauð eða það að fjarlægja líffæri.“ Þá telst það að útvega, flytja, afhenda, hýsa eða taka við barni með misneytingu þess í gróðaskyni að markmiði mansal jafnvel þó að einhverjum þeirra aðferða sem að framan er getið sé ekki beitt. Stjórnlagaráð ræddi sérstaklega hvort bæta ætti hugtakinu „mansal“ við þau atriði sem talin eru upp í 29. gr. Var það ekki talið nauðsynlegt en áréttað að verndarsvið bannsins við pyndingum, ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð og bannsins við nauðungarvinnu samkvæmt ákvæðinu næði einnig til mansals.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 9. gr. er kveðið á um bann við ómannúðlegri meðferð og er ákvæðið óbreytt frá ákvæðum 68. gr. og 2. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar. Markmið ákvæðisins er að banna dauðarefsingu og tryggja vernd gegn nauðungarvinnu og alvarlegustu formum ofbeldis. Ákvæðið útfærir einnig nánar réttinn til að lifa með reisn sem kveðið er á um í 8. gr. frumvarpsins. Þá er 9. gr. nátengd 10. gr. frumvarps þessa, en síðarnefnda ákvæðið veitir viðbótarvernd vegna ofbeldis sem er ekki jafnalvarlegt og 9. gr. miðast við. Auk þess tryggir 10. gr. að réttarvernd stjórnarskrárinnar vegna hvers kyns ofbeldis nái jafnt til opinbers lífs og einkalífs og gildir það jafnframt um háttsemi sem á undir 9. gr. Loks er ákvæðið nátengt 4. mgr. 12. gr. um bann við að vísa brott, endursenda eða framselja útlending til ríkis þar sem hætta er á að hann sæti dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Ákvæðið sækir fyrirmynd sína í 3. og 4. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Í 1. mgr. 9. gr. er að finna sambærilegt ákvæði og í 2. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar þar sem kveðið er á um að aldrei megi mæla fyrir um dauðarefsingu í lögum. Orðið „aldrei“ kemur þó ekki fræðilega í veg fyrir að stjórnarskránni verði breytt hvað þetta atriði varðar. Í ljósi þess að Ísland hefur undirgengist alþjóðlegar skuldbindingar um afnám dauðarefsingar, sbr. 6. og 13. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, verður þó ekki séð að þessu ákvæði verði breytt.
Í 2. mgr. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um vernd gegn pyndingum og annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu og er ákvæðið samhljóða 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrárinnar. Þessi vernd er sérlega áríðandi í þeim tilvikum þegar menn hafa verið frelsissviptir og hefur ákvæðið því skýra tengingu við 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarpsins um frelsissviptingu. Gildissvið ákvæðisins er þó alls ekki takmarkað við þær aðstæður. Þannig getur háttsemi sem fellur undir ákvæðið birst á margvíslegum öðrum sviðum sem ógerlegt er að telja með tæmandi hætti. Einkum skírskotar ákvæðið þó til aðstæðna þar sem einstaklingur er háður boðvaldi annarra eða settur undir yfirburðastöðu annars einstaklings. Sem dæmi má nefna meðferð barns í skóla eða á öðrum stofnunum, jafnvel meðferð foreldra á börnum. Í ákvæðinu felst einnig bann við læknisfræðilegum og vísindalegum tilraunum en slík vernd er sérstaklega orðuð í síðari málslið 7. gr. alþjóðasamningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Rétt er einnig að árétta að ákvæðið felur í sér skýrt bann við því að teknar séu upp líkamlegar refsingar. Loks hefur sambærilegt ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu komið til álita þegar stjórnvöld vísa útlendingi til annars ríkis þar sem hann kann að sæta meðferð er fellur undir ákvæðið. Í fyrirliggjandi frumvarpi er í 4. mgr. 12. gr. (26. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) nú lagt bann við brottvísun, endursendingu eða framsali útlendings við slíkar aðstæður og ljóst að ákvæðin eru því nátengd.
Hvorki stjórnarskráin né sambærileg ákvæði í mannréttindasáttmála Evrópu eða alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi skilgreina sérstaklega hvað felist í hugtakinu „pyndingar“. Slíka skilgreiningu er hins vegar að finna í samningi Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu frá 1984. Líkt og síðastnefndi sáttmálinn byggist 2. mgr. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) á þeim skilningi að hugtakið „pyndingar“ vísi til verknaðar þar sem manni er vísvitandi valdið mjög alvarlegum líkamlegum eða andlegum sársauka eða þjáningum í ákveðnum tilgangi, svo sem til að koma fram hjá honum játningu eða annarri háttsemi.
Ómannúðleg telst sú meðferð eða refsing sem veldur líkamlegum skaða eða áköfum líkamlegum eða andlegum sársauka eða þjáningum, en hvorki þarf að vera um að ræða tiltekinn ásetning né tiltekinn tilgang með meðferðinni. Að öðru leyti er ekki hægt að skilgreina skýr mörk á milli pyndinga og annarrar ómannúðlegrar meðferðar. Þar er um stigsmun að ræða frekar en eðlismun. Ekki er heldur ávallt auðvelt að setja skýr mörk á milli þess sem telst vera ómannúðleg meðferð annars vegar og vanvirðandi meðferð hins vegar. Þó má helst lýsa inntaki vanvirðandi meðferðar með því að þar sé átt við athafnir eða athafnaleysi sem hafi það að markmiði að niðurlægja eða auðmýkja mann eða megi almennt líta á sem auðmýkjandi. Í því sambandi má t.d. nefna ýmsar persónulegar þvinganir sem frelsissviptum manni er gert að sæta, en réttur manns til þess að þurfa ekki að þola vanvirðandi meðferð getur að vissu leyti skarast við rétt hans til friðhelgi einkalífs.
Um 10. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Ákvæðið beinir athygli að rétti borgaranna til að lifa frjálsir frá hvers kyns ofbeldi í samfélaginu og varpar sérstaklega ljósi á réttinn til að vera frjáls undan kynferðisofbeldi.
Við vinnslu frumvarps þessa var ákvæðið upphaflega hluti af grein um friðhelgi einkalífs en hefur, í kjölfar umræðna í Stjórnlagaráði, verið gert að sjálfstæðri grein. Með þessu er hnykkt á því hversu mikið samfélagsmein ofbeldi er og skal þá sérstaklega vísað til kynferðisofbeldis sem átt getur sér stað innan veggja heimilisins.
Samkvæmt rannsóknum verða karlmenn frekar fyrir ofbeldi í hinu opinbera rými og konur inni á heimilum. Stjórnlagaráð telur því nauðsynlegt að fram komi skýr skilaboð um að vernd gegn ofbeldi nái ekki einungis til hins opinbera rýmis heldur einnig til heimilanna. Með því móti nær vernd borgaranna ekki einungis til karla heldur til kvenna líka.
Um fyrirmyndir vísar stjórnlagaráð í skýringum sínum til þess að ríki sem nýlega hafa endurskoðað stjórnarskrár sínar eða jafnvel samið þær frá grunni hafi hnykkt á mikilvægi öryggis á heimilum og yfirráða yfir eigin líkama. Er vísað sérstaklega til suðurafrísku, kólumbísku og brasilísku stjórnarskránna. Í 12. gr. suðurafrísku stjórnarskrárinnar frá 1996 er kveðið á um frelsi allra undan hvers konar ofbeldi, hvort sem er af hendi opinberra aðila eða einkaaðila. Auk þess er þar kveðið á um að allir hafi rétt til líkamlegs öryggis og umráða yfir eigin líkama. Í 42. gr. kólumbísku stjórnarskrárinnar frá 1991 er kveðið á um að með lögum skuli vernda menn gegn ofbeldi innan fjölskyldunnar og í 226. gr. brasilísku stjórnarskrárinnar frá 1988 er kveðið á um að ríkið skuli gera ráðstafanir til varnar ofbeldi innan fjölskyldunnar. Stjórnlagaráð áréttar að það að njóta öryggis séu grundvallarréttindi og að með samþykkt ákvæðisins skipi Ísland sér í röð framsæknustu ríkja í þessum málaflokki.
Sú orðalagsbreyting hefur verið gerð frá tillögu stjórnlagaráðs að fella út orðið „mannhelgi“. Er það gert með vísan til þess að hugtakið „mannhelgi“ hefur í íslensku lagamáli verið notað yfir það sem á ensku er nefnt „security of person“, sbr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 3. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna. Það tengist því frelsissviptingum, en hefur í réttarframkvæmd Mannréttindadómstólsins ekki þróast sem lagalegt hugtak sem hafi sjálfstætt efnisinntak. Um rétt manna til að vera ekki sviptir frelsi sínu er ítarlega fjallað í 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarpsins og var hugtakinu því ofaukið í 10. gr. Titli ákvæðisins var breytt til samræmis við þetta.
Ákvæði 10. gr. kveður samkvæmt þessu á um vernd bæði karla og kvenna gegn hvers kyns ofbeldi, hvort sem það er svo alvarlegt að flokkast sem nauðungarvinna, pyndingar, eða önnur ómannúðleg eða vanvirðandi meðferð eða ekki. Efnislega nær vernd 10. gr. til alls ofbeldis, en uppfylli háttsemin greiningarskilmerki 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verður því ákvæði þó frekar beitt. Ekki er gerður greinarmunur á því hvort ofbeldi er af hendi opinberra aðila eða einkaaðila og hefur ákvæðið einkaréttaráhrif í samræmi við það. Raunar má segja að megintilgangur ákvæðisins sé að tryggja þessi einkaréttaráhrif. Áréttað er að þegar ákvæði 10. gr. og 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru túlkuð saman ná einkaréttaráhrifin skv. 10. gr. yfir báða flokka ofbeldis.
Í skýringum sínum leggur stjórnlagaráð sérstaka áherslu á kynbundið ofbeldi. Ísland hefur fullgilt kvennasáttmála Sameinuðu þjóðanna, en samkvæmt þeim sáttmála felur kynbundið ofbeldi í sér mismunun gagnvart konum og er bannað sem slíkt. Eftirlitsnefndin með þeim sáttmála hefur skilgreint kynbundið ofbeldi þannig að það nái bæði til ofbeldis sem beinist sérstaklega að konu vegna þess að hún er kona og til hvers konar ofbeldis sem hefur hlutfallslega meiri áhrif á hóp kvenna en karla. Á þeirri skilgreiningu er byggt í frumvarpi þessu. Um kynbundið ofbeldi segir nánar tiltekið í skýringum stjórnlagaráðs:
Kynbundið ofbeldi er ein af verstu birtingarmyndum kynjamisréttis hér á landi sem annars staðar. Hundruð kvenna leita árlega til Neyðarmóttöku, Stígamóta og Kvennaathvarfsins vegna nauðgana og annars ofbeldis af hendi karla. Kynbundið ofbeldi lýsir sér í nauðgunum, sifjaspellum, klámi, vændi, mansali, kynferðisáreitni og annars konar líkamlegu og andlegu ofbeldi gegn konum og stúlkum inni á heimilum þeirra sem utan.
Stjórnlagaráð bendir í þessu sambandi á dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu, en á grundvelli 2. gr. sáttmálans um réttinn til lífs og 3. gr. sáttmálans um bann við pyndingum, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu hefur dómstóllinn lagt þá jákvæðu skyldu á ríki að grípa til virkra löggæsluaðgerða til að vernda þolendur kynbundins heimilisofbeldis sem er svo alvarlegt að það fellur undir 2. og 3. gr. sáttmálans. Um slíkt ofbeldi gilda þó 7. og 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa, en ekki 10. gr. Aftur á móti vísar ráðið einnig til þess að eftirlitsnefnd með kvennasáttmála Sameinuðu þjóðanna hafi lagt áherslu á varnir gegn kynbundnu ofbeldi í tilmælum sínum til aðildarríkjanna, en eins og áður segir er kynbundið ofbeldi bannað samkvæmt sáttmálanum. Loks er bent á það í skýringum stjórnlagaráðs að Sameinuðu þjóðirnar hafi að öðru leyti einnig barist gegn kynbundnu ofbeldi en sérstaklega er vísað til þess að árið 1993 samþykkti allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna yfirlýsingu nr. A/Res/57/181 um bann við öllu ofbeldi gegn konum þar sem sjónum er m.a. beint að lagasetningu og framkvæmd laga. Í yfirlýsingunni segir m.a. að ofbeldi gegn konum ógni því að þær fái notið mannréttinda sinna. Ísland hefur einnig undirritað, en ekki fullgilt, sáttmála Evrópuráðsins um forvarnir og baráttu gegn kynbundnu ofbeldi og heimilisofbeldi. Í sáttmálanum er lögð áhersla á samræmda stefnu í þessum málaflokki, auk lagalegrar skyldu ríkja til að grípa til allra viðeigandi aðgerða til að koma í veg fyrir, rannsaka og refsa fyrir slíkt ofbeldi og tryggja að bætur séu greiddar fórnarlömbum slíks ofbeldis sem framið er af einkaaðilum.
Samkvæmt hinu víða gildissviði 10. gr. að taka til „hvers kyns ofbeldis“ leggur ákvæðið sambærilegar skyldur á ríkið til að vinna með skipulögðum hætti gegn öðrum tegundum ofbeldis en kynbundnu ofbeldi og heimilisofbeldi, en kynferðislegt ofbeldi er sérstaklega tiltekið í ákvæðinu. Í því sambandi er áréttað að Ísland hefur nýverið fullgilt sáttmála Evrópuráðsins um vernd barna gegn kynferðislegri misnotkun og kynferðisofbeldi sem felur í sér sambærilegar skyldur og áðurnefndur Evrópuráðssamningur varðandi kynbundið ofbeldi og heimilisofbeldi.
Með vísan til þjóðréttarlegra skuldbindinga Íslands samkvæmt kvennasáttmálanum og Evrópusáttmála um vernd barna gegn kynferðislegri misnotkun og kynferðisofbeldi, en einnig til þeirra meginreglna sem leiddar verða af Evrópusáttmála um forvarnir og baráttu gegn kynbundnu ofbeldi og heimilisofbeldi, verða stjórnvöld talin skuldbundin samkvæmt ákvæði 10. gr. til að móta stefnu, grípa til lagasetningar og annarra viðeigandi samfélagslegra aðgerða til varnar gegn kynbundnu, heimilis- og kynferðislegu ofbeldi, sem og að bregðast við því þegar það á sér stað með viðeigandi löggæsluaðgerðum og réttarvörsluúrræðum. Viðbrögð vegna annars konar ofbeldis skulu vera sambærileg, en þó að teknu tilliti til mismunandi eðlis birtingarforma ofbeldis.
Í 3. mgr. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um að engum skuli gert að leysa af hendi nauðungarvinnu og er ákvæðið samhljóða 2. mgr. 68. stjórnarskrárinnar. Sami skilningur er lagður í hugtakið „nauðungarvinna“, þ.m.t. þrælahald, og verið hefur samkvæmt stjórnarskránni, en við túlkun ákvæðisins verður einkum litið til 4. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Bann við nauðungarvinnu útilokar ekki venjulega vinnu fanga eða samfélagsþjónustu sem refsitegund. Líkt og verið hefur og gert er ráð fyrir í 4. gr. mannréttindasáttmála Evrópu fellur ýmiss konar þjónusta sem krafist er vegna hættu- eða neyðarástands og vinna eða þjónusta sem er þáttur í venjulegum lögbundnum borgaraskyldum ekki undir hugtakið „nauðungarvinna“.
Ísland hefur fullgilt Palermó-samninginn gegn fjölþjóðlegri skipulagðri glæpastarfsemi og sérstaka bókun við hann sem fjallar um varnir gegn mansali. Í 3. gr. bókunarinnar er mansal skilgreint þannig: „Mansal merkir að útvega, flytja, afhenda, hýsa eða taka við einstaklingum, með því að hóta valdbeitingu eða beita valdi eða með annars konar nauðung, brottnámi, svikum, blekkingum, misnotkun valds eða varnarleysis viðkomandi eða með því að afhenda eða taka við greiðslu eða ábata í því augnamiði að fá fram samþykki einstaklings sem hefur vald yfir öðrum einstaklingi, með misneytingu þeirra í gróðaskyni að markmiði. Í misneytingu í gróðaskyni felst, sem lágmark, fénýting vændis annarra eða kynferðisleg misneyting í gróðaskyni í annarri mynd, nauðungarvinna eða nauðungarþjónusta, þrælkun eða iðja í líkingu við þrælkun, ánauð eða það að fjarlægja líffæri.“ Þá telst það að útvega, flytja, afhenda, hýsa eða taka við barni með misneytingu þess í gróðaskyni að markmiði mansal jafnvel þó að einhverjum þeirra aðferða sem að framan er getið sé ekki beitt. Vert er að árétta að verndarsvið bannsins við pyndingum, ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð og bannsins við nauðungarvinnu samkvæmt ákvæðinu nær einnig til mansals.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Ákvæðið er nýmæli og kveður á um vernd gegn ofbeldi. Markmið þess er að veita sértæka vernd gegn hvers kyns ofbeldi, einnig sem ekki nær að vera svo alvarlegt að það falli því undir 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) Í ákvæðinu er jafnframt áréttað sérstaklega að vernd gegn hvers kyns ofbeldi nái jafnt til þeirrar háttsemi sem á sér stað innan heimilis og utan. Með því er lögð áhersla á að þau einkaréttaráhrif sem felast í 5. gr. ná einnig til hvers kyns heimilisofbeldis, og gildir þá einu hvort það nær þeim alvarleika að falla undir 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eða hvort það er annars eðlis og fellur undir 10. gr.
Ákvæðið er orðað með þeim hætti að allir skuli njóta verndar gegn hvers kyns ofbeldi og felur í sér þá meginreglu að enginn skuli sæta ofbeldi af hálfu opinberra aðila og skyldu þeirra til að veita lagavernd gegn ofbeldi og virk réttarúrræði að lögum. Krafan um virk réttarúrræði felur í sér að rannsaka skuli það þegar rökstuddur grunur leikur á um að einstaklingur hafi verið beittur ofbeldi, en auk þess felur hún í sér að kveðið sé á um það með viðeigandi hætti í lögum hvaða afleiðingar það hefur, einkum í formi refsinga og skaðabótaábyrgðar, þegar ofbeldi hefur átt sér stað. Í því að allir skuli njóta verndar gegn ofbeldi felst einnig skylda löggæsluyfirvalda, félagsmálayfirvalda og eftir atvikum annarra yfirvalda til að grípa til aðgerða sem verndað geta gegn ofbeldi sem þeim er eða má vera kunnugt um að raunveruleg hætta sé á að vofi yfir tilteknum þolanda.
Brýnt er að horfa til þess að einstakir hópar geta þurft sérstaka vernd gegn ofbeldi stöðu sinnar vegna eða vegna þess að þeir búa við aðstæður sem eru slíkar að sérstök hætta skapast á ofbeldi. Getur þetta vissulega átt við um konur sem verða mun oftar fyrir kynbundnu ofbeldi og kynferðisofbeldi en karlar. Það getur einnig náð til kvenna sem eru af erlendu bergi brotnar en rannsóknir sýna að þær verða oftar fyrir kynbundnu ofbeldi og eru ólíklegri til að tilkynna það og leita réttar síns en íslenskar kynsystur þeirra. Hér undir falla einnig börn en með barnasáttmálanum náðist alþjóðleg samstaða um að þau séu sérstaklega viðkvæmur hópur sem þarfnist sérstakrar verndar. Aðrir sem gætu verið í viðkvæmri stöðu eru t.d. sjúklingar, heimilismenn dvalar- og hjúkrunarheimila, fólk með fötlun, fangar og aðrir frelsissviptir menn. Vernd sumra þessara hópa er viðfangsefni sérhæfðra mannréttindasáttmála og alþjóðasamninga sem Ísland er aðili að, en einkum má þar nefna kvennasáttmála Sameinuðu þjóðanna, barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna og sáttmála Evrópuráðsins um vernd barna gegn kynferðislegri misnotkun og kynferðisofbeldi, en ákvæðið verður skýrt til samræmis við þá eftir því sem við á. Einnig ber hér að nefna samning Evrópuráðsins um forvarnir og baráttu gegn kynbundnu ofbeldi og heimilisofbeldi, sem Ísland hefur undirritað en ekki fullgilt.
Þrátt fyrir að kynferðisofbeldi sé eina dæmið sem tekið er í ákvæðinu er ljóst að því er ætlað að vernda menn gegn hvers konar ofbeldi. Ákvæðið á þannig við um vernd bæði karla og kvenna gegn hvers kyns ofbeldi, hvort sem það er svo alvarlegt að flokkast sem nauðungarvinna, pyndingar eða önnur ómannúðleg eða vanvirðandi meðferð, sbr. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), eða ekki. Efnislega nær vernd 10. gr. til alls ofbeldis, en falli háttsemin undir ákvæði 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verður því þó frekar beitt. Ekki er gerður greinarmunur á því hvort ofbeldi er af hendi opinberra aðila eða einkaaðila og hefur ákvæðið einkaréttaráhrif í samræmi við það. Raunar má segja að megintilgangur ákvæðisins sé að tryggja þessi einkaréttaráhrif. Áréttað er að þegar ákvæði 10. og 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru túlkuð saman ná einkaréttaráhrifin skv. 10. gr. yfir báða flokka ofbeldis.
Um 11. gr.
Í 1. mgr. er líkt og í gildandi stjórnarskrá kveðið á um að engan megi svipta frelsi nema samkvæmt heimild í lögum. Með sama hætti og í 2. mgr. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa er með vísan til heimildar í lögum átt við sett lög frá Alþingi sem auk þess þurfa að vera skýr og ótvíræð að efni til. Við ákvæðið hefur verið bætt tæmandi upptalningu þeirra tilvika sem réttlætt geta frelsisskerðingar og er það gert til samræmis við lágmarkskröfur 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Er því sérstaklega vísað til þess að enginn verði sviptur frelsi sínu nema eftir sakfellingu fyrir dómi eða vegna annarra refsivörsluástæðna, réttarvörslu, barnaverndar, verndar gegn útbreiðslu smitsjúkdóma, geðraskana, áfengis- eða eiturlyfjafíknar, landamæragæslu og framsals sakamanna. Um er að ræða sömu tilvik og réttlætt geta frelsisskerðingar á grundvelli ákvæða a–f-liðar 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og ber því að túlka 1. mgr. 11. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gr. til samræmis við þau. Það athugist að frelsisskerðingar fólks á vergangi eru þó ekki heimilaðar með sama hætti og í e-lið 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmálans, enda hefur verið talið úrelt að heimila frelsisskerðingu á þeim grundvelli einum. Frelsisskerðing eftir sakfellingu fyrir dómi vísar til hefðbundinna refsidóma en frelsisskerðing í þágu annarrar refsivörslu verður að tengjast tilteknu broti og byggjast á rökstuddum grun um að slíkt brot hafi verið eða muni verða framið eða um að meintur brotamaður flýi eftir verknaðinn. Frelsisskerðing í þágu réttarvörslu að öðru leyti verður að lúta að sérgreinanlegum lagalegum skyldum eða dómsúrskurði í ákveðnu máli. Þegar um er að ræða frelsisskerðingu vegna verndar gegn útbreiðslu smitsjúkdóma eða vegna geðraskana er áskilið að frelsisskerðingin hafi þann tilgang að veita nauðsynlega heilbrigðisþjónustu eða vernda viðkomandi einstakling eða aðra fyrir skaðlegri háttsemi. Í tilvikum áfengis- eða eiturlyfjafíknar geta sjónarmið tengd allsherjarreglu einnig réttlætt frelsisskerðingu. Þar sem frelsisskerðingar fela eðli málsins samkvæmt í sér takmarkanir á réttindum er einnig áskilið í öllum tilvikum að vandlega sé gætt að meðalhófsreglu og ekki gengið lengra en nauðsynlegt er með tilliti til allra aðstæðna. Í raun er með upptalningu þeirra tilvika sem réttlætt geta frelsisskerðingar ekki um efnisbreytingu frá gildandi stjórnarskrá að ræða, en á grundvelli ummæla í skýringum með frumvarpi að mannréttindakafla hennar hefur verið talið að túlka beri 1. mgr. 67. gr. til samræmis við 5. gr. mannréttindasáttmálans. Vegna mikilvægis þeirra réttinda sem hér er um að ræða þótti þó tryggara að setja þeim tilvikum sem réttlætt geta frelsisskerðingar ytri mörk í texta sjálfrar stjórnarskrárinnar, líkt og gildir um aðrar heimildir til takmarkana á réttindum.
Ákvæði 2. mgr. 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) kveður á um rétt frelsissviptra til að fá tafarlaust að vita um ástæður frelsissviptingarinnar. Ákvæðið er óbreytt frá 2. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár og felur í sér að upplýsingarnar þurfi að vera á því máli og því formi að viðkomandi geti skilið ástæður frelsissviptingarinnar og lagalegan grundvöll hennar. Túlka ber ákvæðið til samræmis við 2. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, en það felur í sér að sá sem framkvæmir frelsissviptingu hefur ákveðna frumkvæðisskyldu til að veita viðeigandi upplýsingar.
Í 3. mgr. er kveðið á um réttindi þeirra sem handteknir eru vegna gruns um refsiverða háttsemi. Ákvæðið er óbreytt frá 3. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár að frátöldum tveimur atriðum sem stjórnlagaráð breytti. Í skýringum ráðsins segir að breytingarnar hafi þann tilgang að endurspegla núverandi lagaumhverfi og skýra enn frekar það sem nú stendur í 67. gr. gildandi stjórnarskrár. Annars vegar var því orðalagi í gildandi stjórnarskrá breytt að gæsluvarðhaldi megi aðeins beita fyrir sök sem þyngri refsing liggur við en fésekt eða varðhald. Þar sem varðhald hefur fallið úr almennum lögum sem refsitegund valdi ráðið einfaldlega það orðalag að gæsluvarðhaldi megi beita fyrir sök sem fangelsisvist liggur við. Hins vegar var heimild dómara til að láta fólk laust gegn tryggingu felld úr gildi. Í skýringum stjórnlagaráðs kom fram að eftir talsverða umræðu innan ráðsins hefði þótt ljóst að heimildin byði upp á óskýra réttarstöðu þar sem henni hefði aldrei verið beitt, auk þess sem hætta væri á að heimild af þessu tagi mismunaði á grundvelli efnahags. Fram kemur í skýringum ráðsins að aðeins hafi verið hróflað við ákvæðum sem í raun hafi verið dauður bókstafur, en að öðru leyti sé 3. mgr. 29. gr. ætlað að hafa sama efnisinntak og 3. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár.
Í 4. mgr. 11. gr. er fjallað um habeas corpus eða rétt þeirra sem sætt hafa frelsisskerðingu til að leita úrlausnar dómara um lögmæti hennar. Í því skilyrði 1. mgr. 11. gr. að frelsisskerðingu megi ekki beita nema samkvæmt heimild í lögum eftir sakfellingu fyrir dómi felst, eðli málsins samkvæmt, krafa um úrlausn dómara um lögmæti frelsisskerðingarinnar. Þá er í 3. mgr. kveðið á um rétt þeirra sem handteknir eru vegna gruns um refsiverða háttsemi til að vera leiddir fyrir dómara án undandráttar, en samkvæmt langvarandi venju er gert ráð fyrir að ákvæðið verði skýrt þannig að í því felist að leiða beri handtekinn einstakling fyrir dómara í síðasta lagi innan sólarhrings frá handtöku nema algerlega óyfirstíganleg hindrun komi í veg fyrir það. Einnig felst í 3. mgr. að enginn verði hnepptur í gæsluvarðhald án úrskurðar dómara. Ákvæði 4. mgr. 11. gr. gildir aftur á móti um allar aðrar frelsisskerðingar, en þær geta átt sér stað á grundvelli stjórnvaldsákvörðunar. Í þeim tilvikum á hinn frelsisskerti rétt til að leita úrlausnar dómara um lögmæti frelsisskerðingarinnar skv. 4. mgr., en frumkvæði að málskoti verður viðkomandi að eiga sjálfur. Stjórnlagaráð breytti orðalagi 4. mgr. lítillega frá 4. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár til að hnykkja á gildissviði ákvæðisins að þessu leyti. Í stað gildandi orðalags, sem felur í sér að ákvæðið gildi um hvern þann sem „er af öðrum ástæðum“ sviptur frelsi, segir nú að það gildi um hvern þann sem „af öðrum ástæðum en í tengslum við sakamál“ sé sviptur frelsi sínu.
Loks er í 5. mgr. 11. gr. kveðið á um rétt þeirra sem hafa verið ranglega frelsissviptir til skaðabóta, en ákvæðið er óbreytt frá 5. gr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár og sætir sömu skýringu og verið hefur.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Markmið greinarinnar er að banna frelsissviptingu nema í lögleyfðum undantekningartilvikum og kveða á um réttindi frelsissviptra. Byggist ákvæðið á 67. gr. stjórnarskrárinnar en orðalagi hefur verið breytt að nokkru marki í 1., 3. og 4. mgr. líkt og nánar verður gerð grein fyrir í umfjöllun um einstakar málsgreinar ákvæðisins. Ákvæðið á sér einkum fyrirmynd í 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Í 1. mgr. er kveðið á um að engan megi svipta frelsi nema samkvæmt heimild í lögum. Ákvæðið felur í sér að til þess að stjórnvöldum, þ.e. handhöfum framkvæmdarvaldsins, sé heimilt að skerða frelsi borgaranna verða þau að hafa til þess heimild í almennum lögum. Löggjafinn hefur þó ekki haft frjálsar hendur til að ákveða hvaða tilvik réttlæti setningu lagaákvæða um frelsissviptingu. Í skýringum við 1. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar kemur fram að ganga verði út frá því að miðað verði við þau tilvik sem fram koma í 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu þó að þau séu ekki tiltekin sérstaklega í ákvæðinu. Sem dæmi um þetta megi nefna frelsissviptingu í tengslum við rannsókn opinbers máls, sbr. nú lög nr. 88/2008, um meðferð sakamála, reglur um afplánun refsidóma og reglur þar sem frelsissvipting sé heimiluð með tilliti til heilsufars eða velferðar þess sem þarf að þola hana, sbr. nú lögræðislög, nr. 71/1997, og gildandi sóttvarnalög, nr. 19/1997. Í skýringunum er einnig vísað til heimilda til frelsissviptingar til að framfylgja valdboði ríkisins, svo sem vegna vitnaskyldu í dómsmáli, sbr. lög nr. 91/1991, um meðferð einkamála, eða skyldu gerðarþola til að mæta við aðför, sbr. lög nr. 90/1989, um aðför.
Það er því ljóst með vísan til lögskýringargagna og ákvæðis 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu að heimildir löggjafans eru samkvæmt gildandi stjórnskipunarrétti bundnar við ákveðin tilvik. Til að auka skýrleika ákvæðisins og til samræmis við skuldbindingar Íslands samkvæmt alþjóðlegum mannréttindasáttmálum er gerð sú breyting frá 1. mgr. 67. gr. að í ákvæðinu eru talin upp sömu tilvik og er að finna í a–f-lið 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Er því kveðið á um það í 1. mgr. 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að engan megi svipta frelsi nema samkvæmt heimild í settum lögum frá Alþingi eftir sakfellingu fyrir dómi eða vegna annarra refsivörsluástæðna, réttarvörslu, barnaverndar, verndar gegn útbreiðslu smitsjúkdóma, geðraskana, áfengis- eða eiturlyfjafíknar, landamæragæslu og framsals sakamanna.
Frelsisskerðingar fólks á vergangi eru þó ekki heimilaðar með sama hætti og í e-lið 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmálans, enda hefur verið talið úrelt að heimila frelsisskerðingu á þeim grundvelli einum. Frelsisskerðing eftir sakfellingu fyrir dómi vísar til hefðbundinna refsidóma en frelsisskerðing í þágu annarrar refsivörslu verður að tengjast tilteknu broti og byggjast á rökstuddum grun um að slíkt brot hafi verið eða muni verða framið eða um að meintur brotamaður flýi eftir verknaðinn. Frelsisskerðing í þágu réttarvörslu að öðru leyti verður að lúta að sérgreinanlegum lagalegum skyldum eða dómsúrskurði í ákveðnu máli. Þegar um er að ræða frelsisskerðingu vegna verndar gegn útbreiðslu smitsjúkdóma eða vegna geðraskana er áskilið að frelsisskerðingin hafi þann tilgang að veita nauðsynlega heilbrigðisþjónustu eða vernda viðkomandi einstakling eða aðra fyrir skaðlegri háttsemi. Í tilvikum áfengis- eða eiturlyfjafíknar geta sjónarmið tengd allsherjarreglu einnig réttlætt frelsisskerðingu. Þar sem frelsisskerðingar fela eðli málsins samkvæmt í sér alvarlegar takmarkanir á mikilvægum réttindum er einnig áskilið í öllum tilvikum að vandlega sé gætt að meðalhófsreglu og ekki gengið lengra en nauðsynlegt er með tilliti til allra aðstæðna.
Árétta skal að í ljósi viðtekinna skýringa á gildandi ákvæði felur breytingin ekki í sér eiginlega efnisbreytingu, nema hvað varðar fólk á vergangi, en vegna mikilvægis þeirra réttinda sem hér um ræðir er tryggara að setja þeim tilvikum sem réttlætt geta frelsisskerðingar ytri mörk í texta sjálfrar stjórnarskrárinnar, líkt og gildir um aðrar heimildir til takmarkana á réttindum. Eftir sem áður verður ákvæðið túlkað til samræmis við 1. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í því felst einnig sú krafa að lögin sem heimila frelsisskerðingu þurfi að vera skýr og ótvíræð að efni til, auk þess sem ríkar kröfur eru gerðar til þess að meðalhófsregla sé virt og ekki gengið lengra en brýn nauðsyn krefur hverju sinni.
Í 2. mgr. 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um þá meginreglu að hver sá sem hefur verið sviptur frelsi eigi rétt á að fá að vita tafarlaust um ástæður þess. Ákvæðið er samhljóða ákvæði 2. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar og kom fyrst í stjórnarskrána í kjölfar endurskoðunar mannréttindakaflans 1995. Regluna var þó áður að finna í almennum lögum að því er varðaði frelsissviptingu vegna opinbers máls, sbr. áðurgildandi lög nr. 19/1991, um meðferð opinberra mála, og nú lög nr. 88/2008, um meðferð sakamála. Gildissvið 2. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar og þar af leiðandi 2. mgr. 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarpsins er hins vegar rýmra í þeim skilningi að ákvæðið tekur til allra frelsisskerðinga, sama hvaða lagagrundvöll þær kunna að styðjast við. Ákvæðið felur í sér að upplýsingarnar sem veittar eru þurfi að vera á því máli og því formi að viðkomandi geti skilið ástæður frelsissviptingarinnar og lagalegan grundvöll hennar. Þannig væri t.d. ekki nægjanlegt að vitna einungis til númera lagaákvæða án nánari útskýringar á efni þeirra. Túlka ber ákvæðið til samræmis við 2. mgr. 5. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, en það felur í sér að sá sem framkvæmir frelsissviptingu hefur ákveðna frumkvæðisskyldu til að veita viðeigandi upplýsingar.
Í 3. mgr. 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um réttindi þeirra sem handteknir eru vegna gruns um refsiverða háttsemi. Þar er kveðið á um réttinn til að verða án undandráttar leiddur fyrir dómara auk þess sem í málsgreininni eru ákvæði um gæsluvarðhald. Þá er þar að finna heimild til handa dómara til að láta sakborning lausan gegn tryggingu.
Sú breyting er gerð frá 3. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar að í stað þess að kveða á um að gæsluvarðhaldi megi aðeins beita fyrir sök sem þyngri refsing liggur við en fésekt eða varðhald er nú kveðið á um að það megi aðeins gera fyrir sök sem fangelsisvist liggur við. Orðalagsbreytingin helgast af því að varðhald hefur verið fellt úr lögum sem sérstök refsitegund.
Ákvæði 3. mgr. 11. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gr. er að öðru leyti óbreytt frá stjórnarskránni og ber að skýra með sama hætti og verið hefur. Í ákvæðinu er miðað við refsiramma fyrir brot en ekki mat á því hvaða refsing kynni að verða ákveðin í raun fyrir dómi. Þannig er í stjórnarskránni að þessu leyti kveðið á um lágmark réttarverndar, en löggjafinn getur sett enn þrengri skilyrði fyrir beitingu gæsluvarðhalds. Hefur það verið gert í 3. mgr. 95. gr. laga um meðferð sakamála, nr. 88/2008, þar sem segir að eingöngu megi beita gæsluvarðhaldi ef sýnt þykir að brot sakbornings muni aðeins hafa í för með sér sektir eða skilorðsbundna fangelsisrefsingu miðað við aðstæður.
Rétt er að árétta að ríkuleg dómaframkvæmd hefur myndast um túlkun margra þeirra reglna sem kveðið er á um í ákvæðinu og munu þau fordæmi gilda um 11. gr. Orðalagið að hvern þann sem handtekinn hefur verið vegna gruns um refsiverða háttsemi skuli „án undandráttar“ leiða fyrir dómara verður því hér eftir sem hingað til skýrt á þann veg að leiða verði mann fyrir dómara ekki síðar en innan sólarhrings frá því að hann var sviptur frelsi nema algerlega óyfirstíganleg hindrun sé þar í vegi vegna sérstakra staðhátta eða aðstæðna. Allnokkrir dómar hafa gengið í Hæstarétti um það hvernig túlka beri orðalagið og ljóst að strangar kröfur eru gerðar um þetta atriði. Hins vegar leiðir brot gegn ákvæðinu ekki sjálfkrafa til þess að kröfu um gæsluvarðhald verði hafnað en bótaréttur kann þó að skapast á grundvelli 5. mgr. 11. gr.
Þó svo að ekki sé tiltekinn ákveðinn tímafrestur í þeim hluta ákvæðisins sem kveður á um skyldu til að leiða mann fyrir dómara án undandráttar er að finna nákvæman frest þegar um er að ræða þann tíma sem dómari hefur til þess að ákveða með rökstuddum úrskurði hvort viðkomandi skuli sæta gæsluvarðhaldi. Er þar kveðið á um að dómari skuli úrskurða í málinu innan sólarhrings frá því að einstaklingur er leiddur fyrir hann.
Ákvæði 3. mgr. kveður einnig á um að maður skuli aldrei sæta gæsluvarðhaldi lengur en nauðsyn krefur. Í því felst þó ekki að heimilt væri að kveða á um gæsluvarðhald svo lengi sem nauðsyn krefur, enda væri því réttaröryggi sem 11. gr. er ætlað að tryggja alvarlega ógnað ef svo væri. Ekki er kveðið á um hámarkslengd gæsluvarðhalds í ákvæðinu, en dómara ber að meta nauðsyn gæsluvarðhalds, og þá til hversu langs tíma það verður talið nauðsynlegt, í hverju tilviki fyrir sig. Gæsluvarðhald verður þá ekki framlengt nema með nýjum úrskurði. Nánar er kveðið á um skilyrði gæsluvarðhalds í XIV. kafla laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.
Í 4. mgr. er fjallað um svokallað habeas corpus. Samkvæmt ákvæðinu á hver sá sem af öðrum ástæðum en í tengslum við sakamál er sviptur frelsi rétt á að dómstóll kveði á um lögmæti þess svo fljótt sem verða má. Reynist frelsissvipting ólögmæt skal hann þegar látinn laus. Ákvæðið er samhljóða 4. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar að öðru leyti en því að í gildandi ákvæði er ekki að finna tilvísun til sakamáls. Þessi breyting er því eingöngu gerð til að afmarka nánar efnislegt inntak ákvæðisins. Ákvæðið tekur til allra annarra frelsisskerðinga en þeirra sem varða sakamál, en af 1. og 3. mgr. 11. gr. leiðir með sjálfstæðum hætti að frelsisskerðingar í tengslum við sakamál fara fyrir dómstóla. Aðrar frelsisskerðingar geta átt sér stað á grundvelli stjórnvaldsákvörðunar og er ákvæðinu ætlað að ná til þeirra. Í þeim tilvikum á hinn frelsisskerti rétt til að leita úrlausnar dómara um lögmæti frelsisskerðingarinnar skv. 4. mgr., en frumkvæði að málskoti verður viðkomandi að eiga sjálfur.
Loks er í 5. mgr. 11. gr. kveðið á um rétt þeirra sem hafa verið ranglega frelsissviptir til skaðabóta, en ákvæðið er óbreytt frá 5. mgr. 67. gr. stjórnarskrárinnar og sætir sömu skýringu og verið hefur. Þessi regla hefur lengi gilt í íslenskum rétti þó að hún hafi ekki verið bundin í stjórnarskrá fyrr en árið 1995, en hún nær til þeirra tilvika þegar maður hefur verið sviptur frelsi saklaus eða að ástæðulausu. Bótaréttur getur þó fallið brott ef maður telst sjálfur hafa átt sök á því að gripið hafi verið til frelsissviptingar eða hún hafi orðið svo löng sem raun ber vitni. Við mat á því hvort til bótaskyldu gagnvart hinum frelsissvipta hefur stofnast verður einkum litið til skilyrða 11. gr. um lögmæti frelsissviptingar og útfærslu þeirra réttinda í almennum lögum. Þannig verður talið stofnast til bótaskyldu ef lagaheimild af því tagi sem kveðið er á um í 1. mgr. liggur ekki til grundvallar. Þá verða skilyrði lagaheimildarinnar að vera uppfyllt auk þess sem leggja þarf mat á það hvort meðalhófsregla hafi verið virt og ekki gengið lengra en brýn nauðsyn hafi verið á. Auk þess á sá sem sviptur er frelsi sínu í tengslum við rannsókn sakamáls eða vegna annarra rannsóknaraðgerða rétt til bóta samkvæmt ákvæðinu ef málið sem er tilefni frelsissviptingarinnar er síðar fellt niður eða komist er að þeirri niðurstöðu að viðkomandi hafi ekki brotið af sér eða viðkomandi er sýknaður með endanlegum dómi í sakamáli af öðrum ástæðum en þeim að vera talinn ósakhæfur. Jafnframt á sá sem hefur saklaus hlotið dóm í sakamáli, eða hefur saklaus þolað refsingu eða refsikennd viðurlög, rétt til bóta. Gert er ráð fyrir að nánari reglur séu settar um bótaréttinn í almennum lögum, en þær er nú að finna í XXXVII. kafla laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála.
Um 12. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Greinin er að mestu efnislega samhljóða 66. gr. núgildandi stjórnarskrár. Ríkisborgararéttur og ferðafrelsi hafa hins vegar verið aðskilin þar sem grein um ríkisborgararétt þótti eiga betur heima í undirstöðukafla, líkt og lagt er til í Skýrslu stjórnlaganefndar.
Í 1. mgr. er kveðið á um rétt ríkisborgara og annarra sem löglega dveljast í landinu til að ráða búsetu sinni og ferðast að vild um landið. Stjórnlagaráð lagði sem fyrr segir til að áskilnaður um löglega dvöl í landinu yrði felldur brott. Um þær orðalagsbreytingar segir í skýringum ráðsins:
Að auki er felld brott krafa um að þeir sem löglega dveljast í landinu skuli ráða búsetu sinni og vera frjálsir ferða sinna. Taldi Stjórnlagaráð ljóst að fólk sem dvelst á landinu án tilskilinna leyfa hafi gerst brotlegt við almenn lög og geti sætt einhverjum skerðingum af þeim sökum.
Ákvæðið á sér fyrirmynd í 2. gr. 4. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og 1. mgr. 12. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, en þar er gerður sá áskilnaður um löglega dvöl í landinu sem stjórnlagaráð vildi fella út. Hefur verið talið að slíkur áskilnaður sé nauðsynlegur til að árétta þann fullveldisrétt ríkisins að hafa stjórn á landamæra- og innflytjendamálum. Þannig er tryggt með skýrum hætti í stjórnarskrá að þeir sem koma ólöglega til landsins, þeir sem brjóta gegn skilyrðum dvalar sinnar í landinu og þeir sem vísað hefur verið úr landi njóta ekki réttarins til að velja sér búsetustað eða ferðast um landið að vild. Í skýringum stjórnlagaráðs kom fram að ráðið teldi orðalagsbreytinguna ekki hafa efnisleg áhrif, en töluverð hætta virðist vera á því að einhver efnisleg áhrif leiði af því ef þessi fullveldisréttur er ekki áréttaður í stjórnarskrá. Var áskilnaður 4. mgr. 66. gr. um löglega dvöl því settur aftur inn í ákvæðið. Einnig lagði stjórnlagaráð til að búsetu- og ferðafrelsi væri háð „þeim takmörkunum sem eru settar með lögum“. Vegna þeirrar nálgunar þessa frumvarps að kveða á um almenna heimild til takmörkunar mannréttinda og skilyrði hennar í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) var þetta sértæka takmörkunarákvæði fellt brott líkt og önnur slík ákvæði sem ekki gera ríkari kröfur en leiddar verða af 29. gr. frumvarpsins (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Eftir sem áður eru það sambærileg sjónarmið sem réttlætt geta takmarkanir á réttindum skv. 1. mgr. og hingað til hefur verið talið. Má um þau efni vísa til dæmatalningar í skýringum með 4. mgr. 66. gr. gildandi stjórnarskrár.
Í 2. mgr. er kveðið á um að engum verði meinað að hverfa úr landi nema með ákvörðun dómstóla, en að stöðva megi þó brottför manns úr landi með lögmætri handtöku. Ákvæðið er óbreytt frá 3. mgr. 66. gr. gildandi stjórnarskrár nema að því leyti að kveðið er á um ákvörðun „dómstóla“ í stað ákvörðunar „dómara“. Engar efnisbreytingar eru fyrirhugaðar af stjórnlagaráði og verður ákvæðið því skýrt með sama hætti og verið hefur.
Stjórnlagaráð lagði til að ákvæði 2. málsl. 2. mgr. 66. gr. gildandi stjórnarskrár um að með lögum skuli skipa rétti útlendinga til að koma til landsins og dveljast hér, svo og fyrir hverjar sakir sé hægt að vísa þeim úr landi, væri staðsett í 3. mgr. 4. gr. frumvarpsins um ríkisborgararétt. Við lagatæknilega yfirferð yfir tillögur ráðsins þótti þetta ákvæði mun frekar eiga efnislega samstöðu með 26. gr. um dvalarrétt og ferðafrelsi en 4. gr. um ríkisborgararétt. Hefur það því verið fært til og myndar nú 1. málsl. 3. mgr. 26. gr. Einnig gerir stjórnlagaráð þá orðalagsbreytingu frá gildandi stjórnarskrá að nú er vísað til þess fyrir „hvaða“ sakir sé hægt að vísa útlendingum úr landi. Samkvæmt skýringum ráðsins var með þessu stefnt að því að færa orðalagið til nútímalegra horfs. Tilfærsla ákvæðisins og orðalagsbreytingin hafa engin efnisáhrif. Sætir það því sömu skýringu og verið hefur.
Í 2. málsl. 3. mgr. er síðan að finna nýtt ákvæði tengt réttindum flóttamanna og hælisleitenda. Í skýringum stjórnlagaráðs með því ákvæði segir:
Ný 3. mgr. snýr að rétti til skjótrar málsmeðferðar sem er þegar tryggð í stjórnsýslurétti. Þær reglur sem hér eru settar fram eru í samræmi við V. kafla núgildandi laga um útlendinga nr. 96/2002 og ættu því ekki að leiða til breyttra réttaráhrifa.
Var talið rétt að nefna sérstaklega rétt flóttamanna og hælisleitenda sem gætu sætt illri meðferð við heimkomu eða verið í hættu við brottvísun. Réttur þeirra til að fá skorið úr um dvalarrétt sinn hér á landi þótti mikilvægur í þessu samhengi og vera verndaður af flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna. Viðbótin byggist á því að Ísland er aðili að flóttamannasamningi Sameinuðu þjóðanna og alþjóðlegum mannréttindasáttmálum sem banna brottvísun einstaklinga til heimalands eða annars ríkis þar sem lífi eða mannhelgi þeirra er stofnað í hættu eða fólk á á hættu að verða fyrir ofsóknum. Með þessari viðbót er gerð krafa á ríkið að tryggja flóttamönnum og hælisleitendum skjóta og réttláta málsmeðferð hér á landi.
Í skýringum stjórnlagaráðs með 2. málsl. 3. mgr. er annars vegar vísað til þeirrar skyldu sem leiðir af 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 3. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna gegn pyndingum og annarri grimmilegri, ómannlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu og þess, sem felst einnig í 9. gr. frumvarps þessa (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), að vísa ekki brott, endursenda eða framselja útlending aftur til lands þar sem hann er á á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Hvað þá skyldu ríkisins varðar skiptir reyndar ekki máli hvort viðkomandi er flóttamaður, hælisleitandi eða útlendingur með aðra stöðu. Lög sem kveða á um fyrir hvaða sakir megi vísa útlendingi úr landi, sbr. 1. málsl. 3. mgr., verða því að taka mið af réttindum allra sem eru á yfirráðasvæði íslenska ríkisins eða undir virkum yfirráðum þess skv. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Hins vegar er í 2. málsl. 3. mgr. vísað sérstaklega til flóttamanna og hælisleitenda og banns 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna við brottvísun eða endursendingu. Samkvæmt þeim sáttmála er flóttamaður sá sem „er utan heimalands síns […] af ástæðuríkum ótta við að verða ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar í sérstökum félagsmálaflokkum eða stjórnmálaskoðana, og getur ekki eða vill ekki, vegna slíks ótta, færa sér í nyt vernd þess lands; eða þann, sem er ríkisfangslaus, og er utan þess lands, þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur, vegna slíkra atburða og getur ekki eða vill ekki, vegna slíks ótta, hverfa þangað aftur“. Bannið við brottvísun og endursendingu skv. 33. gr. flóttamannasamningsins felur í sér að óheimilt er að vísa flóttamanni brott eða endursenda hann til ríkis þar sem lífi hans eða frelsi yrði ógnað vegna kynþáttar hans, trúarbragða, þjóðernis, aðildar í sérstökum flokkum félagsmála eða stjórnmálaskoðana, nema hann sé hættulegur öryggi landsins eða hafi verið dæmdur með endanlegum dómi fyrir mjög alvarlegan glæp. Hælisleitendur í skilningi 3. mgr. teljast aftur á móti þeir sem leita hælis á Íslandi áður en staða þeirra sem flóttamaður í skilningi flóttamannasamningsins telst sönnuð og er viðurkennd sem slík. Þótt bannið við brottvísun eða endursendingu flóttamanna samkvæmt flóttamannasamningnum nái í sjálfu sér ekki til hælisleitenda geta þeir ekki síður átt á hættu að sæta meðferð eða refsingu sem fer í bága við ákvæði 9. gr. frumvarpsins (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og þær alþjóðlegu mannréttindaskuldbindingar sem hún byggist á sé þeim vísað brott eða þeir endursendir til annars ríkis. Vegna þess er þeim víða veitt sérstök réttarvernd, svokölluð viðbótarvernd. Eins og fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs er það þessi aðstaða hælisleitenda sem ráðið hafði sérstaklega í huga með tillögu sinni að 3. mgr. 12. gr. frumvarpsins (26. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Samkvæmt því miðar tillaga ráðsins að því að leggja flóttamenn og hælisleitendur að jöfnu þegar kemur að rétti þeirra til réttlátrar málsmeðferðar innan hæfilegs tíma í málum þar sem slík hætta er uppi.
Til að gera skýrara hvenær hin sértæka réttarvernd 2. málsl. 3. mgr. á við hefur verið bætt við tillögu stjórnlagaráðs þeim áskilnaði að ákvæðið nái til „hælisleitenda sem gætu átt á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu.“ Um raunverulega hættu þarf að vera að ræða. Fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs að efnisrökin að baki aukinni réttarvernd varðandi málsmeðferð í þessum málum byggist á mikilvægi þeirra hagsmuna sem eru í húfi fyrir viðkomandi einstakling í slíkum málum. Þá vísaði stjórnlagaráð til ákvæðis um sambærilega afstöðu í 9. gr. finnsku stjórnarskrárinnar og ákvæðis um rétt til hælis vegna pólitískra ofsókna í 16. gr. a í þýsku stjórnarskránni. Það er því skýrt af skýringum stjórnlagaráðs að þetta er sú afstaða sem ráðið hafði í huga. Var þessi viðbót við ákvæðið því talin nauðsynleg lagatæknilega til þess að texti ákvæðisins væri í samræmi við það sem stefnt var að.
Í 2. málsl. 3. mgr. er nánar tiltekið kveðið á um rétt flóttamanna og hælisleitenda til réttlátrar málsmeðferðar innan hæfilegs tíma. Tillaga stjórnlagaráðs að orðalagi var þó að kveðið væri á um rétt til réttlátrar og „skjótrar“ málsmeðferðar. Orðalagsbreytingin var gerð til að gæta innra samræmis við 13. gr. frumvarpsins (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem kveður á um réttláta málsmeðferð fyrir dómi innan hæfilegs tíma. Tilvísun til skjótrar málsmeðferðar hefði og getað verið villandi, þar sem mál hælisleitenda og flóttamanna krefjast ítarlegrar rannsóknar á högum viðkomandi og aðstæðum í heimalandi hans og geta því verið tímafrek í úrvinnslu. Með vísan til hæfilegs tíma er því átt við að málin séu unnin svo hratt sem unnt er í ljósi allra aðstæðna og án óþarfa dráttar. Vísanir stjórnlagaráðs til stjórnsýslulaga og þeirra málsmeðferðarreglna sem kveðið er á um í gildandi lögum um útlendinga, nr. 96/2002, gefa til kynna að í ákvæðinu felist ekki sjálfstæður réttur til að bera ákvörðun í máli flóttamanns eða hælisleitanda undir dómstóla. Þann rétt má aftur á móti leiða af 13. gr. frumvarpsins (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem kveður m.a. á um rétt til aðgangs að dómstólum og af þeirri meginreglu íslensks réttar að bera megi gildi stjórnsýsluákvarðana undir dómstóla, sbr. einnig 3. mgr. 102. gr. frumvarps þessa (100. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Fyrir dómi mundu nánari skilyrði réttlátrar málsmeðferðar skv. 13. gr. frumvarpsins (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að sjálfsögðu einnig gilda. Ákvæði 2. málsl. 3. mgr. felur aftur á móti í sér að meginreglur réttlátrar málsmeðferðar í skilningi stjórnsýsluréttar séu virtar við málsmeðferð í málum flóttamanna og hælisleitenda á stjórnsýslustigi. Ber því a.m.k. að gæta að rannsóknarreglu, leiðbeiningarskyldu, andmælarétti, reglum um vanhæfi, upplýsingarétti og reglum um birtingu ákvarðana og rökstuðning fyrir þeim. Er óheimilt að víkja frá þessum meginreglum í lögum um málefni flóttamanna og hælisleitenda, nema skerðingarheimild 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) leyfi. Vegna mikilvægis þeirra hagsmuna sem í húfi eru felst einnig skilyrðislaus kæruréttur, og sömuleiðis að skilyrðislaus réttur til þess að kæra fresti réttaráhrifum kærðrar ákvörðunar í öllum málum af því tagi sem 2. málsl. 3. mgr. tekur til. Þá felur áskilnaður 3. mgr. 26. gr. um réttláta málsmeðferð einnig í sér að sé leitað úrlausnar dómstóla um gildi stjórnsýsluákvörðunar um brottvísun eða endursendingu flóttamanns eða hælisleitanda sem ákvæðið tekur til fresti það einnig réttaráhrifum ákvörðunarinnar. Felur 3. mgr. því í sér sérreglu gagnvart 3. mgr. 102. gr. frumvarps þessa (100. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) þar sem segir: „Hjá ákvörðun stjórnvalds verður ekki komist í bráð með því að bera lögmæti hennar undir dóm nema samkvæmt heimild í lögum eða sérstakri ákvörðun stjórnvalds.“ Ákvæðið byggist á þeirri réttarframkvæmd á grundvelli 3. og 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og á grundvelli reglu 39 í málsmeðferðarreglum Mannréttindadómstólsins, að vegna þeirra mikilvægu hagsmuna sem í húfi eru sé gerð krafa um vandaða málsmeðferð og frestun framkvæmdar ákvarðana um endursendingu eða brottvísun þar til endanleg efnisúrlausn liggur fyrir.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Ákvæði 12. gr. fjallar um dvalarrétt og ferðafrelsi og byggist að hluta á ákvæðum 2.–4. mgr. 66. gr. stjórnarskrárinnar. Markmið ákvæðisins er að tryggja almennt ferðafrelsi frá landinu og innan þess og kveða á um dvöl útlendinga í landinu.
Í 1. málsl. 1. mgr. er að finna ákvæði um rétt til að ráða búsetu sinni og um ferðafrelsi sem nú er að finna í 4. mgr. 66. gr. stjórnarskrárinnar. Ákvæðið er nánast samhljóða en þó hefur verið felld brott vísan til þess að takmarkanir á ferðafrelsi skuli settar með lögum enda er í 29. gr. frumvarpsins að finna almenna takmörkunarheimild. Breytingin hefur því ekki efnisleg áhrif og ljóst að ákvæðið verður skýrt með sama hætti og áður. Líkt og 4. mgr. 66. gr. stjórnarskrárinnar á ákvæðið sér fyrirmynd í 2. gr. 4. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og 1. mgr. 12. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Í ákvæðinu er gert ráð fyrir að löggjafinn geti sett ferðafrelsi fólks ákveðnar takmarkanir, án þess að nánari grein sé gerð fyrir því hvers kyns þær takmarkanir geti verið. Ljóst er að þær þurfa ávallt að uppfylla þau skilyrði sem sett eru fram í almennri takmörkunarheimild frumvarpsins í 29. gr., en til greina koma t.d. takmarkanir á ferðafrelsi vegna þjóðaröryggis eða á viðkvæmum gróðursvæðum, í varplöndum sjaldgæfra fugla eða í hættulegu landslagi. Þá getur tillit til allsherjarreglu eða löggæsluþarfa t.d. réttlætt að takmarka ferðafrelsi með því að leggja fyrir menn að halda sér tímabundið innan ákveðins svæðis eða frá ákveðnum svæðum.
Í 2. málsl. 1. mgr. er kveðið á um að með lögum skuli tryggja rétt almennings til að fara um landið í lögmætum tilgangi með virðingu fyrir náttúru og umhverfi. Ákvæðið er sett með vísan til almannaréttar, þ.e. að menn eigi rétt á að njóta náttúru landsins enda er einn mikilvægasti þáttur almannaréttar líklega sá sem felst í möguleikanum á að fara um landið og hafa þar viðstöðu til að njóta útivistar í náttúrunni og leita þangað kyrrðar og næðis.
Ákvæði um almannarétt tilheyra réttarsögu Íslendinga og var slík ákvæði til að mynda að finna í Grágás og Jónsbók. Réttindum skv. 2. málsl. 1. mgr. fylgja skyldur til góðrar umgengni og tillitssemi gagnvart landeigendum, öðrum ferðamönnum og ekki síst náttúrunni sjálfri. Orðalagið „í lögmætum tilgangi“ vísar fyrst og fremst til takmörkunar á réttindum almennings gagnvart réttindum landeigenda. Með því endurspeglast að í ákvæðinu vegast á hagsmunir almennings og landeigenda. Líta verður á rétt almennings til frjálsrar farar um eignarlönd sem almenna takmörkun á eignarheimildum landeigenda, þ.e. heimildinni til að meina öðrum aðgang og not af eign sinni. Þá takmarkast almannarétturinn við ferðamáta sem ekki veldur spjöllum á landinu og veitir hann fólki ekki almennan rétt til farar á vélknúnum ökutækjum utan skipulagðs vegakerfis. Með því að veita framangreindum rétti stjórnarskrárvernd má gera ráð fyrir því að meira jafnvægi verði á milli ólíkra hagsmuna ef upp kemur ágreiningur sem varðar rétt manna til að fara um landið og hagsmuni landeigenda. Útfæra verður réttindi skv. 2. málsl. 1. mgr. 12. gr. nánar með lögum, þ.m.t. samspil þess réttar við 22. gr., en í því efni ber að taka mið af kröfum 29. gr. frumvarpsins til takmarkana á vernd mannréttinda.
Í 2. mgr. er kveðið á um að engum verði meinað að hverfa úr landi nema með ákvörðun dómstóla, en að stöðva megi þó brottför manns úr landi með lögmætri handtöku. Ákvæðið er óbreytt frá 3. mgr. 66. gr. stjórnarskrárinnar nema að því leyti að kveðið er á um ákvörðun „dómstóla“ í stað ákvörðunar „dómara“. Engar efnisbreytingar eru gerðar og verður ákvæðið því skýrt með sama hætti og verið hefur. Ákvæðið á við jafnt um íslenska ríkisborgara sem erlenda. Sambærileg regla kemur fram í 2. mgr. 2. gr. 4. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og 2. mgr. 12. gr. alþjóðasamningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Í ákvæðinu koma fram tvær undantekningar á því að engum verði meinað að hverfa úr landi. Í fyrsta lagi getur dómari lagt farbann á mann en slík ákvörðun yrði að styðjast við bein fyrirmæli í lögum. Dæmi um slík ákvæði má finna í lögum nr. 88/2008, um meðferð sakamála, og lögum nr. 21/1991, um gjaldþrotaskipti o.fl. Í öðru lagi er tekið fram í 2. mgr. 12. gr. að stöðva megi för manns úr landi með lögmætri handtöku, en um þá frelsissviptingu sem í því felst gilda ákvæði 11. gr. frumvarpsins sem endranær. Rétt er að árétta að ákvæðinu er ekki ætlað að útiloka að sett séu, í samræmi við alþjóðlega viðurkenndar reglur, skilyrði í lögum fyrir brottför úr landi, svo sem með reglum um framvísun vegabréfa.
3. mgr. 12. gr. er samhljóða 2. málsl. 2. mgr. 66. gr. stjórnarskrárinnar. Þar er kveðið á um að skipa skuli með lögum rétti útlendinga til að koma til landsins og dveljast hér, svo og fyrir hvaða sakir má vísa þeim úr landi. Ákvæðið leggur því skyldu á löggjafann að setja almenn lög um efnið og þannig er komið í veg fyrir að framkvæmdarvaldið hafi ákvörðunarvald án ákveðinna viðmiðana. Þó að löggjafanum sé veitt ákvörðunarvald hefur Ísland undirgengist ýmsar alþjóðlegar skuldbindingar sem eiga við um réttindi útlendinga til komu og brottfarar frá landinu sem slík löggjöf verður að uppfylla, en sem dæmi má nefna 1. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, 13. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og réttarreglur sem leiðir af EES-samningnum. Þar sem ákvæðið er samhljóða gildandi ákvæði stjórnarskrár verður það skýrt með sama hætti og áður, en gildandi lög um útlendinga, nr. 96/2002, kveða á um nánari útfærslu þess.
Í 1. málsl. 4. mgr. 12. gr. er að finna nýmæli í stjórnarskrá þar sem kveðið er á um að óheimilt sé að vísa brott, endursenda eða framselja útlending til ríkis þar sem hætta er á að hann sæti dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Gerð er sú krafa að um raunverulega hættu sé að ræða. Þrátt fyrir að ákvæði af þessu tagi hafi ekki áður verið í stjórnarskrá felst efnisregla 1. málsl. um bann við framsali við ákveðnar aðstæður í 68. gr. stjórnarskrárinnar sem bannar ómannúðlega meðferð, sbr. 9. gr. frumvarpsins. Réttara þótti þó að kveða með skýrum hætti á um þessa vernd sökum mikilvægis þeirra réttinda sem um ræðir. Sambærilegt ákvæði er einnig að finna í 19. gr. nýlegrar réttindaskrár Evrópusambandsins.
Ákvæði 2. málsl. 4. mgr. á sér ekki heldur fordæmi í stjórnarskránni en þar er kveðið á um að tryggja skuli réttláta málsmeðferð innan hæfilegs tíma í þeim málum sem 4. mgr. tekur til. Með vísan til hæfilegs tíma er átt við að málin séu unnin svo hratt sem unnt er í ljósi allra aðstæðna og án óþarfa dráttar, en mál hælisleitenda og flóttamanna krefjast t.d. ítarlegrar rannsóknar á högum viðkomandi og aðstæðum í heimalandi hans og geta því verið tímafrek í úrvinnslu. Tilvísun til þess að tryggja skuli réttláta málsmeðferð felur ekki í sér sjálfstæðan rétt til að bera ákvörðun undir dómstóla. Þann rétt má aftur á móti leiða af 13. gr. frumvarps þessa um réttláta málsmeðferð þar sem m.a. er kveðið á um rétt til aðgangs að dómstólum og af þeirri meginreglu íslensks réttar að bera megi gildi stjórnsýsluákvarðana undir dómstóla, sbr. einnig 3. mgr. 102. gr. (áður 100. gr.) frumvarps þessa. Fyrir dómi mundu nánari skilyrði réttlátrar málsmeðferðar skv. 13. gr. að sjálfsögðu einnig gilda. Ákvæði 2. málsl. 4. mgr. 12. gr. felur því í sér að meginreglur réttlátrar málsmeðferðar í skilningi stjórnsýsluréttar séu virtar við málsmeðferð í málum sem varða brottvísun, endursendingu eða framsal útlendings. Ber því a.m.k. að gæta að rannsóknarreglu, leiðbeiningarskyldu, andmælarétti, reglum um vanhæfi, upplýsingarétti og reglum um birtingu ákvarðana og rökstuðning fyrir þeim. Er óheimilt að víkja frá þessum meginreglum í lögum um málefni útlendinga, nema takmörkunarheimild 29. gr. frumvarpsins leyfi. Vegna mikilvægis þeirra hagsmuna sem í húfi eru felst einnig skilyrðislaus kæruréttur í ákvæðinu og að skilyrðislaus réttur til þess að kæra fresti réttaráhrifum kærðrar ákvörðunar í öllum málum af því tagi sem 4. mgr. tekur til. Þá felur áskilnaður um réttláta málsmeðferð einnig í sér að sé leitað úrlausnar dómstóla um gildi stjórnsýsluákvörðunar um brottvísun, endursendingu eða framsal útlendings, sem ákvæðið tekur til, fresti það einnig réttaráhrifum ákvörðunarinnar. Felur 4. mgr. 12. gr. því í sér sérreglu gagnvart 3. mgr. 102. gr. (áður 100. gr.) frumvarps þessa þar sem segir: „Hjá ákvörðun stjórnvalds verður ekki komist í bráð með því að bera lögmæti hennar undir dóm nema samkvæmt heimild í lögum eða sérstakri ákvörðun stjórnvalds.“ Ákvæðið byggist á þeirri réttarframkvæmd á grundvelli 3. og 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og á grundvelli reglu 39 í málsmeðferðarreglum Mannréttindadómstóls Evrópu, að vegna þeirra mikilvægu hagsmuna sem í húfi eru sé gerð krafa um vandaða málsmeðferð og frestun framkvæmdar ákvarðana um endursendingu eða brottvísun þar til endanleg efnisúrlausn liggur fyrir.
Um 13. gr.
Ákvæði 1. málsl. 1. mgr. er efnislega óbreytt frá ákvæði 1. málsl. 1. mgr. 70. gr. gildandi stjórnarskrár. Það á sér fyrirmynd í 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og sætir sambærilegri skýringu og verið hefur. Áréttað er að í ákvæðinu felst í ákveðnum tilvikum réttur til munnlegs málflutnings og milliliðalausrar sönnunarfærslu á áfrýjunarstigi í einkamálum jafnt sem sakamálum. Í dómi sínum í máli Súsönnu Rósar Westlund gegn Íslandi frá 6. desember 2007 kvað Mannréttindadómstóll Evrópu upp úr um það að ákvæði 3. mgr. 158. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála, gæti leitt til brots gegn 6. gr. sáttmálans að þessu leyti. Ákvæðið felur í sér að taki stefndi í einkamáli ekki til varna fyrir Hæstarétti geti hann einhliða komið í veg fyrir að Hæstiréttur meti hvort ástæða sé til munnlegs flutnings málsins í þágu réttlátrar málsmeðferðar, svo sem vegna þess að uppi séu álitaefni varðandi atvik eða réttarreglur sem ekki sé unnt að leysa úr á grundvelli gagna málsins einna. Óhjákvæmilegt er að þetta ákvæði verði endurskoðað í kjölfar samþykktar frumvarps þessa.
Í 2. málsl. 1. mgr. er kveðið á um regluna um að dómþing skuli háð í heyranda hljóði. Sú regla sætir þó takmörkunum, líkt og fleiri mannréttindi. Þar sem ákveðið var við lagatæknilega yfirferð frumvarps þessa að taka upp almennt takmörkunarákvæði þótti óþarft að halda sértæku skerðingarákvæði inni í 2. mgr. Þess í stað veitir 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) heimild til þess að loka þinghaldi í þágu almannahagsmuna eða til verndar réttindum annarra, að öðrum skilyrðum þess ákvæðis uppfylltum. Gert er ráð fyrir því að í tengslum við 2. mgr. 13. gr. frumvarpsins (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verði heimildir 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) túlkaðar til samræmis við 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 1. mgr. 14. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Líkt og stjórnlagaráð ráðgerði eru það einkum hagsmunir allsherjarreglu, öryggis ríkisins og réttindi málsaðila og vitna sem geta réttlætt lokun þinghalds. Hagsmunir allsherjarreglu réttlæta þær undantekningar frá opnu þinghaldi sem nauðsynlegar eru til að halda uppi þingfriði og til að tryggja rannsóknarhagsmuni og framgang réttvísinnar að öðru leyti. Hvað varðar réttindi aðila og vitna skal einkum litið til friðhelgi einkalífs þeirra skv. 15. gr. (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og ákvæðis 28. gr. frumvarpsins (12. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um velferð barna. Stjórnlagaráð felldi orðið „velsæmi“ út úr upptalningu 1. mgr. 70. gr. gildandi stjórnarskrár á þeim hagsmunum sem réttlætt geta lokun þinghalda en hugtakið svarar til verndar mikilvægra siðferðilegra gilda í skýringum við 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Við meðferð opinberra mála kann að þurfa að fjalla um og sýna sönnunargögn sem fela í sér gróf brot gegn þeim siðferðilegu gildum sem samfélagið byggist á eða jafnvel brot gegn mannlegri reisn sem veitt er sérstök vernd í 8. gr. frumvarps þessa. Hér gæti t.d. verið um að ræða sýningar á grófu ofbeldis- og klámefni, þ.m.t. barnaklámi. Þótt krafan um að dómþing séu háð fyrir opnum tjöldum gegni því mikilvæga hlutverki að tryggja jafnræði aðila máls, aðhald almennings með dómstörfum og tiltrú á réttarkerfinu, og að aldrei beri því að loka þinghaldi af tepruskap einum saman, þykir ótækt að undanskilja velsæmisástæður frá þeim hagsmunum sem réttlætt geta lokun þinghalds. Líkt og endranær heimilar 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) því skerðingu á grundvelli verndar mikilvægra siðferðilegra gilda þegar henni er beitt í tengslum við 2. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Í 3. mgr. er kveðið á um réttinn til að sæta ekki tvívegis opinberri málsmeðferð eða refsingu fyrir sama brot. Hér er um nýtt ákvæði að ræða sem ekki var að finna í tillögu stjórnlagaráðs. Ákvæðið er byggt á fyrirmynd 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og 7. mgr. 14. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Sambærilegt ákvæði er t.d. einnig að finna í 50. gr. réttindaskrár Evrópusambandsins, 3. mgr. 103. gr. þýsku stjórnarskrárinnar og 3. mgr. 35. gr. suðurafrísku stjórnarskrárinnar. Ekki hefur verið talið að þessi réttur falli undir 1. mgr. 70. gr. gildandi stjórnarskrár. Telst reglan um bann við tvöfaldri málsmeðferð eða refsingu þó meðal allra mikilvægustu mannréttinda af flokki borgaralegra og stjórnmálalegra réttinda. Það endurspeglast skýrast í þeirri staðreynd að hún er sett á stall með réttinum til lífs, banni við pyndingum og annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, banni við nauðungarvinnu og banni við afturvirkni refsilaga hvað það varðar að ríkjum er óheimilt að lýsa sig á tímum styrjaldar eða annars almenns neyðarástands undanskilin skuldbindingum sem á þeim hvíla á grundvelli framangreindra réttinda, sbr. 15. gr. sáttmálans.
Kveðið er á um þessa reglu hvað varðar hin svokölluðu neikvæðu efnislegu réttaráhrif dóma í sakamálum í 2. mgr. 186. gr. laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála. Hvað sem því líður þykir full ástæða til að tryggja henni sess í stjórnarskrá. Hún verður þannig ekki numin úr gildi með almennum lögum, en auk þess ber að líta til þess að reglan í 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu á bæði við um úrlausnir dómstóla í sakamálum og um stjórnvaldsákvarðanir sem kveða á um refsikennd viðurlög. Um hin síðarnefndu tilvik fer það eftir eðli brotsins og viðurlaganna hvort um er að ræða álagningu refsikenndra viðurlaga eða annars konar íþyngjandi stjórnvaldsákvörðun sem ekki fellur undir regluna. Dómstólum er falið heildstætt mat á því, en við túlkun fyrri málsliðar 3. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að þessu leyti skal sem endranær litið til 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Til að réttarvernd ákvæðisins eigi við þarf fyrri úrlausn að vera endanleg, en í því felst að viðkomandi einstaklingur eigi engin frekari réttarúrræði að lögum til að láta reyna á efnislegt gildi úrlausnarinnar. Einnig þarf að vera um sama brot að ræða, en úrlausn um það ræðst af efnislegu mati á því hvort í báðum málum sé í öllum meginatriðum um sömu atvik að ræða. Ákvæði fyrri málsliðar 3. mgr. veitir ekki einungis vernd gegn endurteknum dómum vegna sama brots heldur einnig gegn því álagi og óþægindum sem ný málsmeðferð hefur í för með sér. Ný málsmeðferð telst vera hafin þegar opinber rannsókn hefst á atvikum máls vegna gruns um refsivert brot eða maður eigi á hættu að sæta slíkri rannsókn þrátt fyrir að endanleg úrlausn liggi fyrir vegna sömu atvika. Ekki er því skilyrði að formleg ákæra hafi verið gefin út.
Í síðari málslið 3. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er mælt fyrir um að endurupptaka mála sé heimil í samræmi við lög. Er það í samræmi við 2. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, en Ísland hefur einnig gert fyrirvara við 7. mgr. 14. gr. samningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi hvað þetta varðar. Lög mega því heimila endurupptöku mála um refsiverða háttsemi, sem hlotið hafa endanlega úrlausn, ef nýjar eða nýupplýstar staðreyndir koma fram eða ef alvarlegir ágallar hafa verið á málsmeðferð í fyrra máli og ætla má að þeir hafi haft áhrif á niðurstöðuna.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 13. gr. er kveðið á um réttláta málsmeðferð fyrir dómi og byggist ákvæðið að hluta á 70. gr. stjórnarskrárinnar þó þar sé einnig að finna nýmæli. Ákvæðið á sér fyrirmynd í 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu en markmið þess er að kveða á um mikilvægustu efnisþætti mannréttindaverndar á sviði réttarfars.
Í 1. mgr. er ákvæði sambærilegt því sem er í 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Í fyrsta lagi er þar kveðið á um rétt manna til að bera mál sín undir dómstóla og tekið fram að rétturinn til að fá úrlausn dómstóla eigi bæði við um réttindi og skyldur sem og um ákæru. Ljóst er því að ákvæðið gildir bæði í málum sem eru einkaréttarlegs eðlis svo og í sakamálum. Eðlilega verður þó unnt að gera þá kröfu að sá sem ber mál undir dómstóla hafi sjálfur lögvarða hagsmuni af því að fá leyst úr máli og er það í samræmi við túlkun 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrár. Einnig verður reglan um rétt til aðgangs að dómstólum hvorki talin fela í sér takmarkanir á forræði handhafa ákæruvalds á ákvörðun um það hvort opinbert mál verði höfðað, og ekki verður hún talin útiloka að menn geti samið sig undan lögsögu dómstóla með gerðardómssamningi. Þessi hluti ákvæðisins er óbreyttur og því ljóst að hann verður skýrður með sama hætti og verið hefur og tryggir m.a. að löggjafanum er óheimilt að undanskilja tiltekna málaflokka lögsögu dómstóla og fela stjórnvöldum endanlegt úrskurðarvald.
Í öðru lagi er í 1. mgr. kveðið á um réttinn til „réttlátrar málsmeðferðar“, en það er afar víðtæk regla sem túlkuð verður til samræmis við 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Hún felur m.a. í sér önnur atriði sem talin eru upp í 1. mgr. Einn mikilvægasti þáttur slíkrar málsmeðferðar er krafan um að jafnræði ríki milli aðila í dómsmáli. Aðilar þurfa því báðir að fá að koma að t.d. kröfum sínum, málsástæðum og sönnunargögnum. Einnig felst í réttlátri málsmeðferð að dómar skuli birtir opinberlega. Þá felur rétturinn til réttlátrar málsmeðferðar í sér þau réttindi sakbornings sem kveðið er á um í 3. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, en þau felast í rétti til vitneskju um eðli og orsök þeirrar ákæru sem hann sætir, rétti til nægs tíma og aðstöðu til að undirbúa vörn sína, rétti til að halda uppi vörnum auk ókeypis aðstoðar lögmanns ef hún er nauðsynleg til að forða réttarspjöllum, rétti til að spyrja vitni sem leidd eru gegn honum og til að leiða sjálfur vitni sem bera honum í hag og rétti til ókeypis aðstoðar túlks ef viðkomandi skilur hvorki né talar íslensku. Í réttinum til „réttlátrar málsmeðferðar“ felst einnig í ákveðnum tilvikum réttur til munnlegs málflutnings og milliliðalausrar sönnunarfærslu á áfrýjunarstigi í einkamálum jafnt sem sakamálum. Í dómi Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Súsönnu Rósar Westlund gegn Íslandi frá 6. desember 2007 kvað dómstóllinn upp úr um það að ákvæði 3. mgr. 158. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála, gæti leitt til brots gegn 6. gr. sáttmálans að þessu leyti. Ákvæðið felur í sér að taki stefndi í einkamáli ekki til varna fyrir Hæstarétti geti hann einhliða komið í veg fyrir að Hæstiréttur meti hvort ástæða sé til munnlegs flutnings málsins í þágu réttlátrar málsmeðferðar, svo sem vegna þess að uppi séu álitaefni varðandi atvik eða réttarreglur sem ekki sé unnt að leysa úr á grundvelli gagna málsins einna. Óhjákvæmilegt er að þetta ákvæði verði endurskoðað í kjölfar samþykktar frumvarps þessa. Loks skal þess getið að í hinum víðtæka rétti til réttlátrar málsmeðferðar felst sá réttur manns, sem dæmdur hefur verið til refsingar í sakamáli á lægra dómstigi, að áfrýja þeirri niðurstöðu til æðra dómstigs.
Í þriðja lagi er kveðið á um réttinn til að fá leyst úr máli innan hæfilegs tíma. Ekki eru lagðar til breytingar hvað þennan þátt varðar og því ljóst að túlkun ákvæðisins verður með sama hætti og verið hefur. Ákvæðið tekur bæði til einkamála og opinberra mála. Ekki er kveðið á um ákveðin tímamörk enda erfitt að setja slík mörk sem geta átt við um öll mál óháð gerð og umfangi. Við mat á því hvort brotið hafi verið gegn ákvæðinu verður t.d. litið til þess hversu flókið og umfangsmikið málið sé og þess hvort sönnunargagna sé þörf sem erfitt sé að ná til. Einnig skiptir máli hverjum töf á málarekstri sé að kenna. Ef augljóst er að aðili máls hefur spillt fyrir framgangi málsins og þannig valdið töfum geti hann þannig ekki haldið því fram að á honum hafi verið brotinn réttur sem þetta ákvæði 13. gr. tryggi honum. Loks felst í ákvæðinu að ef telja má að úrlausn máls sé sérstaklega mikilvæg fyrir þann sem í hlut á verði að gera meiri kröfur til að mál gangi hratt fyrir sig en ef um minni háttar hagsmuni er að ræða. Rétt er að geta þess að Hæstiréttur Íslands hefur tekið tillit til þess við ákvörðun viðurlaga hvort rannsókn máls, útgáfa ákæru eða meðferð málsins fyrir dómstólum hefur dregist óhæfilega.
Í fjórða lagi er kveðið á um það í 1. mgr. að dómstólar skuli vera óháðir og óhlutdrægir. Hér er um að ræða einn mikilvægasta áskilnaðinn í ákvæðinu og undirstöðu þess að maður geti talist njóta réttlátrar málsmeðferðar fyrir dómstólum. Ákvæðið stendur í nánum tengslum við VII. kafla frumvarpsins um dómsvald (áður VI. kafli) sem hefur m.a. það markmið að tryggja sjálfstæði dómenda, sbr. 104. gr. (áður 103. gr.) frumvarpsins, auk reglunnar um þrískiptingu ríkisvaldsins í 2. gr. frumvarpsins. Krafan um óháða og óhlutdræga dómstóla felur jafnframt í sér áskilnað um jafnræði aðila málsins. Ákvæðið leggur þá skyldu á löggjafann að setja skýrar reglur um hvenær dómari verði talinn vanhæfur í máli en ítarlegar reglur þess efnis er nú að finna í lögum nr. 91/1991, um meðferð einkamála, og lögum nr. 88/2008, um meðferð sakamála. Tvenns konar mælikvarðar eru lagðir á það hvort um sjálfstæðan og óvilhallan dómstól er að ræða. Annars vegar má dómari ekki vera vilhallur við úrlausn máls í raun, en hér er litið til huglægrar afstöðu dómarans. Hins vegar má eftir hlutlægum mælikvarða ekki vera nein ástæða til að draga hlutleysi dómara í efa. Engar breytingar eru lagðar til á kröfunni um að dómstólar skuli vera óháðir og óhlutdrægir frá stjórnarskránni og því ljóst að 13. gr. verður skýrð til samræmis við það sem verið hefur að þessu leyti.
Í fimmta lagi er kveðið á um að dómþing skuli háð í heyranda hljóði nema dómari ákveði annað lögum samkvæmt. Í ákvæðinu eru tiltekin nokkur atriði sem orðið geta til þess að dómari tekur slíka ákvörðun og í þessum hluta ákvæðisins er að finna einu breytinguna sem lögð er til á ákvæðinu frá 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Brýnt er að tryggja að heimildir til lokunar þinghalda séu skýrt afmarkaðar enda almannahagsmunir af opnum dómþingum. Borgurum er þar veittur réttur til að fylgjast með því hvort dómarar starfi í raun eftir lögum og því er meginreglunni um opið þinghald m.a. ætlað að veita dómendum aðhald. Það tryggir líka sjálfstæði þeirra að dæmt sé einungis eftir lögum því að opið þinghald gerir erfiðara að hafa óæskileg áhrif á dómara og dómstóla. Gildi þessarar meginreglu í nútímaþjóðfélagi felst þó ekki síst í því að veita fjölmiðlum tækifæri til að miðla upplýsingum til almennings um rekstur dómstóla og dómsniðurstöður.
Breytingin á þeim tilvikum sem heimila undanþágu frá meginreglunni um opið dómþing er lögð til í ljósi þess að þau tilvik sem samkvæmt stjórnarskránni heimila lokun þinghalds eru hvorki í samræmi við ákvæði 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu né 8. gr. laga nr. 91/1991, um meðferð einkamála, og 10. gr. laga um meðferð sakamála, nr. 88/2008. Þó svo að ekki sé fullt samræmi í þessum ákvæðum er brýnt að tryggja að stjórnarskráin auki ekki á ósamræmið auk þess sem réttarframkvæmd á Íslandi samræmist mun betur orðalagi mannréttindasáttmálans en gildandi ákvæði stjórnarskrár.
Breytingin felst í því að auk þess að kveða á um að lokun þinghalds geti farið fram í þágu velsæmis, allsherjarreglu eða öryggis ríkisins, sbr. 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar, er bætt við að ákvörðunin geti verið tekin vegna rannsóknarhagsmuna. Þá er það orðalag gildandi ákvæðis að loka megi þinghaldi í þágu „hagsmuna málsaðila“ umorðað á þann hátt að vísað er til hagsmuna ungmenna og verndar einkalífs málsaðila. Hefur orðalag ákvæðisins þá verið fært til samræmis við 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmálans. Heimild til að loka þinghöldum í þágu rannsóknarhagsmuna er nú að finna í f-lið 1. mgr. 10. gr. laga um meðferð sakamála, nr. 88/2008, en henni verður t.d. beitt við fyrirtökur í dómi vegna krafna um gæsluvarðhald og aðra rannsóknarúrskurði vegna rannsóknar sakamála enda mundu opin dómþing í slíkum málum torvelda á ýmsan hátt framgang réttvísinnar og gætu spillt rannsóknum. Algengasta ástæða fyrir því að þinghöld eru lokuð á Íslandi er tillit til barna og ungmenna, þ.e. ungra sakborninga, brotaþola eða barna í forsjármálum og barnaverndarmálum. Eðlilegt er því að geta slíkra tilvika í ákvæðinu. Í 1. mgr. 3. gr. barnaverndarlaga, nr. 80/2002, er barn skilgreint sem einstaklingur sem ekki hefur náð 18 ára aldri. Ljóst er þó að hugsanlega þarf að veita ungmennum sem náð hafa þeim aldri sérstaka vernd sökum ungs aldurs í ákveðnum málum, en hér er m.a. litið til þess að í 1. mgr. 3. gr. barnaverndarlaga er horft til þess að heimilt er að framlengja ráðstafanir barnaverndaraðila allt til 20 ára aldurs. Er því lagt til að orðið ungmenni verði notað í stað barna enda nái það einnig til barna. Vísan til verndar einkalífs málsaðila er þrengri en sambærileg tilgreining gildandi ákvæðis um hagsmuni málsaðila en gildandi orðalag gæti rúmað mun víðari undanþágur frá meginreglunni en heppilegt er að veita.
Í ákvæðinu eru því tiltekin með tæmandi hætti ákveðin þröngt afmörkuð tilvik sem heimila takmörkun á meginreglunni um að dómþing skuli opin. Að því leyti gerir hún strangari kröfur til takmörkunar en hið almenna takmörkunarákvæði í 29. gr. Aftur á móti er krafan um opin dómþing ekki síður til þess fallin að tryggja almannahagsmuni en eiginleg mannréttindi einkaaðila auk þess sem ákvörðun um lokun dómþings er ávallt tekin af dómara. Að því leyti þykir eðlilegt að sérregla 1. mgr. 13. gr. geti eftir atvikum sætt nokkuð annarri túlkun en heimildir til takmarkana mannréttinda gera að öðru leyti. Því er kveðið til fullnustu á um heimildir til lokunar þinghalda í 1. mgr. 13. gr., og verður hinni almennu takmörkunarheimild í 29. gr. því ekki beitt í tengslum við ákvæðið.
Í 2. mgr. 13. gr. er að finna meginregluna um að einstaklingur teljist saklaus uns sekt hans er sönnuð. Hér er um að ræða eina helstu grundvallarreglu sakamálaréttarfars. Kveðið er á um regluna í 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og í 2. mgr. 14. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Ljóst er af vísun ákvæðisins til refsiverðrar háttsemi að reglan á einungis við um sakamál. Ákvæðið kemur því ekki í veg fyrir að maður sem sýknaður hefur verið af ákæru um t.d. líkamsárás í refsimáli verði síðar dæmdur í einkamáli til að greiða bætur til tjónþola. Rétturinn til að teljast saklaus uns sekt er sönnuð vísar til sönnunar „að lögum“. Ákvæðið kemur því ekki í veg fyrir að lög geti kveðið á um sakarlíkindareglur eða hlutlæga refsiábyrgð í ákveðnum skýrt afmörkuðum tilvikum. Rétt er einnig að taka fram að aðrir handhafar ríkisvalds en dómendur eru einnig bundnir með beinum hætti af reglunni og mega ekki brjóta gegn henni í embættisstörfum sínum. Ákvæðið er annars óbreytt frá 2. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og verður það skýrt með sama hætti og verið hefur.
Í 3. mgr. 13. gr. er að finna nýmæli í stjórnarskrá en þar er kveðið á um réttinn til að sæta ekki tvívegis málsmeðferð eða refsingu fyrir sama brot (lat. ne bis in idem). Ákvæðið er byggt á fyrirmynd 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og 7. mgr. 14. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Sambærilegt ákvæði er einnig t.d. að finna í 50. gr. réttindaskrár Evrópusambandsins. Ekki hefur verið talið að þessi réttur falli undir 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Reglan um bann við tvöfaldri málsmeðferð eða refsingu telst þó meðal allra mikilvægustu mannréttinda af flokki borgaralegra og stjórnmálalegra réttinda og er því hér lagt til að hann verði færður í stjórnarskrá. Mikilvægi þessarar meginreglu endurspeglast skýrast í þeirri staðreynd að hún er sett á stall með réttinum til lífs, banni við pyndingum og annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, banni við nauðungarvinnu og banni við afturvirkni refsilaga hvað það varðar að ríkjum er óheimilt að lýsa sig á tímum styrjaldar eða annars almenns neyðarástands undanskilin skuldbindingum sem á þeim hvíla á grundvelli framangreindra réttinda, sbr. 15. gr. mannréttindasáttmálans.
Kveðið er á um þessa reglu hvað varðar hin svokölluðu neikvæðu efnislegu réttaráhrif dóma í sakamálum í 2. mgr. 186. gr. laga nr. 88/2008, um meðferð sakamála. Hvað sem því líður þykir full ástæða til að tryggja henni sess í stjórnarskrá. Hún verður þannig ekki numin úr gildi með almennum lögum, en auk þess ber að líta til þess að reglan í 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu á bæði við um úrlausnir dómstóla í sakamálum og um stjórnvaldsákvarðanir sem kveða á um refsikennd viðurlög. Um hin síðarnefndu tilvik fer það eftir eðli brotsins og viðurlaganna hvort um er að ræða álagningu refsikenndra viðurlaga eða annars konar íþyngjandi stjórnvaldsákvörðun sem ekki fellur undir regluna. Dómstólum er falið heildstætt mat á því, en við túlkun fyrri málsliðar 3. mgr. 13. gr. að þessu leyti skal sem endranær litið til 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Til að réttarvernd ákvæðisins eigi við þarf fyrri úrlausn að vera endanleg, en í því felst að viðkomandi einstaklingur eigi engin frekari réttarúrræði að lögum til að láta reyna á efnislegt gildi úrlausnarinnar. Tilkynning um niðurfellingu lögreglurannsóknar getur þannig talist endanleg úrlausn. Einnig þarf að vera um sama brot að ræða, en úrlausn um það ræðst af efnislegu mati á því hvort í báðum málum sé í öllum meginatriðum um sömu atvik að ræða. Ákvæði fyrri málsliðar 3. mgr. veitir ekki einungis vernd gegn endurteknum dómum vegna sama brots heldur einnig gegn því álagi og óþægindum sem ný málsmeðferð hefur í för með sér. Ný málsmeðferð telst vera hafin þegar opinber rannsókn hefst á atvikum máls vegna gruns um refsivert brot eða maður eigi á hættu að sæta slíkri rannsókn þrátt fyrir að endanleg úrlausn liggi fyrir vegna sömu atvika. Ekki er því skilyrði að formleg ákæra hafi verið gefin út.
Í síðari málslið 3. mgr. 13. gr. er mælt fyrir um að endurupptaka mála sé heimil í samræmi við lög. Er það í samræmi við 2. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, en Ísland hefur einnig gert fyrirvara við 7. mgr. 14. gr. samningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi hvað þetta varðar. Lög mega því heimila endurupptöku mála um refsiverða háttsemi, sem hlotið hafa endanlega úrlausn, þ.m.t. lögreglurannsóknir, ef nýjar eða nýupplýstar staðreyndir koma fram eða ef alvarlegir ágallar hafa verið á málsmeðferð í fyrra máli og ætla má að þeir hafi haft áhrif á niðurstöðuna.
Um 14. gr.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 14. gr. er kveðið á um að engum verði ákveðin refsing án lagaheimildar og um bann við afturvirkni refsiákvæða. Ákvæðið byggist á 1. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar og er efnislega hið sama, en það byggist á fyrirmynd 7. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Markmið þess er að tryggja að ekki sé hægt að refsa fyrir verknað sem ekki var andstæður lögum á þeim tíma þegar hann átti sér stað né beita þyngri viðurlögum en þá voru leyfð í lögum. Þannig á réttarstaða manns vegna háttsemi sem þegar hefur farið fram ekki að geta breyst með lagabreytingu.
Áskilnaður ákvæðisins um að lagaheimild liggi til grundvallar refsingu tryggir það grundvallarskilyrði réttarríkis að borgurunum verði ekki refsað á grundvelli geðþóttaákvarðana stjórnvalda. Tilvísun ákvæðisins til „laga“ felur í sér að um sett lög frá Alþingi þarf að vera að ræða. Ákvæðinu er m.a. ætlað að tryggja að borgararnir geti á hverjum tíma fullvissað sig um hvaða háttsemi teljist refsiverð og hagað hátterni sínu eftir því. Í samræmi við þetta hafa dómstólar gert ríkar kröfur til skýrleika refsiheimilda. Refsiheimildir eru ekki túlkaðar rúmt og bannað er að refsa fyrir háttsemi á grundvelli lögjöfnunar frá refsiheimild þar sem háttseminni er ekki lýst. Þó er í ákvæðinu gert ráð fyrir slíkri lögjöfnun þegar háttseminni má fullkomlega jafna til þeirrar hegðunar sem lýst er refsiverð. Hefur þessi heimild, sem nú er kveðið á um í 1. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar, verið túlkuð þröngt og ber að gera svo áfram. Henni verður því ekki beitt nema í algerum undantekningartilvikum. Í dómaframkvæmd hefur einnig verið staðfest að undantekningar frá þeirri meginreglu refsiréttar að refsing sé persónuleg og byggð á sök einstaklings verði að vera skýrt orðaðar í lögum til þess að þær standist ákvæði 1. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar, sbr. dóm Hæstaréttar frá 14. desember 1995 í máli nr. 342/1995 og dóm Hæstaréttar frá 5. október 2000 í máli nr. 238/2000.
Með „refsingu“ án lagaheimildar er fyrst og fremst átt við þær refsitegundir sem getið er í 1. mgr. 31. gr. almennra hegningarlaga, nr. 19/1940, sem mælir fyrir um að hegningar samkvæmt þeim séu fangelsi og fésektir. Þá verða þau refsikenndu viðurlög sem lýst er í VII. kafla laganna á borð við eignaupptöku og öryggisgæslu einnig talin falla undir gildissvið ákvæðisins, þó að þau teljist ekki til refsinga.
Smávægilegar orðalagsbreytingar eru gerðar frá gildandi ákvæði til einföldunar og í þeim tilgangi að skýra innihald þess. Ekki er þó gerð efnisleg breyting á ákvæðinu enda um grundvallarreglur refsiréttar að ræða. Ákvæðið verður því skýrt með sama hætti og verið hefur.
Um 15. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með þessu ákvæði segir að greinin sé nær samhljóða 71. gr. gildandi stjórnarskrár og standi efnislega óbreytt. Orðalagi hafi verið breytt í 1. og 3. mgr. en að öðru leyti vísist til greinargerða með fyrri útgáfum þessarar greinar, einkum varðandi breytingar sem gerðar voru 1995. Þá segir að markmið greinarinnar sé að standa vörð um friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu, en einnig er tekið fram að einkalíf og fjölskylda njóti friðhelgi samkvæmt grunnreglum íslenskrar löggjafar. Þetta sé í samræmi við 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu þar sem kveðið er á um friðhelgi einkalífs, fjölskyldu, heimilis og bréfaskrifta, svo og 17. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi sem nefni reyndar einnig heiður og mannorð.
Stjórnlagaráð bendir einnig á að í undantekningartilfellum geti reynst nauðsynlegt að takmarka friðhelgi einkalífs, heimilis eða fjölskyldu, einkum í tilfelli þvingunaraðgerða sem nauðsynlegar geta reynst í þágu rannsóknar sakamáls. Hvað varðar hið sértæka takmörkunarákvæði 2. mgr., sem er óbreytt frá gildandi stjórnarskrá, tekur stjórnlagaráð fram að þær tegundir þvingunaraðgerða sem taldar séu upp í ákvæðinu séu ekki tæmandi listi yfir hugsanlegar aðgerðir, enda sé talað um „sambærilega skerðingu á einkalífi“.
Þrátt fyrir upptöku almenns takmörkunarákvæðis í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa er hið sértæka ákvæði 2. mgr. 71. gr. gildandi stjórnarskrár og 2. mgr. 11. gr. tillögu stjórnlagaráðs látið halda sér. Með því er tryggt áframhaldandi gildi þeirrar meginreglu íslensks réttar að auk lagaheimildar þurfi dómsúrskurð áður en gripið er til þvingunaraðgerða, svo sem líkamsrannsóknar, leitar, rannsóknar á tjáskiptum eða sambærilegra skerðinga á einkalífi manna í þágu rannsóknar sakamála og annarra lögbrota, nema sérstakar undantekningar séu gerðar þar frá í lögum.
Vegna upptöku hinnar almennu takmörkunarheimildar er 3. mgr. 11. gr. tillögu stjórnlagaráðs, sem var samhljóða 3. mgr. 71. gr. gildandi stjórnarskrár, aftur á móti felld brott. Sú heimild var berum orðum bundin við takmarkanir í þágu réttinda annarra en tiltók ekki að mikilvægir almannahagsmunir gætu einnig réttlætt takmarkanir á friðhelgi einkalífs. Óbreytt hefði ákvæðið því getað valdið nokkrum túlkunarvanda. Sem dæmi um takmörkun í þágu almannahagsmuna má nefna ákvæði sóttvarnalaga, nr. 19/1997, sem í þágu almannaheilsu leggja þær skyldur á einstaklinga að fylgja fyrirmælum læknis, upplýsa um mögulegar smitleiðir, sæta læknisrannsóknum og jafnvel einangrun í því skyni að koma í veg fyrir smit. Aðrar takmarkanir á friðhelgi einkalífs geta eins og stjórnlagaráð bendir á t.d. miðast að því að tryggja möguleika til nauðsynlegra afskipta af heimili og fjölskyldulífi með vernd barna að leiðarljósi, en stjórnlagaráð bendir á að sú takmörkun sé einnig í samræmi við 28. gr. (12. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um vernd barna. Loks nefnir stjórnlagaráð að heimildir í löggjöf um fullnustuaðgerðir, svo sem í tengslum við fjárnám, nauðungarsölu eða gjaldþrotaskipti, geti einnig talist dæmi um mögulegar takmarkanir, en þær aðgerðir geta leitt til röskunar á réttindum sem talin eru upp í 1. mgr. Heimild 3. mgr. 71. gr. gildandi stjórnarskrár til skerðingar er berum orðum bundin við það að einungis megi takmarka réttindi samkvæmt ákvæðinu „ef brýna nauðsyn ber til“. Þrátt fyrir það orðalag verður ekki ráðið af réttarframkvæmd að ákvæðið geri strangari kröfur til takmarkana á friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu en gerðar séu samkvæmt mannréttindasáttmála Evrópu. Er því ekki um efnisbreytingu að ræða þótt ákvæðið sé fellt niður í tengslum við upptöku almenns skerðingarákvæðis í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Grundvallarregluna um friðhelgi einkalífs er að finna í 15. gr. frumvarpsins og byggist greinin á fyrirmynd 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Ákvæðið á sér samsvörun í 71. gr. stjórnarskrárinnar. Markmið þess er að standa vörð um friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu.
1. mgr. er samhljóða 1. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar og kveður á um að allir skuli njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu. Verður ákvæðið skýrt á sama hátt og verið hefur. Hugtakið „einkalíf“ sætir því víðri túlkun og segja má að það sé eins konar yfirhugtak sem feli jafnframt í sér hin atriðin, þ.e. heimilis- og fjölskyldulíf. Í friðhelgi einkalífs felst fyrst og fremst réttur manns til að ráða yfir lífi sínu og líkama, þ.e. réttur til sjálfsákvörðunar, og til að njóta friðar um lífshætti sína og einkahagi. Hér falla jafnframt undir tilfinningalíf og tilfinningasambönd við aðra, þ.m.t. fjölskyldutengsl í víðtækum skilningi en fjölskyldutengsl geta m.a. stofnast án þess að um blóðbönd sé að ræða. Hugtakið „heimili“ ber að skýra rýmra en orðalagið gefur tilefni til, en það nær t.d. einnig til vinnustaðar og hvers konar vistarvera, svo sem bifreiða, sem eru raunverulegur dvalarstaður manns. Hættan á því að þessi friðhelgi sé rofin er að sjálfsögðu ekki einvörðungu bundin við ríkisvaldið, heldur geta einkaaðilar einnig brotið gegn þeim réttindum sem greininni er ætlað að vernda. Sú skylda hvílir því á löggjafanum að setja lagareglur, m.a. refsiákvæði, sem ætlað er að vernda borgarana í innbyrðis samskiptum þeirra. Sem dæmi um löggjöf sem ætlað er að vernda friðhelgi einkalífs má nefna lög nr. 77/2000, um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga, og almenn hegningarlög, nr. 19/1940, sbr. einkum XXV. kafla þeirra laga þar sem lögð er refsing við brotum gegn friðhelgi einkalífs og ærumeiðingum. Utan refsivörslukerfisins eru einnig úrræði í lögum sem veita manni bótarétt á hendur þeim sem brýtur gegn friðhelgi einkalífs hans. Í b-lið 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga, nr. 50/1993, er mælt fyrir um að heimilt sé að dæma miskabætur úr hendi þess sem ber ábyrgð á ólögmætri meingerð gegn frelsi, friði, æru eða persónu annars manns, sbr. dóm Hæstaréttar frá 22. september 2005 í máli nr. 49/2005. Á grundvelli þessa ákvæðis skaðabótalaganna er einnig unnt að krefjast miskabóta vegna ýmissa brota á friðhelgi einkalífs í stað þess að láta reyna á ákvæði XXV. kafla almennra hegningarlaga, sjá t.d. dóm Hæstaréttar frá 21. mars 2002 í máli nr. 306/2001 og dóm Hæstaréttar frá 25. mars 2004 í máli nr. 382/2003.
Í ljósi þess að ekki eru lagðar til efnisbreytingar á 1. mgr. verður ákvæðið skýrt með sama hætti og verið hefur, einkum í ljósi 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, en í því felst einnig réttur til að stofna fjölskyldu líkt og kveðið er á um í 12. gr. sáttmálans.
Þrátt fyrir að lögð sé til almenn takmörkunarheimild í 29. gr. er hið sértæka ákvæði 2. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar látið halda sér í 2. mgr. 15. gr. Þannig er tryggt áframhaldandi gildi þeirrar meginreglu íslensks réttar að auk lagaheimildar þurfi dómsúrskurð áður en gripið er til þvingunaraðgerða, svo sem líkamsrannsóknar, leitar, rannsóknar á tjáskiptum eða sambærilegrar skerðingar á einkalífi manna, í þágu rannsóknar sakamála og annarra lögbrota, nema sérstakar undantekningar séu gerðar þar frá í lögum. Smávægilegar breytingar eru lagðar til frá orðalagi 2. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar til að tryggja skýrleika ákvæðisins, hnykkja á því að krafa um dómsúrskurð sé meginregla sem gera má sérstakar undantekningar frá í lögum og árétta að kröfur hinnar almennu takmörkunarheimildar í 29. gr. frumvarpsins eigi einnig við í þeim tilvikum sem ákvæðið nær til.
Í 3. mgr. er að finna nýmæli í stjórnarskrá þar sem segir að allir eigi rétt til verndar eigin persónuupplýsinga og að nánar skuli mælt fyrir um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga með lögum. Líkt og þegar hefur verið greint frá eru í gildi lög á þessu sviði nr. 77/2000, um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga. Þrátt fyrir að ákvæði sem þetta hafi ekki verið í stjórnarskrá til þessa felst sú réttarvernd sem í því er fólgin þegar í friðhelgi einkalífsins. Í ljósi mikilvægis þeirra réttinda sem hér um ræðir þykir þó brýnt að kveða sérstaklega á um þennan rétt. Á þetta ekki hvað síst við þar sem ákvæði 16. gr. um skoðana- og tjáningarfrelsi og 17. gr. um upplýsinga- og þátttökurétt eru ítarleg og brýnt að tryggja ákveðið mótvægi við þau. Þau réttindi sem hér um ræðir hafa eðlilega gagnkvæm áhrif og friðhelgi einkalífs getur sett ákveðnar hömlur á skoðana- og tjáningarfrelsi, svo og upplýsingafrelsi. Þá er ljóst að skýr þróun er í þá átt að efla vernd þeirra þátta friðhelgi einkalífsins er lúta að því að sporna við söfnun og vinnslu persónuupplýsinga enda fara ógnir sem steðja að friðhelgi einkalífs í nútímasamfélagi stöðugt vaxandi, m.a. vegna örrar tækniþróunar. Skýr dæmi um þessa þróun á alþjóðavettvangi má t.d. sjá í 8. gr. réttindaskrár Evrópusambandsins.
Í 3. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar er kveðið á um að með sérstakri lagaheimild megi takmarka friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu á annan hátt en kveðið er á um í 2. mgr. 71. gr., ef brýna nauðsyn ber til vegna réttinda annarra. Þetta ákvæði er fellt brott í ljósi hinnar almennu takmörkunarheimildar 29. gr. sem veitir heimild til takmarkana á friðhelgi einkalífs í þágu almannahagsmuna eða réttinda annarra, en setur þeim jafnframt skilgreind mörk. Orðalag gildandi ákvæðis var einnig of þröngt, en sem dæmi um takmörkun í þágu almannahagsmuna má t.d. nefna ákvæði sóttvarnalaga, nr. 19/1997, sem í þágu almannaheilsu leggja ýmsar takmarkanir á friðhelgi einkalífs, og ýmiss konar opinbera skráningarskyldu og skýrslugjöf, svo sem í skattalögum. Takmarkanir á friðhelgi einkalífs í þágu réttinda annarra geta t.d. miðast að því að tryggja möguleika til nauðsynlegra afskipta af heimili og fjölskyldulífi með vernd barna að leiðarljósi, sbr. barnaverndarlög, nr. 80/2002, en fleiri dæmi má nefna svo sem heimildir til fullnustu fjárkrafna, sbr. lög um nauðungarsölu, nr. 90/1991, og lög um gjaldþrot, nr. 21/1991.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir nánar tiltekið að refsing þurfi að hvíla á lagaheimild og að ekki megi refsa á grundvelli nýrra laga sem taka gildi eftir að sú háttsemi sem refsað er fyrir átti sér stað. Þá sé í þessu ákvæði áréttað að ekki sé leyfilegt að beita þyngri refsingum eða þyngri viðurlögum en kveðið var á um þegar hin refsiverða háttsemi átti sér stað. Loks áréttar stjórnlagaráð í skýringum sínum að breytingar ráðsins snúi umfram allt að orðalagi þannig að ekki sé um efnislega breytingu á ákvæðinu að ræða. Verður það því skýrt með sama hætti og verið hefur.
Um orðalagsbreytingarnar segir loks í skýringum stjórnlagaráðs:
Mikið var rætt um nauðsyn þess að halda inni þeim hluta 1. mgr. sem segir: „eða má fullkomlega jafna til þeirrar háttsemi“. Á lagamáli kallast þetta „fullkomin lögjöfnun“. Það orðalag var um tíma fellt út úr greininni, en bætt aftur í hana eftir fjölda ábendinga frá sérfræðingum um að varasamt væri að fella hana brott.
Texti núgildandi ákvæðis um bann við afturvirkni refsingar hefur verið einfaldaður í þeim tilgangi að skýra innihald hans, en ekki er gerð efnisleg breyting á ákvæðinu enda um grundvallarreglur refsiréttar að ræða sem felast í því að mannréttindi borgaranna skuli tryggja að refsing hvíli á lagaheimild. Þannig á réttarstaða manns ekki að geta breyst með lagabreytingu.
Um 16. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Ákvæði um tjáningarfrelsi er í 73. gr. núgildandi stjórnarskrár. Tjáningarfrelsið er einn af hornsteinum lýðræðislegs þjóðskipulags og hefur notið verndar í stjórnarskrám frá fyrstu tíð, þ.m.t. í fyrstu stjórnarskrá Íslands frá 1874. Markmið þessa ákvæðis er að tryggja og treysta tjáningarfrelsi […]
Þá segir einnig:
Mikilvægt þykir að tryggja öllum möguleikann til tjáningar, einnig þeim sem nota ekki talað mál, heldur táknmál og ritmál eða tjá sig með táknum, myndum o.s.frv. Hér er tekið mið af réttindum fatlaðs fólks, en í 21. gr. um tjáningarfrelsi og aðgang að upplýsingum í samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks, sem Ísland hefur undirritað en ekki fullgilt, er skýrt kveðið á um rétt þess hóps til tjáningarfrelsis og aðgangs að upplýsingum og að aðildarríki skuli gera allt sem í þeirra valdi stendur til að skapa aðstæður sem eru aðgengilegar fyrir alla til að tjá sig, eiga samskipti og afla upplýsinga. Í samræmi við þetta þykir rétt að það að „eiga rétt á að tjá“ skuli eiga við um ólíkar tjáningarleiðir, auk þess sem jafnræðisregla þessa frumvarps tekur sérstaklega til fatlaðs fólks.
Við tillögu stjórnlagaráðs að 1. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er hér bætt nýjum málslið þar sem kveðið er á um að öllum sé frjálst að leita eftir, taka við og miðla upplýsingum og hugmyndum. Er það ákvæði í samræmi við tillögu ráðsins að 1. mgr. 15. gr., en við lagatæknilega yfirferð yfir mannréttindakaflann þótti fara betur á því að staðsetja það innan hins almenna ákvæðis 1. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um tjáningarfrelsið enda er réttur almennings til að leita eftir og miðla upplýsingum almennt séð hluti þess. Er það einnig til samræmis við alþjóðasáttmála um mannréttindi. Þannig kveður 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu á um að í rétti til tjáningarfrelsis felist einnig réttur til að taka við og skila áfram upplýsingum og hugmyndum án tillits til landamæra, en auk þess kveður 19. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi á um rétt til að leita upplýsinga. Stjórnlagaráð tekur fram að orðalag ákvæðisins beri að skilja með víðtækum hætti. Því sé ætlað að ná til alls í senn: að búa til, miðla, taka á móti, geyma og sýsla með upplýsingar. Auk þess lagði stjórnlagaráð í skýringum sínum ríka áherslu á það að einstaklingar hafi rétt til að safna og miðla upplýsingum, sem sé óaðskiljanlegur hluti skoðana- og tjáningarfrelsis, þótt heimilt geti verið í ákveðnum tilvikum að takmarka þennan rétt, svo sem á grundvelli friðhelgi einkalífs og til verndar persónuupplýsingum annarra.
Rétturinn til að leita eftir og taka við upplýsingum felur í sér að hverjum manni er frjáls aðgangur að aðgengilegum upplýsingaveitum. Ákvæðið setur því t.d. hömlur að stjórnvöld hindri móttöku efnis og upplýsinga erlendis frá. Ákvæðið gengur hins vegar ekki svo langt að veita almenningi rétt til aðgangs að upplýsingum hjá öðrum einkaaðilum vilji þeir ekki gera þær aðgengilegar. Um aðgang að opinberum gögnum gildir 15. gr. Réttur sá er hér um ræðir sætir takmörkunum á grundvelli 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) enda séu skilyrðin sem þar eru upp talin uppfyllt. Hvað varðar aðgang að netinu og hagnýtingu nýrrar upplýsingatækni er rétt að hafa hliðsjón af þeirri stefnumörkun alþjóðastofnana á borð við Evrópuráðið að stjórnvöldum beri að sjá til þess að slík ný tækni styðji við tjáningar- og upplýsingafrelsi. Það er mikilvægt í ljósi þess að ný tækni gerir stjórnvöldum einnig kleift að beita tæknilegum leiðum til að hamla aðgangi að upplýsingamiðlum og upplýsingaveitum. Vandséð er að almennar takmarkanir eins og t.d. lokun aðgangs að netinu fyrir tiltekna hópa eða jafnvel þjóðfélagið allt mundu nokkurn tíma uppfylla skilyrði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Slíkar aðgerðir mundu bæði fela í sér skerðingu á rétti skv. 1. og 2. málsl. 1. mgr., sbr. einnig 2. mgr.
Hvað varðar takmarkanir á tjáningarfrelsinu gerði stjórnlagaráð tillögu að svohljóðandi 2. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), sem fól í sér ákveðnar orðalagsbreytingar á ákvæðum 2. og 3. mgr. 73. gr. gildandi stjórnarskrár: „Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða. Þó má setja tjáningarfrelsi skorður með lögum til verndar börnum, öryggi, heilsu, réttindum eða mannorði annarra, svo sem nauðsyn ber til í lýðræðislegu þjóðfélagi.“ Þá var í 4. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að finna svohljóðandi ákvæði: „Hver og einn ber ábyrgð á framsetningu skoðana sinna fyrir dómi.“
Lagt er til að fyrsti málsliðurinn í fyrrgreindri tillögu stjórnlagaráðs að 2. mgr. 14. gr. haldi sér en við bætist: „en ábyrgjast verða menn tjáningu sína lögum samkvæmt“. Er orðalagið fengið úr 2. mgr. 73. gr. gildandi stjórnarskrár og hliðstæðri tillögu stjórnlagaráðs í 4. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þannig slær 2. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) þessa frumvarps fastri þeirri meginreglu að fyrirfarandi tálmanir tjáningarfrelsis séu almennt óheimilar en ábyrgjast verði menn tjáningu sína eftir að hún hefur átt sér stað. Ekki þykir þörf á að geta þess sérstaklega að sú ábyrgð sé frammi fyrir dómi enda verður að gera ráð fyrir að stjórnvöld geti einnig brugðist við tjáningarbrotum á grundvelli laga þótt að jafnaði eigi menn síðan rétt á því að bera slíkar ákvarðanir stjórnvalda undir dóm eftir almennum reglum. Sambærileg ákvæði eru í 85. og 97. gr. frumvarps þessa (84. og 95. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) þar sem fjallað er um ábyrgð hlutaðeigandi án þess að taka fram að hún sé frammi fyrir dómi.
Þrátt fyrir ákvæði þetta um bann við ritskoðun og öðrum sambærilegum tálmunum á tjáningarfrelsi verður að gera ráð fyrir að tilteknar fyrirfarandi tálmanir eigi áfram rétt á sér, eins og lögbann við birtingu efnis, enda séu skilyrði 29. gr. frumvarpsins (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) uppfyllt. Í samræmi við dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu þurfa þó að vera mjög ríkar ástæður fyrir hendi til þess að fyrirfarandi tálmun tjáningarfrelsis standist. Ætla má að tilvik sem réttlæta slíkt séu fyrst og fremst bundin við réttargæslu þar sem sýnt er fram á að útbreiðsla tjáningar geti haft óbætanleg skaðleg áhrif. Um verður að vera að ræða afmörkuð sérgreind tilvik, t.d. útgáfu rits eða sýningu tiltekinnar kvikmyndar. Almennt bann við útgáfu eða birtingu efnis af tilteknu tagi mundi því ekki standast prófun gagnvart 2. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þaðan af síður mundi standast að banna einstaklingum eða hópi manna aðgang að tilteknum fjölmiðlum, netinu, upplýsingatækni eða öðrum miðlum til að koma tjáningu sinni á framfæri. Í þessu sambandi verður þó að gera fyrirvara varðandi sérstakar aðstæður eins og fanga í fangelsum sem síðar verður vikið að.
Rökin fyrir breytingu á 4. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) í tillögu stjórnlagaráðs eru þau að orðalagið í þeirri tillögu þykir ekki nógu skýrt, m.a. með hliðsjón af því að samkvæmt dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu nýtur það form sem menn velja tjáningu sinni sérstakrar verndar, þ.e. menn eiga að hafa svigrúm til að velja orðum sínum form, jafnvel þótt það kunni að hneyksla eða valda óróa. Þá er tillagan heldur ekki alls kostar skýr að því leyti að hún gefur til kynna að miðlun skoðana feli í sér ríkari ábyrgð en miðlun upplýsinga. Samkvæmt dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu er þessu þveröfugt farið, þ.e. miðlun skoðana í formi svokallaðra gildisdóma nýtur sérstakrar verndar umfram miðlun fullyrðinga um staðreyndir. Að auki eru þau vandkvæði að málsgreinin, eins og hún var orðuð í tillögu stjórnlagaráðs, gaf til kynna að hver og einn ætti að bera ábyrgð á tjáningu sinni en ábyrgðarkerfi fjölmiðlalaga og áður prent- og útvarpslaga gerði ráð fyrir að í sumum tilfellum væri ekki hægt að fella ábyrgð á höfund efnis.
Rökin fyrir niðurfellingu tillögu stjórnlagaráðs að 2. málsl. 2. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru sá ágalli að ekki er getið um siðgæði, sem gerir upptalningu þeirra hagsmuna sem réttlætt geta skerðingu tjáningarfrelsis fullþrönga. Má nefna í því sambandi að gagnvart tillögu stjórnlagaráðs hefði t.d. getað skapast ákveðinn túlkunarvandi varðandi stjórnskipulegt gildi 210. gr. almennra hegningarlaga sem leggur refsingu við gerð, birtingu og dreifingu klámfengins efnis hvort sem börn koma þar við sögu eða ekki. Niðurfelling 2. málsl. er einnig í samræmi við þá lagatæknilegu leið sem farin er í frumvarpi þessu að hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gildi einfaldlega um takmarkanir á mannréttindum, þar á meðal um allar takmarkanir á tjáningarfrelsinu, nema sérstök ástæða sé til að halda í sérreglur sem stjórnlagaráð hafi lagt til og setji skýrari eða strangari skorður við þeim. Hið afdráttarlausa ákvæði 2. mgr. um að ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi megi aldrei í lög leiða er því látið halda sér þótt 2. málsl. sé felldur niður. Skv. 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) væru það, auk siðgæðis, eftir sem áður einkum þeir hagsmunir sem stjórnlagaráð taldi upp í 2. málsl. tillögu sinnar sem réttlætt gætu takmarkanir á tjáningarfrelsinu, þ.e. vernd barna, heilsu, réttinda eða mannorðs annara auk verndar öryggis bæði ríkisins og almennings, þ.m.t. allsherjarreglu. Þar undir falla t.d. takmarkanir á tjáningarfrelsinu í þágu verndar friðhelgi einkalífs annarra og heimildir stjórnvalda til að gera starfsemi útvarps, sjónvarps og kvikmyndafyrirtækja leyfisskylda á grundvelli m.a. þeirra hagsmuna að vernda menningararf þjóðarinnar og tryggja fjölhyggju og hlutleysi í upplýsingamiðlun til almennings.
Varðandi beitingu 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er rétt að vekja sérstaklega athygli á því að stundum reynir á jafnvægi milli tvenns konar jafnrétthárra stjórnarskrárréttinda. Þannig getur takmörkun tjáningarfrelsis vegna friðhelgi einkalífs stuðst við 15. gr. frumvarps þessa (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Úrlausn slíkra mála snýr þá öðrum þræði að því að gæta þess að ekki sé vegið að kjarna hvors réttar um sig, tjáningarfrelsisins annars vegar og friðhelgi einkalífs hins vegar. Enn fremur má ætla að við úrlausn mála þar sem reynir á hvort hatursáróður njóti verndar 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verði tekið mið af því að alþjóðasamningar sem Ísland hefur fullgilt kveða á um bann við hatursáróðri, sbr. 2. mgr. 20. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, og 4. gr. alþjóðasamnings um bann við kynþáttamismunun. Í sömu átt hnígur 17. gr. mannréttindasáttmála Evrópu um bann við misnotkun réttinda til að grafa undan öðrum réttindum.
Stjórnlagaráð lagði til að í 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) væri svohljóðandi ákvæði: „Stjórnvöld skulu tryggja aðstæður til opinnar og upplýstrar umræðu. Óheimilt er að skerða aðgang að netinu og upplýsingatækni nema með úrlausn dómara og að uppfylltum sömu efnisskilyrðum og eiga við um skorður við tjáningarfrelsi.“ Líkt og áður greinir voru ákvæði um opna og frjálsa umræðu og aðgang að netinu við lagatæknilega skoðun á tillögu stjórnlagaráðs færð í 18. gr. (16. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) þar sem þau eiga frekar efnislega samstöðu með fjölmiðlafrelsi. Bent er á að sú tillaga stjórnlagaráðs að kveða í 2. málsl. 3. mgr. 14. gr. á um að úrlausn dómara þurfi ávallt til þess að skerða aðgang að netinu og upplýsingatækni gengur óþarflega langt miðað við nánast allar aðrar takmarkanir mannréttinda sem ekki eru sjálfkrafa háðar dómsúrlausnum. Í tengslum við tilfærslu ákvæðisins yfir í 18. gr. (16. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) var sérákvæði 2. málsl. 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) því fellt niður á þeim forsendum að eftir sem áður fælist næg réttarvernd í 29. gr. frumvarpsins (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem gerir kröfu um að takmarkanir séu lögbundnar og gangi ekki lengra en nauðsyn krefur í þágu almannahagsmuna og réttinda annarra. Stjórnlagaráð vísar í skýringum sínum sérstaklega til stöðu fanga og dæmdra manna hvað ákvæði 2. málsl. 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) varðar. Skertur aðgangur fanga að netinu og upplýsingatækni er að einhverju marki einfaldlega talinn hluti af þeim takmörkunum sem óhjákvæmilega fylgja fangelsisvist, sbr. t.d. 42. gr. laga um fullnustu refsinga, nr. 49/2005. Séu viðkomandi lagaákvæði nægilega skýr er vandséð hver þörfin á sérstökum dómsúrskurði er. Komi til þess að takmörkun á aðgangi að netinu eða upplýsingatækni verði lögfest sem sérstök viðurlög við ákveðnum refsilagabrotum verða þau, með vísan til réttlátrar málsmeðferðar fyrir dómi skv. 13. gr. frumvarpsins (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), ekki lögð á nema með dómi. Í þeim tilvikum er því engin þörf á ákvæði 2. málsl. 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) í tillögu stjórnlagaráðs til að tryggja réttarverndina.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 16. gr. er kveðið á um skoðana- og tjáningarfrelsi. Tjáningarfrelsið er einn af hornsteinum lýðræðislegs þjóðskipulags. Ákvæðið byggist að hluta til á fyrirmynd 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. einnig 73. gr. stjórnarskrárinnar, en í því er jafnframt að finna ýmis nýmæli. Markmið þess er að tryggja nútímalega vernd skoðana- og tjáningarfrelsis í stjórnarskrá og leggja í því sambandi áherslu á aðgang að netinu og upplýsingatækni.
1. málsl. 1. mgr. 16. gr. er að því leyti sambærilegur við 1. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar að þar er sett fram sú mikilvæga meginregla að allir séu frjálsir skoðana sinna og sannfæringar, en inntak réttarins til trú- og sannfæringarfrelsis er einnig útfært nánar í 19. gr. frumvarpsins. Megininntak 16. gr. lýtur aftur á móti að því að tryggja frelsið til að tjá sig og því er í 1. málsl. einnig kveðið á um réttinn til að „tjá hugsanir sínar“ en orðalagið sækir fyrirmynd í 1. málsl. 2. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar. Í 2. málsl. 1. mgr. er svo að finna nýmæli þess efnis að öllum sé frjálst að leita eftir, taka við, safna og miðla upplýsingum og hugmyndum. Ákvæði 1. mgr. í heild sækir fyrirmynd í 1. mgr. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og verður ákvæðið túlkað til samræmis við hana, en ákvæðið á sér einnig samsvörun í 19. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Í tjáningarfrelsinu skv. 1. mgr. felst almennur réttur til að tjá sig. Þrátt fyrir það orðalag í 1. málsl. að menn eigi rétt á að láta í ljós „hugsanir“ sínar er vernd ákvæðisins ekki takmörkuð við tjáningu skoðana og hugsana. Á þessu er hnykkt í 2. málsl. sem vísar einnig til frelsis til að miðla upplýsingum og hugmyndum. Réttarverndin nær því til hvers konar tjáningar, þ.m.t. í formi fréttamiðlunar og auglýsinga og í formi listsköpunar. Gildissvið ákvæðisins ber að túlka vítt og nær vernd þess til hvers kyns tjáningar, án tillits til inntaks og forms hennar, og án tillits til þess hvort hún kunni að valda hneykslan, óróa eða úlfúð í samfélaginu. Tjáningarfrelsið felur einkum í sér neikvæðar skyldur, en ákvæðið kann einnig að leggja ákveðnar jákvæðar skyldur á ríkið til þess að tryggja að allir geti í raun tjáð sig, einnig þeir sem ekki notað talað mál, heldur táknmál eða ritmál eða tjá sig með táknum, myndum o.s.frv. Við túlkun á þessari jákvæðu skyldu ríkisins skal litið til 21. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fólks með fötlun.
Í 2. málsl. 1. mgr. er sem fyrr segir sérstaklega hnykkt á ákveðnum þáttum tjáningarfrelsisins, sem stundum eru nefndir upplýsingafrelsi. Sem fyrr segir á ákvæðið sér fyrirmynd í 1. mgr. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu þar sem kveðið er á um réttinn til að taka við og skila áfram upplýsingum og hugmyndum heima og erlendis án afskipta stjórnvalda. Ákvæðinu er ætlað að ná til þess að búa til, miðla, taka á móti, geyma og sýsla með upplýsingar og tryggir einstaklingum rétt til þess að leita eftir, taka við og miðla upplýsingum og hugmyndum. Rétturinn til að leita eftir, taka við, safna og miðla upplýsingum felur m.a. í sér að hverjum manni er frjáls aðgangur að aðgengilegum upplýsingaveitum, en netið fellur þar undir. Ákvæðið setur því t.d. hömlur að stjórnvöld hindri móttöku efnis og upplýsinga frá útlöndum. Ákvæðið gengur hins vegar ekki svo langt að veita almenningi rétt til aðgangs að upplýsingum hjá öðrum einkaaðilum vilji þeir ekki gera þær aðgengilegar. Um aðgang að upplýsingum og gögnum í fórum stjórnvalda gilda sérákvæði í 17. gr.
Þar sem tjáningarfrelsinu fylgja skyldur og ábyrgð verður að vera hægt að setja því takmörk í þágu almannahagsmuna og réttinda annarra. Almenn takmörkunarheimild 29. gr. hefur þau áhrif að unnt er að takmarka réttinn til tjáningar að uppfylltum þeim skilyrðum sem þar eru tilgreind. Líkt og á grundvelli gildandi ákvæðis í 3. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar verða heimilar takmarkanir á tjáningarfrelsinu túlkaðar til samræmis við 2. mgr. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Gildandi ákvæði hefur verið skýrt nokkuð þröngt og er gert ráð fyrir því að svo verði áfram. Í skýringum við 15. gr. er vikið að því að ákveðin togstreita geti verið á milli tjáningarfrelsis og upplýsingafrelsis annars vegar og friðhelgi einkalífs hins vegar, ekki síst þegar kemur að æruvernd og vernd persónuupplýsinga. Rétt er að árétta að í 29. gr. er kveðið á um heimild til að takmarka réttindi til verndar réttindum annarra og því ljóst að löggjafinn getur á grundvelli 29. gr. sett ákveðin takmörk á neytingu þeirra réttinda sem kveðið er á um í 16. gr. til að tryggja réttindi annarra. Lög um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga, nr. 77/2000, eru nærtækt dæmi um slíka löggjöf þar sem skráningu, vinnslu, söfnun og miðlun persónuupplýsinga eru sett ákveðin lögmæt takmörk. Ákvæði 16. gr. hefur hvorki áhrif á stöðu þeirrar löggjafar né ákvæði XXV. kafla almennra hegningarlaga, nr. 19/1940, um ærumeiðingar og brot gegn friðhelgi einkalífs. Sem dæmi um takmörkun tjáningarfrelsis í þágu almannahagsmuna má einnig nefna bann 210. gr. almennra hegningarlaga við gerð, birtingu og dreifingu á klámfengnu efni, en ákvæðið byggist á þeim almannahagsmunum að vernda mikilvæg siðferðileg gildi. Undir vernd almannahagsmuna falla einnig heimildir löggjafans til að gera starfsemi útvarps, sjónvarps og kvikmyndafyrirtækja leyfisskylda á grundvelli m.a. þeirra hagsmuna að vernda menningararf þjóðarinnar og tryggja fjölhyggju og hlutleysi í upplýsingamiðlun til almennings. Ástæða er til að taka sérstaklega fram að við túlkun og beitingu 29. gr. frumvarpsins í tengslum við 16. gr. þess má gera ráð fyrir mjög víðtækum heimildum til að takmarka hatursáróður, en alþjóðasamningar sem Ísland hefur fullgilt kveða á um bann við hatursáróðri, sbr. 2. mgr. 20. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, og 4. gr. alþjóðasamnings um bann við kynþáttamismunun. Í sömu átt hnígur 17. gr. mannréttindasáttmála Evrópu um bann við misnotkun réttinda til að grafa undan öðrum réttindum. Bann við hatursáróðri er nú að finna í 233. gr. a í almennum hegningarlögum. Við meðalhófsmat takmarkana tjáningarfrelsis á grundvelli 29. gr. frumvarpsins verður m.a. litið til eðlis tjáningar, tilgangs hennar og samhengis. Þannig þarf almennt séð meira að koma til svo að takmarka megi tjáningu sem lýtur að umfjöllun um mikilvæg samfélagsleg málefni, svo sem varðandi stjórnmál eða starfsemi opinberra stofnana, en annars konar tjáningu. Með sama hætti verður einnig sérstaklega litið til mikilvægis frjálsrar fjölmiðlunar fyrir gangverk lýðræðisins.
Í 2. mgr. er að finna samhljóða ákvæði því sem er í 2. málsl. 2. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar þar sem segir að ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi megi aldrei í lög leiða. Er þar um sérákvæði að ræða gagnvart 29. gr., þar sem það leggur strangari hömlur á tilteknar takmarkanir á tjáningarfrelsinu. Með hugtakinu „ritskoðun“ er átt við kerfisbundinn yfirlestur eða annað mat handhafa ríkisvalds á tjáningu til úrlausnar á því hvort hana megi birta og í ákvæðinu felst sú meginregla að fyrirfarandi tálmanir tjáningarfrelsis séu almennt óheimilar. Ákvæðið útilokar þó ekki ákveðin form fyrirfarandi tálmana á tjáningarfrelsinu, svo sem lögbann við birtingu efnis, en í samræmi við dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu þurfa að vera mjög ríkar ástæður fyrir hendi til þess að fyrirfarandi tálmun tjáningarfrelsis standist. Ætla má að tilvik sem réttlæta slíkt séu fyrst og fremst bundin við réttargæslu þar sem sýnt væri fram á að útbreiðsla tjáningar gæti haft óbætanleg skaðleg áhrif. Um verður að vera að ræða afmörkuð sérgreind tilvik, t.d. útgáfu rits eða sýningu tiltekinnar kvikmyndar. Almennt bann við útgáfu eða birtingu, eða kerfisbundin fyrirframskoðun efnis af tilteknu tagi, mundi því ekki standast prófun gagnvart 2. mgr. 16. gr.
Í 3. málsl. 2. mgr. 16. gr. er að finna það nýmæli að óheimilt sé að takmarka aðgang að netinu og upplýsingatækni nema að uppfylltum skilyrðum hinnar almennu takmörkunarheimildar í 29. gr. Með því að tilgreina sérstaklega að slíkar takmarkanir sæti skilmálum 29. gr. væri því þannig lýst yfir í stjórnarskrá að það séu mannréttindi að hafa aðgang að netinu og upplýsingatækni. Sá réttur er þó settur fram með neikvæðum hætti og felur ekki í sér skyldu ríkisins til að tryggja að allir hafi þann aðgang í raun.
Talin er sérstök nauðsyn á því að kveða sérstaklega á um netið í stjórnarskránni. Netið hefur ákveðna sérstöðu þar sem það er bæði fjölmiðill, gagnagrunnur og samskiptamiðill og því verður að telja mikilvægt að tryggja aðgengi almennings að neti í þágu upplýstrar umræðu og lýðræðis. Netið hefur auk þess sérstaka eiginleika sem gerir það sérlega viðkvæmt fyrir ritskoðun. Þá getur netið verið tjáningarleið fyrir fólk sem á erfitt með að tjá sig með einföldum hætti á annan máta. Netið hefur líka þann eiginlega að brúa bil milli ólíkra tungumála og samskiptamáta og gefa til að mynda fólki sem hefur táknmál sem sitt fyrsta mál tækifæri til tjáningar við þá sem ekki skilja táknmálið. Netinu hefur verið lýst sem einu áhrifamesta verkfæri 21. aldarinnar til að auka gagnsæi, tryggja aðgang að upplýsingum og efla virka þátttöku almennings í að byggja upp lýðræðislegt þjóðfélag. Netið er talið geta leikið lykilhlutverk fyrir borgarana með því að gera þeim kleift að kalla eftir jafnrétti, réttlæti, ábyrgð og virðingu fyrir mannréttindum. Rík rök eru því fyrir því að veita aðgangi að netinu sérstaka vernd. Í ljósi þess að tækniþróun getur verið mjög ör en að stjórnarskránni er ætlað að standa til lengri tíma er þó jafnframt vísað til aðgangs að upplýsingatækni. Með því er þá einnig átt við aðra tækni til upplýsingamiðlunar og samskipta.
Með vísan til skilyrða 29. gr. frumvarpsins er ljóst að ríkar kröfur eru gerðar til lagasetningar sem takmarkar aðgang að netinu og upplýsingatækni. Ákvæðið yrði ekki talið heimila að ákveðnum einstaklingum eða hópi manna væri bannaður aðgangur að netinu, upplýsingatækni eða öðrum miðlum til að koma tjáningu sinni á framfæri. Í þessu sambandi verður þó að gera fyrirvara um sérstakar aðstæður eins og varðandi fanga. Skertur aðgangur fanga að netinu og upplýsingatækni er að einhverju marki einfaldlega talinn hluti af þeim takmörkunum sem óhjákvæmilega fylgja fangelsisvist, sbr. t.d. 42. gr. laga um fullnustu refsinga, nr. 49/2005. Séu viðkomandi lagaákvæði nægilega skýr verður ekki annað séð en að þau geti uppfyllt ákvæði 29. gr.
Í 3. mgr. 16. gr. er einnig kveðið á um að með lögum skuli tryggja aðstæður til opinnar og upplýstrar umræðu. Hér er vísað til jákvæðra skyldna handhafa ríkisvalds til þess að móta stefnu og setja lög sem tryggja þær forsendur virks lýðræðis sem felast í opinni og upplýstri umræðu um þjóðfélagsmálefni. Ákvæðið er mikilvægt þar sem ný tækni gerir stjórnvöldum í raun kleift að beita tæknilegum leiðum til að hamla aðgangi að upplýsingamiðlun og upplýsingaveitum. Í ákvæðinu felst sú skuldbinding að við stefnumörkun skuli leitast við að skapa forsendur þess að ný tækni styðji við tjáningar- og upplýsingafrelsi, en ekki öfugt. Þá felst í 3. mgr. 16. gr. sú jákvæða skylda ríkisins að tryggja fjölbreytni og fjölræði í fjölmiðlun og hlutlausa og áreiðanlega upplýsingamiðlun um mikilvæg samfélagsleg málefni. Slíkt verður gert bæði með almennum reglum í löggjöf og, eftir þörfum og atvikum, með beinum aðgerðum, svo sem fjárstuðningi við almannaútvarp. Þessi atriði eru útfærð í gildandi lögum um fjölmiðla, nr. 38/2011, og lögum um Ríkisútvarpið ohf., nr. 6/2007. Ekki er gert ráð fyrir að ákvæðið hrófli við forsendum þessarar löggjafar.
Í 3. mgr. er að finna ákvæði um að hver og einn beri ábyrgð á „tjáningu“ sinni fyrir dómi. Ákvæðið er að efnisinntaki hið sama og felst í 1. málsl. 2. mgr. 73. gr. stjórnarskrárinnar, en þar er þó notað orðalagið að „láta í ljós hugsanir sínar“. Ábyrgð fyrir dómi vegna tjáningar felur í eðli sínu í sér takmörkun á tjáningarfrelsinu sem standast verður skilyrði 29. gr. frumvarpsins. Með ákvæðinu er einnig áréttuð sú meginregla að fyrirfarandi tálmanir á tjáningarfrelsi séu almennt óheimilar en menn verði að taka ábyrgð á tjáningu sinni eftir að hún hefur átt sér stað. Orðalagsbreytingin er hugsuð til að tryggja skýrleika ákvæðisins. Gildandi orðalag er ekki alls kostar skýrt að því leyti að það gefur til kynna að miðlun skoðana feli í sér ríkari ábyrgð en miðlun upplýsinga. Samkvæmt dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu er þessu þveröfugt farið, með því að minni hömlur verða lagðar á miðlun skoðana í formi svokallaðra gildisdóma en miðlun fullyrðinga um staðreyndir.
Um 17. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Þessi grein er nýmæli og helgast af mikilvægi greiðs aðgangs almennings að upplýsingum í lýðfrjálsu landi. Fyrirmynd ákvæðisins er m.a. sótt til Svíþjóðar þar sem strax árið 1766 tóku gildi stjórnarskipunarlög um frelsi fjölmiðla og upplýsingafrelsi (s. tryckfrihetsförordningen). Í þeim lögum er m.a. kveðið á um rétt almennings til að fá aðgang að skjölum í fórum hins opinbera. Lögin, sem voru ígildi stjórnarskrár, voru sett á undan mannréttindaskrá Frakka 1789 og fyrsta viðbótarákvæði stjórnarskrár Bandaríkjanna um prentfrelsi 1791.
Hugmyndin að baki stjórnarskrárákvæði um upplýsingafrelsi er að aðgangur að upplýsingum teljist til mannréttinda sem tryggja beri til jafns við önnur mannréttindi. Meginreglan er gegnsæi og markmiðið er að löggjafanum sé óheimilt að reisa skorður við birtingu upplýsinga nema að ströngum skilyrðum uppfylltum. Þessi almenna regla heitir á sænsku „offentlighetsprincipen“ og felur í sér að öllum skuli tryggður réttur til aðgangs að opinberum gögnum, réttarhöldum og opnum fundum þar sem stjórnmálaákvarðanir eru teknar. Lögin sem tryggja þennan rétt heita öðru nafni „sólskinslög“ á sænsku og segir nafngiftin sitt.
Þá vísar stjórnlagaráð til finnsku stjórnarskrárinnar, en í 12. gr. hennar er kveðið á um að allir eigi rétt til aðgangs að skjölum og upptökum yfirvalda. Við það má bæta að 100. gr. norsku stjórnarskrárinnar var breytt árið 2006 og kveður nú bæði á um rétt almennings til aðgangs að gögnum ríkis og sveitarstjórna og rétt til að fylgjast með málsmeðferð hjá dómstólum og á lýðræðislega kjörnum vettvangi. Þá er rétt að geta þess að Hæstiréttur hefur vísað í 73. gr. gildandi stjórnarskrár til stuðnings rétti til aðgangs að opinberum upplýsingum, sbr. dóm Hæstaréttar í máli nr. 397/2001 sem kveðinn var upp 14. mars 2002.
Ákvæði 17. gr. frumvarps þessa (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og þau ákvæði úr norrænum stjórnskipunarrétti sem hér hefur verið vísað til kveða með töluvert skýrari og almennari hætti á um rétt almennings til aðgangs að opinberum gögnum en talið er felast í lágmarkskröfum 8. og 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og sambærilegra ákvæða alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Orðalagi 1. mgr. hefur verið breytt nokkuð frá tillögu stjórnlagaráðs. Þannig hefur tillaga ráðsins að 1. mgr. 17. gr. (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verið færð í 1. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), um tjáningarfrelsið, þar sem hún vísaði almennt til réttar almennings til að safna og miðla hvers konar upplýsingum með sambærilegum hætti og gert er í 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 19. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Þess í stað hefur í 1. mgr. verið tekið upp skýrara efnisákvæði sem kveður á um sértækan rétt til aðgangs að opinberum gögnum. Við lagatæknilega yfirferð yfir mannréttindakaflann þótti skýrara með tilliti til samspils ákvæðanna að greina með þessum hætti á milli almennra þátta tjáningarfrelsisins, sem m.a. fela í sér réttinn til að safna og miðla hvers konar upplýsingum, og þeirra sérreglna sem tengjast aðgangi almennings að opinberum gögnum. Er ákvæði 17. gr. (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eftir þessar breytingar því með skýrari hætti helgað þeirri grundvallarhugsun að tryggja að almenningur veiti meðferð opinbers valds og hagsmuna virkt aðhald sem er leiðarstef í skýringum stjórnlagaráðs við ákvæðið.
Í tillögu stjórnlagaráðs að 17. gr. (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) var jöfnum höndum vísað til stjórnvalda, stjórnsýslu, opinberra aðila og „hins opinbera“. Þessi hugtakanotkun veitir nokkuð misvísandi upplýsingar um ætlað gildissvið ákvæðisins og reyndist því nauðsynlegt að gera nokkrar breytingar á tillögu stjórnlagaráðs til að tryggja innra samræmi ákvæðisins. Af ummælum í skýringum stjórnlagaráðs má ráða að ákvæðinu sé ætlað að ná ekki einungis til handhafa framkvæmdarvalds, þótt hugtakið „stjórnvald“ sé samkvæmt almennum málskilningi takmarkað við þá, heldur einnig til löggjafarvalds og dómsvalds. Er gildissvið 17. gr. frumvarps þessa (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) miðað við það og orðalagi því breytt í því skyni að endurspegla gildissviðið með skýrari hætti. Að því er varðar þjónustustarfsemi hins opinbera þá fellur hún að meginstefnu undir gildissvið greinarinnar, sbr. að í 2. mgr. er talað um meðferð opinberra hagsmuna. Samt sem áður verður að ætla löggjafanum nokkurt svigrúm til að meta að hvaða marki réttur til aðgangs að upplýsingum verði látinn ná til einkaaðila sem sinna opinberri þjónustu. Að minnsta kosti nær rétturinn til allra gagna í fórum stjórnvalda varðandi slíka þjónustu, þ.m.t. þjónustusamninga og skýrslna af hálfu einkaaðila sem afhentar eru opinberum aðilum. Löggjafinn þarf hins vegar að meta að hvaða marki eigi að fella einkaaðila beint undir upplýsingalög og þá til hvaða hluta starfsemi einkaaðilans upplýsingaskyldan nær.
Tillaga stjórnlagaráðs að 2. mgr. ákvæðisins er óbreytt í frumvarpi þessu, að öðru leyti en því að orðalag hennar er látið endurspegla gildissviðið betur. Um 2. mgr. segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Hert er á frumkvæðisskyldu ríkisins við söfnun, birtingu og miðlun upplýsinga og áhersla lögð á að almenningur hafi aðgang að upplýsingum í vörslu stjórnvalda. Skylda er lögð á stjórnvöld um varðveislu gagna og er það gert til að tryggja opinn aðgang og einnig að gögnum verði ekki eytt af vangá eða í óheiðarlegum tilgangi. Að mati Stjórnlagaráðs hefur reynslan verið sú að fjölmiðlar og almenningur hafi oft átt í erfiðleikum með að afla upplýsinga frá stjórnvöldum. Er þessu ákvæði ætlað að styrkja lagastoðir fyrir gegnsætt og opið þjóðfélag svo ekki verði setið á upplýsingum í óeðlilega langan tíma.
Til samræmis við gildissvið 17. gr. (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verður við það að miða að þessi ummæli eigi jafnt við um framkvæmdarvald og aðra þætti ríkisvalds.
Orðalagi 3. mgr. hefur einnig verið breytt nokkuð frá tillögu stjórnlagaráðs. Í stað þess að fjalla um „upplýsingar og gögn í fórum stjórnvalda“ og kveða á um aðgang að „öllum gögnum sem opinberir aðilar safna eða standa straum af“ er einfaldlega vísað til opinberra gagna. Þrátt fyrir það orðalag tillögu stjórnlagaráðs að vísa bæði til upplýsinga og gagna í upphafi 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verður af tillögu ráðsins ekki ráðinn skýr vilji til að leggja þá víðtæku skyldu á herðar stjórnvöldum að útbúa og miðla til almennings ýmsum upplýsingum ef þær eru ekki þegar til staðar í opinberum gögnum, enda væri slíkt illframkvæmanlegt í raun. Er orðalaginu því breytt í frumvarpi þessu og einungis vísað til gagna, en með því hugtaki er bæði vísað til skriflegra gagna, myndrænna gagna og hljóðupptaka. Það breytir því ekki að með lögum er hægt að kveða á um víðtækari skyldu á afmörkuðum sviðum, sbr. lög um upplýsingarétt um umhverfismál.
Með opinberum gögnum í 1. og 3. mgr. er átt við þau gögn sem annaðhvort hafa verið samin af viðkomandi valdhöfum eða verið móttekin af þeim. Í hinni sænsku fyrirmynd að tillögu stjórnlagaráðs er gert ráð fyrir því að gögn teljist ekki opinber gögn fyrr en þau hafa verið send frá viðkomandi aðila eða a.m.k. fengið á sig endanlega mynd á vettvangi hans. Vinnuskjöl, svo sem minnisblöð, drög og önnur undirbúningsgögn, teljast því ekki til opinberra gagna samkvæmt sænskum lögum. Hér er hins vegar farin sú leið að láta vinnuskjöl og önnur undirbúningsgögn falla undir gildissvið ákvæðisins. Er það í betra samræmi við gildandi upplýsingalög og sáttmála Evrópuráðsins um aðgang að opinberum gögnum.
Í skýringum stjórnlagaráðs er frá því greint að nokkur umræða hafi farið fram í ráðinu um það ákvæði 3. mgr. að listi yfir opinber gögn skuli vera aðgengilegur almenningi. Var vísað til þess að vandasamt hafi verið fyrir fjölmiðla að nálgast ýmsar upplýsingar í vörslu opinberra aðila þar sem ekkert yfirlit hafi verið fyrir hendi um tiltekin mál. Þá sagði:
Þannig hafa upplýsingar um ferðakostnað embættismanna, sem ættu að vera aðgengilegar almenningi, gjarnan verið óaðgengilegar þótt um opinbert fé sé að ræða.
Sérstaklega var vísað til rafrænnar gagnaskrár norskra yfirvalda sem dæmis um lista yfir gögn opinberra aðila (http://www.oep.no). Einnig var á það bent að í 3. mgr. fælist að þar sem gögn sem aflað er fyrir opinbert fé ættu að vera aðgengileg almenningi væri m.a. komið í veg fyrir að ríkið keypti sömu gögn margsinnis. Í því sambandi skal þó áréttað að gögn sem ekki varða meðferð opinbers valds og hagsmuna og aflað er til varðveislu í opinberum bóka- og gagnasöfnum teljast ekki til opinberra gagna í skilningi ákvæðisins. Hið sama gildir um gögn sem Þjóðskjalasafnið tekur við í þágu söfnunar og varðveislu heimilda þjóðarsögunnar, sbr. lög um opinber skjalasöfn, nr. 77/2014. Gert er ráð fyrir að þessi atriði verði útfærð nánar í almennum lögum.
Í skýringum stjórnlagaráðs er réttilega bent á að nauðsynlegt geti verið að trúnaður ríki um tilvist sumra mála. Upplýsingar um tilvist máls sem tengist ákveðnum einstaklingi geta einar sér haft í sér fólgnar viðkvæmar persónuupplýsingar, en einnig geta upplýsingar um tilvist mála ógnað mikilvægum almannahagsmunum, a.m.k. um ákveðinn tíma. Listar yfir mál og gögn hjá opinberum aðilum geta því þurft að sæta ýmsum takmörkunum. Hið sama gildir að sjálfsögðu um innihald sumra gagna. Þótt ekki sé nauðsynlegt að trúnaður ríki um tilvist málsins sem slíks kunna ákveðin gögn eða ákveðnar upplýsingar í gögnum sem tengjast því að hafa fólgnar í sér viðkvæmar upplýsingar sem takmarka verður aðgang að í þágu almannahagsmuna eða réttinda annarra.
Í ljósi fyrrgreinds eru lagðar til ákveðnar breytingar á tillögu stjórnlagaráðs um birtingu lista. Í fyrsta lagi verði tekið fram hvaða tilgangi birting slíks lista þjóni, þ.e. að það sé til að auðvelda almenningi upplýsingaleit, þ.e. stuðla að virkni upplýsingaréttarins skv. 1. mgr. og meginreglunnar um gegnsæi skv. 2. mgr. Í öðru lagi verði talað um „skrá“ en ekki lista og þykir það orð lýsa betur eðli þeirra gagna sem gera ber aðgengileg almenningi. Í þriðja lagi verði ekki skilyrðislaust kveðið á um að skráin innihaldi upplýsingar um öll opinber mál og gögn því að tilvist sumra mála og gagna verður að vera undirorpin trúnaði. Í fjórða lagi er nauðsynlegt að gera ráð fyrir heimild löggjafans til að útfæra nánar hvernig skuli staðið að því að gera slíka skrá aðgengilega. Þótt í ákvæði 3. mgr. felist skýr skylda til þess að halda slíka skrá og gera aðgengilega, er nauðsynlegt að löggjafinn hafi svigrúm til þess að kveða nánar á um þætti eins og fyrirkomulag skráningar, hversu ítarlegar upplýsingar komi fram í skránni og með hvaða hætti hún skuli gerð aðgengileg. Endurskoðað ákvæði um skrá yfir mál og gögn er nú að finna í 1. málsl. 3. mgr. frumvarpsins.
Í 2. málsl. 3. mgr. segir að taka skuli afstöðu til upplýsingabeiðna eins skjótt og auðið er. Er þar um að ræða efnislega sömu tillögu og var hjá stjórnlagaráði um að gögn í fórum stjórnvalda skyldu vera tiltæk án undandráttar. Jafnframt er þá skýrt að upplýsingarétturinn skv. 1. mgr. er háður því skilyrði að beiðni um upplýsingar sé borin fram. Gera verður ráð fyrir að líkt og í gildandi upplýsingalögum sé nánar afmarkað hvaða kröfur um tilgreiningu gagna þurfi að koma fram í upplýsingabeiðni. Samsvarandi meginreglu er að finna í sáttmála Evrópuráðsins þar sem segir í 4. mgr. 5. gr. að afgreiða eigi upplýsingabeiðnir eins skjótt og auðið er eða innan hæfilegra tímamarka sem skilgreind eru fyrir fram. Gert er ráð fyrir að ákvæði um rafrænan aðgang og rétt til að fá afrit af gögnum verði útfærð nánar í almennum lögum. Jafnframt kemur fram í 2. málsl. að synjun um aðgang skuli rökstyðja. Er það í samræmi við tillögu stjórnlagaráðs þar sem sagði að um, gögn sem lögbundin leynd hvíldi yfir, skyldu liggja fyrir upplýsingar um ástæður leyndar. Enn fremur má vísa í 6. mgr. 5. gr. sáttmála Evrópuráðsins þar sem segir að stjórnvald sem synji um aðgang að hluta eða öllu leyti skuli færa fram ástæður fyrir synjun.
Í 3. málsl. 3. mgr. segir að í lögum skuli kveða á um hvenær hömlur á aðgangi að tilteknum flokkum gagna falli niður og skuli sá tímafrestur ekki vera lengri en nauðsyn krefur. Er það í samræmi við tillögu stjórnlagaráðs þar sem sagði að liggja skyldu fyrir upplýsingar um takmörkun leyndartíma. Jafnframt má vísa í 3. mgr. 3. gr. sáttmála Evrópuráðsins þar sem segir að aðilar að sáttmálanum skuli íhuga að ákvarða í hversu langan tíma heimilar takmarkanir gildi.
Í 4. mgr. er að finna ákvæði sem endurspeglar þá tillögu stjórnlagaráðs að kveðið verði á um rétt svokallaðra uppljóstrara í stjórnarskránni. Samkvæmt tillögu stjórnlagaráðs var gert ráð fyrir því ákvæði í 18. gr. (16. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem fjallar um frelsi fjölmiðla en betur þykir fara á því að hún sé í 17. gr. (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Fyrst er því slegið föstu að eingöngu sé heimilt að kveða á um þagnarskyldu um upplýsingar samkvæmt lagaheimild enda sé það nauðsynlegt til verndar lögmætum opinberum hagsmunum eða einkahagsmunum. Undir þagnarskyldu falli þó aldrei upplýsingar um lögbrot í starfsemi stjórnvalda. Ákvæði þetta hefur vísun í nýlegt ákvæði í lögum um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins, nr. 70/1996, þ.e. 13. gr. a. Í skýringum stjórnlagaráðs sagði enn fremur:
Varðandi hugtakið „uppljóstrari“ skal tekið fram að hér er um að ræða þýðingu á enska heitinu whistle blower sem er notað um þá einstaklinga sem koma upp um óheiðarlega eða ólöglega háttsemi, hvort heldur í opinberri þjónustu, fyrirtækjum eða félagasamtökum. Orðið rataði inn í ákvæðið eftir ábendingu frá sérfræðingi í fjölmiðlafræðum sem benti á að slæleg vernd uppljóstrara leiddi iðulega til þess að ekki tækist að koma upp um eða bregða birtu á ýmis mikilvæg þjóðmál. Ýmsum þótti við fyrstu heyrn að orðið „uppljóstrari“ hefði á sér neikvæðan blæ. En efnisleg merking orðsins er skýr og e.t.v. stafar neikvæður undirtónn að einhverju leyti af leyndarhyggju sem umlukið hefur íslenskt samfélag og var því ákveðið að notast við orðið enda þýðir það bókstaflega sá sem varpar upp ljósi.
Í tillögu stjórnlagaráðs var að finna svohljóðandi 4. mgr.:
Söfnun, miðlun og afhendingu gagna, geymslu þeirra og birtingu má aðeins setja skorður með lögum í lýðræðislegum tilgangi, svo sem vegna persónuverndar, friðhelgi einkalífs, öryggis ríkisins eða lögbundins starfs eftirlitsstofnana. Heimilt er í lögum að takmarka aðgang að vinnuskjölum enda sé ekki gengið lengra en þörf krefur til að varðveita eðlileg starfsskilyrði stjórnvalda.
Ákveðið var að fella 1. málsl. þessa ákvæðis niður þar sem hann bætir í raun engu við hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem heimilar takmarkanir á réttindum í þágu almannahagsmuna og réttinda annarra að ákveðnum skilyrðum uppfylltum. Takmarkanir á upplýsingaréttinum skv. 1. mgr. verða þannig að byggjast á lagaheimild og vera í þágu almannahagsmuna eða til verndar réttindum annarra. Þeir hagsmunir sem geta átt við koma skýrt fram í 3. gr. sáttmála Evrópuráðsins, þ.e. þjóðaröryggi, varnarmál og alþjóðasamskipti, almannaöryggi, varnir gegn glæpastarfsemi, rannsókn og saksókn í opinberum málum, rannsókn agabrota í stjórnsýslunni, eftirlitsstörf opinberra aðila, friðhelgi einkalífs og aðrir lögmætir persónulegir hagsmunir, fjárhagslegir og efnahagslegir hagsmunir, hagsmunir er varða efnahags- og gjaldmiðilsmál ríkisins, jafnræði aðila að dómsmálum og skilvirk réttarframkvæmd, umhverfisvernd og samráð innan og milli stjórnvalda varðandi undirbúning mála. Þessir hagsmunir falla að verulegu leyti saman við þær takmörkunarheimildir sem eru í gildandi upplýsingalögum. Lokamálsliður 4. mgr. 17. gr. í tillögu stjórnlagaráðs (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) hefur aftur á móti verið færður í 3. mgr. ákvæðisins. Þar sem óvíst er að hvaða marki takmarkanir réttinda á grundvelli 29. gr. frumvarpsins (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verði réttlættar með vísan til hagkvæmnissjónarmiða sem tengjast starfsemi og rekstri opinberra aðila þótti nauðsynlegt að halda inni sérstakri takmörkunarheimild varðandi aðgang að vinnuskjölum þótt sú takmörkun réttlætist að nokkru marki af sjónarmiði um trúnað varðandi undirbúning mála, sbr. framangreint. Eins og áður segir verða önnur skilyrði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) einnig að vera uppfyllt, takmörkun verður þannig að samræmast lýðræðishefðum og gæta verður meðalhófs og þess að vega ekki að kjarna upplýsingaréttarins.
Þrátt fyrir að allnokkrar breytingar hafi verið gerðar á hinni upphaflegu tillögu stjórnlagaráðs að 17. gr. frumvarpsins (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) hefur í frumvarpi þessu verið leitast við að virða kjarna tillagnanna og gera þær skýrari. Er því ekki vikið frá markmiðum ákvæðisins sem svo er lýst í lokamálslið skýringa stjórnlagaráðs:
Ákvæðið leggur ríkinu skyldur á herðar við að tryggja sem greiðastan aðgang að upplýsingum svo möguleikar almennings á að fylgjast með hvernig mál þróast hjá hinu opinbera séu tryggðir.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 17. gr., sem er nýmæli, er kveðið á um upplýsingarétt og þátttökurétt. Ákvæði 1., 2. og 3. mgr. um upplýsingarétt helgast af mikilvægi greiðs aðgangs almennings að upplýsingum í lýðfrjálsu landi. Meginreglan er gagnsæi og markmiðið er að löggjafanum sé óheimilt að reisa skorður við birtingu upplýsinga nema að ströngum skilyrðum uppfylltum. Ákvæðið er ekki síður mikilvægt til þess að almenningur og fjölmiðlar geti veitt starfsemi hins opinbera og ráðstöfun á opinberu fé aðhald. Ákvæðið stendur einnig í tengslum við 16. gr. frumvarpsins um tjáningarfrelsi þar sem m.a. er tryggður rétturinn til að leita eftir, taka við, safna og miðla upplýsingum og hugmyndum. Í 4. mgr. er að finna það sem oft er kallað þátttökuréttur í umhverfisrétti, en þar er kveðið á um meginreglu um rétt almennings til aðgangs að undirbúningi ákvarðana sem hafa umtalsverð áhrif á umhverfi og náttúru og heimild til að leita til hlutlausra úrskurðaraðila í slíkum málum. Í 1. mgr. segir að upplýsingar og gögn í fórum stjórnvalda skuli vera tiltæk án undandráttar og að með lögum skuli tryggja aðgang almennings að þeim. Með vísan til stjórnvalda er átt við opinber stjórnvöld, hvort sem er ríki eða sveitarfélög, sem teljast til handhafa framkvæmdarvalds í ljósi þrískiptingar ríkisvalds skv. 2. gr. frumvarpsins. Það sem ræður því hvort aðili falli undir gildissviðið er því formleg staða hans í stjórnkerfinu. Ef um stjórnvald er að ræða tekur gildissvið ákvæðisins til allrar starfseminnar, án tillits til þess hvort hún varðar t.d. töku ákvarðana um rétt eða skyldu manna, setningu stjórnvaldsfyrirmæla, þjónustustarfsemi eða starfsemi sem er einkaréttarlegs eðlis. Einkaréttarlegir aðilar sem inna af hendi þjónustustarfsemi samkvæmt samningum við opinber stjórnvöld heyra aftur á móti ekki undir gildissvið ákvæðisins og upplýsingar og gögn löggjafans eða dómstóla falla ekki heldur undir það. Gildissvið upplýsingalaga, nr. 140/2012, er afmarkað með sama hætti varðandi opinber stjórnvöld og aðra handhafa ríkisvalds, en auk þess taka þau til starfsemi einkaréttarlegra lögaðila sem teljast að 51% hluta eða meira í eigu hins opinbera, nema sérstakar undantekningar séu gerðar þar. Vegna hinna ríku skyldna sem ákvæði 1. mgr. 17. gr. leggur á stjórnvöld til birtingar upplýsinga er gildissvið stjórnarskrárákvæðisins þrengra að þessu leyti. Að því leyti veita upplýsingalög víðtækari rétt til aðgangs að upplýsingum en leiddur verður beint af stjórnarskrárákvæðinu. Hvað varðar rétt almennings til aðgangs að upplýsingum úr starfi Alþingis má einnig geta þess að Alþingi hefur tekið upp þá vinnureglu að birta öll erindi og umsagnir sem berast þingnefndum vegna þingmála á vef sínum, auk þess sem þingfundir eru sýndir í beinni útsendingu sjónvarps. Regla 13. gr. frumvarpsins um að dómþing skuli háð í heyranda hljóði tryggir auk þess aðgang almennings og fjölmiðla að dómstólum og meginreglan um „réttláta málsmeðferð“ tryggir sem fyrr segir að dómar skuli birtir opinberlega. Með því að takmarka gildissvið 17. gr. er komið í veg fyrir að sú skylda sé lögð á dómsvaldið að gera opinber öll málsgögn sem aflað er og lögð eru fram í málum. Verður að telja að um eðlilega afmörkun sé að ræða enda er oft um að ræða upplýsingar sem njóta verndar friðhelgi einkalífs skv. 15. gr. frumvarps þessa. Næði ákvæðið til málsgagna gæti slíkt haft í för með sér skyldu dómstóla til að athuga öll málsgögn með hliðsjón af meginreglunni um friðhelgi einkalífs og ákvæðum laga, í því skyni að leggja mat á hvort opinbera megi þau. Vandséð er að almenningur hafi hagsmuni af aðgengi að slíkum gögnum eða birtingu þeirra, enda væru þau eðli máls samkvæmt sundurleit og gæfu takmarkaðar upplýsingar.
Í 5. gr. upplýsingalaga, nr. 140/2012, er gert ráð fyrir að óska þurfi eftir aðgangi að gögnum og í IV. kafla laganna er kveðið á um málsmeðferð þar sem m.a. er gerð krafa um afmörkun á beiðni um aðgang að upplýsingum og að gögn eða að efni máls sé tilgreint. Í 17. gr. laganna er kveðið á um að taka skuli ákvörðun um hvort verða eigi við beiðni um aðgang að gögnum svo fljótt sem verða má og sett fram sú meginregla að afgreiða skuli beiðni innan sjö daga frá móttöku. Ákvæði laganna fela því augljóslega ekki í sér að gögn séu „tiltæk án undandráttar“ eins og kveðið er á um í frumvarpinu, en í orðalaginu felst að gögnin séu til staðar og almenningur hafi milliliðalausan aðgang að þeim án þess að þurfa sérstaklega að sækja um hann og án þeirrar tafar sem afgreiðsla upplýsingabeiðni mundi kalla á. Í 2. málsl. 1. mgr. er einnig kveðið á um að listi yfir öll mál og gögn, uppruna þeirra og innihald, skuli vera öllum aðgengilegur. Markmið þess ákvæðis er að tryggja virkni aðgangs almennings skv. 1. málsl., en torvelt getur verið að nálgast ýmsar upplýsingar ef ekkert aðgengilegt yfirlit er til um tilvist mála og þau gögn sem máli tilheyra. Gera þarf miklar breytingar á upplýsingalögum og starfsháttum stjórnsýslunnar til að tryggja samræmanleika við ákvæðið. Í ljósi þessa er í gildistökuákvæði frumvarpsins lagt til að gildistöku 17. gr. verði frestað fram til 1. júní 2021.
Í 2. mgr. er kveðið á um heimild til að takmarka aðgang að vinnuskjölum enda sé ekki gengið lengra en þörf krefur til að varðveita eðlileg starfsskilyrði stjórnvalda. Ákvæðið felur í sér sérreglu gagnvart 29. gr. frumvarpsins þar sem hið almenna takmörkunarákvæði verður ekki talið fela í sér heimildir til að takmarka mannréttindi með tilliti til hagkvæmnissjónarmiða í starfsemi stjórnvalda. Auk þess felur orðalag 2. mgr. í sér öllu ríkari heimildir til takmörkunar en 29. gr. mundi gera þar sem ekki er vísað til nauðsynjar slíkrar takmörkunar og meðalhófsreglu. Orðalagið að vísa til „vinnuskjala“ ber að skýra rúmt, þannig að það taki til hvers konar gagna sem eru eðlislík eiginlegum skjölum, en vegna tækniþróunar kunna ýmis gögn að vera varðveitt á öðru formi en skjallegu. Ekki er unnt að komast hjá upplýsingaskyldu með því að breyta heiti gagna í „vinnuskjal“ heldur er það efni þeirra og staða sem ræður því hvort um vinnuskjal eða annars konar gögn er að ræða. Hugtakið ber að öðru leyti að skýra svo að það eigi við um gögn sem starfsmenn stjórnvaldsins, eða nefndir og starfshópar sem starfa á þess vegum samkvæmt sérstöku erindisbréfi, hafa ritað eða útbúið til eigin nota við undirbúning lykta máls. Hafi slík gögn verið afhent öðrum teljast þau þó ekki lengur til vinnuskjala, nema þau hafi einungis verið afhent eftirlitsaðila á grundvelli lagaskyldu eða send á milli stjórnvalda, nefnda og starfshópa við undirbúning að lyktum máls. Gögn sem rituð eru eða útbúin af öðrum fyrir stjórnvaldið, svo sem af utanaðkomandi sérfræðingum, teljast því ekki vinnuskjöl. Að öðru leyti skal útfæra í almennum lögum hversu langt takmarkanir á aðgangi að vinnuskjölum ná, en við þá útfærslu ber að hafa í huga að almennt skal veita aðgang að vinnuskjölum sem veita mikilvægar upplýsingar um forsendur úrlausnar máls eða vinnureglur stjórnvalds sem ekki koma fram annars staðar í gögnum málsins. Í 8. gr. upplýsingalaga, nr. 140/2012, eru þessar meginreglur útfærðar, en ákvæði 17. gr. frumvarpsins hróflar ekki við forsendum þess ákvæðis.
Í 2. mgr. er einnig áréttað að heimilt er að takmarka upplýsingarétt með lögum á grundvelli almennrar takmörkunarheimildar 29. gr. í fleiri tilvikum en þegar um vinnuskjöl er að ræða. Nauðsynlegt getur verið að trúnaður ríki um tilvist sumra mála. Upplýsingar um tilvist máls sem tengist ákveðnum einstaklingi geta einar sér haft í sér fólgnar viðkvæmar persónuupplýsingar, og má sem dæmi nefna málaskrár barnaverndaryfirvalda. Einnig geta upplýsingar um tilvist mála ógnað mikilvægum almannahagsmunum, a.m.k. um ákveðinn tíma. Listar yfir mál og gögn hjá stjórnvöldum geta því þurft að sæta ýmsum takmörkunum. Hið sama gildir að sjálfsögðu um innihald sumra gagna. Þótt ekki sé nauðsynlegt að trúnaður ríki um tilvist málsins sem slíks kunna ákveðin gögn eða ákveðnar upplýsingar í gögnum sem tengjast því að hafa fólgnar í sér viðkvæmar upplýsingar sem takmarka verður aðgang að í þágu almannahagsmuna eða réttinda annarra. Sem dæmi um almannahagsmuni sem réttlætt geta takmörkun á aðgangi að upplýsingum má nefna þjóðaröryggi, varnarmál og alþjóðasamskipti, varnir gegn glæpastarfsemi, eftirlitsstörf opinberra aðila og hagsmuni sem varða efnahags- og gjaldmiðlamál.
Í 3. mgr. er að finna sérstakt ákvæði sem tengist takmörkunum á upplýsingarétti náið. Það gerir ríkari kröfur en leiddar verða af 2. mgr. 17. gr. og 29. gr. til þeirrar lagaheimildar sem leggja verður til grundvallar slíkum takmörkunum. Nánar tiltekið felur ákvæðið í sér að í viðkomandi lagaheimild verði annars vegar að kveða á um hver sé ástæða leyndarinnar, en hins vegar að kveða á um hámarkslengd leyndartíma. Skal sá leyndartími sem ákveðinn er ekki vera lengri en nauðsyn krefur í ljósi þeirra hagsmuna sem vernda skal.
Í 4. mgr. er að finna ákvæði þess efnis að með lögum skuli tryggja almenningi aðgang að undirbúningi ákvarðana sem hafa umtalsverð áhrif á umhverfi og náttúru, svo og heimild til að leita til hlutlausra úrskurðaraðila. Ákvæðinu er ætlað að veita tilteknum skuldbindingum samkvæmt samningi um aðgang að upplýsingum, þátttöku almennings í ákvarðanatöku og aðgang að réttlátri málsmeðferð í umhverfismálum (Árósasamningi) sess í stjórnarskrá, sbr. 6. og 9. gr. samningsins.
Samkvæmt ákvæðinu er það almenna löggjafans að ákvarða umfang þessara réttinda en rétt er að hafa í huga að 4. mgr. er eins og Árósasamningnum fyrst og fremst ætlað að eiga við um staðbundna starfsemi sem háð er sérstökum starfs- og/eða framkvæmdaleyfum. Ákvæðið felur því ekki í sér sjálfstæðan rétt til að krefjast þess að umhverfi og náttúruauðlindir séu af tilteknum gæðum. Þær meginreglur Árósasamningsins, sem tryggðar eru í 4. mgr., að veita skuli almenningi rétt til að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem umtalsverð áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir sem og raunveruleg úrræði til þess að fá slíkar ákvarðanir endurskoðaðar af hlutlausum úrskurðaraðila, eru hins vegar mikilvægar. Þeim er m.a. ætlað að stuðla að því að almenningur geti notið þeirra mannréttinda sem tengjast ástandi náttúrunnar, sbr. 7., 15., 25. og 26. gr. frumvarps þessa. Þá eru þær taldar stuðla að aukinni umhverfisvitund, vandaðri málsmeðferð, auknu réttmæti þeirra ákvarðana sem teknar eru og sjálfbærri þróun. Eftirtaldir efnisþættir felast í 4. mgr. 17. gr.:
* Að meta skuli áhrif ákvarðana, hvort sem um er að ræða stefnumarkandi ákvarðanir eða ákvarðanir sem lúta að einstökum framkvæmdum, sem umtalsverð áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir komi þær til framkvæmda, í samræmi við lög.
* Að almenningur, þ.m.t. félög sem opin eru almenningi og hafa útivist, umhverfis- og náttúruvernd að markmiði, eigi rétt á að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem umtalsverð áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir, þ.m.t. aðgang að upplýsingum um fyrirhugaðar ákvarðanir og rétt til að koma fram athugasemdum við þær, í samræmi við lög.
* Að almenningur hafi möguleika til þess að fá slíkar endanlegar ákvarðanir endurskoðaðar af hlutlausum aðila, þ.e. stjórnvaldi eða dómstóli án mismununar.
Möguleikar almennings til þess að taka þátt í undirbúningi tiltekinna ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúru eru nú að miklu leyti tryggðir í almennri löggjöf, sbr. einkum ákvæði skipulagslaga, nr. 123/2010, hvað varðar undirbúning skipulagsákvarðana, ákvæði laga nr. 106/2000, hvað varðar mat á umhverfisáhrifum og undirbúning tiltekinna leyfisveitinga í samræmi við viðeigandi sérlög, og loks ákvæði laga um umhverfismat áætlana, nr. 105/2006. Þá tryggja 1.–3. mgr. 17. gr. almenningi víðtækan rétt til aðgangs að upplýsingum og gögnum í slíkum málum.
Í 4. mgr. er aftur á móti einnig kveðið á um að almenningi skuli heimilt að leita til hlutlausra úrskurðaraðila. Í því felst annars vegar réttur til að bera synjun um aðgang að upplýsingum um umhverfismál undir dómstóla eða annan óháðan úrskurðaraðila, en til þess getur komið að á grundvelli takmörkunarheimilda 2. mgr. 17. gr. og 29. gr. sé synjað um aðgang að tilteknum gögnum tengdum umhverfismálum. Hins vegar felst í ákvæðinu að „almenningur sem málið varðar“ skuli geta gert slíkt hið sama vegna útgáfu leyfa til framkvæmda sem geta haft umtalsverð umhverfisáhrif. Meginreglur íslensks réttarfars leiða til þess að samþykkja þarf sérstök lagaákvæði til þess að veita öðrum en þeim sem eiga einstaklingsbundinna lögvarinna hagsmuna að gæta rétt til þess að kæra ákvarðanir stjórnvalda til æðra stjórnvalds eða tiltekinna úrskurðarnefnda, sem og skjóta þeim til dómstóla, eftir atvikum. Nú þegar hefur löggjöf verið breytt á þann veg að umhverfisverndar-, útivistar- og hagsmunasamtök með minnst 30 félaga eiga kærurétt í ákveðnum tilvikum án þess að sýna fram á lögvarða hagsmuni og er þetta í samræmi við ákvæði laga nr. 130/2011, um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála. Þá verður talið að kæruréttur vegna synjunar um aðgang að upplýsingum sé nægilega varinn í lögum vegna þeirrar meginreglu íslensks réttar að gildi stjórnvaldsákvarðana verði borið undir dómstóla, sbr. 60. gr. stjórnarskrárinnar og 3. mgr. 103. gr. (áður 100. gr.) frumvarps þessa.
Loks er þess að geta að 4. mgr. er í góðu samræmi við þá áherslu á vandaðan undirbúning ákvarðana sem hafa áhrif á umhverfi og umhverfisgæði, þ.m.t. mat á hagsmunum þeirra einstaklinga sem verða fyrir áhrifum af slíkum ákvörðunum, sem fram kemur í dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu skv. 8. gr. sáttmálans um rétt til friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu, en ákvæðið verður einnig túlkað með hliðsjón af þeirri dómaframkvæmd eftir því sem við á.
Um 18. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Hugsunin að baki stjórnarskrárákvæði um frelsi fjölmiðla er að aðgangur að upplýsingum teljist til mannréttinda sem tryggja beri líkt og önnur mannréttindi og að löggjafanum sé óheimilt að reisa skorður við frjálsri fjölmiðlun. Markmiðið er öðrum þræði að vernda fjölmiðla gegn afskiptum eða ofsóknum yfirvalda og annarra. Frelsi fjölmiðla útheimtir ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra og gegnsætt eignarhald. Til dæmis þurfa blaðalesendur, útvarpshlustendur og sjónvarpsáhorfendur að vita um eigendur fjölmiðla til að geta lagt mat á upplýsingarnar sem þeir veita og til að geta myndað sér skoðun á ritstjórnarlegu sjálfstæði þeirra. Rétt þykir því að kveða á um ritstjórnarlegt sjálfstæði og gegnsætt eignarhald fjölmiðla í stjórnarskrá.
Á Þjóðfundi var fjallað um fjölmiðla sem fjórða valdið og m.a. settar fram kröfur um að fjölmiðlavaldið sýni ábyrgð gagnvart þegnunum og að fjölmiðlar verði í dreifðu eignarhaldi. Þá voru uppi kröfur um hlutleysi og ábyrgð fjölmiðla og var lýst eftir að þeir væru óháðir stjórnmálaskoðunum í umfjöllun. Vernd blaðamanna, heimildarmanna og uppljóstrara er angi af sama meiði. Slík vernd á sér langa sögu í íslenskum lögum en hana er að finna í grein um upplýsingafrelsi og starfsemi fjölmiðla í Skýrslu stjórnlaganefndar. Í tillögum stjórnlaganefndar segir m.a.: „Með lögum skal kveðið á um nafnleynd og vernd heimildarmanna og starfsemi sjálfstæðra fjölmiðla að öðru leyti tryggð.“ Í rökstuðningi með tillögunni segir að mikilvægi fjölmiðla birtist m.a. í því að veita stjórnvöldum, dómstólum, fyrirtækjum, hagsmunasamtökum og öðrum áhrifaöflum samfélagsins aðhald. Er því skýrt að það eftirlitsvald sem felst í upplýsingamiðlun er mikilvægt öðrum lýðræðislegum þáttum að dómi stjórnlaganefndar. Í skýrslunni segir að vernd nafnleyndar sé forsenda þess að fjölmiðlar geti sinnt hlutverki sínu. Jafnframt er tiltekið að með vernd fyrir heimildarmenn sé átt við mögulega vernd þeirra sem ljóstra upp upplýsingum sem varða mikilvæga almannahagsmuni við sérstakar aðstæður. Með frumvarpi þessu gengur Stjórnlagaráð lengra en stjórnlaganefnd með því að nefna uppljóstrara berum orðum og fjalla jafnframt um gegnsætt eignarhald og ritstjórnarlegt sjálfstæði sem þarf til að tryggja frjálsa upplýsingagjöf í landinu.
Í tillögu stjórnlagaráðs að 1. mgr. var lagt til að kveðið yrði á um að tryggja ætti frelsi fjölmiðla, ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra og gegnsætt eignarhald með lögum. Hefur það ákvæði verið umorðað og er nú í 1. mgr. kveðið á um að tryggja beri með lögum frelsi og sjálfstæði fjölmiðla, en ákvæðið um gegnsæi eignarhalds hefur verið flutt í sérstakan 2. málsl. 2. mgr. Sú breyting að kveða með skýrari hætti á um það í stjórnarskránni að virða beri rétt fjölmiðla til frelsis og sjálfstæðis er gerð í ljósi skuldbindinga Íslands skv. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Í 1. mgr. er að finna leiðsögn til löggjafans og stjórnvalda almennt um að starfsemi fjölmiðla eigi að vera frjáls að því marki sem unnt er og ekki eigi að vega að sjálfstæði þeirra. Í tillögu stjórnlagaráðs var sérstaklega vísað til ritstjórnarlegs sjálfstæðis fjölmiðla en hin almenna tilvísun ákvæðisins til sjálfstæðis fjölmiðla er víðari enda eru fleiri þættir í starfsemi fjölmiðla en ritstjórnin sem þurfa að njóta sjálfstæðis. Þá eru hugtökin „frelsi“ og „sjálfstæði“ fjölmiðla nátengd og verða skýrð saman. Af ákvæðinu leiðir t.d. þá meginreglu að ekki eigi að leyfisbinda starfsemi fjölmiðla nema fyrir því séu góð rök eins og á við um hljóð- og myndmiðlun sem nýtir tíðni sem er takmörkuð auðlind. Sjónarmið um fjölbreytni og fjölræði í fjölmiðlun geta einnig réttlætt leyfisveitingar. Almennt er viðurkennt á Evrópuvettvangi að útgáfu dagblaða eigi ekki að reisa neinar slíkar skorður, sbr. gagnályktun frá 3. málsl. 1. mgr. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Enn fremur er löggjafanum og stjórnvöldum rétt að taka sérstakt tillit til starfsemi fjölmiðla varðandi ferðafrelsi blaðamanna og aðgang að stöðum sem annars væru lokaðir. Í sjálfstæði fjölmiðla felst m.a. að stjórnvöld eigi ekki að hlutast til um innra starf þeirra nema brýna nauðsyn beri til. Innra skipulag fjölmiðla og starfshættir séu því að meginstefnu málefni fjölmiðla sjálfra. Öll pólitísk íhlutun í efnistök fjölmiðla er til að mynda andstæð markmiðum ákvæðisins. Í dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu hefur verið viðurkennt að fjölmiðlar móti sjálfir sínar siðareglur og stjórnvöld og dómstólar eigi ekki að endurskoða hvað séu viðurkennd fagleg vinnubrögð. Einnig hefur ráðherranefnd Evrópuráðsins margoft ítrekað mikilvægi sjálfsstjórnar á vettvangi fjölmiðla. Það stuðlar einnig að sjálfstæði fjölmiðla að stjórnvöld á því sviði séu fagleg og starfi á grundvelli laga fyrst og fremst en ekki pólitískra sjónarmiða. Hefur ráðherranefnd Evrópuráðsins gefið út tilmæli bæði um sjálfstæði stofnana sem hafa eftirlit með fjölmiðlum og um sjálfstæði almannaþjónustuútvarps.
Um fjölmiðlahugtakið segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Við samningu þessarar greinar var gengið út frá þeirri skilgreiningu á fjölmiðlum sem kemur fram í 13. gr. laga um fjölmiðla nr. 38/2011 og hljóðar svo:
Fjölmiðill er hvers konar miðill sem með reglubundnum hætti miðlar til almennings efni er lýtur ritstjórn. Til fjölmiðla teljast m.a. dagblöð og tímarit, ásamt fylgiritum þeirra, netmiðlar, hljóð- og myndmiðlar og aðrir sambærilegir miðlar.
Umræður í Stjórnlagaráði voru á þeim nótum að ekki skyldi einskorða greinina við þá fjölmiðla sem fyrrgreind lög kveða á um enda væru skilin milli fjölmiðla og annars konar miðla sífellt að verða ógreinilegri. Þar sem grein þessari er ætlað að standast tímans tönn er mikilvægt að hún verði túlkuð með rúmum hætti, með tilliti til þeirra verndarhagsmuna sem henni er ætlað að gæta. Opin og upplýst umræða er grunnforsenda lýðræðis og hana ber því að tryggja. Á þetta augljóslega við um önnur hugtök sem getið er um í greininni, svo sem „blaðamaður“, en fæstir fjölmiðlamenn í dag vinna við miðla sem flokka mætti sem blöð þannig að orðið skyldi túlkað rúmt.
Í 2. mgr. er kveðið á um að trúnaðarsamband blaðamanna við heimildarmenn skuli njóta verndar í lögum. Í tillögu stjórnlagaráðs sagði aftur á móti að vernd blaðamanna, heimildarmanna og uppljóstrara skyldi tryggja í lögum. Að því er varðar vernd blaðamanna er ekki fullljóst hvaða þættir nákvæmlega ættu að falla þar undir því starf þeirra er fjölbreytt. Er því lagt til að fella niður beina tilvísun í blaðamenn að þessu leyti enda mundi frelsi þeirra til starfa falla undir frelsi fjölmiðla almennt skv. 1. mgr. Það breytir því ekki að eðlilegt er að löggjafinn taki fullt tillit til séreðlis blaðamannsstarfsins við mótun löggjafar á þessu sviði, t.d. varðandi ábyrgð á efni fjölmiðla þar sem gæta þarf að því hlutverki blaðamanna að miðla upplýsingum, jafnvel þótt þær kunni að vera ærumeiðandi. Einnig þarf að taka tillit til trúnaðarsambands við heimildarmenn (sjá síðar) persónuverndarlöggjafar að því er varðar þarfir fjölmiðla til að skrá persónuupplýsingar að einhverju marki og einnig meiðyrðalöggjafar sem þarf að taka tillit til þess að blaðamenn verða að geta byggt á sjónarmiðum um góða trú um sannindi ummæla, sbr. dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu, svo að fátt eitt sé nefnt.
Hvað varðar vernd heimildarmanna er lagt til í 1. málsl. 2. mgr. að orðalagi tillögu stjórnlagaráðs verði breytt þannig að kveðið verði á um að trúnaðarsamband blaðamanna við heimildarmenn skuli njóta verndar í lögum. Möguleikar blaðamanna til að afla upplýsinga væru stórlega skertir ef þeir gætu ekki heitið heimildarmönnum sínum, sem ekki treysta sér til að koma fram undi nafni, trúnaði. Eins og segir í skýringum stjórnlagaráðs er grunnhugsunin hér sú að „frjáls fjölmiðlun [hvíli] á trúnaðarsambandi blaðamanna og heimildarmanna þeirra og þetta samband [tryggi] m.a. tjáningarfrelsið“. Hefur þetta sjónarmið margsinnis verið staðfest í dómum Mannréttindadómstóls Evrópu og sömuleiðis í dómi Hæstaréttar frá 27. nóvember 1995 í máli nr. 382/1995. Í ákvæðinu felst sá lágmarkskjarni að ekki verði gert opinskátt hver er heimildarmaður blaðamanns að tiltekinni umfjöllun án samþykkis viðkomandi, en gert er ráð fyrir að nánari skilmálar þeirrar réttarverndar séu útfærðir í almennum lögum. Ekki er lögð til breyting á hinu sértæka skerðingarákvæði í tillögu stjórnlagaráðs. Þar eru gerðar ríkari kröfur en mundi eiga við ef hið almenna skerðingarákvæði í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) ætti einungis við.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir enn fremur:
Réttur blaðamanna til að leyna heimildum sínum og heimildarmönnum er annars eðlis en þagnarskylda lækna og bankastarfsmanna. Þagnarskylda læknis og bankastarfsmanns er skylda til að deila ekki með öðrum – jafnvel fyrir rétti – upplýsingum sem þeir hafa komist að um einstaklinga í starfi sínu. Hlutverk blaðamanns er þvert á móti að greina frá því sem hann veit. Leyndin sem lögin krefjast blaðamanninum til handa og þarfnast verndar nær ekki til upplýsinganna sem blaðamaðurinn hefur aflað, heldur aðeins til uppruna þessara upplýsinga, þ.e. til heimildarmanns. Þessi greinarmunur er grundvallaratriði.
Varðandi heimilar undantekningar segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Undantekningar skyldu túlkast þröngt hvað þetta varðar þótt orðalagið sé almenns eðlis. Mun þurfa að útfæra með lögum í hvaða tilvikum réttlætanlegt sé að aflétta nafnleynd en henni skyldi aldrei aflétt nema í tengslum við rannsókn alvarlegustu sakamála. Vísast í þessu samhengi til 2. mgr. 83. gr. laga um meðferð sakamála nr. 88/2008 þar sem tiltekin eru skilyrði fyrir því að tilteknum rannsóknarúrræðum verði beitt og m.a. kveðið á um að brotið sem rannsókn beinist að varði að lögum átta ára fangelsi ellegar ríkir almannahagsmunir eða einkahagsmunir krefjist þess. Að öllu jöfnu myndu ríkir einkahagsmunir ekki geta réttlætt það að nafnleynd væri aflétt samkvæmt undanþáguheimild í stjórnarskrárgrein þessari en hins vegar mætti hugsa sér að sett yrði skilyrði fyrir því að brot sem rannsókn beindist að varðaði þunga fangelsisvist. Væntanlega þarf, í ljósi þessa ákvæðis, að endurskoða lög til að torvelda málsóknir á hendur blaðamönnum.
Það er því ljóst að ákvæðið gerir ráð fyrir að nafnleynd verði ekki rofin án samþykkis viðkomandi heimildarmanns nema á grundvelli dómsúrskurðar við meðferð sakamáls og að uppfylltum skilyrðum 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Ákvæðið er þannig orðað að dómsúrskurð þarf bæði til að leggja fyrir blaðamann að upplýsa hver heimildarmaður er og til tiltekinna rannsóknaraðgerða er beindust t.d. að gögnum um fjarskipti blaðamanns eða starfsstöð hans.
Stjórnlagaráð lagði til að kveðið yrði á um að tryggja skyldi gegnsætt eignarhald fjölmiðla með lögum. Lagt er til í samræmi við tilmæli ráðherranefndar Evrópuráðsins og dóma Mannréttindadómstóls Evrópu að víkka þessa tillögu út í 2. málsl. 2. mgr. þannig að hún nái einnig til fjölræðis og fjölbreytni í fjölmiðlun. Þannig næst betra samræmi í ákvæðinu enda viðurkennt á Evrópuvettvangi að gegnsætt eignarhald sé einungis ein leið af mörgum til að vega á móti óæskilegum áhrifum samþjöppunar eignarhalds og einsleitni fjölmiðla. Í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Með „gegnsæju eignarhaldi“ er átt við að löggjafinn skuli útfæra reglur sem verða til þess að almenningi verði gerlegt að komast að því hvaða einstaklingar eða lögaðilar séu raunverulegir eigendur fjölmiðla. Slóðina þarf að vera hægt að rekja svo að ekki sé hægt að skýla eignarhaldi með keðjum af félögum. Tilgangur þessa ákvæðis er að þeir sem nota fjölmiðla geti borið skynbragð á hvaða hagsmuni eigendur viðkomandi miðla geti haft af upplýsingaveitu. Þennan rétt verður að tryggja með raunverulegum hætti.
Lagt er til að tengja ákvæði um fjölbreytni, fjölræði og gegnsæi eignarhalds við ákvæði, sem stjórnlagaráð lagði til að væri í 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), um að stjórnvöld skuli „tryggja aðstæður opinnar og upplýstrar umræðu“. Er ljóst að fyrrnefndu þættirnir eru hvað mikilvægastir í þessu efni og því ekki eðlilegt að slíta þá í sundur. Lagt er til að smávægilegar orðalagsbreytingar verði gerðar á tillögu stjórnlagaráðs að 3. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), þannig að orðið „þjóðfélagsumræða“ komi í stað „umræðu“ og að „frjáls“ komi í stað „opinnar“. Hvað varðar síðastnefnda atriðið sérstaklega segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Markmið 3. mgr. er að leggja áherslu á að stjórnvöldum ber að tryggja aðstæður til opinnar og upplýstrar umræðu, m.a. með aðgangi að netinu og annarri tækni til upplýsingamiðlunar og samskipta. Stjórnlagaráð lítur svo á að aðgangur að netinu varði ekki aðeins aðgang að upplýsingum heldur einnig frelsi til tjáningar. Einnig þurfa stjórnvöld að tryggja fólki færi á að tjá sig óháð tjáningarleið. Er með þessu ætlað að girða fyrir rétt ríkisins til að skerða aðgang almennings að netinu og upplýsingum þar. Ekki ber að skilja ákvæðið sem skyldu ríkisins til að gera öllum kleift að tengjast háhraðaneti hvar sem er á landinu.
Ákvæðið sækir fyrirmynd til tjáningarfrelsisákvæðis norsku stjórnarskrárinnar (100. gr.) og er Noregur að því er best er vitað eina ríkið sem gengið hefur svona langt í stjórnarskrá. Varðandi aðgang að netinu sem eins af þeim tækjum sem stuðla að frjálsri og upplýstri þjóðfélagsumræðu vísaði stjórnlagaráð einnig til skýrslu sérstaks erindreka Sameinuðu þjóðanna í málefnum skoðana- og tjáningarfrelsis þar sem bent er á að sum þróuð ríki hafa skilgreint aðgang að netinu sem mannréttindi. Í skýrslunni lýsir erindrekinn netinu sem einu áhrifamesta verkfæri 21. aldarinnar til að auka gegnsæi, tryggja aðgang að upplýsingum og efla virka þátttöku almennings í að byggja upp lýðræðislegt þjóðfélag. Netið er þar talið geta leikið lykilhlutverk fyrir borgarana með því að gera þeim kleift að kalla eftir jafnrétti, réttlæti, ábyrgð og virðingu fyrir mannréttindum.
Ákvæðið rennir einnig stoðum undir tilvist sjálfstæðs almannaþjónustuútvarps.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 18. gr. er nýmæli sem helgast af mikilvægi frjálsra og sjálfstæðra fjölmiðla í lýðfrjálsu landi. Ákvæðið stendur í nánum tengslum við 16. og 17. gr. Markmið ákvæðisins er m.a. að útfæra nánar þá meginreglu þeirra greina að aðgangur að upplýsingum teljist til mannréttinda sem tryggja beri líkt og önnur mannréttindi og tryggja að löggjafanum sé óheimilt að reisa skorður við frjálsri fjölmiðlun. Markmiðið er öðrum þræði að vernda fjölmiðla gegn afskiptum eða ofsóknum yfirvalda og annarra. Frelsi fjölmiðla útheimtir ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra og gegnsætt eignarhald.
Fjölmiðlahugtakið, eins og það er notað í ákvæðinu, ber að skýra svo að fyrst og fremst sé átt við miðil sem með reglubundnum hætti miðlar til almennings efni er lýtur ritstjórn, en þannig er hugtakið afmarkað í 13. gr. laga um fjölmiðla, nr. 38/2011. Skilin á milli slíkra miðla og annars konar miðla, svo sem samfélagsmiðla og annarra miðla sem ekki lúta ritstjórn, eru þó sífellt að verða ógreinilegri. Hugtakið „fjölmiðill“ í ákvæði 18. gr. ber því að túlka með rúmum hætti, með tilliti til þeirra verndarhagsmuna sem því er ætlað að gæta. Er það því ekki bundið við núgildandi skilgreiningu fjölmiðlalaga og getur tekið til annars konar miðla en þeirra sem þar eru taldir. Þá ber að leggja til grundvallar rúma túlkun orðsins „blaðamenn“ í 2. mgr. ákvæðisins, en fæstir fjölmiðlamenn nú á dögum vinna við miðla sem flokka mætti sem „blöð“. Rík hefð er fyrir slíkri túlkun og undir orðið geta m.a. fallið þeir sem aðild eiga að Blaðamannafélagi Íslands, þ.e. allir þeir sem hafa fjölmiðlun að aðalstarfi eða eru fastráðnir starfsmenn ritstjórna á dagblöðum, vikublöðum, sértímaritum, landshlutablöðum, vefmiðlum og fréttastofum útvarps- og sjónvarpsstöðva, svo og aðrir þeir sem fastráðnir eru við frétta- og fjölmiðlun þar sem staðin eru skil á tilskildum gjöldum til félagsins og sjóða þess.
Í 1. mgr. segir að frelsi fjölmiðla, ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra og gagnsætt eignarhald skuli tryggja með lögum. Sú breyting frá stjórnarskránni, að kveða með skýrari hætti á um það að tryggja beri rétt fjölmiðla til frelsis og sjálfstæðis, er gerð í ljósi skuldbindinga Íslands skv. 10. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þrátt fyrir það orðalag að tryggja skuli þetta með lögum felur ákvæðið í sér lágmarkskjarna þegar virkra neikvæðra skyldna sem vernda fjölmiðla gegn því að stjórnvöld vegi með ómálefnalegum afskiptum að frelsi þeirra og sjálfstæði. Með ákvæðinu er einnig lögð jákvæð skylda á löggjafann til að setja lög sem hafi það að markmiði að tryggja og útfæra nánar frelsi og sjálfstæði fjölmiðla. Í lögum um fjölmiðla, nr. 38/2011, eru settar reglur sem tryggja eiga frelsi fjölmiðla sem og ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra, en þær eru í góðu samræmi við tilgang 1. mgr. 18. gr. Í þeim felast eðli málsins samkvæmt einnig ákveðnar takmarkanir á neikvæðum þáttum þessa frelsis og sjálfstæðis, sbr. t.d. 27. gr. þeirra um bann við hatursáróðri og hvatningu til refsiverðrar háttsemi. Öll slík afskipti verða að standast kröfur 29. gr. frumvarpsins. Líkt og áður greinir er leyfisbinding á starfsemi útvarps, sjónvarps og kvikmyndafyrirtækja í eðli sínu takmörkun á tjáningarfrelsinu, en einnig á hinum neikvæða lágmarkskjarna réttarins til frelsis fjölmiðla. Líkt og gagnvart 17. gr. væri slík leyfisbinding þó heimil að uppfylltum skilyrðum 29. gr., svo sem vegna þess að hljóð- og myndmiðlun nýtir tíðni sem er takmörkuð auðlind eða vegna annarra almannahagsmuna í ljósi þess hversu áhrifaríka miðla er um að ræða. Aftur á móti felur 1. mgr. 18. gr. það í sér, í samræmi við orðalag 3. málsl. 1. mgr. 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, að ekki er heimilt að reisa útgáfu dagblaða neinar slíkar skorður.
Á grundvelli 1. mgr. 18. gr. er löggjafanum og stjórnvöldum enn fremur rétt að taka sérstakt tillit til starfsemi fjölmiðla varðandi ferðafrelsi blaðamanna og aðgang að stöðum sem annars væru lokaðir. Í sjálfstæði fjölmiðla felst einnig að innra skipulag fjölmiðla og starfshættir séu að meginstefnu málefni fjölmiðlanna sjálfra. Öll pólitísk íhlutun í efnistök fjölmiðla er til að mynda mjög varhugaverð og mundi tæpast standast kröfur 29. gr. frumvarpsins. Þá móta fjölmiðlar sjálfir siðareglur sínar og ákvæðið felur í sér að stjórnvöld og dómstólar eigi ekki að endurskoða hvað séu viðurkennd fagleg vinnubrögð.
Með 2. mgr. er lögð sú skylda á löggjafann að tryggja með lögum vernd blaðamanna, heimildarmanna og uppljóstrara. Jafnframt er kveðið á um þá neikvæðu skyldu að óheimilt sé að rjúfa nafnleynd án samþykkis þess sem veitir upplýsingar nema við meðferð sakamáls og samkvæmt dómsúrskurði. Ákvæðinu er ætlað að tryggja vernd blaðamanna og heimildarmanna þeirra hvort sem þeir teljast almennir heimildarmenn eða uppljóstrarar og styðja þannig við upplýsingafrelsi sem og frelsi fjölmiðla. Tilvísun til verndar blaðamanna á því við um vernd sjálfstæðis þeirra í störfum, til að miðla upplýsingum og til að tryggja trúnaðarsamband við heimildarmenn og uppljóstrara. Löggjafanum ber því við mótun lagareglna á þessu sviði að taka fullt tillit til séreðlis blaðamannsstarfsins og mikilvægis þess fyrir upplýsta þjóðfélagsumræðu í almannaþágu, t.d. varðandi ábyrgð á efni fjölmiðla þar sem gæta þarf að því hlutverki blaðamanna að miðla upplýsingum sem eru komnar frá öðrum, jafnvel þótt þær kunni að vera ærumeiðandi eða fela í sér brot á trúnaðarskyldum. Taka ber tillit til þess í persónuverndarlöggjöf að fjölmiðlar hafa sérstakar þarfir til að skrá persónuupplýsingar að einhverju marki, og meiðyrðalöggjöf þarf að taka tillit til þess að blaðamenn verða að geta byggt á sjónarmiðum um góða trú um sannindi ummæla, sbr. dómaframkvæmd hjá Mannréttindadómstól Evrópu, svo að fátt eitt sé nefnt.
Frjáls fjölmiðlun hvílir á trúnaðarsambandi blaðamanna og heimildarmanna þeirra og þetta samband tryggir m.a. tjáningarfrelsið og það hlutverk fjölmiðla að veita eftirlit og aðhald í lýðræðislegu samfélagi. Hefur þetta sjónarmið margsinnis verið staðfest í dómum Mannréttindadómstóls Evrópu og sömuleiðis í dómi Hæstaréttar frá 27. nóvember 1995 í máli nr. 382/1995. Í ákvæðinu felst sá lágmarkskjarni að ekki verði gert opinskátt hver er heimildarmaður blaðamanns eða uppljóstrari vegna tiltekinnar umfjöllunar án samþykkis viðkomandi, en gert er ráð fyrir að nánari skilmálar þeirrar réttarverndar séu útfærðir í almennum lögum. Ákvæði um vernd heimildarmanna er að finna í 25. gr. laga um fjölmiðla, nr. 38/2011.
Uppljóstrarar hafa oft aðra stöðu en heimildarmenn enda geta þeir átt þátt í verknaði sem þeir upplýsa um. Ef um refsivert brot er að ræða felst vernd uppljóstrara í því að hann sæti ekki ákæru. Ákvæði um þetta eru á nokkrum stöðum í almennum lögum, en þá í tengslum við opinberar rannsóknir, sbr. 12. gr. laga um rannsókn á aðdraganda og orsökum falls íslensku bankanna 2008 og tengdra atburða, nr. 142/2008, 3. mgr. 43. gr. samkeppnislaga, nr. 44/1995, og 5. gr. laga nr. 135/2008, um embætti sérstaks saksóknara. Ákvæði 2. mgr. 18. gr. varðar frelsi fjölmiðla, en ekki opinberar rannsóknir vegna lögbrota. Vísan þess til „uppljóstrara“ hefur því aðeins það gildissvið að fjalla um uppljóstrara sem upplýsa blaðamenn um hugsanleg lögbrot. Ekki eru til sérstök lagaákvæði um vernd uppljóstrara við þessar aðstæður en þeir mundu eftir sem áður falla undir ákvæði laga um heimildarmenn. Það er hins vegar almenna löggjafans að ákveða hvort veita eigi uppljóstrurum aukna vernd en þá sem leiðir af þeim lágmarkskjarna sem felst í 2. mgr. 18. gr.
Af 2. málsl. 2. mgr. er ljóst að lögð er rík áhersla á vernd heimildarmanna og uppljóstrara. Kveðið er á um að óheimilt sé að rjúfa nafnleynd án samþykkis þess sem veitir upplýsingar nema við meðferð sakamáls og samkvæmt dómsúrskurði. Ákvæðið er sérákvæði gagnvart 29. gr. frumvarpsins og gerir strangari kröfur til skerðingar á nafnleynd heimildarmanna og uppljóstrara en leiddar væru af 29. gr. Heimildir til að rjúfa nafnleynd skal túlka þröngt og nafnleynd skal ekki aflétt nema í tengslum við rannsókn alvarlegustu sakamála. Ákvæðið er þannig orðað að dómsúrskurð þarf bæði til að leggja fyrir blaðamann að upplýsa hver heimildarmaður er og til tiltekinna rannsóknaraðgerða við meðferð sakamáls er beindust til dæmis að gögnum um fjarskipti blaðamanns eða starfsstöð hans. Til viðbótar við þau skilyrði heimildar til afléttingar nafnleyndar sem að framan er getið verða dómstólar að leggja mat á það í hverju tilviki hvort meðalhófsreglu er gætt þannig að ekki sé með nafnbirtingu gengið lengra en þörf krefur í þágu rannsóknar alvarlegs sakamáls. Ákvæði 3. mgr. 25. gr. laga um fjölmiðla, nr. 38/2011, ber að túlka til samræmis við þessar kröfur 2. mgr. 18. gr.
Um 19. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs er skýrt frá því að ákveðið hafi verið að færa trúfrelsisákvæðin inn í mannréttindakaflann í stað þess að hafa þau í sérstökum kafla um kirkju- og trúmál eins og gert er í gildandi stjórnarskrá. Þar sé farið að tillögum stjórnlaganefndar og með breytingunni lögð áhersla á að trúfrelsi heyri til grundvallarmannréttinda fólks. Þá hafi trúfrelsisgreinin verið færð fram fyrir greinina sem fjallar um kirkjuskipan í samfélaginu. Þannig sé gengið út frá rétti einstaklingsins eins og gert er í alþjóðlegum mannréttindasáttmálum og kirkjuskipanin sett fram sem afleiðing af trúfrelsi einstaklingsins. Fyrirmyndir ákvæðisins eru einkum 9. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 18. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í allri umræðu um trúfrelsi er mikilvægt að gera greinarmun á ólíkum tegundum trúfrelsis sem oft er kallað „jákvætt“ og „neikvætt“ trúfrelsi. Á meðan það fyrrnefnda stendur vörð um rétt fólks til að játa trú sem það kýs, þá felst í hinu síðarnefnda réttur fólks til að vera laus undan hvers konar trúarlegum skuldbindingum eða skilaboðum. Þess vegna er líka hægt að tala um „frelsi til trúar“ og „frelsi frá trú“. Þar sem áherslan er fyrst og fremst á „frelsi til trúar“, eins og reyndin hefur verið hér á landi fram að þessu, þá er mest lagt upp úr virðingu fyrir fjölbreytileikanum í trúmálum. Þar sem aftur á móti áherslan hefur verið sett á „frelsi frá trú“, sem stundum hefur verið kölluð „franska leiðin“, þá hefur stefnan verið að opinbera sviðið sé að mestu leyti „trúlaust“, en trúmálin fari þar sem þau eigi heima, þ.e. inn á einkavettvanginn. Á fræðimáli er í fyrra dæminu talað um áherslu á fjölhyggju og í hinu síðara á „af-helgun“ (e. secularization) hins opinbera rýmis. Aftur á móti hlýtur markmiðið í fjölhyggjusamfélagi að vera það að fólk af ólíkum trúarbrögðum hafi fullt frelsi til að iðka sína trú, en ætíð í sátt við þau sem kjósa að lifa lífi sínu trúlaus. Í slíku samfélagi ríkir jafnvægi á milli hins jákvæða og neikvæða trúfrelsis.
Innan trúarbragðafræðanna hefur verið talað um að áhrif trúarbragða hafi farið vaxandi á síðari hluta 20. aldar og ekkert þykir benda til þess að það muni breytast á nýrri öld. Margir hafa tekið svo sterkt til orða að 21. öldin verði öld trúarbragðanna á Vesturlöndum, þar sem afhelgunin muni þurfa að víkja fyrir æ ríkara hlutverki hins trúarlega. Um leið hafa áhrif hreyfinga sem kenna sig við guðleysi og/eða trúleysi aukist, hugsanlega sem afleiðing af fyrrgreindri þróun. Við samningu þessarar greinar þótti mikilvægt að nýtt trúfrelsisákvæði taki mið af þessari þróun og talaði bæði um rétt til trúar og lífsskoðunar. Þetta var líka ástæðan fyrir því að kallað var eftir vernd stjórnvalda ekki aðeins til handa öllum trúfélögum heldur einnig lífsskoðunarfélögum. Á þeim forsendum er frekar hægt að fara fram á gagnkvæma virðingu ólíkra trúar- og trúleysishópa, sem margir telja forsendu fyrir friði í mannlegu samfélagi til framtíðar. Málsliðurinn um verndina var aftur á móti felldur út úr trúfrelsisgreininni með eins atkvæðis meirihluta í atkvæðagreiðslu í fyrri umræðu um frumvarpið.
Stjórnlagaráð bætti sem fyrr segir vernd lífsskoðunar við ákvæði 1. mgr. Samkvæmt skýringum ráðsins var markmið þess að koma til móts við einstaklinga sem aðhyllast lífsskoðanir sem byggjast á húmanisma. Var í því sambandi tekið fram að félög sem byggjast á ákveðinni lífsskoðun og vilja bjóða upp á athafnir á mikilvægum tímamótum á ævi einstaklinga, eins og við nafngjöf, borgaralega fermingu, giftingu og útför eru til víða um heim og bent á að í lögum um skráð trúfélög, nr. 108/1999, sé talað um rétt einstaklinga til „að stofna félög um hvers konar kenningar og lífsskoðanir, þ.m.t. um trúleysi“.
Til nánari skýringar á þeim breytingum á orðalagi sem gerðar voru frá ákvæðum gildandi stjórnarskrár tók stjórnlagaráð fram að það orðalag 63. gr. að allir ættu rétt á að stofna trúfélög hefði verið fellt út. Þar væri þó ekki um efnislega breytingu að ræða, heldur fælist þessi réttur í 2. mgr. tillögu ráðsins.
Þá felldi stjórnlagaráð 2. málsl. 2. mgr. 64. gr. gildandi stjórnarskrár brott en þar er kveðið á um að enginn sé skyldur til að inna af hendi persónuleg gjöld til trúfélags sem hann á ekki aðild að. Ekki er um efnisbreytingu að ræða þar sem þessi réttur felst í raun bæði í 2. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) samkvæmt tillögu ráðsins og í ákvæði 20. gr. frumvarps þessa um félagafrelsi. Loks felldi ráðið brott 3. mgr. 64. gr. gildandi stjórnarskrár sem kveður á um að þeir sem standi utan trúfélaga greiði þau gjöld sem þeim hefði ella borið að greiða til trúfélags síns til Háskóla Íslands, en að breyta megi þessu með lögum.
Hvað hið síðastnefnda varðar segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Samkvæmt skýrslu stjórnlaganefndar voru 3. og 4. mgr. 64. gr. sameinaðar í eina málsgrein við heild arendurskoðun mannréttindakafla stjórnarskrárinnar árið 1995 í þeim tilgangi „að taka af öll tví mæli um að orðalagið „breyta með lögum“ skírskotaði aðeins til reglunnar um ráðstöfun gjalda manna utan trúfélaga en ekki efnisreglnanna í 1. og 2. mgr.“ Þessari ráðstöfun gjalda þeirra sem eru utan trúfélaga hefur nú þegar verið breytt með lögum, en með 24. gr. laga nr. 70/2009 var ákveðið að gjöld þeirra sem standa utan trúfélaga renni ekki lengur til Háskóla Íslands heldur beint í ríkissjóð. Með því að taka ekkert fram um gjöld til trúfélaga eða sambærileg gjöld í aðra sjóði, er það sett í hendur löggjafans hvernig þessum málum verði háttað.
Í framhaldi af umfjöllun stjórnlagaráðs um 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarpsins verður að árétta að þær alþjóðlegu mannréttindaskuldbindingar Íslands, sem þar er byggt á, kveða ekki einungis á um sérstaka vernd fyrir trúfrelsi heldur einnig fyrir hugsana-, og skoðanafrelsi. Einnig ber að hafa í huga að þótt ákveðnir þættir hugsana-, skoðana- og trúfrelsis tengist tjáningarfrelsi og félagafrelsi náið er öðrum mikilvægum þáttum þess komið fyrir í sérstökum efnisákvæðum, sbr. 9. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 18. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Stjórnlagaráð hugðist færa vernd skv. 19. gr. frumvarpsins (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) til samræmis við þessi ákvæði en til þess að tryggja að ákvæðið veiti ekki lakari vernd en alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands gera kröfur um er nauðsynlegt að víkka gildissvið 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) nokkuð út frá tillögu stjórnlagaráðs. Felst sú útvíkkun í því að 1. mgr. um rétt til trúar og lífsskoðunar er einnig látin ná til sannfæringar og í því að 2. mgr. nær ekki einungis til iðkunar trúar heldur einnig til iðkunar lífsskoðunar.
Hugtakið „trú“ í frumvarpi þessu vísar fyrst og fremst til átrúnaðar á æðri mátt og nær yfir öll helstu trúarbrögð heims og undirgreinar þeirra, þ.m.t. þau trúarbrögð sem þróast hafa á síðari árum. Ekki er skilyrði að um átrúnað á guðlegan kraft eða veru sé að ræða, en slíkt skilyrði gæti t.d. útilokað búddisma frá hugtakinu „trúarbrögð“. Með hugtakinu „sannfæring“ er aftur á móti vísað til hvers konar annarra skoðana sem eru mikilvægar þeim sem þær hefur. Er það því yfirhugtak sem nær bæði yfir lífsskoðanir og hvers konar aðrar skoðanir á mönnum og málefnum. Hugtakinu „lífsskoðanir“ er síðan ætlað að ná sérstaklega yfir heildstæð hugmyndakerfi um lífsviðhorf og siðferðisgildi, sem ná ákveðinni alvöru og dýpt og eru mikilvægur hluti sjálfsmyndar viðkomandi einstaklinga, þótt þau hafi ekki trú á æðri mátt í kjarna sínum. Húmanismi er klassískt dæmi um lífsskoðanir af þessum toga, en ekki er útilokað að önnur hugmyndakerfi, svo sem friðarstefna, geti fallið þar undir. Hugtakinu „lífsskoðanir“ er samkvæmt þessu ætlað að vera sambærilegt að inntaki og hugtakið „belief“ í 9. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 18. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og hið skylda hugtak „philosophical convictions“ 2. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu.
Gildissvið 1. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) nær til trúar, lífsskoðunar og sannfæringar jafnt og varðar hinn svokallaða innri vettvang (lat. forum internum) manneskjunnar. Ákvæðið felur það í sér að fólki er frjálst að hafa hverja þá skoðun sem því sýnist og breyta skoðunum sínum án þess að vera þvingað til annars. Frelsið á þessum vettvangi er algert og verður ekki takmarkað með vísan til ákvæðis 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), enda mundu tilraunir til slíkra takmarkana brjóta alvarlega í bága við sjálfsákvörðunarrétt manneskjunnar og vandséð hvaða almannahagsmunir eða réttindi annarra gætu réttlætt takmarkanir á skoðunum sem einungis búa innra með einhverjum. Tjáning þeirra skoðana sem verndaðar eru í 1. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) nýtur aftur á móti almennt séð sömu verndar og sætir sömu takmörkunum og tjáningarfrelsið.
Iðkun trúar og lífsskoðunar á hinum ytri vettvangi (lat. forum externum) nýtur aftur á móti sérstakrar verndar. Sérstaklega er fjallað um hana í 2. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Með iðkun er ekki átt við hvers konar háttsemi eða tjáningu sem er innblásin af skoðunum manna. Þess í stað verður iðkunin að vera beinlínis hluti af sjálfum kennisetningum trúarinnar eða lífsskoðunarinnar eða sértæk tjáning þess að tilheyra ákveðnu trúarlegu samfélagi eða heildstæðu hugmyndakerfi. Gildissvið 2. mgr. nær því aðeins til trúar og lífsskoðana en ekki til annarrar sannfæringar. Í mannréttindasáttmála Evrópu og alþjóðasamningi um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi er ekki gerður greinarmunur á trú og lífsskoðunum að þessu leyti og ber stjórnvöldum því að veita bæði trúfélögum og lífsskoðunarfélögum og iðkun trúar og lífsskoðana sambærilega vernd. Var því gerð sú orðalagsbreyting frá tillögu stjórnlagaráðs að bæta hugtakinu „lífsskoðun“ við texta ákvæðisins. Þegar kemur að iðkun trúar og lífsskoðunar getur aftur á móti reynst nauðsynlegt að takmarka frelsi fólks með vísan til almannahagsmuna eða réttinda annarra. Í samræmi við þá lagatæknilegu leið sem farin er í frumvarpi þessu varðandi takmarkanir mannréttinda er hið sérstaka skerðingarákvæði sem stjórnlagaráð lagði til í 3. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) fellt brott, þar sem það bætir í raun engu efnislega við 29. gr. frumvarpsins (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gildir því um takmarkanir á iðkun trúar eða lífsskoðunar. Eins og stjórnlagaráð stefndi að gildir því enn að í skjóli iðkunar trúar eða lífsskoðunar má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu, sbr. 2. málsl. 63. gr. gildandi stjórnarskrár. Að öðru leyti fer það mjög eftir samhenginu hvenær réttlætanlegt er að takmarka iðkun trúar eða lífsskoðunar. Þannig getur trúboð eða önnur boðun verið heimil iðkun ef sá sem hún beinist að er frjáls að því að afþakka hana, en ekki ef viðkomandi er á einhvern hátt háður eða undir boðvaldi þess sem boðar trú sína eða lífsskoðun. Þá er tjáning trúar eða lífsskoðunar með ákveðnum klæðaburði í flestum tilvikum heimil iðkun, en þó kann að vera réttlætanlegt að takmarka hana í ákveðnu samhengi, svo sem í menntastofnunum eða ef öryggissjónarmið krefjast ákveðins klæðnaðar við tilteknar aðstæður. Loks ber að geta þess að líkt og stjórnlagaráð gerði ráð fyrir í tengslum við tillögu sína að 3. mgr. 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er hinu almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) nú ætlað að koma í stað sérákvæðis 1. mgr. 64. gr. gildandi stjórnarskrár um að enginn megi fyrir sakir trúarbragða sinna skorast undan almennri þegnskyldu, en 6. gr. frumvarpsins kemur einnig í stað bannsins við mismunun á grundvelli trúarbragða.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 19. gr. frumvarpsins er kveðið á um trú- og sannfæringarfrelsi. Ákvæði greinarinnar byggjast á sömu meginreglu um trúfrelsi og ákvæði 63. gr. og 64. gr. stjórnarskrárinnar en eru þó nokkuð breytt. Í frumvarpinu er ákvæðið auk þess í mannréttindakaflanum en í stjórnarskránni standa ákvæði um trúfrelsi í kafla um kirkju- og trúmál. Um mikilvæg mannréttindi er að ræða og því eðlilegt að hafa þau með öðrum mannréttindaákvæðum. Fyrirmyndir ákvæðisins eru einkum 9. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 18. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Markmið þeirra breytinga sem gerðar eru frá gildandi ákvæðum stjórnarskrár er að færa nútímalegt ákvæði um trú- og sannfæringarfrelsi inn í mannréttindakafla stjórnarskrárinnar. Í 1. mgr. er kveðið á um rétt til trúar, lífsskoðunar og sannfæringar en í 63. gr. stjórnarskrárinnar er eingöngu vísun til trúar. Að auki endurspeglast í ákvæðinu rétturinn til að standa utan trúfélaga sem kveðið er á um í 2. mgr. 64. gr. stjórnarskrárinnar.
Hugtakið „trú“ í frumvarpi þessu vísar fyrst og fremst til átrúnaðar á æðri mátt og nær yfir öll helstu trúarbrögð heims og undirgreinar þeirra, þ.m.t. þau trúarbrögð sem þróast hafa á síðari árum. Ekki er skilyrði að um átrúnað á guðlegan kraft eða veru sé að ræða, en slíkt skilyrði gæti t.d. útilokað búddisma frá hugtakinu „trúarbrögð“. Efahyggja í trúmálum og trúleysi nýtur einnig verndar 19. gr. með sama hætti og eiginleg trú. Með hugtakinu „sannfæring“ er aftur á móti vísað til hvers konar annarra skoðana sem eru mikilvægar þeim einstaklingi sem þær hefur. Er það því yfirhugtak sem nær bæði yfir lífsskoðanir og hvers konar aðrar skoðanir á mönnum og málefnum. Hugtakinu „lífsskoðanir“ er síðan ætlað að ná sérstaklega yfir heildstæð hugmyndakerfi um lífsviðhorf og siðferðisgildi, sem ná ákveðinni alvöru og dýpt og eru mikilvægur hluti sjálfsmyndar viðkomandi einstaklinga, þótt þau hafi ekki trú á æðri mátt í kjarna sínum. Húmanismi er klassískt dæmi um lífsskoðanir af þessum toga, en ekki er útilokað að önnur hugmyndakerfi, svo sem friðarstefna, geti fallið þar undir. Hugtakinu „lífsskoðanir“ er samkvæmt þessu ætlað að vera sambærilegt að inntaki og hugtakið „belief“ í 9. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 18. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og hið skylda hugtak „philosophical convictions“ í 2. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu.
Gildissvið 1. mgr. 19. gr. nær til trúar, lífsskoðunar og sannfæringar jafnt og varðar hinn svokallaða innri vettvang (lat. forum internum) manneskjunnar. Ákvæðið felur það í sér að fólki er frjálst að hafa hverja þá skoðun sem því sýnist og breyta skoðunum sínum án þess að vera þvingað til annars. Frelsið á þessum vettvangi er algert og verður ekki takmarkað með vísan til ákvæðis 29. gr. frumvarps þessa, enda mundu tilraunir til slíkra takmarkana brjóta alvarlega í bága við sjálfsákvörðunarrétt manneskjunnar og vandséð hvaða almannahagsmunir eða réttindi annarra gætu réttlætt takmarkanir á skoðunum sem einungis búa innra með einhverjum. Tjáning þeirra skoðana sem verndaðar eru í 1. mgr. 19. gr. nýtur aftur á móti almennt séð sömu verndar og sætir sömu takmörkunum og tjáningarfrelsið. Þá er rétturinn til að standa utan trúfélaga verndaður sérstaklega í ákvæðinu, en sambærilega vernd má í sjálfu sér leiða almennt af 2. mgr. 20. gr. um félagafrelsi. Vernd réttarins til að standa utan trúfélaga í 1. mgr. er þó í raun alger með sama hætti og vernd skoðana á innri vettvangi manneskjunnar.
Í 2. mgr. er kveðið á um frelsi til að iðka trú eða lífsskoðun sína, einslega eða í samfélagi með öðrum, opinberlega eða á einkavettvangi. Í frelsi til að iðka trú eða lífsskoðun felst réttur til að vera í trúfélagi eða lífsskoðunarfélagi. Rétt til að stofna trúfélög og lífsskoðunarfélög má jafnframt leiða af 2. mgr. sem og 1. mgr. 20. gr. um félagafrelsi. Sú breyting frá 63. gr. stjórnarskrárinnar að tiltaka þann rétt ekki sérstaklega hefur því ekki efnisleg áhrif.
Iðkun trúar og lífsskoðunar fer fram á hinum ytri vettvangi (lat. forum externum) og nýtur því bæði sérstakrar verndar og lýtur ákveðnum takmörkunum. Sérstaklega er fjallað um hana í 2. mgr. 19. gr. Með iðkun er ekki átt við hvers konar háttsemi eða tjáningu sem er innblásin af skoðunum manna. Þess í stað verður iðkunin að vera beinlínis hluti af sjálfum kennisetningum trúarinnar eða lífsskoðunarinnar eða sértæk tjáning þess að tilheyra ákveðnu trúarlegu samfélagi eða heildstæðu hugmyndakerfi. Gildissvið 2. mgr. nær því aðeins til trúar og lífsskoðana en ekki til annarrar sannfæringar. Líkt og mannréttindasáttmáli Evrópu og alþjóðasamningur um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi gerir ákvæði 2. mgr. 19. gr. ekki greinarmun á trú og lífsskoðunum að þessu leyti og ber ríkinu því að veita bæði trúfélögum og lífsskoðunarfélögum og iðkun trúar og lífsskoðana sambærilega vernd. Vilji trúfélög starfa á lögformlegum grundvelli, með ákveðnum réttindum og skyldum, geta þau leitað eftir því að fá opinbera skráningu. Um það efni gilda lög nr. 108/1999, um skráð trúfélög. Ákvæði 2. mgr. felur í sér að séu slík réttindi veitt trúfélögum með lögum skuli þau einnig veitt lífsskoðunarfélögum án mismununar. Jafnframt er ljóst að ákvæði 31. gr. frumvarpsins um þjóðkirkju felur í sér að það telst ekki mismunun að veita þjóðkirkjunni stuðning og vernd umfram önnur trú- og lífsskoðunarfélög. Loks má þess geta að í 2. mgr. felst einnig að trú- og lífsskoðunarfélög hafa frelsi til að ákveða sjálf um sín innri málefni.
Þegar kemur að iðkun trúar og lífsskoðunar getur reynst nauðsynlegt að takmarka frelsi fólks með vísan til almannahagsmuna eða réttinda annarra. Hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. frumvarps þessa gildir því um takmarkanir á iðkun trúar eða lífsskoðunar. Skv. 29. gr. væri heimilt að takmarka iðkun trúar eða lífsskoðunar við það að ekki megi kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu, sbr. 2. málsl. 63. gr. stjórnarskrárinnar. Að öðru leyti fer það mjög eftir samhenginu hvenær réttlætanlegt er að takmarka iðkun trúar eða lífsskoðunar. Þannig getur trúboð eða önnur boðun verið heimil iðkun ef sá sem hún beinist að er frjáls að því að afþakka hana, en ekki ef viðkomandi er á einhvern hátt háður eða undir boðvaldi þess sem boðar trú sína eða lífsskoðun. Þá er tjáning trúar eða lífsskoðunar með ákveðnum klæðaburði í flestum tilvikum heimil iðkun, en þó kann að vera réttlætanlegt að takmarka hana í ákveðnu samhengi, svo sem í menntastofnunum eða ef öryggissjónarmið krefjast ákveðins klæðnaðar við tilteknar aðstæður. Hinu almenna takmörkunarákvæði 29. gr. er ætlað að koma í stað sérákvæðis 1. mgr. 64. gr. stjórnarskrárinnar um að enginn megi fyrir sakir trúarbragða sinna skorast undan almennri þegnskyldu, en 6. gr. frumvarpsins kemur einnig í stað bannsins við mismunun á grundvelli trúarbragða.
Vert er að geta þess sérstaklega að þrátt fyrir að ekki sé kveðið á um rétt manna sem standa utan trúfélaga til að greiða ekki gjöld til trúfélaga líkt og nú er í 3. mgr. 64. gr. stjórnarskrárinnar hefur það ekki efnisleg áhrif. Það er hluti af trú- og skoðanafrelsi manna að greiða ekki til þeirra trú- eða lífsskoðunarfélaga sem þeir standa utan, auk þess sem það felst í félagafrelsi manna skv. 20. gr. að greiða ekki til félaga sem þeir eiga ekki aðild að.
Um 20. gr.
Auk hinna skýru tengsla við 74. gr. gildandi stjórnarskrár á 20. gr. sér einkum fyrirmyndir í 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 22. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Þó hefur verið skilið á milli félagafrelsis- og fundafrelsisákvæða og fundafrelsið fært í sérstaka grein, ólíkt gildandi stjórnarskrá og mannréttindasáttmálanum.
Í skýringum stjórnlagaráðs um 1. mgr. segir m.a. að markmið ákvæðisins sé að standa vörð um rétt einstaklinga til að stofna félög án þess að þurfa sérstaklega að sækja um leyfi til þess. Að sama skapi sé áréttað að stjórnvöld megi ekki leysa upp félag. Réttur einstaklinga til að stofna stjórnmálafélög og stéttarfélög þykir svo brýnn að ástæða sé til að nefna þau sérstaklega. Þá kemur fram í skýringum stjórnlagaráðs að skilið hafi verið á milli félagafrelsisákvæða sem eru í 1. og 2. mgr. 74. gr. gildandi stjórnarskrár og fundafrelsisins sem kveðið er á um í 3. mgr. sömu greinar. Með því hafi stjórnlagaráð vonast til að auka skýrleika greinanna. Einnig tekur stjórnlagaráð fram að orðalagi í upphafi greinarinnar hafi verið breytt til að það nái betur til beggja kynja. Nú stendur „Öllum skal tryggður réttur til að …“ þar sem áður stóð „Rétt eiga menn á að …“. Er það skýrt með því markmiði að gera mannréttindakafla nýrrar stjórnarskrár minna karllægan í orðafari. Bæta má því við að það endurspeglar einnig betur þann nútímalega skilning á mannréttindum að í þeim felist ekki einungis sú skylda að virða réttindin heldur geti einnig falist í réttindunum jákvæðar skyldur ríkisins til að grípa til lagasetningar eða annarra aðgerða sem tryggja að þeirra verði notið í raun. Við skoðun tillagna stjórnlagaráðs í ljósi alþjóðlegra mannréttindaskuldbindinga Íslands var ákveðið að notast við hugtakið „að mynda“ félög í stað þess „að stofna“ félög. Samsvarar sú hugtakanotkun orðalagi 11. gr. mannréttindasáttmálans, en félagsstofnunin sjálf er aðeins einn þáttur af réttinum til að mynda félög. Hefur orðalagsbreytingin því þau efnisáhrif að rétturinn nær ekki einungis til stofnunar félaga heldur einnig til réttarins til að ganga í félag og hugsanlega einnig til verndar ákveðinna þátta í innri starfsemi félags, eins og gildir t.d. um stéttarfélög.
Varðandi 2. mgr. segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í greininni um félagafrelsi er einnig kveðið á um svokallað neikvætt félagafrelsi, þ.e. að tryggja rétt einstaklinga til að standa utan félaga. Í undantekningartilvikum má þó skylda fólk til að tilheyra félagi, svo framarlega sem almannahagsmunir eða réttindi annarra krefjast þess. Mikið var rætt um þessa undantekningarheimild löggjafans og voru lögð fram sterk rök fyrir því að fella hana út, enda um fremur fortakslausa og víðtæka skerðingarheimild að ræða sem sumir í Stjórnlagaráði töldu að gengi gegn kjarna þeirra réttinda sem verið væri að vernda.
Í þessu sambandi vísaði stjórnlagaráð til þess að við breytingar á mannréttindaákvæðum stjórnarskrárinnar árið 1995 hafi ákvæðið um skylduaðildina einnig verið mikið rætt og niðurstaðan orðið sú að heimila mætti skylduaðild með lögum að ákveðnum skilyrðum uppfylltum þar sem nauðsynlegt var talið að hafa slíka skipan. Var áréttað að það væri í samræmi við þá framkvæmd sem Mannréttindadómstóllinn hefur mótað um 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var því ákveðið að halda ákvæði 2. mgr. 74. gr. gildandi stjórnarskrár óbreyttu í 2. mgr. 20. gr.
Þá segir í skýringum ráðsins:
Þrátt fyrir að ekki hafi verið farin sú leið að fella brott heimild til skylduaðildar kom fram í umræðum að það væri mjög mikilvægt að þessi heimild verði ekki nýtt til að skylda fólk til aðildar að félögum nema brýna nauðsyn beri til. Hér var t.d. vísað til máls Varðar Ólafssonar gegn íslenska ríkinu þar sem talið var að íslenska ríkið hefði brotið gegn 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu sem verndar félagafrelsi, með því að skylda borgara til að greiða iðnaðarmálagjald til Samtaka iðnaðarins.
Líkt og gildir um önnur mannréttindi kann að vera nauðsynlegt að takmarka bæði hið jákvæða og hið neikvæða félagafrelsi sem kveðið er á um í 20. gr. og gildir hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um það efni. Í samræmi við það hefur tillaga stjórnlagaráðs að 2. málsl. 2. mgr. 20. gr. verið felld brott, en þar sagði að með lögum mætti kveða á um aðildarskyldu að félagi ef hún væri nauðsynleg til að félag gæti sinnt lögmæltu hlutverki vegna almannahagsmuna eða réttinda annarra. Er hér einfaldlega um lagatæknilega útfærslu að ræða og ekki stefnt að efnisbreytingum. Eftir sem áður er því gengið út frá því að ýmiss konar lögbundin aðildar- eða greiðsluskylda geti staðist stjórnarskrá, að því tilskildu þó að hún uppfylli öll skilyrði 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Stjórnlagaráð felldi brott ákvæði 3. málsl. 1. mgr. 74. gr. gildandi stjórnarskrár sem heimilaði stjórnvöldum að banna um sinn starfsemi félags sem talið er hafa ólöglegan tilgang, en áskildi jafnframt að dóm þyrfti til að fá félagi slitið endanlega. Um það segir í skýringum ráðsins:
Talið var rétt að fella niður fyrrgreinda heimild sem aldrei hefur verið færð í almenn lög og má því ráða að sé í raun óþörf. Í umræðum Stjórnlagaráðs voru færð rök fyrir því að hafa setninguna inni, m.a. með vísan í að með slíku ákvæði mætti banna félagsskap sem stæði fyrir skipulagðri glæpastarfsemi. Var þó farin sú leið að fella ákvæðið út í ljósi þess að aldrei hefur verið gripið til þess að setja löggjöf sem hvílir á þessu ákvæði. Var talið að markmiðum á borð við baráttu gegn skipulagðri glæpastarfsemi yrði ekki náð með því að banna félagasamtök og því væri rétt að fella út málsgreinina.
Þrátt fyrir þessar breytingar veitir hið almenna skerðingarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) heimildir til takmarkana á hinu jákvæða félagafrelsi, t.d. ef nauðsynlegt reynist að banna félög með ólögmætan tilgang eða starfsaðferðir eða takmarka þátttöku ákveðinna hópa opinberra starfsmanna í tilteknum félögum. Er hér áréttað að sú heimild gildir fullum fetum, þrátt fyrir ummæli í skýringum stjórnlagaráðs þess efnis að markmiðum á borð við baráttu gegn skipulagðri glæpastarfsemi verði ekki náð með því að banna félagasamtök. Sem endranær verða slíkar takmarkanir þó að uppfylla efnisskilyrði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og samkvæmt ákvæðinu yrðu gerðar ríkar kröfur um yfirvofandi hættu áður en heimilt væri að banna félag. Auk þess gildir sem fyrr sú sérregla, eins og stjórnlagaráð lagði til, að takmörkun á félagafrelsi má aldrei taka á sig það form að félag sé leyst upp með ráðstöfun stjórnvalds, sbr. 2. málsl. 1. mgr. 20. gr. Einu efnisáhrif breytinga stjórnlagaráðs á 2. málsl. 1. mgr. eru því þau að stjórnvöld hafa ekki heimild til að banna starfsemi félaga um sinn á meðan mál er höfðað fyrir dómi til slita á félaginu.
Þrátt fyrir að orðalag 2. mgr. 74. gr. gildandi stjórnarskrár og 2. mgr. 20. gr. frumvarps þessa sé hið sama er ljóst að vegna réttarþróunar síðari ára eiga önnur skýringarsjónarmið við nú en árið 1995. Við endurskoðun mannréttindakafla stjórnarskrárinnar árið 1995 var gerður greinarmunur á aðildarskyldu að stéttarfélagi annars vegar og forgangsréttarákvæðum kjarasamninga hins vegar. Einnig var lögð á það áhersla að ákvæði 2. mgr. 74. gr. gildandi stjórnarskrár, sem stjórnlagaráð tók óbreytt upp í 2. mgr. 20. gr. tillögu sinnar, beindist einkum að löggjafanum sem væri óheimilt að skylda einstaklinga til að vera í tilteknu félagi, nema undantekningarákvæði um aðildarskyldu heimilaði annað. Á þessum grundvelli var á því byggt að ákvæðið hróflaði ekki við réttarstöðu á íslenskum vinnumarkaði þar sem forgangsréttarákvæði tíðkast almennt á milli einkaaðila í kjarasamningum. Ljóst er að mannréttindaákvæði hafa síðan þá fengið sífellt ríkari einkaréttaráhrif á grundvelli þeirrar jákvæðu skyldu ríkja að vernda einkaaðila fyrir mannréttindabrotum af hálfu annarra einkaaðila. Stefna tillögur stjórnlagaráðs að því að svo verði einnig á grundvelli frumvarps þessa. Þá ber að gæta að því að árið 2006 gekk dómur Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Rasmussens og Sørensens gegn Danmörku. Þar kemur fram að Mannréttindadómstóllinn, eins og eftirlitsnefnd félagsmálasáttmála Evrópu, gerir ekki greinarmun á aðildarskyldu að stéttarfélagi og forgangsréttarákvæðum kjarasamninga og fellir bæði undir hugtakið „closed-shop“. Má af dóminum a.m.k. draga þá ályktun að þurfi einstaklingur gegn vilja sínum og sannfæringu að vera í eða greiða til tiltekins stéttarfélags til þess að fá vinnu eða halda vinnu sinni geti það vegið svo alvarlega gegn kjarna félagafrelsisins að það feli í sér brot á 11. gr. mannréttindasáttmálans. Ljóst er að túlka verður ákvæði 20. gr. frumvarps þessa til samræmis við alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands og verður því í kjölfar samþykktar þess að endurskoða að meira eða minna leyti það fyrirkomulag forgangsréttarákvæða sem nú tíðkast hér á landi.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 20. gr. er að finna ákvæði um félagafrelsi sem byggist á 1. og 2. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar, en markmið þess er að tryggja bæði jákvætt og neikvætt félagafrelsi. Fyrirmyndir ákvæðisins er einnig að finna í 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 22. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, en þó hefur verið skilið á milli félagafrelsis og fundafrelsis í frumvarpinu. Þó svo að orðalag sé með nokkuð breyttum hætti frá stjórnarskránni er ekki ætlunin að hrófla við inntaki félagafrelsis.
Ákvæði 1. mgr. stendur vörð um rétt einstaklinga til að mynda félög án þess að þurfa sérstaklega að sækja um leyfi til þess. Að sama skapi er áréttað að stjórnvöld megi ekki leysa upp félag. Réttur einstaklinga til að stofna stjórnmálafélög og stéttarfélög þykir svo brýnn að þeirra er sérstaklega getið í ákvæðinu en árétta ber að það er gert í dæmaskyni og ákvæðinu ætlað að vernda frelsi til myndunar allra gerða félaga nema löggjafinn hafi sérstaklega kveðið á um takmarkanir í samræmi við 29. gr.
Í ákvæðinu er notað orðalagið „mynda félög“ en í 1. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar er notað orðalagið „stofna félög“. Er hinu breytta orðalagi ætlað að endurspegla betur raunverulegt inntak réttarins enda nær félagafrelsið einnig til félaga sem ekki eru formlega stofnuð í samræmi við lög. Þá nær vernd ákvæðisins til ýmiss konar starfsemi innan félaga sem þegar hafa verið stofnuð, einkum frelsis þeirra til að ákveða sjálf um innri málefni sín auk þess sem félagafrelsið verndar t.d. rétt stéttarfélaga til að vinna að hagsmunum félagsmanna sinna, m.a. með lögmætum verkfallsaðgerðum. Félagafrelsisákvæðið kemur ekki í veg fyrir að í lögum sé mælt fyrir um að fullnægja þurfi einhverjum skilyrðum til að hægt sé að stofna félag í tilteknu formi, t.d. hlutafélög. Slík skilyrði geta t.d. lotið að lágmarksfjárhæð í hlutafé eða lágmarksfjölda meðlima. Jafnframt hafa lagafyrirmæli sem krefjast þess að tiltekin félagsform lúti opinberri skráningu verið talin standast félagafrelsisákvæði stjórnarskrárinnar og er ekki hróflað við þeirri túlkun. Slík ákvæði laga þyrftu þó að uppfylla skilyrði 29. gr. Að sama skapi mætti takmarka þátttöku ákveðinna hópa opinberra starfsmanna í tilteknum félögum að uppfylltum skilyrðum 29. gr.
Í 2. málsl. 1. mgr. er kveðið á um að félag megi ekki leysa upp með ráðstöfun stjórnvalds og er ákvæðið samhljóða 2. málsl. 1. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar. Þar sem ákvæðið er óbreytt verður það skýrt til samræmis við það sem verið hefur og felur ákvæðið því m.a. í sér að löggjafanum væri jafnframt óheimilt að setja almenn lög sem fela handhöfum framkvæmdarvalds vald til að leysa upp félög. Í 1. mgr. er ekki að finna sambærilegt takmörkunarákvæði og er í 1. mgr. 74. gr. þar sem kveðið er á um að banna megi um sinn starfsemi félags sem er talið hafa ólöglegan tilgang en höfða verði þá án ástæðulausrar tafar mál gegn því til að fá því slitið með dómi. Þrátt fyrir þessar breytingar veitir hið almenna skerðingarákvæði 29. gr. heimildir til takmarkana á hinu jákvæða félagafrelsi ef nauðsynlegt reynist að banna félög með ólögmætan tilgang eða starfsaðferðir. Sem endranær verða slíkar takmarkanir þó að uppfylla efnisskilyrði ákvæðisins. Vegna þeirra krafna sem meðalhófsreglan gerir ber ekki að ganga lengra en nauðsyn krefur í viðbrögðum við ólögmætri starfsemi félaga og samkvæmt ákvæðinu yrðu því gerðar mjög ríkar kröfur um t.d. raunverulega yfirvofandi hættu á ofbeldi eða umfangsmiklum lögbrotum, sem sýnt er fram á að tengist sjálfum tilgangi eða starfsemi félagsins með beinum hætti, áður en réttlætanlegt væri að leysa félag upp. Telji stjórnvöld að slíkt þurfi að gera þurfa þau að höfða mál gegn félaginu til að fá því slitið með dómi samkvæmt skýrum ákvæðum settra laga sem heimila að gripið sé til þess úrræðis.
Um 21. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Tilgangur greinarinnar er að kveða skýrt á um frelsi fólks til að safnast saman til hvers konar funda, þar á meðal mótmæla. Um er að ræða nýja og verulega breytta útgáfu af 3. mgr. 74. gr. núgildandi stjórnarskrár, sem fjallar um félagafrelsi og fundafrelsi.
Stjórnlagaráð varð fljótt sammála um að skilja á milli annars vegar félagafrelsisákvæða 74. gr. núgildandi stjórnarskrár og hins vegar 3. mgr. sömu greinar, sem fjallar um fundafrelsi. Þau réttindi sem þarna var kveðið á um þóttu einfaldlega of óskyld til að eiga heima í einni og sömu greininni. Má í því sambandi vekja athygli á að í Skýrslu stjórnlaganefndar er bent á að fundafrelsið sé ekki síður skylt tjáningarfrelsinu en félagafrelsinu.
Í skýringum stjórnlagaráðs er eftirfarandi einnig tekið fram:
Snemma kom í ljós við umræður í Stjórnlagaráði að fyrrnefnd 3. mgr. 74. gr. þótti of heftandi fyrir almenning. Af tóni ákvæðisins mætti ætla að það sé með mesta semingi sem núgildandi stjórnarskrá leyfi opinbera mannfundi og samkomur. Ákvæðið hefur enda staðið lengi nær óbreytt í stjórnarskránni og er komið nokkuð til ára sinna. Þótti sá blær sem yfir því hvílir allt of takmarkandi fyrir fundafrelsið og því var hafist handa við að semja nýja fundafrelsisgrein frá grunni.
Þá er greint frá því að við gerð ákvæðisins hafi verið stuðst við 13. gr. finnsku stjórnarskrárinnar sem kveði á um að allir hafi rétt til að skipuleggja fundi og mótmæli án leyfis, sem og rétt til þátttöku í þeim. Að auki hafi verið höfð sérstök hliðsjón af 1. mgr. 8. gr. þýsku stjórnarskrárinnar en hún kveður á um að allir skuli hafa rétt til að koma saman með friðsömum hætti, vopnlausir og án tilkynningar eða leyfis. Ákvæðið er einnig náskylt 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 21. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Þá segir:
Allmiklar umræður fóru fram í Stjórnlagaráði um hvort ástæða væri til að taka sérstaklega fram að mótmæli væru leyfð, og varð niðurstaðan að rétturinn til mótmæla gegn stjórnvöldum (eða öðrum) væri svo mikilvægur í lýðræðisríki að full ástæða væri til að nefna þann rétt sérstaklega.
Samkomur eða göngur til stuðnings tilteknum málstað falla að sjálfsögðu í þessu tilfelli undir orðið „fundahöld“ og njóta því nákvæmlega sömu verndar og mótmæli, auk þess sem það segir sig sjálft að fundir til stuðnings einhverju eru gjarnan í aðra röndina mótmæli gegn einhverju öðru.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir enn fremur:
Ákveðið var að taka út orðið „vopnlausir“ þar sem ekki þótti þörf á að tilgreina slíkt skilyrði í stjórnarskrá enda taka almenn lög á reglum um vopnaburð. Í umræðum ráðsins kom fram að hugsanlega væri heppilegra að halda orðinu inni, ellegar taka fram að fundafrelsi væri háð því að fundir yrðu haldnir í „friðsamlegum tilgangi“. Það þótti hins vegar gefa yfirvöldum óþarflega víðtækar túlkunarheimildir um í hverju sá friðsamlegi tilgangur fælist. Bent var á að hið fortakslausa orðalag núgildandi stjórnarskrár um að mönnum væri heimilt að safnast saman vopnlausir gæfi til kynna að hefðbundin vopn væru eina ógn friðsamlegra funda. Á móti var bent á að hægt er að valda mönnum óbætanlegum skaða með grjóti, flöskum eða berum hnefum og því er það vilji til ofbeldis sem er raunverulega ógnin en ekki áhöld sem beitt er í því skyni. Var því afráðið að fella þessa tilvísun í vopn úr stjórnarskrá Íslands.
Gildissvið fundafrelsisákvæðisins verður skýrt með sama hætti og verið hefur. Vísaði stjórnlagaráð um það efni til þess að það tæki til hvers konar funda og samkoma, svo sem stjórnmálafunda, fyrirlestra, skrúðgangna og kröfugangna, en ekki þeirra tilvika þegar fólk safnast saman af hendingu, svo sem við húsbruna eða bílslys.
Hvað varðar takmarkanir á fundafrelsinu lagði stjórnlagaráð til sérstakt ákvæði þess efnis að fundafrelsið væri ekki háð öðrum takmörkunum en þeim sem lög mæla fyrir um og nauðsyn ber til í lýðræðislegu þjóðfélagi. Í frumvarpi þessu er lagt til að það ákvæði verði fellt brott þar sem það bætir engu við hið almenna skerðingarákvæði í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Samkvæmt því er heimilt að takmarka fundafrelsið í þágu almannahagsmuna eða réttinda annarra, að uppfylltum að öðru leyti þeim skilyrðum sem sett eru í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Samkvæmt 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu nær vernd fundafrelsisins aðeins til funda sem haldnir eru í „friðsamlegum tilgangi“. Tillaga stjórnlagaráðs að orðalagi 21. gr. virðist stefna að víðtækara verndarsviði, en afar erfitt er reyndar að draga mörkin á milli friðsamlegs tilgangs og annars tilgangs. Þannig gæti fundur í sjálfu sér verið talinn vera í friðsamlegum tilgangi þótt til einhverra óspekta kæmi í hita leiksins og mótmælaaðgerð, svo sem hústaka, gæti einnig verið talin vera í friðsamlegum tilgangi þótt hún fæli í sér lögbrot. Hvað sem því líður hefur það ekki afgerandi þýðingu hvort vísað er til vopnleysis eða friðsamlegs tilgangs í ákvæðinu sjálfu eða ekki. Þótt stjórnlagaráð hafi ákveðið að hafa ekki slíka tilvísun í skilgreiningu sinni á verndarsviði ákvæðisins, breytir það ekki því að á grundvelli hins almenna takmörkunarákvæðis 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er heimilt að setja skorður við þeim rétti almennings að koma saman undir vopnum eða í ófriðsamlegum tilgangi. Hið sama má segja um viðveru lögreglu við almennar samkomur að því gefnu að tilefni sé til í þágu allsherjarreglu og að gætt sé meðalhófs. Í því sambandi er rétt að árétta að í meðalhófsmati samkvæmt ákvæðinu má við það miða að stjórnvöld hafi víðtækar heimildir til að takmarka fundahöld eða mótmæli sem beinlínis hafa þann tilgang að efna til ófriðar eða beita ofbeldi. Hafa ber þó í huga að ávallt skal beita því úrræði sem vægast telst til að ná þeim markmiðum sem stefnt er að með takmörkun á fundahöldum, þannig að til banns við fundahöldum verði ekki gripið fyrr en í lengstu lög þegar rökstudd ástæða sé til að óttast verulegan ófrið eða ofbeldi. Er það einnig í samræmi við fyrirætlan stjórnlagaráðs, en í skýringum ráðsins segir m.a. að þótt lögð séu niður ákvæði um lögreglu, vopnleysi og óspektir líti stjórnlagaráð svo á að í því felist í reynd ekki efnisleg breyting heldur sé fyrst og fremst verið að færa ákvæðið til nútímahorfs. Þá segir að hið sjálfsagða eftirlit, sem lögreglan má og á að hafa með því að mannsöfnuður fari ekki úr böndum eða leiði til ofbeldis eða ógnana eða að vopn séu viðhöfð, rúmist að mati ráðsins fyllilega innan heimilda til skerðinga á fundafrelsinu. Þá sé það ekki ætlun stjórnlagaráðs að með þessu séu heimildir lögreglu til að halda uppi lögum og reglu skertar frá því sem nú er, en þó nefnir stjórnlagaráð að skoða þurfi hvort breyta þurfi lögreglulögum, nr. 90/1996, einkum 15. gr. og áfram. Loks nefnir stjórnlagaráð að jafnvel komi til greina að opinberir fundir verði bannaðir með lögum, ef slíkt reynist einhvern tíma nauðsynlegt.
Í 2. mgr. er kveðið á um hið neikvæða félagafrelsi sem felst í frelsi manna til að standa utan félaga og að ekki megi því skylda menn til aðildar að félagi. Greiðsluskylda manna til félaga, til ákveðinnar starfsemi eða í sjóð sem tengist ákveðnu félagi sem þeir kjósa að standa utan getur talist jafngilda aðildarskyldu í skilningi ákvæðisins. Reynt hefur á þessi atriði fyrir dómi, sbr. dóm Hæstaréttar frá 26. september 1996 í máli nr. 187/1995, dóm Hæstaréttar frá 20. desember 2005 í máli nr. 315/2005, og dóm Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Varðar Ólafssonar gegn Íslandi frá 27. apríl 2010 í máli nr. 20161/06 og dóm Hæstaréttar frá 18. október 2010 í máli nr. 504/2008. Vernd ákvæðisins nær því bæði til aðildarskyldu, greiðsluskyldu og annarrar sambærilegrar þvingunar til aðildar að félagi. Ákvæðið verður einnig talið hafa einkaréttaráhrif að þessu leyti svo sem ef einkaréttarlegt félag sem nýtur einhvers konar yfirburðastöðu í skjóli laga, svo sem í krafti þess að ráða yfir möguleikum einstaklings til að afla sér lífsviðurværis eða njóta annarra mannréttinda, getur með samningum eða skilmálum lagt slíkar skyldur á viðkomandi einstakling að viðlögðum réttindamissi.
Í 2. málsl. 2. mgr. eru gerðar tvær undantekningar frá réttinum til að standa utan félaga en í báðum tilvikum verður að kveða á um aðildarskylduna í lögum og skyldan þarf að vera nauðsynleg til að viðkomandi félag geti sinnt hlutverki sem því er ákveðið með lögum. Í fyrsta lagi má skylda mann til aðildar að félagi með vísan til almannahagsmuna. Ákvæðið er óbreytt frá 2. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar og sem fyrr er ætlast til þess að ákvæðið verði túlkað í ljósi 2. mgr. 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Sem dæmi um félag sem hér félli undir má nefna Lögmannafélag Íslands, sbr. lög nr. 77/1998, um lögmenn. Í öðru lagi má skylda mann til aðildar að félagi með vísan til réttinda annarra. Með þessu er einkum vísað til þess að við ákveðnar aðstæður geta tengsl á milli hagsmuna manna orðið svo náin að nauðsynlegt þyki að leggja skyldu á þá að þeir virði hagsmuni hvor eða hver annars með aðild að félagi. Sem dæmi um þetta má nefna skyldu til að stofna og eiga aðild að húsfélögum og veiðifélögum. Í raun felast í þessu ákvæði sömu heimildir og ella mundi leiða af 9. gr. frumvarpsins (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), og er áréttað sérstaklega að þau skilyrði 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem lúta að nauðsyn, meðalhófsreglu og kjarna réttindaverndar eigi einnig við. Ákvæðinu er því aðallega ætlað að árétta viðurkenningu á samfélagslegu mikilvægi ákveðinna tegunda aðildarþvingana, og einkum það að með frumvarpinu er ekki stefnt að því að breyta þeirri túlkun félagafrelsisákvæðis stjórnarskrárinnar að forgangsréttarákvæði kjarasamninga geti í sjálfu sér talist heimil takmörkun á hinu neikvæða félagafrelsi.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 21. gr. er kveðið á um fundafrelsi og er ákvæðið mikið breytt frá fundafrelsisákvæði í 3. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar. Ákvæðið er náskylt 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 21. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Markmið ákvæðisins er að tryggja nútímalega vernd fundafrelsis, en það á náin tengsl við 19. og 20. gr. frumvarpsins.
Gildissvið fundafrelsisákvæðisins verður skýrt með sama hætti og verið hefur, en það tekur til hvers konar funda og samkoma, svo sem stjórnmálafunda, fyrirlestra, skrúðgangna, kröfugangna og mótmælaaðgerða, en ekki þeirra tilvika þegar fólk safnast saman af hendingu, svo sem við húsbruna eða bílslys. Í ákvæðinu er kveðið á um að allir hafi rétt til að safnast saman án sérstaks leyfis, svo sem til fundarhalda og mótmæla. Felur ákvæðið því í sér skýra neikvæða skyldu stjórnvalda til að aðhafast ekkert sem brýtur gegn þeim rétti. Á hinn bóginn geta jafnframt hvílt á stjórnvöldum jákvæðar skyldur til að tryggja fundafrelsið við ákveðnar aðstæður, t.d. með því að veita einum hópi mótmælenda vernd fyrir öðrum hópi mótmælenda.
Í ákvæði 21. gr. er felld brott vísun 3. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar til að menn þurfi að vera vopnlausir og að lögreglu sé heimilt að vera við almennar samkomur. Hin neikvæða skylda til að brjóta ekki gegn fundafrelsinu verður þó takmörkuð með vísan til 29. gr. frumvarpsins, að uppfylltum þeim skilyrðum sem þar koma fram. Nauðsynlegt getur verið að setja fundafrelsinu ákveðnar skorður í þágu allsherjarreglu eða almannaöryggis í tengslum við umferðaröryggi, rýmingarleiðir og þess háttar Á grundvelli 29. gr. væri því t.d. heimilt að kveða á um það í lögum að tilkynna beri áform um stærri fundi til lögreglu svo að unnt sé að gera viðeigandi ráðstafanir og jafnvel mætti kveða á um leyfisskyldu fyrir stærri viðburðum á ákveðnum svæðum sem eru viðkvæm út frá slíkum sjónarmiðum. Ávallt ber þó að hafa í huga þær kröfur sem 29. gr. gerir um meðalhóf. Hið sama má segja um viðveru lögreglu við almennar samkomur. Skv. 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu nær vernd fundafrelsisins aðeins til funda sem eru haldnir í „friðsamlegum tilgangi“, en erfitt er reyndar að draga mörkin á milli friðsamlegs tilgangs og annars tilgangs. Þannig hafa fundir í sjálfu sér verið taldir vera í friðsamlegum tilgangi þótt til einhverra óspekta komi í hita leiksins og mótmælaaðgerð, svo sem hústaka, gæti einnig verið talin vera í friðsamlegum tilgangi þótt hún fæli í sér lögbrot. Á grundvelli 29. gr. væri löggjafanum einnig heimilt að setja skorður við þeim rétti almennings að koma saman undir vopnum eða í ófriðsamlegum tilgangi. Í því sambandi er rétt að árétta að í meðalhófsmati samkvæmt ákvæðinu má við það miða að fyrir hendi séu víðtækar heimildir til að takmarka fundarhöld eða mótmæli sem beinlínis hafa þann tilgang að efna til ófriðar eða beita ofbeldi. Hafa ber þó í huga að ávallt skal beita því úrræði sem vægast telst til að ná þeim markmiðum sem stefnt er að með takmörkun á fundarhöldum, þannig að til banns við fundarhöldum verði ekki gripið fyrr en í lengstu lög þegar rökstudd ástæða er til að óttast verulegan ófrið eða ofbeldi. Í ákvæðinu felst því í reynd ekki efnisleg breyting frá gildandi rétti heldur er fyrst og fremst verið að færa það til nútímahorfs. Hið sjálfsagða eftirlit, sem lögreglan má og á að hafa með því að samkomur fari ekki úr böndum eða leiði til ofbeldis eða ógnana eða að vopn séu höfð um hönd, rúmast þannig innan heimilda til skerðingar á fundafrelsinu. Með ákvæðinu er því ekki stefnt að því að skerða heimildir lögreglu til að halda uppi lögum og reglu frá því sem nú er.
Um 22. gr.
Réttarvernd eignarréttar á sér langa sögu í íslenskum stjórnskipunarrétti, en ákvæðið á einnig töluverða samsvörun við 1. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Það var eindregin skoðun stjórnlagaráðs að breytingarnar sem ráðið lagði til ættu ekki að hafa áhrif á inntak réttarverndarinnar.
Í skýringum stjórnlagaráðs með 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) segir að samstaða hafi fljótt náðst í ráðinu um að halda 1. mgr. 72. gr. gildandi stjórnarskrár óbreyttri. Er því ekki um neinar efnisbreytingar að ræða og verður ákvæðið skýrt með sama hætti og verið hefur.
Samkvæmt skýringum ráðsins spunnust aftur á móti meiri umræður varðandi breytinguna á 2. mgr. 72. gr. gildandi stjórnarskrár. Fram kemur að sjónarmið um jafnrétti hafi verið rædd og jafnvel hvort takmarka ætti rétt bæði Íslendinga og erlendra aðila til að eiga fasteignaréttindi eða hlut í atvinnufyrirtæki hér á landi þótt ekki hafi það orðið úr. Niðurstaðan hafi verið sú að fella 2. mgr. 71. gr. úr stjórnarskránni, en þó með þeim formerkjum að af því leiddi ekki sjálfkrafa að breyta þyrfti gildandi löggjöf sem takmarkar fjárfestingar útlendinga með ýmsum hætti, sbr. lög nr. 19/1966, um eignarrétt og afnotarétt fasteigna, og lög nr. 34/1991, um fjárfestingu erlendra aðila í atvinnurekstri. Einu áhrif breytinganna sem stjórnlagaráð ráðgerði voru einfaldlega þau að slík löggjöf væri eftir breytinguna ekki studd sérstakri heimild í stjórnarskrá. Stjórnlagaráð bendir réttilega á það í skýringum sínum að löggjafinn sé frjáls að því að ákveða slíkar takmarkanir, en að sjálfsögðu að gættum ákvæðum stjórnarskrárinnar og þjóðréttarsamninga sem Ísland hefur undirgengist. Sú ósk að fjárfesta í tiltekinni eign verður seint talin eignarréttindi sem njóta verndar 1. mgr. og takmarkar hún því ekki svigrúm löggjafans að þessu leyti. Líkt og stjórnlagaráð bendir á kæmi jafnræðisregla 6. gr. einna helst til greina í þessu sambandi, en árétta verður að sem endranær telst það ekki mismunun ef ólík meðferð verður réttlætt með hlutlægum og málefnalegum ástæðum og að gættu meðalhófi. Í ýmsum tilvikum væri því unnt að réttlæta það gagnvart jafnræðisreglunni ef ríkir almannahagsmunir tengdir landnýtingu, auðlindanýtingu eða annarri efnahagslegri og félagslegri stefnumörkun hins opinbera liggja til grundvallar skilyrðum fyrir tilteknum tegundum fjárfestinga.
Stjórnlagaráð taldi nauðsynlegt að nefna og skýra þær takmarkanir sem í framkvæmd eru á nýtingu eignarréttar. Því lagði ráðið til að í 2. mgr. 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) væri svohljóðandi ákvæði: „Eignarrétti fylgja skyldur, svo og takmarkanir í samræmi við lög.“ Um þá tillögu sagði í skýringum ráðsins:
Stjórnlagaráði þykir eðlilegt að nefna í stjórnarskrá að í lögum hafi verið og séu margvíslegar takmarkanir á eignarrétti þótt þess sé ekki getið í núgildandi stjórnarskrá. Má í því sambandi nefna skipulagslög, lög um mannvirki og vatnalög. Enn fremur eru á eignarrétti ýmsar ólögbundnar skorður eins og samkvæmt nábýlisrétti, svo dæmi sé tekið. Þá er það í samræmi við önnur ákvæði þessa kafla frumvarpsins að nefna skyldur í kjölfar réttinda. Er hér fyrst og fremst um formbreytingu að ræða og áréttingu á núverandi réttarástandi.
Til umræðu kom í Stjórnlagaráði að í framhaldi af ákvæði um skyldur og takmarkanir eignarréttar kæmi ákvæði um að nýting eignarréttar skyldi ekki ganga gegn almannahag. Var þá einkum litið til þýsku stjórnarskrárinnar, þar sem segir í 2. mgr. 14. gr. að eignum fylgi skyldur og að notkun þeirra skuli jafnframt þjóna almannaheill. Þegar upp var staðið þótti þó ástæðulaust að taka þetta fram með þessum hætti. Þótti Stjórnlagaráði ljóst að takmarkanir á nýtingu eignarréttar gætu í reynd aðeins verið leyfilegar í þágu almannahagsmuna eins og hinn almenni löggjafi metur þá á hverjum tíma. Með því að taka sérstaklega fram takmarkanir á eignarrétti, með tilvísun til almannahags, gætu stjórnvöldum verið veittar of rúmar heimildir til afskipta af nýtingarrétti einstaklinga á einkaeignum.
Í samræmi við þá lagatæknilegu leið sem farin er í frumvarpi þessu að kveða með almennum hætti á um takmarkanir mannréttinda í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og halda ekki í sérákvæði nema þau setji strangari skilyrði sem þar koma fram, er tillaga stjórnlagaráðs að 2. mgr. verði felld brott. Í því felast ekki efnisbreytingar frá gildandi rétti en eins og stjórnlagaráð bendir á fylgja eignarrétti ýmsar almennar skyldur og takmarkanir. Þeim takmörkunum eru þó, til samræmis við skuldbindingu Íslands skv. 1. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, settar sömu skorður og öðrum takmörkunum mannréttinda. Um þær gilda því öll skilyrði 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), en nokkuð skorti á að tillaga stjórnlagaráðs væri nægilega skýr að þessu leyti. Hitt er annað mál að í samræmi við réttarframkvæmd á grundvelli mannréttindasáttmála Evrópu og hið sérstaka og vítt afmarkaða takmörkunarákvæði 2. mgr. 1. gr. 1. viðauka við sáttmálann, má almennt ætla ríkinu töluvert svigrúm til að kveða á um ýmsar almennar takmarkanir á eignarréttindum hvort sem er vegna réttinda annarra eða almannahagsmuna sem tengjast opinberri stefnumörkun um efnahagsleg og félagsleg málefni. Sérstaka heimild til takmörkunar á eignarréttindum má síðan finna í 72. gr. frumvarpsins (71. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem fjallar um skattlagningu. Er þar um sérákvæði að ræða gagnvart 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Kveðið er á um eignarrétt í 22. gr. frumvarpsins og er byggt á ákvæði 72. gr. stjórnarskrárinnar og 1. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Markmið greinarinnar er að vernda friðhelgi eignarréttar.
Í 1. málsl. 1. mgr. er kveðið á um rétt til að njóta eigna sinna í friði. Orðalagið er breytt frá 1. mgr. 72. gr. og er nú í meira samræmi við orðalag 1. gr. 1. viðauka mannréttindasáttmála Evrópu. Breytingin hefur þó engin efnisleg áhrif og er eingöngu ætluð til að auka skýrleika. Þó svo að hugtakið „eign“ sé hvorki skilgreint nánar í frumvarpinu né í stjórnarskránni tekur dómaframkvæmd af allan vafa um rúma merkingu hugtaksins og verður áfram miðað við hana. Undir hugtakið falla því almennt hvers kyns réttindi sem hafa fjárhagslega þýðingu, þar á meðal kröfuréttindi, höfundaréttindi og ýmis óbein eignarréttindi, svo sem veðréttur og afnotaréttur. Réttindi sem allir njóta, þ.e. almannaréttur, fullnægja ekki þessu skilyrði. Sama á við um réttindi bundin persónu manna, svo sem ríkisborgararétt, sem eru þannig ekki talin eign í skilningi 22. gr. Við mat á því hvort réttindi á grundvelli opinberra leyfa teljist til eignarréttinda sem njóta verndar ákvæðisins verður einkum litið til þess hvort handhafi réttindanna geti nýtt sér þær heimildir sem almennt eru taldar felast í eignarrétti, svo sem hvort þau hafi fjárhagslegt gildi sem unnt er að ráðstafa með sölu, leigu, veðsetningu eða erfðaskrá og þess hvort viðkomandi geti haft lögmætar væntingar til þess að svo verði áfram.
Í 2. og 3. málsl. 1. mgr. er fjallað um það þegar menn eru skyldaðir til að láta eignarréttindi sín af hendi, eða svokallað eignarnám. Ákvæðin eru samhljóða 2. og 3. málsl. 1. mgr. 72. gr. stjórnarskrárinnar og því ljóst að þau verða skýrð með sama hætti og verið hefur. Vernd ákvæðisins er ekki bundin við það að maður sé sviptur öllum réttindum yfir eign, að þau séu afhent öðrum, eða að orðið eignarnám sé notað um meðferð eignar. Verndin getur einnig náð til þess þegar menn eru sviptir hluta eignarréttinda eða þegar mönnum er með öllu fyrirmunuð venjuleg og eðlileg not eigna sinna.
Í ákvæðum 2. og 3. málsl. 1. mgr. er kveðið á um skilyrði eignarnáms og er þar um að ræða sérákvæði gagnvart 29. gr. sem á ekki við í þeim tilvikum. Skv. 2. málsl. er það skilyrði eignarnáms að það sé gert í þágu „almenningsþarfar“. Með almenningsþörf er vísað til samfélagslegra hagsmuna, en ekki persónulegra hagsmuna eins eða fárra, en í ákveðnum tilvikum geta þessar ólíku tegundir hagsmuna þó verið svo samofnar að ekki sé unnt að greina þar á milli með skýrum hætti. Í skilyrðinu um að almenningsþörf krefjist eignarnáms felst einnig ákveðin krafa um meðalhóf sem birtist í því að hinir samfélagslegu hagsmunir verða að teljast svo mikilvægir að þeir réttlæti að gengið sé svo langt að svipta menn eignum sínum í þágu þeirra. Í 3. málsl. er einnig kveðið á um að lagafyrirmæli þurfi til að koma. Í ákvæðinu felst ekki krafa um að lagaheimildin sé sértæk og bundin við tiltekna eign. Kveða má á um almennar eignarnámsheimildir í lögum að því gefnu að þær séu bundnar við tiltekna samfélagslega hagsmuni, sbr. t.d. vegalög, nr. 80/2007. Þá eru gerðar þær kröfur til slíkra lagaheimilda að þær séu skýrar efnislega. Í 3. málsl. er loks kveðið á um bætur fyrir eignarnám og skal „fullt verð“ koma fyrir eign sem maður er skyldaður til að láta af hendi. Með því er vísað til bóta fyrir fjárhagslegt tjón vegna eignasviptingarinnar, þ.m.t. vegna óhagræðis sem leiðir af eignarnáminu og felur í sér fjárhagslegt tjón. Nánar er kveðið á um málsmeðferð við ákvörðun bóta vegna eignarnáms í lögum nr. 11/1973, en sérreglur kunna að vera settar í öðrum lögum.
Í 1. málsl. 2. mgr. er að finna nýtt ákvæði þess efnis að eignarrétti fylgi skyldur svo og takmarkanir í samræmi við lög. Skýra verður ákvæðið með hliðsjón af 3. málsl. 2. mgr. sem felur í sér að allar þær takmarkanir eignarréttinda sem fjallað er um í 2. mgr. skuli uppfylla skilyrði 29. gr. Tilvísun 1. málsl. til skyldna sem fylgja eignarrétti veitir þó t.d. sjálfstæða heimild fyrir ólögfestum meginreglum nábýlisréttar, sem fela í sér að eignarráð fasteignaeigenda sæta ákveðnum mörkum af tilliti til eigenda nálægra eigna, og fyrir þeirri meginreglu að heimilt sé að stofna verðmætum í hættu til bjargar öðrum verðmætum sem telja verður að miklum mun meira virði.
Í 2. málsl. 2. mgr. er kveðið á um sérstaka heimild til að takmarka rétt erlendra aðila til að eiga fasteignarréttindi eða hlut í atvinnufyrirtæki hér á landi. Ákvæðið er óbreytt frá 2. mgr. 72. gr. stjórnarskrárinnar. Sérstöku efnisákvæði er ætlað að árétta þann fullveldisrétt íslenska ríkisins að setja sérstakar reglur sem takmarka fjárfestingar erlendra aðila, en skorður við þeim geta tengst margvíslegum efnahagslegum og samfélagslegum hagsmunum. Gildi ákvæðisins felst einkum í því að þannig er því lýst yfir í stjórnarskránni að slíkar takmarkanir séu í sjálfu sér í þágu almannahagsmuna. Skv. 3. málsl. verða slíkar takmarkanir þó að öðru leyti að uppfylla skilyrði 29. gr., þ.m.t. meðalhófsreglu. Nú er kveðið á um takmarkanir af þessu tagi í lögum nr. 19/1966, um eignarrétt og afnotarétt fasteigna, og lögum nr. 34/1991, um fjárfestingu erlendra aðila í atvinnurekstri.
Um aðrar takmarkanir eignarréttinda en þær sem kveðið er sérstaklega á um í 22. gr. gildir hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. Allt frá gildistöku stjórnarskrárinnar 1874 hefur verið viðurkennt að ýmsar skerðingar á eignarréttindum manna séu heimilar án bóta. Í samræmi við réttarframkvæmd á grundvelli mannréttindasáttmála Evrópu og hið sérstaka og vítt afmarkaða takmörkunarákvæði 2. mgr. 1. gr. 1. viðauka við sáttmálann má einnig í meðalhófsmati skv. 29. gr. almennt ætla ríkinu töluvert svigrúm til að kveða á um ýmsar almennar takmarkanir á eignarréttindum hvort sem er vegna réttinda annarra eða almannahagsmuna tengdra opinberri stefnumörkun um efnahagsleg og félagsleg málefni. Sem dæmi um slíkar takmarkanir má nefna margvíslegar reglur um skipulag, hagnýtingu og meðferð fasteigna, reglur um auðlindanýtingu sem og heimildir löggjafans til skattlagningar, og 72. gr. (áður 71. gr.) þessa frumvarps. Einnig má hér nefna eignaskerðingar sem leiðir af refsilögum, svo sem ákvæði um fésektir eða eignaupptöku.
Um 23. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að ráðið hafi með breytingunum stefnt að því að færa ákvæðið til samræmis við 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi sem kveða m.a. á um rétt til að hafa tækifæri til að afla sér lífsviðurværis með vinnu að eigin vali og um rétt til að njóta sanngjarnra og hagstæðra vinnuskilyrða sem tryggi m.a. sanngjarnt kaup, jafnt endurgjald fyrir jafnverðmæta vinnu, hvíld og frítíma. Þá vísaði ráðið einnig til 23. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna. Við það má bæta að við túlkun ákvæðisins ber einnig að líta til 1. gr., 1., 3., og 5. tölul. 2. gr. og 4. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Ráðið var sammála um mikilvægi þess að réttlátar leikreglur skuli gilda á vinnumarkaði og koma þurfi í veg fyrir óréttláta mismunun. Vernd gegn atvinnuleysi var til umræðu, en í þessu frumvarpi er fjallað um hana í grein um félagsleg réttindi.
Í 2. mgr. er í fyrsta lagi kveðið á um að í lögum skuli kveða á um rétt til mannsæmandi vinnuskilyrða og eru réttur til hvíldar, orlofs og frítíma sérstaklega tiltekin sem dæmi um mannsæmandi vinnuskilyrði. Um þessi málefni segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Þá er í 2. mgr. kveðið á um að hvíld, orlof og frítími séu atriði sem hafi áhrif á hvað teljist mannsæmandi vinnuskilyrði. Með þessu er komið nokkuð til móts við umræðu innan Stjórnlagaráðs, að í stjórnarskrá ætti að hlúa að fjölskyldulífi landsmanna. Telur ráðið að rétturinn til hvíldar, orlofs og frítíma þjóni þessu markmiði, með því að gera fólki auðveldara að samþætta starf og einkalíf.
Í kröfunni um mannsæmandi vinnuskilyrði felst auk þess t.d. réttur til öruggra og heilsusamlegra vinnuskilyrða. Að því leyti er ákvæðið nátengt réttinum til heilsu í 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Gert er ráð fyrir því að réttur til mannsæmandi vinnuskilyrða sé nánar útfærður í almennum lögum og hefur löggjafinn töluvert svigrúm til að útfæra þessi atriði nánar.
Í 2. mgr. er einnig sérstaklega kveðið á um að öllum skuli tryggður réttur til sanngjarnra launa, en í því felst einkum bann við mismunun og krafa um að lágmarkslaun dugi til sómasamlegrar lífsafkomu. Lágmarksviðmið sómasamlegrar lífsafkomu eru sambærileg við lágmarksviðmið réttarins til lífsviðurværis í 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og eru ákvæðin því nátengd. Um bannið við mismunun í tengslum við réttinn til sanngjarnra launa segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Einnig var fjallað um hvort kveða ætti á um að allir skuli njóta sömu launa fyrir sömu störf. Var þetta hugsað í ljósi þess launamunar sem ríkir milli karla og kvenna, fatlaðs og ófatlaðs fólks og innlendra og erlendra starfsmanna. Ekki náðist samstaða um slíkt ákvæði, enda þætti erfitt að komast að sanngjarnri niðurstöðu um sömu laun fyrir sömu störf því að þar lægju margar breytur undir, svo sem aldur, menntun og starfsreynsla, auk þess sem vinnuafköst gætu verið misjafnlega mikil og því spurning hvenær verið væri að tala um sömu vinnu.
Þó gat ráðið um það að með lögum um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla, nr. 10/2008, væri kveðið á um að konum og körlum er starfa hjá sama atvinnurekanda skyldu greidd jöfn laun og að þau skyldu njóta sömu kjara fyrir sömu eða jafnverðmæt störf. Ummæli stjórnlagaráðs eru byggð á nokkrum misskilningi á eðli réttarins til jafnra launa og kjara fyrir sömu eða jafnverðmæt störf, en jafnlaunarétturinn er ekki óháður þeim breytum sem ráðið nefndi. Þær koma því til mats áður en slegið er föstu hvort brotið hafi verið gegn réttinum. Þá er Ísland skuldbundið að þjóðarétti til að tryggja jöfn laun fyrir sömu eða jafnverðmæt störf án tillits til ýmissa mismununarástæðna. Jafnlaunaréttur kvenna og karla er t.d. tryggður í 7. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi, 3. tölul. 4. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961 og 11. gr. sáttmála Sameinuðu þjóðanna um afnám allrar mismununar gagnvart konum, auk þess sem Ísland hefur fullgilt samþykkt Alþjóðavinnumálastofnunarinnar nr. 100, þar sem kveðið er á um þennan rétt. Þá hefur Ísland fullgilt samþykkt Alþjóðavinnumálastofnunarinnar nr. 111 um bann við mismunun á grundvelli kynþáttar, kynferðis, trúarbragða, stjórnmálaskoðana, þjóðernisuppruna eða félagslegs uppruna á sviði vinnumarkaðar. Loks tryggir 26. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi jafna meðferð án tillits til ýmissa mismununarástæðna, þ.m.t. í tengslum við kaup og önnur réttindi á vinnumarkaði. Einnig hefur verið talið að 65. gr. gildandi stjórnarskrár tryggi jafnrétti á sviði vinnumarkaðar án tillits til ýmissa mismununarástæðna og hið sama verður talið gilda um 6. gr. frumvarps þessa. Væri réttur til jafnra launa fyrir jafnverðmæt og sambærileg störf sérstaklega undanþeginn gildissviði 2. mgr. 23. gr. frumvarpsins (25. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) væri því um að ræða allt í senn innra ósamræmi í frumvarpinu, afturför frá núgildandi réttarvernd og andstöðu við þjóðréttarlegar skuldbindingar Íslands. Verður jafnlaunarétturinn því talinn ná til réttarins til sanngjarnra launa skv. 2. mgr.
Loks er í 2. mgr. kveðið á um rétt til að semja um starfskjör og önnur réttindi tengd vinnu. Þrátt fyrir nokkuð annað orðalag en í 2. mgr. 75. gr. gildandi stjórnarskrár er þarna kveðið á um efnislega óbreytt réttindi. Sæta þau því sömu skýringu og verið hefur.
Skyldur skv. 23. gr. (25. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) leggjast bæði á einkaaðila og hið opinbera sem vinnuveitanda, en auk þess ber ríkið jákvæða skyldu til að tryggja með lögum og öðrum aðgerðum að einkaaðilar virði þau réttindi sem kveðið er á um í greininni.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í greininni er kveðið á um atvinnufrelsi og er markmið greinarinnar að tryggja atvinnufrelsi og ýmis réttindi tengd vinnu. Ákvæðið byggist að nokkru leyti á 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Við túlkun þess ber einnig að líta til 1. gr., 1., 3. og 5. tölul. 2. gr., 3. gr. og 6. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt. Réttur manna til að semja um starfskjör og önnur réttindi tengd vinnu, sem kveðið er á um í 2. mgr. 23. gr., á sér einnig samsvörun í 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Ákvæði 1. mgr. er samhljóða 1. málsl. 1. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar og tryggir rétt allra til að stunda þá atvinnu sem þeir kjósa. Í ákvæðinu felst fyrst og fremst sú neikvæða skylda að ríkið takmarki ekki möguleika manna á að afla sér lífsviðurværis með vinnu sem þeir velja sér sjálfir eða þiggja sjálfviljugir. Þá felast þau einkaréttaráhrif í ákvæðinu að ríkinu ber að veita lagavernd og tryggja réttarúrræði þannig að þessi réttur verði ekki skertur af einkaaðilum. Í 2. málsl. 1. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar er kveðið á um að atvinnufrelsinu megi setja skorður með lögum, enda krefjist almannahagsmunir þess. Sambærilegt ákvæði er ekki í 23. gr. frumvarpsins enda felst þetta í almennri takmörkunarheimild 29. gr. Þetta hefur ekki í för með sér efnislegar breytingar á ákvæðinu en ekki hefur verið umdeilt að skerða megi atvinnufrelsi í þágu réttinda annarra, líkt og segir berum orðum í 29. gr. Almennt hefur löggjafinn ríkt svigrúm til að kveða á um skerðingar á atvinnufrelsi þegar um er að ræða skaðlega eða þjóðfélagslega óæskilega starfsemi. Sem dæmi um bann við slíkri atvinnustarfsemi, sem réttlætist bæði af almannahagsmunum og af réttindum annarra, má nefna 3. mgr. 206. gr. almennra hegningarlaga sem leggur refsingu við því að hafa atvinnu af vændi annarra. Auk slíkra tilvika mundi takmörkunarheimild 29. gr. t.d. heimila ýmiss konar menntunarkröfur og leyfisskyldu fyrir tiltekinni starfsemi í þágu öryggis neytenda, umhverfisverndar og þess háttar. Er víða kveðið á um slíkar skorður við atvinnufrelsi í lögum.
Rétt er einnig að árétta tengsl ákvæðisins við eignarréttarákvæði 22. gr. frumvarpsins. Skerðingar á atvinnufrelsinu verða menn að þola bótalaust, svo sem þegar löggjafinn leggur bann við tiltekinni atvinnu sökum hættulegs eðlis hennar eða setur auðlindanýtingu ákveðnar skorður. Öðru máli gegnir hins vegar um þá fjárhagslegu hagsmuni sem felast í atvinnu sem menn hafa þegar tekið upp og stunda, en til slíkra hagsmuna er oft vísað sem atvinnuréttinda. Þessir hagsmunir geta talist eignarréttindi sem njóta verndar 22. gr., sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 12. júní 1964 í máli nr. 80/1963 um bótaskyldu vegna banns við minkaeldi. Að því marki sem þessir hagsmunir, t.d. búnaður og tæki, ónýtast við takmörkun á atvinnufrelsi getur því verið um að ræða bótaskyldu ríkisins. Þetta getur m.a. átt við um fjárhagslega hagsmuni sem verða til vegna atvinnustarfsemi á grundvelli opinberra leyfa en er þó ekki bundið við þá.
Í 1. málsl. 2. mgr. 23. gr. segir að með lögum skuli kveðið á um rétt til mannsæmandi vinnuskilyrða, svo sem aðbúnaðar, öryggis, hvíldar, orlofs og frítíma. Ákvæðið vísar ekki síður til kjara á almennum vinnumarkaði en hinum opinbera og felur að því leyti í sér rík einkaréttaráhrif. Ákvæðið leggur þær skyldur á löggjafann að tryggja öllum með lögum rétt til öruggra og heilsusamlegra vinnuskilyrða, en það felur í sér tilkall starfsmanna til viðeigandi verndar gegn hvers kyns hættum sem vinnuumhverfi þeirra felur í sér og getur valdið slysum, atvinnusjúkdómum eða andláti. Þá felur ákvæðið í sér að vinnumagni og vinnuskyldu séu sett ákveðin efri mörk með lögum. Markmið skyldubundinna lagaákvæða um hvíld, orlof og frítíma er í aðra röndina að tryggja heilsusamleg vinnuskilyrði en þeim er ekki síður ætlað að gera landsmönnum kleift að samþætta starf og einkalíf. Hugtakið „mannsæmandi vinnuskilyrði“ er yfirhugtak og felur einnig í sér að lög skuli kveða á um lágmarksuppsagnarfrest frá störfum og lágmarksréttindi launþega vegna veikinda og slysa. Ákvæðið felur í sér að lög skuli tryggja ákveðið lágmark réttinda til mannsæmandi vinnuskilyrða sem aðilum vinnumarkaðar skuli ekki heimilt að semja um undantekningar frá. Þessi atriði þarf þó að útfæra nánar í lögum, sbr. lög nr. 46/1980, um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum, lög nr. 30/1987, um orlof, lög nr. 88/1971, um 40 stunda vinnuviku, og lög nr. 19/1979, um rétt verkafólks til uppsagnarfrests frá störfum og til launa vegna sjúkdóms- og slysaforfalla.
Í 2. málsl. 2. mgr. 23. gr. er loks kveðið á um að allir hafi rétt til að semja um starfskjör og önnur réttindi tengd vinnu. Hér er ekki þó vísað til einstaklingsbundins réttar heldur réttinda launafólks til að mynda stéttarfélög, gera kjarasamninga og grípa til aðgerða svo sem verkfalla í því skyni að knýja á um gerð slíkra samninga, sbr. einkum 6. gr. félagsmálasáttmála Evrópu. Ákvæðið er nátengt 20. gr. frumvarpsins. Í ákvæðinu felst að þegar komið er upp fyrir það lágmark lagalegra réttinda sem 1. málsl. 2. mgr. tekur til taki við sú réttarvernd að samtökum launafólks er veittur réttur til að semja um betri kjör. Ólíkt gildandi ákvæði í 2. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar er ákvæðið orðað með óskilyrtum hætti og þessi réttur því fyrir hendi að fullu á grundvelli stjórnarskrárinnar, sbr. einnig 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Með því að tryggja þennan rétt er rétturinn til sanngjarnra launa, sem verndaður er í 7. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi og 4. gr. félagsmálasáttmála Evrópu, einnig verndaður, en sá háttur að lágmarkslaun séu ákveðin með kjarasamningum er eitt af grundvallareinkennum norræns vinnumarkaðar. Byggt er á því að laun og launahækkanir skuli ákveðin af aðilum vinnumarkaðarins í kjarasamningum og í samræmi við getu atvinnuveganna hverju sinni en verði þannig ekki ákveðin með lögum að öðru leyti en nú er, sbr. 1. gr. laga nr. 55/1980, um starfskjör launafólks og skyldutryggingu lífeyrisréttinda, þar sem kveðið er á um að laun og önnur starfskjör, sem aðildarsamtök vinnumarkaðarins semja um, skuli vera lágmarkskjör og að óheimilt sé að semja um lakari kjör en hinir almennu kjarasamningar ákveða. Nánar er kveðið á um fyrirkomulag kjarasamninga í almennum lögum, sbr. lög nr. 80/1938, um stéttarfélög og vinnudeilur, og í lögum nr. 94/1986, um kjarasamninga opinberra starfsmanna.
Líkt og gildir um önnur þegar virk neikvæð réttindi er gert ráð fyrir því að 29. gr. frumvarpsins geti heimilað takmarkanir á réttinum til að semja um starfskjör og önnur réttindi tengd vinnu, en sem dæmi má nefna að skv. 19. gr. laga nr. 94/1986, um kjarasamninga opinberra starfsmanna, hafa sumir hópar þeirra ekki verkfallsrétt vegna þeirra ríku almannahagsmuna sem tengjast því að starfsemi ríkisins á ákveðnum sviðum falli ekki niður.
Um 24. gr.
Um tengsl ákvæðisins við gildandi stjórnarskrá segir eftirfarandi í skýringum stjórnlagaráðs:
Greinin er ný en í 76. gr. núgildandi stjórnarskrár er öllum tryggður réttur til almennrar menntunar og fræðslu við sitt hæfi. Þar er hins vegar einskis getið um frelsi til rannsókna, lista og fræðastarfa. Þá má benda á að 73. gr. núgildandi stjórnarskrár tryggir frelsi skoðana og tjáningar.
Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Upphaflegar tillögur Stjórnlagaráðs viku að „frelsi menntunar“ en eftir umræður í ráðinu þótti ljóst að menntunarhugtakið gæti verið skilið of almennt, á þann veg að kennsla á grunn- og framhaldsskólastigi væri háð vilja þeirra sem inntu hana af hendi og að ekki væri nauðsynlegt að fylgja ákvæðum almennra námskráa. Þá kom fram hugmynd um að tala um „æðri menntun“ til að árétta að um væri að ræða menntun á háskólastigi. Í nefndinni þótti það orðalag ekki nógu gegnsætt og hugsanlega fela í sér ákveðið gildismat. Að lokum náðist samstaða um að hugtökin „vísindi“ og „fræði“ væru nægilega opin til að fela í sér það sem fellur undir starf háskólakennara, að meðtalinni kennslu.
Í skýringum sínum vísar stjórnlagaráð til þess að ákvæði er vernda frelsi vísinda, fræða og lista sé að finna í ýmsum stjórnarskrám. Sem dæmi um slík ákvæði má t.d. nefna 3. mgr. 5. gr. þýsku stjórnarskrárinnar, 1. mgr. 16. gr. suðurafrísku stjórnarskrárinnar, 20. og 21. gr. svissnesku stjórnarskrárinnar og 3. mgr. 16. gr. finnsku stjórnarskrárinnar. Ákvæði 24. gr. (17. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) á sér einnig fyrirmynd í 3. mgr. 15. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi en samkvæmt því ákvæði takast aðilar að samningnum á hendur að virða það frelsi sem óhjákvæmilegt er til vísindalegra rannsókna og skapandi starfa. Það ákvæði er einnig nátengt ákvæði a-liðar 1. mgr. 15. gr. sama samnings og 1. mgr. 27. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna sem fjalla um rétt einstaklinga til að taka þátt í menningarlífi.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu kemur fram að því sé sérstaklega ætlað að veita viðspyrnu við tilhneigingu fyrirtækja, hagsmunahópa og annarra til að sveigja vísindarannsóknir og kennslu á háskólastigi að fyrirframgefnum niðurstöðum. Við túlkun 24. gr. (17. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) varðandi frelsi vísinda og fræða má auk þess hafa nokkra hliðsjón af tilmælum UNESCO um stöðu kennara við æðri menntastofnanir, sem samþykkt voru 11. nóvember 1997 á 29. fundi stofnunarinnar. Þar kemur fram að akademískt frelsi byggist á forsendu sjálfræðis æðri menntastofnana, en í því felst að stofnunum skuli falin ákvarðanataka í tengslum við vísinda- og fræðastörf, gæðakröfur og innri málefni að svo miklu leyti sem samræmist ábyrgð þeirra gagnvart stjórnvöldum og þeim sem fjármagna starfsemina. Þá er þar lögð áhersla á mikilvægi þess að kennarar og aðrir fræðimenn njóti fulls tjáningarfrelsis, m.a. til þess að stunda kennslu og rannsóknir og birta rannsóknarniðurstöður, án nokkurrar íhlutunar, að uppfylltum faglegum kröfum. Akademísku frelsi fylgja þó einnig skyldur en í tilmælunum kemur fram að stunda beri fræðastörf og kennslu í fullu samræmi við siðferðileg og fagleg viðmið.
Kjarni 24. gr. (17. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) felur samkvæmt öllu framangreindu í sér skyldu til að virða akademískt frelsi, þ.m.t. sjálfræði æðri menntastofnana um innri mál, og frelsi til listsköpunar. Auk þess felst í ákvæðinu að almenn lög skuli tryggja forsendur þessa frelsis og jákvæð skylda ríkisins til að vernda það gegn ómálefnalegum inngripum frá þriðju aðilum. Frelsi vísinda, fræða og lista er þó ekki algerlega óskorað. Akademísku frelsi fylgja ákveðnar skyldur, en auk þess kann að reynast nauðsynlegt að takmarka það frelsi sem 24. gr. (17. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) veitir, t.d. vegna réttinda annarra. Um slíkar takmarkanir gildir 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Ákvæði 24. gr. er nýmæli og tryggir ákveðin menningarleg réttindi. Því er ætlað að standa vörð um akademískt frelsi, þ.e. frelsi til að kenna og stunda rannsóknir á háskólastigi og frelsi listamanna til listsköpunar sinnar. Ákvæðið er nátengt 16., 20. og 21. gr. frumvarpsins, enda gilda almenn ákvæði um skoðana- og tjáningarfrelsi svo og félagafrelsi og fundafrelsi einnig á þessu sviði.
Ákvæðið á sér fyrirmynd í 3. mgr. 15. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi en samkvæmt því ákvæði takast aðilar að samningnum á hendur að virða það frelsi sem óhjákvæmilegt er til vísindalegra rannsókna og skapandi starfa. Þá tengist það ákvæði a-liðar 1. mgr. 15. gr. sama samnings sem fjallar um rétt einstaklinga til að taka þátt í menningarlífi.
Kjarni 24. gr. felur í sér skyldu til að virða akademískt frelsi, þ.m.t. sjálfræði æðri menntastofnana um innri mál, og frelsi til listsköpunar. Ákvæðinu er sérstaklega ætlað að tryggja akademískt frelsi og veita viðspyrnu við því að reynt sé að sveigja vísindarannsóknir og kennslu á háskólastigi að fyrirframgefnum niðurstöðum. Akademískt frelsi byggist á forsendu sjálfræðis æðri menntastofnana, en í ákvæðinu felst einnig að stofnunum skuli falin ákvarðanataka í tengslum við vísinda- og fræðastörf, gæðakröfur og innri málefni að svo miklu leyti sem samræmist ábyrgð þeirra gagnvart stjórnvöldum og þeim sem fjármagna starfsemina. Loks felur 24. gr. í sér áréttingu á því tjáningarfrelsi sem er nauðsynleg forsenda fræðistarfa og listsköpunar, en hvað það varðar er greinin nátengd 16. gr. Varðandi tjáningarfrelsið ber að hafa í huga að akademísku frelsi fylgja einnig skyldur og ábyrgð og að stunda ber fræðastörf og kennslu í fullu samræmi við siðferðileg og fagleg viðmið. Kjarna ákvæðisins tilheyrir einnig jákvæð skylda ríkisins til að veita vernd gegn inngripum einkaaðila í það frelsi sem ákvæðið tryggir. Auk þessa þegar virka lágmarkskjarna 24. gr. felur greinin í sér að almenn lög og stefnumörkun stjórnvalda hverju sinni skuli tryggja forsendur þessa frelsis og styðja við það eftir því sem unnt er á hverjum tíma. Frelsi vísinda, fræða og lista er þó ekki algerlega óskorað. Akademísku frelsi fylgja ákveðnar skyldur, en auk þess kann að reynast nauðsynlegt að takmarka það frelsi sem 24. gr. veitir, t.d. vegna réttinda annarra. Um slíkar takmarkanir gildir 29. gr. Hafa skal þó í huga að ekki verður talið standast meðalhófsmat skv. 29. gr. að sveigja niðurstöður vísindarannsókna að fyrirframgefnum niðurstöðum.
Um 25. gr.
Um tilurð ákvæðisins og tengsl við gildandi stjórnarskrá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í 1. mgr. 76. gr. núgildandi stjórnarskrár er ákvæði um félagsleg réttindi sem hljóðar svo:
Öllum, sem þess þurfa, skal tryggður í lögum réttur til aðstoðar vegna sjúkleika, örorku, elli, atvinnuleysis, örbirgðar og sambærilegra atvika.
Til þess að styrkja ákvæði um félagsleg réttindi var ákveðið að útbúa sérstaka grein um þau, en jafnframt að útbúa sérstakar greinar um réttindi barna og réttinn til menntunar. Við greinina um félagsleg réttindi bættist rétturinn til félagslegs öryggis og lífsviðurværis. Þá var hnykkt á réttinum til almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar.
Í skýringunum kemur einnig fram að ákvæðið sé einkum byggt á fyrirmyndum 9. og 11. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 25. gr. mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna. Því til viðbótar má benda á ákvæði 12.–15. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt. Í skýringum ráðsins segir enn fremur:
Í umræðum var spurt hvort rétturinn til lífsviðurværis væri nauðsynlegur og hvort ekki mætti mistúlka hann með einhverjum hætti, t.d. hvort fólk sem ekki þyrfti á því að halda gæti krafist þess að fá fjárhagslegan stuðning við húsnæðismál, matar- og fatakaup. Einnig var rætt um hugtakið „félagslegt öryggi“ og þýðingu þess. Niðurstaðan var sú að bæði væru alþjóðasamningar og fræðasamfélagið búin að útskýra ítarlega hvað fælist í réttinum til lífsviðurværis og hvernig mætti skilgreina félagslegt öryggi. Þar sem Ísland er nú þegar aðili að þessum alþjóðasamningum þótti full ástæða til að uppfæra núgildandi ákvæði um félagsleg réttindi í samræmi við þá.
Í 1. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er með sjálfstæðum hætti kveðið á um rétt til lífsviðurværis, en sem fyrr segir er um nýmæli að ræða. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs byggist það einkum á 11. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi þar sem segir að aðildarríkin viðurkenni rétt sérhvers manns til viðunandi lífsafkomu fyrir hann sjálfan og fjölskyldu hans, þar á meðal viðunandi fæðis, klæða og húsnæðis og sífellt batnandi lífsskilyrða.
Líta ber því svo á að tilvísun 1. mgr. til „lífsviðurværis“ samsvari hugtakinu „viðunandi lífsafkoma“ í 11. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Það ákvæði hefur verið skýrt svo að það nái til aðgangs einstaklinga að nægjanlegu magni af vatni, fæðu, fatnaði, húsaskjóli og fullnægjandi heilsuvernd þegar hennar er þörf. Þó er ljóst að ekki er nóg að þessar grundvallarnauðsynjar séu fyrir hendi til þess að njóta viðunandi lífsafkomu. Allir eiga einnig að geta tekið fullan þátt í samfélaginu án smánar eða verulegra hindrana. Í skýringum stjórnlagaráðs segir nánar tiltekið um það efni:
Jafnframt á rétturinn til lífsviðurværis að tryggja að fólk eigi möguleika á að taka fullan þátt í samfélaginu og nái að lifa yfir fátæktarmörkum sem viðurkennd eru í viðkomandi landi. Samkvæmt Alþjóðabankanum eru fátæktarmörkin skilgreind út frá því að einstaklingar hafi nægjanlega fjármuni til þess að greiða fyrir fullnægjandi magn af fæðu og aðrar nauðsynjar og hafi fé til þess að eiga möguleika á að taka fullan þátt í því samfélagi sem þeir búa í. Ríki eru skyldug til þess að stefna statt og stöðugt að því að hver einstaklingur undir lögsögu ríkisins fái notið þeirra grundvallarþátta sem nauðsynlegir eru til að lifa sómasamlega í því samfélagi sem hún/hann er hluti af. Þá er talið óviðunandi þegar einstaklingar þurfa að afla sér lífsviðurværis t.d. með því að stunda vændi, betl eða nauðungarvinnu eða annað sem vegur að mannlegri reisn þeirra.
Meginreglan skv. 1. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er sú að hver einstaklingur noti öll tiltæk ráð til þess að tryggja sjálfum sér og fjölskyldu sinni viðunandi lífsafkomu. Skyldur ríkisins til þess að tryggja þessi réttindi verða einungis virkar þegar nauðsyn ber til, t.d. vegna þess að viðkomandi einstaklingur hefur ekki jöfn tækifæri á við aðra eða lifir við hindranir af öðru tagi.
Orðalag ákvæðisins vísar til þess að tryggja skuli rétt til lífsviðurværis með lögum. Réttindaákvæði sem orðuð eru með þessum hætti leggja áherslu á skyldu ríkisins til að hafa markmiðið um sem besta vernd viðkomandi réttinda ávallt að leiðarljósi við stefnumótun og lagasetningu og leitast við það á hverjum tíma að vernda þau eftir fremsta megni. Þannig er með orðalaginu hnykkt á því að skyldur ríkisins samkvæmt ákvæðinu eru ekki í öllum tilvikum þegar virkar og hæfar til að verða framfylgt fyrir dómi eins og í tilviki borgaralegra og stjórnmálalegra réttinda. Ríkinu er því veitt ríflegt svigrúm til að ákveða að hvaða marki og hvernig rétturinn til lífsviðurværis er tryggður í almennum lögum. Líkt og almennt gildir um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi, og staðfest var með dómi Hæstaréttar frá 19. desember 2000 í máli nr. 125/2000, felast samt sem áður í slíkum stjórnarskrárákvæðum ákveðin afdráttarlaus þegar virk réttindi. Þannig er ríkinu eftir sem áður skylt að tryggja hverjum einstaklingi lágmarkskjarna viðkomandi réttar eftir fyrirframgefnu skipulagi sem ákveðið er á málefnalegan hátt. Einnig er ríkinu skylt að tryggja að þessi lágmarkskjarni, eða sú viðbótarvernd réttindanna sem almenn lög kveða á um, sé veittur án mismununar.
Lágmarkskjarni réttarins til lífsviðurværis felur einkum í sér þá neikvæðu skyldu að virða rétt allra til þess að tryggja sér lífsviðurværi. Auk þess ber ríkið jákvæðar skyldur til þess að vernda aflahæfi, eigur og aðrar forsendur lífsskilyrða fólks gegn ágangi þriðju aðila. Þá ber ríkinu að tryggja að grunnnauðsynjar, t.d. matur og vatn, fullnægi gæðakröfum en auk þess kann lagasetning að vera nauðsynleg til þess að tryggja jafnan aðgang að slíkum nauðsynjum. Einnig getur hvílt á ríkinu jákvæð skylda til að aðstoða fólk til sjálfshjálpar, hvort sem er með beinni aðstoð eða fræðslu. Ef önnur úrræði koma ekki til greina er ríkinu loks skylt að veita með beinum framlögum þá þjónustu eða þau gæði sem tryggja lífsviðurværi. Þar koma einkum til greina úrræði eftir fyrirframgefnu skipulagi sem ákveðið er á málefnalegan hátt til þess að veita lágmarkshúsaskjól og fullnægja mannlegum þörfum til næringar, vatns og klæða á þann hátt að mannleg reisn viðkomandi sé virt.
Í 1. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er einnig kveðið með almennum hætti á um að með lögum skuli tryggja öllum rétt til félagslegs öryggis. Ákvæðið byggist einkum á 9. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi sem kveður á um að aðilar samningsins viðurkenni rétt allra til félagslegs öryggis, þ.m.t. almannatrygginga. Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Félagslegt öryggi vísar til þess þegar ríkið verndar einstaklinga og þjóðfélagið í heild fyrir efnahagslegum og félagslegum þrengingum, sem tengjast t.d. öldrun, veikindum, meðgöngu og fæðingu, röskun á atvinnuvenjum, atvinnuleysi, örorku eða dauða. Rétturinn til félagslegs öryggis leggur þá skyldu á stjórnvöld að þau tryggi að allir þegnar samfélagsins fái grundvallarþörfum sínum mætt. Þannig ber ríkinu skylda til að tryggja að til staðar sé skilvirkt kerfi sem stendur vörð um félagslegt öryggi þjóðfélagsþegnanna og að einstaklingar sem á þurfa að halda fái bætur.
Rétturinn til félagslegs öryggis er útfærður nánar í 2. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sem samsvarar að efni til ákvæði 1. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár. Í stað hugtaksins „aðstoð“ í gildandi ákvæði er nú vísað til réttar til „almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar“, en ekki er um efnisbreytingu að ræða. Í upptalningu stjórnlagaráðs á dæmum um þær aðstæður sem leitt geta til réttar til félagslegrar aðstoðar voru einnig gerðar nokkrar orðalagsbreytingar. Um þær segir í skýringum ráðsins:
Orðalagi núgildandi greinar var breytt í samræmi við nútímaorðanotkun. Þannig var orðið „fátækt“ sett í stað „örbirgðar“ og „veikindi“ í stað „sjúkleika“.
Þá hefur orðunum „fötlun“ og „barneignir“ verið bætt við. Fötlun kemur í stað „örorku“ í núgildandi stjórnarskrá, en í umræðum í Stjórnlagaráði þótti örorka ekki ná nægjanlega vel utan um alla þá hópa sem ákvæðinu er ætlað að tryggja vernd. Hafa samtök fatlaðra lýst hugtakinu „örorku“ sem útilokandi fyrir ákveðna hópa fatlaðra, t.a.m. þá einstaklinga sem ekki hafa skerta starfsorku þótt þeir fái örorkulífeyri. Barneignum var bætt inn til þess að tryggja orlof kvenna og karla vegna fæðingar eða ættleiðingar.
Í báðum tilvikum er um dæmatalningu að ræða og hafa orðalagsbreytingarnar því ekki efnisáhrif. Á grundvelli dæmanna og viðmiðsins um sambærilegar aðstæður verður nánar tiltekið talið að réttur til félagslegs öryggis nái a.m.k. til aðstoðar í tengslum við missi vinnutekna vegna starfsloka fyrir aldurs sakir og vegna atvinnuleysis, vinnuslysa, langvarandi veikinda, fötlunar, eða örorku. Þá nær rétturinn til aðstoðar vegna kostnaðar við aðgang að nauðsynlegri heilbrigðisþjónustu sem einstaklingur ræður ekki við að greiða sjálfur. Loks er hér um að ræða rétt til aðstoðar vegna framfærsluþarfa barna eða þeirra sem eru háðir öðrum um framfærslu sem og til aðstoðar vegna framfærsluþarfa sem tengjast barneignum.
Líkt og varðandi réttinn til lífsviðurværis vísar orðalag 1. og 2. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) til þess að tryggja skuli rétt til félagslegs öryggis í lögum. Það er því löggjafans að ákveða með hvaða hætti almannatryggingakerfi og kerfi félagslegrar aðstoðar er skipulagt og að hvaða marki réttindin eru tryggð umfram lágmarksinntak þeirra. Í því sambandi er áréttað að eðlilegt er að sett séu ýmis skilyrði fyrir því að njóta réttar til ákveðinna bótaflokka almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar, svo sem skilyrði tengd atvinnuþátttöku, aldri, hjúskapar- eða sambúðarstöðu, búsetu o.þ.h. Ávallt er þó áskilið að slík skilyrði feli ekki í sér mismunun, þ.e. ólíka meðferð hópa sem ekki er unnt að réttlæta með hlutlægum og málefnalegum ástæðum.
Lágmarksinntak réttarins til félagslegs öryggis skv. 1. og 2. mgr. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verður einkum talið felast í þeirri neikvæðu skyldu að mismuna ekki eða grípa með öðrum ómálefnalegum hætti inn í starfsemi á þessu sviði. Þá ber ríkið jákvæða skyldu til að vernda réttinn til félagslegs öryggis fyrir inngripi þriðju aðila, þ.m.t. fyrirtækja, samtaka og einstaklinga, en í því getur falist skylda ríkisins til að tryggja með lagasetningu eða öðrum hætti að einkaaðilar sem reka starfsemi á þessu sviði gæti jafnræðis og setji ekki ómálefnaleg skilyrði fyrir réttindavernd. Einnig getur hvílt á ríkinu jákvæð skylda til að tryggja að allir hafi nægilegar upplýsingar um réttindi sín. Loks felst í ákvæðinu skylda opinberra aðila til að koma á fót og reka kerfi almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar þar sem sérstaklega er hugað að stöðu berskjaldaðra hópa. Eins og áður segir er ekki niðurnjörvað í stjórnarskránni með hvaða hætti slík kerfi eru útfærð. Þó felst í lágmarksinntaki réttarins til félagslegs öryggis að slík kerfi tryggi ávallt bótagreiðslur til einstaklinga og fjölskyldna að lágmarksfjárhæð sem er nægileg til að verða sér úti um a.m.k. grundvallarheilbrigðisþjónustu, fatnað, húsnæði, vatn, næringu og grunnmenntun. Hvað þetta atriði varðar ber einnig að skýra 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) til samræmis við 12. gr. félagsmálasáttmála Evrópu, sem aftur vísar til samþykktar Alþjóðavinnumálastofnunarinnar (ILO) nr. 102 frá árinu 1952 um lágmark félagslegs öryggis, sbr. dóm Hæstaréttar frá 19. desember 2000, í máli nr. 125/2000. Samkvæmt samþykktinni þurfa aðildarríki m.a. að sýna fram á ákveðið lágmarkshlutfall tryggðra einstaklinga innan hvers bótaflokks og lágmarksfjárhæð bóta.
Áréttað er að lágmarksinntak stjórnarskrárvarinna réttinda er upphafsreitur fremur en endapunktur. Ákvæðið gerir þannig ráð fyrir að réttarvernd umfram lágmarkskjarnann verði ákveðin og útfærð í almennum lögum. Í því felst að sjálfsögðu einnig að almenna löggjafanum er heimilt að breyta slíkri löggjöf. Leiði efnahagslegar ástæður til þess að lækka þurfi það réttindastig sem áður hefur náðst verður þó að gæta meðalhófs þannig að ekki sé gengið lengra en nauðsyn krefur eftir ítarlegt mat á þeim valkostum sem í boði eru, auk þess sem leitast skal við að vernda viðkvæma samfélagshópa. Aldrei má fara niður fyrir lágmarkskjarna réttarins til lífsviðurværis og félagslegs öryggis.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í greininni er kveðið á um félagsleg réttindi. Um nýtt sjálfstætt ákvæði er að ræða sem byggist þó að hluta á 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar. Ákvæðið sækir fyrirmynd sína til 9. og 11. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 12. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt. Markmið greinarinnar er að tryggja ákveðinn rétt manna til lífsviðurværis og félagslegs öryggis og koma þannig í veg fyrir að lífi fólks eða velferð sé stofnað í hættu vegna fátæktar, veikinda eða annars sem skerðir möguleika þess til að sjá sér farborða.
Þær efnislegu viðbætur sem lagðar eru til í ákvæðinu miðað við 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar eru að tekið er fram að með lögum skuli tryggja rétt til lífsviðurværis. Að öðru leyti er ekki um að ræða efnislega breytingu frá stjórnarskránni þó svo að í 2. mgr. séu taldir upp fleiri þættir en nú eru í 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar. Lengi hefur verið deilt um hvort ákvæði sem þetta feli í sér efnislegan eða einstaklingsbundinn rétt sem mögulegt sé að framfylgja fyrir dómstólum. Var viðhorf manna lengi það að sú skylda hvíldi á löggjafanum að tryggja þennan rétt en hann hefði hins vegar frjálsar hendur til að ákveða umfang félagslegu aðstoðarinnar. Með dómi Hæstaréttar frá 19. desember 2000 í máli nr. 125/2000, svokölluðum öryrkjadómi, komst rétturinn hins vegar að þeirri niðurstöðu að 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar fæli í sér að einstaklingur sem þess þarf eigi beinan og raunhæfan rétt til aðstoðar frá ríkinu. Í dóminum segir:
Samkvæmt framanrituðu verður 76. gr. stjórnarskrárinnar skýrð á þann veg að skylt sé að tryggja að lögum rétt sérhvers einstaklings til að minnsta kosti einhverrar lágmarks framfærslu eftir fyrirfram gefnu skipulagi, sem ákveðið sé á málefnalegan hátt. Samkvæmt 2. gr. stjórnarskrárinnar hefur almenni löggjafinn vald um það hvernig þessu skipulagi skuli háttað. Skipulag, sem löggjafinn ákveður, verður þó að fullnægja þeim lágmarksréttindum, sem felast í ákvæðum 76. gr. stjórnarskrárinnar. Þá verður það að uppfylla skilyrði 65. gr. stjórnarskrárinnar um að hver einstaklingur njóti samkvæmt því jafnréttis á við aðra sem réttar njóta, svo og almennra mannréttinda.
Nálgun mannréttindakaflans og mismunandi orðalag réttinda er í samræmi við þetta eins og nánar er gerð grein fyrir í almennum athugasemdum. Þannig fela efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi, eins og þau sem kveðið er á um í 25. gr., í sér að af sjálfri stjórnarskránni verður aðeins leiddur ákveðinn lágmarkskjarni réttinda sem eru þegar virk og hæf til að verða andlag kröfugerðar fyrir dómi en að öðru leyti fela þau í sér stefnuyfirlýsingar sem gera þá kröfu að almenni löggjafinn setji lög sem útfæri þau nánar. Að því leyti nær réttarvernd einstaklinga ekki lengra en það réttindastig sem almenn lög hafa kveðið á um, en það getur verið háð ýmsum ytri þáttum, svo sem efnahagslegum forsendum, hverju sinni.
Af þessu leiðir að talið verður að í ákvæði 25. gr. felist ákveðið lágmarksinntak lagalegs réttar til raunhæfrar aðstoðar en að öðru leyti sé það löggjafans að ákveða miðað við aðstæður allar hverju sinni hvaða réttindi eru veitt. Í ákvæði 25. gr. frumvarpsins felst því ekki breytt réttarástand að þessu leyti. Það hlýtur að vera eitt af helstu markmiðum stjórnvalda á hverjum tíma að reyna eftir fremsta megni að tryggja hagsæld og velmegun í samfélaginu út frá jafnræðissjónarmiði og reyna eins og unnt er að draga úr fátækt. Til þess er þörf á ákveðnu svigrúmi en með ákvæðinu er ekki þrengt að svigrúmi ríkisins til að skipuleggja kerfi almannatrygginga. Áréttað er að í 25. gr. felst ekki skylda til að setja með lögum sérstakt lágmarksviðmið framfærslu eða ákveðin fátæktarmörk. Verður nú vikið að því að skýra nánar samspil þess lágmarksinntaks og þeirra stefnumiða sem í ákvæðinu felast.
Í 1. mgr. segir að með lögum skuli tryggja rétt manna til lífsviðurværis, en sem fyrr segir er um nýmæli að ræða. Skýra ber hugtakið til samræmis við 11. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi og vísar það því til viðunandi lífsafkomu fyrir viðkomandi og fjölskyldu hans, þar á meðal viðunandi fæðis, klæða og húsnæðis og sífellt batnandi lífsskilyrða auk möguleikans á því að taka þátt í samfélaginu án þeirrar smánar og hindrana sem fylgja fátækt. Þetta eru þau stefnumið sem stjórnvöldum og löggjafanum ber ávallt að vinna að samkvæmt ákvæðinu. Meginreglan skv. 1. mgr. er samt sem áður sú að hver einstaklingur noti öll tiltæk ráð til þess að tryggja sjálfum sér og fjölskyldu sinni viðunandi lífsafkomu og því felur ákvæðið í sér áherslu á að leitast sé við að efla fólk til sjálfshjálpar.
Hinn lagalegi lágmarkskjarni réttarins til lífsviðurværis felur einkum í sér þá neikvæðu skyldu að virða rétt allra til þess að tryggja sér lífsviðurværi. Auk þess ber ríkið þegar virkar jákvæðar skyldur til þess að vernda aflahæfi, eigur og aðrar forsendur lífsskilyrða fólks gegn ágangi þriðju aðila. Ef önnur úrræði koma ekki til greina er ríkinu loks skylt að veita með beinum framlögum þá þjónustu eða þau gæði sem tryggja lífsviðurværi, en þá er komið inn á svið réttarins til félagslegs öryggis sem einnig er kveðið á um í 1. mgr. og útfærður nánar í 2. mgr.
Samkvæmt 2. mgr. skal tryggja rétt til félagslegs öryggis með lögum. Ákvæðið byggist einkum á fyrirmynd 9. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi sem kveður á um að aðilar samningsins viðurkenni rétt allra til félagslegs öryggis, þ.m.t. almannatrygginga. Rétturinn til félagslegs öryggis er útfærður nánar í 2. mgr. 25. gr. sem samsvarar að efni til ákvæði 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar. Hugtakið „félagslegt öryggi“ vísar einkum til aðstoðar í tengslum við missi vinnutekna vegna starfsloka fyrir aldurs sakir og vegna atvinnuleysis, vinnuslysa, langvarandi veikinda, fötlunar, eða örorku. Þá vísar það til aðstoðar vegna framfærsluþarfa barna eða þeirra sem eru háðir öðrum um framfærslu sem og til aðstoðar vegna framfærsluþarfa sem tengjast barneignum. Þau stefnumið sem stjórnvöldum og löggjafanum ber ávallt að vinna að samkvæmt ákvæðinu eru því þau að tryggja sem best framfærsluþarfir við þessar aðstæður. Það er aftur á móti löggjafans að ákveða með hvaða hætti almannatryggingakerfi og kerfi félagslegrar aðstoðar er skipulagt og að hvaða marki réttindin eru tryggð umfram lágmarksinntak þeirra. Ávallt er þó áskilið að slík löggjöf feli ekki í sér mismunun, þ.e. ólíka meðferð hópa sem ekki er unnt að réttlæta með hlutlægum og málefnalegum ástæðum.
Hinn lagalegi lágmarkskjarni réttarins til félagslegs öryggis skv. 1. og 2. mgr. 25. gr. verður einkum talinn felast í þeirri neikvæðu skyldu að mismuna ekki þegar kemur að útfærslu eða veitingu réttinda eða grípa ekki með öðrum ómálefnalegum hætti inn í réttindanautn á þessu sviði, svo sem á grundvelli kjarasamninga eða samninga við tryggingafélög. Þá ber ríkið jákvæða skyldu til að vernda réttinn til félagslegs öryggis frá inngripi þriðju aðila, þ.m.t. fyrirtækja, samtaka og einstaklinga, en í því getur falist skylda ríkisins til að tryggja með lagasetningu eða öðrum hætti að einkaaðilar sem reka starfsemi á þessu sviði gæti jafnræðis og setji ekki ómálefnaleg skilyrði fyrir réttindavernd. Einnig hvílir á ríkinu jákvæð skylda til að tryggja að allir hafi nægilegar upplýsingar um réttindi sín í kerfum almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar. Loks felst í ákvæðinu skylda opinberra aðila til að koma á fót og reka kerfi almannatrygginga og félagslegrar aðstoðar sem grundvallast á lögum og þar sem sérstaklega er hugað að stöðu berskjaldaðra hópa. Eins og áður segir er ekki niðurnjörvað í stjórnarskránni með hvaða hætti slík kerfi eru útfærð og löggjafinn hefur ríkt svigrúm til að kveða á um útfærslur. Þó felst í lágmarksinntaki réttarins til félagslegs öryggis að slík kerfi tryggi ávallt ákveðnar bótagreiðslur til einstaklinga og fjölskyldna. Hvað þetta atriði varðar ber að skýra 25. gr. til samræmis við 12. gr. félagsmálasáttmála Evrópu, sem aftur vísar til samþykktar Alþjóðavinnumálastofnunarinnar (ILO) nr. 102 frá árinu 1952 um lágmark félagslegs öryggis, sbr. dóm Hæstaréttar frá 19. desember 2000, í máli nr. 125/2000. Í lágmarksinntaki 25. gr. felst því að ekki má fara niður fyrir þau mörk sem þar eru tryggð. Samkvæmt samþykktinni þurfa aðildarríki m.a. að sýna fram á ákveðið lágmarkshlutfall tryggðra einstaklinga innan hvers bótaflokks og lágmarksfjárhæð bóta.
Um 26. gr.
Um tilurð ákvæðisins og tengsl við gildandi stjórnarskrá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Litið hefur verið á að 1. mgr. 76. gr. núgildandi stjórnarskrár hafi tryggt rétt til heilbrigðisþjónustu, en með því að gera hana að sjálfstæðri grein með auknu efnislegu inntaki vonast Stjórnlagaráð til að greinin standi vörð um þá þjónustu sem þegar er veitt og hindri að dregið verði úr henni. Telur ráðið þetta vera í takt við vilja Þjóðfundar en í Skýrslu stjórnlaganefndar er þess getið að Þjóðfundur hafi gert kröfu um vernd velferðarkerfisins í stjórnarskrá og jafnan rétt til heilbrigðisþjónustu óháð tekjum og búsetu.
Í skýringunum kemur einnig fram að ákvæðið sé einkum byggt á fyrirmynd 12. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi þar sem segir í 1. mgr. að aðildarríkin viðurkenni rétt sérhvers manns til þess að njóta líkamlegrar og andlegrar heilsu að hæsta marki sem unnt er. Því til viðbótar má benda á 11. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt.
Í 1. mgr. er kveðið á um rétt allra til að njóta andlegrar og líkamlegrar heilsu að hæsta marki sem unnt er. Um ákvæðið segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Fyrri málsgreinin fékk talsverða umræðu í Stjórnlagaráði. Efasemdir voru um að það væri á valdi ríkisins að tryggja þegnum sínum annars vegar „heilsu“ og hins vegar „að hæsta marki“ sem unnt væri. Þá var rætt um að innan fræðanna væri oft deilt um það hversu vel sé hægt að skilgreina heilsuhugtakið. Tvær breytingartillögur komu fram og í báðum var lagt til að orðalagið „að hæsta marki sem unnt er“ væri fellt út. Því var hafnað eftir miklar umræður og eftir viðbrögð frá sérfræðingum á sviðinu sem töldu nauðsynlegt að aðgreina réttinn til heilsu frá réttinum til heilbrigðisþjónustu. Fyrri málsgreinin, eins og hún stendur, var talin í fullu samræmi við alþjóðlegar skuldbindingar Íslands. Þá kom einnig fram það sjónarmið að fatlaðir féllu oft ekki undir skilgreiningu hugtaksins heilbrigði og sjálfsagt þótti að viðurkenna að þeir gætu notið andlegrar og líkamlegrar heilsu þrátt fyrir fötlun sína sem „að hæsta marki sem unnt er“ tryggir.
Með réttinum til heilsu er nánar tiltekið ekki átt við rétt til heilbrigðis. Í ákvæðinu felst þess í stað frelsi til að ráða yfir heilsu sinni og líkama sínum, þ.m.t. kynferðislegt frelsi, réttur til aðgangs að heilbrigðisþjónustu, og ákveðnar skuldbindingar ríkisins varðandi ýmsa áhrifaþætti heilsu, svo sem að tryggja heilsusamleg vinnu- og umhverfisskilyrði, aðgang að öruggu og drykkjarhæfu vatni, viðunandi hreinlæti og húsnæði, aðgang að nauðsynlegri næringu sem og aðgang að heilsutengdri menntun og upplýsingum, m.a. um kynlíf og getnað. Rétturinn til heilsu er þannig auðsjáanlega nátengdur réttinum til lífsviðurværis og félagslegs öryggis. Það orðalag ákvæðisins að allir eigi rétt á að njóta heilsu „að hæsta marki sem unnt er“ vísar þannig ekki til tiltekins heilsufarsástands, heldur hins að heilsufarsástand hvers og eins er bæði háð ýmsum líffræðilegum og félagslegum þáttum og að skyldur ríkisins varðandi áhrifaþætti heilsu eru, líkt og í tengslum við önnur efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi, í mörgum tilvikum bundnar við það að vinna að skilyrðum heilbrigðis í samfélaginu eftir því sem efnahagsástand og aðrar forsendur frekast leyfa hverju sinni. Það er í samræmi við þetta sérstaka eðli réttarins til heilsu að ákvæði 1. mgr. 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er ekki orðað þannig að „tryggja“ skuli öllum rétt til heilsu.
Neikvæðar skyldur á grundvelli 1. mgr. felast einkum í því að brjóta ekki gegn sjálfsákvörðunarrétti einstaklinga yfir heilsu sinni og líkama og því að forðast aðgerðir sem hafa neikvæð áhrif á heilsu fólks, svo sem alvarlega umhverfismengun. Þá hefur ríkið jákvæða skyldu til að vernda einstaklinga fyrir þess konar inngripum frá einkaaðilum. Loks felst í lágmarksinntaki réttarins til heilsu að ríkið grípi til markvissra aðgerða til að vinna almennt að skilyrðum heilbrigðis í samfélaginu. Í 2. mgr. 12. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi eru talin helstu dæmi um slíkar aðgerðir sem heyra til lágmarksinntaksins, en til viðbótar við rétt til heilbrigðisþjónustu er þar einkum um að ræða ungbarnavernd og heilsuvernd barna, umhverfisvernd út frá sjónarhorni mannlegrar heilsu, vinnuvernd og sóttvarnir. Auk þess verður talið að lágmarksinntak réttarins til heilsu leggi þá skyldu á ríki að tryggja bólusetningar gegn meiri háttar smitsjúkdómum, veita mæðravernd og aðra heilbrigðisþjónustu í tengslum við barneignir og tryggja viðeigandi menntun heilbrigðisstarfsfólks. Í 11. gr. félagsmálasáttmála Evrópu er einnig vísað til skipulagðrar ráðgjafar og fræðslu til einstaklinga varðandi heilsufarsleg málefni, sem einnig telst til lágmarkskjarna réttarins til heilsu.
Í 2. mgr. 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er rétturinn til heilbrigðisþjónustu útfærður nánar. Samkvæmt ákvæðinu skal öllum með lögum tryggður réttur til aðgengilegrar, viðeigandi og fullnægjandi heilbrigðisþjónustu. Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Tilgangur greinarinnar er að gera kröfu á heilbrigðisþjónustuna um metnað sem felur jafnt í sér forvarnir, meðhöndlun og eftirfylgd, en ekki aðeins lágmarksþjónustu. Um leið og sú krafa er sett fram að faglegur metnaður sé í fyrirrúmi þarf þjónustan einnig að vera viðeigandi. Viðeigandi heilbrigðisþjónusta viðurkennir rétt einstaklingsins til að afþakka meðferð eða takmarka hana, kjósi hann svo, eða velja sér óhefðbundnar lækningar. Sú skylda er lögð á herðar heilbrigðisþjónustunni að hún sé einstaklingshæfð og tekið sé tillit til kyns, fötlunar og annarra breytna sem áhrif geta haft á óskir sjúklings. Þá er það ekki markmið greinarinnar að tryggja öllum íbúum landsins lyf sér að kostnaðarlausu né heldur að útiloka með öllu einkavæðingu innan heilbrigðisþjónustunnar.
Í ákvæðinu felst fyrst og fremst sú skylda að í landinu sé skipulagt kerfi almennrar heilbrigðisþjónustu sem grundvallast á lögum og sé aðgengilegt öllum án mismununar og gildir þá einu hvort þjónustan er rekin af hinu opinbera eða af einkaaðilum. Stjórnlagaráð tekur það fram í skýringum sínum að með 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sé tryggð metnaðarfull heilbrigðisþjónusta sem veiti meira en lágmarksþjónustu. Ákvæðið nær því ekki einungis til fyrsta stigs heilbrigðisþjónustu (heilsugæslu), heldur einnig til annars og þriðja stigs (sérfræðiþjónustu og sjúkrahúsa). Auk bannsins við mismunun felst í kröfunni um aðgengi að heilbrigðisþjónusta sé innan öryggismarka hvað varðar fjarlægð frá búsetusvæðum og að aðgengi fatlaðra sé tryggt. Þá felur krafan um aðgengi í sér að ríkið tryggi að þjónustan sé efnahagslega aðgengileg öllum. Hvað þann þátt varðar er rétturinn til heilbrigðisþjónustu samofinn réttinum til félagslegs öryggis í 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Samanlagt tryggja 25. og 26. gr. (22. og 23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) því að kostnaðarþátttöku á öllum stigum heilbrigðisþjónustu sé haldið innan þeirra marka að hún takmarki ekki aðgengi að nauðsynlegri þjónustu og er í því sambandi lögð sérstök áhersla á viðkvæma samfélagshópa. Nánari útfærsla þessa atriðis á heima í almennum lögum, þ.m.t. nánari útfærsla þess hvað telst nauðsynleg þjónusta. Lágmarkskjarni réttarins til heilbrigðisþjónustu felur einnig í sér að sú heilbrigðisþjónusta sem veitt er sé viðeigandi og fullnægjandi. Við skýringar stjórnlagaráðs á þeim hugtaksþáttum má bæta að í ákvæðinu felst að sú heilbrigðisþjónusta sem veitt er sé læknisfræðilega viðeigandi og veitt í samræmi við siðareglur heilbrigðisstétta.
Líkt og í öðrum mannréttindaákvæðum sem kveða á um að tryggja skuli viðkomandi rétt með lögum, þá hefur almenni löggjafinn töluvert svigrúm til þess að ákveða með hvaða hætti réttur til heilsu að meðtöldum réttinum til heilbrigðisþjónustu er útfærður. Komi til þess að ríkið þurfi að lækka það réttindastig sem veitt hefur verið með lögum umfram lágmarkskjarna réttarins gilda sömu sjónarmið og skv. 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 26. gr. er að finna nýtt sjálfstætt ákvæði um heilsu og heilbrigðisþjónustu. Markmið greinarinnar er að tryggja að unnið sé að skilyrðum heilbrigðis í samfélaginu og að tryggja öllum jafnan rétt til heilbrigðisþjónustu sem sé viðeigandi, fagleg og metnaðargjörn. Ákvæðið á sér einkum fyrirmynd í 12. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi en það á sér einnig samsvörun í 11. gr. félagsmálasáttmála Evrópu frá 1961, sem Ísland hefur fullgilt.
Í 1. mgr. kemur fram að með lögum skuli tryggja rétt allra til að njóta andlegrar og líkamlegrar heilsu að hæsta marki sem unnt er, þ.m.t. rétt á heilnæmu umhverfi, fersku vatni og ómenguðu andrúmslofti. Í 2. mgr. kemur síðan fram að öllum skuli með lögum tryggður réttur til aðgengilegrar, viðeigandi og fullnægjandi heilbrigðisþjónustu. Hér er um að ræða nýmæli í stjórnarskrá en rétturinn hefur þó að hluta til verið talinn felast í 1. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar sem kveður m.a. á um rétt til aðstoðar vegna sjúkleika.
Með vísan 1. mgr. til þess að tryggja skuli með lögum rétt til að njóta „andlegrar og líkamlegrar heilsu að hæsta marki sem unnt er“ er ekki átt við rétt til heilbrigðis eða til tiltekins heilsufarsástands. Ákvæðið er byggt á þeirri grundvallarforsendu að heilsufarsástand hvers og eins er háð ýmsum líffræðilegum og félagslegum þáttum og að ríkisvaldið getur aldrei tryggt einstaklingi heilsu sem slíka. Ákvæðið vísar efnislega einkum til þeirra samfélagslegu áhrifaþátta heilsu sem opinberir aðilar hafa stjórn á, svo sem að tryggja heilsusamleg vinnu- og umhverfisskilyrði, aðgang að öruggu og drykkjarhæfu vatni, viðunandi hreinlæti og húsnæði, aðgang að nauðsynlegri næringu sem og aðgang að heilsutengdri menntun og upplýsingum, m.a. um kynlíf og getnað. Þau stefnumið sem stjórnvöldum og löggjafanum ber ávallt að vinna að samkvæmt ákvæðinu eru sem sagt að leitast ávallt við að tryggja sem bestar forsendur fyrir heilbrigði í samfélaginu. Í því felst m.a. að tryggja sem best umhverfisvernd út frá sjónarhorni mannlegrar heilsu, en þetta atriði er áréttað sérstaklega í ákvæðinu. Af því leiðir skyldu til að setja lög sem hafi það að markmiði að tryggja heilnæm umhverfisskilyrði, ferskt og ómengað vatn og andrúmsloft, sbr. lög um hollustuhætti og mengunarvarnir, nr. 7/1998, sem hafa það að markmiði að búa landsmönnum heilnæm lífsskilyrði og vernda þau gildi sem felast í heilnæmu og ómenguðu umhverfi, sbr. einnig lög um náttúruvernd, nr. 44/1999, og vatnalög, nr. 15/1923, en eitt af markmiðum þeirra er að tryggja greiðan aðgang almennings að nægu og hreinu vatni. Einnig felst í ákvæðinu að setja skal lög um sóttvarnir, sbr. sóttvarnalög, nr. 19/1997, og lög um vinnuvernd, sbr. lög nr. 46/1980, um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum. Þá ber að tryggja öryggi matvæla sem boðin eru neytendum, sbr. t.d. lög um matvæli, nr. 93/1995. Einnig ber að vinna að því að fyrir almenning sé í boði ráðgjöf og fræðsla um heilsufarsleg málefni, sbr. lög um landlækni og lýðheilsu, nr. 41/2007, og lög um ráðgjöf og fræðslu varðandi kynlíf, barneignir og um fóstureyðingar og ófrjósemisaðgerðir, nr. 25/1975. Í allri löggjöf af því tagi sem hér er nefnd hefur löggjafinn að sjálfsögðu ríkt svigrúm til að kveða á um ýmsar útfærslur.
Hinn lagalegi lágmarkskjarni ákvæðis 1. mgr. felst einkum í því að brjóta ekki gegn sjálfsákvörðunarrétti einstaklinga hvað varðar heilsu þeirra og líkama, þ.m.t. kynferðislegt frelsi. Þá hvílir á ríkinu skylda til að forðast aðgerðir sem hafa neikvæð áhrif á heilsu fólks, svo sem aðgerðir sem valda alvarlegri umhverfismengun. Þá hefur ríkið jákvæða skyldu til að vernda einstaklinga fyrir inngripum í þann lágmarkskjarna réttarins til heilsu sem hér er lýst frá öðrum einkaaðilum. Loks felst í lágmarksinntaki réttarins til heilsu að ríkið veiti mæðravernd, fæðingarhjálp, ungbarnavernd og heilsuvernd barna, og tryggi bólusetningar gegn meiri háttar smitsjúkdómum. Þá ber ríkinu að tryggja að í boði sé viðeigandi menntun fyrir heilbrigðisstarfsfólk.
Í 2. mgr. 26. gr. er rétturinn til heilbrigðisþjónustu útfærður. Samkvæmt ákvæðinu skal öllum með lögum tryggður réttur til aðgengilegrar, viðeigandi og fullnægjandi heilbrigðisþjónustu. Í ákvæðinu felst fyrst og fremst sú skylda að í landinu sé skipulagt kerfi almennrar heilbrigðisþjónustu sem grundvallast á lögum, og skiptir þá rekstrarform í sjálfu sér ekki máli. Gildissvið ákvæðisins nær að þessu leyti ekki einungis til fyrsta stigs heilbrigðisþjónustu, þ.e. heilsugæslu, heldur einnig til annars og þriðja stigs, þ.e. sérfræðiþjónustu og sjúkrahúsa. Þá skal sú heilbrigðisþjónusta sem veitt er vera aðgengileg, viðeigandi og fullnægjandi. Í þessu felst það stefnumið að unnið sé að því eftir fremsta megni að tryggja metnaðarfulla heilbrigðisþjónustu í landinu, sem sé læknisfræðilega viðeigandi og veitt í samræmi við siðareglur heilbrigðisstétta. Þá skal stefnt að því að slík þjónusta sé landfræðilega aðgengileg öllum og innan öryggismarka hvað varðar fjarlægð frá búsetu. Einnig felst í kröfunni um aðgengi að þjónustan sé efnahagslega á færi allra. Þetta eru þau stefnumið sem ákvæðið leggur á ríkið að vinna ávallt að eftir fremsta megni, en þau hafa þegar verið útfærð í lögum. Þannig segir í lögum um heilbrigðisþjónustu, nr. 40/2007, að markmið laganna sé að allir landsmenn eigi kost á fullkomnustu heilbrigðisþjónustu sem á hverjum tíma eru tök á að veita til verndar andlegu, líkamlegu og félagslegu heilbrigði. Á sama hátt er markmið laga um sjúkratryggingar, nr. 112/2008, að tryggja sjúkratryggðum aðstoð til verndar heilbrigði og jafnan aðgang að heilbrigðisþjónustu óháð efnahag.
Umfram skylduna til að setja lög sem tryggi tilvist skipulegs heilbrigðiskerfis felst hið lagalega lágmarksinntak réttarins til heilbrigðisþjónustu einkum í þeirri neikvæðu skyldu að mismuna ekki varðandi aðgang að heilbrigðisþjónustu. Hvað þetta varðar hefur ákvæðið einnig þau einkaréttaráhrif að ríkinu ber að tryggja með lögum að einkaaðilar sem reka heilbrigðisþjónustu mismuni ekki heldur í starfsemi sinni. Þá felst í ákvæðinu þegar virkur lagalegur réttur, sem er í raun hluti bannsins við mismunun, sem lýtur að því að aðgengi fatlaðra sé tryggt. Hvað þann þátt varðar að þjónustan sé efnahagslega á færi allra er rétturinn til heilbrigðisþjónustu samofinn réttinum til félagslegs öryggis í 25. gr. Samanlagt tryggja 25. og 26. gr. það lágmarksinntak að kostnaðarþátttöku á öllum stigum heilbrigðisþjónustu sé haldið innan þeirra marka að hún takmarki ekki aðgengi að nauðsynlegri þjónustu og er í því sambandi lögð sérstök áhersla á viðkvæma samfélagshópa. Nánari útfærsla þess hvað telst nauðsynleg þjónusta umfram bráðahjálp á þó heima í almennum lögum.
Líkt og í öðrum mannréttindaákvæðum sem kveða á um að tryggja skuli viðkomandi rétt með lögum, þá hefur almenni löggjafinn töluvert svigrúm til þess að ákveða með hvaða hætti réttur til heilsu að meðtöldum réttinum til heilbrigðisþjónustu er útfærður. Komi til þess að ríkið þurfi að lækka það réttindastig sem veitt hefur verið með lögum til viðbótar við lágmarkskjarna réttarins gilda sömu sjónarmið og endranær, en þau eru skýrð í almennum athugasemdum.
Um 27. gr.
Um tilurð ákvæðisins og tengsl við gildandi stjórnarskrá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Rétturinn til menntunar er tryggður í 2. mgr. 76. gr. núgildandi stjórnarskrár. Þar segir aðeins: „Öllum skal tryggður í lögum réttur til almennrar menntunar og fræðslu við sitt hæfi“ en Stjórnlagaráð taldi ástæðu til að styrkja ákvæðið og bæta við það.
Í frumvarpinu er gengið lengra en í núgildandi stjórnarskrá með því að kveða skýrt á um menntun þeirra sem skólaskylda nær til án endurgjalds og um takmark og tilgang menntunar og er það í samræmi við markmiðslýsingar í öðrum ákvæðum mannréttindakaflans, svo sem ákvæðisins um heilbrigðisþjónustu. Jafnframt er það í takt við alþjóðlega mannréttindasamninga sem Ísland er aðili að.
Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs á ákvæðið sér fyrirmynd í 13. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi og 28. og 29. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Við það má bæta að ákvæðið á sér ekki síður fyrirmynd í 2. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu.
Í 1. mgr. er kveðið með almennum hætti á um að öllum skuli tryggður í lögum réttur til almennrar menntunar og fræðslu við sitt hæfi. Orðalagið er óbreytt frá 2. mgr. 67. gr. gildandi stjórnarskrár en ákvæðinu er samt sem áður ætlað víðtækara gildissvið.
Í skýringum stjórnlagaráðs við 1. mgr. segir:
Ýmis álitamál risu við samningu ákvæðisins. Til álita kom að greinin skyldi heldur kveða á um að „öllum börnum“ frekar en „öllum“ skuli tryggður í lögum réttur til almennrar menntunar. Betur þótti fara á að tryggja öllum þennan rétt, einnig þeim sem fóru á mis við menntun í æsku. Rétt þótti að tryggja fullorðnu fólki sama rétt til almennrar menntunar og börnum, hafi það aðstæður til og áhuga á að þiggja hana.
Samkvæmt gildandi stjórnarskrárákvæði er hugtakið „almenn menntun“ afmarkað þannig að það nái hvorki til háskólanáms né sérhæfðs framhaldsskólanáms. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs ber nú að skilja hugtakið með víðtækari hætti:
Réttinum til almennrar menntunar samkvæmt 1. mgr. ákvæðisins er ætlað að ná einnig til iðnnáms, verkmenntanáms og annars sérhæfðs náms á framhaldsskólastigi auk almenns bóknáms.
Eins og fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs eru sérskólar þó undanskildir hugtakinu „almenn menntun“ og réttarvernd ákvæðisins, en með því er t.d. átt við listaskóla sem veita menntun utan við listnámsbrautir framhaldsskólanna og sérskóla fyrir fatlaða nemendur. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs felst tryggingin sem ákvæðinu er ætlað að veita nánar tiltekið einkum í því að engum má meina aðgang að almennri menntun, hvort heldur með fjöldatakmörkunum eða öðrum hætti. Við það má bæta að í ákvæðinu felst einnig skylda ríkisins til að tryggja að í landinu sé nægilegur fjöldi grunnskóla og framhaldsskóla til að taka við öllum þeim sem vilja sækja sér þar nám. Þá felst í 1. mgr. 27. gr. (24. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að ríkinu beri að tryggja að menntun sé aðgengileg öllum án mismununar. Krafan um aðgengileika menntunar felur jafnframt í sér að menntastofnanir séu innan hæfilegrar fjarlægðar frá búsetusvæðum eða að þær séu gerðar aðgengilegar með nútímatækni. Þá skulu menntastofnanir gerðar aðgengilegar fötluðum nemendum, en samkvæmt því er meginreglan að fötluðum nemendum standi til boða menntun innan hins almenna skólaumhverfis með viðeigandi stuðningi. Í réttinum til menntunar felst einnig réttur einkaaðila til að stofna og reka skóla, að uppfylltum opinberum gæðakröfum, og réttur nemenda og foreldra til að velja á milli slíkra menntastofnana og þeirra sem reknar eru af hinu opinbera. Þá ber ríkið jákvæða skyldu til að tryggja að einkaaðilar sem reka menntastofnanir geti ekki mismunað nemendum með ómálefnalegum hætti, svo sem við inntöku.
Stjórnlagaráð ráðgerði að réttur til menntunar næði ekki til háskólanáms, en í samræmi við gildissvið 2. gr. 1. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu er í frumvarpi þessu gert ráð fyrir því að ákveðnir þættir réttarverndarinnar nái einnig til háskólastigsins og að það falli því undir hugtakið „almenn menntun“. Réttur til menntunar á háskólastigi er þó takmarkaðri en á neðri stigum. Í fyrsta lagi verður ekki leidd af ákvæðinu nein skylda ríkisins til að tryggja að til staðar séu háskólastofnanir sem geti tekið við öllum sem vilja sækja þar nám. Í öðru lagi er rétturinn til aðgangs að þeim stofnunum sem fyrir hendi eru ekki eins ótvíræður og á neðri stigum. Þannig verður talið heimilt að takmarka aðgang að menntun á háskólastigi hvort sem er með skólagjöldum, fjöldatakmörkunum eða með skilyrðum um að nemandi hafi sýnt ákveðna hæfni. Eftir sem áður er þó óheimilt að mismuna nemum við inntöku eða neita nemum með öðrum ómálefnalegum hætti um menntun á háskólastigi. Ríkið ber einnig jákvæða skyldu til að tryggja að einkaaðilar sem reki háskólastofnanir geti ekki gripið til slíkra aðgerða. Einnig felst í réttinum til menntunar réttur einkaaðila til að stofna og reka háskóla að uppfylltum eðlilegum gæðakröfum hins opinbera.
Auk réttarins til almennrar menntunar kveður 1. mgr. á um að öllum skuli með lögum tryggður réttur til fræðslu við sitt hæfi. Réttarvernd þess hluta ákvæðisins nær til þeirra sem ekki geta nýtt sér almennt bóknám, iðnnám eða verkmenntanám. Inntak réttarverndarinnar hvað þennan þátt varðar er hið sama og inntak réttarins til almennrar menntunar eftir því sem við á.
Þegar fyrrgreindum þáttum lágmarkskjarna 1. mgr. sleppir hefur ríkið að öðru leyti verulegt svigrúm til að útfæra menntakerfið og réttindi nemenda nánar í almennum lögum, en í slíkum lögum er t.d. heimilt að setja nánari reglur um það í hvaða skóla þeir nemendur skuli fara sem sækja sér almenna menntun í opinberum skólum. Þá er gert ráð fyrir að samband framboðs náms innan almennra skóla, sérskóla og annarrar fræðslu fyrir fatlaða nemendur verði nánar útfært í almennum lögum.
Í 2. mgr. er kveðið á um skyldumenntun án endurgjalds. Um þau efni segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Með orðalaginu „menntun án endurgjalds“ er ætlunin ekki að koma í veg fyrir að til séu einkaskólar sem leggja á skólagjöld. Ákvæðinu er einungis ætlað að tryggja að allir þeir sem skólaskylda nær til skuli eiga kost á að njóta menntunar í boði stjórnvalda, kjósi þeir að þiggja hana, án þess að greiða fyrir hana beint. Óvíst er að grunnskólinn einn verði skólaskyldur til lengri tíma. Bæði má hugsa sér að hluti leikskólans verði gerður að skyldu og að öllum ungmennum verði gert skylt að vera í skóla. [...]
Menntunarákvæðinu er ekki ætlað að breyta ríkjandi réttarástandi menntamála, svo sem því er lýst í lögum nr. 91/2008, um grunnskóla, og lögum nr. 92/2008, um framhaldsskóla. Ákvæðinu er í fyrsta lagi ætlað að tryggja að öllum þeim sem skólaskylda nær til standi til boða „menntun án endurgjalds“ og standa þannig vörð um jafnan rétt allra til grunnskólanáms óháð efnahag.
Í 3. mgr. er að finna ákvæði um inntak menntunar. Um það segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í 3. mgr. ákvæðisins segir að menntun skuli miða að alhliða þroska nemandans. Í því felst að menntun er ekki aðeins ætlað að bjóða upp á tilsögn í hefðbundnum námsgreinum, heldur einnig þjálfa nemendur í gagnrýninni hugsun og kenna þeim að þekkja samfélagsleg réttindi sín og skyldur. Til dæmis mætti hugsa sér dag stjórnarskrárinnar, þar sem kostur gæfist á að vinna með texta hennar og tileinka sér hann.
Þá segir í skýringum ráðsins:
Til álita kom að kveða á um að menntun skuli miða að „fullum þroska“ í 3. mgr., en betur þótti fara á að miða heldur að „alhliða þroska“ þar eð ákvæðinu er ætlað að leggja áherslu á að menntun skuli ekki takmörkuð við ákveðin skilgreind svið heldur stuðla að þroska einstaklingsins á sem flestum sviðum.
Ákvæði 3. mgr. á sér fyrirmynd í 1. mgr. 13. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi og 29. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Ákvæðinu er einkum beint að grunnskóla- og framhaldsskólastigunum. Í anda fyrirmyndanna er í 3. mgr. lögð sérstök áhersla á að sú menntun sem veitt er skuli stefna að því að rækta persónuleika og hæfileika hvers barns. Þá ber að rækta með börnum virðingu fyrir mannréttindum og ber með menntun þeirra að stefna að því að undirbúa þau fyrir virka og ábyrga þátttöku í lýðræðislegu þjóðfélagi í anda umburðarlyndis og virðingar fyrir ólíkum þjóðum og samfélagshópum. Hvað 3. mgr. varðar leggur stjórnlagaráð áherslu á það að ákvæðinu sé ætlað að stuðla að breyttum áherslum þar sem gagnrýnin hugsun og þekking á lýðræðislegum réttindum og skyldum öðlist fastan sess í almennri menntun.
Vegna yfirferðar mannréttindakaflans með tilliti til alþjóðlegra mannréttindaskuldbindinga Íslands var ákveðið að bæta nýrri 4. mgr. við tillögu stjórnlagaráðs að 27. gr. (24. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þar er kveðið á um rétt foreldra til að tryggja að menntun barna þeirra sé í samræmi við trúar- og lífsskoðanir þeirra, en sá réttur er bæði nátengdur trú- og sannfæringarfrelsinu og réttinum til menntunar og hefur löngum verið talinn tilheyra kjarna mannréttindaverndar. Ákvæðið byggist á fyrirmynd 2. málsl. 2. mgr. 2. gr. viðauka 1 við mannréttindasáttmála Evrópu og 3. mgr. 13. gr. alþjóðasamnings um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi. Um skýringu hugtakanna „trúar- og lífsskoðun“ er vísað til skýringa með 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Samkvæmt 4. mgr. ber ríkisvaldinu að virða ákvarðanir foreldra um að uppeldi og menntun barna þeirra sé í samræmi við trúar- eða lífsskoðanir þeirra. Þá ber ríkið jákvæða skyldu til að sjá til þess að sömu réttindi séu virt af einkaskólum. Í þessu felst nánar tiltekið að vernda ber börn fyrir innrætingu ríkisvaldsins og kennara á gildum eða viðhorfum sem þessir aðilar aðhyllast en eru í andstöðu við trúar- eða lífsskoðanir barnsins eða foreldra þess. Í því skyni verður að gera viðkomandi nemanda kleift að vera undanþeginn ákveðnum þáttum námsins og viðburðum í skólalífinu og ber ríkinu að tryggja að sú undanþága sé veitt án mikillar fyrirhafnar og án þess að foreldrar þurfi vegna hennar að gera trúar- eða lífsskoðanir sínar kunnar. Þá verður öll skráning á einkunnaskjöl og námsferil viðkomandi nema að fara fram með þeim hætti að ekki sé vakin óþörf athygli á því að nemandinn hafi verið undanþeginn einhverjum þáttum. Aftur á móti verður ekki gerð sú krafa á grundvelli ákvæðisins að barni sé veitt önnur menntun eða þjónusta í stað þeirra þátta sem viðkomandi var undanþeginn. Loks kann ákvæði 4. mgr. að veita vernd gegn stjórnunarháttum og skipulagi skólastofnana ef gengið er þvert á mikilvægar lífsskoðanir foreldra sem tengjast t.d. hugmyndum um mannlega reisn, friðarhyggju og þess háttar.
Réttindi samkvæmt ákvæðinu koma ekki í veg fyrir að miðlað sé upplýsingum um vísindakenningar. Þá koma þau ekki í veg fyrir að miðlað sé upplýsingum um trúarbrögð og menningu þjóðarinnar ef það er gert á hlutlægan hátt. Þar sem kristin trú telst ríkur hluti menningar og sögu landsins stangast það ekki á við ákvæðið þótt nemendur í skyldunámi fái meiri kennslu um þau trúarbrögð en önnur. Innihald slíks náms og kennsluhættir mega þó ekki vera með þeim hætti að börn komist ekki hjá því að móttaka einhvers konar innrætingu af hálfu menntakerfisins í bága við trúar- eða lífsskoðanir foreldra þeirra eða að nemendum sé gert að taka þátt í iðkun trúar, svo sem með þátttöku í helgihaldi, bænagjörð o.þ.h. Hið sama á við um kennslu um aðrar trúar- eða lífsskoðanir.
Um 28. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæði þessu segir:
Samkvæmt núgildandi stjórnarskrá er ákvæði um réttindi barna í 3. mgr. 76. gr. þar sem lögð er áhersla á rétt til verndar og umönnunar. Það ákvæði var tekið upp við endurskoðun mannréttindakaflans 1995 og taldist fela í sér stefnuyfirlýsingu, auk þess sem sækja mætti til ákvæðisins stoð undir túlkun annarra ákvæða. Fyrirmynd ákvæðisins var m.a. 3. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins og er það í takt við þróun réttinda barna á alþjóðavísu.
Markmið greinarinnar er að standa vörð um hagsmuni barna á forsendum barnanna sjálfra frekar en eingöngu á forsendum foreldra þeirra eða samfélagsins. Með því er lögð áhersla á börn sem einstaklinga sem eiga réttindi þrátt fyrir að bera ekki óskoraða ábyrgð á eigin lífi. Á sama tíma og nauðsynlegt er að tryggja börnum réttinn til að koma að ákvörðunum um eigið líf eiga þau ekki að bera íþyngjandi skyldu til þess. Ákvæðið leggur skyldu á stjórnvöld, aðstandendur og aðra sem annast börn til að standa vörð um réttindi þeirra og gæta að tjáningarrétti í samræmi við aldur og þroska.
Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs eru fyrirmyndir ákvæðisins einkum 3. og 12. gr. sáttmála Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins en ákvæðið á sér einnig að hluta til samsvörun í 24. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Tekið er fram að með ákvæðinu sé þeim meginreglum lýst sem séu undirstaða allrar löggjafar um málefni barna. Einnig er vísað til þess að færst hafi í vöxt á undanförnum áratugum að stjórnarskrárbinda réttindi barna. Þá segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Í umræðum í Stjórnlagaráði kom fram það sjónarmið að tryggja þyrfti bann við stofnanavistun barna til langs tíma með hliðsjón af starfsemi vist- og meðferðarheimila fyrir börn á fyrri tíð. Einnig var rætt hvort á einhvern hátt sé hægt að styrkja fjölskyldur til samvista og rétt barna til fjölskyldulífs þar sem vinnuálag foreldra á Íslandi er mikið. Ekki er talið stætt á að setja ákvæði um slíkt í stjórnarskrá þrátt fyrir að Stjórnlagaráð líti svo á að í velferð barna felist ákveðin samvist við nánustu fjölskyldu.
Til álita kom að setja inn inngangssetninguna: „Börn eiga rétt á að njóta bernsku sinnar“, en talið var að of óljóst væri hvað átt væri við með ákvæðinu og hvaða rétt mætti leiða af því. Þá var bent á að lengst af var talið að vegna barnæskunnar væru börn ósjálfstæðir, valdalausir einstaklingar, háðir öðrum um allar ákvarðanir. Í nútímabarnarétti er hins vegar lögð rík áhersla á að börn njóti almennt réttinda sem sjálfstæðir einstaklingar. Mikilvægt er að undirstrika þetta sjónarmið og benda á að við túlkun allra mannréttindaákvæðanna beri að taka mið af því hvernig börn geti notið og beitt réttindum sínum. Skal í þessu sambandi sérstaklega vísað til þeirrar verndar sem börn njóta samkvæmt ákvæðum um jafnræði og um friðhelgi einkalífs og fjölskyldu. Hætta er á að opið ákvæði um sérstöðu bernskunnar geti minnt á eldri viðhorf til barna og dragi úr mikilvægi þeirra réttinda sem börn njóta samkvæmt hinum almennu ákvæðum.
Í 1. mgr. er kveðið á um að öllum börnum skuli tryggð í lögum sú vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst en sambærilegt ákvæði er nú í 3. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar og á sér m.a. stoð í 2. mgr. 3. gr. barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Varðandi 1. mgr. segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Stjórnlagaráð lítur svo á að við túlkun 1. mgr. skuli m.a. tekið tillit til friðhelgi fjölskyldulífs og réttar til félagslegrar aðstoðar. Skal þá skoða hvert telst vera hlutverk fjölskyldunnar annars vegar og hins opinbera hins vegar. Hér er um að ræða þekkt viðmið sem hafa þróast samhliða vaxandi þekkingu á þörfum og stöðu barna. Benda má á flokkun ákvæða samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins sem miðast við að skipta ákvæðunum í þrennt eftir megininntaki efnisákvæða, þ.e. ákvæðin um að vernda, veita og vera með, sem einnig má nefna ákvæði um vernd, umönnun og þátttöku.
Til nánari skýringar má við þetta bæta að hér er vísað til þess að skyldan til að tryggja börnum þá vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst getur falið í sér jákvæðar skyldur til að grípa til aðgerða til verndar börnum og veita þeim og fjölskyldum þeirra þá aðstoð sem nauðsynleg er til að mæta lágmarksþörfum og tryggja velferð barnsins, sbr. einnig ákvæði 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa. Ákvæðinu eru ætluð þessi réttaráhrif til viðbótar við það hlutverk sem 3. mgr. 76. gr. gildandi stjórnarskrár var ætlað, en það var samkvæmt skýringum takmarkað við að vera stefnuyfirlýsing og stoð fyrir takmörkunum á öðrum mannréttindum í þágu verndar barna.
Í 2. mgr. er kveðið á um meginregluna um forgang þess sem er barni fyrir bestu þegar teknar eru ákvarðanir í málefnum þess, en hún á sér fyrirmynd í 1. mgr. 3. gr. barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Í fyrri drögum stjórnlagaráðs að ákvæðinu var það svohljóðandi: „Ráðstafanir yfirvalda í málefnum barns skulu þjóna hagsmunum þess.“ Því orðalagi var breytt í meðförum ráðsins, en í skýringum stjórnlagaráðs segir:
Í fyrri drögum að ákvæði 2. mgr. var sérstaklega fjallað um „ráðstafanir yfirvalda“ í málefnum barna. Að mati Stjórnlagaráðs er æskilegra að hafa orðalag opnara þannig að það nái til allra ákvarðana sem snerta börn sérstaklega, hvort sem það eru yfirvöld, lögaðilar eða einstaklingar sem taka þær. Þá var Stjórnlagaráði bent á að orðalagið „þjóna hagsmunum barns“ nægði ekki til að setja í forgang það sem er barninu fyrir bestu sem talið er lykilatriði í þróun mannréttinda barna. Að sönnu má hugsa sér mismunandi orðalag til að ná markmiðum 3. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins og árétta verður að orðalagið eitt og sér getur aldrei tryggt að þarfir barna verði alltaf metnar svo að öllum líki. Talsvert hefur verið skrifað um það sem nefnt er á ensku „the principle of the best interests of the child“ og túlkun ákvæðisins er eðlilega í stöðugri þróun. Tillaga Stjórnlagaráðs að orðalagi um forgang þess sem barni er fyrir bestu þykir ná samhljómi við það sem best gerist á alþjóðavettvangi, en stjórnvöld þurfa að gæta þess að ákvarðanir í málum sem varða börn taki mið af bestu þekkingu og niðurstöðum rannsókna á þörfum barna á hverjum tíma.
Í 3. mgr. er loks kveðið á um að réttur barns til að tjá skoðanir sínar í öllum málum sem það varðar skuli tryggður og að taka skuli réttmætt tillit til skoðana barnsins í samræmi við aldur þess og þroska. Ákvæðið byggist á 12. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu segir:
Börn eiga að hafa rétt til að segja hug sinn um málefni sem snerta þau sjálf án þess að þau beri ábyrgð á öllum ákvörðunum sem þau varða. Þá má ekki þvinga þau til skoðanaskipta. Mikilvægt er að þau séu ekki rænd bernsku sinni með ofbeldi, ábyrgð eða öðrum hætti. Um þetta vísast sérstaklega í 12. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Með þessu er skyldu löggjafans gefið meira efnislegt inntak en áður til að tryggja börnum þá vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst.
Enn fremur segir:
Í 3. mgr. er í aðalatriðum um hefðbundna útfærslu á einni af meginreglum samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins að ræða. Réttur barna til þátttöku undirstrikar stöðu barna sem einstaklinga með sjálfstæð réttindi. Hún minnir þó jafnframt á að börn bera ekki óskoraða ábyrgð á eigin lífi heldur eru þeim tryggð réttindi í skjóli þeirrar verndar og umönnunar sem þau eiga réttilega að njóta. Stjórnlagaráð ræddi hvort orða bæri ákvæðið þannig að taka bæri tillit til skoðana barnsins og vilja þess en fallið frá því eftir ábendingu um að með því að nefna sérstaklega vilja barnsins kynni að vera lögð of rík ábyrgð á herðar þess.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 28. gr. er kveðið á um réttindi barnsins og er ákvæðið mikið breytt frá 3. mgr. 76. gr. stjórnarskrárinnar þar sem kveðið er á um að í lögum skuli börnum tryggð sú vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst. Markmið ákvæðisins er að tryggja hagsmuni og réttindi barna á forsendum barnanna sjálfra í samræmi við helstu meginreglur samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Helstu fyrirmyndir ákvæðisins eru 3. og 12. gr. barnasáttmálans en það á sér einnig að hluta til samsvörun í 24. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Ákvæði 1. mgr. 28. gr. er nánast samhljóða 3. mgr. 76. gr. og á ákvæðið sér m.a. stoð í 2. mgr. 3. gr. barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Það kveður á um að tryggja skuli í lögum þá vernd og umönnun sem velferð barna krefst. Þetta felur fyrst og fremst í sér skyldu til að setja lög sem tryggi barnavernd og heimili að gripið sé til viðeigandi úrræða búi börn við óviðunandi aðstæður eða stefni heilsu sinni og þroska í hættu, sbr. barnaverndarlög, nr. 80/2002. Ákvæðið hefur einkaréttaráhrif í þeim skilningi að slík lög verða að leggja viðeigandi skyldur á einkaréttarlega aðila, ekki síður en opinbera aðila. Í 1. mgr. felst þó í raun einnig sú sjálfstæða jákvæða lagalega skylda sem lögð er á opinbera aðila að grípa til aðgerða til verndar börnum í hættu og veita þeim og fjölskyldum þeirra þá aðstoð sem nauðsynleg er til að tryggja velferð barnsins. Umfram bein ákvæði barnaverndarlaga er ekki útilokað að slík skylda verði virk í ákveðnum aðstæðum með sjálfstæðum hætti hjá t.d. löggæsluyfirvöldum ef barn er berskjaldað um tíma áður en önnur úrræði eru virkjuð. Þá skarast lágmarksinntak ákvæðisins við þá þætti 25. gr. er lúta að því að lágmarksframfærsluþörfum fjölskyldna með börn sé mætt, og þá þætti 26. gr. er lúta að mæðravernd, fæðingarhjálp, ungbarnavernd, heilsuvernd barna og bólusetningum auk almennra þátta réttarins til heilbrigðisþjónustu. Ákvæði 28. gr. felur í sér að í kerfum almannatrygginga, félagsþjónustu og heilbrigðisþjónustu skuli huga sérstaklega að börnum sem viðkvæmum hóp. Í 2. mgr. er kveðið á um meginregluna um forgang þess sem er barni fyrir bestu þegar teknar eru ákvarðanir í málefnum þess, en hún á sér fyrirmynd í 1. mgr. 3. gr. barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Orðalag ákvæðisins er í reynd tekið beint úr því ákvæði barnasáttmálans og verður túlkað til samræmis við hann. Lög sem lögfestu sáttmálann voru samþykkt á Alþingi 20. febrúar 2013 en þá þegar höfðu barnaverndarlög, nr. 80/2002, verið uppfærð til samræmis við hann. Í 1. mgr. 4. gr. þeirra laga er kveðið á um að í barnaverndarstarfi skuli beita þeim ráðstöfunum sem ætla má að barni séu fyrir bestu og að hagsmunir barna skuli ávallt hafðir í fyrirrúmi.
Í 3. mgr. er kveðið á um að réttur barns til að tjá skoðanir sínar í öllum málum sem það varðar skuli tryggður og að taka skuli réttmætt tillit til skoðana barnsins í samræmi við aldur þess og þroska. Ákvæðið byggist á 12. gr. samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins. Í því felst að börn eiga að hafa rétt til að segja hug sinn um málefni sem snerta þau sjálf án þess að þau beri ábyrgð á öllum ákvörðunum sem þau varða. Ákvæðið felur ekki eingöngu í sér rétt barna til að láta skoðanir sínar í ljós heldur einnig til að þegja og má því ekki þvinga þau til skoðanaskipta. Það er ekki síður mikilvægt að börn séu ekki rænd bernsku sinni með ábyrgð, ofbeldi eða öðrum hætti. Í 3. mgr. er í aðalatriðum um hefðbundna útfærslu á einni af meginreglum samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins að ræða. Réttur barna til þátttöku undirstrikar stöðu þeirra sem einstaklinga með sjálfstæð réttindi. Hún minnir þó jafnframt á að börn bera ekki óskoraða ábyrgð á eigin lífi heldur eru þeim tryggð réttindi í skjóli þeirrar verndar og umönnunar sem þau eiga réttilega að njóta. Í 46. gr. barnaverndarlaga er réttur barns til að tjá sig um mál sem það varðar í samræmi við aldur þess og þroska tryggður. Þar er líka kveðið á um að taka skuli réttmætt tillit til skoðana þess við úrlausn máls. Sambærilegt ákvæði er í 43. gr. barnalaga, nr. 76/2003, og í 58. gr. laga um félagsþjónustu sveitarfélaga, nr. 40/1991. Þau réttindi sem hér um ræðir eiga við um öll börn. Í 5. gr. laga nr. 59/1992, um málefni fatlaðs fólks, er einnig kveðið á um rétt fatlaðra barna til að láta í ljós skoðanir sínar um þjónustu þeim til handa miðað við aldur þeirra og þroska.
Til viðbótar við þá réttarvernd sem 28. gr. veitir börnum geta börn einnig með sjálfstæðum hætti notið annarra þeirra réttinda sem kveðið er á um í frumvarpinu.
Um 29. gr.
Feneyjanefnd Evrópuráðsins hefur í áliti sínu nr. 444/2007 um stjórnarskrá Búlgaríu bent á að nauðsynlegt sé að heimila ákveðnar takmarkanir á mannréttindum í stjórnarskrám, en jafnframt að skilgreina beri þær þannig að þær sjálfar séu háðar ákveðnum takmörkunum. Er í því sambandi lögð á það áhersla að slík ákvæði verði að mæta kröfum mannréttindasáttmála Evrópu og innihalda þá efnisþætti að krefjast þess að takmarkanir réttinda séu aðeins gerðar með lagaheimild, að þær takmarkist við lögmæt markmið og séu „nauðsynlegar í lýðræðisþjóðfélagi“. Þetta felur einkum í sér þann áskilnað meðalhófsreglu að takmarkanir gangi ekki lengra en nauðsyn krefur til að ná þeim markmiðum sem að er stefnt auk þess sem það útilokar takmarkanir sem vega að sjálfum grundvelli lýðræðislegs samfélags. Í áliti nr. 420/2007 um stjórnarskrá Finnlands og í áliti nr. 544/2009 um breytingar á stjórnarskrá Lúxemborgar hefur Feneyjanefndin einnig sérstaklega bent á kosti þeirrar leiðar að taka upp almennt ákvæði um mögulegar takmarkanir á mannréttindum í stjórnarskrá.
Við skoðun á tillögu stjórnlagaráðs kom í ljós að þau takmörkunarákvæði sem þar höfðu verið lögð til voru á ýmsan hátt ekki í samræmi við þær kröfur sem gera verður til slíkra ákvæða samkvæmt framangreindu, en í því sambandi verður að hafa hugfast að skuldbindingar Íslands samkvæmt alþjóðlegum mannréttindasáttmálum eru lágmarkskröfur sem ekki má víkja frá með víðtækari skerðingarákvæðum en þar eru heimiluð. Þannig var gerður áskilnaður um að takmörkun þyrfti að vera „nauðsynleg í lýðræðisþjóðfélagi“ eða gerð „í lýðræðislegum tilgangi“ í ákvæðum 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um tjáningar- og upplýsingafrelsi, 17. gr. (áður 15. gr.) um upplýsingarétt, 19. gr. (18. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um trú- og sannfæringarfrelsi og 21. gr. um fundafrelsi, en önnur ákvæði virðast veita ríkari heimildir til takmarkana þar sem engan slíkan áskilnað er þar að finna, sbr. 15. gr. (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um takmarkanir á friðhelgi einkalífs, 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um eignarrétt, 2. mgr. 20. gr. um neikvætt félagafrelsi, 1. mgr. 23. gr. (25. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um atvinnufrelsi og 1. mgr. 12. gr. (26. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um dvalarrétt og ferðafrelsi. Í öðrum tilvikum voru takmörkunarákvæðin í tillögu stjórnlagaráðs of víðtæk af þeirri ástæðu að takmarkanir voru ekki skilyrtar við að vera gerðar í þágu skilgreindra lögmætra hagsmuna. Í tillögu stjórnlagaráðs eru 2. mgr. 15. gr. (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um heimildir til framkvæmdar líkamsrannsókna, leitar og rannsókna á skjölum, fjarskiptum o.þ.h., 2. mgr. 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um takmarkanir á eignarrétti, 21. gr. um takmarkanir á fundafrelsi og 1. mgr. 12. gr. (26. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um dvalarrétt og ferðafrelsi þessu marki brenndar.
Þá var talin ákveðin hætta á því að önnur ákvæði í tillögu stjórnlagaráðs gætu verið túlkuð of þröngt eftir orðanna hljóðan, sérstaklega í ljósi þess að því var hafnað í meðförum ráðsins að hafa almennt takmörkunarákvæði sem stæði þeim til fyllingar og gæti eftir atvikum heimilað frekari takmarkanir. Slík þröng túlkun hefði getað leitt til þess að takmarkanir sem teldust nauðsynlegar væru óheimilar. Slík hætta hefði verið fyrir hendi varðandi 3. mgr. 15. gr. (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) í tillögu stjórnlagaráðs, um friðhelgi einkalífs, sem berum orðum heimilar aðrar takmarkanir en líkamsrannsókn, leit og rannsóknir á skjölum, fjarskiptum o.þ.h. einungis vegna réttinda annarra, en ekki t.d. vegna þjóðaröryggis, almannaheilsu eða annarra mikilvægra almannahagsmuna. Sama mætti segja um ákvæði 2. mgr. 16. gr. (14. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um takmarkanir á tjáningarfrelsi sem hefðu aðeins verið heimilar til verndar börnum, öryggi, heilsu, réttindum eða mannorði annarra, en ekki t.d. til verndar siðgæði eða allsherjarreglu. Þá var í 1. mgr. 20. gr. tillögu stjórnlagaráðs kveðið á um jákvætt félagafrelsi með því skilyrði að félög skyldu hafa lögmætan tilgang. Umfram það skilyrði var ekki að finna nein ákvæði um mögulegar takmarkanir á þeim rétti en í ákveðnum tilvikum geta slíkar takmarkanir verið heimilar, t.d. í þágu hlutleysis lögreglu og stjórnarstarfsmanna, sbr. t.d. 11. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 22. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Loks var í 23. gr. (25. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) aðeins heimilað að takmarka atvinnufrelsi ef almannahagsmunir krefðust, en ekki í þágu verndar réttinda annarra.
Í stað þess að fara þá leið að útfæra nánar einstök takmörkunarákvæði tillögu stjórnlagaráðs, og bæta eftir atvikum við nýjum, var talið betra að leggja til eitt almennt ákvæði um takmarkanir á réttindum í stjórnarskránni. Í hinu almenna takmörkunarákvæði felst sjálfstætt heimildarákvæði sem heimilar ákveðnar takmarkanir mannréttinda, en ákvæðið setur jafnframt öllum slíkum takmörkunum skýr mörk. Hin sértæku takmörkunarákvæði sem stjórnlagaráð lagði til, og eiga sér í mörgum tilvikum uppruna í gildandi stjórnarskrá, eru því aðeins látin halda sér að þau bæti efnislega við inntak 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) með strangari skilyrðum fyrir skerðingu réttinda eða nánari útfærslum á því með hvaða hætti skerðingar verða heimilaðar. Þótt þær efnislegu skorður við takmörkunum mannréttinda sem felast í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) hafi að einhverju leyti í réttarframkvæmd verið taldar gilda í tengslum við takmörkunarákvæði gildandi stjórnarskrár, sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 15. mars 2001 í máli nr. 354/2000, er tryggara að kveða skýrt á um þær í texta sjálfrar stjórnarskrárinnar. Er það í samræmi við ábendingu Feneyjanefndarinnar í áliti nr. 420/2007 um stjórnarskrá Finnlands. Auk þess að mæta þannig með skýrari hætti kröfum mannréttindasáttmála Evrópu til takmarkana á mannréttindum var þessi lagatæknilega útfærsla talin ná betur yfir hina raunverulegu réttarstöðu sem nú ríkir bæði á grundvelli mannréttindasáttmála Evrópu og gildandi stjórnarskrár, þar sem ákveðnar takmarkanir réttinda eru taldar heimilar þrátt fyrir að ekki sé berum orðum gert ráð fyrir þeim í lagatextanum, sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 20. janúar 1989 í máli nr. 5/1989.
Eins og fyrr segir er ákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sjálfstætt heimildarákvæði fyrir takmörkunum mannréttinda. Það á þó ekki með sama hætti við í tengslum við öll ákvæði mannréttindakaflans, og sum mannréttindi er ekki talið að megi takmarka. Eins og endurspeglast í texta mannréttindasáttmála Evrópu og alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi getur verið nauðsynlegt, með vísan til mikilvægra almannahagsmuna eða réttinda annarra, að takmarka sum þau réttindi sem eru orðuð þannig að þau séu þegar virk og hafi skilyrðislaust gildi óháð ytri breytum. Í texta mannréttindasáttmálans er t.d. að finna sérstök skerðingarákvæði í 8. gr. um friðhelgi einkalífs, 9. gr. um hugsana-, samvisku og trúfrelsi, 10. gr. um tjáningarfrelsi, 11. gr. um funda- og félagafrelsi, sem og í 1. gr. 1. viðauka um friðhelgi eignarréttar og í 2. gr. 2. viðauka um ferðafrelsi. Þá hafa ýmsar skerðingar á réttindum verið túlkaðar inn í ákvæði bæði mannréttindasáttmála Evrópu og alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi, þótt þær séu ekki heimilaðar berum orðum í texta ákvæðanna, svo sem heimild til að takmarka réttinn til menntunar í 2. gr. 1. viðauka mannréttindasáttmála Evrópu, heimild til að takmarka aðgang að dómstólum skv. 1. mgr. 6. gr. sáttmálans þar sem hann kalli á sértæka útfærslu í hverju samfélagi, sem og heimild fyrir mismunandi meðferð sem réttlætist af hlutlægum og málefnalegum ástæðum í 14. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 26. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi. Ákveðin mannréttindi af fyrstu kynslóð er aftur á móti ekki talið að takmarka megi, sbr. einkum 15. gr. mannréttindasáttmála Evrópu en það á við um réttinn til lífs í 2. gr., bann við pyndingum og ómannlegri eða vanvirðandi meðferð í 3. gr., bann við þrældómi og nauðungarvinnu í 4. gr., rétt til frelsis og mannhelgi í 5. gr., bann við afturvirkni refsilaga í 7. gr. og bann við tvöfaldri saksókn eða refsingu í 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmálann. Til samræmis við þetta er kveðið á um að hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gildi ekki í tengslum við sambærileg réttindi í frumvarpi þessu, þ.e. 7. gr. um rétt til lífs, 1. málsl. 8. gr. um mannlega reisn, 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um frelsissviptingar, 3. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um bann við tvöfaldri saksókn eða refsingu, 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um bann við ómannúðlegri meðferð og 14. gr. (30. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um bann við afturvirkni refsingar. Auk þess verður ekki talið að takmarka megi réttinn til að teljast saklaus uns sekt er sönnuð, sbr. 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmálans og 2. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa. Þrátt fyrir að þessi réttindi verði ekki takmörkuð með formlegum hætti hefur verndarsvið þeirra eðli málsins samkvæmt þó ávallt einhver ytri mörk. Þessi ytri mörk geta verið skilgreind berum orðum sem undantekningar frá réttarverndinni í sjálfum texta viðkomandi ákvæða, svo sem varðandi sértækar heimildir til frelsissviptinga í 11. gr. (27. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og heimild til endurupptöku mála í 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þá verða ytri mörk réttarverndarinnar einnig leidd af því hvernig ákvæðin eru skýrð efnislega, svo sem varðandi heimild til að deyða mann í nauðvörn skv. 7. gr., skyldubundið vinnuframlag sem ekki telst til nauðungarvinnu skv. 9. gr. (29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), afmörkun hugtaka eins og „frelsissvipting“ og „pyndingar“ í 11. og 9. gr. (27. og 29. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og þá skýringu á 2. mgr. 13. gr. (28. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að rétturinn til að teljast saklaus uns sekt er sönnuð að lögum komi ekki í veg fyrir að lög geti kveðið á um sakarlíkindareglur eða hlutlæga refsiábyrgð í ákveðnum skýrt afmörkuðum tilvikum. Í grundvallaratriðum er munurinn því sá að í þessum flokki réttinda eru ytri mörk réttarverndarinnar bundin við það hvernig gildissvið og inntak viðkomandi réttar er afmarkað, en falli viðfangsefnið innan þess ramma verður réttinum skilyrðislaust beitt. Þegar um önnur réttindi er að ræða verður skerðingum aftur á móti komið við í ákveðnum tilvikum, jafnvel þótt viðfangsefnið falli innan gildissviðs og inntaks viðkomandi réttar.
Ýmis ríki hafa á síðari árum tekið upp almenn takmörkunarákvæði mannréttinda í stjórnarskipunarlögum sínum, svo sem Kanada, Suður-Afríka og Króatía. Góð dæmi um almenn takmörkunarákvæði má einnig finna í 36. gr. svissnesku stjórnarskrárinnar og í 1. mgr. 52. gr. réttindaskrár Evrópusambandsins, en ákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) tekur nokkurt mið af þeim, sem og þeim kröfum sem Mannréttindadómstóll Evrópu gerir til takmarkana á mannréttindum. Með orðalagi um að skerðingar á mannréttindum skuli byggjast á lagaheimild er vísað til settra laga frá Alþingi. Þótt unnt sé á grundvelli heimildar í settum lögum að framselja vald til að útfæra takmarkanir mannréttinda til framkvæmdarvaldsins er eðlilegt að gera ríkar kröfur til slíks framsals eins og íslenskir dómstólar hafa raunar hingað til gert, sbr. dóm Hæstaréttar 27. nóvember 2003 í máli nr. 151/2003. Í kröfunni um sérstaka lagaheimild felst nánar tiltekið einnig áskilnaður um skýrleika laganna þannig að takmarkanir séu eins fyrirsjáanlegar og unnt er og að matskenndum ákvæðum sé eftir föngum settur skilgreindur efnisrammi. Tilvísun til almannahagsmuna eða réttinda annarra felur það í sér að takmörkunin sem um ræðir þarf að vera raunverulega nauðsynleg til verndar mikilvægum hagsmunum af þessum toga. Sem dæmi um takmarkanir í þágu réttinda annarra má nefna takmarkanir tjáningarfrelsis til verndar börnum, mannorði og friðhelgi einkalífs annarra og takmarkanir sem gerðar eru á fundafrelsi eins hóps mótmælenda í þágu þess að vernda fundafrelsi annars hóps mótmælenda. Með almannahagsmunum er aftur á móti einkum vísað til verndar þjóðaröryggis, almannaheilla, efnahagslegrar farsældar landsins, almannaheilsu, mikilvægra siðferðilegra gilda og allsherjarreglu en það hugtak vísar einkum til þess markmiðs að halda uppi lögum og reglu og firra glundroða eða glæpum í samfélaginu. Hér er um að ræða nokkuð rúm yfirhugtök yfir tegundir almannahagsmuna sem geta átt við um ýmis tilvik. Þannig getur t.d. starfsemi skattyfirvalda og ýmissa opinberra eftirlitsstofnana, eða það að tryggja virkni, sjálfstæði og óhæði dómstóla, lögreglu og stjórnarstarfsmanna, fallið undir vernd þjóðaröryggis, almannaheilla og allsherjarreglu o.fl. eftir atvikum. Ávallt þarf þó að gæta að því að hrein hagkvæmnissjónarmið tengd starfsemi og rekstri opinberra aðila eru ekki nægilega mikilvæg til að falla undir almannahagsmuni í skilningi ákvæðisins. Skilyrðið um að takmarkanir verði að samrýmast lýðræðishefðum felur það í sér að takmarkanir mega aldrei vega að þeim grundvallarþáttum lýðræðislegs samfélags sem felast í fjölhyggju, víðsýni og umburðarlyndi, enda lúta mannréttindi í lýðræðisþjóðfélagi ekki síst að því að vernda minni hlutann gegn valdi meiri hlutans. Þá felur það skilyrði einnig í sér vísan til þess að gæta skuli meðalhófs við allar takmarkanir mannréttinda, en berum orðum er hnykkt á kröfunni um meðalhóf í ákvæðinu. Með því er átt við það að umfang heimillar skerðingar skal metið bæði í ljósi eðlis þeirra réttinda sem skerða á og í ljósi mikilvægis þeirra almannahagsmuna eða réttinda annarra sem vernda skal. Ávallt skal leitast við að velja þá leið sem minnsta röskun hefur í för með sér á stjórnarskrárvörðum réttindum. Við meðalhófsmatið í tilteknu máli getur einnig komið til skoðunar hvaða tryggingu lög veita fyrir því að ekki sé gripið til handahófskenndra aðgerða, að öll atvik máls séu vandlega rannsökuð og metin og að hugað sé nægilega vel að hagsmunum þeirra sem skerðingu sæta áður en ákvörðun er tekin. Geta þá vandaðar málsmeðferðarreglur á fyrri stigum haft mikla þýðingu við meðalhófsmat dómstóla. Loks er tekið fram í 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að í engu tilviki mundi ákvæðið heimila að gengið væri svo nærri kjarna viðkomandi réttinda að þau væru í raun að engu gerð. Almennt er gert ráð fyrir því að takmörkunarákvæði 29. gr. (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) verði, eins og mannréttindaákvæðin sjálf, túlkað til samræmis við alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands. Sjálfstætt takmörkunarákvæði heimilar því ekki frekari skerðingar á mannréttindum en þeir sáttmálar sem Ísland á aðild að. Einnig ber að hafa í huga að alþjóðlegir mannréttindasáttmálar kveða aðeins á um lágmarksvernd mannréttinda og eru íslensk stjórnvöld og dómstólar því frjáls að því á grundvelli hins almenna skerðingarákvæðis að heimila minni takmarkanir á réttindum en sáttmálarnir gera.
Byggt er á því að þrátt fyrir þessa lagatæknilegu útfærslu sé ekki vikið frá þeim anda að baki greinarinnar sem birtist í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu en þar er lögð á það áhersla að þegar vega á og meta annars vegar fræðilega takmörkun mannréttindaverndar og hins vegar tryggingu fyrir því að almenningur geti notið þeirra réttinda sem kveðið er á um í þessum kafla frumvarpsins skuli svarið ávallt vera almenningi í hag. Líkt og stjórnlagaráð bendir á er þó ávallt um jafnvægisdans að ræða. Til dæmis megi ríkið ekki ganga svo langt í lagasetningu að vernd einna réttinda gangi um of á vernd annarra.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í lok mannréttindakaflans í 29. gr. er kveðið á um heimildir til takmörkunar mannréttinda. Í ákvæðinu felst annars vegar að takmarkanir mannréttinda eru heimilaðar séu þær nauðsynlegar á grundvelli almannahagsmuna eða réttinda annarra, en hins vegar að slíkum takmörkunum eru sett skýr mörk sem felast í lagaáskilnaðarreglu, meðalhófsreglu og reglu um að takmarkanir megi aldrei ganga svo langt eða vega þannig að kjarna viðkomandi réttinda að þau séu í raun að engu gerð. Ákvæðið byggist m.a. á fyrirmynd takmörkunarheimilda í mannréttindasáttmála Evrópu og verður túlkað til samræmis við þær. Er þar ekki um að ræða breytingu á því sem talið er gilda um mannréttindakafla stjórnarskrárinnar. Ákvæðið heimilar ekki frekari takmarkanir þeirra réttinda sem vernduð eru af sáttmálanum en taldar væru standast samkvæmt sáttmálanum sjálfum og hið sama má segja um aðrar alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands.
Með því orðalagi 1. málsl. að takmarkanir á mannréttindum skuli byggjast á lagaheimild er vísað til settra laga frá Alþingi. Þótt unnt sé á grundvelli heimildar í settum lögum að framselja vald til að útfæra takmarkanir mannréttinda til framkvæmdarvaldsins er eðlilegt að gera ríkar kröfur til slíks framsals eins og íslenskir dómstólar hafa raunar hingað til gert, sbr. dóm Hæstaréttar frá 27. nóvember 2003 í máli nr. 151/2003 um gagnagrunn á heilbrigðissviði. Óheimilt er að framselja framkvæmdarvaldinu frjálst mat um slíkar skerðingar, sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 10. október 1996 í máli nr. 110/1995, þar sem reyndi á hvort fullnægjandi lagaheimild lægi til grundvallar reglum um útflutningsleyfi. Framsal er þó ekki útilokað ef löggjöfin sjálf setur nægilega skýran ramma um það, sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 6. apríl 2000 í máli nr. 12/2000 þar sem talið var að þótt ráðherra væri falið að ákveða leyfilegan heildarafla fisks væri vald hans þrátt fyrir það ekki óheft þannig að bryti gegn lagaáskilnaðarreglu 1. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar. Í kröfunni um sérstaka lagaheimild felst því hér eftir sem hingað til í sértækum skerðingarákvæðum stjórnarskrár áskilnaður um skýrleika laganna þannig að takmarkanir séu eins fyrirsjáanlegar og unnt er og að matskenndum ákvæðum sé settur skilgreindur efnisrammi.
Í 1. málsl. er einnig gert að skilyrði að takmörkun réttinda sé nauðsynleg í þágu almannahagsmuna eða til verndar réttindum annarra svo sem samræmist lýðræðishefðum. Í meðalhófsreglu sem kveðið er á um í 2. málsl. felst skilyrði um nauðsyn þar sem skerðing telst aldrei vera í meðalhófi nema hún sé bæði nauðsynleg og gangi ekki lengra en þarf til að ná markmiðum sínum. Til að tryggja skýrleika er þó jafnframt vísað til nauðsynjar í 1. málsl. greinarinnar.
Tilvísun til almannahagsmuna eða réttinda annarra felur það í sér að takmörkunin sem um ræðir þarf að vera raunverulega nauðsynleg til verndar mikilvægum hagsmunum af þessum toga. Sem dæmi um takmarkanir í þágu réttinda annarra má nefna takmarkanir tjáningarfrelsis til verndar börnum, mannorði og friðhelgi einkalífs annarra og takmarkanir sem gerðar eru á fundafrelsi eins hóps mótmælenda í þágu þess að vernda fundafrelsi annars hóps mótmælenda. Með almannahagsmunum er aftur á móti einkum vísað til verndar þjóðaröryggis, almannaheilla, efnahagslegrar farsældar landsins, almannaheilsu, mikilvægra siðferðilegra gilda og allsherjarreglu en það hugtak vísar einkum til þess markmiðs að halda uppi lögum og reglu og firra glundroða eða glæpum í samfélaginu. Hér er um að ræða nokkuð rúm yfirhugtök yfir tegundir almannahagsmuna sem geta átt við um ýmis tilvik. Þannig getur t.d. starfsemi skattyfirvalda og ýmissa opinberra eftirlitsstofnana, eða það að tryggja virkni, sjálfstæði og óhæði dómstóla, lögreglu og stjórnarstarfsmanna, fallið undir vernd þjóðaröryggis, almannaheilla og allsherjarreglu o.fl. eftir atvikum. Ávallt þarf þó að gæta að því að hrein hagkvæmnissjónarmið tengd starfsemi og rekstri opinberra aðila eru ekki nægilega mikilvæg til að falla undir almannahagsmuni í skilningi ákvæðisins.
Tegundir þeirra almannahagsmuna sem réttlætt geta takmörkun á mannréttindum eru ekki tæmandi taldar í ákvæðinu enda koma ýmsir almannahagsmunir til greina. Að sjálfsögðu er þó ávallt áskilið að vísan til almannahagsmuna sé ekki yfirvarp heldur sé í raun um almannahagsmuni að ræða. Þegar kemur að því að meta þær ástæður sem réttlætt geta takmarkanir mannréttinda hafa dómstólar annars látið löggjafanum eftir rúmt mat, sbr. t.d. dóm Hæstaréttar frá 6. apríl 2000 í máli nr. 12/2000 þar sem vísað var til þess að löggjafinn hefði metið svokallað aflamarkskerfi í fiskveiðum til almannaheilla. Hjá Mannréttindadómstól Evrópu er nálgunin að þessu leyti hin sama. Það sem máli skiptir í sambandi við þær efnislegu skorður sem 29. gr. setur takmörkunum réttinda er því ekki tegund almannahagsmuna sem slík heldur hitt að ákvæðið kallar á að lagt skuli mat á það í ljósi þeirra réttinda sem um ræðir, og í ljósi tegundar og eðlis þeirra almannahagsmuna sem um ræðir, hversu langt meðalhófsreglan leyfir að gengið sé í hverju tilviki fyrir sig.
Skilyrðið um að takmarkanir verði að samrýmast lýðræðishefðum í 1. málsl. felur það í sér að takmarkanir megi aldrei vega að þeim grundvallarþáttum lýðræðislegs samfélags sem felast í fjölhyggju, víðsýni og umburðarlyndi, enda lúta mannréttindi í lýðræðisþjóðfélagi ekki síst að því að vernda minni hlutann gegn valdi meiri hlutans. Þá felur það skilyrði einnig í sér vísan til þess að gæta skuli meðalhófs við allar takmarkanir mannréttinda, en berum orðum er hnykkt á kröfunni um meðalhóf í 2. málsl. 29. gr. Með því er átt við það að umfang heimillar takmörkunar skal metið bæði í ljósi eðlis þeirra réttinda sem skerða á og í ljósi mikilvægis þeirra almannahagsmuna eða réttinda annarra sem vernda skal. Ávallt skal leitast við að velja þá leið sem minnsta röskun hefur í för með sér á stjórnarskrárvörðum réttindum. Við meðalhófsmatið í tilteknu máli getur einnig komið til skoðunar hvaða tryggingu lög veita fyrir því að ekki sé gripið til handahófskenndra aðgerða, að öll atvik máls séu vandlega rannsökuð og metin og að hugað sé nægilega vel að hagsmunum þeirra sem skerðingu sæta áður en ákvörðun er tekin. Geta þá vandaðar málsmeðferðarreglur á fyrri stigum haft mikla þýðingu við meðalhófsmat dómstóla. Loks er tekið fram í 29. gr. að í engu tilviki mundi ákvæðið heimila að gengið væri svo nærri kjarna viðkomandi réttinda að þau væru í raun að engu gerð. Helst mundi geta reynt á þetta skilyrði í undantekningartilvikum sem bera vitni um algert skeytingarleysi um þá hagsmuni sem viðkomandi réttindaákvæði á að tryggja. Alger eignasvipting án bóta gæti verið dæmi um slíkt, og vernd félagafrelsis sem þó undanskilur með öllu réttinn til að standa utan félaga væri einnig dæmi um slíkt.
Almennt er gert ráð fyrir því að takmörkunarákvæði 29. gr. verði, eins og mannréttindaákvæðin sjálf, túlkað til samræmis við alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands. Sjálfstætt takmörkunarákvæði heimilar því ekki frekari skerðingar á mannréttindum en þeir sáttmálar sem Ísland á aðild að. Einnig ber að hafa í huga að alþjóðlegir mannréttindasáttmálar kveða aðeins á um lágmarksvernd mannréttinda og eru löggjafinn og dómstólar því frjáls að því á grundvelli hins almenna skerðingarákvæðis að heimila minni takmarkanir á réttindum en sáttmálarnir gera.
Ákvæði 29. gr. verður beitt með öllum ákvæðum mannréttindakaflans, nema þeim sem sérstaklega eru undanskilin gildissviði þess, en einungis þó þegar um eiginlegar skerðingar réttinda er að ræða í þeim skilningi að einstaklingur hefur á grundvelli sjálfrar stjórnarskrárinnar, og án sérstaks atbeina handhafa ríkisvalds, þegar virk réttindi sem hæf eru til að verða framfylgt fyrir dómi. Ákvæðið á því einungis við þegar um neikvæðar athafnaleysisskyldur handhafa ríkisvalds er að ræða en ekki í þeim tilvikum þegar af ákvæðum mannréttindakaflans verða leiddar jákvæðar athafnaskyldur til að setja lög eða grípa til annarra aðgerða í því skyni að tryggja að ákveðinna réttinda verði notið í raun. Af því leiðir einnig að þegar sú skylda er lögð á almenna löggjafann að setja lög sem tryggi og útfæri ákveðin réttindi umfram þann lágmarkskjarna þeirra sem felst í stjórnarskránni sjálfri verður hinu almenna takmörkunarákvæði 29. gr. ekki beitt. Í slíkum tilvikum fela heimildir löggjafans til að ákveða réttindastigið sem veitt er og til að útfæra réttarverndina nánar eðli málsins samkvæmt í sér sjálfstæðar heimildir til að setja viðkomandi réttindum skorður og mörk, svo lengi sem ekki er gengið á hinn þegar virka lagalega lágmarkskjarna sem leiddur verður af sjálfri stjórnarskránni.
Vegna mikilvægis þeirra er ekki talið að takmarka megi ákveðin mannréttindi af fyrstu kynslóð, sbr. einkum 15. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, en það á við um réttinn til lífs í 2. gr., bann við pyndingum og ómannlegri eða vanvirðandi meðferð í 3. gr., bann við þrældómi og nauðungarvinnu í 4. gr., rétt til frelsis og mannhelgi í 5. gr., bann við afturvirkni refsilaga í 7. gr. og bann við tvöfaldri saksókn eða refsingu í 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmálann. Til samræmis við þetta er kveðið á um að hið almenna takmörkunarákvæði 29. gr. gildi ekki í tengslum við sambærileg réttindi í frumvarpi þessu, þ.e. 7. gr. um rétt til lífs, 1. málsl. 8. gr. um mannlega reisn, 9. gr. um bann við ómannúðlegri meðferð, 11. gr. um persónufrelsi, 3. mgr. 13. gr. um bann við tvöfaldri saksókn eða refsingu, og 14. gr. um bann við afturvirkni refsiákvæða. Auk þess verður ekki talið að takmarka megi réttinn til að teljast saklaus uns sekt er sönnuð, sbr. 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmálans og 2. mgr. 13. gr. frumvarps þessa. Þrátt fyrir að þessi réttindi verði ekki takmörkuð með formlegum hætti hefur verndarsvið þeirra eðli málsins samkvæmt þó ávallt einhver ytri mörk. Þessi ytri mörk geta verið skilgreind berum orðum sem undantekningar frá réttarverndinni í sjálfum texta viðkomandi ákvæða svo sem varðandi sértækar heimildir til frelsissviptingar í 11. gr. og heimild til endurupptöku mála í 3. mgr. 13. gr. Þá verða ytri mörk réttarverndarinnar einnig leidd af því hvernig ákvæðin eru skýrð efnislega, svo sem varðandi heimild til að deyða mann í nauðvörn skv. 7. gr., skyldubundið vinnuframlag sem ekki telst til nauðungarvinnu skv. 9. gr., afmörkun hugtaka eins og „frelsissvipting“ og „pyndingar“ í 9. og 11. gr. og þá skýringu 2. mgr. 13. gr. að rétturinn til að teljast saklaus uns sekt er sönnuð að lögum komi ekki í veg fyrir að lög geti kveðið á um sakarlíkindareglur eða hlutlæga refsiábyrgð í ákveðnum skýrt afmörkuðum tilvikum. Í grundvallaratriðum er munurinn því sá að í þessum flokki réttinda eru ytri mörk réttarverndarinnar bundin við það hvernig gildissvið og inntak viðkomandi réttar er afmarkað, en falli viðfangsefnið innan þess ramma verður réttinum skilyrðislaust beitt. Þegar um önnur réttindi er að ræða verður skerðingum aftur á móti komið við í ákveðnum tilvikum, jafnvel þótt viðfangsefnið falli innan gildissviðs og inntaks viðkomandi réttar.
Þrátt fyrir þá kröfu um útfærslu í almennum lögum sem felst í lagaáskilnaðarreglu 29. gr. er ekki útilokað að til þess geti komi að stjórnarskrárvarin réttindi tveggja einkaaðila vegist á og ekki hafi verið útfært í lögum hvernig með skuli fara, eða að meta þurfi hvort útfærsla réttindaverndar eins í almennum lögum takmarki um of stjórnarskrárvarin réttindi annars. Úr slíkum álitaefnum verður leyst með venjulegum hætti með því að vega réttindin saman og komast að niðurstöðu, að teknu tilliti til mismunandi rétthæðar stjórnarskrár og almennra laga.
Um III. kafla.
Ákvæði kaflans kveða á um meginreglur sem binda hendur stjórnvalda og hins almenna löggjafa, en nánari útfærsla þeirra þarf að vera í almennum lögum, svo sem lögum um náttúruvernd og lögum um menningarminjar. Efnisákvæði kaflans fela ekki í sér einstaklingsbundin mannréttindi sem krafist verður fyrir dómi heldur er þeim ætlað að vernda náttúru Íslands og grundvallarþætti íslenskrar menningar. Þau beinast þannig með almennum hætti að því að tryggja hagsmuni þess hóps manna sem byggir Ísland í nútíð og framtíð.
Um 30. gr.
Skýr stefna hefur verið mörkuð af stjórnvöldum um að styrkja stöðu íslenskrar tungu. Benda verður á að þrátt fyrir að jafnræðisregla 6. gr. frumvarpsins komi í veg fyrir að einstaklingum sé mismunað á grundvelli tungumáls, er brýnt að tryggja framtíð íslensku í heimi þar sem alþjóðavæðing byggist á enskri tungu sem hefur sífellt meiri áhrif á þjóðtungur allra landa. Íslensk tunga er miðlæg í menningararfleifð Íslendinga. Ávinningur af ákvæði um íslenska tungu í stjórnarskrá er m.a. að ítreka mikilvægi hennar sem grundvallarþáttar í menningu þjóðarinnar og styðja við aðgerðir stjórnvalda til að efla hana og varðveita með sérstakri löggjöf eða öðrum aðgerðum. Nýlega voru samþykkt lög um stöðu íslenskrar tungu og íslensks táknmáls, nr. 61/2011, og í lögum um breytingu á lögum um þingsköp Alþingis, nr. 84/2011, var samþykkt ákvæði um að þingmálið væri íslenska. Auk þess var nýlega samþykkt nýtt ákvæði um málstefnu í 26. gr. laga um Stjórnarráð Íslands, nr. 115/2011, sem kveður á um að forsætisráðherra móti Stjórnarráðinu málstefnu í samráði við Íslenska málnefnd og eftir atvikum málnefnd um íslenskt táknmál. Ákvæði sama efnis er í nýjum sveitarstjórnarlögum, nr. 138/2011.
Um 31. gr.
Í lögum má kveða á um kirkjuskipan ríkisins.
Nú samþykkir Alþingi breytingu á kirkjuskipan ríkisins og skal þá leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar.
Í ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslu sem haldin var laugardaginn 20. október 2012 var eftirfarandi spurning lögð fyrir þjóðina: „Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði ákvæði um þjóðkirkju á Íslandi?“ Svaraði meiri hluti kjósenda því játandi.
Í ljósi þessa er í 1. og. 2. mgr. 31. gr. (19. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að finna ákvæði 62. gr. gildandi stjórnarskrár óbreytt. Í 3. mgr. er ákvæði 2. mgr. 79. gr. gildandi stjórnarskrár óbreytt nema að því leyti að í stað þess að vísa í 62. gr., þá vísar það í 2. mgr. Ákvæðin verða skýrð með sama hætti og verið hefur.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 31. gr. er kveðið á um kirkjuskipun. Ákvæði 1. og 2. mgr. eru samhljóða 1. og 2. mgr. 62. gr. stjórnarskrárinnar, en ákvæði 3. mgr. 31. gr. er sambærilegt við 2. mgr. 79. gr. stjórnarskrárinnar.
Ákvæðin verða skýrð með sama hætti og áður.
Það fyrirkomulag sem kveðið er á um í 31. gr. brýtur ekki gegn 19. gr. frumvarpsins svo lengi sem það skerðir ekki rétt þeirra sem kjósa að standa utan þjóðkirkjunnar til eigin trú- og sannfæringarfrelsis. Þá verður ekki talin felast í því mismunun að þjóðkirkjan njóti sem slík sérstaks stuðnings ríkisvaldsins umfram önnur trú- og lífsskoðunarfélög. Í þessu sambandi má nefna dóm Hæstaréttar Íslands frá 25. október 2007, mál nr. 109/2007, í máli Ásatrúarfélagsins gegn íslenska ríkinu. Þar var tekist á um hvort fjárframlög ríkisins til þjóðkirkjunnar umfram önnur trúfélög brytu í bága við jafnræðisreglu 65. gr. stjórnarskrárinnar. Í dómi Hæstaréttar segir m.a. að vegna skyldna þjóðkirkjunnar í íslensku samfélagi og með vísan til 62. gr. stjórnarskrárinnar hafi löggjafinn ákveðið framlög til þjóðkirkjunnar úr ríkissjóði umfram önnur trúfélög. Þegar af þeirri ástæðu að verkefni Ásatrúarfélagsins og skyldur þess gagnvart samfélaginu yrðu ekki borin saman við lögboðin verkefni og skyldur þjóðkirkjunnar fælist ekki mismunun í þessu mati löggjafans og þar af leiðandi ekkert brot á jafnræðisreglunni. Þessi niðurstaða Hæstaréttar og nálgun 1. mgr. 31. gr. frumvarpsins er í góðu samræmi við alþjóðlegar mannréttindaskuldbindingar Íslands.
Í 2. mgr. 31. gr. kemur fram að breyta megi ákvæði 1. mgr. með lögum. Þetta felur í sér undantekningu frá þeim almennu reglum sem gilda um breytingar á ákvæðum stjórnarskrárinnar skv. 115. gr. frumvarpsins (áður 113. gr.). Ákvæðið stendur í nánum tengslum við 3. mgr. þar sem kveðið er á um að samþykki Alþingi breytingu á kirkjuskipun ríkisins skuli leggja það mál undir atkvæði allra kosningarbærra manna til samþykktar eða synjunar. Atkvæðagreiðslan skal vera leynileg.
Ákvæði 3. mgr. er frábrugðið 2. mgr. 79. gr. stjórnarskrárinnar að því leyti að felld er brott vísan til kosningarbærra manna „í landinu“ og þess í stað eingöngu vísað til kosningarbærra manna. Er þetta gert til að tryggja lagasamræmi en samkvæmt lögum um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslna, nr. 91/2010, fer um kosningarrétt á sama hátt og við alþingiskosningar. Samkvæmt lögum um kosningar til Alþingis, nr. 24/2000, á íslenskur ríkisborgari sem býr erlendis því rétt til að taka þátt í þjóðaratkvæðagreiðslu í átta ár frá því að hann flutti lögheimili úr landinu og eftir það getur hann sótt um að eiga kosningarrétt áfram.
Um 32. gr.
Stjórnlagaráð telur að ekki verði mikil réttaráhrif af ákvæðinu þar sem aldrei hafi verið rekinn formlegur íslenskur her. Um ákvæðið segir nánar tiltekið í skýringum stjórnlagaráðs:
Þetta ákvæði er til samræmis við óskir Þjóðfundar um að stjórnarskráin fjalli um og taki afstöðu til friðar, hernaðarbandalaga og þátttöku í stríði, að Ísland tæki ekki þátt í stríði gegn öðrum þjóðum, væri hlutlaust friðarríki, og væri herlaust og hernaðarlega hlutlaust. Þá bárust Stjórnlagaráði nokkur erindi þar sem óskað var eftir banni við herskyldu, herleysi og friðlýsingu frá kjarnorkuvopnum.
Ekki var berum orðum rætt um bann við herskyldu á Þjóðfundi, en talið var ljóst að í hinni eindregnu afstöðu gegn hernaði sem birtist á Þjóðfundi væri hið minnsta falin afstaða gegn rekstri íslensks hers og þar með stuðningur við bann við herskyldu. Upphaflega var rætt að setja inn ákvæði sem gengi lengra þar sem kveðið væri á um að Ísland skyldi vera herlaust land. Við umræður í Stjórnlagaráði komu fram ólík sjónarmið um þetta. Töldu sumir að Ísland hefði lengi ekki verið herlaust vegna veru Bandaríkjahers á Miðnesheiði og allt eins líklegt væri að þær aðstæður gætu risið á ný að stjórnvöld myndu óska aðstoðar erlends hers við varnir landsins. Aðrar raddir voru uppi þess efnis að við greinina skyldi bæta „né herútboð gera“ og að í henni ætti að vísa til landsins sem friðelskandi þjóðfélags. Þessar hugmyndir nutu ekki stuðnings meirihluta ráðsfulltrúa.
Þau sjónarmið komu fram að með því að banna herskyldu yrði íslenskum stjórnvöldum gert ókleift að kalla landsmenn til varna ef ráðist yrði á landið. Þetta er ekki talið koma í veg fyrir það þar sem ekki er gert ráð fyrir banni við stofnun hers en hann þyrfti þá að vera mannaður af sjálfboðaliðum. Þykir frekar líklegt að ef á landið yrði ráðist myndu borgarar vilja leggja hönd á plóg við varnir landsins. Þá má telja ólíklegt að ef til árásar kæmi að tími gæfist til að stofna formlegan her. Í stuttu máli ætti þetta bann á engan hátt að koma í veg fyrir að íbúar landsins gætu skipulagt mótstöðu við utanaðkomandi árás.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 32. gr. er að finna nýmæli. Þar segir að aldrei megi kveða á um herskyldu í lögum. Ákvæðið er í samræmi við þá útbreiddu skoðun að Ísland skuli vera herlaust og hernaðarlega hlutlaust friðarríki. Ákvæðið ber að skilja svo að hinn almenni löggjafi geti ekki kveðið á um herskyldu í lögum en orðið „aldrei“ á þó ekki við um breytingar á stjórnarskrárákvæðinu sjálfu. Því má breyta í samræmi við 115. gr. frumvarpsins (áður 113. gr.).
Bannið kemur í veg fyrir að unnt verði að kalla menn til varnar ef ráðist verður á landið en kemur þó ekki í veg fyrir að stofnaður verði her við slíkar eða aðrar aðstæður. Hann þyrfti þá að vera mannaður af sjálfboðaliðum.
Um 33. gr.
Texti ákvæðisins er frábrugðinn tillögu stjórnlagaráðs að því leyti að í stað „varanlegrar eignar eða afnota“ kemur „eignar eða varanlegra afnota“, enda í eðlilegra samræmi við inntak eignar- og afnotaréttinda.
Stjórnarskrár annarra norrænna ríkja hafa ekki að geyma sambærilegt ákvæði en ýmis önnur ríki hafa séð ástæðu til þess að veita menningararfi sérstaka stjórnarskrárvernd, þar á meðal Grikkland og Portúgal.
Verndarandlag ákvæðisins er íslenskur menningararfur, þ.m.t. þjóðminjar og fornhandrit. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur einnig fram að til menningararfsins teljist einnig menningarminjar. Um þessi atriði segir í skýringum ráðsins:
Með menningarminjum er átt við ummerki um sögu þjóðarinnar, svo sem fornminjar, menningar- og búsetulandslag, kirkjugripi og minningarmörk, hús og önnur mannvirki, skip og báta, samgöngutæki, listmuni og nytjahluti, svo og myndir og aðrar heimildir um menningarsögu þjóðarinnar og staði sem tengjast menningarsögunni. Menningararfurinn hefur víðtækari skírskotun en menningarminjar og nær yfir sögu landsins og þjóðtungu.
Ákvæðið skilgreinir dýrmæta hluta menningararfsins sem þjóðareign. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs býr sama hugsun að baki og endurspeglast í löggjöf um Þingvallaþjóðgarð, sbr. áður 4. gr. laga nr. 59/1928 og nú 3. mgr. 1. gr. laga nr. 47/2004. Þar segir svo: „Hið friðlýsta land skal vera undir vernd Alþingis og ævinleg eign íslensku þjóðarinnar. Það má aldrei selja eða veðsetja.“ Um þetta efni segir einnig svo í skýringum stjórnlagaráðs:
Ákvæðið í Þingvallalögunum lýsir skýrt þeim ásetningi löggjafans að ævinlega eign þjóðarinnar megi aldrei selja eða veðsetja. Nýja menningararfsákvæðið skilgreinir „dýrmætar þjóðareignir“ með sama hætti og þjóðgarðinn á Þingvöllum og áréttar að slíkar eignir megi hvorki eyðileggja né afhenda til varanlegrar eignar eða afnota, selja eða veðsetja. Eftir þessum skilningi deilir núlifandi kynslóð þjóðgarðinum á Þingvöllum með óbornum kynslóðum og má því ekki ráðstafa honum í eigin þarfir.
Í þessu sambandi ber að nefna að Þingvallaþjóðgarður nýtur sérstakrar stöðu í alþjóðlegu tilliti vegna menningararfleifðar og var samþykktur á heimsminjaskrá Menningarmálastofnunar Sameinuðu þjóðanna (UNESCO) árið 2004. Þetta var gert í samræmi við 2. og 11. gr. samnings um verndun menningar- og náttúruarfleifðar heimsins sem Ísland er aðili að. Þar að auki leggur 4. gr. samningsins þá almennu skuldbindingu á herðar samningsaðila að varðveita m.a. menningararfinn í þágu komandi kynslóða. Þá er einnig rétt að hafa hér í huga Evrópusamning um vernd fornleifaarfsins sem Ísland er einnig aðili að. Samkvæmt 2. gr. þess samnings ber samningsaðilum skylda til að vernda fornleifaarf sinn. Stjórnarskrárákvæði sem ætlað er að varðveita dýrmætar þjóðareignir sem tilheyra íslenskum menningararfi, þ.m.t. fornleifaarfi, samrýmist vel þeirri grunnhugsun sem kemur fram í tilvitnuðum tveimur samningum sem Ísland hefur gerst aðili að.
Í skýringum stjórnlagaráðs með ákvæðinu kemur fram hvert inntak þjóðareignarhugtaksins á að vera, sbr. einnig 35. gr. frumvarps þessa (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Samkvæmt því gildi hin almenna regla að núlifandi kynslóð hafi fengið menningararfinn að láni og skuli vernda hann og varðveita og skila óskemmdum til komandi kynslóða. Ákvæðinu sé ætlað að tryggja þá vernd og varðveislu. Samkvæmt því felst í þjóðareignarhugtakinu að þjóðararfinn megi hvorki eyðileggja né afhenda til eignar eða varanlegra afnota, selja eða veðsetja. Áréttað er að í þjóðareignarhugtakinu samkvæmt ákvæðinu felist ekki eignarréttarlegt tilkall Íslendinga til íslenskra muna í erlendum söfnum eða annars staðar erlendis og ekki heldur til þeirra íslensku fornhandrita sem enn eru geymd erlendis.
Um þjóðareignarhugtakið segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Þjóðareign er frábrugðin ríkiseign að því leyti að ríkiseign, t.d. skrifstofuhúsnæði, er eigandanum, ríkinu, frjálst að fara með að vild ef lög leyfa skv. 40. gr. í núgildandi stjórnarskrá. Í hinu nýja ákvæði felst t.d. að Alþingi er óheimilt að setja lög til að heimila ríkinu að selja eða gefa Þjóðminjasafn Íslands eða Listasafn Íslands eða einstaka safnmuni þeirra. Eins og nú háttar er Alþingi heimilt að setja slík lög, en þó með þeim fyrirvara að samkvæmt siðareglum Alþjóðaráðs safna (ICOM) mega þessi söfn ekki selja gripi úr safnkosti sínum. Siðareglur eru ekki bindandi að lögum. Skírskotunin í „dýrmætar“ þjóðareignir vísar til þess að ekki þykir ástæða til að ákvæðið taki fyrir sölu minni háttar safngripa vegna endurnýjunar safnkostarins eða í öðru skyni. Um slíkt dugir að kveða á í lögum.
Hitt dæmið í ákvæðinu varðar fornhandrit og skírskotar m.a. til Skarðsbókar sem íslensku viðskiptabankarnir keyptu í London 1965 og gáfu þjóðinni. Ákvæðinu er ætlað að girða fyrir að Skarðsbók sé eyðilögð eða hún afhent til varanlegrar eignar eða afnota, seld eða veðsett. Hliðstætt dæmi er gjöf Einars Jónssonar myndhöggvara en hann arfleiddi íslensku þjóðina, en ekki ríkið eða Listasafn Íslands, að eigum sínum og safni. Eitt dæmi enn er styttan af Leifi Eiríkssyni á Skólavörðuholti í Reykjavík, en hún er gjöf Bandaríkjanna til íslensku þjóðarinnar samkvæmt áletrun aftan á stöplinum.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að bann við afhendingu til varanlegra afnota feli ekki í sér að með því sé t.d. komið í veg fyrir leikverk sem byggist á Íslendingasögu eða tónverk sem byggist á þjóðlagi. Í slíkum tilvikum sé ekki um að ræða afnot í skilningi ákvæðisins heldur einungis not af því tagi sem ekki hafa útilokandi áhrif á aðra.
Samkvæmt framangreindu felur ákvæðið í sér skyldu á hendur almenna löggjafanum til að setja lög sem tryggja vernd dýrmætra þátta menningararfsins, þ.m.t. menningarminja, sögu og tungu og búa svo um að þeim sé skilað óskemmdum til komandi kynslóða. Stjórnvöld fara aftur á móti almennt með handhöfn hinna dýrmætu þjóðareigna sem tilheyra íslenskum menningararfi. Ákvæðið leggur með beinum hætti á herðar þeim hinar skilgreindu hömlur þjóðareignarhugtaksins, þ.e. bann við eyðileggingu, sölu, veðsetningu og afhendingu til eignar eða varanlegra afnota. Í 33. gr. (32. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er þó ekki skilgreint hvað telst til svo dýrmætra þátta menningararfsins að falli undir þjóðareignarhugtakið, en meginreglur um mat á því geta almenni löggjafinn og stjórnvöld í tilteknu falli leitt af þeim dæmum sem talin eru hér í skýringunum. Við undirbúning löggjafar á sviðinu, eða við mat á því hvort hömlur 33. gr. (32. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) gildi um tiltekna gripi, væri einnig rétt að líta til siðareglna Alþjóðaráðs safna (ICOM).
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 33. gr. er að finna nýmæli sem hefur það markmið að varðveita til framtíðar íslenskan menningararf og fágæta náttúrugripi.
Nokkrir alþjóðasamningar sem Ísland er aðili að fjalla um vernd menningararfs. Þar má nefna Evrópusamning um vernd fornleifaarfsins frá 1969 og samning Menningarmálastofnunar Sameinuðu þjóðanna um verndun menningar- og náttúruarfleifðar heimsins frá 1972. Í síðarnefnda samningnum eru hugtökin „menningararfleifð“ og „náttúruarfleifð“ skilgreind en það er hlutverk hvers aðildarríkis að skilgreina og afmarka verðmæti á yfirráðasvæði sínu sem falla undir þær skilgreiningar.
Ákvæði 33. gr. tekur til fágætra náttúrugripa í þjóðareign og dýrmætra þjóðareigna sem heyra til íslenskum menningararfi, svo sem þjóðminja og fornhandrita. Hugtakið „þjóðareign“ er hér ekki afmarkað með sama hætti og í 35. gr. þar sem vísað er til auðlinda „sem ekki eru háðar einkaeignarrétti“. Ástæða þess er sú að verðmæti sem 33. gr. tekur til eru almennt undirorpin einkaeignarrétti, ýmist ríkisins eða annarra opinberra aðila, eða einkaaðila. Ólíkt 35. gr. felur 33. gr. ekki að neinu leyti í sér sjálfstæða ákvörðun um það hvaða náttúrugripir og menningarverðmæti skuli teljast til þjóðareignar. Það verður því löggjafans að taka þær ákvarðanir í almennum lögum. 33. gr. felur ekki heldur í sér sjálfstæða eignarnámsheimild og því verða menningarverðmæti eða náttúrugripir í eigu annarra aðila en ríkisins ekki lýst þjóðareign með lögum nema eigandinn afsali sér eignarrétti yfir þeim til þjóðarinnar með sölu, arfi eða gjöf. Rétt er þó að geta þess að í lögum kunna að vera heimildir til eignarnáms slíkra verðmæta að uppfylltum þeim skilyrðum sem sett eru í 72. gr. stjórnarskrárinnar, sbr. 22. gr. frumvarpsins (áður 13. gr.). Bent skal á að í lögum um menningarminjar, nr. 80/2012, er sérstaklega fjallað um þjóðarverðmæti en til þeirra teljast hvers konar munir, gripir, myndir, skjöl, handrit og bækur í eigu opinberra stofnana, fyrirtækja, félagasamtaka eða einstaklinga sem hafa sérstaka þýðingu fyrir íslenska þjóðmenningu. Samkvæmt lögunum getur ráðherra ákveðið að einstakir hlutir í eigu einkaaðila teljist þjóðarverðmæti og fylgja slíkri ákvörðun þau réttaráhrif að ekki má flytja þau úr landi nema með samþykki ráðherra, sbr. 44. gr. sömu laga.
Svipuð sjónarmið liggja að baki því að lýsa menningarverðmæti og náttúrugripi þjóðareign og liggja til grundvallar 35. gr., þ.e. að þessi verðmæti hafi mikla samfélagslega þýðingu og að núlifandi kynslóðum beri skylda til að varðveita þau og skila þeim óskemmdum til komandi kynslóða. Réttaráhrif þess að slík verðmæti séu lýst þjóðareign eru einnig hliðstæð því sem 35. gr. kveður á um, þ.e. að hvorki megi eyðileggja þau né afhenda þau til eignar eða varanlegra afnota, selja eða veðsetja. Með varanlegum afnotum er átt við not sem útiloka að aðrir hafi aðgang að og geti notið verðmætanna eða nýtt þau í rannsóknarskyni.
Gert er ráð fyrir að í lögum sé nánar afmarkað hvaða gripir og verðmæti geti talist til flokkanna „fágætir náttúrugripir“ og „dýrmætar þjóðareignir sem heyra til íslenskum menningararfi“. Hugtakið „náttúrugripur“ er ekki skilgreint í íslenskum lögum en í lögum um Náttúrufræðistofnun Íslands og náttúrufræðistofur, nr. 60/1992, er kveðið á um varðveislu og söfnun slíkra gripa. Samkvæmt almennum málskilningi tekur orðið til stakra muna eða lífvera sem tekin eru úr náttúrunni, t.d. steingervinga, steinda, eggja eða plöntusýna. Hugtakið „menningararfur“ ber að skýra rúmt og nær það til minja um sögu þjóðarinnar, en er ekki einskorðað við þær. Í greininni eru sem dæmi um seinni flokkinn nefndar þjóðminjar og fornhandrit en sú tilgreining er ekki tæmandi. Hafa ber í huga í þessu sambandi að ekki munu endilega allar þjóðminjar teljast dýrmætar þjóðareignir og fleiri handrit en þau sem forn eru kunna að vera mikilvæg og dýrmæt. Jafnframt er vert að benda á að ýmis dýrmæt handrit sem varðveitt eru í Stofnun Árna Magnússonar afhentu Danir Íslendingum til varðveislu en ekki til eignar. Áréttað er að í þjóðareignarhugtakinu samkvæmt ákvæðinu felst ekki eignarréttarlegt tilkall Íslendinga til íslenskra muna í erlendum söfnum eða annars staðar erlendis og ekki heldur til þeirra íslensku handrita sem enn eru geymd erlendis.
Um 34. gr.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að sérstök grein um vernd náttúrunnar í stjórnarskrá sé löngu tímabær og hafi átt sér langan aðdraganda. Vísað er til áfangaskýrslu stjórnarskrárnefndar frá 2007, frumvarps til stjórnarskipunarlaga sem lagt var fram á Alþingi 2009 og síaukinnar meðvitundar almennings um náttúruvernd og nauðsyn hennar. Auk þess hafi stjórnlagaráð haft einróma ákall þjóðfundar og tillögur stjórnlaganefndar til hliðsjónar.
Um sambærileg ákvæði í erlendum rétti segir svo í skýringum stjórnlagaráðs:
Ljóst er að ákvæði um umhverfi og náttúru hafa á undanförnum árum ratað í stjórnarskrár æ fleiri erlendra ríkja, og verða ítarlegri og afdráttarlausari. Skilningur á mikilvægi umhverfis fyrir heilbrigði og afkomu mannkyns fer því vaxandi.
Fram kemur einnig að ákvæðin fjalli yfirleitt um réttindi núlifandi og komandi kynslóða og að gætt hafi tilhneigingar til að setja þau á meðal mannréttindaákvæða. Sjálfbær þróun og tilvísanir til umhverfis og náttúru hafa m.a. fengið sess í stjórnarskrám nágrannaríkjanna. Í 110. gr. b í norsku stjórnarskránni segir þannig að sérhver maður eigi rétt til heilnæms umhverfis og náttúru þar sem gróska og fjölbreytni eru vernduð. Í 2. gr. 1. kafla sænsku stjórnarskrárinnar er sú skylda lögð á stjórnvöld að stuðla að sjálfbærri þróun og í 20. gr. þeirrar finnsku er vísað til þess að náttúran og fjölbreytni hennar, umhverfið og þjóðararfurinn séu á ábyrgð allra. Þá er slík ákvæði t.d. að finna í svissnesku og frönsku stjórnarskránum. Svo sem nánar verður gerð grein fyrir hér á eftir endurspeglast ýmis viðurkennd mannréttindi í þeim réttindum sem almenningi eru fengin skv. 2. og 4. mgr. greinarinnar. Framsetning ákvæða af þessu tagi er þó ekki einhlít og sama máli gegnir um efni þeirra og uppbyggingu. Þannig er umhverfisákvæði norsku stjórnarskrárinnar t.d. í kafla sem ber heitið „almenn ákvæði“ en í finnsku stjórnarskránni er fjallað um umhverfi í kafla um grunnréttindi, þ.m.t. mannréttindi.
Á undanförnum áratugum hafa komið fram kenningar og sjónarmið, m.a. á sviði heimspeki og siðfræði, sem lúta að rétti dýra til eigin tilveru og eigin verðmætis náttúru án tillits til notagildis fyrir manninn. Hefðbundin viðhorf leggja á hinn bóginn áherslu á hagsmuni mannsins, í nútíð og framtíð. Alþjóðleg stefnumörkun á sviði sjálfbærrar þróunar leggur t.d. megináherslu á manninn og hefur hagsmuni hans í fyrirrúmi. Yfirlýsing ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi mannsins frá 1972 (Stokkhólmsyfirlýsingin) og yfirlýsing heimsráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi og þróun frá 1992 (Ríóyfirlýsingin) bera vitni um þetta.
Fjölbreyttari áherslur hafa haft í för með sér breytingar á þessum viðhorfum og endurspeglast það m.a. í efni alþjóðlegra samninga og löggjafar almennt séð. Nýlegir alþjóðlegir samningar á sviði umhverfisréttar höfða því yfirleitt til blandaðra hagsmuna og er þeim ætlað að vernda náttúru og umhverfi vegna eigin gildis, hagsmuni núlifandi og komandi kynslóða og einnig aðra mikilvæga hagsmuni, þ.m.t. efnahagslega. Dæmi um alþjóðlega samninga sem höfða til blandaðra hagsmuna er samningur um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu frá 1979 sem Ísland er aðili að. Annað dæmi er að finna í samningi um líffræðilega fjölbreytni frá 1992 sem Ísland er einnig aðili að. Í aðfaraorðum þess samnings er m.a. vísað til þess að líffræðileg fjölbreytni hafi eigið gildi (e. intrinsic value) og einnig annað gildi, þ.m.t. efnahagslegt og samfélagslegt.
Finna má dæmi í íslenskum rétti þar sem undirliggjandi er viðurkenning á eigin gildi náttúru og umhverfis, þ.e. án beinna tengsla við notagildi í þágu mannsins. Þannig segir í 1. mgr. 1. gr. laga um náttúruvernd, nr. 60/2013, að lögin eigi að tryggja eftir föngum þróun ís lenskr ar náttúru á eigin forsendum og verndun þess sem þar er sérstætt eða sögulegt og einnig stuðla að endurheimt raskaðra vistkerfa og auknu þoli íslenskra vistkerfa gegn nátt úru ham för um og hnattrænum umhverfisbreytingum. Einnig skal bent á tvíþætt markmið laga nr. 7/1998, um hollustuhætti og mengunarvarnir. Þar segir að markmið laganna sé að búa landsmönnum heilnæm lífsskilyrði og vernda þau gildi sem felast í heilnæmu og ómenguðu umhverfi.
Líkt og stjórnlagaráð bendir á er töluverð þýðing fólgin í þeirri nálgun 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að áhersla er lögð á eigin gildi og hagsmuni náttúrunnar sjálfrar en ekki einungis á notagildi hennar fyrir manninn auk þess sem kveðið er á um sjálfstæðan rétt almennings til að njóta náttúrunnar með sjálfbærum hætti. Gera verður ráð fyrir að ákvæðið hafi þau áhrif í framkvæmd að meira jafnvægi verði á milli ólíkra hagsmuna sem oft eru í ákveðinni samkeppni, t.d. umhverfis- og náttúruverndarhagsmuna annars vegar og eignar- og atvinnuréttinda hins vegar. Þetta á við þegar undirbúnar eru ákvarðanir, þ.m.t. lög og aðrar reglur, sem áhrif hafa á náttúru, umhverfi og hagsmuni komandi kynslóða.
Í 1. málsl. 1. mgr. er því lýst yfir að náttúra Íslands sé undirstaða lífs í landinu. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs er ekki um innantóma yfirlýsingu að ræða. Nánar tiltekið felst tvennt í ákvæðinu. Í fyrsta lagi að náttúran sem slík, þ.m.t. náttúruauðlindir, hafi eigið gildi og í öðru lagi að náttúran hafi m.a. efnahagslegt og samfélagslegt gildi fyrir núlifandi og komandi kynslóðir og sé undirstaða ákveðinna atvinnuvega.
Í 2. og 3. málsl. 1. mgr. er að finna almenna aðgæslu- og ábyrgðarreglu. Með henni er fyrst og fremst áréttað að svo að mögulegt sé að tryggja að undirstaðan verði áfram traust þurfi að vera víðtæk samstaða um verndun hennar. Því er í 2. málsl. kveðið á um að öllum beri að virða náttúruna og vernda. Fyrirmynd ákvæðisins er m.a. sótt til nýlegs umhverfissáttmála Frakka og endurspeglar einnig hugmyndafræðina að baki sjálfbærri þróun almennt séð og niðurstöður heimsráðstefnu um sjálfbæra þróun sem haldin var í Rio de Janeiro árið 2012. Eftir fund sinn 8.–10. mars 2012 lögðu fulltrúar í stjórnlagaráði til að 2. og 3. málsl. 2. mgr. upphaflegrar tillögu ráðsins að 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) yrðu 3. og 4. málsl. 1. mgr. Auk þess var lagt til að ákvæðið yrði umorðað á þann hátt að í stað þess að vísa m.a. til þess að fjölbreytni „lífs og lands“ væri viðhaldið yrði vísað til fjölbreytni „lands og lífríkis“. Í 3. og 4. málsl. 1. mgr. er að finna ítarlegri efnislega útfærslu á inntaki aðgæslu- og ábyrgðarreglunnar sem sett er fram í 2. málsl. Þar er kveðið á um að í skyldunni til að virða náttúruna og vernda felist að fjölbreytni lands og lífríkis skuli viðhaldið og náttúruminjar, óbyggð víðerni, gróður og jarðvegur skuli njóta verndar. Þá skuli fyrri spjöll bætt eftir föngum.
Hvað það síðastnefnda varðar er um að ræða almenna stefnuyfirlýsingu sem samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs „er ætlað að endurspegla það viðhorf að ómögulegt sé að tala um rétt til óspilltrar náttúru án þess að taka mið af þeirri staðreynd að náttúrunni hefur þegar verið spillt afar víða með illri umgengni mannsins“. Um þetta efni segir jafnframt að augljóslega sé ekki hægt að „ganga alla leið varðandi bætur spjalla“ og því hafi verið tekið fram að þau skyldu bætt „eftir föngum“. Hér er fyrst og fremst um að ræða fyrirmæli til almenna löggjafans um að leggja mat á hvernig mögulegt er að bregðast við náttúruspjöllum, í víðri merkingu þess hugtaks, sem þegar hafa orðið. Tilvísun til náttúruspjalla hefur lengi verið í íslenskri löggjöf og unnið sér ákveðinn sess en hugtakinu er ætlað að ná yfir sýnilegar skemmdir en einnig rof og hvers konar hnignun á umhverfi og náttúru af hvaða völdum sem er (á ensku er oft vísað til þessa með orðalaginu environmental degradation).
Eins og áréttað er í skýringum stjórnlagaráðs ná skyldur skv. 1. mgr. jafnt til handhafa opinbers valds, einkaréttarlegra lögaðila og einstaklinga. Þýðing 1. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er þó einkum sú að skilgreina þann efnislega ramma sem öll löggjöf á sviði umhverfismála þarf að rúmast innan og veita stjórnvöldum og almenna löggjafanum þannig leiðarljós við mótun stefnu, lagasetningu og lagaframkvæmd á sviði umhverfisréttar. Eðli málsins samkvæmt þarf að kveða á um nánara innihald aðgæslu- og ábyrgðarreglunnar í almennum lögum sem taki mið af fyrrgreindum efnisatriðum en það er nú m.a. gert í náttúruverndarlögum, nr. 44/1999.
Í 2. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) segir að öllum skuli með lögum tryggður réttur á heilnæmu umhverfi, fersku vatni, ómenguðu andrúmslofti og óspilltri náttúru. Eins og segir í skýringum stjórnlagaráðs felur ákvæðið í sér að umhverfisréttur og mannréttindi eru skýrt tengd saman. Þá segir að í því felist viðurkenning á því að óspillt umhverfi sé forsenda ákveðinna lífsgæða og þar með mikilvægur þáttur mannréttinda. Í því sambandi tengist 2. mgr. ákvæðum 25. gr. (22. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) náið. Þannig er það talið tilheyra lágmarkskjarna réttarins til lífsviðurværis skv. 1. mgr. 22. gr. að ríkið tryggi að vatn, sem er undirstaða lífs, sé aðgengilegt öllum og af nægum gæðum til að fullnægja mannlegum þörfum. Þá felst í lágmarkskjarna 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um rétt til heilsu að ríkið er skuldbundið til þess að valda ekki umhverfismengun sem hefur áhrif á heilsu almennings og vernda almenning fyrir slíkri mengun sem einkaaðilar geta valdið. Einnig felst í 26. gr. (23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) að ríkið er skuldbundið til þess að vinna að því að skilyrði heilsu fólks, þ.m.t. varðandi ástand umhverfisins, séu sem best á hverjum tíma.
Náttúra og umhverfi tengjast aftur á móti einnig réttinum til friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu, sbr. 15. gr. frumvarps þessa (11. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og hugsanlega einnig réttinum til lífs, sbr. 7. gr. frumvarps þessa og 2. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þannig geta veruleg neikvæð umhverfisáhrif sem hafa sannanleg áhrif á heilsu eða líf einstaklinga falið í sér brot gegn þessum réttindum eða, í tilviki réttarins til friðhelgi einkalífs, skerðingu sem réttlæta verður með sama hætti og aðrar takmarkanir mannréttinda, sbr. 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Auk þess hefur ákveðinn réttur til upplýsinga og þátttöku í ákvörðunum er varða umhverfismál verið leiddur af 2. og 8. gr. mannréttindasáttmálans, en nánar er fjallað um þau málefni í 36. gr. frumvarps þessa (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Loks hefur Mannréttindadómstóll Evrópu staðfest að umhverfisvernd getur fallið í flokk þeirra almannahagsmuna sem réttlætt geta skerðingar á öðrum mannréttindum, sbr. 29. gr. frumvarps þessa (2. mgr. 9. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Í því sambandi áréttar stjórnlagaráð að fram hafi komið í skýrslu stjórnlaganefndar að ástæða væri til að styrkja vernd umhverfis og náttúru í því skyni að ná betra jafnvægi á milli kröfunnar um „heilnæm lífsskilyrði almennings“ annars vegar og verndar eignarréttar og atvinnufrelsis hins vegar, sbr. 22. og 23. gr. frumvarpsins (13. og 23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Enn er fátítt að alþjóðlegir mannréttindasamningar viðurkenni rétt allra til heilnæms umhverfis og náttúru af tilteknum gæðum umfram þau réttindi af fyrstu og annarri kynslóð mannréttinda sem hér hefur verið vísað til. Dæmi eru þó um skýr ákvæði af þriðju kynslóð sem tengjast náttúrunni, t.d. 1. mgr. 11. gr. San Salvador-bókunarinnar við ameríska mannréttindasáttmálann, sem vísar til réttar allra til þess að lifa í heilnæmu umhverfi, og 24. gr. mannréttindaskrár Afríku, sem vísar til réttar allra þjóða til ásættanlegs umhverfis. Ákvæði 2. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) endurspeglar þannig þá þróun að litið er á vernd náttúru og umhverfis sem forsendu lífs og mannréttinda af öllum kynslóðum.
Tilvísun 2. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) til „óspilltrar náttúru“ verður að skilja í ljósi 1. mgr. þar sem fram kemur að krafan um algerlega óspillta náttúru er óraunhæf. Í skilabréfi fundar fulltrúa í stjórnlagaráði sem haldinn var 8.–11. mars 2012 kemur til viðbótar fram að skilja beri ákvæðið þannig að í því felist að hver maður eigi rétt til þess að hluti náttúrunnar verði skilinn eftir eins óspilltur og aðgengilegur almenningi og verða má. Ekki sé með þessu girt fyrir að hróflað sé við náttúrunni, að mannvirki séu reist eða að gæði náttúrunnar séu hagnýtt innan eðlilegra marka.
Í 3. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um nýtingu náttúrugæða, þ.m.t. náttúruauðlinda, sem hagað skal þannig að þau skerðist sem minnst til langframa og að gildi náttúrunnar og hagsmunir komandi kynslóða séu virt. Orðalagi ákvæðisins hefur verið lítillega breytt frá tillögu stjórnlagaráðs til að endurspegla betur þá staðreynd að hvorki náttúran né komandi kynslóðir eru aðilar að lögum sem notið geti lagalegs „réttar“. Í stað þess að vísa til réttar náttúrunnar er því vísað til þess „gildis“ sem hún hefur í sjálfri sér og í stað réttar komandi kynslóða er vísað til hagsmuna þeirra. Samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs vísar það orðalag að nýtingu náttúrugæða skuli hagað þannig að þau skerðist „sem minnst“ til langframa til þess að sumar auðlindir skerðast óhjákvæmilega við nýtingu, svo sem olía. Orðalagið felur ekki í sér að víkja megi frá kröfunni um sjálfbæra nýtingu í tengslum við endurnýjanlegar auðlindir.
Til grundvallar ákvæðinu er hugmyndafræði sjálfbærrar þróunar. Um það efni segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Allt frá því að svokölluð Brundtland-skýrsla var gefin út árið 1987 hefur sjálfbær þróun gegnt lykilhlutverki á sviði umhverfismála. Í skýrslunni er hugtakið skilgreint sem þróun sem fullnægir þörfum samtíðarinnar án þess að skerða möguleika komandi kynslóða til að fullnægja sínum þörfum.
Í skýringum stjórnlagaráðs segir einnig að vísan 3. mgr. til náttúrugæða feli augljóslega í sér skírskotun til náttúruauðlinda en hugtakið „sjálfbær þróun“ nái yfir mun breiðara svið og byggist á þremur meginstoðum, umhverfi, efnahag og samfélagi, sem allar tengist innbyrðis. Þá eru tvö af meginmarkmiðum sjálfbærrar þróunar, með tilliti til umhverfismála, rakin svo í skýringum stjórnlagaráðs:
(i) að ganga ekki óhóflega á forða náttúrunnar heldur nýta auðlindir hennar á þann hátt að þær nái að endurnýja sig og (ii) að nýting náttúruauðlinda feli ekki í sér mengun lofts, lands og hafs eða leiði af sér önnur umhverfisspjöll. Sjálfbær þróun er jafnframt rauði þráðurinn í þeim meginreglum sem settar voru fram á ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi og þróun sem haldin var í Ríó de Janeiro árið 1992.
Síðan 1992 hafa þessar meginreglur og áherslan á sjálfbæra þróun verið endursamþykkt nokkrum sinnum af alþjóðasamfélaginu, m.a. á heimsráðstefnunni sem haldin var í Jóhannesarborg 2002 og á heimsráðstefnunni um sjálfbæra þróun sem haldin var í Rio de Janeiro 2012.
Hugtakið „sjálfbær þróun“ felur í sér vísun til allra sem nú eru á lífi og þeirra kynslóða sem á eftir koma. Hugsunin er sú að ákveðið jafnræði ríki innan hverrar kynslóðar (e. intra-generational equity) og á milli kynslóða (e. inter-generational equity), m.a. hvað varðar nýtingu umhverfis og náttúruauðlinda. Það sé með öðrum orðum hlutverk hverrar lifandi kynslóðar að tryggja þetta jafnræði. Ákvæði 3. mgr. er ætlað að leggja ákveðinn grunn og marka stefnu fyrir nánari útfærslu almenna löggjafans á viðeigandi réttindum og skyldum svo að sjálfbær þróun og sjálfbær nýting náttúrugæða verði að veruleika. Hér vísast einnig til umfjöllunar um nauðsynlegar meginreglur í athugasemdum við 3. mgr. 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Í 4. mgr. 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er fjallað um rétt almennings til að fara um landið í lögmætum tilgangi með virðingu fyrir náttúru og umhverfi. Ákvæðið kveður þannig á um tiltekinn hluta af svokölluðum almannarétti og tengist réttinum til ferðafrelsis í 1. mgr. 12. gr. (26. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) náið. Um þetta segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Til almannaréttar er horft sem félagslegrar náttúruverndar, þ.e. að menn eigi rétt á að njóta náttúru landsins. Í nútímasamfélagi er mikilvægasti þáttur almannaréttarins líklega sá sem felst í möguleikanum á að fara um landið og hafa þar viðstöðu til að njóta útivistar í náttúrunni og leita þangað kyrrðar og næðis.
Fram kemur einnig að almannaréttur hafi verið skilgreindur hér á landi frá fornu fari og að nú sé mælt fyrir um ákveðna þætti hans í náttúruverndarlögum, nr. 44/1999, þ.m.t. umferðarrétt almennings. Þá segir svo:
Ákvæði um almannarétt tilheyra réttarsögu Íslendinga og var slíkar greinar t.d. að finna í lagabálkum eins og Grágás og Jónsbók. Um almannarétt er getið í Skýrslu stjórnlaganefndar og m.a. tekið fram að þrátt fyrir að getið væri um slíkan rétt í lögum mætti segja að hann mætti sín lítils ef til árekstra kæmi við stjórnarskrárverndaðan rétt eins og eignarrétt landeiganda.
Almannaréttinum fylgja skyldur til góðrar umgengni og tillitssemi gagnvart landeigendum, öðrum ferðamönnum og ekki síst náttúrunni sjálfri. Orðalagið í lögmætum tilgangi vísar fyrst og fremst til takmörkunar á réttindum almennings gagnvart réttindum landeigenda. Með því endurspeglast að í ákvæðinu vegast á hagsmunir almennings og landeigenda. Líta verður á rétt almennings til frjálsrar farar um eignarlönd sem almenna takmörkun á eignarheimildum landeiganda, þ.e. heimildinni til að meina öðrum aðgang og not af eign sinni. Þá takmarkast almannarétturinn við ferðamáta sem ekki valda spjöllum á landinu og veitir fólki ekki almennan rétt til farar á vélknúnum ökutækjum um fjöll og firnindi utan skipulagðs vegakerfis.
Með því að veita framangreindum rétti stjórnarskrárvernd má gera ráð fyrir því að meira jafnvægi verði á milli ólíkra hagsmuna ef lýstur saman.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Í 34. gr. er að finna nýmæli í stjórnarskrá. Markmið greinarinnar er að auka vernd náttúrunnar, festa í sessi meginreglu sjálfbærrar þróunar og tryggja aðgang almennings að óspilltri náttúru.
Ákvæði um umhverfi og náttúru hafa á undanförnum árum ratað í stjórnarskrár æ fleiri ríkja, og þau verða ítarlegri og afdráttarlausari. Skilningur á mikilvægi náttúru og umhverfis fyrir heilbrigði og afkomu mannkyns fer því vaxandi.
Hefðbundin viðhorf gagnvart náttúru- og umhverfisvernd hafa gjarnan endurspeglað hagsmuni og þarfir mannsins. Þau eru að þessu leyti mannhverf því að maðurinn er jafnan í forgrunni. Yfirlýsing ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi mannsins frá 1972 (Stokkhólmsyfirlýsingin) og yfirlýsing heimsráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi og þróun frá 1992 (Rio-yfirlýsingin) bera vitni um þetta. Á seinni árum hafa þessi hefðbundnu viðhorf þó verið færð út þannig að í auknum mæli er jafnframt tekið mið af réttindum kynslóða framtíðarinnar. Þannig er lögð æ ríkari áhersla á jöfnuð milli kynslóða.
Á undanförnum áratugum hafa komið fram kenningar og sjónarmið, m.a. á sviði heimspeki og siðfræði, sem kennd eru við náttúruhyggju og lúta að því að sérhver lífvera og vistkerfi jarðar kunni að hafa eigið gildi og tilverurétt, óháð tengslum við manninn og umhverfi hans. Viðhorf náttúruhyggjunnar leiða til þess að vernd náttúrunnar verður ekki einvörðungu bundin hagsmunum mannsins heldur miðar í auknum mæli að því að viðhalda náttúrulegum ferlum og þróun náttúrunnar eftir eigin lögmálum.
Nýlegir alþjóðlegir samningar á sviði umhverfisréttar endurspegla breyttar hugmyndir og taka því í meira mæli mið af ólíkum hagsmunum og margvíslegum gildum. Dæmi um þetta er samningur um líffræðilega fjölbreytni frá 1992 en einnig má nefna samning um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu frá 1979. Ísland er aðili að báðum þessum samningum. Í aðfaraorðum þess fyrrnefnda er m.a. vísað til gildis líffræðilegrar fjölbreytni í sjálfu sér (e. intrinsic value) en einnig fjölþætts gildis hennar að öðru leyti, m.a. samfélagslegs, efnahagslegs og menningarlegs gildis.
Finna má dæmi í íslenskum rétti þar sem undirliggjandi er viðurkenning á eigin gildi náttúru, þ.e. án skírskotunar til þarfa mannsins. Þannig segir í upphafi 2. málsl. 1. gr. laga um náttúruvernd, nr. 60/2013, að lögin eigi að tryggja eftir föngum þróun íslenskrar náttúru eftir eigin lögmálum, en verndun þess sem þar sé sérstætt eða sögulegt. Ákvæði þetta hefur verið óbreytt í náttúruverndarlögum frá 1971.
Framsetning 34. gr. endurspeglar fjölþætt gildi íslenskrar náttúru. Í 1. málsl. 1. mgr. er kveðið á um að náttúra Íslands sé undirstaða lífs í landinu. Í þessu felst annars vegar að náttúran sem slík hafi eigið gildi og hins vegar að hún hafi margvíslegt gildi fyrir núlifandi og komandi kynslóðir, þar á meðal samfélagslegt, menningarlegt, vísindalegt, fagurfræðilegt og efnahagslegt gildi, og sé undirstaða ákveðinna atvinnuvega. Áhersluna á margvíslegt gildi náttúrunnar má einnig greina í 2. mgr. greinarinnar sem fjallar um nýtingu náttúrugæða. Þar er sérstaklega áréttað að virða skuli gildi náttúrunnar og hagsmuni komandi kynslóða.
34. gr. er ætlað að stuðla að betra jafnvægi milli ólíkra hagsmuna sem oft togast á þegar teknar eru ákvarðanir sem áhrif hafa á náttúruna. Hér má t.d. nefna hagsmuni umhverfis- og náttúruverndar gagnvart eignar- og atvinnuréttindum og svo sérstaklega hagsmuni komandi kynslóða. Þetta leggur bæði löggjafanum og stjórnvöldum þær skyldur á herðar að vanda til verka hvað þetta varðar bæði við laga- og reglusetningu og ákvarðanatöku. Hér vísast einnig til umfjöllunar um meginreglur umhverfisréttar í skýringum við 2. mgr. 36. gr.
Ákvæði 1. málsl. 1. mgr. um að náttúran sé undirstaða lífs í landinu undirstrikar mikilvægi þess að um hana sé sinnt og að henni hlúð. Þetta er sameiginlegt verkefni allra landsmanna eins og mælt er fyrir um í 2. málsl. ákvæðisins. Þar segir að öllum beri að virða náttúruna og vernda. Um er að ræða almenna aðgæslu- og ábyrgðarreglu sem ekki beinist einvörðungu að stjórnvöldum heldur einnig einkaréttarlegum lögaðilum og einstaklingum. Með reglunni er fyrst og fremst áréttað að svo að unnt sé að tryggja að undirstaðan verði áfram traust þurfi að vera víðtæk samstaða um verndun hennar. Fyrirmynd ákvæðisins er m.a. sótt til nýlegs umhverfissáttmála Frakka og það endurspeglar hugmyndafræði sjálfbærrar þróunar og niðurstöður nýlegrar heimsráðstefnu um sjálfbæra þróun sem haldin var í Rio de Janeiro árið 2012.
Í 3. málsl. 1. mgr. er nánar tilgreint hvað felst í aðgæslu- og ábyrgðarreglu 2. málsl. Þar er í fyrsta lagi tiltekið að fjölbreytni lands og lífríkis skuli viðhaldið. Hér er m.a. vísað til líffræðilegrar og jarðfræðilegrar fjölbreytni og fjölbreytni landslags. Í öðru lagi eru taldir upp nokkrir verndarþættir, þ.e. náttúruminjar, óbyggð víðerni, gróður og jarðvegur, án þess þó að líta beri á þá upptalningu sem tæmandi. Gert er ráð fyrir að hugtakið „náttúruminjar“ verði skýrt í samræmi við skilgreiningu náttúruverndarlaga á hverjum tíma en bent skal á að almenn merking orðsins er nokkuð önnur. Hugtakið „óbyggð víðerni“ vísar til víðáttumikilla svæða þar sem ummerkja mannsins gætir lítið sem ekkert og náttúran fær að þróast án álags af mannlegum umsvifum. Með hinni almennu vísan til gróðurs og jarðvegs er undirstrikað að þessir þættir íslenskrar náttúru eru viðkvæmir svo sem víðtæk gróður- og jarðvegseyðing ber vott um. Það eru m.a. slík spjöll sem höfð eru í huga í fyrirmælum 4. málsl.
Ákvæði 4. málsl. 1. mgr. um að bæta skuli fyrri spjöll eftir föngum ber að líta á sem almenna stefnuyfirlýsingu og fyrirmæli til almenna löggjafans og stjórnvalda um að leggja mat á það hvernig mögulegt er að bregðast við þeim náttúruspjöllum sem þegar hafa orðið. Hér er höfð í huga sú staðreynd að náttúran hefur þegar skaðast vegna athafna mannsins. Samkvæmt þessu felst náttúruvernd ekki eingöngu í að fyrirbyggja frekari skemmdir eða hnignun náttúrunnar heldur einnig í endurreisn raskaðra svæða. Hugtakið „náttúruspjöll“ hefur lengi verið notað í íslenskri löggjöf og hefur unnið sér ákveðinn sess. Hugtakið ber að skýra rúmt hér og er því ætlað að ná bæði yfir sýnilegar skemmdir en einnig rof og hvers konar hnignun náttúrunnar, t.d. vegna röskunar viðkvæmra vistkerfa og vistgerða, af hvaða völdum sem er (e. environmental degradation).
Í 5. málsl. 1. mgr. er kveðið á um að með lögum skuli tryggja að allir hafi aðgang að óspilltri náttúru og hefur ákvæðið nokkra tengingu við 1. mgr. 26. gr. þar sem kveðið er á um rétt á heilnæmu umhverfi, fersku vatni og ómenguðu andrúmslofti. Einnig tengist það með vissum hætti ákvæði 2. málsl. 1. mgr. 12. gr. um rétt almennings til að fara um landið í lögmætum tilgangi. Tilvísunina til óspilltrar náttúru verður að skilja í ljósi þess sem áður er sagt að íslensk náttúra hefur þegar orðið fyrir margvíslegum áhrifum af umsvifum manna og því óvíða hægt að tala um fullkomlega óspillta náttúru. Ákvæði 5. málsl. miðar að því að tryggja að almenningur geti notið þeirra gilda sem felast í óspilltri náttúru. Þetta felur í sér að staðinn sé vörður um þessi gildi og að náttúruvernd miði m.a. að því að tryggja að almenningur eigi ávallt greiðan aðgang að óspilltum eða lítt snortnum náttúrusvæðum.
Þýðing 1. mgr. 34. gr. felst ekki síst í því að með henni er lagður sá grundvöllur sem náttúruvernd á Íslandi skal byggð á. Ákvæðið veitir þannig bæði stjórnvöldum og almenna löggjafanum leiðsögn við mótun stefnu, lagasetningu og lagaframkvæmd á þessu sviði. Gert er ráð fyrir að þær skyldur og þau réttindi sem ákvæðið mælir fyrir um verði útfærð með nánari hætti í almennum lögum.
Í 2. mgr. er kveðið á um að nýtingu náttúrugæða skuli haga þannig að þau skerðist sem minnst til langframa og gildi náttúrunnar og hagsmunir komandi kynslóða séu virt. Til grundvallar ákvæðinu er hugmyndafræði sjálfbærrar þróunar en allt frá því að svokölluð Brundtland-skýrsla var gefin út árið 1987 hefur sjálfbær þróun gegnt lykilhlutverki á sviði umhverfismála. Í skýrslunni er hugtakið skilgreint sem þróun sem fullnægir þörfum samtíðarinnar án þess að skerða möguleika komandi kynslóða til að fullnægja sínum þörfum. Hugtakið felur því í sér vísun til núlifandi kynslóða jafnt sem þeirra sem á eftir koma. Hugsunin er sú að ákveðið jafnræði ríki innan hverrar kynslóðar (e. intra-generational equity) og á milli kynslóða (e. inter-generational equity), m.a. hvað varðar nýtingu umhverfis og náttúruauðlinda. Það sé með öðrum orðum hlutverk hverrar lifandi kynslóðar að tryggja þetta jafnræði. Tvö af meginmarkmiðum sjálfbærrar þróunar eru að ganga ekki óhóflega á forða náttúrunnar heldur nýta auðlindir hennar á þann hátt að þær nái að endurnýja sig og að nýting náttúruauðlinda feli ekki í sér mengun lofts, lands og hafs eða leiði af sér önnur umhverfisspjöll. Sjálfbær þróun er jafnframt rauði þráðurinn í þeim meginreglum sem settar voru fram á ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna um umhverfi og þróun sem haldin var í Rio de Janeiro árið 1992. Þessar meginreglur, sem og áherslan á sjálfbæra þróun, hafa síðan verið áréttaðar af alþjóðasamfélaginu, m.a. á heimsráðstefnunni sem haldin var í Jóhannesarborg 2002 og á heimsráðstefnunni um sjálfbæra þróun sem haldin var í Rio de Janeiro 2012.
Hugtakið „náttúrugæði“ ber að skýra rúmt og nær það bæði til auðlinda sem nú eru nýttar og annarra þeirra gæða sem hugsanlega verða nýtt í framtíðinni. Áskilið er að nýtingin sé sjálfbær en í því felst að leitast sé við að tryggja jafnvægi milli þriggja grundvallandi þátta, þ.e. efnahagslegrar og samfélagslegrar þróunar og verndar náttúrunnar. Með orðalagi ákvæðisins er lögð áhersla á að ekki verði dregið úr endursköpunarmætti náttúrunnar og jafnframt að gildi náttúrunnar verði virt. Hér er fyrst og fremst skírskotað til eigin gildis náttúrunnar. Í ákvæðinu er kveðið á um þau meginsjónarmið sem lögð skuli til grundvallar auðlindanýtingu hér á landi. Þar er skírskotað til margvíslegs gildis náttúrunnar og þeirra ólíku hagsmuna sem nýting náttúruauðlinda varðar. Eins og áður segir er því ætlað að tryggja aukið jafnvægi milli þessara hagsmuna þegar ákvarðanir um auðlindanýtingu eru teknar.
Um 35. gr.
Ákvæði 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er nýmæli. Markmið 1. mgr. er að kveða á um þjóðareign á náttúruauðlindum sem ekki eru háðar einkaeignarrétti og skilgreina inntak þjóðareignar. Með ákvæðinu er ekki hróflað við þeim eignarréttindum sem þegar kunna að vera fyrir hendi að auðlindum og þeim heimildum eigenda sem slíkum eignarrétti fylgja. Markmið 2. mgr. er að skýra nánar, með dæmatalningu, hvers konar auðlindir það eru sem talist geta til þjóðareignar. Markmið 3. mgr. er að kveða á um sjálfbæra nýtingu auðlinda í þjóðareign með almannahag að leiðarljósi. Markmið 4. mgr. er að kveða á um skilmála þeirra nýtingarleyfa eða annarra óbeinna réttinda sem tengjast auðlindum í þjóðareign eða öðrum takmörkuðum almannagæðum sem framvegis kunna að verða veitt. Með ákvæðinu er ekki hróflað við þeim nýtingarleyfum eða óbeinu eignarréttindum sem þegar eru fyrir hendi.
Ákvæði 1. málsl. 1. mgr. er óbreytt frá tillögu stjórnlagaráðs að öðru leyti en því að í stað þess að kveða á um að auðlindir sem „ekki eru í einkaeigu“ séu þjóðareign, er nú vísað til auðlinda sem „ekki eru háðar einkaeignarrétti“. Til að skapa skýrari tengsl á milli 1. málsl. og 2. málsl. hefur orðinu „auðlindirnar“ í 2. málsl. einnig verið skipt út fyrir orðið „þær“. Upphafleg tillaga stjórnlagaráðs að 2. mgr. var svohljóðandi: „Til auðlinda í þjóðareign teljast náttúrugæði, svo sem nytjastofnar, aðrar auðlindir hafs og hafsbotns innan íslenskrar lögsögu og uppsprettur vatns- og virkjunarréttinda, jarðhita- og námaréttinda. Með lögum má kveða á um þjóðareign á auðlindum undir tiltekinni dýpt frá yfirborði jarðar.“
Eftir fund fulltrúa stjórnlagaráðs 8.–11. mars 2012 var boðið upp á þennan valkost að orðalagi 2. mgr.: „Til auðlinda í þjóðareign teljast náttúrugæði, svo sem nytjastofnar, aðrar auðlindir hafs og hafsbotns innan íslenskrar lögsögu og enn fremur uppsprettur vatns- og virkjunarréttinda og jarðhita og námaréttinda sem ekki eru í einkaeigu. Með lögum má kveða á um þjóðareign á auðlindum undir tiltekinni dýpt frá yfirborði jarðar.“
Við lagatæknilega yfirferð yfir tillögur stjórnlagaráðs hafa verið gerðar töluverðar orðalagsbreytingar á þessu ákvæði en þeim er ætlað að gera inntak þess skýrara og tryggja, í samræmi við það sem stjórnlagaráð ætlaðist til, að ekki verði hróflað við þeim eignarréttindum sem þegar eru fyrir hendi og njóta stjórnarskrárverndar. Loks hafa verið gerðar smávægilegar orðalagsbreytingar á 4. mgr., en í stað þess að vísa til hagnýtingarleyfa auðlinda „eða“ annarra takmarkaðra almannagæða er nú vísað til auðlinda „sem og“ annarra takmarkaðra almannagæða. Þá hafa orðin „yfir auðlindunum“ verið felld út úr lokamálslið ákvæðisins, þar sem það tekur bæði til nýtingarleyfa yfir auðlindum í þjóðareign og öðrum takmörkuðum almannagæðum. Ákvæðið tengist náið 33. gr. frumvarpsins (32. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um menningarverðmæti, 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um náttúru Íslands og umhverfi, 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um upplýsingar um umhverfi og málsaðild og 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um eignarrétt.
II. Forsaga.
Í skýringum stjórnlagaráðs með þessu ákvæði er gerð grein fyrir forsögu þess og tengslum við fyrri frumvörp um sama efni. Þar segir:
Þessi grein um náttúruauðlindir er nýmæli, en hún á sér langa forsögu svo sem ráða má af ítrekuðum en þó árangurslausum tilraunum stjórnvalda til að koma inn í stjórnarskrána nýju ákvæði um auðlindir í þjóðareign. Fimm dæmi um slíkar tilraunir eru rakin hér á eftir til að halda forsögunni til haga. Dæmin sýna að þjóðareignarhugtakið á sér langa og virðulega sögu í rökræðum um náttúruauðlindir og ljóst að auðlindaákvæðið í stjórnarskrárfrumvarpi Stjórnlagaráðs er sprottið af og nátengt fyrri frumvörpum um málið.
Dr. Gunnar Thoroddsen, forsætisráðherra og formaður stjórnarskrárnefndar 1978–1983, lagði fram á Alþingi frumvarp 1983 þar sem gert var ráð fyrir nýrri grein um náttúruauðlindir í stjórnarskrá. Greinin hljóðaði svo:
Náttúruauðlindir landsins skulu vera ævarandi eign Íslendinga.
Auðlindir hafs og hafsbotns innan íslenskrar lögsögu eru þjóðareign. Eignarrétti að öðrum náttúruauðæfum skal skipað með lögum.
Orðalagið „ævarandi eign Íslendinga“ var í grundvallaratriðum sótt í lögin um þjóðgarðinn á Þingvöllum frá 1928, en þar segir:
Hið friðlýsta land skal vera undir vernd Alþingis og ævinleg eign íslensku þjóðarinnar. Það má aldrei selja eða veðsetja.
Í athugasemdum við frumvarpið sagði m.a.:
Lýst er yfir þjóðareign að auðlindum hafs og hafsbotns við Ísland. Jafnframt að náttúruauðlindir landsins skuli vera ævarandi eign Íslendinga. Afsal þeirra til útlendinga er því lýst óheimilt. Að því er einstakar auðlindir snertir, svo sem vatns- og virkjunarrétt, jarðhita- og námuréttindi, er gert ráð fyrir því, að um yfirráðarétt þeirra verði fjallað í lögum. Er í greininni ekki tekin afstaða til þess, hvort eða að hve miklu leyti slík náttúruauðæfi skuli vera ríkiseign. Er það undir ákvörðun Alþingis komið.
Þingvallalögin frá 1928 lýsa inntaki þjóðareignarhugtaksins: Þjóðareign er eign, sem „má aldrei selja eða veðsetja“. Sá skilningur er lagður í hugtakið þjóðareign í frumvarpi Stjórnlagaráðs til nýrrar stjórnarskrár.
Davíð Oddsson forsætisráðherra lagði fram á Alþingi stjórnarfrumvarp 1995 þar sem gert var ráð fyrir nýrri grein um náttúruauðlindir í stjórnarskrá, svohljóðandi:
Nytjastofnar á hafsvæði því sem fullveldisréttur Íslands nær til eru sameign íslensku þjóðarinnar. Kveðið skal á um hagnýtingu og verndun þessara auðlinda í lögum og stjórnvaldsfyrirmælum.
Hér er notað orðalagið „sameign íslensku þjóðarinnar“ um þá þjóðareignarhugsun sem lýst var í frumvarpi dr. Gunnars Thoroddsen tólf árum áður. Í athugasemdum við frumvarpið sagði m.a.:
Með 1. mgr. er minnst á mikilvægi þess að varðveita fullt forræði Íslendinga yfir henni, jafnframt því sem í málsgreininni felst að þessi auðlind skuli nýtt til hagsbóta fyrir þjóðarheildina. […] Í lögum um stjórn fiskveiða hefur frá 1988 verið ákvæði um að nytjastofnar á Íslandsmiðum séu sameign íslensku þjóðarinnar. Í stefnu og starfsáætlun ríkisstjórnarinnar er því lýst yfir að stjórnskipuleg staða þess ákvæðis skuli tryggð.
Í þessum orðum felst að ætlunin með frumvarpinu var að girða fyrir hættuna á að sameignarákvæði laganna um stjórn fiskveiða frá 1988 yrði numið brott úr lögum.
Í skýrslu auðlindanefndar árið 2000 undir forustu dr. Jóhannesar Nordal, fyrrum seðlabankastjóra, var gerð svofelld tillaga um nýtt stjórnarskrárákvæði um náttúruauðlindir:
Náttúruauðlindir og landsréttindi sem ekki eru háð einkaeignarrétti eru þjóðareign eftir því sem nánar er ákveðið í lögum. Handhafar löggjafar- og framkvæmdarvalds fara með forsjá, vörslu og ráðstöfunarrétt þessara auðlinda og réttinda í umboði þjóðarinnar. Náttúruauðlindir og landsréttindi í þjóðareign má ekki selja eða láta varanlega af hendi til einstaklinga eða lögaðila. Þó má veita þeim heimild til afnota eða hagnýtingar á þessum auðlindum og réttindum gegn gjaldi, að því tilskildu að hún sé tímabundin eða henni megi breyta með hæfilegum fyrirvara eftir því sem nánar er ákveðið í lögum. Slík heimild nýtur verndar sem óbein eignarréttindi. Náttúruauðlindir og landsréttindi í þjóðareign ber að nýta á sem hagkvæmastan hátt og á grundvelli sjálfbærrar þróunar og skal arði af þeim varið til þess að vernda auðlindirnar, rannsaka þær og viðhalda þeim, svo og til hagsældar fyrir þjóðina að öðru leyti.
Í skýringum við ákvæðið sagði m.a.:
Í 1. mgr. er því lýst yfir að þær náttúruauðlindir og réttindi sem ekki eru háð einkaeignarrétti séu þjóðareign sem handhafar löggjafar- og framkvæmdarvalds, þ.e. Alþingi og stjórnvöld, fari með forsjá fyrir, varðveiti og geti jafnframt ráðstafað í umboði þjóðarinnar skv. 2. mgr.
Vegna þess m.a. að aðstæður og viðhorf geta breyst í tímans rás er ekki gert ráð fyrir að náttúruauðlindir og landsréttindi í þjóðareign verði skilgreind í sjálfri stjórnarskránni heldur verði það gert í almennum lögum. Þó er gengið út frá því að land, landsréttindi, auðlindir og hlunnindi í þjóðlendum, sem ekki hafa verið háð einkaeignarrétti, verði þjóðareignir, sbr. lög nr. 58/1998 um þjóðlendur og lög nr. 57/1998 um rannsóknir á nýtingu á auðlindum í jörðu. Sömuleiðis nytjastofnar á Íslandsmiðum, sbr. lög nr. 38/1990 um stjórn fiskveiða, og auðlindir sem eru á, í eða undir hafsbotninum, utan netlaga og svo langt til hafs sem fullveldisréttur Íslands nær, sbr. lög nr. 73/1990 um eignarrétt íslenska ríkisins að auðlindum hafsbotnsins. […]
Í 2. mgr. er því lýst yfir að náttúruauðlindir og landsréttindi í þjóðareign megi ekki selja eða láta varanlega af hendi til annarra aðila. Þó er gert ráð fyrir að stjórnvöld geti veitt öðrum aðilum heimild til afnota eða hagnýtingar á slíkum eigum með tilteknum skilyrðum og að teknu tilliti til þeirra markmiða sem frá greinir í 3. mgr. Með heimild til afnota eða hagnýtingar í 2. mgr. er átt við heimild til afnota eða hagnýtingar sem sérstakt leyfi þarf til þannig að aðrir en leyfishafar geti ekki haft þau sömu not. Þar með fellur almannaréttur, svo sem réttur til umferðar um land, ekki undir þetta hugtak. Kveðið er á um það í niðurlagi 2. mgr., til þess að taka af allan vafa, að heimild til afnota eða hagnýtingar njóti verndar 72. gr. stjórnarskrárinnar sem óbein eignarréttindi á borð við hefðbundin leigu-, afnota- og ítaksréttindi.
Loks er rétt að geta um tvö nýleg frumvörp, annars vegar frumvarp oddvita ríkisstjórnar Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks, Jóns Sigurðssonar, iðnaðar- og viðskiptaráðherra, og Geirs H. Haarde forsætisráðherra á Alþingi 2007, og hins vegar frumvarp oddvita ríkisstjórnar Samfylkingarinnar og Vinstri hreyfingarinnar – græns framboðs á Alþingi 2009, Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra, Steingríms J. Sigfússonar fjármálaráðherra og fleiri flutningsmanna. Í báðum frumvörpum var lögð til í stjórnarskrá ný grein, sem hófst í fyrra frumvarpinu á þessum orðum: „Náttúruauðlindir Íslands skulu vera þjóðareign …“ og í hinu síðara á orðunum: „Náttúruauðlindir sem ekki eru háðar einkaeignarrétti eru þjóðareign.
III. Hugtökin „þjóðareign“ og „náttúruauðlind“.
Um hugtakið „þjóðareign“ segir í skýringum stjórnlagaráðs að þar sé langri hefð fylgt og orðalag Þingvallalaganna frá 1928 notað til að skýra að þjóðareign sé eign sem aldrei megi afhenda til eignar eða varanlegra afnota og megi því aldrei selja eða veðsetja. Síðan segir:
Þessari hugsun er einnig lýst í greinargerð með ákvæðinu um menningarverðmæti, sem er 29. gr. þessa frumvarps [nú 33. gr.]. Eftir þessum skilningi deilir núlifandi kynslóð náttúruauðlindum í þjóðareign með óbornum kynslóðum og hefur því ekki rétt til að ráðstafa auðlindunum í eigin þágu.
Ástæða er jafnframt til að taka hér fram að handhafar löggjafar- og framkvæmdarvalds, þ.e. Alþingi og stjórnvöld, fara með forsjá auðlinda í þjóðareign á grundvelli fullveldisréttar í umboði þjóðarinnar og innan þeirra marka sem stjórnarskrá og lög kveða á um. Náttúruauðlindir hafa mikla samfélagslega þýðingu, þ.e. samfélagið hefur ríka hagsmuni af því hvernig þær eru nýttar og þeim ráðstafað. Þá ber jafnframt að taka fram að einkaeignarréttur að takmörkuðum, óbeinum réttindum til auðlindar í þjóðareign, svo sem nýtingarleyfi, haggar ekki hagsmunum þjóðarinnar af því hvernig með auðlindina er farið.
Hér ber einnig að geta þess að Ísland er aðili að alþjóðasamningi um efnahagsleg, félagsleg og menningarleg réttindi en í 2. mgr. 1. gr. samningsins segir m.a. að allar þjóðir megi, í sínu eigin markmiði, ráðstafa óhindrað náttúruauðæfum og auðlindum sínum. Í þessu felst m.a. viðurkenning á því að í skjóli fullveldisréttar er það á valdi hverrar þjóðar að ákveða forsendur og fyrirkomulag auðlindanýtingar.
Af hálfu stjórnlagaráðs er ekki fjallað sérstaklega um merkingu hugtakanna „náttúruauðlind“ og „náttúrugæði“ í 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Í skýringum við 34. gr. (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er þó tekið fram að þrátt fyrir að umfjöllun um náttúru og auðlindir hafi endað sem aðskilin ákvæði skuli ekki álykta út frá því að auðlindir náttúru séu einungis þær sem hægt sé að umbreyta í fjárhagsleg verðmæti. Í því sambandi má t.d. nefna erfðaauðlindir og skuldbindingar Íslands samkvæmt samningnum um líffræðilega fjölbreytni varðandi nýtingu og ráðstöfun þeirra. Geta slíkar auðlindir því einnig heyrt til auðlinda í þjóðareign.
Hugtakið „auðlind“ hefur ekki almenna, einhlíta merkingu og skilgreiningar þess í lögum miðast við umfjöllunarefnið hverju sinni. Eðli máls samkvæmt tekur það einnig breytingum með tækni- og samfélagsþróun. Svo sem rakið er í skýrslu auðlindanefndar (2000:15) má t.d. segja að allir þættir náttúrunnar, jörðin, lífríkið, vatn, loft og sólarljós, geti talist til náttúruauðlinda, en þær verði því aðeins verðmætar í efnahagslegum skilningi að eftir þeim sé sóst og framboð á þeim sé takmarkað. Svo sem áður greindi miðar stjórnlagaráð ekki við að fjárhagslegt verðmæti sé ófrávíkjanleg forsenda þess að um náttúruauðlind sé að ræða. Þau náttúrugæði sem í dæmaskyni eru talin upp í 2. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru þó í þeim flokki náttúruauðlinda sem hægt er að umbreyta í fjárhagsleg verðmæti.
Auðlindir í þjóðareign eru ekki tæmandi taldar í 2. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs), sbr. orðalagið „svo sem“. Skýra verður því hvaða aðrar náttúruauðlindir, þ.m.t. náttúrugæði, falli þar undir. Afstaða stjórnlagaráðs til eignarréttarverndar stjórnarskrár skiptir þar meginmáli, sbr. 22. gr. þessa frumvarps (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og 72. gr. gildandi stjórnarskrár. Svo sem nánar verður rakið hér á eftir felur frumvarpið ekki í sér róttækar breytingar á ríkjandi réttarstöðu að því leyti. Öllu heldur er í meginatriðum leitast við að komast að niðurstöðu í langvinnum ágreiningsmálum um fiskveiðiheimildir, vatn, vatnsafl, jarðhita og jarðefni. Með því er tekinn af allur vafi um inntak og umfang tilgreindra þjóðareigna, komið í veg fyrir að þar verði gerðar breytingar á með almennum lögum, en jafnframt gætt að fyrirliggjandi stjórnarskrárvernduðum eignarréttindum. Ekki eru lagðar til breytingar á svigrúmi löggjafans til ráðstafana sem leitt geta til almennra takmarkana á eignarréttindum.
Í 1. og. 2. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru náttúruauðlindir í þjóðareign skilgreindar með vísan til eignarhalds og með því að talin eru upp megintilvik auðlinda í þjóðareign. Nánar tiltekið þarf náttúruauðlind annaðhvort að vera háð annars konar eignarrétti ríkisins en hefðbundnum einkaeignarrétti eða enginn eigandi er að henni. Í þessu efni gildir hin almenna heimild löggjafans, á grundvelli fullveldisréttar, til að skipa málum með lögum, þar á meðal að mæla fyrir um almennar takmarkanir eignarráða fasteignareigenda. Sú heimild takmarkast þó af eignarréttarvernd stjórnarskrár. Þannig getur löggjafinn á þessum grundvelli skilgreint tilteknar náttúruauðlindir sem þjóðareign, svo fremi sem enginn eigandi er að þeim. Inntak auðlindahugtaksins ræðst því af meginreglum eignarréttar, efni almennra laga og eðli máls.
IV. Auðlindir í þjóðareign.
Hugtakið „einkaeignarréttur“ nær bæði til einkaeigu sem og hefðbundinnar opinberrar eignar, t.d. á jörð í eigu sveitarfélags eða ríkis. Í því sambandi ber að árétta að þess eru dæmi að ríkið fari samkvæmt lögum með sérstakt form eignarréttar, til hliðar við hinn hefðbundna einkaeignarrétt. Í skýrslu auðlindanefndar segir um þetta atriði:
Það sem skilur að þennan rétt ríkisins og einkaeignarrétt, sem ríkið getur verið aðili að eins og hver annar lögaðili, er að ríkinu hefur verið fenginn hinn sérstaki eignarréttur í skjóli þess að engir aðrir einstaklingar eða lögaðilar geti sannað eignarrétt sinn að þeim eignum sem um er að ræða. Dæmi um þetta er eignarréttur ríkisins að auðlindum í jörðu, utan eignarlanda, eignarréttur þess að auðlindum hafsbotnsins, utan netlaga, og eignarréttur þess að þjóðlendum.“ (Auðlindanefnd, 2000: 24)
Einkaeignarréttur felur í sér að eigandi fer með öll venjuleg eignarráð innan þeirra marka sem lög segja til um á hverjum tíma.
Svo sem áður greinir skilgreinir stjórnlagaráð hugtakið „náttúruauðlind“ með vísan til eignarhalds og með því að telja upp megintilvikin. Þeim er svo lýst í tillögu ráðsins: „nytjastofnar, aðrar auðlindir hafs og hafsbotns innan íslenskrar lögsögu og uppsprettur vatns- og virkjunarréttinda, jarðhita- og námaréttinda.“
Ástæða er til að gera hér stutta grein fyrir nokkrum tilvikum þar sem gildandi lög kveða á um eignarréttarlega sérstöðu auðlinda eða eignarréttur að þeim hefur almennt verið ágreiningsefni. Svo sem kunnugt er hefur verið deilt um inntak og þýðingu þeirrar sérstöðu í tilvikum nytjastofna og vatns. Jafnframt stóðu lengi deilur um almenna eignarréttarlega stöðu lands á byggðarmörkum, einkum á miðhálendi Íslands, sem lauk með því að sett voru svokölluð þjóðlendulög, nr. 58/1998, þar sem kveðið var á um tilhögun við lausn slíkra ágreiningsmála:
* Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar, sbr. 1. málsl. 1. gr. laga nr. 116/2006, um stjórn fiskveiða. Flestir fræðimenn á sviði lögfræði eru þeirrar skoðunar að fyrirvarinn í 3. málsl. 1. gr. laganna, þar sem segir að úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögunum myndi ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir þeim, hafi komið í veg fyrir að úthlutaðar aflaheimildir teljist til eignarréttinda í hefðbundinni merkingu en að úthlutunin tengist tilteknum atvinnuréttindum og þau njóti stjórnarskrárverndar sem ein tegund óbeinna eignarréttinda (sjá m.a. ummæli Hæstaréttar í máli Hrannar hf. gegn fjármálaráðherra f.h. ríkissjóðs, mál nr. 291/1993, 18. nóvember 1993, sem styðja þetta sjónarmið). Í samræmi við skoðanir fræðimanna og dómaframkvæmd Hæstaréttar er einnig ljóst að löggjafinn hefur þrátt fyrir hin óbeinu eignarréttindi sem tengst geta nýtingarleyfum nokkuð rúmar heimildir til þess að breyta lagaumhverfinu sem ákveðnar atvinnugreinar búa við (í þessu sambandi er m.a. bent á mál Elínar ÞH 82 ehf. gegn íslenska ríkinu, mál nr. 121/2009, 3. desember 2009, og einnig mál Björgunar ehf. gegn íslenska ríkinu, mál nr. 182/2007, 27. september 2007).
* Íslenska ríkið er eigandi allra auðlinda á, í eða undir hafsbotninum utan netlaga og svo langt til hafs sem fullveldisréttur Íslands nær samkvæmt lögum, alþjóðasamningum eða samningum við einstök ríki, sbr. 1. mgr. 1. gr. laga nr. 73/1990, um eignarrétt íslenska ríkisins að auðlindum hafsbotnsins. Íslenska ríkið er eigandi kolvetnis (þ.e. jarðolíu, jarðgass og annars kolvetnis í jarðlögum undir hafsbotni) utan netlaga, sbr. 3. gr. laga nr. 13/2001, um leit, rannsóknir og vinnslu kolvetnis, sbr. 1. gr. sömu laga.
* Skv. 2. gr. vatnalaga, nr. 15/1923, með síðari breytingum, fylgir landareign hverri, þ.m.t. þjóðlendu, réttur til umráða og hagnýtingar á því vatni, straumvatni eða stöðuvatni, sem á henni er á þann hátt sem lögin heimila. Kveðið er ítarlega á um hvað felist í tilteknum heimildum fasteignareiganda að vatni en ekki „eignarrétt á vatni“, svo sem ráð var fyrir gert í vatnalögum, nr. 20/2006. Ákvæðið tók aldrei gildi og lögin voru felld úr gildi í heild með lögum nr. 132/2011. Svo sem rakið er í frumvarpi til þeirra laga höfðu verið uppi deilur um það hvort vatn væri að fullu í einkaeign á fasteignum. Annars vegar var því haldið fram að einkaréttarleg sjónarmið væru að styrkjast í því sambandi en hins vegar að dregið hefði úr slíkum áherslum og þess í stað væri almannaréttur að styrkjast sem og það sjónarmið að litið væri á aðgang að vatni sem mannréttindi. Jafnframt kemur fram í athugasemdum við frumvarpið að sjálfbær nýting vatns með almannahagsmuni að leiðarljósi sé markmið allrar lagasetningar sem tengist vatni.
* Íslenska ríkið er eigandi lands og hvers konar landsréttinda og hlunninda í þjóðlendum sem ekki eru háð einkaeignarrétti, sbr. 2. gr. laga nr. 58/1998, um þjóðlendur og ákvörðun marka eignarlanda, þjóðlendna og afrétta. Hér ber einnig að nefna 3. gr. laga nr. 57/1998, um rannsóknir og nýtingu á auðlindum í jörðu, þar sem áréttað er að í þjóðlendum séu auðlindir í jörðu eign íslenska ríkisins, nema aðrir geti sannað eignarrétt sinn til þeirra. Jafnframt er kveðið á um að eignarlandi fylgi eignarréttur að auðlindum í jörðu. Rétt er þó að geta þess að í dómum Hæstaréttar frá 21. febrúar 2008, í málum nr. 644 og 645/2006 (jarðefni úr jarðgöngum), var þetta ákvæði auðlindalaga ekki túlkað með jafnafdráttarlausum hætti og orðalag þess gæti gefið hugmynd um. Samkvæmt þeim eru mörkin ekki miðuð við tiltekið dýpi heldur eru þau breytileg og miðast við aðstæður og eðlilegan nýtingarrétt landeiganda, ekki t.d. hvað honum væri tæknilega mögulegt á hverjum tíma. Ljóst er jafnframt að inntak reglunnar kann að breytast vegna breyttra viðhorfa um hvað felist í „venjulegri hagnýtingu“.
V. Þýðing hugtaksins „gegn eðlilegu gjaldi“.
Orðalagið „gegn eðlilegu gjaldi“ ber að túlka með hliðsjón af 4. mgr. greinarinnar þar sem áskilið er að við nýtingu auðlindanna skuli hafa sjálfbæra þróun og almannahag að leiðarljósi. Með orðinu almannahagur er m.a. vísað til þess að þjóðin eigi auðlindirnar og geri sem eigandi þeirra tilkall til arðsins af þeim. Í samræmi við eignarréttarleg sjónarmið er því að meginreglu eðlilegt að tekið sé fullt gjald af nýtingu auðlinda í þjóðareigu.
Með fullu gjaldi er átt við markaðsverð, þ.e. hæsta gjald sem nokkur er fús að greiða, t.d. á markaði eða uppboði eða í samningum við ríkið sem umboðsmann rétts eiganda, þjóðarinnar. Sem fyrr greinir er fullt gjald meginreglan og á við í þeim tilvikum þar sem auðlindarenta myndast á annað borð. Ef auðlindanýting er á hinn bóginn með þeim hætti að ekki er um auðlindarentu til einkaaðila að ræða, svo sem vegna samfélagslegra verkefna, rannsókna eða hefðbundinnar nýtingar einstaklinga án verulegrar tekjusköpunar, getur löggjafinn kveðið á um að eðlilegt gjald sé eftir atvikum ekkert eða ákveðið með öðrum hætti en á markaði eða uppboði, svo sem með fastri gjaldskrá.
Almennt er gert ráð fyrir að löggjafinn leitist við að ákvarða hlutdeild þjóðarinnar hvorki svo lága að hún verði af tekjum sem henni tilheyra með réttu sem eiganda auðlindanna né svo háa að það hamli nýtingunni og eðlilegri arðsemi af henni sem slíkri að teknu tilliti til fjárbindingar og áhættu.
VI. Athugasemdir við einstakar málsgreinar.
Um 1. mgr.
Ákvæði 1. málsl. 1. mgr. lýsir yfir þjóðareign á þeim auðlindum í náttúru Íslands sem ekki eru háðar einkaeignarrétti. Jafnframt er í 2. málsl. skilgreint hvað felst í því efnislega að auðlind sé í þjóðareign, en það vísar samkvæmt skýrum orðum ákvæðisins til þess að slíkar auðlindir og réttindi tengd þeim megi aldrei afhenda til eignar eða varanlegra afnota, selja eða veðsetja. Að því leyti á ákvæðið nána efnislega samstöðu með 33. gr. frumvarpsins (32. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Í raun felst í þessu að stjórnvöld fara með handhöfn þessara auðlinda í þágu þjóðarinnar allrar í nútíð og framtíð og verða að lúta hinum ströngu skilyrðum ákvæðisins um meðferð þeirra. Hér að framan hefur verið fjallað nánar um skýringu hugtakanna „náttúruauðlind“ og „þjóðareign“ og vísast þangað.
Í tillögu stjórnlagaráðs að 1. málsl. 1. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er því afdráttarlaust lýst yfir að þjóðareign taki einungis til þeirra auðlinda í náttúru Íslands „sem ekki eru í einkaeigu“. Sá skilningur var ítrekaður í skilabréfi fundar fulltrúa úr stjórnlagaráði sem fram fór 8.–11. mars 2012, en á þeim fundi var bætt við þeim valkosti að árétta hið sama í 2. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) Af því leiðir þá skýru ætlan að ákvæðið raski ekki þeim beinu eða óbeinu eignarréttindum sem þegar hafa stofnast. Tilvísun til fyrri frumvarpa um þjóðareign á tilteknum náttúruauðlindum leiðir til sömu niðurstöðu.
Í frumvarpi þessu hefur orðalaginu „í einkaeigu“ verið breytt á þann hátt að nú er vísað til „einkaeignarréttar“. Samkvæmt lögfræðilegri hugtakanotkun er með því vísað til eigna einstaklinga og einkaaðila, gagnstætt við opinbera eign. Þannig eru t.d. allar jarðir, landspildur og lóðir í eigu ríkis og sveitarfélaga í opinberri eign. Miðað við orðalagið „ekki í einkaeigu“ þyrfti t.d. við sölu slíks lands að undanskilja öll náttúrugæði. Hér má sem dæmi nefna jarðhita til heimilis- og búsþarfa sem og virkjanlegt vatnsafl undir 10 MW, sbr. 1. mgr. 3. gr. a auðlindalaga, nr. 57/1998, og 1. mgr. 16. gr. vatnalaga, nr. 15/1923. Jafnframt væri veðsetning þeirra með öllu óheimil. Að því er varðar sveitarfélög virðist jafnframt ljóst að í ákvæðinu mundi felast eignarnám.
Af frumvarpi stjórnlagaráðs verður ekki ráðið að ætlunin hafi verið að gera slíkar eignir ríkis og sveitarfélaga að þjóðareignum. Hér er því lagt til að orðalaginu „í einkaeigu“ verði breytt í „háðar einkaeignarrétti“. Hugtakið „einkaeignarréttur“ nær bæði til einkaeigu sem og hefðbundinnar opinberrar eignar, t.d. á ríkisjörð. Í því sambandi ber að taka fram að svo sem áður var rakið eru þess dæmi að ríkið fari samkvæmt lögum með sérstakt form eignarréttar til hliðar við hefðbundinn einkaeignarrétt að ríkiseignum.
Tillaga stjórnlagaráðs að 2. málsl. 1. mgr. var svohljóðandi: „Enginn getur fengið auðlindirnar, eða réttindi tengd þeim, til eignar eða varanlegra afnota og aldrei má selja þær eða veðsetja.“ Um þetta segir í skýringum ráðsins: „Skorðurnar, sem 1. mgr. er ætlað að reisa við ráðstöfun auðlinda í þjóðareign, eiga einnig við um réttindi tengd auðlindunum og ekki aðeins við auðlindirnar sjálfar.“ Í 2. málsl. er þannig kveðið á um þær hömlur sem lagðar eru á auðlindir í þjóðareign. Samkvæmt ákvæðinu er eiganda slíkra auðlinda, þjóðinni, og stjórnvöldum í umboði hennar, óheimilt að afhenda þær eða réttindi tengd þeim til eignar eða varanlegra afnota auk þess sem einnig er bannað að selja þær eða veðsetja. Ákvæðið bindur því hendur stjórnvalda um ráðstöfun auðlinda í þjóðareign, sbr. einnig skýringar með 33. gr. (32. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um þjóðareign á menningararfinum.
Eins og áður greinir hefur orðalagi tillögu stjórnlagaráðs að 2. málsl. 1. mgr. verið breytt á þann hátt að orðinu „auðlindirnar“ í 2. málsl. hefur verið skipt út fyrir orðið „þær“. Er það gert til að skapa skýrari tengsl á milli 1. málsl. og 2. málsl. og forðast tvítekningu.
Um 3. mgr.
Í 3. mgr. (2. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er skilgreint hvað telst nánar tiltekið til þjóðareignar skv. 1. mgr. Orðalaginu hefur verið breytt frá tillögu stjórnlagaráðs til að gera þessi tengsl 1. og 3. mgr. (2. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) skýrari og forðast tvítekningu. Þannig segir nú að til „þjóðareignar samkvæmt 1. mgr.“ teljist ákveðnar eignir í stað þess að tillaga stjórnlagaráðs vísaði til „auðlinda í þjóðareign“. Eins og fyrr greinir og fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs er ekki um tæmandi talningu að ræða. Þess í stað eru auðlindir í þjóðareign skilgreindar annars vegar með vísan til eignarhalds, sbr. 1. mgr. og hins vegar með því að talin eru upp helstu dæmi um slíkar auðlindir, sbr. 3. mgr. (2. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) Dæmatalningu þeirri sem stjórnlagaráð setti fram hefur þó verið breytt nokkuð. Orðalagið „uppsprettur“ vatns- og virkjunarréttinda, jarðhita- og námaréttinda vakti vafa um það hvort gengið væri of nærri réttindum sem njóta verndar eignarréttarákvæðis 72. gr. gildandi stjórnarskrár og hið sama gilti um skort á tilvísun til réttinda landeigenda innan netlaga. Um fjórar meginbreytingar er að ræða:
Í fyrsta lagi er í samræmi við tillögu í skilabréfi fundar stjórnlagaráðs 8.–11. mars 2012 áréttað að dæmatalningin tekur aðeins til náttúrugæða „sem ekki eru háð einkaeignarrétti“. Með því móti er skýrt kveðið á um að auðlindir og þau réttindi sem þeim tengjast eru því aðeins í þjóðareign að einkaeignarréttur sé ekki fyrir hendi. Í skilabréfinu var valkosturinn reyndar með orðalaginu „einkaeigu“ en því hefur verið breytt hér af sömu ástæðum og í 1. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Í öðru lagi er orðalaginu „uppsprettur … virkjunarréttinda, jarðhita- og námaréttinda“ breytt í „vatnsafl, jarðhiti og jarðefni í þjóðlendum“. Samkvæmt auðlindalögum, nr. 57/1998, fylgir hverri landareign, þar á meðal þjóðlendum, eignarréttur að auðlindum í jörðu, þ.m.t. jarðhita og jarðefnum. Enda þótt réttur til nýtingar tiltekins vatnsafls, jarðhitasvæðis eða jarðefna í þjóðlendu kunni að vera háður óbeinum eignarréttindum annarra en íslenska ríkisins er ljóst að íslenska ríkið er eitt eigandi þjóðlendna, að teknu tilliti til þeirrar sérstöðu meðal eigna ríkisins sem lög nr. 58/1998 kveða á um. Hins vegar er líklegt að skerðing á slíkum réttindum í eignarlöndum, sbr. t.d. gildandi ákvæði auðlindalaga, nr. 57/1998, um það efni, mundi fela í sér eignarnám og bótaskyldu ríkisins, enda hefur nýtingu af þessu tagi augljóslega lengi verið víða að finna þar. Ætlun stjórnlagaráðs er þó ekki að raska fyrirliggjandi eignarréttindum, svo sem áður var rakið. Því er skýrt að um eignarlönd gegnir öðru máli í þessu sambandi en um þjóðlendur. Hér er gert ráð fyrir því að um vatnsafl, jarðhita og jarðefni í eignarlandi ríkis og sveitarfélaga fari með sama hætti og um annað eignarland, sbr. það sem að framan greinir um breytingu á orðalaginu „í einkaeigu“.
Í þriðja lagi er orðalaginu „uppsprettur vatns- og virkjunarréttinda“ breytt í skýra yfirlýsingu um þjóðareign á vatni, án þess að með því sé raskað fyrirliggjandi vatnsréttindum. Samkvæmt vatnalögum, nr. 15/1923, fylgir hverri landareign, þ.m.t. þjóðlendu, réttur til ýmissa umráða og hagnýtingar á vatni, þ.m.t. virkjunarréttindi. Um eignarrétt að vatni hefur hins vegar verið deilt hér á landi. Skilja verður ákvæði frumvarpsins sem framlag og niðurstöðu stjórnlagaráðs í því efni. Í henni felst hvorki röskun á þeim vatnsréttindum einstaklinga og lögaðila sem varin eru af stjórnarskrá né á heimildum löggjafans til að kveða á um almennar takmarkanir eignarráða.
Loks er til þess að líta að ekkert bendir til þess að stjórnlagaráð hafi ætlað að raska lögbundnum rétti landeigenda til netlaga sinna. Hér er því lagt til að á eftir orðalaginu „[t]il þjóðareignar skv. 1. mgr. teljast nytjastofnar og aðrar auðlindir hafsins innan íslenskrar lögsögu, auðlindir á, í eða undir hafsbotninum“ bætist við orðin „utan netlaga“. Réttarstaða landeigenda er því að þessu leyti hin sama í eignarlandi og netlögum þeirra, sbr. gildandi auðlindalög, nr. 57/1998. Í framangreindu felst engin takmörkun á almennri heimild löggjafans til að takmarka rétt landeigenda til nýtingar í netlögum, svo sem til fiskveiða.
Samkvæmt öllu framangreindu felst þá eftirfarandi í 3. mgr. 35. gr. (2. mgr. 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs): Fyrsta dæmið sem vísað er til eru nytjastofnar og aðrar auðlindir hafs og hafsbotns innan íslenskrar lögsögu utan netlaga. Annað dæmið um þjóðareign er vatn en með því er slegið föstu að vatn sem slíkt, þ.e. efnið vatn, sé þjóðareign. Aftur á móti fara landeigendur með öll helstu réttindi til umráða og hagnýtingar á því vatni, straumvatni eða stöðuvatni, sem á landareigninni er á þann hátt sem lög heimila, sbr. vatnalög, nr. 15/1923. Ekki er haggað við þeim réttindum með ákvæðinu. Loks heyra undir þjóðareign aðrar auðlindir og réttindi sem ekki eru háð einkaeignarrétti en vatnsafl, jarðhiti og jarðefni í þjóðlendum eru þar sérstaklega nefnd sem dæmi. Það útilokar ekki að önnur eigendalaus náttúrugæði geti fallið í þennan flokk. Til dæmis má nefna að ekki hefur verið leyst úr því til fullnustu hvaða réttindi það eru nánar tiltekið sem landeigendur njóta innan netlaga. Ekki er því útilokað að ákveðnar auðlindir innan netlaga verði taldar til þjóðareignar komist dómstólar að því að landeigandi njóti þeirra ekki.
Hér að framan hefur þegar verið fjallað um skýringu hugtaksins „náttúrugæði“ og vísast þangað. Loks skal þess getið að þær breytingar leiddu til þess að hugtakið færðist aftar í 1. málsl. 3. mgr. (2. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) en tillaga stjórnlagaráðs gerir ráð fyrir.
Tillaga stjórnlagaráðs að 2. málsl. 3. mgr. 35. gr. (2. mgr. 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) var svohljóðandi: „Með lögum má kveða á um þjóðareign á auðlindum undir tiltekinni dýpt frá yfirborði jarðar.“ Lagt er til að henni verði breytt. Að því er varðar auðlindir undir yfirborði jarðar í þjóðlendum (sbr. vísan til almenninga í skýringum stjórnlagaráðs) er hún óþörf, enda þjóðareign að því leyti ótvíræð samkvæmt ákvæðinu. Eignarréttur að auðlindum undir yfirborði jarðar í eignarlöndum (sbr. einkajarðir í skýringum stjórnlagaráðs) tilheyrir eiganda þess samkvæmt auðlindalögum, nr. 57/1998, en um túlkun ákvæðisins var áður fjallað. Sérstakt ákvæði um mögulega þjóðareign á slíkum auðlindum, undir ótilgreindri dýpt, mætti skilja þannig að verið væri að draga úr núgildandi eignarréttarvernd, en sem fyrr segir er skýrt af skýringum stjórnlagaráðs að slíkt er ekki markmið tillögunnar. Hér er því lagt til að í stað tillögu stjórnlagaráðs segi: „Í eignarlöndum takmarkast réttur eigenda til auðlinda undir yfirborði jarðar við venjulega hagnýtingu fasteignar.“ Í því felst ekki breyting á ríkjandi réttarástandi, sbr. dóma Hæstaréttar frá 21. febrúar 2008 í áðurnefndum málum nr. 644 og 645/2006 (jarðefni úr jarðgöngum), heldur árétting á meginreglum sem átt hafa tryggan sess í íslenskum rétti.
Um 4. mgr.
Í 4. mgr. (3. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um að við nýtingu auðlindanna skuli hafa sjálfbæra þróun og almannahag að leiðarljósi. Ákvæði 3. mgr. er stefnumarkandi og á sérstaklega við um auðlindir í þjóðareign en almenna ákvæðið um nýtingu náttúrugæða, þ.m.t. náttúruauðlinda, á sjálfbæran hátt er að finna í 3. mgr. 34. gr. frumvarpsins (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Með „sjálfbær þróun“ er hér vísað til hugtaksins eins og það er skilgreint í Brundtland-skýrslunni svokölluðu (1987) og til meginreglna sjálfbærrar þróunar. Meðal hugtaksskilyrða sjálfbærrar þróunar er að tryggja að jafnræði ríki innan hverrar kynslóðar og milli kynslóða með tilliti til umhverfis og náttúruauðlinda. Að öðru leyti er vísað til umfjöllunar um sjálfbæra þróun í athugasemdum sem fylgja 3. mgr. 34. gr. frumvarpsins (33. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) og um helstu meginreglur umhverfisréttar, sjá athugasemdir við 35. gr. Meðal þeirra eru meginreglur sem miða að því að koma sjálfbærri þróun til framkvæmdar. Til þess að nýting náttúruauðlinda verði raunverulega sjálfbær og í þágu núlifandi og komandi kynslóða er nauðsynlegt að almenni löggjafinn útfæri nánar réttindi og skyldur í almennum lögum í samræmi við þá stefnumörkun sem felst í 4. mgr. (3. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Um hugtakið „almannahagur“ segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Með almannahag er vísað til þess að þjóðin á auðlindirnar og gerir sem eigandi þeirra tilkall til arðsins af þeim í samræmi við 1. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi frá 1966, sem Íslendingar hafa undirritað og fullgilt.
Um 5. mgr.
Í 5. mgr. 35. gr. (4. mgr. 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er fjallað um vernd náttúruauðlinda sem og afnota- og nýtingarleyfi auðlinda í þjóðareign og annarra takmarkaðra almannagæða.
Krafan um sjálfbæra þróun og virðingu fyrir almannahag skv. 4. mgr. (3. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) kallar á vernd auðlindanna, svo sem það er orðað í skýringum stjórnlagaráðs. Í 1. málsl. 5. mgr. (4. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um að stjórnvöld og þeir sem nýti náttúruauðlindir beri ábyrgð á vernd þeirra. Eðli málsins samkvæmt skiptir máli í þessu sambandi hvort auðlind er endurnýjanleg eða óendurnýjanleg, þ.e. hvort nýting hennar leiði óhjákvæmilega til þess að hún gangi til þurrðar. Samkvæmt ákvæðinu hvílir ábyrgðin ekki einvörðungu á stjórnvöldum því að þeir sem nýta auðlindirnar bera einnig samfélagslega ábyrgð. Í þessu felst m.a. að viðeigandi stjórnvöldum ber að tryggja að farið sé að ákvæðum almennra laga sem lúta að vernd náttúruauðlinda og þeim sem nýta þær ber að sýna ákveðið samfélagslegt frumkvæði við alla auðlindanýtingu, í samræmi við sjálfbæra þróun.
Í 2. málsl. er fjallað um leyfi til afnota eða hagnýtingar auðlinda í þjóðareign sem og annarra takmarkaðra almannagæða. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að dæmi um önnur takmörkuð almannagæði eru innflutningskvóti, losunarkvóti og útvarpsrásir. Samkvæmt ákvæðinu geta stjórnvöld sem handhafi auðlinda í þjóðareign og annarra takmarkaðra almannagæða veitt slík leyfi á grundvelli laga. Þau réttindi sem stofnast á grundvelli slíks leyfis eru aðeins óbein hlutdeild í víðtækari rétti eigandans til auðlindarinnar, í þessu tilviki þjóðarinnar. Beiting hennar fer fram í skjóli hins víðtækari réttar þjóðarinnar. Á hinn bóginn geta slík óbein réttindi eftir atvikum notið verndar eignarréttarákvæðis stjórnarskrár, sbr. 72. gr. gildandi stjórnarskrár og 22. gr. frumvarps þessa (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Í þeim skilningi hafa þau í sér fólgin einkenni beins eignarréttar, þ.e. á því afmarkaða sviði sem þau ná til.
Eins og áður greinir er ákvæði 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) hvorki ætlað að raska beinum né óbeinum eignarréttindum sem þegar eru fyrir hendi eða minnka réttarvernd þeirra, sbr. einnig ummæli í skýringum við 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þannig er t.d. ekki haggað við afnotaréttindum þeirra sem hagnýta jarðir eða njóta ýmissa óbeinna fasteignartengdra réttinda samkvæmt gildandi lögum eða samningum sem þegar hafa verið gerðir, og má sem dæmi nefna rétt landeigenda til upprekstrar á þjóðlendur. Hið sama gildir um hugsanleg, þegar stofnuð og takmörkuð réttindi þeirra sem stunda fiskveiðar á grundvelli aflaheimilda. Varðandi þær afnota- eða nýtingarheimildir sem þegar hafa verið veittar á grundvelli laga má þó árétta í þessu sambandi að löggjafinn hefur nokkuð rúmt svigrúm til að gera breytingar á því lagalega umhverfi sem tilteknar atvinnugreinar búa við, þ.m.t. nýtingarleyfum, án þess að brjóta í bága við 72. gr. gildandi stjórnarskrár eða 22. gr. (13. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) frumvarps þessa. Í 2. málsl. 5. mgr. 35. gr. (4. mgr. 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) eru aftur á móti tekin af öll tvímæli um að til framtíðar litið verði engin takmörkuð réttindi til afnota eða hagnýtingar veitt nema það sé gert í samræmi við skilmála ákvæðisins. Með sama hætti er skýrt að til framtíðar litið er tekið fyrir það að óbein réttindi geti stofnast með öðrum hætti en fyrir slíka leyfisveitingu.
Samkvæmt 2. málsl. 5. mgr. (4. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) ber almenna löggjafanum því að skilgreina með lögum hvaða náttúruauðlindir eða takmörkuð almannagæði heimilt er að nýta á grundvelli tiltekinna afnota- eða hagnýtingarleyfa. Þar að auki þarf löggjafinn að tryggja að fyrir hendi sé fullnægjandi lagaumhverfi svo að mögulegt sé að taka gjald fyrir afnotin eða hagnýtinguna en í 5. mgr. (4. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er kveðið á um að leyfi skuli aðeins veita „gegn fullu gjaldi“. Þá segir einnig að leyfi til afnota eða hagnýtingar verði einvörðungu veitt til tiltekins hóflegs tíma í senn. Hér er öðrum þræði vísað til nytjagreiðslureglu (e. users pay principle), sem er afbrigði af greiðslureglu, og einnig þeirrar grunnhugsunar sem felst í sjálfbærri þróun, þ.e. að ákveðið jafnræði ríki innan kynslóðar.
Um orðalagið „gegn fullu gjaldi“ segir í skýringum stjórnlagaráðs:
Með „fullu“ gjaldi er átt við markaðsverð, þ.e. hæsta gjald sem nokkur er fús að greiða t.d. á markaði eða uppboði eða í samningum við ríkið sem umboðsmann rétts eiganda, þjóðarinnar. Til álita kom að segja heldur „gegn sanngjörnu gjaldi“ en það orðalag þótti ekki eiga við þar eð í því getur þótt felast fyrirheit um frávik eða afslátt frá fullu gjaldi. Með svipuðum rökum var ekki heldur fallist á orðalagið „gegn hóflegu gjaldi“ eða „gegn gjaldi“. Til hliðsjónar var haft orðalag í eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar sem stendur óbreytt í frumvarpi stjórnlagaráðs:
Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.
Með fullu verði er samkvæmt skýringum við ákvæðið [72. gr. gildandi stjórnarskrár] átt við verðgildi eignarinnar fyrir eigandann, þ.e. markaðsverð hennar, á þeim tíma sem eignarnám fór fram.
Framangreindur skýringartexti stjórnlagaráðs virðist einkum miðast við fiskveiðiheimildir en ekki fjalla almennt um möguleika á gjaldtöku fyrir nýtingu annarra þeirra auðlinda sem lýstar eru þjóðareign samkvæmt frumvarpinu. Þar sem annað kemur ekki fram í skýringum stjórnlagaráðs verður að gera ráð fyrir því að sama regla gildi um þær. Varðandi skýringu hugtaksins „fullt gjald“ vísar stjórnlagaráð til viðmiða við útreikning eignarnámsbóta, en þess ber að geta að sá eðlismunur er á að þar eru greiddar bætur fyrir missi eignar en ekki gjald vegna nýtingar hennar eða hlutdeild í arði þar af.
Um orðalagið „til tiltekins hóflegs tíma í senn“ í 2. málsl. 5. mgr. 35. gr. (4. mgr. 34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) segir í skýringum stjórnlagaráðs að þar sé átt við að leyfi til afnota eða hagnýtingar megi ekki veita til mjög langs tíma í senn. Í þessu felist að Alþingi meti hverju sinni hvað teljist vera hóflegur leyfistími.
Af framangreindu leiðir að endurskoða þyrfti lagaumhverfi ýmissa auðlinda og gæta þess að það fari ekki gegn 1. og 4. mgr. Hér má nefna lagaumgjörð virkjunarleyfa þar sem í gildandi raforkulögum, nr. 65/2003, er ekki sérstaklega tekið fram að gefa skuli út virkjunarleyfi til tiltekins tíma, enda þótt heimilt sé að skilyrða slík leyfi, sbr. 6. gr. raforkulaga.
Ljóst er að ákvæði 1. mgr. 35. gr. frumvarpsins (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) um bann við framsali til „varanlegra afnota“ og skilyrði 2. málsl. 4. mgr. greinarinnar um „tiltekinn hóflegan tíma“ ber ekki að skýra svo að þar með sé komið í veg fyrir að vinnsluaðili, sem starfar í skjóli opinbers leyfis, fái varanleg umráð yfir þeim afrakstri eða afurð af náttúruauðlind sem leyfið kveður á um og leiðir af eðli viðkomandi auðlindar. Hér má nefna 3. gr. laga nr. 13/2001, um leit, rannsóknir og vinnslu kolvetnis. Samkvæmt því er íslenska ríkið eigandi kolvetnis (utan netlaga) en er heimilt að semja við handhafa vinnsluleyfis um að hann verði eigandi þess kolvetnis sem hann framleiðir þótt auðlindin sjálf og nýtingarrétturinn sem slíkur séu í þjóðareign.
Í upphafi 3. málsl. 5. mgr. (4. mgr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) segir að afnota- eða hagnýtingarleyfi skuli veita á jafnræðisgrundvelli. Samkvæmt því ber að tryggja að úthlutun leyfa til afnota eða hagnýtingar auðlinda standist jafnræðisreglu stjórnarskrárinnar, sbr. 6. gr. frumvarps þessa, þannig að allir þegnar landsins fái notið jafnræðis við úthlutun þeirra sameiginlegu gæða sem Ísland hefur yfir að ráða. Þetta er m.a. í samræmi við dóm Hæstaréttar í máli Valdimars Jóhannessonar gegn íslenska ríkinu, mál nr. 145/1998 frá 3. desember 1998, og sjónarmið sem koma fram í áliti mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna frá 24. október 2007 í máli Erlings Sveins Haraldssonar og Arnars Snævars Sveinssonar gegn íslenska ríkinu. Þar töldu tólf nefndarmenn af átján að lögin um stjórn fiskveiða brytu í bága við 26. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi um bann við mismunun.
Í skýringum stjórnlagaráðs er svohljóðandi reifun á rökstuðningi meiri hluta mannréttindanefndarinnar:
Nefndin vitnar til 1. greinar laganna um stjórn fiskveiða nr. 38/1990, er segir: „Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar.“ Síðan segir meirihlutinn, að sú mismunun, sem gerð hafi verið í upphafi kvótakerfisins við úthlutun veiðiheimilda og byggð var á veiðireynslu tímabilsins 1. nóvember 1980 til 31. október 1983, kunni að hafa verið sanngjörn og málefnaleg sem tímabundin ráðstöfun. En með setningu laganna um fiskveiðistjórnun nr. 38/1990 hafi ráðstöfun þessi ekki aðeins orðið varanleg, heldur breytt hinum upprunalegu réttindum til þess að nýta opinbera eign í nýtingu einstaklingsbundinnar eignar. Þeir sem upphaflega hafi fengið úthlutað veiðiheimildum og nýttu þær eigi, hafi getað selt þær eða leigt á markaðsverði í stað þess að skila þeim aftur til ríkisins til úthlutunar til nýrra veiðiréttarhafa í samræmi við sanngjarna og réttláta mælikvarða. Íslenska ríkið hafi ekki sýnt fram á, að þessi úthlutunarmáti á veiðiréttarheimildum fullnægi þeim kröfum, er gera verði um sanngirni.
Mannréttindanefndin taldi sig ekki þurfa að fjalla um það sérstaklega, hvort úthlutun kvóta á takmörkuðum auðlindum samræmdist Sáttmálanum almennt, en í þessu sérstaka kærumáli, þar sem veiðiheimildunum væri úthlutað varanlega til hinna upphaflegu veiðiréttarhafa, andstætt hagsmunum kærendanna, væri ekki unnt að telja, að slíkt kerfi væri byggt á sanngjörnum grundvelli. Af þessum sökum ályktaði meirihluti mannréttindanefndarinnar, að brotið væri gegn jafnréttisákvæði 26. gr. Alþjóðasamningsins um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi.
Auk framangreindrar tilvísunar til jafnræðisreglu stjórnarskrár kveður lokamálsliður 4. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) á um að leyfi til nýtingar leiði aldrei til „eignar eða óafturkallanlegs forræðis“ yfir auðlind í þjóðareign eða öðrum takmörkuðum almannagæðum. Í tillögu stjórnlagaráðs var þó vísað til „eignarréttar“ í þessu sambandi en orðalaginu hefur verið breytt til að endurspegla að þau takmörkuðu réttindi sem stofnast í skjóli afnota- eða nýtingarleyfa geta hugsanlega notið stjórnarskrárverndar sem óbein eignarréttindi. Jafnframt er hér gert ráð fyrir að úr tillögu stjórnlagaráðs verði felld brott orðin „yfir auðlindunum“ í lok ákvæðisins, enda eiga önnur takmörkuð almannagæði einnig undir það. Með sama hætti er orðalaginu „auðlinda eða annarra takmarkaðra almannagæða“ breytt í „auðlinda, sem og annarra takmarkaðra almannagæða“.
Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að tilgangur lokamálsliðar 4. mgr. 35. gr. (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sé að tryggja stjórnskipulega stöðu þess ákvæðis laga um stjórn fiskveiða sem kveður á um að úthlutun veiðiheimilda myndi ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum. Með því sé girt fyrir „hættuna á að hún verði numin brott úr lögum“. Hér má einnig nefna samhljóða fyrirvara í 2. gr. laga nr. 151/1996, um fiskveiðar utan lögsögu Íslands. Sama máli gegnir um aðrar náttúruauðlindir í þjóðareign. Hlutverk fyrirvarans er þannig m.a. að tryggja að löggjafinn geti ekki með almennum lögum farið á svig við þá meginreglu sem felst í 1. mgr. að enginn geti fengið auðlindir í þjóðareign og þau réttindi og þær heimildir sem þeim tengjast til beinnar eignar eða varanlegra afnota.
Mikilvægt er að lagaumgjörð auðlindanýtingar sé öll með þeim hætti að hún styðji við þessa meginreglu og komi í veg fyrir að lögmætar væntingar stofnist til varanlegra afnota eða eignar í skjóli nýtingarleyfa. Veðsetningarbann á nýtingarleyfum sem slíkum er meðal þeirra leiða sem farnar hafa verið í því sambandi og er í góðu samræmi við ákvæði 4. mgr. 35. gr. frumvarps þessa (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Skv. 4. mgr. 3. gr. laga nr. 75/1997, um samningsveð, er óheimilt „að veðsetja réttindi til nýtingar í atvinnurekstri, sem skráð eru opinberri skráningu á tiltekið fjárverðmæti og stjórnvöld úthluta lögum samkvæmt, t.d. aflahlutdeild fiskiskips og greiðslumark bújarðar. Hafi fjárverðmæti það, sem réttindin eru skráð á, verið veðsett er eiganda þess óheimilt að skilja réttindin frá fjárverðmætinu nema með þinglýstu samþykki þeirra sem veðréttindi eiga í viðkomandi fjárverðmæti“.
Samkvæmt þessu eru settar skorður við sjálfstæðri veðsetningu ákveðinna nýtingarréttinda, t.d. aflaheimilda, sem slíkra en ef þau eru skráð á tiltekið fjárverðmæti er heimilt að veðsetja það.
Í athugasemdum sem fylgdu framangreindri 3. gr. í frumvarpi til laga um samningsveð (þskj. 350 í 234. máli 121. löggjafarþings) kemur fram að í ákvæðinu sé fjallað um „þau tilvik þegar veðsett eru fjárverðmæti sem á eru skráð réttindi til nýtingar í atvinnurekstri og stjórnvöld úthluta lögum samkvæmt og halda skrár um. Sem dæmi slíkra réttinda má nefna aflahlutdeild sem úthlutað er á skip, sbr. 2. mgr. 7. gr. laga nr. 38/1990, um stjórn fiskveiða, og greiðslumark sem úthlutað er á lögbýli samkvæmt ákvæðum reglugerða sem stoð eiga í lögum nr. 99/1993, um framleiðslu, verðlagningu og sölu á búvörum“.
Fram kemur að hvað aflahlutdeild fiskiskipa varði sé með ákvæðinu „sérstaklega verið að undirstrika og leggja áherslu á það viðhorf löggjafans, sem fram kemur í 1. gr. laga nr. 38/1990, um stjórn fiskveiða [nú 1. gr. laga nr. 116/2006], að nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar og að úthlutun veiðiheimilda samkvæmt þeim lögum myndar ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum. Hér er því fyrst og fremst um takmarkaðan og tímabundinn nýtingarrétt að ræða“.
Jafnframt segir um þetta efni: „Þá er og rétt að leggja áherslu á það að sá sem tekur veðrétt í veiðiskipi eða bújörð tekur með sama hætti og eigandi skipsins eða bújarðarinnar þá áhættu að hin úthlutuðu nýtingarréttindi verði skert vegna almennra ráðstafana ríkisvaldsins eða þau jafnvel afnumin á gildistíma veðsamnings. Ákvæði 4. mgr. 3. gr. er ekki ætlað að hefta svigrúm löggjafans til slíkra almennra ráðstafana þannig að leitt geti af sér bótaskyldu ríkissjóðs, hvorki gagnvart eigendum veiðiskipa og bújarða né heldur þeim sem öðlast hafa takmörkuð réttindi yfir slíkum verðmætum.“
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Markmið greinarinnar.
Í 1. mgr. er kveðið á um þjóðareign að náttúruauðlindum sem ekki eru háðar einkaeignarrétti og jafnframt er inntak þjóðareignarréttarins skilgreint. Með ákvæðinu er stefnt að því að festa í sessi sérstaka tegund eignarréttar til hliðar við hefðbundinn einkaeignarrétt einstaklinga og lögaðila. Markmiðið með því að setja í stjórnarskrá ákvæði um þjóðareign á auðlindum er að skapa þessum sérstaka eignarrétti stjórnskipulega vernd og girða fyrir að réttur þjóðarinnar til sameiginlegra auðlinda sinna fari halloka fyrir réttindavernd einkaeignarréttarins. Ljóst er að heimildir til afnota eða hagnýtingar sameiginlegra auðlinda þjóðarinnar geta notið verndar eignarréttarákvæðis 72. gr. stjórnarskrárinnar sem óbein eignarréttindi enda þótt sú vernd kunni að vera takmarkaðri en vernd beins eignarréttar. Með stjórnskipulegri vernd þjóðareignarréttarins verður hins vegar skýrt að litið verður á slík óbein eignarréttindi sem hlutdeild í víðtækari rétti eiganda auðlindanna, þjóðarinnar, og með því að hvor tveggja réttindin njóti verndar sömu og æðstu réttarheimildar verður tryggt að óbeinu réttindin geti aldrei útrýmt þjóðareignarréttinum. Taka ber fram að með ákvæðinu er ekki raskað þeim óbeinu eignarréttindum sem kunna að felast í afnota- eða hagnýtingarrétti sem þegar kann að hafa verið stofnað til gagnvart auðlindum í þjóðareign. Jafnframt er áréttað að með ákvæðinu er ekki tekin afstaða til deilna um eðli þeirra réttinda sem úthlutun aflaheimilda samkvæmt löggjöf um stjórn fiskveiða kann að fela í sér eða um stjórnskipulega vernd þeirra.
Ákvæði 2. mgr. lýtur að réttindum yfir auðlindum sem eru í eigu ríkisins eða félaga sem alfarið eru í eigu þess, þ.e. þar sem ríkið er aðili réttinda einkaréttarlegs eðlis, og felur í sér bann við varanlegu framsali þeirra. Í 3. mgr. er skýrt nánar hvaða auðlindir teljast til þjóðareignar og í þeirri fjórðu er fjallað um nýtingu auðlinda í þjóðareign. Markmið 5. mgr. er að kveða á um skilmála þeirra nýtingarleyfa eða annarra óbeinna réttinda sem tengjast auðlindum í þjóðareign eða öðrum takmörkuðum almannagæðum sem framvegis kunna að verða veitt.
Um 1. mgr.
Hugtakið „þjóðareign“ er hér notað í sömu merkingu og gert er í skýrslu auðlindanefndar frá árinu 2000. Þjóðareignarréttur felur í sér eignarrétt til hliðar við hinn hefðbundna séreignarrétt einstaklinga og lögaðila, þ.e. eignarrétt íslensku þjóðarinnar á þeim náttúruauðlindum sem ekki eru þegar háðar einkaeignarrétti (Álitsgerð auðlindanefndar um stjórn auðlinda Íslands, kafli 2.5.2.). Hugtakið felur þannig í sér nýja tegund eignarréttar til aðgreiningar frá hefðbundnum einkaeignarrétti. Þessu nýja formi eignarréttar fylgja að meginstefnu sömu heimildir og talið hefur verið að felist í fullveldisrétti ríkisins en þó er sá munur á að með því að lýsa tilteknar náttúruauðlindir eign þjóðarinnar er girt fyrir að aðrir aðilar geti eignast beinan eignarrétt að þeim, t.d. fyrir hefð. Í ákvæðinu er áréttað að enginn geti fengið auðlindirnar eða réttindi tengd þeim til eignar eða varanlegra afnota og aldrei megi selja þær eða veðsetja.
Lagt er til að afmörkun auðlinda í þjóðareign verði á eignarréttarlegum grunni, sbr. orðalagið „sem ekki eru háðar einkaeignarrétti“. Með því er áréttuð stofnun hins sérstaka forms eignarréttar sem felst í ákvæðinu, þjóðareignarréttarins. Jafnframt er í 2. mgr. fjallað sérstaklega um réttindi yfir auðlindum sem háð eru einkaeignarrétti ríkisins eða félaga í eigu þess. Telja verður að þessi leið sé í fullu samræmi við markmið stjórnlagaráðs.
Í 1. mgr. er tekið fram að handhafar löggjafar- og framkvæmdarvalds, þ.e. Alþingi og stjórnvöld, fari með forsjá, vörslu og ráðstöfunarrétt auðlindanna og réttindanna í umboði þjóðarinnar. Þessi aðilar verða þá m.a. að gæta þeirra sjónarmiða sem fram koma í 4. og 5. mgr. greinarinnar.
Um 2. mgr.
Ákvæði 2. mgr. tekur til réttinda yfir auðlindum sem eru háð einkaeignarrétti ríkisins og félaga sem alfarið eru í eigu þess. Ákvæðið er tvíþætt. Fyrri málsliður fjallar með almennum hætti um eignarréttindi yfir jarðhita, vatni með virkjanlegu afli og grunnvatni, sem og námaréttindi, og beinist ekki síst að slíkum réttindum sem skilin hafa verið frá landi og standa því sem sjálfstæð eign ríkisins eða félaga í eigu þess. Mælt er fyrir um bann við því að framselja þessi réttindi, bæði beint og óbeint, með varanlegum hætti til annarra aðila. Í orðunum beint eða óbeint felst að óheimilt verður með öllu að framselja slík réttindi. Það sama á við um eignarhluti í fyrirtækjum sem eru eigendur slíkra réttinda og alfarið eru í eigu ríkis, nema réttindin hafi áður verið undanskilin. Með því að binda framsalsbannið við „aðra aðila“ er skýrt að heimilt verður að færa þessi réttindi frá ríki til félaga sem alfarið eru í eigu þess og öfugt. Þess má geta að í gildandi lögum er kveðið á um bann við framsali tiltekinna réttinda í eigu opinberra aðila, þ.e. réttar til umráða og hagnýtingar á því vatni sem hefur að geyma virkjanlegt afl umfram 10 MW, sbr. 16. gr. vatnalaga, nr. 15/1923, og jarðhita- og grunnvatnsréttinda umfram heimilis- og búsþarfir, sbr. 3. gr. a laga um rannsóknir og nýtingu á auðlindum í jörðu, nr. 57/1998 (auðlindalög). Þessi ákvæði taka jafnt til ríkis og sveitarfélaga, auk félaga sem alfarið eru í eigu þeirra, og er ætlað að tryggja að þessi mikilvægu réttindi haldist í samfélagslegri eign. Í ljósi þess væri eðlilegt að ákvæðið sem hér er fjallað um tæki einnig til sveitarfélaga, en ekki einungis ríkisins og félaga í eigu þess, þó að ekki sé gerð tillaga um að stjórnarskrárbinda slíkt ákvæði á þessu stigi.
Síðari málsliður 2. mgr. tekur til réttinda yfir auðlindum á ríkisjörðum, þ.e. vatni, jarðhita og jarðefnum, og felur einnig í sér bann við framsali þeirra umfram lágmarksréttindi vegna heimilis- og búsþarfa. Vegna mikilvægis þeirra auðlinda sem hér um ræðir fyrir samfélagið allt þykir rétt að tryggja með skýrum hætti eignarhald ríkisins á réttindum yfir þeim. Í 40. gr. gildandi jarðalaga, nr. 81/2004, er kveðið á um „heimild“ ráðherra til að undanskilja við sölu ríkisjarða jarðefni, rétt til efnistöku umfram búsþarfir og einnig öll vatns- og jarðhitaréttindi. Skýrt er þó að ákvæði vatnalaga og auðlindalaga ganga framar fyrirmælum greinarinnar og því er skylt að undanskilja vatns- og jarðhitaréttindi við sölu á ríkisjörðum sem eru umfram mörkin sem þau lög tilgreina.
Áréttað skal að þrátt fyrir að bann við framsali réttinda skv. 2. málsl. 2. mgr. takmarkist við þau réttindi sem eru umfram lágmarksréttindi til heimilis- og búsþarfa er ekkert því til fyrirstöðu að með lögum verði áfram kveðið á um heimild til að undanskilja frekari réttindi við sölu, sbr. 40. gr. jarðalaga.
Afmörkun þeirra réttinda sem óheimilt er að framselja er miðuð við þau sem eru umfram „heimilis- og búsþarfir“. Bent hefur verið á að þetta hugtak sé óljóst og að sumu leyti arfleifð gamalla tíma. Hugtakið hefur verið notað lengi í lögum og hefur t.d. verið í vatnalögum frá setningu þeirra árið 1923. Hugtakið „búsþarfir“ hefur í yngri lögum verið skýrt með hliðsjón af breyttum atvinnuháttum til sveita. Hér má benda á skilgreiningu 4. tölul. 4. mgr. 1. gr. vatnalaga og afmörkun auðlindalaga á hugtakinu með vísan til 1. mgr. 10. gr. og 14. gr. laganna. Gert er ráð fyrir að hugtakið „búsþarfir“ í 2. málsl. 2. mgr. verði skýrt með hliðsjón af skilgreiningu laga á hverjum tíma.
Um 3. mgr.
Ákvæði 1. mgr. 35. gr. felur í sér almenna yfirlýsingu um auðlindir í þjóðareign. Í 3. mgr. eru nánar tilgreindar þær auðlindir sem teljast munu til þjóðareigna verði frumvarpið samþykkt. Samkvæmt þessu felur 35. gr. í sér sjálfstæða ákvörðun um að þær auðlindir sem tilgreindar eru í 3. mgr. teljist til þjóðareigna. Jafnframt er áréttað að löggjafinn geti ákveðið að lýsa fleiri auðlindir og náttúrugæði þjóðareign, þ.e. að uppfylltu skilyrði 1. málsl. 1. mgr. að þau séu ekki háð einkaeignarrétti. Hér má t.d. nefna erfðaauðlindir í náttúru Íslands og rafsegulbylgjur til fjarskipta. Í lögum mundu þá verða útfærð frekar markmið stjórnarskrárákvæðisins gagnvart þeim auðlindum eða náttúrugæðum.
Samkvæmt 3. mgr. teljast til þjóðareignar í fyrsta lagi nytjastofnar og aðrar auðlindir hafsins innan íslenskrar lögsögu og er þar miðað við sömu skilgreiningu fiskveiðilögsögu Íslands og gert er í 2. mgr. 2. gr. laga um stjórn fiskveiða, nr. 116/2006, og 2. mgr. 2. gr. laga um veiðar í fiskveiðilandhelgi Íslands, nr. 79/1997, þ.e. hafsvæðið frá fjöruborði að ytri mörkum efnahagslögsögu Íslands eins og hún er skilgreind í lögum nr. 41/1979, um landhelgi, efnahagslögsögu og landgrunn. Með þessu er þó ekki haggað við rétti til fiskveiða og annarrar nýtingar lífrænna auðlinda sem í íslenskum rétti hefur verið viðurkennt að fylgi eignarrétti að sjávarjörðum en sá réttur hefur þó sætt verulegum takmörkunum á grundvelli löggjafar um veiðistjórnun.
Í öðru lagi teljast auðlindir á, í eða undir hafsbotninum svo langt sem fullveldisréttur ríkisins nær til þjóðareignar en þó aðeins utan netlaga. Er þetta í samræmi við afmörkun 1. gr. laga um eignarrétt íslenska ríkisins að auðlindum hafsbotnsins, nr. 73/1990, sbr. og 1.–3. gr. auðlindalaga.
Í þriðja lagi er lýst yfir þjóðareign á vatni sem efni í náttúru Íslands í ljósi mikilvægis þess sem undirstöðu lífs. Þar sem íslensk lög áskilja landeigendum afar umfangsmikil réttindi gagnvart vatni er skýrt tekið fram í ákvæðinu að með yfirlýsingunni séu þessi lögbundnu réttindi ekki skert.
Í fjórða lagi er tilgreint að auðlindir og náttúrugæði í þjóðlendum séu þjóðareign en það gildir þó aðeins um þær sem ekki eru undirorpnar einkaeignarrétti, sbr. 1. mgr. Þetta er í samræmi við afmörkun 2. gr. laga um þjóðlendur og ákvörðun marka eignarlanda, þjóðlendna og afrétta, nr. 58/1998 (þjóðlendulaga), sbr. og 3. gr. auðlindalaga.
Í síðustu málsliðum 3. mgr. er vikið að eignarráðum landeigenda undir yfirborði jarðar og þar með réttindum til þeirra auðlinda sem þar er að finna. Sú aðferð við afmörkun eignarráða landeigenda undir yfirborði jarðar sem náð hefur tryggustum sessi í íslenskum rétti byggist á því sjónarmiði að þau nái til umráða og hagnýtingar en þó aðeins svo langt sem eðlilegt geti talist að viðurkenna með tilliti til hagsmuna landeigandans. Regla þessi hefur verið kölluð hagsmunaregla. Hún hefur verið orðuð með þeim hætti að eignarráðin nái svo langt niður sem nauðsynlegt er til að landeigandi geti haft þau not af landi sínu sem heyra til venjulegrar hagnýtingar á eignarrétti yfir fasteign (sjá dóm Hæstaréttar frá 21. mars 2008 í málum nr. 644/2006 og 645/2006). Með hagsmunareglunni eru í raun dregin mörk milli réttinda landeiganda og almennings því að þar sem réttindum landeiganda sleppir hlýtur að taka við einhvers konar almenningur. Rétt er að geta þess að í auðlindalögum eru réttindi landeigenda til auðlinda í jörðu skilgreind með mjög afdráttarlausum hætti, þ.e. sem beinn eignarréttur, þrátt fyrir að það hafi verið forsenda fyrir setningu laganna að þau fælu ekki í sér breytingu á þáverandi réttarástandi. Í fyrrnefndum dómum Hæstaréttar er réttindaákvæði laganna þó ekki túlkað með jafnafdráttarlausum hætti og orðalag þeirra gæti gefið tilefni til. Í 3. mgr. 35. gr. er hagsmunareglan áréttuð sem meginregla við afmörkun réttinda landeigenda til auðlinda undir yfirborði jarðar. Jafnframt er, í samræmi við tillögu stjórnlagaráðs, mælt fyrir um heimild til að kveða með lögum á um þjóðareign á auðlindum undir tiltekinni dýpt frá yfirborði jarðar. Heimildin getur þannig falið í sér undantekningu frá meginreglunni eða eftir atvikum viðbót við hana. Áréttað er að með ákvæðinu er ekki átt við eina dýptarreglu, t.d. 200 eða 1.000 m, heldur yrði tiltekin dýpt metin hverju sinni í lögum miðað við þá tegund auðlindar sem um væri að ræða og jafnvel þær sérstöku aðstæður sem fyrir hendi kynnu að vera til nýtingar.
Um 4. mgr.
Í 4. mgr. er kveðið á um að við nýtingu auðlindanna skuli hafa sjálfbæra þróun og almannahag að leiðarljósi. Ákvæði 4. mgr. er stefnumarkandi og á sérstaklega við um auðlindir í þjóðareign en almenna ákvæðið um nýtingu náttúrugæða, þ.m.t. náttúruauðlinda, á sjálfbæran hátt er að finna í 2. mgr. 34. gr.
Með „sjálfbær þróun“ er hér vísað til hugtaksins eins og það er skilgreint í Brundtland-skýrslunni svokölluðu (1987) og til meginreglna sjálfbærrar þróunar. Meðal hugtaksskilyrða sjálfbærrar þróunar er að tryggja að jafnræði ríki innan hverrar kynslóðar og milli kynslóða með tilliti til umhverfis og náttúruauðlinda. Að öðru leyti er vísað til umfjöllunar um sjálfbæra þróun í athugasemdum sem fylgja 2. mgr. 34. gr. og um helstu meginreglur umhverfisréttar, sjá athugasemdir við 36. gr. Meðal þeirra eru meginreglur sem miða að því að koma sjálfbærri þróun til framkvæmdar. Til þess að nýting náttúruauðlinda verði raunverulega sjálfbær og í þágu núlifandi og komandi kynslóða er nauðsynlegt að almenni löggjafinn útfæri nánar réttindi og skyldur í almennum lögum í samræmi við þá stefnumörkun sem felst í 4. mgr.
Áréttað skal að auðlindir í náttúru Íslands hafa mikla samfélagslega þýðingu og á það jafnt við um þær auðlindir sem lýstar eru þjóðareign og þær sem háðar eru einkaeignarrétti. Tekið skal fram að með 35. gr. er ekki haggað við heimildum löggjafans, á grundvelli fullveldisréttar, til að kveða á um almennar takmarkanir eignarréttar sem nauðsynlegar eru til að tryggja forsvaranlega nýtingu auðlinda.
Um 5. mgr.
Í 5. mgr. 35. gr. er fjallað um vernd náttúruauðlinda sem og afnota- og nýtingarleyfi auðlinda í þjóðareign og annarra takmarkaðra almannagæða.
Ákvæði 35. gr. er hvorki ætlað að raska beinum né óbeinum eignarréttindum sem þegar eru fyrir hendi eða minnka réttarvernd þeirra, sbr. einnig ummæli í skýringum við 22. gr. Í 2. málsl. 5. mgr. eru aftur á móti tekin af öll tvímæli um að til framtíðar litið verði engin takmörkuð réttindi til afnota eða hagnýtingar veitt nema það sé gert í samræmi við skilmála ákvæðisins. Með sama hætti er skýrt að til framtíðar litið er tekið fyrir það að óbein réttindi geti stofnast með öðrum hætti en fyrir slíka leyfisveitingu. Samkvæmt ákvæðinu ber almenna löggjafanum því að skilgreina með lögum hvaða náttúruauðlindir eða takmörkuð almannagæði heimilt er að nýta á grundvelli tiltekinna afnota- eða hagnýtingarleyfa. Þar að auki þarf löggjafinn að tryggja að fyrir hendi sé fullnægjandi lagaumhverfi svo að mögulegt sé að taka gjald fyrir afnotin eða hagnýtinguna en í 5. mgr. er kveðið á um að leyfi skuli aðeins veita „gegn eðlilegu gjaldi“. Þá segir einnig að leyfi til afnota eða hagnýtingar verði einvörðungu veitt til tiltekins hóflegs tíma í senn.
Orðalagið „gegn eðlilegu gjaldi“ ber að túlka með hliðsjón af 4. mgr. greinarinnar þar sem áskilið er að við nýtingu auðlindanna skuli hafa sjálfbæra þróun og almannahag að leiðarljósi. Með orðinu „almannahag“ er vísað til þess að þjóðin eigi auðlindirnar og geri sem eigandi þeirra tilkall til arðsins af þeim. Í fyrirmælum um eðlilegt gjald felst því að stjórnvöldum sé skylt að krefjast fyrir hönd almennings hlutdeildar í umframhagnaði (auðlindarentu), þ.e. þeim hagnaði sem nýting viðkomandi auðlindar skapar umfram eðlilega ávöxtun þeirra fjármuna sem bundnir eru við nýtinguna að teknu tilliti til áhættu. Hlutdeildina getur löggjafinn ákveðið að heimta í formi magntengdra afnotagjalda, skatta af auðlindarentu eða hagnaði, upphafs- og leigugjalda sem ákveðin eru með útboði, uppboði eða á virkum markaði, eða með öðrum aðferðum sem henta eðli hverrar auðlindar eða þeirra almannagæða sem um ræðir. Jafnan verði þó gætt almannahags og jafnræðis eins og greinin áskilur. Er gert ráð fyrir að löggjafinn leitist við að ákvarða hlutdeild þjóðarinnar hvorki svo lága að hún verði af tekjum sem henni tilheyra með réttu sem eiganda auðlindanna, né svo háa að það hamli nýtingunni og eðlilegri arðsemi af henni sem slíkri að teknu tilliti til fjárbindingar og áhættu. Er þetta í samræmi við almenna stefnu sem liggur fyrir í skýrslu auðlindastefnunefndar frá því í september 2011 og á sér samsvörun í nýlegri löggjöf á sviði auðlindanýtingar, þ.e. lögum um veiðigjöld, nr. 74/2012, og lögum um skattlagningu á kolvetnisvinnslu, nr. 109/2011. Gera verður ráð fyrir að löggjafinn setji nánari fyrirmæli um gjaldtöku með löggjöf fyrir hverja tegund auðlindar eða takmarkaðra almannagæða sem leyft skal að verði nýtt.
Með orðalaginu „til tiltekins hóflegs tíma í senn“ í 2. málsl. 5. mgr. 35. gr. er átt við að leyfi til afnota eða hagnýtingar megi ekki veita til mjög langs tíma í senn. Í þessu felst að löggjafinn metur hverju sinni hvað teljist vera hóflegur leyfistími. Af framangreindu leiðir að endurskoða þyrfti lagaumhverfi ýmissa auðlinda og gæta þess að það fari ekki gegn ákvæðum 35. gr. Hér má nefna lagaumgjörð virkjunarleyfa þar sem í gildandi raforkulögum, nr. 65/2003, er ekki sérstaklega tekið fram að gefa skuli út virkjunarleyfi til tiltekins tíma, enda þótt heimilt sé að skilyrða slík leyfi, sbr. 6. gr. raforkulaga.
Ljóst er að ákvæði 1. og 2. mgr. 35. gr. um bann við framsali og skilyrði 2. málsl. 5. mgr. greinarinnar um „tiltekinn hóflegan tíma“ ber ekki að skýra svo að þar með sé komið í veg fyrir að vinnsluaðili, sem starfar í skjóli opinbers leyfis, fái varanleg umráð yfir þeim afrakstri eða afurð af náttúruauðlind sem leyfið kveður á um og leiðir af eðli viðkomandi auðlindar. Hér má nefna 3. gr. laga nr. 13/2001, um leit, rannsóknir og vinnslu kolvetnis. Samkvæmt henni er íslenska ríkið eigandi kolvetnis (utan netlaga) en er heimilt að semja við handhafa vinnsluleyfis um að hann verði eigandi þess kolvetnis sem hann framleiðir þótt auðlindin sjálf og nýtingarrétturinn sem slíkur séu í þjóðareign.
Í upphafi 3. málsl. 5. mgr. segir að afnota- eða hagnýtingarleyfi skuli veita á jafnræðisgrundvelli. Samkvæmt því ber að tryggja að úthlutun leyfa til afnota eða hagnýtingar auðlinda standist jafnræðisreglu stjórnarskrárinnar, sbr. 6. gr. frumvarps þessa, þannig að allir þegnar landsins fái notið jafnræðis við úthlutun þeirra sameiginlegu gæða sem Ísland hefur yfir að ráða. Þetta er m.a. í samræmi við dóm Hæstaréttar í máli Valdimars Jóhannessonar gegn íslenska ríkinu, mál nr. 145/1998 frá 3. desember 1998, og sjónarmið sem koma fram í áliti mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna frá 24. október 2007 í máli Erlings Sveins Haraldssonar og Arnars Snævars Sveinssonar gegn íslenska ríkinu.
Auk framangreindrar tilvísunar til jafnræðisreglu stjórnarskrár kveður lokamálsliður 5. mgr. 35. gr. á um að leyfi til nýtingar leiði aldrei til „eignar eða óafturkallanlegs forræðis“ yfir auðlind í þjóðareign eða öðrum takmörkuðum almannagæðum. Með vísan til „eignar eða óafturkallanlegs forræðis“ endurspeglast að þau takmörkuðu réttindi sem stofnast í skjóli afnota- eða nýtingarleyfa geta hugsanlega notið stjórnarskrárverndar sem óbein eignarréttindi. Hlutverk fyrirvarans er þannig m.a. að tryggja að löggjafinn geti ekki með almennum lögum farið á svig við þá meginreglu sem felst í 1. mgr. að enginn geti fengið auðlindir í þjóðareign og þau réttindi og þær heimildir sem þeim tengjast til beinnar eignar eða varanlegra afnota.
Um 36. gr.
Í 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) endurspeglast sú áhersla stjórnlagaráðs að tryggja hagsmuni núlifandi og komandi kynslóða í samræmi við megininntak sjálfbærrar þróunar og endurspegla jafnframt alþjóðlegar skuldbindingar á sviði umhverfis- og náttúruauðlindaréttar. Þar á meðal eru ákvæði samnings um aðgang að upplýsingum, þátttöku almennings í ákvarðanatöku og aðgang að réttlátri málsmeðferð í umhverfismálum (Árósasamningur) sem Ísland er aðili að. Efnisatriði ákvæðisins endurspegla einnig þróun sem hefur orðið á túlkun 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu um friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu. Um tilurð ákvæðisins segir nánar tiltekið í skýringum stjórnlagaráðs:
Eins og fram kemur í Skýrslu stjórnlaganefndar voru umhverfismál talsvert rædd á Þjóðfundi 2010. Í skýrslunni segir að kallað hafi verið eftir „skýrri framtíðarsýn í umhverfismálum og samfélagslegri ábyrgð á auðlindum og umhverfi“. Á grundvelli m.a. fyrrgreindra sjónarmiða tók stjórnlaganefnd til sérstakrar skoðunar efnisatriði á borð við réttindi almennings og skyldu stjórnvalda og rétt til upplýsinga um ástand umhverfis og undirbúning ákvarðana sem hafa áhrif á umhverfið. Var sú ákvörðun að hafa umhverfisverndargreinar í mannréttindakafla stjórnarskrár rökstudd með þeim hætti að aukin þekking á umhverfismálum og tengslum þeirra við heilsu hafi ýtt undir þá skoðun að gæði umhverfis hafi unnið sér sess sem „mikilvægur þáttur í mannréttindum og forsenda ákveðinna lífsgæða“. Jafnframt var tekið fram í skýrslu nefndarinnar að réttur einstaklinga til heilnæms umhverfis væri nátengdur rétti til upplýsinga og þátttöku í málum er varða umhverfi þeirra. „Til þess að geta varið rétt sinn þurfa einstaklingar að njóta aðgangs að upplýsingum og hafa tök á að taka þátt í ákvörðunum um umhverfismál.“ Stjórnlaganefnd lagði á grundvelli ofangreindra forsendna til að bætt yrði inn ákvæðum um upplýsinga- og þátttökurétt almennings í mannréttindakafla stjórnarskrár […]
Í skýringum stjórnlagaráðs er vísað til þess að með 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) sé stefnt að því að stjórnarskrárbinda hinar þrjár stoðir Árósasamningsins, um rétt til aðgangs að upplýsingum um umhverfismál (sbr. 1. mgr.), um rétt almennings til þátttöku í málsmeðferð þegar undirbúnar eru ákvarðanir af hálfu stjórnvalda í umhverfismálum (sbr. 2. mgr.) og um aðgang almennings að réttlátri málsmeðferð í umhverfismálum fyrir dómstólum eða öðrum óháðum og hlutlausum úrskurðaraðila (sbr. 2. mgr.). Auk þess hafi ráðið ákveðið að bæta tilvísun til meginreglna umhverfisréttar við ákvæðið (sbr. 3. mgr.). Eðli málsins samkvæmt þarf að útfæra öll fyrrgreind atriði í almennum lögum og skilgreina nánar réttindi og skyldur. Það hefur nú þegar verið gert að ákveðnu marki í íslenskri löggjöf, sjá m.a. ákvæði laga um upplýsingarétt um umhverfismál, nr. 23/2006, um mat á umhverfisáhrifum, nr. 106/2000, um umhverfismat áætlana, nr. 105/2006, og um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála, nr. 130/2011.
Í 1. mgr. er fjallað um upplýsingarétt almennings og upplýsingaskyldu stjórnvalda. Í umhverfisrétti er viðurkennt að aðgangur að upplýsingum og upplýsingamiðlun á sviði umhverfismála sé grundvallarforsenda sem þjóni þeim tilgangi að treysta umhverfisvitund almennings og möguleika á að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir.
Í samræmi við það er í 1. málsl. 1. mgr. lögð sú almenna skylda á stjórnvöld að upplýsa almenning um ástand umhverfis og náttúru og áhrif framkvæmda þar á. Í 2. málsl. 1. mgr. er síðan að finna sérstaka útfærslu á upplýsingaskyldunni þar sem bæði stjórnvöld og aðrir, eins og við getur átt, bera ábyrgð á því að upplýsa almenning um aðsteðjandi náttúruvá. Eftirtaldir efnisþættir sem heyra til 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs felast því í 1. mgr.:
1. Að stjórnvöldum, og öðrum eins og við getur átt, beri án ástæðulausrar tafar skylda til að upplýsa almenning um aðsteðjandi náttúruvá, þ.m.t. hættu á umhverfismengun, sem haft getur skaðleg áhrif á heilsu manna, umhverfi, náttúru, þ.m.t. náttúruauðlindir, eða aðra lögmæta hagsmuni. 2. Að almenningur eigi rétt á aðgangi að upplýsingum sem varða ástand umhverfis og náttúruauðlinda án þess að hafa sérstakra hagsmuna að gæta og án mismununar eins og lög ákveða.
Ákvæðið endurspeglar þannig m.a. inntak 4. og 5. gr. Árósasamningsins um upplýsingarétt almennings annars vegar og upplýsingaskyldu stjórnvalda hins vegar. Hvað varðar upplýsingaskylduna skv. 5. gr. Árósasamningsins er um að ræða skyldu stjórnvalda til þess að safna kerfisbundið upplýsingum og miðlun upplýsinga til almennings, m.a. ef hættuástand skapast. Hvað þá þætti varðar er því um frumkvæðisskyldu stjórnvalda að ræða eins og skýrt kemur fram í skýringum stjórnlagaráðs. Í frumkvæðisskyldunni endurspeglast einnig þær skyldur sem taldar hafa verið felast í 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu að stjórnvöldum beri að aðhafast til að almenningur sé upplýstur um umhverfismál, einkum ef um er að ræða sérstaklega hættulega starfsemi, starfsemi sem getur haft mikil áhrif á umhverfi eða heilsu manna og dýra og náttúruvá sem ekki er af mannavöldum. Ákvæði 1. mgr. 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) felur í heild sinni í sér töluvert víðtækari skyldur ríkisins en hinn almenni upplýsingaréttur sem fjallað er um í 17. gr. frumvarpsins (15. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Í skýringum stjórnlagaráðs er umhverfismengun nefnd í dæmaskyni um náttúruvá. Þó verður að hafa í huga að hugtakið „umhverfismengun“ hefur verið skilgreint nokkuð rúmt í lögum, sjá t.d. skilgreiningu 5. mgr. 3. gr. laga nr. 7/1998, um hollustuhætti og mengunarvarnir. Ákvæði 2. málsl. 1. mgr. verður aftur á móti að setja í samhengi við hugtakið „náttúruvá“ sem eins og fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs vísar sérstaklega til alvarleika mögulegra afleiðinga mengunar á umhverfi eða heilsu fólks eða dýra. Ákvæðið vísar jafnt til ástands manngerðs umhverfis og náttúru. Sérstaklega er vísað til áhrifa framkvæmda þar á, en áhrif viðvarandi starfsemi falla eftir sem áður undir almennar upplýsingar um ástand umhverfis og náttúru.
Samkvæmt 2. mgr. skal með lögum tryggja almenningi aðgang að undirbúningi ákvarðana sem hafa áhrif á umhverfi og náttúru og heimild til að leita til hlutlausra úrskurðaraðila. Hér eru áréttuð tvö mikilvæg atriði sem eru m.a. hluti af skuldbindingum samkvæmt Árósasamningnum og falla undir form- eða málsmeðferðarreglur, sjá einkum 6. og 9. gr. samningsins.
Rétt er að hafa í huga að ákvæði Árósasamningsins eiga fyrst og fremst við um staðbundna starfsemi sem háð er sérstökum starfs- eða framkvæmdaleyfum. Ákvæði hans fela ekki í sér sjálfstæðan rétt til að krefjast þess að umhverfi og náttúruauðlindir séu af tilteknum gæðum, enda er ekkert efnisákvæði í samningnum sem styður slíka niðurstöðu. Fyrrgreindar meginreglur, þ.m.t. réttur til að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir sem og raunveruleg úrræði til þess að fá slíkar ákvarðanir endurskoðaðar af hlutlausum úrskurðaraðila, eru hins vegar mikilvægar. Þeim er m.a. ætlað að stuðla að því að almenningur geti notið þeirra mannréttinda sem tengjast ástandi náttúrunnar, sbr. 7., 15., 25. og 26. gr. frumvarps þessa (7., 11., 22. og 23. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs). Þá eru þær taldar stuðla að aukinni umhverfisvitund, vandaðri málsmeðferð, auknu réttmæti þeirra ákvarðana sem teknar eru og sjálfbærri þróun. Eftirtaldir efnisþættir sem heyra til 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs felast því í 2. mgr.:
3. Að meta skuli áhrif ákvarðana, hvort sem um er að ræða stefnumarkandi ákvarðanir eða ákvarðanir sem lúta að einstökum framkvæmdum, sem umtalsverð áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir komi þær til framkvæmda, í samræmi við lög. […] 4. Almenningur, þ.m.t. félög sem opin eru almenningi og hafa útivist, umhverfis- og náttúruvernd að markmiði, á rétt á að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir, þ.m.t. aðgang að upplýsingum um fyrirhugaðar ákvarðanir, og möguleika til þess að fá endanlegar ákvarðanir endurskoðaðar af hlutlausum aðila (stjórnvaldi eða dómstól) án mismununar.
Möguleikar almennings til þess að taka þátt í undirbúningi tiltekinna ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúru eru nú að miklu leyti tryggðir í almennri löggjöf, sbr. einkum ákvæði skipulagslaga, nr. 123/2010, hvað varðar undirbúning skipulagsákvarðana, ákvæði laga nr. 106/2000, hvað varðar mat á umhverfisáhrifum og undirbúning tiltekinna leyfisveitinga í samræmi við viðeigandi sérlög, og loks ákvæði laga um umhverfismat áætlana, nr. 105/2006.
Í 2. mgr. 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er aftur á móti einnig kveðið á um að almenningi skuli heimilt að leita til hlutlausra úrskurðaraðila. Í því felst samkvæmt skýringum stjórnlagaráðs annars vegar réttur til að bera synjun um aðgang að upplýsingum um umhverfismál undir dómstóla eða annan óháðan úrskurðaraðila, en hins vegar að „almenningur sem málið varðar“ skuli hafa getað gert slíkt hið sama vegna útgáfu leyfa til framkvæmda sem geta haft „umtalsverð“ umhverfisáhrif. Um þetta er einnig fjallað í 9., sbr. 6. gr., Árósasamningsins. Orðalagi tillögu stjórnlagaráðs að 2. mgr. 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) hefur verið breytt lítillega til að endurspegla þetta með því að vísa sérstaklega til ákvarðana sem hafa „umtalsverð“ áhrif á umhverfi og náttúru.
Meginreglur íslensks réttarfars leiða til þess að samþykkja þarf sérstök lagaákvæði til þess að veita öðrum en þeim sem eiga einstaklingsbundinna lögvarinna hagsmuna að gæta rétt til þess að kæra ákvarðanir stjórnvalda til æðra stjórnvalds eða tiltekinna úrskurðarnefnda, sem og skjóta þeim til dómstóla, eftir atvikum. Í skýringum stjórnlagaráðs kemur fram að ráðið ætlar löggjafanum ríkt svigrúm til að ákveða hvernig það verður gert, svo lengi sem kjarni réttindanna verði virtur.
Nú þegar hefur löggjöf verið breytt á þann veg að umhverfisverndar-, útivistar- og hagsmunasamtök með minnst 30 félaga eiga kærurétt í ákveðnum tilvikum án þess að sýna fram á lögvarða hagsmuni og er þetta í samræmi við ákvæði laga nr. 130/2011, um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála. Þá verður talið að kæruréttur vegna synjunar um aðgang að upplýsingum sé nægilega varinn í lögum vegna þeirrar meginreglu íslensks réttar að gildi stjórnvaldsákvarðana verði borið undir dómstóla, sbr. 60. gr. gildandi stjórnarskrár og 3. mgr. 100. gr. frumvarps þessa.
Loks er þess að geta að 2. mgr. 36. gr. (35. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) er í góðu samræmi við þá áherslu á vandaðan undirbúning ákvarðana sem hafa áhrif á umhverfi og umhverfisgæði, þ.m.t. mat á hagsmunum þeirra einstaklinga sem verða fyrir áhrifum af slíkum ákvörðunum, sem fram kemur í dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu skv. 8. gr. sáttmálans um rétt til friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu.
Í 3. mgr. segir loks að stjórnvöld skuli byggja á meginreglum umhverfisréttar við töku ákvarðana um náttúru Íslands og umhverfi. Óumdeilt er að aðall umhverfis- og náttúruauðlindaréttar eru ákveðnar meginreglur sem endurspegla markmið og áherslur og eru liður í því að ná og viðhalda sjálfbærri þróun, þ.m.t. að tryggja jafnræði innan kynslóða og á milli kynslóða. Um þetta efni segir m.a. í skýringum stjórnlagaráðs:
Við töku ákvarðana á þessu sviði skulu stjórnvöld byggja á langtímasjónarmiðum og meginreglunum sem sjálfbær þróun endurspeglar, þ.m.t. varúðarreglu, í samræmi við lög.
Svo sem fram kemur í skýringum stjórnlagaráðs eru eftirfarandi atriði á meðal meginreglna umhverfisréttar:
Varúðarregla. Þegar hætta er á alvarlegum eða óafturkræfum áhrifum á umhverfi og náttúruauðlindir skal skorti á vísindalegri fullvissu ekki beitt sem rökum til að fresta kostnaðarhagkvæmum aðgerðum sem geta komið í veg fyrir áhrifin eða dregið úr þeim.
Greiðsluregla. Í því skyni að tekið sé tillit til umhverfiskostnaðar skal beita hagrænum stjórntækjum í samræmi við meginregluna um að sá sem mengar beri að jafnaði þann kostnað sem hlýst af því að koma í veg fyrir eða draga úr áhrifum vegna mengunar.
Samþætting. Samþætta skal sjónarmið um umhverfisvernd við önnur sjónarmið þegar undirbúnar eru ákvarðanir sem áhrif hafa á umhverfi.
Fyrirbyggjandi aðgerðir. Þegar teknar eru ákvarðanir sem áhrif hafa á umhverfi skal eins og mögulegt er draga úr þeim, minnka þau eða koma í veg fyrir þau og að umhverfi skerðist að magni eða gæðum.
Einnig ber hér að nefna nytjagreiðslureglu, sem er ákveðin útfærsla á greiðslureglu, og mælir fyrir um að notandi náttúruauðlinda greiði fyrir notkunina, en um þau atriði er sérstaklega fjallað í 4. mgr. 35. gr. frumvarpsins (34. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs).
Fyrrgreindar fimm meginreglur eiga sér uppruna í alþjóðlegum skuldbindingum, þ.m.t. samningnum um Evrópska efnahagssvæðið sem hefur lagagildi hér á landi, og yfirlýsingum, þ.m.t. Rio-yfirlýsingunni, og hafa að nokkru leyti verið útfærðar með einum eða öðrum hætti í íslenskri löggjöf.
Með því að ákvarðanir sem áhrif hafa á náttúru Íslands og umhverfi skuli hvíla á meginreglum umhverfisréttar er grundvöllur umhverfis- og náttúruverndar styrktur verulega, til hagsbóta fyrir núlifandi og komandi kynslóðir. Stjórnvöldum ber samkvæmt ákvæðinu að byggja á hinum fimm meginreglum umhverfisréttar við töku ákvarðana á sviði náttúru og umhverfis. Þá felst í ákvæðinu stefnumarkandi leiðarljós fyrir almenna löggjafann um að líta til þeirra í lagasetningu. Til þess að meginreglurnar hafi tilætluð áhrif þarf að skilgreina viðeigandi réttindi og skyldur í einstökum ákvæðum almennrar löggjafar.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
36. gr. felur í sér nýmæli í stjórnarskrá. Markmið greinarinnar er tvíþætt, annars vegar að tryggja rétt almennings til upplýsinga um umhverfi sitt og náttúru og hins vegar að mæla fyrir um að meginreglur umhverfisréttar verði lagðar til grundvallar við töku ákvarðana um náttúru Íslands og umhverfi. Greinin tengist 34. og 35. gr. sem og 17. gr. um upplýsinga- og þátttökurétt almennings. Jafnframt hefur hún viss tengsl við 15. gr. um friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu.
Í greininni endurspeglast alþjóðlegar skuldbindingar á sviði umhverfisréttar sem Íslendingar hafa undirgengist. Þar á meðal er samningur um aðgang að upplýsingum, þátttöku almennings í ákvarðanatöku og aðgang að réttlátri málsmeðferð í umhverfismálum (Árósasamningur). Ákvæði 1. mgr. greinarinnar tengist fyrstu stoð Árósasamningsins, um rétt til aðgangs að upplýsingum um umhverfismál. Ákvæði 4. mgr. 17. gr. tekur hins vegar til hinna tveggja stoða samningsins sem lúta að rétti almennings til þátttöku í málsmeðferð þegar undirbúnar eru ákvarðanir af hálfu stjórnvalda í umhverfismálum og aðgangi almennings að réttlátri málsmeðferð í umhverfismálum fyrir dómstólum eða öðrum óháðum og hlutlausum úrskurðaraðila. 36. gr. ber auk þess merki þróunar sem orðið hefur á túlkun 8. gr. mannréttindasáttmála Evrópu um friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu og lýtur að áhrifum umhverfis á þessa þætti. Jafnframt vísar greinin til þeirra grundvallarsjónarmiða sem mótast hafa í alþjóðasamstarfi á sviði umhverfismála og birtast í meginreglum umhverfisréttar. Margar af þessum reglum koma fram í Rio-yfirlýsingunni og dæmi eru um að vísað sé beint til þeirra í texta alþjóðlegra samninga. Á vettvangi Evrópusamvinnu hefur einnig verið unnið ötullega að þróun meginreglna umhverfisréttar. Í aðfaraorðum EES-samningsins er sérstaklega vísað til sjálfbærrar þróunar og meginreglnanna um varúð og fyrirbyggjandi aðgerðir. Í 2. mgr. 73. gr. samningsins er kveðið á um að aðgerðir samningsaðila á sviði umhverfismála skuli grundvallaðar á tilteknum meginreglum, þ.e. reglunni um fyrirbyggjandi aðgerðir, reglunni um lausn við upptök og greiðslureglunni. Einnig er þar vísað til reglunnar um samþættingu.
Með 36. gr. eru fyrst og fremst lagðar skyldur á stjórnvöld og verður að gera ráð fyrir að þær séu nánar útfærðar í almennum lögum. Þær skuldbindingar sem leiðir af Árósasamningnum hafa þegar leitt til lagasetningar og lagabreytinga hér á landi, sjá lög um upplýsingarétt um umhverfismál, nr. 23/2006, lög um mat á umhverfisáhrifum, nr. 106/2000, lög um umhverfismat áætlana, nr. 105/2006, og lög um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála, nr. 130/2011. Nokkrum sinnum hafa verið lögð fram frumvörp á Alþingi um meginreglur umhverfisréttar en þau hafa ekki náð fram að ganga. Meginreglurnar hafa því í takmörkuðum mæli sett mark sitt á íslenska löggjöf enn sem komið er. Einna helst birtast þær með einhverjum hætti í markmiðsákvæðum laga. Áhrif þeirra koma síður fram í efnisreglum á þann hátt að sett séu fram viðmið sem hafa skuli að leiðarljósi við töku ákvarðana í samræmi við þá hugsun sem býr að baki meginreglunum. Ákvæði 2. mgr. er ætlað að stuðla að því að þetta verði gert í auknum mæli.
Í 1. mgr. er fjallað um upplýsingarétt almennings og upplýsingaskyldu stjórnvalda. Í umhverfisrétti er gengið út frá því að aðgangur að upplýsingum og upplýsingamiðlun á sviði umhverfismála sé grundvallarforsenda sem þjóni þeim tilgangi að treysta umhverfisvitund almennings og tryggja möguleika hans á að taka þátt í undirbúningi ákvarðana sem áhrif hafa á umhverfi og náttúruauðlindir. Ákvæði 1. mgr. endurspeglar inntak 4. og 5. gr. Árósasamningsins um upplýsingarétt almennings annars vegar og upplýsingaskyldu stjórnvalda hins vegar. Hvað varðar síðarnefnda atriðið er um að ræða skyldu stjórnvalda til þess að safna kerfisbundið upplýsingum um ástand umhverfis og áhrif athafna þar á sem og til að miðla til almennings upplýsingum, m.a. um það ef ógnun við heilsu manna eða umhverfi er yfirvofandi.
Í ákvæðinu er lögð áhersla á frumkvæðisskyldu stjórnvalda að því er varðar söfnun upplýsinga og miðlun þeirra. Í þessu felst einnig réttur almennings til aðgangs að upplýsingum sem málsgreinin fjallar um án þess að hafa sérstakra hagsmuna að gæta og án mismununar í samræmi við lög. Orðalagið „áhrif framkvæmda þar á“ ber að skýra rúmt. Það tekur því bæði til eiginlegra framkvæmda en einnig til hvers kyns starfsemi sem áhrif kann að hafa á umhverfi og náttúru. Það nær jafnframt bæði til áhrifa framkvæmda sem þegar eru hafnar og fyrirhugaðra framkvæmda. Í 2. málsl. er sérstaklega fjallað um aðsteðjandi náttúruvá, svo sem umhverfismengun sem haft getur skaðleg áhrif á heilsu manna og dýra eða spillt umhverfi og náttúru. Skylda er lögð á stjórnvöld og aðra aðila að upplýsa um slíka vá. Með „öðrum aðilum“ er fyrst og fremst átt við þá sem bera ábyrgð á starfsemi þar sem orðið getur alvarlegt umhverfistjón eða heilsuspillandi mengunarslys.
Í 2. mgr. segir að stjórnvöld skuli byggja á meginreglum umhverfisréttar við töku ákvarðana um náttúru Íslands og umhverfi. Eins og áður segir hafa meginreglurnar þróast í alþjóðasamstarfi undanfarna áratugi og er þeim m.a. ætlað að stuðla að því að markmiðinu um sjálfbæra þróun og jafnræði kynslóðanna verði náð. Reglurnar sem hér er vísað til eru einkum þessar:
Varúðarregla. Í henni felst að þegar hætta er á alvarlegum eða óafturkræfum áhrifum á náttúru og umhverfi skal skorti á vísindalegri fullvissu ekki beitt sem rökum til að fresta kostnaðarhagkvæmum aðgerðum sem geta komið í veg fyrir áhrifin eða dregið úr þeim.
Greiðsluregla. Með reglunni er stuðlað að því að tekið sé tillit til umhverfiskostnaðar og skal í því skyni beita hagrænum stjórntækjum í samræmi við meginregluna um að sá sem mengar beri að jafnaði þann kostnað sem hlýst af því að koma í veg fyrir eða draga úr áhrifum vegna mengunar. Hér skal einnig nefnd nytjagreiðsluregla sem felur í sér útfærslu á greiðslureglu og mælir fyrir um að sá sem nýtir náttúruauðlindir greiði fyrir nýtinguna. Um þetta atriði er sérstaklega fjallað í 35. gr.
Regla um samþættingu umhverfissjónarmiða. Kjarni hennar er að samþætta skuli sjónarmið um umhverfisvernd og önnur sjónarmið þegar undirbúnar eru ákvarðanir sem áhrif hafa á náttúru og umhverfi.
Regla um fyrirbyggjandi aðgerðir. Í henni felst að þegar teknar eru ákvarðanir sem áhrif hafa á náttúru og umhverfi skuli eins og mögulegt er draga úr þeim eða koma í veg fyrir þau svo að dregið sé úr líkum á varanlegum spjöllum sem ómögulegt eða óraunhæft er að bæta úr síðar.
Ákvæði 2. mgr. er ætlað að styrkja grundvöll umhverfis- og náttúruverndar til hagsbóta fyrir núlifandi og komandi kynslóðir og stuðla að því að vandað sé til undirbúnings ákvarðanatöku á þessu sviði. Ákvæðið lýtur að töku ákvarðana um náttúru og umhverfi. Orðalagið ber að skýra rúmt þannig að fyrirmælin eigi við um allar þær ákvarðanir sem haft geta áhrif á náttúru og umhverfi.
Um 37. gr.
Rétt þykir að setja í stjórnarskrá ákvæði til verndunar dýra, þótt stjórnarskráin sé skrifuð fyrir og um menn. Í stjórnarskrá, þar sem kveðið er á um umgengni manna hver við annan og við umhverfi sitt og náttúru, þykir Stjórnlagaráði eðlilegt að kveða einnig á um umgengni við dýr.
Stjórnlagaráð vísar til þess að ákvæði um dýravernd sé nú þegar að finna í ýmsum stjórnarskrám og nefnir þar sem dæmi ákvæði í 1. mgr. 74. gr. þýsku stjórnarskrárinnar, nánar tiltekið í 20. tölul. Ráðið telur einnig að umgengni mannsins við dýr tengist siðferði hans sjálfs, sem stjórnarskrá hljóti að láta sig varða, og að ill meðferð á dýrum sé í andstöðu við þær meginreglur sem stjórnarskrá Íslands byggist á.
Þannig er talið siðferðilega æskilegt að tryggja mönnum rétt til að lifa í samfélagi þar sem hægt er að treysta því að með ákvæðum laga sé ætlunin að koma í veg fyrir illa meðferð dýra og vernda dýrategundir í útrýmingarhættu.
Í samræmi við orðalag ákvæðisins er því ætlað að gilda um illa meðferð á dýrum, hvort sem þau eru villt eða ekki. Það er verkefni hins almenna löggjafa að fjalla nánar um hvað í illri meðferð felst en, svo sem segir í skýringum stjórnlagaráðs, er ætlunin að ná yfir hvers konar níðingsskap gagnvart dýrum.
Ákvæði 36. gr. samrýmist vel alþjóðlegri stefnumörkun á sviði dýraverndar en er þó ekki takmarkað af henni. Hér má nefna sem dæmi yfirlýsingu Menningarmálastofnunar Sameinuðu þjóðanna um réttindi dýra frá 1978, áherslur Evrópusambandsins og Evrópuráðsins og þá alþjóðasamninga sem Ísland hefur gerst aðili að og varða dýravernd. Þar vísast m.a. til Evrópusamnings um vernd dýra í millilandaflutningum frá 1968 og Evrópusamnings um vernd dýra í landbúnaði frá 1976.
Þá ber að nefna að nokkrir alþjóðlegir samningar á sviði umhverfisverndar sem Ísland hefur gerst aðili að fjalla um, eða leggja bann við, notkun tiltekinna veiðiaðferða og -tækja þegar villt dýr eiga í hlut. Þar búa m.a. að baki rík dýraverndarsjónarmið. Í því sambandi má m.a. nefna ákvæði samnings um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu frá 1979 og ákvæði alþjóðasamnings um stjórnun hvalveiða frá 1946.
Svo sem áður greindi er 37. gr. (36. gr. í frumvarpi stjórnlagaráðs) ætlað að gilda um illa meðferð á dýrum. Því til viðbótar er þar fjallað um vernd dýrategunda í útrýmingarhættu. Við mat á því hvort einstakar dýrategundir eru í útrýmingarhættu ber að byggja á niðurstöðum vísindamanna, innlendra jafnt sem erlendra. Samkvæmt þessu ber íslenskum stjórnvöldum að taka þátt í og jafnvel eiga frumkvæði að því að vernda dýrategundir sem eru í útrýmingarhættu, m.a. að mati alþjóðlegra aðila. Þetta er í fullu samræmi við ýmsa alþjóðlega samninga sem Ísland er aðili að og er ætlað að tryggja vernd dýrategunda í útrýmingarhættu. Í þessu sambandi ber að nefna áðurgreindan samning um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu frá 1979, sem og samning um alþjóðaverslun með tegundir villtra dýra og plantna sem eru í útrýmingarhættu frá 1973, með breytingum frá 1979. Alþjóðasamningar þessir hafa báðir að markmiði að vernda dýrategundir í útrýmingarhættu, enda þótt aðgerðirnar sem grípa á til séu að nokkru leyti ólíkar.
Í hugtakinu „líffræðileg fjölbreytni“, sem skilgreint er í samningi um líffræðilega fjölbreytni frá 1992, felst að samningsaðilar verða að tryggja viðunandi vernd tegunda í útrýmingarhættu, í samræmi við gildissvið samningsins. Að öðrum kosti er ekki mögulegt að tryggja markmiðið um líffræðilega fjölbreytni. Ísland er einnig aðili að þessum samningi.
Athugasemdir meiri hluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar.
Ákvæðið er nýmæli og er því ætlað að skapa grundvöll fyrir almenna löggjöf um dýravernd og vernd dýrategunda. Það er tvíþætt. Annars vegar lýtur það að meðferð dýra, bæði villtra dýra sem og heimilis- og húsdýra, og hins vegar að vernd dýrategunda í útrýmingarhættu. Síðara atriðið tengist náið ákvæði 1. mgr. 34. gr., einkum vernd líffræðilegrar fjölbreytni.
Greinin er í samræmi við alþjóðlega stefnumörkun á sviði dýraverndar og tegundaverndar. Hér má nefna yfirlýsingu Menningarmálastofnunar Sameinuðu þjóðanna um réttindi dýra frá 1978, áherslur Evrópusambandsins og Evrópuráðsins og samninga sem Ísland hefur gerst aðili að og varða dýravernd. Þar vísast m.a. til Evrópusamnings um vernd dýra í millilandaflutningum frá 1968 og Evrópusamnings um vernd dýra í landbúnaði frá 1976. Nokkrir alþjóðlegir samningar sem Ísland hefur gerst aðili að fjalla um, eða leggja bann við, notkun tiltekinna aðferða og tækja við veiðar á villtum dýrum og búa að baki því dýraverndarsjónarmið. Í því sambandi má m.a. nefna ákvæði samnings um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu frá 1979 og ákvæði alþjóðasamnings um stjórnun hvalveiða frá 1946. Af samningum sem taka til tegundaverndar má nefna fyrrgreindan samning um verndun villtra plantna og dýra og lífsvæða Evrópu og samning um alþjóðaverslun með tegundir villtra dýra og plantna sem eru í útrýmingarhættu frá 1973, með breytingum frá 1979. Síðast en ekki síst er að nefna samning um líffræðilega fjölbreytni frá 1992 þar sem sú skylda er lögð á samningsaðila að móta eða viðhalda nauðsynlegri lagasetningu til verndar tegundum og stofnum sem eru í hættu.
Greinin mælir fyrir um skyldu til lagasetningar um vernd dýra gegn illri meðferð og um vernd dýrategunda í útrýmingarhættu. Fyrra atriðinu er ætlað að ná yfir hvers konar níðingsskap gagnvart dýrum en í löggjöfinni verður að afmarka nánar hvað felst í illri meðferð. Að því er varðar tegundavernd er gert ráð fyrir að í löggjöf verði m.a. kveðið á um mat á verndarstöðu dýrategunda, þýðingu válista og aðgerðir til verndar þeim dýrategundum sem standa höllum fæti.
Um IV. kafla.
I. Inngangur
Í þessum kafla eru teknar saman greinar er varða verkefni og störf Alþingis og alþingismanna, kosningar til Alþingis og lýðræðislega þátttöku almennings.
Ákvæði núgildandi stjórnarskrár um skipulag og starfshætti Alþingis taka nokkrum breytingum þótt allmörgum greinum sé breytt í litlu eða engu. Þremur meginverkefnum Alþingis, löggjafarstarfi, þingeftirliti og fjárstjórnarvaldi, er sérstaklega lýst í grein um hlutverk þingsins. Reglum um meðferð þingmála er breytt […], samanber grein um meðferð lagafrumvarpa, auk þess sem sérstakri grein um meðferð þingsályktunartillagna og annarra þingmála er bætt við.
Eftirlitshlutverk þingsins er styrkt með margvíslegum hætti og staða stjórnarandstöðunnar og minnihlutans á þingi efld. Í því sambandi var höfð til hliðsjónar Skýrsla stjórnlaganefndar ásamt opinberum skýrslum, fræðiritum og greinum um hvað megi betur fara í störfum Alþingis og hvaða þætti þurfi að styrkja. Frávik frá Skýrslu stjórnlaganefndar eru ekki mörg. Helst er að nefna reglur um meðferð þingmála og ákvæði um fjárstjórn ríkisins. Skilyrði til greiðslna úr ríkissjóði án heimildar í fjárlögum eru þrengd talsvert og heimild til að veita ríkisábyrgð á skuldbindingum einkaaðila þarf að helgast af almannahagsmunum. Þá er sett á fót nefnd, Lögrétta, sem er kosin af Alþingi og gefur álit um stjórnskipulegt gildi lagafrumvarpa. Er ætlunin að hún verði eins konar lagabætir.
Ýmis ákvæði eru sameinuð og einstök efnisatriði felld brott, t.d. 23. gr. (frestun Alþingis), 25. gr. (framlagning forseta á stjórnarfrumvörpum), 28. gr. (bráðabirgðalög) og 32. gr. (ein málstofa). Þá er 35. gr. (starfstími Alþingis) talsvert einfölduð og ákvæðum stjórnarskrárinnar um kosningar til Alþingis breytt töluvert. Nánar er fjallað um þessi atriði í athugasemdum hér að neðan.
II. Um stöðu Alþingis í stjórnskipun Íslands og forsaga
Alþingi er jafnan talin valdamesta stofnun ríkisvaldsins í íslenskum stjórnskipunarfræðum. Alþingi er fyrst og fremst löggjafarsamkoma en með löggjafarvaldinu leggur þingið einnig grunn að stjórnsýslu og dómgæslu ríkisins. Í ljósi þingræðisreglunnar situr framkvæmdarvaldið í skjóli Alþingis og er undir eftirliti og fjárstjórnarvaldi þess. Að virtri núgildandi stjórnarskrá og framangreindum kenningum er ljóst að Alþingi er ekki einungis ætlað að vera aðalhandhafi löggjafarvalds heldur ber því enn fremur að ráða miklu um meginstefnu í stjórnarframkvæmdum og hafa lykiláhrif á stjórn landsins og samskipti þess við önnur ríki.
Á undanförnum árum hefur því verið haldið fram í ræðu og riti að Alþingi geti ekki sinnt verkefnum sínum sem skyldi og sé í raun orðið valdalítið gagnvart framkvæmdarvaldinu, í reynd ráði framkvæmdarvaldið ferðinni í samskiptum valdþáttanna. Vísað hefur verið til þess að samþætting framkvæmdar- og löggjafarvalds sé orðin óhófleg og bitni á góðri stjórn landsins með ýmsum hætti, m.a. að þingið sinni ekki eftirlitshlutverki sínu og stjórnarflokkar séu of valdamiklir í skjóli meirihlutavalds síns. Það endurspeglist í því að þingið sé háð ríkisstjórninni um upplýsingar, flest lagafrumvörp komi frá Stjórnarráðinu og ákveðin tákngerving þessa er að þingrofsheimildin sé í höndum forsætisráðherra. Þessi þróun stjórnmála og stjórnskipunar hafi leitt til þess að þjóðþingið hafi misst stóran hluta löggjafarvalds síns yfir til framkvæmdarvaldsins sem veiki þingið verulega. Svipuð þróun hefur átt sér stað í öðrum þingræðisríkjum, en ekki einungis hér á landi.
Efnahagshrunið haustið 2008 var sem olía á eld þessarar umræðu. Viðbrögð Alþingis og stjórnvalda við hruninu voru að koma á fót þriggja manna nefnd, svokallaðri rannsóknarnefnd Alþingis, með lögum um rannsókn á aðdraganda og orsökum falls íslensku bankanna nr. 142/2008. Í skýrslu nefndarinnar, sem kom út í byrjun árs 2010, var fundið að ýmsum atriðum í íslenskri stjórnsýslu, m.a. óljósri ábyrgðarkeðju á vettvangi framkvæmdarvaldsins. Þá er í skýrslunni sett fram gagnrýni á störf og starfshætti þingsins.
Viðbrögð Alþingis við skýrslunni voru m.a. að skipa níu manna þingmannanefnd sem ætlað var að vinna úr og bregðast við skýrslu og ábendingum rannsóknarnefndarinnar. Meðal verkefna hennar var að skoða starfshætti Alþingis. Nefndin skilaði umfangsmikilli skýrslu þar sem gerðar voru tillögur um endurbætur á lögum er varða fjármálastofnanir og stjórnsýslu, en einnig um bætta starfshætti Alþingis og breytingu á lögum og reglum þar um.
Í meginniðurstöðum og ályktunum þingmannanefndarinnar kemur eftirfarandi fram:
Meginniðurstöður þingmannanefndarinnar varðandi Alþingi eru þær að auka þurfi sjálfstæði þingsins gagnvart framkvæmdarvaldinu, leggja beri meiri áherslu á eftirlitshlutverk þingsins og auka fagmennsku við undirbúning löggjafar. Þingmannanefndin telur brýnt að Alþingi taki starfshætti sína til endurskoðunar, verji og styrki sjálfstæði sitt og marki skýr skil á milli löggjafarvaldsins og framkvæmdarvaldsins. Alþingi á ekki að vera verkfæri í höndum framkvæmdarvalds og oddvitaræðis.
Þá lagði þingmannanefndin til að sett yrði í stjórnarskrá ákvæði um hlutverk Alþingis, að styrkja bæri eftirlitshlutverk þingsins, rétt alþingismanna til upplýsinga, aðgengi að faglegri ráðgjöf og stöðu stjórnarandstöðunnar á Alþingi sem gegnir þar mikilvægu aðhaldshlutverki. Taka ætti til endurskoðunar nefndaskipan Alþingis og það verklag sem tíðkast hefur við framlagningu stjórnarfrumvarpa með það að markmiði að auka sjálfstæði þingsins gagnvart framkvæmdarvaldinu. Leggja ætti fram stjórnarfrumvörp með góðum fyrirvara svo alþingismenn hefðu tök á að kynna sér þau og taka til faglegrar skoðunar og upplýstrar málefnalegrar umræðu. Þá gerði nefndin það jafnframt að tillögu sinni að sett yrði á laggirnar sérstök nefnd sem yrði falið að hafa eftirlit með löggjöf. Á bls. 193–208 í skýrslu þingmannanefndarinnar má sjá yfirlit um þessar tillögur.
Í aðdraganda að störfum Stjórnlagaráðs var haldinn Þjóðfundur um stjórnarskrármálefni hinn 6. nóvember 2010. Niðurstöður hans bera með sér kröfu um temprun valds í stjórnskipun landsins og að skerpt verði á aðgreiningu löggjafar- og framkvæmdarvalds. Niðurstaða Þjóðfundar var því í meginatriðum á þá leið að styrkja þyrfti stöðu Alþingis og efla stjórnsýslu, svo sem fram kemur í Skýrslu stjórnlaganefndar og er í takt við þau atriði er reifuð hafa verið hér að framan.
Við heildarbreytingar á kafla um störf og starfshætti Alþingis hafði Stjórnlagaráð framangreind atriði að leiðarljósi.
III. Hugmyndir og markmið Stjórnlagaráðs
Útgangspunktur Stjórnlagaráðs var frá byrjun að greina þyrfti betur á milli löggjafar- og framkvæmdarvalds. Samhljóms gætti um að þingið væri veikt í löggjafar- og eftirlitshlutverki sínu og að finna þyrfti leiðir til að styrkja stöðu þess og sjálfstæði. Þá væri lykilregla í lýðræðisríki nútímans að valdi fylgdi ábyrgð. Jafnframt ætti stjórnarskráin að vera skýr í lýsingu sinni á stjórnskipaninni og auðskiljanleg almenningi.
Í Stjórnlagaráði voru kostir og gallar þingræðis og forsetaræðis ræddir ítarlega. Helsti kostur forsetaræðis, þ.e. þess að kjósa framkvæmdarvaldið eða oddvita framkvæmdarvaldsins beint, var talinn sá að rofin væri samþætting löggjafar- og framkvæmdarvalds. Með því væri sjálfstæði þingsins aukið og skilið með afgerandi hætti á milli valdþátta. Í umræðum endurspeglaðist helsti ókosturinn í áhyggjum af samþjöppun valds sem hverfðist í kringum sterkan leiðtoga og ríkisstjórn hans. Slíkt væri gagnstætt hugmyndum um aukna valddreifingu. Þá væri kosning framkvæmdarvaldshafa í beinni kosningu róttæk breyting á stjórnarformi og stjórnmálaumhverfi hér á landi og gæti leitt til þess að búið væri til tvöfalt stjórnsýslukerfi þings annars vegar og ríkisstjórnar hins vegar.
Ekki voru taldar líkur á öðru en að þjóðkjörinn forsætisráðherra (eða forseti sem væri oddviti ríkisstjórnar) yrði til skiptis úr röðum stærstu stjórnmálaflokka, eins og raunin hefur orðið í t.d. Frakklandi og Bandaríkjunum. Þessi leið yrði því ekki til að minnka völd eða vægi stjórnmálaflokka. Á hinn bóginn þyrfti meirihluti á Alþingi annars vegar og ríkisstjórnar hins vegar ekki að vera sá sami. Slíkt kallaði á tortryggni, átök og kröfu um samkomulag þeirra á milli, en jafnframt á virkara eftirlit milli valdhafanna. Það gæti verið kostur eða galli eftir atvikum.
Stjórnlagaráð komst að þeirri niðurstöðu að þingræðisleiðinni skyldi fylgt, fyrst og fremst með þeim rökum að þannig er haldið þeirri skipan sem tíðkast hefur og algengust er í nágrannalöndum. Forsetaræði myndi kalla á umfangsmikla kerfisbreytingu sem e.t.v. yrði þá að aðalatriði þegar kæmi að því að taka afstöðu til frumvarpsins í heild og leiddi athygli frá markmiðunum. Þá eru margar leiðir færar til að styrkja þingræðið til að ná markmiðum Stjórnlagaráðs. Niðurstaða ráðsins varð sú að fylgja hefðinni – þingræði – og var því starfið eftir það í samræmi við þá niðurstöðu.
Styrking löggjafarvalds gagnvart framkvæmdarvaldinu
Meginregla þingræðis er að framkvæmdarvaldið, ríkisstjórnin, sitji í umboði meirihluta Alþingis og að þingið geti með vantrausti sett ríkisstjórn af eða einstaka ráðherra. Þingræði grundvallast á ákveðinni samvinnu eða samhljómi milli valdþáttanna tveggja fremur en átökum. Markmið Stjórnlagaráðs er eins og áður sagði að efla og styrkja Alþingi sem meginvettvang fulltrúalýðræðis.
Í fyrsta lagi er með frumvarpi þessu lögð til sú meginbreyting að Alþingi kýs forsætisráðherra í beinni og opinni kosningu. Þingræðið verður ekki lengur aðeins hugtak heldur tekur á sig mynd í formlegri stjórnskipulegri athöfn, samanber ákvæði frumvarpsins um stjórnarmyndun í kafla um ráðherra og ríkisstjórn. Forsætisráðherra og ríkisstjórn hans situr því í skjóli meirihluta þingsins, og er það enn fremur ítrekað sérstaklega með samspili við skýrt ákvæði um vantraust.
Í öðru lagi er stefnt að því að bæta löggjafarstarf Alþingis. Alþingi er samkvæmt frumvarpi þessu eini handhafi löggjafarvalds. Forseti er ekki lengur sagður fara með löggjafarvald enda kemur hann ekki að framlagningu þingmála frá ríkisstjórn. […] Breytingar er varða löggjafarferlið eru […] í samræmi við það markmið ráðsins að þingið verði í auknum mæli vinnuþing að fyrirmynd norrænu þinganna. Þá er opnað fyrir að fækka umræðum úr þremur í tvær. Slíkt fyrirkomulag er bæði í Finnlandi og Svíþjóð. Áskilið er að frumvörpum skuli fylgja mat á áhrifum lagasetningarinnar, eftir nánari ákvæðum í lögum. Loks getur [fjórðungur] þingmanna vísað því til Lögréttu að meta hvort lagafrumvarp samrýmist stjórnarskrá og þjóðréttarlegum skuldbindingum ríkisins. Allt horfir þetta í átt að vandaðri vinnubrögðum og bættri löggjöf.
Í þriðja lagi skal Alþingi nú aðeins rofið að ályktun þingsins sjálfs, en ekki samkvæmt ákvörðun forsætisráðherra. Tekin eru af öll tvímæli um að þingrofsrétturinn er í höndum Alþingis sjálfs.
Í fjórða lagi er afnumin heimild forsætisráðherra (að nafninu til forseta) til að gefa út bráðabirgðalög. Ekki þykir samrýmast eðlilegum aðskilnaði valdþáttanna að halda í þessa heimild enda ákveðið barn síns tíma.
Í fimmta lagi sitja ráðherrar ekki lengur á þingi og þingmenn sem verða ráðherrar víkja úr þingsæti sínu. Með þessu er löggjafar- og framkvæmdarvaldið aðskilið frekar, enda eru ráðherrar þá ekki lengur í þingflokkum og taka að jafnaði aðeins þátt í umræðu í þinginu ef þeir eru til þess kallaðir. Þinginu er þannig gert auðveldara að fylgjast með og gagnrýna frammistöðu ríkisstjórnar með sjálfstæðum hætti.
Í sjötta lagi er eftirlit fjárlaganefndar þingsins með greiðslum úr ríkissjóði utan fjárlaga stóreflt.
Í sjöunda lagi eru mikilvægar sjálfstæðar eftirlitsstofnanir þingsins festar í stjórnarskrá, þ.e. Umboðsmaður Alþingis og Ríkisendurskoðun.
Í áttunda lagi eru Alþingi fengin ýmis önnur og aukin verkfæri til eftirlits með framkvæmdarvaldinu, eins og rakið er nánar hér að neðan.
Eftirlitsvald Alþingis
Eitt meginmarkmið Stjórnlagaráðs með breytingum á kafla er varða störf og hlutverk Alþingis er að styrkja eftirlitshlutverk þingsins gagnvart framkvæmdarvaldinu. Þróun þjóðþinga nútímans er víðast hvar eindregið í þessa átt, til að tempra sókn framkvæmdarvalds. Í núgildandi stjórnarskrá er eftirlitshlutverk Alþingis ekki orðað með skýrum hætti þótt það megi leiða af ákvæðum hennar. Í víðasta skilningi má lýsa markmiði þingeftirlits sem viðleitni til að tryggja lýðræðislega, skilvirka og réttláta framkvæmd ríkisvaldsins. Því er ætlað að sannreyna að stjórnvöld fari að gildandi reglum við beitingu valds. Gott og skilvirkt þingeftirlit getur haft í för með sér lagabætur og framþróun í löggjöf og sýnt hvar úrbóta er þörf í stjórnsýslunni svo dæmi séu tekin.
Vandamálið við þingræði eins og það hefur verið í framkvæmd á Íslandi er að erfitt er að gera þá kröfu á meirihluta þings að hann hafi eftirlit með sjálfum sér á vettvangi ríkisstjórnar. Auðveldar það ekki eftirlitið að ráðherrar eru að jafnaði einnig alþingismenn og eiga seturétt á þingflokksfundum. Margvíslegar tillögur er að finna í frumvarpi þessu um hvernig styrkja megi eftirlitshlutverk Alþingis innan ramma þingræðisins. Má þar nefna ákvæði um stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd sem er skylt að kanna athafnir ráðherra að kröfu [fjórðungs] þingmanna, ákvæði um rannsóknarnefndir utanþingsmanna, um upplýsinga- og sannleiksskyldu ráðherra, árlega skýrslu um störf ríkisstjórnar til Alþingis o.s.frv.
Enn fremur eru eftirlitsstofnanir á borð við Umboðsmann Alþingis og Ríkisendurskoðun stjórnarskrárbundnar samkvæmt frumvarpinu og lagt er til að stofnuð verði Lögrétta sem hafi það hlutverk að kanna hvort frumvörp til laga samrýmist stjórnarskrá.
Fjárstjórnarvald Alþingis
Alþingi fer með fjárstjórnarvald ríkisins. Að hafa raunverulegt fjárstjórnarvald er sögulega eitt af helstu baráttumálum þjóðþinga og nátengt þróun þingræðisins. Rétt þykir að mati Stjórnlagaráðs að styrkja fjárstjórnarvald Alþingis. Fjárstjórnarvaldið er ekki orðað berum orðum í núgildandi stjórnarskrá heldur leiðir af […] ákvæðum hennar. Það skiptist í tvennt og fer Alþingi með báða þætti þess, annars vegar skattlagningarvald og hins vegar fjárveitingarvald. Ákvæði um fjárstjórn ríkisins er að finna í 40.–43. gr. núgildandi stjórnarskrár. Þá hafa 40. og 41. gr. staðið að mestu óbreyttar frá árinu 1874 og 42. gr. frá árinu 1920. Ákvæðinu um endurskoðunarmenn ríkissjóðs var hins vegar breytt verulega með stjórnarskipunarlögum nr. 100/1995.
Að mati Stjórnlagaráðs, og að tillögu stjórnlaganefndar, er ekki talin þörf á endurskoðun á ákvæðum er lúta að skattlagningu, þ.e. tekjuöflun ríkisins. Hins vegar telur ráðið, á grundvelli gagna, að nokkuð hafi skort á festu í meðferð fjárveitingarvaldsins, þ.e. hvað varðar greiðslur úr ríkissjóði. Sömu áhyggjur bar á góma hjá stjórnlaganefnd, eins og fram kemur í skýrslu hennar. Fram kom í umræðu að greiðslur utan fjárlaga sem aflað er heimildar fyrir eftir á í fjáraukalögum hafi verið notaðar í allmiklum mæli til að stofna til nýrra verkefna og leysa rekstrarvanda stofnana, þ.e. þegar stofnanir „keyra fram úr“ fjárlögum ef svo má að orði komast. Í gögnum kemur einnig fram að jákvæðar breytingar hafi þó orðið smám saman á sviði ríkisfjármála. Nútímalegri vinnubrögð hafa verið tekin upp í fjárlagagerð til að tryggja yfirsýn opinbera geirans hér á landi. Mikilvægt er að þeir sem fara með framkvæmd fjárlaga beri ábyrgð og standi þjóðþinginu skil á gjörðum sínum, svo tekið sé undir orð stjórnlaganefndar. Reglur um framkvæmd fjárlaga og eftirlit verður að skoða í þessu ljósi, einkum hvernig farið er með greiðslur úr ríkissjóði þegar heimildir fjárlaga hrökkva ekki til.
Sökum þessa taldi Stjórnlagaráð að efla þyrfti fjárstjórnarvald og eftirlit þingsins hvað varðar útgjaldahlið ríkissjóðs og er það gert í frumvarpi þessu. Stjórnlaganefnd lagði fram tillögur í þessa átt en frumvarp þetta gengur ívið lengra.
Í frumvarpinu er það nýmæli að ráðherra verður að leita samþykkis fjárlaganefndar Alþingis fyrir fram til að geta innt af hendi greiðslur úr ríkissjóði utan heimilda fjárlaga, vegna ófyrirséðra atvika eða ef almannahagsmunir krefjast þess. Leita verður heimildar fyrir þessum greiðslum í fjáraukalögum. Með þessu fyrirkomulagi er tryggt að þegar fjáraukalög koma til kasta Alþingis sé einungis verið að leita blessunar á heimildum fyrir greiðslum sem fjárlaganefnd hefur þegar verið upplýst um og samþykkt fyrir fram fyrir sitt leyti.
Einnig kom til álita að afnema með öllu heimild til útgáfu fjáraukalaga. Fallið var frá því enda ófyrirséð hvaða áhrif það hefði á ríkisbúskapinn. Hins vegar er talið æskilegt að fjármálaráðuneyti og Alþingi tæki upp það vinnulag að koma óvissusjóðum (e. contingency funds) fyrir í fjárlögum. Slíkum sjóðum er ætlað að mæta útgjöldum vegna forsendubreytinga, t.d. vegna þróunar efnahagsmála, kjarasamninga eða álíka atriða. Er í þessu höfð hliðsjón af viðmiðum OECD og ábendingum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins (AGS) um að við gerð fjárlaga sé heppilegt að taka upp slíka óvissusjóði. Hins vegar þykir ekki rétt að binda þetta vinnulag í stjórnarskrá.
Þá var stuttlega rætt hvort stjórnarskrárbinda ætti hámarksfjárlagahalla, að fyrirmynd frá stjórnlaganefnd, og setja þannig skorður við því að Alþingi samþykki verulegan hallarekstur á ríkissjóði. Talið er að það dragi um of úr sveigjanleika í ríkisfjármálum og hagstjórn, og þrengdi mjög möguleika til að bregðast við áföllum.
Aukið samráð/aukin áhrif minnihlutans
Staða stjórnarandstöðu, þ.e. minnihlutans á Alþingi, var talsvert rædd í Stjórnlagaráði. Í samhengi við markmið ráðsins um að styrkja Alþingi gagnvart framkvæmdarvaldi og auka gagnrýnið eftirlit þarf að styrkja stöðu minnihlutans, enda er það hann sem að jafnaði hefur mest frumkvæði í aðhaldi með meirihlutanum og ríkisstjórninni. Með slíkum breytingum má enn fremur vonast til að samráð og samvinna aukist á þingi.
Frumvarpið felur í sér ýmsar breytingar í þessa átt. Má þar fyrst nefna kosningu forseta Alþingis. Samkvæmt frumvarpinu skal hann kjörinn með 2/ 3 hluta atkvæða í upphafi hvers kjörtímabils og skal sami háttur hafður á ef hann situr ekki út kjörtímabilið sbr. [53]. gr. Forseti Alþingis víkur jafnframt frá almennum þingstörfum og hefur ekki atkvæðisrétt. Greinin er efnislega að mestu samhljóða tillögu stjórnlaganefndar. Ætlunin er að mynda meiri sátt um forseta Alþingis og að í það starf veljist alþingismaður sem nýtur trausts út fyrir raðir meirihlutans hverju sinni. Forseti Alþingis undirritar jafnframt nýsett lög fyrir hönd þingsins og er staðgengill forseta Íslands.
[Fjórðungi] þingmanna, eða eftir atvikum lægra hlutfalli, eru veitt ýmis réttindi. Þar má nefna möguleika þingmanna á að krefjast upplýsinga frá stjórnsýslunni í auknum mæli sbr. [93]. gr. eða að hafin verði rannsókn á athöfnum eða ákvörðunum ráðherra á vettvangi stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar þingsins. [Fjórðungur] þingmanna getur óskað eftir áliti Lögréttu á því hvort frumvarp samrýmist stjórnarskrá og er ekki unnt að afgreiða frumvarpið fyrr en álitið liggur fyrir.
Að auki eru nú ýmis mál sem krefjast þinglegrar meðferðar og samþykktar aukins meirihluta á þingi, svo sem í ákvæði um skipun embættismanna, en þar er kveðið á um að ef forseti synjar skipun ráðherra í embætti dómara eða ríkissaksóknara staðfestingar þurfi samþykki 2/ 3 hluta Alþingis til að skipunin taki gildi. Svipað gildir um skipun í önnur æðstu embætti, en þar getur þriðjungur þingmanna staðið í vegi fyrir því að ráðherra skipi einhvern annan en þann sem ráðningarnefnd mat hæfastan.
Frumvarpið hefur samkvæmt framangreindu það að markmiði að styrkja stöðu Alþingis, löggjafar- og eftirlitshlutverk þess og fjárstjórnarvald, skýra valdmörk og þrígreiningu valdsins og styrkja stöðu minnihluta þingsins. Frumvarpinu er ætlað að bæta starfshætti Alþingis, auka ábyrgð, skýra skyldur og stuðla að valddreifingu. Einstökum greinum eru gerð betri skil í sérstökum athugasemdum við þær.
IV. Kosningar til Alþingis
Almennt
Eitt af þeim verkefnum sem Stjórnlagaráði var sérstaklega falið var að taka til umfjöllunar „ákvæði um kosningar og kjördæmaskipan“. Hér á eftir er lýst þeim meginviðhorfum sem komu fram innan ráðsins og þeim meginmarkmiðum sem lögð voru til grundvallar við vinnslu ákvæðanna. Ráðið tók mið af þeirri vinnu sem unnin hafði verið af stjórnlaganefnd. Meðal annars er vísað til umfjöllunar í 7. kafla Skýrslu stjórnlaganefndar um „alþingiskosningar, kjördæmaskipan og alþingismenn“. Þá er einnig vísað til greinargerðar Birgis Guðmundssonar og Grétars Þórs Eyþórssonar um „áhrif þess að jafna vægi atkvæða“ úr sömu skýrslu. Þá hafði ráðið einnig hliðsjón af handbók alþjóðlegrar kosningamálastofnunar, IDEA, um gerð kosningakerfa.
Gerð er grein fyrir ákvæðum Stjórnlagaráðs um breytta skipan kosninga til Alþingis. Fyrst er að finna sögulegt yfirlit yfir þær breytingar sem gerðar hafa verið á kosningaákvæðum stjórnarskrárinnar seinustu áratugina. Sú umfjöllun er fengin úr Skýrslu stjórnlaganefndar. Næst er farið yfir meginákvæði og um leið er gerð nokkur grein fyrir þeim umræðum sem fram fóru í ráðinu niðurstöðunni til grundvallar. Allvíða er vikið að viðhorfum Þjóðfundar 2010 og lýsingin þá sótt í Skýrslu stjórnlaganefndar. Nánari skýringar á grunnatriðum kosningakerfisins er að finna í greinargerð með viðkomandi grein. Loks er í viðauka 1 dæmi um hvernig útfæra mætti kosningalög í samræmi við þau stjórnarskrárákvæði sem lögð eru til um kosningar til Alþingis.
Sögulegt yfirlit
Um kosningar og kjördæmi er nú fjallað í IV. kafla stjórnarskrár, einkum í 31. gr. Kjördæma- og kosningaskipun íslenskrar stjórnskipunar, mörk kjördæma og vægi atkvæða hafa oftast orðið tilefni umræðna og breytinga á núgildandi stjórnarskrá. Þróunin hefur verið í þá átt að jafna vægi atkvæða og stækka kjördæmin samhliða breyttri dreifingu byggðar í landinu. Frá árinu 1944 hefur stjórnarskránni verið breytt þrisvar í þessu skyni, árin 1959, 1984 og 1999.
Framan af var ekki fjallað um fjölda kjördæma og úthlutun þingsæta í íslensku stjórnarskránni en ítarlegar reglur um efnið voru í kosningalögum. Stjórnarskráin frá 1874 mælti fyrir um að á Alþingi ættu sæti 30 þjóðkjörnir og sex konungkjörnir alþingismenn og mátti breyta tölu hinna þjóðkjörnu þingmanna með lögum. Í stjórnarskrána frá 1920 voru sett nánari fyrirmæli, m.a. að 34 þingmenn skyldu kosnir óhlutbundnum kosningum í sérstökum kjördæmum en sex þingmenn í óhlutbundnum kosningum um land allt.
Árið 1934 var kjördæmaskipunin fyrst fest í sessi í stjórnarskrá og hefur síðan þurft stjórnarskrárbreytingar til að hrófla við henni. Þingmenn urðu 49, afnumið var kjör sex landskjörinna þingmanna og í þeirra stað komu ellefu uppbótarsæti sem skipt var á milli kjördæma til þess að jafna atkvæðavægi að teknu tilliti til niðurstöðu kosninga hverju sinni.
Árið 1942 var samþykkt önnur breyting á stjórnarskránni, þremur þingmönnum var bætt við. Var 21 þingmaður kosinn í einmenningskjördæmum, tólf þingmenn með hlutfallskosningu í sex tvímenningskjördæmum, átta þingmenn með hlutfallskosningu í Reykjavík og uppbótarsæti voru ellefu.
Árið 1959 var kosningakerfinu gjörbreytt með stjórnarskipunarlögum nr. 51/1959 þannig að 28 kjördæmi voru lögð niður og tekin upp hlutfallskosning í átta kjördæmum, Reykjavíkurkjördæmi hélst óbreytt en eldri kjördæmi sem höfðu miðast við sýslur eða kaupstaði voru sameinuð eftir landshlutum. Þingmönnum var fjölgað um átta í 60, fjöldi þingmanna í hverju kjördæmi var á bilinu fimm til tólf.
Árið 1984 var kosningakerfinu breytt með stjórnarskipunarlögum nr. 65/1984 þannig að 50 þingmenn voru kosnir í kjördæmunum átta og uppbótarsætin, sem nú hétu jöfnunarsæti, höfð 13 talsins. Breytingunni var ætlað að jafna atkvæðavægi milli flokka eins og hægt væri, án þess þó að útrýma misvægi atkvæða milli kjördæma. Kerfið var m.a. gagnrýnt fyrir að vera flókið og illskiljanlegt.
Enn var kosningafyrirkomulaginu breytt með stjórnarskipunarlögum nr. 77/1999 og núverandi skipulagi komið á. Horfið var frá þeirri kjördæmaskipan sem innleidd var 1959 og tiltekið að kjördæmi skyldu vera sex eða sjö. Sú nýbreytni var tekin upp í stjórnarskrána að krafist er 2/ 3 hluta atkvæða á Alþingi til að breyta lögum um kjördæmamörk og tilhögun á úthlutun þingsæta en ekki þarf því að breyta stjórnarskránni sjálfri. Þá er heimilt að fela landskjörstjórn að ákveða kjördæmamörk í Reykjavík og nágrenni.
Þingmenn sem kosnir eru beint í kjördæmum eru 54 talsins en þingmenn í jöfnunarsætum níu. Aðeins stjórnmálasamtök með a.m.k. 5% fylgi koma þó til greina við úthlutun jöfnunarsæta. Með þessari breytingu voru reglur stjórnarskrár um kosningar einfaldaðar og jöfnuður í vægi atkvæða aukinn þótt enn sé nokkurt misvægi milli kjördæma eða allt að tvöfalt á milli kjördæma.
Meginmarkmið
Eftirfarandi meginmarkmið voru einkum lögð til grundvallar við endurskoðun kosningakerfisins í starfi Stjórnlagaráðs:
* Að efla lýðræði með því að auka bein áhrif kjósenda á val alþingismanna.
&